Gezondheid
alle pijlers
Chronische vermoeidheid> Serotonine? Orthomoleculaire art
maandag 19 augustus 2019 om 15:52
Hoi, al 15 jaar heb ik lat van chronische vermoeidheid. Het is er altijd geweest, soms ging het maanden goed en functioneerde ik aardig normaal, maar sinds vorig jaar zit ik weer in een neerwaarts spiraal. Dat uit zich niet alleen in vermoeidheid, maar ook in een uitgeput lijf. Ik heb heel snel spierpijn, soms als ik in de supermarkt even 20 seconden op mn hurken heb gezeten, heb ik de volgende dag al spierpijn. En toch is mijn algemene conditie en sportiviteit echt niet ondermaats.
Dit werd steeds meer, stappen lukt al niet meer want ik ben alleen maar moe. Alcohol drinken is echt uit den boze want mijn lijf raakt al van slag van 3 biertjes. Niet dat ik perse wil drinken, maar het is wel opvallend.
Sinds ik ontslagen ben van werk, mede door deze vermoeidheid(niet meer kunnen focussen en daardoor fouten maken en niet genoeg progressie laten zien), is het alleen maar slechter geworden. Het was een heel zwaar half jaar, ik heb me er echt doorheen moeten knokken en zie nu hoe ik mezelf keihard voorbij ben gelopen. Dus 'het gewoon doen' zoals veel mensen zeggen ging ook niet op. Ik lijk nu zelfs een soort burn-out te hebben, veel last van stress terwijl ik weinig reden heb voor stress, erg moe, slecht slapen en down.
Geloof mij als ik zeg dat ik psychisch echt al superhard heb geknokt om beter te worden. Altijd heb ik gedacht dat als ik dit of dat aan pak, dan gaat die vermoeidheid wel weg. Ik weet dat het bij mij somatisch is, want ik heb ook een somatische stoornis. Maar mijn psych en ik weten niet wat er nu nog aangepakt kan worden om die vermoeidheid aan te pakken. Ik begin voor het eerst te geloven dat het echt deels lichamelijk is.
Maar ik heb niks onder de leden, geen chronische ziektes of iets. Wat ik vaker heb besproken met artsen en peuten, is dat ik mijn hele leven van baby af aan al stress heb gehad, en ik kan me goed voorstellen dat mijn hormoonhuishouding mbt serotonine, dopamine en adrenaline verstoord is geraakt. Ik heb ik een onveilige thuissituatie geleefd voor zeker 20 jaar, dus ik heb heel veel emoties moeten onderdrukken.
Is iemand hier bekend mee? Zijn er mensen die hier al mee hebben gestoeid? Ik wil het graag met een specialist oppakken, maar ik weet niet zo goed waar ik moet zijn. Ik ga het wel met mn huisarts bespreken, maar ik ben ook benieuwd naar persoonlijke ervaringen.
Ik ga nu zelf beginnen met serotonine(5-htp van Holland & Barrett) slikken en de enige reden dat ik dat doe zonder specialistische hulp, is omdat ik volgende week op vakantie ga en ik me echt wat beter wil voelen dan dit...
Verder dacht ik aan een orthomoleculaire arts. Maar ik vind dat moeilijk omdat het alternatief is en heel heel veel geld kost... Dus ik ben heel benieuwd naar ervaringen daarmee.
Als laatste neig ik naar een endocrinoloog, dat is een hormoonarts even kort gezegd. Ik moet nog even de moed verzamelen om gewoon eens naar een afdeling te bellen en te vragen of ik daar terecht kan ofzo.
Of hebben jullie nog tips? Ik ben heel, heel erg benieuwd want ik wil echt leven, maar niet zoals dit... Bedankt alvast
Wat ik al heb gedaan:
CVS therapie- combi psycholoog - fysio
Fysiotherapie
Bloedonderzoeken, scans etc
Veel psychische trajecten
Alternatief zoals magnetiseur, kruidenmannetje(kruiden op je lichaam neer leggen en dan beter kunnen bewegen?), homeopathie.
Dit werd steeds meer, stappen lukt al niet meer want ik ben alleen maar moe. Alcohol drinken is echt uit den boze want mijn lijf raakt al van slag van 3 biertjes. Niet dat ik perse wil drinken, maar het is wel opvallend.
Sinds ik ontslagen ben van werk, mede door deze vermoeidheid(niet meer kunnen focussen en daardoor fouten maken en niet genoeg progressie laten zien), is het alleen maar slechter geworden. Het was een heel zwaar half jaar, ik heb me er echt doorheen moeten knokken en zie nu hoe ik mezelf keihard voorbij ben gelopen. Dus 'het gewoon doen' zoals veel mensen zeggen ging ook niet op. Ik lijk nu zelfs een soort burn-out te hebben, veel last van stress terwijl ik weinig reden heb voor stress, erg moe, slecht slapen en down.
Geloof mij als ik zeg dat ik psychisch echt al superhard heb geknokt om beter te worden. Altijd heb ik gedacht dat als ik dit of dat aan pak, dan gaat die vermoeidheid wel weg. Ik weet dat het bij mij somatisch is, want ik heb ook een somatische stoornis. Maar mijn psych en ik weten niet wat er nu nog aangepakt kan worden om die vermoeidheid aan te pakken. Ik begin voor het eerst te geloven dat het echt deels lichamelijk is.
Maar ik heb niks onder de leden, geen chronische ziektes of iets. Wat ik vaker heb besproken met artsen en peuten, is dat ik mijn hele leven van baby af aan al stress heb gehad, en ik kan me goed voorstellen dat mijn hormoonhuishouding mbt serotonine, dopamine en adrenaline verstoord is geraakt. Ik heb ik een onveilige thuissituatie geleefd voor zeker 20 jaar, dus ik heb heel veel emoties moeten onderdrukken.
Is iemand hier bekend mee? Zijn er mensen die hier al mee hebben gestoeid? Ik wil het graag met een specialist oppakken, maar ik weet niet zo goed waar ik moet zijn. Ik ga het wel met mn huisarts bespreken, maar ik ben ook benieuwd naar persoonlijke ervaringen.
Ik ga nu zelf beginnen met serotonine(5-htp van Holland & Barrett) slikken en de enige reden dat ik dat doe zonder specialistische hulp, is omdat ik volgende week op vakantie ga en ik me echt wat beter wil voelen dan dit...
Verder dacht ik aan een orthomoleculaire arts. Maar ik vind dat moeilijk omdat het alternatief is en heel heel veel geld kost... Dus ik ben heel benieuwd naar ervaringen daarmee.
Als laatste neig ik naar een endocrinoloog, dat is een hormoonarts even kort gezegd. Ik moet nog even de moed verzamelen om gewoon eens naar een afdeling te bellen en te vragen of ik daar terecht kan ofzo.
Of hebben jullie nog tips? Ik ben heel, heel erg benieuwd want ik wil echt leven, maar niet zoals dit... Bedankt alvast
Wat ik al heb gedaan:
CVS therapie- combi psycholoog - fysio
Fysiotherapie
Bloedonderzoeken, scans etc
Veel psychische trajecten
Alternatief zoals magnetiseur, kruidenmannetje(kruiden op je lichaam neer leggen en dan beter kunnen bewegen?), homeopathie.
'Happiness is only real when shared'.
zaterdag 21 september 2019 om 22:06
Hee totallyfree,
ik ben bekend met langdurende chronische vermoeidheid n.a.v. stress- bij mij in de vorm van een total burnout met Chronisch Vermoeidheids Syndroom ten gevolge (als je het zo wil noemen, ik noem het meestal gewoon niet). Ik denk dat bij vele vormen van CVS wel een onstaansgeschiedenis is met stress. Of in ieder geval stressoren: psychisch of in de vorm van een virus, infectie oid. Een grove overbelasting in ieder geval waardoor je systeem van het padje af is gegaan, en je niet per definitie weer terugveert. Uit onderzoek blijkt ook dat er echt veranderingen in je DNA optreden waardoor die vermoeide of zieke toestand een nieuw normaal wordt. Dat wil niet zeggen dat het niet kan verbeteren, bij mij is het best een heel eind verbeterd van zeg 5% functioneren naar 25% met eigen bedrijf aan huis enzo.
Wat hielp:
- acceptatie, positieve ervaringen en gedachten en stressreductie om je lichaam in een rustiger, 'healing state' te brengen. Frustratie, angst en doemdenken zuigt energie en pompt stress in je lijf.
- een basisniveau van activiteit vasthouden (soort van), met geregeld, maar niet elke dag, jezelf uitdagen tot extra inspanning- maar alleen dingen waar je energie van krijgt óf als het echt moet. Boodschappen kan je laten thuisbezorgen.
- een goede nachtrust om goed op te laden. Ik slik daarvoor een kleine dosis slaapmiddel want sinds de burnout slaap ik niet meer.
- wat betreft serotonine: het is niet dat ik door antidepressiva meteen meer energie kreeg, maar ik ben wel een stuk relaxter, waardoor in 'healing state', waardoor op termijn mijn energie zeker toenam. 5-HTP deed niks.
- als je nog niet geexperimenteerd hebt met dieet: je kan kijken of glutenvrij en evt lactosevrij na 3 maanden iets met je energie doet (+ veel groenten, fruit). Bij mij deed het niks maar bij twee kennissen veel.
- een endocrinoloog gaat alleen handelen als b.v. je cortisolwaarden zo extreem zijn dat er sprake is van Addison. Dan krijg je dat toegediend en hou je dat de rest van je leven met vele bijwerkingen. Als je dat had, zou je níks meer kunnen. Ik heb zelf door een lab in Engeland mijn speeksel laten testen, daar kwam wel een verlaagd cortisolniveau uit. Maar wat er aan te doen is: eigenlijk niet iets. Zo goed mogelijk voor jezelf zorgen zodat het misschien weer herstelt.
- inspanning vs ontspanning, nou dat heb je vast al vaak gehoord maar als je energie is gedaald is echt actie (of rust) nodig want seriously, verloren energie krijg je niet per se weer terug.
-Tegelijk helpt het mij om juist helemaal niet met dit alles bezig te zijn, ik heb het er ook zelden over, ik richt me op leukere zaken.
- Ik vind de Optimum Health Clinic in Londen het beste qua optimistische maar realistische informatie over chronische vermoeidheid, met veel gratis te kijken video's van mensen die het hebben doorleefd (en vaak hersteld zijn op lange termijn), tips en trics etc. Met aandacht voor psychologische en fysieke aspecten.
My 2 cents! Sterkte!!
ik ben bekend met langdurende chronische vermoeidheid n.a.v. stress- bij mij in de vorm van een total burnout met Chronisch Vermoeidheids Syndroom ten gevolge (als je het zo wil noemen, ik noem het meestal gewoon niet). Ik denk dat bij vele vormen van CVS wel een onstaansgeschiedenis is met stress. Of in ieder geval stressoren: psychisch of in de vorm van een virus, infectie oid. Een grove overbelasting in ieder geval waardoor je systeem van het padje af is gegaan, en je niet per definitie weer terugveert. Uit onderzoek blijkt ook dat er echt veranderingen in je DNA optreden waardoor die vermoeide of zieke toestand een nieuw normaal wordt. Dat wil niet zeggen dat het niet kan verbeteren, bij mij is het best een heel eind verbeterd van zeg 5% functioneren naar 25% met eigen bedrijf aan huis enzo.
Wat hielp:
- acceptatie, positieve ervaringen en gedachten en stressreductie om je lichaam in een rustiger, 'healing state' te brengen. Frustratie, angst en doemdenken zuigt energie en pompt stress in je lijf.
- een basisniveau van activiteit vasthouden (soort van), met geregeld, maar niet elke dag, jezelf uitdagen tot extra inspanning- maar alleen dingen waar je energie van krijgt óf als het echt moet. Boodschappen kan je laten thuisbezorgen.
- een goede nachtrust om goed op te laden. Ik slik daarvoor een kleine dosis slaapmiddel want sinds de burnout slaap ik niet meer.
- wat betreft serotonine: het is niet dat ik door antidepressiva meteen meer energie kreeg, maar ik ben wel een stuk relaxter, waardoor in 'healing state', waardoor op termijn mijn energie zeker toenam. 5-HTP deed niks.
- als je nog niet geexperimenteerd hebt met dieet: je kan kijken of glutenvrij en evt lactosevrij na 3 maanden iets met je energie doet (+ veel groenten, fruit). Bij mij deed het niks maar bij twee kennissen veel.
- een endocrinoloog gaat alleen handelen als b.v. je cortisolwaarden zo extreem zijn dat er sprake is van Addison. Dan krijg je dat toegediend en hou je dat de rest van je leven met vele bijwerkingen. Als je dat had, zou je níks meer kunnen. Ik heb zelf door een lab in Engeland mijn speeksel laten testen, daar kwam wel een verlaagd cortisolniveau uit. Maar wat er aan te doen is: eigenlijk niet iets. Zo goed mogelijk voor jezelf zorgen zodat het misschien weer herstelt.
- inspanning vs ontspanning, nou dat heb je vast al vaak gehoord maar als je energie is gedaald is echt actie (of rust) nodig want seriously, verloren energie krijg je niet per se weer terug.
-Tegelijk helpt het mij om juist helemaal niet met dit alles bezig te zijn, ik heb het er ook zelden over, ik richt me op leukere zaken.
- Ik vind de Optimum Health Clinic in Londen het beste qua optimistische maar realistische informatie over chronische vermoeidheid, met veel gratis te kijken video's van mensen die het hebben doorleefd (en vaak hersteld zijn op lange termijn), tips en trics etc. Met aandacht voor psychologische en fysieke aspecten.
My 2 cents! Sterkte!!
anoniem_65325db34735a wijzigde dit bericht op 21-09-2019 22:11
1.46% gewijzigd
maandag 23 september 2019 om 18:07
Hoi Totallyfree, net als jij al jaren op- en afgaand erg moe en al heel veel geprobeerd om er vanaf te komen. Ook bij mij is er het laatste jaar die neerwaartse spiraal, met af en toe wat goede dagen of met een beetje geluk goede weken, waar je dan superblij mee bent, want....’zou het dan nu eindelijk weg zijn?’
Niet dus, het keert net zo hard weer terug, en ben dan helemaal niet superactief geweest, eet heel gezond (als ik het op kan brengen), drink veel water, pak voldoende slaapuren maar word alsnog kapot wakker, met weer het vooruitzicht van een dag waarop toch dingen ‘moeten’ (ben weer aan het re-integreren bv, wat ene keer beter gaat dan de andere keer, afhankelijk van al dan niet een redelijke dag).
Om stapelgek en moedeloos van te worden.
Tips blijven welkom, dus ik lees en leef even mee....
Niet dus, het keert net zo hard weer terug, en ben dan helemaal niet superactief geweest, eet heel gezond (als ik het op kan brengen), drink veel water, pak voldoende slaapuren maar word alsnog kapot wakker, met weer het vooruitzicht van een dag waarop toch dingen ‘moeten’ (ben weer aan het re-integreren bv, wat ene keer beter gaat dan de andere keer, afhankelijk van al dan niet een redelijke dag).
Om stapelgek en moedeloos van te worden.
Tips blijven welkom, dus ik lees en leef even mee....
maandag 23 september 2019 om 20:59
Welkom Josi. Ik leef ook met jou mee.
De afgelopen dagen gaat het weer waardeloos. Ik ben naast dat ik moe ben ook weer ontzettend down, ik voel me echt knetterdepressief. Dat staat dus zeker in verband met de vermoeidheid, het probleem is alleen dat ik echt niet kan ontdekken waar ik zo depressief van ben. Misschien van de algehele malaise, maar ik kan verder echt niet ontdekken samen met mijn psycholoog wat het nu is. Over een maand heb ik een nieuwe psych, maar eens kijken of zij een ander idee heeft.
Het is om moedeloos van te worden, heb nu ook besloten om terug aan de ad te gaan, want dit trek ik echt niet langer. Ik hoop daarmee ook dat ik wat meer energie krijg, want ik sleep mezelf de dag door. En dan zeggen mensen dat ik wat moet doen, en dat doe ik dan ook, rustig aan. Op mijn tempo, maar ondertussen krijg ik spierpijn van een uurtje met mijn man door de stad wandelen... En mijn stemming wordt ook niet beter van dingen doen helaas. Ik doe ze wel, en op dat moment kan ik dan wel zo goed en kwaad als het gaat genieten, maar daarna knal ik direct terug...
ik ben nu zelfs zo moe dat autorijden een uitdaging is. Ik moet me ontzettend concentreren, en dat is ook weer extra vermoeiend. Helemaal klote dus.
Mijn man steunt me nog steeds supergoed, veel verwachtingen heb ik momenteel niet. Alleen maar de hoop dat ik me niet zo klote voel alsof er niks meer voor te leven is. Want zo diep gaat het soms...
De afgelopen dagen gaat het weer waardeloos. Ik ben naast dat ik moe ben ook weer ontzettend down, ik voel me echt knetterdepressief. Dat staat dus zeker in verband met de vermoeidheid, het probleem is alleen dat ik echt niet kan ontdekken waar ik zo depressief van ben. Misschien van de algehele malaise, maar ik kan verder echt niet ontdekken samen met mijn psycholoog wat het nu is. Over een maand heb ik een nieuwe psych, maar eens kijken of zij een ander idee heeft.
Het is om moedeloos van te worden, heb nu ook besloten om terug aan de ad te gaan, want dit trek ik echt niet langer. Ik hoop daarmee ook dat ik wat meer energie krijg, want ik sleep mezelf de dag door. En dan zeggen mensen dat ik wat moet doen, en dat doe ik dan ook, rustig aan. Op mijn tempo, maar ondertussen krijg ik spierpijn van een uurtje met mijn man door de stad wandelen... En mijn stemming wordt ook niet beter van dingen doen helaas. Ik doe ze wel, en op dat moment kan ik dan wel zo goed en kwaad als het gaat genieten, maar daarna knal ik direct terug...
ik ben nu zelfs zo moe dat autorijden een uitdaging is. Ik moet me ontzettend concentreren, en dat is ook weer extra vermoeiend. Helemaal klote dus.
Mijn man steunt me nog steeds supergoed, veel verwachtingen heb ik momenteel niet. Alleen maar de hoop dat ik me niet zo klote voel alsof er niks meer voor te leven is. Want zo diep gaat het soms...
'Happiness is only real when shared'.
dinsdag 24 september 2019 om 08:24
Het gekke is dat het zo op en af gaat he. Even wat beter en dan weer slecht. Ja daar word je ook depressief van, reken maar dat het komt van de vermoeidheid, dat heb ik ook. Ik heb ook een tijdje AD (lage dosering) geslikt, de depri kantjes gaan er een heel klein beetje af maar het lost de moeheid niet op, dus ben er ook weer mee gestopt want ben niet depri van mezelf, dat weet ik maar al te goed.
Je wilt zo graag weer onbevangen zijn, plannen kunnen maken, genieten van kleine dingen en mooie momenten, maar door dat vreselijk moeie gevoel lukt dat niet, niet echt tenminste. Het lijkt wel of ik ook extra moe word van een stuk autorijden ja, maar als je niet meer af en toe weg gaat wordt het leven wel heel erg klein. Ik kan een hele dag aanhangen tegen boodschappen moeten doen, dan lukt het me gewoon niet om naar een drukke supermarkt te gaan. Gelukkig kan ik dan een goede vriend vragen even wat te halen. Het leven alleen maakt me met deze moeheid erg verdrietig, een fijne vriend vinden om het leven mee te delen zit er zo ook niet (meer) in. Sorry voor m’n ge-wee-klaag, de ochtenden zijn bijna nog het ergst....
Je wilt zo graag weer onbevangen zijn, plannen kunnen maken, genieten van kleine dingen en mooie momenten, maar door dat vreselijk moeie gevoel lukt dat niet, niet echt tenminste. Het lijkt wel of ik ook extra moe word van een stuk autorijden ja, maar als je niet meer af en toe weg gaat wordt het leven wel heel erg klein. Ik kan een hele dag aanhangen tegen boodschappen moeten doen, dan lukt het me gewoon niet om naar een drukke supermarkt te gaan. Gelukkig kan ik dan een goede vriend vragen even wat te halen. Het leven alleen maakt me met deze moeheid erg verdrietig, een fijne vriend vinden om het leven mee te delen zit er zo ook niet (meer) in. Sorry voor m’n ge-wee-klaag, de ochtenden zijn bijna nog het ergst....
donderdag 3 oktober 2019 om 20:22
Ik wil graag nog even reageren op je verhaal omdat ik me erg herken ik jouw vermoeidheidsklachten. Ik heb precies in dezelfde situatie gezeten waarbij ik álles heb geprobeerd om te verklaren waar mijn vermoeidheid vandaag kwam (regulier en alternatief). Helaas kwam nergens iets uit.. op den duur ben ik mede dankzij een psych wel gaan beseffen dat er een bepaalde rode draad van gebeurtenissen in mijn leven is geweest waardoor ik in een negatieve spiraal ben geraakt. Achteraf voelde ik me al jarenlang elke dag ‘slecht’, maar negeerde ik dat. Hierdoor leefde ik altijd op mijn reserves.. logisch dat je lichaam dan op den duur echt op is en rare symptomen gaat geven!
Hiermee was nog niet duidelijk HOE ik nu weer beter zou kunnen worden, maar leer je wel te accepteren hoe je lichaam functioneert, en is het makkelijker om weer op te bouwen. Ik heb inmiddels de juiste hulp gevonden en stapje bij stapje gaat het steeds beter!
Als je graag wilt weten waar ik behandeld wordt, dan stuur me maar een privébericht! Maar ik wens je in ieder geval heel veel sterkte toe.. elke dag zó vermoeid zijn is echt killing..
Hiermee was nog niet duidelijk HOE ik nu weer beter zou kunnen worden, maar leer je wel te accepteren hoe je lichaam functioneert, en is het makkelijker om weer op te bouwen. Ik heb inmiddels de juiste hulp gevonden en stapje bij stapje gaat het steeds beter!
Als je graag wilt weten waar ik behandeld wordt, dan stuur me maar een privébericht! Maar ik wens je in ieder geval heel veel sterkte toe.. elke dag zó vermoeid zijn is echt killing..
zondag 6 oktober 2019 om 10:37
@totallyfree: hoe gaat het nu met je? hopelijk iets beter, hoewel weer starten met AD het er in het begin (bijwerkingen) ook niet echt beter op maakt. Ik ben ook weer begonnen ermee.
@cato: jouw verhaal klinkt heel positief, zou heel graag weten hoe het proces van acceptatie in z’n werk gaat, cognitieve gedragstherapie?
@cato: jouw verhaal klinkt heel positief, zou heel graag weten hoe het proces van acceptatie in z’n werk gaat, cognitieve gedragstherapie?
zondag 6 oktober 2019 om 11:57
Gaat niet goed hier. Ik merkte dat ik er psychisch aardig aan onderdoor ging. Mijn hoofd begon echt een beetje raar te doen en dat was echt heel raar. Daardoor kon ik ook niet goed slapen, dus daardoor ben ik nog meer uitgeput geraakt. Vannacht een soort psychische ontploffing gehad, heb ik wel vaker gehad maar deze was echt super intens. Daardoor kon ik nu wel slapen maar dat was pas om half 3 dus ik ben nog steeds uitgeput. Ik hop dat ik vannacht weer een beetje kan slapen en dat ik komende week weer een beetje kan bijtanken.
Het idee is om komende week aan de ad te gaan. Dat is ook wel nodig, want mijn hoofd begint rare dingen te doen.
Het idee is om komende week aan de ad te gaan. Dat is ook wel nodig, want mijn hoofd begint rare dingen te doen.
'Happiness is only real when shared'.
zondag 6 oktober 2019 om 12:48
Dat klinkt echt heel erg naar Totally, denk dat je naast de AD wellicht ook moet vragen om oxazepam (of een andere tranquilizer), daarmee kan je ‘ontploffingen’ als vannacht vrij snel wat verlichten. En werkt ook om rustig(er) te kunnen slapen.
Wat een ellende he, om op deze manier door het leven te moeten, zo zie je maar dat om te beginnen energie echt alles is wat je nodig hebt om te kunnen functioneren. Ik weet er alles van, zit ook grotendeels van de tijd tegen het plafond, angstaanjagend is het...
Wat een ellende he, om op deze manier door het leven te moeten, zo zie je maar dat om te beginnen energie echt alles is wat je nodig hebt om te kunnen functioneren. Ik weet er alles van, zit ook grotendeels van de tijd tegen het plafond, angstaanjagend is het...
zondag 6 oktober 2019 om 13:16
Hou op schei uit, het is echt overleven op zo'n moment. 'Ik besta, maar ik leef niet.' Ik heb Lorazepam, maar daar ga ik dwars doorheen op zulke momenten. Dus misschien moet ik wat zwaarders aan de huisarts vragen. Ik heb echt helemaal geen energie op dit moment, ik heb last van afasie door de vermoeidheid, dat is echt heel naar om te ervaren ook. Ik wil ook lekker in de tuin rommelen, en in mn huis, maar ik kan alleen het broodnodige doen. Puur overleven momenteel, en dat haat ik.Josi123 schreef: ↑06-10-2019 12:48Dat klinkt echt heel erg naar Totally, denk dat je naast de AD wellicht ook moet vragen om oxazepam (of een andere tranquilizer), daarmee kan je ‘ontploffingen’ als vannacht vrij snel wat verlichten. En werkt ook om rustig(er) te kunnen slapen.
Wat een ellende he, om op deze manier door het leven te moeten, zo zie je maar dat om te beginnen energie echt alles is wat je nodig hebt om te kunnen functioneren. Ik weet er alles van, zit ook grotendeels van de tijd tegen het plafond, angstaanjagend is het...
'Happiness is only real when shared'.
zondag 6 oktober 2019 om 13:48
Jaa, voornamelijk cognitieve gedragstherapie en dan vooral leren te begrijpen waarom je lijf zo reageert of gereageerd heeft. Als je dit begrijpt en continue blijft analyseren, dan snap je ook waarom je je zo voelt. Dat was voor mij een enorm belangrijke stap richting enig herstel... vooral omdat je dan ook beter weet wat je moet doen.Josi123 schreef: ↑06-10-2019 10:37@totallyfree: hoe gaat het nu met je? hopelijk iets beter, hoewel weer starten met AD het er in het begin (bijwerkingen) ook niet echt beter op maakt. Ik ben ook weer begonnen ermee.
@cato: jouw verhaal klinkt heel positief, zou heel graag weten hoe het proces van acceptatie in z’n werk gaat, cognitieve gedragstherapie?
zondag 6 oktober 2019 om 13:50
Wel heel heftig Josi, dat je dit alleen moet doorstaan. Kan je hulp vragen van familie of vrienden?Josi123 schreef: ↑24-09-2019 08:24Het gekke is dat het zo op en af gaat he. Even wat beter en dan weer slecht. Ja daar word je ook depressief van, reken maar dat het komt van de vermoeidheid, dat heb ik ook. Ik heb ook een tijdje AD (lage dosering) geslikt, de depri kantjes gaan er een heel klein beetje af maar het lost de moeheid niet op, dus ben er ook weer mee gestopt want ben niet depri van mezelf, dat weet ik maar al te goed.
Je wilt zo graag weer onbevangen zijn, plannen kunnen maken, genieten van kleine dingen en mooie momenten, maar door dat vreselijk moeie gevoel lukt dat niet, niet echt tenminste. Het lijkt wel of ik ook extra moe word van een stuk autorijden ja, maar als je niet meer af en toe weg gaat wordt het leven wel heel erg klein. Ik kan een hele dag aanhangen tegen boodschappen moeten doen, dan lukt het me gewoon niet om naar een drukke supermarkt te gaan. Gelukkig kan ik dan een goede vriend vragen even wat te halen. Het leven alleen maakt me met deze moeheid erg verdrietig, een fijne vriend vinden om het leven mee te delen zit er zo ook niet (meer) in. Sorry voor m’n ge-wee-klaag, de ochtenden zijn bijna nog het ergst....
zondag 6 oktober 2019 om 13:55
Heftig hoor! Probeer rustig te blijven en een plan van aanpak te maken. Dus eerst met je huisarts overleggen of je de juiste medicatie hebt.. oxazepam icm AD wordt wel vaker voorgeschreven om echt even helemaal tot rust te komen in je hoofd. Wellicht een optie, maar laat je goed informeren door een huisarts of laat je doorverwijzen naar een psychiater. Die weten er uiteindelijk het meeste van!totallyfree schreef: ↑06-10-2019 13:16Hou op schei uit, het is echt overleven op zo'n moment. 'Ik besta, maar ik leef niet.' Ik heb Lorazepam, maar daar ga ik dwars doorheen op zulke momenten. Dus misschien moet ik wat zwaarders aan de huisarts vragen. Ik heb echt helemaal geen energie op dit moment, ik heb last van afasie door de vermoeidheid, dat is echt heel naar om te ervaren ook. Ik wil ook lekker in de tuin rommelen, en in mn huis, maar ik kan alleen het broodnodige doen. Puur overleven momenteel, en dat haat ik.
woensdag 30 oktober 2019 om 14:29
Hoi, nee dat ben ik nog niet.
Ik ben er laatst achter gekomen wat er psychisch nog allemaal speelt. En dat is trauma en een boel ellende. Ik voel nu ook hoe intens vermoeiend het is om al die ellende jarenlang te onderdrukken. Ik wil nu al mijn energie daar in steken, in herstel op psychisch vlak. En daar ga ik over 2 weken mee starten. Mocht het na de psychische behandeling nog niet goed zijn, ga ik weer verder kijken. Maar momenteel wil en kan ik me niet teveel op andere dingen focussen.
Ik ben er laatst achter gekomen wat er psychisch nog allemaal speelt. En dat is trauma en een boel ellende. Ik voel nu ook hoe intens vermoeiend het is om al die ellende jarenlang te onderdrukken. Ik wil nu al mijn energie daar in steken, in herstel op psychisch vlak. En daar ga ik over 2 weken mee starten. Mocht het na de psychische behandeling nog niet goed zijn, ga ik weer verder kijken. Maar momenteel wil en kan ik me niet teveel op andere dingen focussen.
'Happiness is only real when shared'.
