Gezondheid
alle pijlers
abortus
donderdag 23 november 2006 om 23:18
Hoi
Weet niet of ik hier goed zit maar denk het wel.
Heb afgelopen februari een abortus laten plegen heb er geen spijt van soms wel en soms niet. Ik weet voor sommige is het een taboe lees hier ook nooit iets over. Weet dat er veel tegenstanders zijn van een abortus maar weet ook dat er genoeg mensen zijn die het ondergaan.
Daarom zoek ik ook mensen om er mee over te praten en hoe zij zich er nu onder voelen.
Soms voel ik me rot en soms denk ik van je hebt er goed aan gedaan was er emotioneel gewoon nog niet aan toe was te veel gebeurd en kon het kindje gewoon nog geen toekomst geven.
Daarom wil ik ook graag met meer mensen erover praten omdat eigenlijk niemand in mijn omgeving ervan af weet alleen mijn vriend natuurlijk, het was onzer beide beslissing voordat iemand daar over begint.
Hoop dat er nog meer mensen zijn die hierover hun ervaring met mij kunnen delen en erover kunnen praten weet dat er genoeg mensen zijn die er nog wel over nadenken of ze een goede beslissing hebben genomen of niet.
Hoor het wel hoop ik.
Groetjes
vrijdag 23 februari 2007 om 23:03
vrijdag 23 februari 2007 om 23:04
zaterdag 24 februari 2007 om 12:56
Romani, van wat ik zo kan inschatten heb je een weloverwogen keuze gemaakt die allesbehalve makkelijk is (geweest). Van de emotionele gevolgen heb ik geen kaas gegeten omdat ik het gevoel niet ken.
Ik zeg en blijf zeggen: liever een 'gewenste' abortus dan een 'ongewenst' kind. Niet omdat je geen liefde voor het leven zou voelen, want ik denk dat je zowel voor je ongeboren vrucht als jezelf deze keuze hebt gemaakt. Daarbij staat de gemaakte keuze in het verleden natuurlijk los van het feit of je in de toekomst wel bewust voor een kind zou kiezen.
Ik denk dat zo'n ingrijpende gebeurtenis een litteken achterlaat. En voordat het een litteken wordt zal je een bepaald verwerkingsproces door moeten lopen waarin je idd geconfronteerd wordt met veel verschillende emoties. Uiteindelijk zal het hopelijk een plek krijgen waar je mee kan leven, nogmaals..het was een weloverwogen keuze..en dat blijft het. Houdt dat, ondanks alle meningen en emoties die het met zich meebrengt in je achterhoofd.
Ik zeg en blijf zeggen: liever een 'gewenste' abortus dan een 'ongewenst' kind. Niet omdat je geen liefde voor het leven zou voelen, want ik denk dat je zowel voor je ongeboren vrucht als jezelf deze keuze hebt gemaakt. Daarbij staat de gemaakte keuze in het verleden natuurlijk los van het feit of je in de toekomst wel bewust voor een kind zou kiezen.
Ik denk dat zo'n ingrijpende gebeurtenis een litteken achterlaat. En voordat het een litteken wordt zal je een bepaald verwerkingsproces door moeten lopen waarin je idd geconfronteerd wordt met veel verschillende emoties. Uiteindelijk zal het hopelijk een plek krijgen waar je mee kan leven, nogmaals..het was een weloverwogen keuze..en dat blijft het. Houdt dat, ondanks alle meningen en emoties die het met zich meebrengt in je achterhoofd.
zaterdag 24 februari 2007 om 16:22
zondag 25 februari 2007 om 00:59
Hey Romani,
Ik wens je veel sterkte bij de verwerking van de abortus. Trek je niet zoveel aan van de felle reacties daar zit je nu niet op te wachten. Je hebt je keuze gemaakt.
Ik zelf zie abortus niet als "moord". Jij en je vriend hebben vast goed nagedacht over wat voor toekomst jullie ongeboren vrucht konden bieden. Ik zelf vind dat als je elkaar bijvoorbeeld niet zo lang kent of je bent nog niet klaar voor het opvoeden van een kind je best de keuze mag maken om de zwangerschap af te breken. Dit is dan ook in het belang van het kind.
Maar nogmaals veel sterkte.
bloem9
Ik wens je veel sterkte bij de verwerking van de abortus. Trek je niet zoveel aan van de felle reacties daar zit je nu niet op te wachten. Je hebt je keuze gemaakt.
Ik zelf zie abortus niet als "moord". Jij en je vriend hebben vast goed nagedacht over wat voor toekomst jullie ongeboren vrucht konden bieden. Ik zelf vind dat als je elkaar bijvoorbeeld niet zo lang kent of je bent nog niet klaar voor het opvoeden van een kind je best de keuze mag maken om de zwangerschap af te breken. Dit is dan ook in het belang van het kind.
Maar nogmaals veel sterkte.
bloem9
vrijdag 2 maart 2007 om 00:25
Hoi Bloem 9
Ook jij nog bedankt voor je reactie je bergijpt het wel.
Trek me ook niet zoveel aan hoor van de negatieve reacties, vind het hier ook wel meevallen trouwens.
Alleen heb het verder nooit tegen iemand gezegd in mijn omgeving omdat ik vanuit hier wel negatieve reacties krijg. Soms is het wel moeilijk hoor want dan wil je je verhaal even kwijt en dan kan het niet. Maar daar heb ik gelukkig mijn vriend voor en die is heel lief voor mij.
Groetjes
Ook jij nog bedankt voor je reactie je bergijpt het wel.
Trek me ook niet zoveel aan hoor van de negatieve reacties, vind het hier ook wel meevallen trouwens.
Alleen heb het verder nooit tegen iemand gezegd in mijn omgeving omdat ik vanuit hier wel negatieve reacties krijg. Soms is het wel moeilijk hoor want dan wil je je verhaal even kwijt en dan kan het niet. Maar daar heb ik gelukkig mijn vriend voor en die is heel lief voor mij.
Groetjes
vrijdag 2 maart 2007 om 02:50
Bloem9:
Dit is dan ook in het belang van het kind.
Hier heb ik dan wel moeite mee, want er is geen kind. Men heeft besloten het niet te laten komen, dus in wiens belang is het dan eigenlijk? Zeg dan ook heel duidelijk ongeboren kind.
En ik heb ook moeite met de interpertaties van harde reacties, want die zijn er helemaal niet. Voors en tegens ja, maar harde reacties? Wijs ze mij maar even aan dan.
Ik heb begrip voor de keuze van Romani en kan me haar verdriet heel goed voorstellen, maar is het herhalen van de term "harde reacties" niet net zo hard als je erbij nadenkt dat dit van vrouwen kan komen die zo graag zwanger zouden willen zijn?
Dit is dan ook in het belang van het kind.
Hier heb ik dan wel moeite mee, want er is geen kind. Men heeft besloten het niet te laten komen, dus in wiens belang is het dan eigenlijk? Zeg dan ook heel duidelijk ongeboren kind.
En ik heb ook moeite met de interpertaties van harde reacties, want die zijn er helemaal niet. Voors en tegens ja, maar harde reacties? Wijs ze mij maar even aan dan.
Ik heb begrip voor de keuze van Romani en kan me haar verdriet heel goed voorstellen, maar is het herhalen van de term "harde reacties" niet net zo hard als je erbij nadenkt dat dit van vrouwen kan komen die zo graag zwanger zouden willen zijn?
zaterdag 17 maart 2007 om 02:43
quote:
Bloem9:
Dit is dan ook in het belang van het kind.
Hier heb ik dan wel moeite mee, want er is geen kind. Men heeft besloten het niet te laten komen, dus in wiens belang is het dan eigenlijk? Zeg dan ook heel duidelijk ongeboren kind.
En ik heb ook moeite met de interpertaties van harde reacties, want die zijn er helemaal niet. Voors en tegens ja, maar harde reacties? Wijs ze mij maar even aan dan.
Ik heb begrip voor de keuze van Romani en kan me haar verdriet heel goed voorstellen, maar is het herhalen van de term "harde reacties" niet net zo hard als je erbij nadenkt dat dit van vrouwen kan komen die zo graag zwanger zouden willen zijn?
Hoi Jaschenca
Denk dat Bloem het niet zo bedoelde en ik snap jouw reactie ook wel er is in principe ook nog geen kind maar een vruchtje. En ik snap ook wel de reacties van vrouwen die graag zwanger willen worden, maar waarbij het niet wil lukken, dat die het moeilijk hebben met mijn beslissing. Zou ik denk ik ook doen als ik graag zwanger wou worden en het niet lukte kan me er best wel in verplaatsen, maar soms zijn ervan die "harde" reacties van mensen die het niet begrijpen. Dat is ook een van de redenen waarom ik het aan niemand verteld heb omdat ze het toch niet snappen.
Wat ik ook erg vind trouwens is dat ze in de wet de bedenktijd voor abortus willen laten verhogen, het is nu op dit moment nog 5 dagen en volgens mij willen ze het verdubbelen maar weet dat niet zeker weet alleen dat ze er mee bezig zijn. De reden dat ik het erg vind is omdat mensen dan, ben ik bang, een verkeerde beslissing nemen en dan toch het kindje laten komen terwijl ze er niet voor het kindje kunnen zijn. Ze gaan zich er dan te veel aan hechten. Zelf heb ik direct besloten dat het niet kon tuurlijk had ik mijn twijfels, heeft iedereen maar ben blij dat ik maar 5 dagen bedenktijd had en niet langer want begon zelf al te twijfelen en het klinkt hard en heb er ook moeite mee dat ik dit schrijf was blij dat de bedenktijd niet langer was dan 5 dagen want had het dan denk ik niet meer gedaan en had ik een kindje ter wereld laten komen waar ik niet eens voor had kunnen zorgen, emotioneel gezien.
En nee zou het ook niet kunnen weggeven, daar zou ik nog meer moeite mee gehad hebben. Zal wel veel reacties krijgen, misschien ook geen leuke op wat ik heb geschreven maar hoop dat mensen het toch begrijpen.
Soms heb ik nog mijn twijfels of ik er goed aan gedaan heb en dat zal ik ook altijd blijven houden maar heb voor mezelf een goede beslissing genomen. Krijg nu mijn leven weer een beetje op orde en misschien in de toekomst ben ik er wel aan toe, maar zal deze gebeurtenis in mijn leven nooit vergeten.
Groetjes
Bloem9:
Dit is dan ook in het belang van het kind.
Hier heb ik dan wel moeite mee, want er is geen kind. Men heeft besloten het niet te laten komen, dus in wiens belang is het dan eigenlijk? Zeg dan ook heel duidelijk ongeboren kind.
En ik heb ook moeite met de interpertaties van harde reacties, want die zijn er helemaal niet. Voors en tegens ja, maar harde reacties? Wijs ze mij maar even aan dan.
Ik heb begrip voor de keuze van Romani en kan me haar verdriet heel goed voorstellen, maar is het herhalen van de term "harde reacties" niet net zo hard als je erbij nadenkt dat dit van vrouwen kan komen die zo graag zwanger zouden willen zijn?
Hoi Jaschenca
Denk dat Bloem het niet zo bedoelde en ik snap jouw reactie ook wel er is in principe ook nog geen kind maar een vruchtje. En ik snap ook wel de reacties van vrouwen die graag zwanger willen worden, maar waarbij het niet wil lukken, dat die het moeilijk hebben met mijn beslissing. Zou ik denk ik ook doen als ik graag zwanger wou worden en het niet lukte kan me er best wel in verplaatsen, maar soms zijn ervan die "harde" reacties van mensen die het niet begrijpen. Dat is ook een van de redenen waarom ik het aan niemand verteld heb omdat ze het toch niet snappen.
Wat ik ook erg vind trouwens is dat ze in de wet de bedenktijd voor abortus willen laten verhogen, het is nu op dit moment nog 5 dagen en volgens mij willen ze het verdubbelen maar weet dat niet zeker weet alleen dat ze er mee bezig zijn. De reden dat ik het erg vind is omdat mensen dan, ben ik bang, een verkeerde beslissing nemen en dan toch het kindje laten komen terwijl ze er niet voor het kindje kunnen zijn. Ze gaan zich er dan te veel aan hechten. Zelf heb ik direct besloten dat het niet kon tuurlijk had ik mijn twijfels, heeft iedereen maar ben blij dat ik maar 5 dagen bedenktijd had en niet langer want begon zelf al te twijfelen en het klinkt hard en heb er ook moeite mee dat ik dit schrijf was blij dat de bedenktijd niet langer was dan 5 dagen want had het dan denk ik niet meer gedaan en had ik een kindje ter wereld laten komen waar ik niet eens voor had kunnen zorgen, emotioneel gezien.
En nee zou het ook niet kunnen weggeven, daar zou ik nog meer moeite mee gehad hebben. Zal wel veel reacties krijgen, misschien ook geen leuke op wat ik heb geschreven maar hoop dat mensen het toch begrijpen.
Soms heb ik nog mijn twijfels of ik er goed aan gedaan heb en dat zal ik ook altijd blijven houden maar heb voor mezelf een goede beslissing genomen. Krijg nu mijn leven weer een beetje op orde en misschien in de toekomst ben ik er wel aan toe, maar zal deze gebeurtenis in mijn leven nooit vergeten.
Groetjes
zaterdag 17 maart 2007 om 09:17
Hallo allemaal,
Doordat ik een ziekte heb gehad (endometriose) is het voor mij misschien niet mogelijk om kinderen te krijgen. Laat ik het zo zeggen: ik heb een heel kleine kans. Mocht ik nu zwanger worden (en dat zou nu echt niet uitkomen) dan zou ik het niet laten weghalen, maar dat met het oog op het feit dat het dan anders waarschijnlijk niet meer lukt.
Wat ik even wilde laten weten is, dat ik me zeer goed kan voorstellen dat mensen kiezen voor een abortus. Ik heb het in mijn omgeving een paar keer meegemaakt. Die keuze maak je weloverwogen en ik vind niet dat andere mensen dat kunnen veroordelen. In ieder geval niet op basis van het feit dat ze geen kinderen kunnen krijgen. Dat is ook eigen verdriet en dat kun je niet op anderen profileren.
Veel sterkte. Er is veel kracht voor nodig om zo'n keuze te maken. Hoe pijnlijk de keuze ook was, sterk dat je de keuze hebt kunnen maken.
Liefs,
Majo
Doordat ik een ziekte heb gehad (endometriose) is het voor mij misschien niet mogelijk om kinderen te krijgen. Laat ik het zo zeggen: ik heb een heel kleine kans. Mocht ik nu zwanger worden (en dat zou nu echt niet uitkomen) dan zou ik het niet laten weghalen, maar dat met het oog op het feit dat het dan anders waarschijnlijk niet meer lukt.
Wat ik even wilde laten weten is, dat ik me zeer goed kan voorstellen dat mensen kiezen voor een abortus. Ik heb het in mijn omgeving een paar keer meegemaakt. Die keuze maak je weloverwogen en ik vind niet dat andere mensen dat kunnen veroordelen. In ieder geval niet op basis van het feit dat ze geen kinderen kunnen krijgen. Dat is ook eigen verdriet en dat kun je niet op anderen profileren.
Veel sterkte. Er is veel kracht voor nodig om zo'n keuze te maken. Hoe pijnlijk de keuze ook was, sterk dat je de keuze hebt kunnen maken.
Liefs,
Majo
woensdag 21 maart 2007 om 22:23
Hoi Missy,
Snap precies wat je bedoelt, heb ik ook gehad en nu nog. En ook bij mij is er niemand die hier iets van af weet, alleen mijn vriend het was een keuze van ons beide.
Het gekke bij mij was toen ik net die abortus gehad had,ik in een keer heel veel programmas over abortussen op de televisie zag heel vreemd, kon er ook niet naar kijken en nu nog niet.
En er waren veel programmas over babys , heb het ook best wel moeilijk gehad ook omdat ik het er verder met niemand over kan hebben, want die begrijpen je keuze toch niet.
Wens je verder veel sterkte en als je wilt praten hoor ik het wel oke?
Groetjes
Snap precies wat je bedoelt, heb ik ook gehad en nu nog. En ook bij mij is er niemand die hier iets van af weet, alleen mijn vriend het was een keuze van ons beide.
Het gekke bij mij was toen ik net die abortus gehad had,ik in een keer heel veel programmas over abortussen op de televisie zag heel vreemd, kon er ook niet naar kijken en nu nog niet.
En er waren veel programmas over babys , heb het ook best wel moeilijk gehad ook omdat ik het er verder met niemand over kan hebben, want die begrijpen je keuze toch niet.
Wens je verder veel sterkte en als je wilt praten hoor ik het wel oke?
Groetjes
vrijdag 23 maart 2007 om 16:06
Hoi Missy
Tuurlijk zijn we niet de enige, maar er is altijd nog een beetje een taboe over een abortus. Merk ik vooral aan mensen uit mijn omgeving, aan hun recties als we het erover hebben. Ben daarom ook blij dat ik het verder aan niemand verteld heb want ze snappen het toch niet. Daarom heb ik dit topic ook geopend, kon namelijk nergens mijn verhaal kwijt en hier wel gelukkig. Ben allang blij dat mensen niet zo negatief reageren op mijn topic en alleen dat vind ik al super. Toch een beetje begrip.
Alleen het is bijna een jaar geleden en soms lopen de emoties toch wel een beetje bij me op nu. Maar blijf achter mijn beslissing staan maar dat betekent niet dat je het ooit vergeet
Ook een *; voor jou!
Groetjes
Tuurlijk zijn we niet de enige, maar er is altijd nog een beetje een taboe over een abortus. Merk ik vooral aan mensen uit mijn omgeving, aan hun recties als we het erover hebben. Ben daarom ook blij dat ik het verder aan niemand verteld heb want ze snappen het toch niet. Daarom heb ik dit topic ook geopend, kon namelijk nergens mijn verhaal kwijt en hier wel gelukkig. Ben allang blij dat mensen niet zo negatief reageren op mijn topic en alleen dat vind ik al super. Toch een beetje begrip.
Alleen het is bijna een jaar geleden en soms lopen de emoties toch wel een beetje bij me op nu. Maar blijf achter mijn beslissing staan maar dat betekent niet dat je het ooit vergeet
Ook een *; voor jou!
Groetjes
zaterdag 24 maart 2007 om 20:15
Hoi Romani,
Ik heb ook een abortus gehad, nu zo'n negen maanden geleden. Het schiet dan ook regelmatig door mijn hoofd: goh, nu zou ik bevallen zijn. Een gek idee is dat. Ik heb geen spijt, nooit gehad gelukkig. Soms voelt het een beetje alsof het nooit gebeurd is.
Gek genoeg had ik altijd gedacht dat ik het vreselijk moeilijk zou vinden om een zwangerschap af te breken, maar toen het dus toch per ongeluk gebeurd was, voelde ik meteen dat het geen optie was. Ik ben 23 en heb op zich een hele goede relatie, maar zit nog midden in mijn studie en leven met vrienden en uitgaan... een kind was op geen enkele manier in te passen. Praktisch en geestelijk.
Ik vind het heel sterk van je dat je die beslissing hebt genomen. Volgens mij is het soms moeilijker om te beslissen dat je het niet doet, zeg maar. Ben het er ook mee eens dat het stom is om die bedenktijd te verlengen. Ik vond het juist ontzettend fijn dat het allemaal snel geregeld kon worden; ik had genoeg mensen om mee heen die met me praatten en me steunden, en de huisarts was ook heel behulpzaam. Inderdaad is een verlenging van die periode juist een risico dat je je teveel gaat hechten. of bijv voor vrouwen die er vrij laat achterkomen...
Tip: vertel het aan je omgeving. Ik heb het aan mijn ouders verteld, wat ik vreselijk eng vond, maar die waren ontzettend lief. Hetzelfde gold voor vrienden & zus. Het helpt echt enorm om er met je naaste omgeving over te kunnen praten, niet alleen met je vriend, maar ook met je beste vriendin of je zus of broer, als je die hebt. Dit werd mij ook op het hart gedrukt door de huisarts. Hij zei dat je een abortus moet beschouwen als een trauma, dat alleen kan helen door erover te praten, zoveel als je wil, zo lang als je wil.
Ik heb er vrede mee. Ik merk alleen dat ik me heel erg opwind als ik weer iets in de krant lees over een christenunie-figuur die abortus moeilijker gaat maken...
Veel sterkte, en nogmaals: neem je geliefden in vertrouwen. ze zullen het echt wel begrijpen, en je zult merken dat er een last van je afvalt.
Succes en sterkte!
Ik heb ook een abortus gehad, nu zo'n negen maanden geleden. Het schiet dan ook regelmatig door mijn hoofd: goh, nu zou ik bevallen zijn. Een gek idee is dat. Ik heb geen spijt, nooit gehad gelukkig. Soms voelt het een beetje alsof het nooit gebeurd is.
Gek genoeg had ik altijd gedacht dat ik het vreselijk moeilijk zou vinden om een zwangerschap af te breken, maar toen het dus toch per ongeluk gebeurd was, voelde ik meteen dat het geen optie was. Ik ben 23 en heb op zich een hele goede relatie, maar zit nog midden in mijn studie en leven met vrienden en uitgaan... een kind was op geen enkele manier in te passen. Praktisch en geestelijk.
Ik vind het heel sterk van je dat je die beslissing hebt genomen. Volgens mij is het soms moeilijker om te beslissen dat je het niet doet, zeg maar. Ben het er ook mee eens dat het stom is om die bedenktijd te verlengen. Ik vond het juist ontzettend fijn dat het allemaal snel geregeld kon worden; ik had genoeg mensen om mee heen die met me praatten en me steunden, en de huisarts was ook heel behulpzaam. Inderdaad is een verlenging van die periode juist een risico dat je je teveel gaat hechten. of bijv voor vrouwen die er vrij laat achterkomen...
Tip: vertel het aan je omgeving. Ik heb het aan mijn ouders verteld, wat ik vreselijk eng vond, maar die waren ontzettend lief. Hetzelfde gold voor vrienden & zus. Het helpt echt enorm om er met je naaste omgeving over te kunnen praten, niet alleen met je vriend, maar ook met je beste vriendin of je zus of broer, als je die hebt. Dit werd mij ook op het hart gedrukt door de huisarts. Hij zei dat je een abortus moet beschouwen als een trauma, dat alleen kan helen door erover te praten, zoveel als je wil, zo lang als je wil.
Ik heb er vrede mee. Ik merk alleen dat ik me heel erg opwind als ik weer iets in de krant lees over een christenunie-figuur die abortus moeilijker gaat maken...
Veel sterkte, en nogmaals: neem je geliefden in vertrouwen. ze zullen het echt wel begrijpen, en je zult merken dat er een last van je afvalt.
Succes en sterkte!
zaterdag 24 maart 2007 om 21:53
quote:
Hoi Romani,
Ik heb ook een abortus gehad, nu zo'n negen maanden geleden. Het schiet dan ook regelmatig door mijn hoofd: goh, nu zou ik bevallen zijn. Een gek idee is dat. Ik heb geen spijt, nooit gehad gelukkig. Soms voelt het een beetje alsof het nooit gebeurd is.
Gek genoeg had ik altijd gedacht dat ik het vreselijk moeilijk zou vinden om een zwangerschap af te breken, maar toen het dus toch per ongeluk gebeurd was, voelde ik meteen dat het geen optie was. Ik ben 23 en heb op zich een hele goede relatie, maar zit nog midden in mijn studie en leven met vrienden en uitgaan... een kind was op geen enkele manier in te passen. Praktisch en geestelijk.
Ik vind het heel sterk van je dat je die beslissing hebt genomen. Volgens mij is het soms moeilijker om te beslissen dat je het niet doet, zeg maar. Ben het er ook mee eens dat het stom is om die bedenktijd te verlengen. Ik vond het juist ontzettend fijn dat het allemaal snel geregeld kon worden; ik had genoeg mensen om mee heen die met me praatten en me steunden, en de huisarts was ook heel behulpzaam. Inderdaad is een verlenging van die periode juist een risico dat je je teveel gaat hechten. of bijv voor vrouwen die er vrij laat achterkomen...
Tip: vertel het aan je omgeving. Ik heb het aan mijn ouders verteld, wat ik vreselijk eng vond, maar die waren ontzettend lief. Hetzelfde gold voor vrienden & zus. Het helpt echt enorm om er met je naaste omgeving over te kunnen praten, niet alleen met je vriend, maar ook met je beste vriendin of je zus of broer, als je die hebt. Dit werd mij ook op het hart gedrukt door de huisarts. Hij zei dat je een abortus moet beschouwen als een trauma, dat alleen kan helen door erover te praten, zoveel als je wil, zo lang als je wil.
Ik heb er vrede mee. Ik merk alleen dat ik me heel erg opwind als ik weer iets in de krant lees over een christenunie-figuur die abortus moeilijker gaat maken...
Veel sterkte, en nogmaals: neem je geliefden in vertrouwen. ze zullen het echt wel begrijpen, en je zult merken dat er een last van je afvalt.
Succes en sterkte!
Hoi Bloom_
Bedankt voor je lief berichtje.
Ben ook blij dat je er met je omgeving over kunt praten maar ik kan dat helaas niet. Heb het geprobeerd een beetje te polsen bij mijn familie en vrienden en helaas het zijn felle tegenstanders ervan. Heb alleens geoppeerd van als ik zwanger zou raken dat ik het weg zou laten halen, nou je had ze eens moeten horen. Mijn zus zei al zoiets van nou dan wil ik dat je het aan mij geeft enzovoort. Toen begon de rest van de familie ook al dus dacht toen van zeg maar niks. Onze vrienden net zo. Daarom hebben we het besloten het maar voor ons tweeen te houden. En ach dat lukt ook wel maar soms voel ik me gewoon niet zo fijn, weet niet echt hoe ik het moet omschrijven, weet dat ik de juiste beslissing heb genomen maar toch.
Groetjes
Hoi Romani,
Ik heb ook een abortus gehad, nu zo'n negen maanden geleden. Het schiet dan ook regelmatig door mijn hoofd: goh, nu zou ik bevallen zijn. Een gek idee is dat. Ik heb geen spijt, nooit gehad gelukkig. Soms voelt het een beetje alsof het nooit gebeurd is.
Gek genoeg had ik altijd gedacht dat ik het vreselijk moeilijk zou vinden om een zwangerschap af te breken, maar toen het dus toch per ongeluk gebeurd was, voelde ik meteen dat het geen optie was. Ik ben 23 en heb op zich een hele goede relatie, maar zit nog midden in mijn studie en leven met vrienden en uitgaan... een kind was op geen enkele manier in te passen. Praktisch en geestelijk.
Ik vind het heel sterk van je dat je die beslissing hebt genomen. Volgens mij is het soms moeilijker om te beslissen dat je het niet doet, zeg maar. Ben het er ook mee eens dat het stom is om die bedenktijd te verlengen. Ik vond het juist ontzettend fijn dat het allemaal snel geregeld kon worden; ik had genoeg mensen om mee heen die met me praatten en me steunden, en de huisarts was ook heel behulpzaam. Inderdaad is een verlenging van die periode juist een risico dat je je teveel gaat hechten. of bijv voor vrouwen die er vrij laat achterkomen...
Tip: vertel het aan je omgeving. Ik heb het aan mijn ouders verteld, wat ik vreselijk eng vond, maar die waren ontzettend lief. Hetzelfde gold voor vrienden & zus. Het helpt echt enorm om er met je naaste omgeving over te kunnen praten, niet alleen met je vriend, maar ook met je beste vriendin of je zus of broer, als je die hebt. Dit werd mij ook op het hart gedrukt door de huisarts. Hij zei dat je een abortus moet beschouwen als een trauma, dat alleen kan helen door erover te praten, zoveel als je wil, zo lang als je wil.
Ik heb er vrede mee. Ik merk alleen dat ik me heel erg opwind als ik weer iets in de krant lees over een christenunie-figuur die abortus moeilijker gaat maken...
Veel sterkte, en nogmaals: neem je geliefden in vertrouwen. ze zullen het echt wel begrijpen, en je zult merken dat er een last van je afvalt.
Succes en sterkte!
Hoi Bloom_
Bedankt voor je lief berichtje.
Ben ook blij dat je er met je omgeving over kunt praten maar ik kan dat helaas niet. Heb het geprobeerd een beetje te polsen bij mijn familie en vrienden en helaas het zijn felle tegenstanders ervan. Heb alleens geoppeerd van als ik zwanger zou raken dat ik het weg zou laten halen, nou je had ze eens moeten horen. Mijn zus zei al zoiets van nou dan wil ik dat je het aan mij geeft enzovoort. Toen begon de rest van de familie ook al dus dacht toen van zeg maar niks. Onze vrienden net zo. Daarom hebben we het besloten het maar voor ons tweeen te houden. En ach dat lukt ook wel maar soms voel ik me gewoon niet zo fijn, weet niet echt hoe ik het moet omschrijven, weet dat ik de juiste beslissing heb genomen maar toch.
Groetjes
zondag 25 maart 2007 om 17:38
quote:
quote: Bloom_ reageerde
Hoi Romani,
Ik heb ook een abortus gehad, nu zo'n negen maanden geleden. Het schiet dan ook regelmatig door mijn hoofd: goh, nu zou ik bevallen zijn. Een gek idee is dat. Ik heb geen spijt, nooit gehad gelukkig. Soms voelt het een beetje alsof het nooit gebeurd is.
Gek genoeg had ik altijd gedacht dat ik het vreselijk moeilijk zou vinden om een zwangerschap af te breken, maar toen het dus toch per ongeluk gebeurd was, voelde ik meteen dat het geen optie was. Ik ben 23 en heb op zich een hele goede relatie, maar zit nog midden in mijn studie en leven met vrienden en uitgaan... een kind was op geen enkele manier in te passen. Praktisch en geestelijk.
Ik vind het heel sterk van je dat je die beslissing hebt genomen. Volgens mij is het soms moeilijker om te beslissen dat je het niet doet, zeg maar. Ben het er ook mee eens dat het stom is om die bedenktijd te verlengen. Ik vond het juist ontzettend fijn dat het allemaal snel geregeld kon worden; ik had genoeg mensen om mee heen die met me praatten en me steunden, en de huisarts was ook heel behulpzaam. Inderdaad is een verlenging van die periode juist een risico dat je je teveel gaat hechten. of bijv voor vrouwen die er vrij laat achterkomen...
Tip: vertel het aan je omgeving. Ik heb het aan mijn ouders verteld, wat ik vreselijk eng vond, maar die waren ontzettend lief. Hetzelfde gold voor vrienden & zus. Het helpt echt enorm om er met je naaste omgeving over te kunnen praten, niet alleen met je vriend, maar ook met je beste vriendin of je zus of broer, als je die hebt. Dit werd mij ook op het hart gedrukt door de huisarts. Hij zei dat je een abortus moet beschouwen als een trauma, dat alleen kan helen door erover te praten, zoveel als je wil, zo lang als je wil.
Ik heb er vrede mee. Ik merk alleen dat ik me heel erg opwind als ik weer iets in de krant lees over een christenunie-figuur die abortus moeilijker gaat maken...
Veel sterkte, en nogmaals: neem je geliefden in vertrouwen. ze zullen het echt wel begrijpen, en je zult merken dat er een last van je afvalt.
Succes en sterkte!
Hoi Bloom_
Bedankt voor je lief berichtje.
Ben ook blij dat je er met je omgeving over kunt praten maar ik kan dat helaas niet. Heb het geprobeerd een beetje te polsen bij mijn familie en vrienden en helaas het zijn felle tegenstanders ervan. Heb alleens geoppeerd van als ik zwanger zou raken dat ik het weg zou laten halen, nou je had ze eens moeten horen. Mijn zus zei al zoiets van nou dan wil ik dat je het aan mij geeft enzovoort. Toen begon de rest van de familie ook al dus dacht toen van zeg maar niks. Onze vrienden net zo. Daarom hebben we het besloten het maar voor ons tweeen te houden. En ach dat lukt ook wel maar soms voel ik me gewoon niet zo fijn, weet niet echt hoe ik het moet omschrijven, weet dat ik de juiste beslissing heb genomen maar toch.
Groetjes Hoi Romani,
Wat naar dat je omgeving zo negatief is over abortus. Hoewel ik vermoed dat dit wel kan veranderen als mensen er echt mee geconfronteerd worden, begrijp ik dat jij en je vriend het liever voor jezelf houden.
Heb je er al eens over gedacht om naar een therapeut of een lotgenotengroep te gaan? Klinkt misschien eng, maar deze mensen zijn er voor getraind en vinden niets raar.
Je huisarts of de kliniek waar je bent geweest, kunnen je hierbij helpen. Ik raad het het je echt aan, want het klinkt alsof je toch nog niet echt vrede hebt met wat er gebeurd is. En dingen die je niet kunt afsluiten blijven je achtervolgen. (dat klinkt ook wel erg dramatisch! Ik wil echt geen psycholoog uithangen hoor Maar ik weet gewoon uit eigen ervaring dat ik er nu relaxed over ben, omdat ik niets heb hoeven verzwijgen of onderdrukken.
groetjes
quote: Bloom_ reageerde
Hoi Romani,
Ik heb ook een abortus gehad, nu zo'n negen maanden geleden. Het schiet dan ook regelmatig door mijn hoofd: goh, nu zou ik bevallen zijn. Een gek idee is dat. Ik heb geen spijt, nooit gehad gelukkig. Soms voelt het een beetje alsof het nooit gebeurd is.
Gek genoeg had ik altijd gedacht dat ik het vreselijk moeilijk zou vinden om een zwangerschap af te breken, maar toen het dus toch per ongeluk gebeurd was, voelde ik meteen dat het geen optie was. Ik ben 23 en heb op zich een hele goede relatie, maar zit nog midden in mijn studie en leven met vrienden en uitgaan... een kind was op geen enkele manier in te passen. Praktisch en geestelijk.
Ik vind het heel sterk van je dat je die beslissing hebt genomen. Volgens mij is het soms moeilijker om te beslissen dat je het niet doet, zeg maar. Ben het er ook mee eens dat het stom is om die bedenktijd te verlengen. Ik vond het juist ontzettend fijn dat het allemaal snel geregeld kon worden; ik had genoeg mensen om mee heen die met me praatten en me steunden, en de huisarts was ook heel behulpzaam. Inderdaad is een verlenging van die periode juist een risico dat je je teveel gaat hechten. of bijv voor vrouwen die er vrij laat achterkomen...
Tip: vertel het aan je omgeving. Ik heb het aan mijn ouders verteld, wat ik vreselijk eng vond, maar die waren ontzettend lief. Hetzelfde gold voor vrienden & zus. Het helpt echt enorm om er met je naaste omgeving over te kunnen praten, niet alleen met je vriend, maar ook met je beste vriendin of je zus of broer, als je die hebt. Dit werd mij ook op het hart gedrukt door de huisarts. Hij zei dat je een abortus moet beschouwen als een trauma, dat alleen kan helen door erover te praten, zoveel als je wil, zo lang als je wil.
Ik heb er vrede mee. Ik merk alleen dat ik me heel erg opwind als ik weer iets in de krant lees over een christenunie-figuur die abortus moeilijker gaat maken...
Veel sterkte, en nogmaals: neem je geliefden in vertrouwen. ze zullen het echt wel begrijpen, en je zult merken dat er een last van je afvalt.
Succes en sterkte!
Hoi Bloom_
Bedankt voor je lief berichtje.
Ben ook blij dat je er met je omgeving over kunt praten maar ik kan dat helaas niet. Heb het geprobeerd een beetje te polsen bij mijn familie en vrienden en helaas het zijn felle tegenstanders ervan. Heb alleens geoppeerd van als ik zwanger zou raken dat ik het weg zou laten halen, nou je had ze eens moeten horen. Mijn zus zei al zoiets van nou dan wil ik dat je het aan mij geeft enzovoort. Toen begon de rest van de familie ook al dus dacht toen van zeg maar niks. Onze vrienden net zo. Daarom hebben we het besloten het maar voor ons tweeen te houden. En ach dat lukt ook wel maar soms voel ik me gewoon niet zo fijn, weet niet echt hoe ik het moet omschrijven, weet dat ik de juiste beslissing heb genomen maar toch.
Groetjes Hoi Romani,
Wat naar dat je omgeving zo negatief is over abortus. Hoewel ik vermoed dat dit wel kan veranderen als mensen er echt mee geconfronteerd worden, begrijp ik dat jij en je vriend het liever voor jezelf houden.
Heb je er al eens over gedacht om naar een therapeut of een lotgenotengroep te gaan? Klinkt misschien eng, maar deze mensen zijn er voor getraind en vinden niets raar.
Je huisarts of de kliniek waar je bent geweest, kunnen je hierbij helpen. Ik raad het het je echt aan, want het klinkt alsof je toch nog niet echt vrede hebt met wat er gebeurd is. En dingen die je niet kunt afsluiten blijven je achtervolgen. (dat klinkt ook wel erg dramatisch! Ik wil echt geen psycholoog uithangen hoor Maar ik weet gewoon uit eigen ervaring dat ik er nu relaxed over ben, omdat ik niets heb hoeven verzwijgen of onderdrukken.
groetjes
maandag 26 maart 2007 om 20:53
Hoi Bloom_
Weet dat het soms beter is om er over te praten en gelukkig kan ik dat met mijn vriend , heb er echt een schat aan. Heb ook hulp aangeboden gekregen hoor zowel van de kliniek als van de huisarts, maar ben iemand die het zelf probeert om het te verwerken en dat lukt tot nu toe best wel aardig. Wil niet zeggen dat ik het er soms niet een beetje moeilijk mee heb hoor. Zie mezelf trouwens ook nog niet lopen bij een therapeut of zo of een lotgenoten groep zo ben ik niet, kan mezelf dan toch niet uiten.
Groetjes
Weet dat het soms beter is om er over te praten en gelukkig kan ik dat met mijn vriend , heb er echt een schat aan. Heb ook hulp aangeboden gekregen hoor zowel van de kliniek als van de huisarts, maar ben iemand die het zelf probeert om het te verwerken en dat lukt tot nu toe best wel aardig. Wil niet zeggen dat ik het er soms niet een beetje moeilijk mee heb hoor. Zie mezelf trouwens ook nog niet lopen bij een therapeut of zo of een lotgenoten groep zo ben ik niet, kan mezelf dan toch niet uiten.
Groetjes
dinsdag 27 maart 2007 om 21:23
woensdag 28 maart 2007 om 23:16
Hoi Femme
Er is niemand die tegen me zegt hoor dat ik de makkelijkste weg hebben gekozen,komt omdat niemand het weet. En hier op het forum zijn ze ook niet zo hard tegen me . Tuurlijk heb je voor en tegens maar die heb je altijd.
Maar hoe is het nu met jou? Al een heel klein beetje kunnen verwerken?
En hoe reageert jou omgeving hierop?
Groetjes
Er is niemand die tegen me zegt hoor dat ik de makkelijkste weg hebben gekozen,komt omdat niemand het weet. En hier op het forum zijn ze ook niet zo hard tegen me . Tuurlijk heb je voor en tegens maar die heb je altijd.
Maar hoe is het nu met jou? Al een heel klein beetje kunnen verwerken?
En hoe reageert jou omgeving hierop?
Groetjes
donderdag 29 maart 2007 om 22:39
quote:
Hoi hoi,
abortus blijft natuurlijk ook een moeilijk onderwerp en de meningen lopen erg uit één. Ik denk dat ieder voor zichzelf hier over moet beslissen maar wil wel even mijn mening hierover geven.
Zelf vind ik het geen optie, ongeacht of de zwangerschap uitkomt of niet. Tenzij iemand verkracht is oid dan wordt het een heel ander verhaal.
Als je geen kind wilt moet je gewoon niet zwanger worden! (klinkt simpel maar zo is het wel!) En als je toch zwanger wordt vind ik dat je de gevolgen ervoor moet dragen. Abortus laten plegen vind ik wel een erg makkelijke oplossing. Laat het kind eventueel adopteren als je het echt niet wilt opvoeden! Ik ken in mijn omgeving ook mensen die erg graag een kind willen maar deze helaas niet kunnen krijgen! Zij zouden het kind graag van je willen "overnemen".
Daarnaast lijkt het me ook heel moeilijk om hier mee te moeten leven. Met de wetenschap dat je een leven beeindigd hebt en een kind had kunnen hebben. Ik denk dat zoiets altijd terug blijft komen in je leven. Onder andere om die rede zou ik zelf nooit een abortus laten plegen, helemaal niet omdat "het niet uitkomt". Ik vind dat je voor al je acties altijd de gevolgen moet dragen en ook hiermee. Bovendien zijn kinderen zo leuk, helemaal als ze van jou zijn. Het zijn kleine wondertjes!
Succes verder!
Hoi Romani, heb het idd verkeerd gelezen, het was een mening, en niet direct bedoeld naar jou...
Ondanks alles gaat het goed met me, als ik me nu rottig had gevoeld met een hoop spijt dan zou ik een verkeerde beslissing hebben genomen. Voor mij was dit nu het beste.
Tuurlijk heb ik verdriet, over zoiets wil je gewoon niet beslissen...dat gun je niemand, maar soms is er geen andere optie. Iedereen die ervoor heeft gekozen zal zijn of haar redenen er voor hebben gehad. Mijn omgeving staat achter me, ik had alles ook goed afgewogen, maar ja het blijft natuurlijk erg emotioneel ook al kan ik er nu oke mee omgaan...
Wie weet krijgt het nog wel een nasleep? Ik weet het niet...weet wel dat het voor mij op dit moment niet oke was...Hopelijk heb jijzelf ook alles goed afgewogen want als je nu meer spijt hebt, dan dat je er achterstaat ben ik bang dat je de verkeerde beslissing hebt genomen of misschien teveel laten beinvloeden?
Ik weet het niet hoor, vraag het me af, je hoeft hier ook verder niet op in te gaan, gun je het allerbeste.......
liefs
Hoi hoi,
abortus blijft natuurlijk ook een moeilijk onderwerp en de meningen lopen erg uit één. Ik denk dat ieder voor zichzelf hier over moet beslissen maar wil wel even mijn mening hierover geven.
Zelf vind ik het geen optie, ongeacht of de zwangerschap uitkomt of niet. Tenzij iemand verkracht is oid dan wordt het een heel ander verhaal.
Als je geen kind wilt moet je gewoon niet zwanger worden! (klinkt simpel maar zo is het wel!) En als je toch zwanger wordt vind ik dat je de gevolgen ervoor moet dragen. Abortus laten plegen vind ik wel een erg makkelijke oplossing. Laat het kind eventueel adopteren als je het echt niet wilt opvoeden! Ik ken in mijn omgeving ook mensen die erg graag een kind willen maar deze helaas niet kunnen krijgen! Zij zouden het kind graag van je willen "overnemen".
Daarnaast lijkt het me ook heel moeilijk om hier mee te moeten leven. Met de wetenschap dat je een leven beeindigd hebt en een kind had kunnen hebben. Ik denk dat zoiets altijd terug blijft komen in je leven. Onder andere om die rede zou ik zelf nooit een abortus laten plegen, helemaal niet omdat "het niet uitkomt". Ik vind dat je voor al je acties altijd de gevolgen moet dragen en ook hiermee. Bovendien zijn kinderen zo leuk, helemaal als ze van jou zijn. Het zijn kleine wondertjes!
Succes verder!
Hoi Romani, heb het idd verkeerd gelezen, het was een mening, en niet direct bedoeld naar jou...
Ondanks alles gaat het goed met me, als ik me nu rottig had gevoeld met een hoop spijt dan zou ik een verkeerde beslissing hebben genomen. Voor mij was dit nu het beste.
Tuurlijk heb ik verdriet, over zoiets wil je gewoon niet beslissen...dat gun je niemand, maar soms is er geen andere optie. Iedereen die ervoor heeft gekozen zal zijn of haar redenen er voor hebben gehad. Mijn omgeving staat achter me, ik had alles ook goed afgewogen, maar ja het blijft natuurlijk erg emotioneel ook al kan ik er nu oke mee omgaan...
Wie weet krijgt het nog wel een nasleep? Ik weet het niet...weet wel dat het voor mij op dit moment niet oke was...Hopelijk heb jijzelf ook alles goed afgewogen want als je nu meer spijt hebt, dan dat je er achterstaat ben ik bang dat je de verkeerde beslissing hebt genomen of misschien teveel laten beinvloeden?
Ik weet het niet hoor, vraag het me af, je hoeft hier ook verder niet op in te gaan, gun je het allerbeste.......
liefs
donderdag 29 maart 2007 om 22:52
Hoi Femme
Vraag me af of je mijn hele verhaal wel goed hebt gelezen. Wij hebben alles goed overwogen en he samen besloten en sta er nog volledig achter en mijn vriend ook. En hoe je bij de gedachte komt dat ik me misschien heb laten beinvloeden begrijp ik ook niet helemaal.
Mag ik er geen verdriet om hebben? Moet ik dan maar vrolijk door het leven gaan en denken van, nou dit moest? Sorry maar zo ben ik niet. Voel jij de dan helemaal niet rottig soms? Van dat je denkt he toch jammer dat het niet kon op dit moment want dat heb ik wel namelijk. Maar zo heeft ieder zijn eigen.
Groetjes
Vraag me af of je mijn hele verhaal wel goed hebt gelezen. Wij hebben alles goed overwogen en he samen besloten en sta er nog volledig achter en mijn vriend ook. En hoe je bij de gedachte komt dat ik me misschien heb laten beinvloeden begrijp ik ook niet helemaal.
Mag ik er geen verdriet om hebben? Moet ik dan maar vrolijk door het leven gaan en denken van, nou dit moest? Sorry maar zo ben ik niet. Voel jij de dan helemaal niet rottig soms? Van dat je denkt he toch jammer dat het niet kon op dit moment want dat heb ik wel namelijk. Maar zo heeft ieder zijn eigen.
Groetjes
vrijdag 30 maart 2007 om 00:05
Uuuuuuuuh???
Volgens mij begrijpen wij elkaar niet helemaal, er staat ook MISSCHIEN, misschien heb je je laten beinvloeden, als dat niet zo is; gelukkig dan maar!
EEEEEEEhh? Ik heb helemaal niet gezegd dat je er geen verdriet om mag hebben? Vraag me alleen af, of je voor jezelf MISSCHIEN wel de juiste keuze hebt gemaakt, ik heb je verhaal wel gelezen, maar de ene keer voelde je je er goed onder en de andere keer wat minder....vandaar dat ik dacht dat je misschien je had wat aangetrokken van reacties van mensen uit je omgeving... Het was totaal niet aanvallend bedoeld!!!
Ik denk dat iedereen die zoiets heftigs ondergaat, zich wel rottig zal voelen, voor de een is het wat makkelijker af te sluiten dan de ander. Ik kan redelijk nuchter overkomen nu, maar misschien komt dat wel omdat ik het juist heel erg met mijn naasten deel.......
Voor iedereen werkt het anders, en ook voor jou, je zoekt 'steun' op deze manier en dat is voor jou blijkbaar een goede manier! Hoop dat je je er ook goed door voelt...
Ik wens je het allerbeste, maar ik denk dat je me een beetje verkeerd begrepen hebt, het was totaal niet aanvallend bedoeld.
Liefs
Volgens mij begrijpen wij elkaar niet helemaal, er staat ook MISSCHIEN, misschien heb je je laten beinvloeden, als dat niet zo is; gelukkig dan maar!
EEEEEEEhh? Ik heb helemaal niet gezegd dat je er geen verdriet om mag hebben? Vraag me alleen af, of je voor jezelf MISSCHIEN wel de juiste keuze hebt gemaakt, ik heb je verhaal wel gelezen, maar de ene keer voelde je je er goed onder en de andere keer wat minder....vandaar dat ik dacht dat je misschien je had wat aangetrokken van reacties van mensen uit je omgeving... Het was totaal niet aanvallend bedoeld!!!
Ik denk dat iedereen die zoiets heftigs ondergaat, zich wel rottig zal voelen, voor de een is het wat makkelijker af te sluiten dan de ander. Ik kan redelijk nuchter overkomen nu, maar misschien komt dat wel omdat ik het juist heel erg met mijn naasten deel.......
Voor iedereen werkt het anders, en ook voor jou, je zoekt 'steun' op deze manier en dat is voor jou blijkbaar een goede manier! Hoop dat je je er ook goed door voelt...
Ik wens je het allerbeste, maar ik denk dat je me een beetje verkeerd begrepen hebt, het was totaal niet aanvallend bedoeld.
Liefs
vrijdag 30 maart 2007 om 00:12
Mag ik er geen verdriet om hebben? Moet ik dan maar vrolijk door het leven gaan en denken van, nou dit moest? Sorry maar zo ben ik niet. Voel jij de dan helemaal niet rottig soms?
Nog heel even hoor; Ik heb daarboven ook neergezet dat ik verdriet heb, dat lijkt me logisch, maar als je je echt door en door rottig voelt, (niet dat jij dat hebt, misschien met de momenten) vraag ik me af of iemand wel het juiste heeft gekozen...Jij zegt van wel, gelukkig dan maar!!
En met dat ' sorry ik ben zo niet' lijkt het net of ik zo wel ben, teminste zo zet je het er neer, nee tuurlijk zou het wel erg zwart wit zijn als je zou denken dat 'het moest' en nee zo ben ik niet, en denk dat iedereen die een beetje hart heeft er zich verdrietig onder voelt...
Ik heb ook neergezet misschien, dus niet dat ik zeker weet dat je zo denkt of daarom zo hebt moeten beslissen.....maargoed, voel je niet aangevallen want ik hoop echt dat je het een plekje kan geven en wens je al het goeds.......
Femke
Nog heel even hoor; Ik heb daarboven ook neergezet dat ik verdriet heb, dat lijkt me logisch, maar als je je echt door en door rottig voelt, (niet dat jij dat hebt, misschien met de momenten) vraag ik me af of iemand wel het juiste heeft gekozen...Jij zegt van wel, gelukkig dan maar!!
En met dat ' sorry ik ben zo niet' lijkt het net of ik zo wel ben, teminste zo zet je het er neer, nee tuurlijk zou het wel erg zwart wit zijn als je zou denken dat 'het moest' en nee zo ben ik niet, en denk dat iedereen die een beetje hart heeft er zich verdrietig onder voelt...
Ik heb ook neergezet misschien, dus niet dat ik zeker weet dat je zo denkt of daarom zo hebt moeten beslissen.....maargoed, voel je niet aangevallen want ik hoop echt dat je het een plekje kan geven en wens je al het goeds.......
Femke
