Gezondheid
alle pijlers
De onbegrip van migraine op de werkvloer
zaterdag 8 december 2007 om 07:30
@je reactie op mij is zoals de pot die de ketel verwijt. Jij weet meteen wat voor soort leidiinggevende ik ben.
Anyway, ik begrijp die verontwaardiging niet zo, het lijkt mij doodnormaal dt je werkgever niet blij is met iemand die frequent verzuimt.
Ik vind wel dat een werkgever zoiets veel eerder moet aankaarten.
Ik vind niet dat het feit dat jij zo goed bent in je werk een reden is om voor jou de regela aan te passen. Gelijke monniken gelijke kappen.
Anyway, ik begrijp die verontwaardiging niet zo, het lijkt mij doodnormaal dt je werkgever niet blij is met iemand die frequent verzuimt.
Ik vind wel dat een werkgever zoiets veel eerder moet aankaarten.
Ik vind niet dat het feit dat jij zo goed bent in je werk een reden is om voor jou de regela aan te passen. Gelijke monniken gelijke kappen.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zaterdag 8 december 2007 om 20:33
quote:Zuss schreef op 07 december 2007 @ 19:51:
Verder komt bij mij dan de vraag op 'doe je in het weekend iets dat je migraine opwekt en zo ja: waarom moet je werkgever daaronder lijden?'
Dit vind ik een beetje te kort door de bocht!
Ten eerste de werkgever is niet de enige de lijdt. TO lijdt het meeste aangezien zijn de pijn en meer moet doorstaan (vaak ook misselijkheid, overgevoelig voor licht en geluid). Het lijkt me daarom sterk dat ze in het weekend express dingen doet die migraine opwekt aangezien zijzelf door de migraine heen moet. (Misschien bedoel je ook wel of ze het onbedoeld doet, maar als dat het geval is kan ze je vraag natuurlijk niet beantwoorden )
Ten tweede, er gebeuren ook wel dingen op iemands werk waardoor je er last van hebt in je vrije tijd. In mijn geval zijn er weleens rapporten die voor 17:00 af moeten. Ik heb dan geen tijd om mijn RSI onderbrekingen te nemen (en zal ook niet gewaardeerd worden op dat moment), Ik staar alleen maar naar mijn monitor. Muis een eind weg, noem maar op. Rapport op tijd af, maar ik zit de avond en volgende dag met pijn in mijn arm.
Kan ik dan ook zo simpel zeggen:" Waarom moet ik er onder lijden in mijn vrije tijd?"
Met andere woorden, dat werkt twee kanten op. Ik ga er vanuit dat iedereen er naar streeft om zowel de werkgever als werknemer niet ergens onder te laten lijden, maar soms ontkom je er niet aan. Ik niet, omdat zo'n rapport af moet, TO's werkgever niet omdat zij migraine niet onder controle heeft!
Verder komt bij mij dan de vraag op 'doe je in het weekend iets dat je migraine opwekt en zo ja: waarom moet je werkgever daaronder lijden?'
Dit vind ik een beetje te kort door de bocht!
Ten eerste de werkgever is niet de enige de lijdt. TO lijdt het meeste aangezien zijn de pijn en meer moet doorstaan (vaak ook misselijkheid, overgevoelig voor licht en geluid). Het lijkt me daarom sterk dat ze in het weekend express dingen doet die migraine opwekt aangezien zijzelf door de migraine heen moet. (Misschien bedoel je ook wel of ze het onbedoeld doet, maar als dat het geval is kan ze je vraag natuurlijk niet beantwoorden )
Ten tweede, er gebeuren ook wel dingen op iemands werk waardoor je er last van hebt in je vrije tijd. In mijn geval zijn er weleens rapporten die voor 17:00 af moeten. Ik heb dan geen tijd om mijn RSI onderbrekingen te nemen (en zal ook niet gewaardeerd worden op dat moment), Ik staar alleen maar naar mijn monitor. Muis een eind weg, noem maar op. Rapport op tijd af, maar ik zit de avond en volgende dag met pijn in mijn arm.
Kan ik dan ook zo simpel zeggen:" Waarom moet ik er onder lijden in mijn vrije tijd?"
Met andere woorden, dat werkt twee kanten op. Ik ga er vanuit dat iedereen er naar streeft om zowel de werkgever als werknemer niet ergens onder te laten lijden, maar soms ontkom je er niet aan. Ik niet, omdat zo'n rapport af moet, TO's werkgever niet omdat zij migraine niet onder controle heeft!
zaterdag 8 december 2007 om 22:25
Imac, natuurlijk is het voor de TO hartstikke vervelend, ziek zijn is nooit leuk. Maar allemachtig zeg, 12 keer verzuimen per jaar is gewoon veel. Klaar. Niemand hier doet trouwens iets aan de kwaal af.
Feit is wel dat de kwaal impact hefet op je werk en ik vind het niet meer dan normaal dn dat je daar iets aan doet. Hetzij door eens te kijken of bepaald gedrag de kwaal verergert, hetzij door minder te gaan werken, een andere functie, terugkomen op je vrije dag als je weer eens een dag bent thuisgebleven.
Dan maak je een heel andere indruk op je werkgever en je collega's. Ik lees nu alleen maar hoe naar het is voor degene met de kwaal, bijna niemand die zich realiseert dat de werkgever en de collega's óók last hebben van jouw kwaal. En natuurlijk heb je niet om migraine gevraagd, of om welke kwaal dan ook.
Maar je kunt er wel op een dusdanige manier meee omgaan zodat de pijn over alle partijen wordt verdeeld (en nu heb ik het even net over het lichamelijke ongemak)
Ik heb genoeg mensen in mijn teams gehad die frequent verzuimden (en nog steeds trouwens) van wie het algemeen geaccpeteerd werd dat zij zo vaak weg waren. Dat ging oa ook om migraine, ernstige menstruatieproblemen, dat soort dingen. Ik heb ook genoeg mensen gezien met dezelfde kwalen van wie het niet werd geaccpeteerd.
Met beide groepen ging (ga) ik gesprekken aan. Mijn insteek is in 1e instantie om te kijken wat er is (als het werkgerelateerd is kan het bedrijf er namelijk iets aan proberen te doen) Is het iets medisch of zijn er privéproblemen dan kunnen we soms ook nog wel dingen regelen (bv de werktijden of de werkplek aanpassen oid) Ik zal altijd als 1e vragen welke oplossingen / ideeën het teamlid zelf al heeft bedacht.
Een volgende vraag is dan hoe de we ervoor kunnen zorgen dat het teamlid zijn werk zo goed mogelijk (en met plezier) kan blijven doen.
Het verschil tussen de 2 groepen zit 'm vooral in het feit dat de ene groep alleen maar blijft zeggen dat ze er niks aan kunenn doen dat ze ziek zijn, die blijven in een slachtofferrol hangen. Groep 2 is heel actief, die vinden het allemaal net zo kut, hebben evenveel pijn, maar snappen ten 1e dat de organisatie niet blij is met frequent verzuim. Daarom nemen zij vaak ook het initiatief voor dergelijke gesprekken. Ook zijn ze daarna open over hoe en wat, ook naar hun collega's. Voor hen is vaak veel meer begrip en ruimte.
En dan hoeven ze voor mij echt niet degene te zijn die het beste presteren, dat is maar een onderdeel van je gehele functioneren.
Feit is wel dat de kwaal impact hefet op je werk en ik vind het niet meer dan normaal dn dat je daar iets aan doet. Hetzij door eens te kijken of bepaald gedrag de kwaal verergert, hetzij door minder te gaan werken, een andere functie, terugkomen op je vrije dag als je weer eens een dag bent thuisgebleven.
Dan maak je een heel andere indruk op je werkgever en je collega's. Ik lees nu alleen maar hoe naar het is voor degene met de kwaal, bijna niemand die zich realiseert dat de werkgever en de collega's óók last hebben van jouw kwaal. En natuurlijk heb je niet om migraine gevraagd, of om welke kwaal dan ook.
Maar je kunt er wel op een dusdanige manier meee omgaan zodat de pijn over alle partijen wordt verdeeld (en nu heb ik het even net over het lichamelijke ongemak)
Ik heb genoeg mensen in mijn teams gehad die frequent verzuimden (en nog steeds trouwens) van wie het algemeen geaccpeteerd werd dat zij zo vaak weg waren. Dat ging oa ook om migraine, ernstige menstruatieproblemen, dat soort dingen. Ik heb ook genoeg mensen gezien met dezelfde kwalen van wie het niet werd geaccpeteerd.
Met beide groepen ging (ga) ik gesprekken aan. Mijn insteek is in 1e instantie om te kijken wat er is (als het werkgerelateerd is kan het bedrijf er namelijk iets aan proberen te doen) Is het iets medisch of zijn er privéproblemen dan kunnen we soms ook nog wel dingen regelen (bv de werktijden of de werkplek aanpassen oid) Ik zal altijd als 1e vragen welke oplossingen / ideeën het teamlid zelf al heeft bedacht.
Een volgende vraag is dan hoe de we ervoor kunnen zorgen dat het teamlid zijn werk zo goed mogelijk (en met plezier) kan blijven doen.
Het verschil tussen de 2 groepen zit 'm vooral in het feit dat de ene groep alleen maar blijft zeggen dat ze er niks aan kunenn doen dat ze ziek zijn, die blijven in een slachtofferrol hangen. Groep 2 is heel actief, die vinden het allemaal net zo kut, hebben evenveel pijn, maar snappen ten 1e dat de organisatie niet blij is met frequent verzuim. Daarom nemen zij vaak ook het initiatief voor dergelijke gesprekken. Ook zijn ze daarna open over hoe en wat, ook naar hun collega's. Voor hen is vaak veel meer begrip en ruimte.
En dan hoeven ze voor mij echt niet degene te zijn die het beste presteren, dat is maar een onderdeel van je gehele functioneren.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zaterdag 8 december 2007 om 22:39
Ik wil hier toch ook graag even op reageren. Ook ik heb regelmatig migraine. Ik heb dirt sinds mijn twaalfde en ik ben nu 35. Ik ben al aan alle kanten doorgelicht, heb diverse soorten medicatie geprobeerd, allerlei dieetvarianten, heb maanden al mijn patronen bij gehouden qua slaapritme, eetgewoontes, cyclus en stress. Het enige dat ik nu weet is dat een aanval extra wordt uitgelokt door stress en door mijn menstruatie. Ik plan het daarom met de pil zo dat ik in het weekend ongesteld word, en ook op andere manieren probeer ik mijn verzuim tot een minimum te beperken.
Ik begrijp ook dat ik vooral lastig ben voor collega's, dat het soms een druk legt op het team als iemand iets moet overnemen, dat ik onbetrouwbaar ben etc. Ik probeer dat ook bespreekbaar te maken en te houden. Met mijn leidinggevende heb ik het er vaker over gehad en zij vindt dat ik er alles aan doe dat ik eraan kan doen.
In maart ben ik begonnen in mijn huidige jaarcontract. In september had ik mijn eerste voortgangsgesprek en toen is er letterlijk zwart op wit gezet én door haar ondertekend dat ik prima functioneerde en een prima zelfmanagement had. Ze schreef er zelfs bij dat ze het knap vindt hoe ik met allerlei privéperikelen er toch voor wist te zorgen dat ik mijn werk nog goed deed.
Eind november moest ik me toch weer ziek melden. En toen flipte ze aan de telefoon. Ik vertelde dat ik nauwelijks geslapen had, had overgegeven en dat het echt niet ging. Ik moest 100 km rijden naar ene klant en dat kon gewoon echt niet. Ze schreeuwde in de hoorn: "Je gaat toch naar die klant! Ik wil dat je gewoon gaat!" Ik zei nogmaals dat het echt niet ging. "Dan stop je jezelf maar helemaal vol met die pillen maar je gaat vandaag naar die klant! Dit kan zo niet langer!" Uiteindelijk zag ze wel in dat dat zo ook niet werkte en toen hing ze op met de tekst: "Ik zal voor deze ene keer je ziekmelding nog accepteren, maar dit kan zo niet langer. Ik ga je contract eerder laten ontbinden.".
Afgelopen week hebben we daar gesprekken over gevoerd. Einde van het verhaal: mijn contract wordt 1 februari ontbonden.
Overigens mocht ik in januari ook al niet de afgesproken twee weken op vakantie, vanwege mijn frequente verzuim. En dat terwijl ik niet gewoon een weekje naar de zon wilde, maar mijn partner op zou gaan zoeken die aan de andere kant van de wereld woont en die ik door omstandigheden maar eens per half jaar kan zien.
Dus of ik het ken, onbegrip van de werkvloer? Hmm, ja dus.
Ik begrijp ook dat ik vooral lastig ben voor collega's, dat het soms een druk legt op het team als iemand iets moet overnemen, dat ik onbetrouwbaar ben etc. Ik probeer dat ook bespreekbaar te maken en te houden. Met mijn leidinggevende heb ik het er vaker over gehad en zij vindt dat ik er alles aan doe dat ik eraan kan doen.
In maart ben ik begonnen in mijn huidige jaarcontract. In september had ik mijn eerste voortgangsgesprek en toen is er letterlijk zwart op wit gezet én door haar ondertekend dat ik prima functioneerde en een prima zelfmanagement had. Ze schreef er zelfs bij dat ze het knap vindt hoe ik met allerlei privéperikelen er toch voor wist te zorgen dat ik mijn werk nog goed deed.
Eind november moest ik me toch weer ziek melden. En toen flipte ze aan de telefoon. Ik vertelde dat ik nauwelijks geslapen had, had overgegeven en dat het echt niet ging. Ik moest 100 km rijden naar ene klant en dat kon gewoon echt niet. Ze schreeuwde in de hoorn: "Je gaat toch naar die klant! Ik wil dat je gewoon gaat!" Ik zei nogmaals dat het echt niet ging. "Dan stop je jezelf maar helemaal vol met die pillen maar je gaat vandaag naar die klant! Dit kan zo niet langer!" Uiteindelijk zag ze wel in dat dat zo ook niet werkte en toen hing ze op met de tekst: "Ik zal voor deze ene keer je ziekmelding nog accepteren, maar dit kan zo niet langer. Ik ga je contract eerder laten ontbinden.".
Afgelopen week hebben we daar gesprekken over gevoerd. Einde van het verhaal: mijn contract wordt 1 februari ontbonden.
Overigens mocht ik in januari ook al niet de afgesproken twee weken op vakantie, vanwege mijn frequente verzuim. En dat terwijl ik niet gewoon een weekje naar de zon wilde, maar mijn partner op zou gaan zoeken die aan de andere kant van de wereld woont en die ik door omstandigheden maar eens per half jaar kan zien.
Dus of ik het ken, onbegrip van de werkvloer? Hmm, ja dus.
zaterdag 8 december 2007 om 22:42
En oja, mijn leidinggevende vond het trouwens geen enkel probleem om wél te vergelijken met een collega. "X heeft ook problemen thuis, maar die werkt toch ook gewoon?". Mja, X sliep gewoon hele nachten en had geen migraine. En dan nog, al had ie dat wel, wat heb ik daar mee te maken? Nee, sterker nog: ze ging me zelfs vertellen wat iedereen in het team over me gezegd had. Op mijn vraag of we dat dan een keer met hele team konden bespreken, zei ze dat haar dat niet nodig leek.
zaterdag 8 december 2007 om 22:47
Je kunt wel afwijzend doen naar Zuss, en ik snap dat best, wat bepaalde dingen zijn ook niet leuk om te horen.
Maar Zuss geeft je wel een blik door ogen van een leidinggevende die met het probleem te kampen heeft op de werkvloer. Als leidinggevende moet je ook iets met de morrende geluiden van andere collega's en de onrust die zoiets kan veroorzaken in het team. Je kunt wel verwachten dat er alle begrip is, omdat je er nu eenmaal niet veel aan kan doen dat je aan een chronische aandoening lijdt, maar een leidinggevende kan er ook niet veel aan doen dat dit soms toch scheve gezichten oplevert en heeft niet alleen met jou rekening te houden.
Naar mijn idee geeft Zuss waardevolle tips vanaf 'de andere kant'. Je mag haar houding hard vinden, maar dit is wel precies de houding waar je mee te maken krijgt op de werkvloer. Zuss stelt logische vragen, zonder te oordelen. Een vraag is nog geen veronderstelling hoor.
Zuss laat ook zien hoe zij er mee omgaat als leidinggevende, dat met de juiste houding, leidinggevenden en ook collega's best bereid zijn om met je mee te kijken en te denken. Ik zou zeggen, in plaats van alleen maar afwerend te zijn naar Zuss, doe er je voordeel mee.
En in sommige banen, op sommige werkplekken, komt het nooit tot een goede overeenstemming. Dat is rot en oneerlijk, maar ook daar verander je niet veel aan. Beter dan op zoek gaan naar een plek waar je met je chronische aandoening wel ontspannen aan het werk kan, waar er wel flexibel mee om kan worden gegaan, om welke reden dan ook. Want zoals ik eerder aangaf; de spanningen die onbegrip je opleveren, verbeteren je klachten niet, in tegendeel.
Maar Zuss geeft je wel een blik door ogen van een leidinggevende die met het probleem te kampen heeft op de werkvloer. Als leidinggevende moet je ook iets met de morrende geluiden van andere collega's en de onrust die zoiets kan veroorzaken in het team. Je kunt wel verwachten dat er alle begrip is, omdat je er nu eenmaal niet veel aan kan doen dat je aan een chronische aandoening lijdt, maar een leidinggevende kan er ook niet veel aan doen dat dit soms toch scheve gezichten oplevert en heeft niet alleen met jou rekening te houden.
Naar mijn idee geeft Zuss waardevolle tips vanaf 'de andere kant'. Je mag haar houding hard vinden, maar dit is wel precies de houding waar je mee te maken krijgt op de werkvloer. Zuss stelt logische vragen, zonder te oordelen. Een vraag is nog geen veronderstelling hoor.
Zuss laat ook zien hoe zij er mee omgaat als leidinggevende, dat met de juiste houding, leidinggevenden en ook collega's best bereid zijn om met je mee te kijken en te denken. Ik zou zeggen, in plaats van alleen maar afwerend te zijn naar Zuss, doe er je voordeel mee.
En in sommige banen, op sommige werkplekken, komt het nooit tot een goede overeenstemming. Dat is rot en oneerlijk, maar ook daar verander je niet veel aan. Beter dan op zoek gaan naar een plek waar je met je chronische aandoening wel ontspannen aan het werk kan, waar er wel flexibel mee om kan worden gegaan, om welke reden dan ook. Want zoals ik eerder aangaf; de spanningen die onbegrip je opleveren, verbeteren je klachten niet, in tegendeel.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zaterdag 8 december 2007 om 22:52
En om het even voor te zijn; ik weet wat migraine is. Ik heb het 15 jaar, ten gevolge van een whiplash, gehad en het is ruk. Ik ben er gelukkig vanaf gekomen, maar heb nog steeds andere chronische klachten waar ik rekening mee moet houden. Dus ja, ik weet waar ik over praat.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zaterdag 8 december 2007 om 23:06
Ik snap de kant van de werkgever wel enigzins, dat het lastig is, maar sorry, heb toch meer begrip voor de werknemer in dit geval.
Want als je nooit ergens last van hebt, is er niets aan de hand. Heb je een bepaalde ziekte, dan moet je op je tenen lopen om je ziekte te compenseren. En dat lokt alleen maar nieuwe aanvallen uit. Een werkgever kan ook aan de andere werknemers uitleggen, waarom een bepaalde werknemer er wat vaker niet is en dat men daar begrip voor moet hebben. Maar het lijkt er vaak op dat de werkgever het niet helemaal begrijpt en vaak ook niet wil begrijpen, omdat het voor hem lastig is.
Ik heb wel gemerkt dat er 2 soorten werkgevers zijn, 1 die alles op alles wil zetten om alles naar zijn hand te zetten, en de ander die echt hart heeft voor zijn werknemers. Bij mijn vorige werkgever kreeg ik eens te horen toen ik belde dat ik in ieder geval nog een dag thuis bleef, omdat ik nog niet helemaal opgeknapt was: ik verwacht dat je er morgen bent! Nou, mooi niet dus. Nu heb ik een werkgever, die zijn mensen naar huis stuurt als hij ziet dat ze zich niet lekker voelen. Waardoor ik in ieder geval de neiging heb om toch proberen te blijven. Werkt voor beide partijen een stuk beter.
Want als je nooit ergens last van hebt, is er niets aan de hand. Heb je een bepaalde ziekte, dan moet je op je tenen lopen om je ziekte te compenseren. En dat lokt alleen maar nieuwe aanvallen uit. Een werkgever kan ook aan de andere werknemers uitleggen, waarom een bepaalde werknemer er wat vaker niet is en dat men daar begrip voor moet hebben. Maar het lijkt er vaak op dat de werkgever het niet helemaal begrijpt en vaak ook niet wil begrijpen, omdat het voor hem lastig is.
Ik heb wel gemerkt dat er 2 soorten werkgevers zijn, 1 die alles op alles wil zetten om alles naar zijn hand te zetten, en de ander die echt hart heeft voor zijn werknemers. Bij mijn vorige werkgever kreeg ik eens te horen toen ik belde dat ik in ieder geval nog een dag thuis bleef, omdat ik nog niet helemaal opgeknapt was: ik verwacht dat je er morgen bent! Nou, mooi niet dus. Nu heb ik een werkgever, die zijn mensen naar huis stuurt als hij ziet dat ze zich niet lekker voelen. Waardoor ik in ieder geval de neiging heb om toch proberen te blijven. Werkt voor beide partijen een stuk beter.
zaterdag 8 december 2007 om 23:08
Thnx PW
Wat ik trouwens al de hele tijd wil zeggen: jullie hoeven mij niet te overtuigen van hoe naar migraine is. Als je een goede leidinggevende hebt gaat hij / zij er echt niet vanuit dat je liegt. Tenzij hij daar reden voor heeft, natuurlijk.
Wat ik trouwens al de hele tijd wil zeggen: jullie hoeven mij niet te overtuigen van hoe naar migraine is. Als je een goede leidinggevende hebt gaat hij / zij er echt niet vanuit dat je liegt. Tenzij hij daar reden voor heeft, natuurlijk.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zaterdag 8 december 2007 om 23:22
quote:SnoopySnoopy schreef op 08 december 2007 @ 23:06:
Ik snap de kant van de werkgever wel enigzins, dat het lastig is, maar sorry, heb toch meer begrip voor de werknemer in dit geval.
Want als je nooit ergens last van hebt, is er niets aan de hand. Heb je een bepaalde ziekte, dan moet je op je tenen lopen om je ziekte te compenseren. En dat lokt alleen maar nieuwe aanvallen uit. Een werkgever kan ook aan de andere werknemers uitleggen, waarom een bepaalde werknemer er wat vaker niet is en dat men daar begrip voor moet hebben. Maar het lijkt er vaak op dat de werkgever het niet helemaal begrijpt en vaak ook niet wil begrijpen, omdat het voor hem lastig is.
Ik heb wel gemerkt dat er 2 soorten werkgevers zijn, 1 die alles op alles wil zetten om alles naar zijn hand te zetten, en de ander die echt hart heeft voor zijn werknemers. Bij mijn vorige werkgever kreeg ik eens te horen toen ik belde dat ik in ieder geval nog een dag thuis bleef, omdat ik nog niet helemaal opgeknapt was: ik verwacht dat je er morgen bent! Nou, mooi niet dus. Nu heb ik een werkgever, die zijn mensen naar huis stuurt als hij ziet dat ze zich niet lekker voelen. Waardoor ik in ieder geval de neiging heb om toch proberen te blijven. Werkt voor beide partijen een stuk beter.Snoopy, zals je kan lezen begrijp ik het heel goed hoor, hoe het is om op je tenen te moeten lopen omdat je vaak afwezig bent. Maar snap je ook dat het voor collega's heel vervelend is dat zijn ook op hun tenen moeten lopen omdat ze a) een tandje harder moeten als een collega uitvalt en als dat regelmatig is, dat voor hun heel belastend is en b) ze dan ook nog verwacht worden alle begrip te hebben voor die collega, want die kan er niks aan doen?
Je collega's kunnen er ook niks aan doen. Maar worden wel verwacht het verzuim op te vangen. Wat de druk voor hen ook aardig op kan voeren als dat vaker gebeurt. En daar heeft een leidinggevende ook mee te dealen. Dan kan hij wel een mooi praatje houden over begrip hebben enzo, maar dat heeft alleen effect als het verzuim van een collega geen invloed heeft op het werk van de ander..
Ik snap de kant van de werkgever wel enigzins, dat het lastig is, maar sorry, heb toch meer begrip voor de werknemer in dit geval.
Want als je nooit ergens last van hebt, is er niets aan de hand. Heb je een bepaalde ziekte, dan moet je op je tenen lopen om je ziekte te compenseren. En dat lokt alleen maar nieuwe aanvallen uit. Een werkgever kan ook aan de andere werknemers uitleggen, waarom een bepaalde werknemer er wat vaker niet is en dat men daar begrip voor moet hebben. Maar het lijkt er vaak op dat de werkgever het niet helemaal begrijpt en vaak ook niet wil begrijpen, omdat het voor hem lastig is.
Ik heb wel gemerkt dat er 2 soorten werkgevers zijn, 1 die alles op alles wil zetten om alles naar zijn hand te zetten, en de ander die echt hart heeft voor zijn werknemers. Bij mijn vorige werkgever kreeg ik eens te horen toen ik belde dat ik in ieder geval nog een dag thuis bleef, omdat ik nog niet helemaal opgeknapt was: ik verwacht dat je er morgen bent! Nou, mooi niet dus. Nu heb ik een werkgever, die zijn mensen naar huis stuurt als hij ziet dat ze zich niet lekker voelen. Waardoor ik in ieder geval de neiging heb om toch proberen te blijven. Werkt voor beide partijen een stuk beter.Snoopy, zals je kan lezen begrijp ik het heel goed hoor, hoe het is om op je tenen te moeten lopen omdat je vaak afwezig bent. Maar snap je ook dat het voor collega's heel vervelend is dat zijn ook op hun tenen moeten lopen omdat ze a) een tandje harder moeten als een collega uitvalt en als dat regelmatig is, dat voor hun heel belastend is en b) ze dan ook nog verwacht worden alle begrip te hebben voor die collega, want die kan er niks aan doen?
Je collega's kunnen er ook niks aan doen. Maar worden wel verwacht het verzuim op te vangen. Wat de druk voor hen ook aardig op kan voeren als dat vaker gebeurt. En daar heeft een leidinggevende ook mee te dealen. Dan kan hij wel een mooi praatje houden over begrip hebben enzo, maar dat heeft alleen effect als het verzuim van een collega geen invloed heeft op het werk van de ander..
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zaterdag 8 december 2007 om 23:29
Snoopy, je hóeft niet persé op je tenen te lopen. Met het gedrag dat ik al eerder beschreef blijft de relatie met je werkgever gewoon goed. Tenzij je echt een hork van een leidinggevende hebt natuurlijk.
Blijf je het gevoel houden dat je op je tenen moet lopen en stelt je werkgever geen onredelijke eisen, dan moet je je misschien eens afvragen of je wel het juiste werk doet / op de juiste plek zit. Hoe lullig ook, soms heb je door een chronische kwaal nu eenmaal beperkingen die een gezond iemand niet heeft.
En dan ligt de verantwoordelijkheid bij jouzelf, niet bij je werkgever.
Blijf je het gevoel houden dat je op je tenen moet lopen en stelt je werkgever geen onredelijke eisen, dan moet je je misschien eens afvragen of je wel het juiste werk doet / op de juiste plek zit. Hoe lullig ook, soms heb je door een chronische kwaal nu eenmaal beperkingen die een gezond iemand niet heeft.
En dan ligt de verantwoordelijkheid bij jouzelf, niet bij je werkgever.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zaterdag 8 december 2007 om 23:50
Sinds ik bij mijn huidige werkgever werk, heb ik gezien hoe het dus ook kan. Want het gaat er heel anders dan bij mijn vorige werkgevers. Het bedrijf bestaat nu 5 jaar en de meesten die er werken, werken er vanaf het begin. Zegt iets over de werknemers misschien, maar zeker ook over de werkgever.
Op onze werkvloer is er dus wel heel veel begrip voor elkaar, we hebben iemand gehad die meer dan een jaar in de ziektewet heeft gezeten. We hebben het met haar ook over haar situatie gehad en iedereen had er begrip voor, totdat bleek dat zij eigenlijk niets aan de situatie wilde doen. Toen is ook in goed overleg het dienstverband beeindigd. Geen druk meer voor haar om te komen, geen druk meer voor de werkgever om er achteraan te zitten.
Nu ik bij deze werkgever zit, heb ik echt zoiets van, zo kan het dus ook. Het zal 'm wel in de combinatie van werknemers en werkgever zitten, maar ik heb het idee dat deze werkgever meer begrip heeft voor het wel en wee van de werknemers, dan andere werkgevers. En het werkt dus erg goed. Er wordt trouwens ook gezocht naar oplossingen als er problemen zijn. Toen ik er een paar maanden werkte, raakte ik overspannen. Toen ben ik ander werk gaan doen, niet het eerste wat in me opkwam, maar een hele goede zet van mijn werkgever.
Maar goed, last van migraine heb ik inmiddels niet meer, maar ik weet zeker dat mijn werkgever er niet moeilijk over zou doen mocht het toch terugkomen. Hetzelfde gold trouwens toen ik overspannen was, in de medische molen zat om zwanger te worden en nu ik zwanger ben, ze hebben nooit ergens moeilijk over gedaan. Ik heb ook nooit uren gecompenseerd, probeerde wel alles zo handig mogelijk te plannen, maar ik ga er vanuit dat elke werknemer dat wel doet.
Op onze werkvloer is er dus wel heel veel begrip voor elkaar, we hebben iemand gehad die meer dan een jaar in de ziektewet heeft gezeten. We hebben het met haar ook over haar situatie gehad en iedereen had er begrip voor, totdat bleek dat zij eigenlijk niets aan de situatie wilde doen. Toen is ook in goed overleg het dienstverband beeindigd. Geen druk meer voor haar om te komen, geen druk meer voor de werkgever om er achteraan te zitten.
Nu ik bij deze werkgever zit, heb ik echt zoiets van, zo kan het dus ook. Het zal 'm wel in de combinatie van werknemers en werkgever zitten, maar ik heb het idee dat deze werkgever meer begrip heeft voor het wel en wee van de werknemers, dan andere werkgevers. En het werkt dus erg goed. Er wordt trouwens ook gezocht naar oplossingen als er problemen zijn. Toen ik er een paar maanden werkte, raakte ik overspannen. Toen ben ik ander werk gaan doen, niet het eerste wat in me opkwam, maar een hele goede zet van mijn werkgever.
Maar goed, last van migraine heb ik inmiddels niet meer, maar ik weet zeker dat mijn werkgever er niet moeilijk over zou doen mocht het toch terugkomen. Hetzelfde gold trouwens toen ik overspannen was, in de medische molen zat om zwanger te worden en nu ik zwanger ben, ze hebben nooit ergens moeilijk over gedaan. Ik heb ook nooit uren gecompenseerd, probeerde wel alles zo handig mogelijk te plannen, maar ik ga er vanuit dat elke werknemer dat wel doet.
zondag 9 december 2007 om 00:00
Grappig dat je maar blijft wijzen op de rol en de houding van de werkgever terwijl ik uit jouw laatste post haal dat deze werkgever ook erg gevoelig is voor hoe zijn team met verzuim omgaat. Als hij alleen maar de begripvolle werkgever uit zou hangen dan zou die ene werkneemster echt niet zijn ontslagen.
En reken maar dat het echt niet alelen maar 100% begrip is hoor, er wordt goud geld verdient met trainingen over ziekteverzuim verminderend leidinggeven, als je dat goed doet is dat pure winst voor je bedrijf. Natuurlijk moet je achter een dergelijke methode staan, maar het is en blijft een methode.
En reken maar dat het echt niet alelen maar 100% begrip is hoor, er wordt goud geld verdient met trainingen over ziekteverzuim verminderend leidinggeven, als je dat goed doet is dat pure winst voor je bedrijf. Natuurlijk moet je achter een dergelijke methode staan, maar het is en blijft een methode.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zondag 9 december 2007 om 00:14
Snoopy, fijn dat je het nu zo goed hebt getroffen. Ik ook gelukkig! Maar besef wel dat het eerder uitzondering dan regel is, dat een werkgever zo begripvol met ziekteverzuim omgaat. Het moet inderdaad ook passen binnen het bedrijf, binnen de werksfeer en compatible zijn met de werkzaamheden.
De laatste jaren is er veel en veel meer aandacht voor goed verzuimbeleid, dus ik kan me wel voorstellen dat het bij een nieuw bedrijf, die er van begin af aan mee bezig is, beter gaat dan in een bestaand bedrijf. Daar is de verandering van goed verzuimbeleid minder goed te implementeren, omdat het vaak niet direct in de al jarenlang bestaande bedrijfscultuur past.
De laatste jaren is er veel en veel meer aandacht voor goed verzuimbeleid, dus ik kan me wel voorstellen dat het bij een nieuw bedrijf, die er van begin af aan mee bezig is, beter gaat dan in een bestaand bedrijf. Daar is de verandering van goed verzuimbeleid minder goed te implementeren, omdat het vaak niet direct in de al jarenlang bestaande bedrijfscultuur past.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 9 december 2007 om 00:17
quote:Zuss schreef op 09 december 2007 @ 00:00:
Grappig dat je maar blijft wijzen op de rol en de houding van de werkgever terwijl ik uit jouw laatste post haal dat deze werkgever ook erg gevoelig is voor hoe zijn team met verzuim omgaat. Als hij alleen maar de begripvolle werkgever uit zou hangen dan zou die ene werkneemster echt niet zijn ontslagen.
Zuss, ik denk dat het goede verzuimbeleid er wel toe heeft bijgedragen, dat ook de werknemer in dit geval begrip had voor het be-eindigen van de arbeidsovereenkomst. Kip en ei verhaal.
Grappig dat je maar blijft wijzen op de rol en de houding van de werkgever terwijl ik uit jouw laatste post haal dat deze werkgever ook erg gevoelig is voor hoe zijn team met verzuim omgaat. Als hij alleen maar de begripvolle werkgever uit zou hangen dan zou die ene werkneemster echt niet zijn ontslagen.
Zuss, ik denk dat het goede verzuimbeleid er wel toe heeft bijgedragen, dat ook de werknemer in dit geval begrip had voor het be-eindigen van de arbeidsovereenkomst. Kip en ei verhaal.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 9 december 2007 om 01:20
Die werkneemster is niet ontslagen, het is echt in overleg gegaan. Omdat beide partijen ook zagen dat het zo niet werkte. Werkgever moet verplicht achter de zieke werknemer aanzitten, werknemer trok het niet. Ze is zelfs nog afscheid komen nemen.
En tuurlijk is een werkgever gevoelig over hoe zijn team met verzuim omgaat, maar door de goede houding van de werkgever, hebben de werknemers ook meer voor de werkgever over. Ipv in een negatieve spiraal, zit je juist in een positieve.
Ik werk trouwens wel bij een Amerikaans bedrijf, ik weet niet of dat er iets mee te maken heeft. De mensen die hier zitten zijn trouwens wel grotendeels Nederlands. En ik heb een superbaas, die niets van cursussen moet hebben maar gewoon z'n gezond verstand gebruikt en het beste met iedereen voor heeft. En dat werkt al jaren uitstekend. En ik ben dan ook heel erg blij met deze baas en dat ik na mijn zwangerschap op de dagen dat ik wil werken terug mag komen! Mijn contract loopt namelijk 8 dagen na de uitgerekende datum af, maar ik heb een nieuw contract gekregen voor onbepaalde tijd.
En ik, en poezewoes, hebben het blijkbaar goed getroffen. Maar waarom zou dat niet bij elk bedrijf zo kunnen gaan?
En tuurlijk is een werkgever gevoelig over hoe zijn team met verzuim omgaat, maar door de goede houding van de werkgever, hebben de werknemers ook meer voor de werkgever over. Ipv in een negatieve spiraal, zit je juist in een positieve.
Ik werk trouwens wel bij een Amerikaans bedrijf, ik weet niet of dat er iets mee te maken heeft. De mensen die hier zitten zijn trouwens wel grotendeels Nederlands. En ik heb een superbaas, die niets van cursussen moet hebben maar gewoon z'n gezond verstand gebruikt en het beste met iedereen voor heeft. En dat werkt al jaren uitstekend. En ik ben dan ook heel erg blij met deze baas en dat ik na mijn zwangerschap op de dagen dat ik wil werken terug mag komen! Mijn contract loopt namelijk 8 dagen na de uitgerekende datum af, maar ik heb een nieuw contract gekregen voor onbepaalde tijd.
En ik, en poezewoes, hebben het blijkbaar goed getroffen. Maar waarom zou dat niet bij elk bedrijf zo kunnen gaan?
zondag 9 december 2007 om 02:29
Kom op Snoopy, die werkneemster heeft echt niet vrijwillig haar dienstverband opgezegd omdat zij zo vaak ziek was. Opzeggen van een dienstverband staat gelijk met ontslag. Dat kan in goed overleg, maar het blijft ontslag.
Dat het blijkbaar allemaal zo positief geformuleerd wordt is denk ik wel gerelateerd aan dat het een amerikaans bedrijf is. Over de linie zijn amerikaanse bedrijven keihard. Maar ze verpakken het allemaal heel beleefd en heel mooi. Dat is USA-policy. Doen ze dat niet, dan hebben ze in de US direct een claim aan hun broek hangen.
Dat het blijkbaar allemaal zo positief geformuleerd wordt is denk ik wel gerelateerd aan dat het een amerikaans bedrijf is. Over de linie zijn amerikaanse bedrijven keihard. Maar ze verpakken het allemaal heel beleefd en heel mooi. Dat is USA-policy. Doen ze dat niet, dan hebben ze in de US direct een claim aan hun broek hangen.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 9 december 2007 om 11:02
Als die vrouw zelf haar dienstverband heeft opgezegd dan is ze verwijtbaar werkloos, dus geen uitkering. Zo dom was ze hopelijk niet.
Snoopy, ik vind het echt en oprecht fijn voor je dat je het zo naar je zin hebt, ik vind je wel wat naief.
Loonkosten zijn de grootste kostenpost voor een bedrijf en loon doorbetalen terwijl iemand ziek is daar heeft elk bedrijf de pest aan. Dat jouw werkgever een leuke vent is zal best, maar hij denkt echt niet alleen aan jullie hoor, hij moet ook een bedrijf runnen.
Snoopy, ik vind het echt en oprecht fijn voor je dat je het zo naar je zin hebt, ik vind je wel wat naief.
Loonkosten zijn de grootste kostenpost voor een bedrijf en loon doorbetalen terwijl iemand ziek is daar heeft elk bedrijf de pest aan. Dat jouw werkgever een leuke vent is zal best, maar hij denkt echt niet alleen aan jullie hoor, hij moet ook een bedrijf runnen.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zondag 9 december 2007 om 15:21
Zuss, in grote lijnen ben ik het met je eens. Maar de dingen die jij opsomt wat een werknemer zou moeten doen in dit soort gevallen, heeft TO ook gedaan. Lees maar terug. Ze gaat het gesprek aan, ze biedt aan om dagen in te leveren, ze houdt contact met haar collega's door uit te leggen wat haar probleem is en dat ze het zelf ook erg vervelend voor hen vindt. Misschien heb je daar overheen gelezen?
Ik zei dat ik in grote lijnen met je (e.a.) eens ben omdat ik wel vind hoe jij het beschrijft een werknemer figuurlijk de benen uit het lijf moet lopen om begrip en inzet te tonen. Dat is behoorlijk wat extra stress bovenop de ziekte! Ik ben met met je eens, maar dan een tandje lager voor de werknemer.
Ik zei dat ik in grote lijnen met je (e.a.) eens ben omdat ik wel vind hoe jij het beschrijft een werknemer figuurlijk de benen uit het lijf moet lopen om begrip en inzet te tonen. Dat is behoorlijk wat extra stress bovenop de ziekte! Ik ben met met je eens, maar dan een tandje lager voor de werknemer.
zondag 9 december 2007 om 16:14
Imac, zoals ik het lees is er 1 keer over gesproken en dt was dat. Nu is de TO 12 ziekmeldingen verder, de situatie is wel even wat anders nu.
En je kan het te zwaar vinden voor de werknemer, werkgevers verwachten nu eenmaal iets. En dat mogen ze, want zij betalen je voor de dienst die je levert. Ben je regelmatig ziek dan dan kost dat geld en dat staat los van je verdere functioneren.
En je kan het te zwaar vinden voor de werknemer, werkgevers verwachten nu eenmaal iets. En dat mogen ze, want zij betalen je voor de dienst die je levert. Ben je regelmatig ziek dan dan kost dat geld en dat staat los van je verdere functioneren.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zondag 9 december 2007 om 16:38
Zoals ik al zei, in grote lijnen ben ik het met je eens, met die nuance verschil dat ik het niet nodig vind voor een zieke werknemer in allerlei bochten te wringen voor iets wat de werknemer zelf ook niet wilt. Ik ga er blind vanuit dat wanneer je ziek bent je er alles aandoet (voor jezelf en werkgever) om zo goed mogelijk te herstellen, meer kan je niet doen.
zondag 9 december 2007 om 16:45
"Vroeger" was het volgens mij gewoner dat je bij een bepaalde ziekte of handicap bepaald werk niet kunt doen. Dan had je domweg pech. Tegenwoordig is de norm dat zowat iedereen elk werk moet kunnen doen, en als hij/zij dat fysiek niet kan, dan moet het werk of de arbo aangepast worden.
Fantastisch voor de werk-/en integratiemogelijkheden van zieken en gehandicapten, maar ik vraag me af of het zo werkbaar is. Bij iemand die bijvoorbeeld regelmatig naar klanten moet, en die niet een-twee-drie vervangen kan worden, dan is het niet handig als diegene om de haverklap uitvalt (ik denk nu even aan wat iemand eerder in het topic vertelde).
Iedereen kan ziek worden, maar juist wie frequent migraine heeft weet op voorhand dat-ie in dat opzicht "onbetrouwbaar" is. Dan kun je nog zo hard werken, misschien ben je zelfs geniaal, maar in sommige banen is dát je er bent minstens zo belangrijk als hoe góed je bent.
Ik vraag me dan ook af of het niet handiger is om als je migraine of iets aanverwants hebt, op termijn een baan te zoeken waarbij die uitval minder erg is. Waarbij het er niet zo op aankomt of je er morgen wel of niet bent, omdat je zonder problemen het werk later in kunt halen. Dat legt minder de druk op je collega's, en vooral: op jezelf.
Een voorbeeld: ik ben docent en bij ons is het gebruikelijk dat bij ziekte lessen altijd ingehaald of vervangen worden. Zou ik vaak moeten verzuimen wegens ziekte, en er zou geen uitzicht zijn op beterschap (zoals bij TO kennelijk het geval is) dan zou ik echt overwegen een andere baan te nemen. Het is namelijk niet te doen als collega's om de haverklap mijn lessen moeten overnemen, of als ik in vakanties studenten moet terugroepen om gemiste lessen in te halen. Dan kun je nog beter een half jaar aaneengesloten ziek zijn, dan kan er tenminste structurele vervanging komen.
Als ik zo vaak moest verzuimen (en wat mij betreft staat echt niet ter discussie dat je met migraine moet verzuimen) en daarom een andere baan zou moeten zoeken, dat zou ik dat hartstikke rot vinden. Maar dat is dan één van de rottige aspecten van ziekte, net als pijn of de ziekte zelf. Maar dat lijkt me nog minder erg dan de rest van mijn leven tegen conflicten op de werkvloer aankijken.
Fantastisch voor de werk-/en integratiemogelijkheden van zieken en gehandicapten, maar ik vraag me af of het zo werkbaar is. Bij iemand die bijvoorbeeld regelmatig naar klanten moet, en die niet een-twee-drie vervangen kan worden, dan is het niet handig als diegene om de haverklap uitvalt (ik denk nu even aan wat iemand eerder in het topic vertelde).
Iedereen kan ziek worden, maar juist wie frequent migraine heeft weet op voorhand dat-ie in dat opzicht "onbetrouwbaar" is. Dan kun je nog zo hard werken, misschien ben je zelfs geniaal, maar in sommige banen is dát je er bent minstens zo belangrijk als hoe góed je bent.
Ik vraag me dan ook af of het niet handiger is om als je migraine of iets aanverwants hebt, op termijn een baan te zoeken waarbij die uitval minder erg is. Waarbij het er niet zo op aankomt of je er morgen wel of niet bent, omdat je zonder problemen het werk later in kunt halen. Dat legt minder de druk op je collega's, en vooral: op jezelf.
Een voorbeeld: ik ben docent en bij ons is het gebruikelijk dat bij ziekte lessen altijd ingehaald of vervangen worden. Zou ik vaak moeten verzuimen wegens ziekte, en er zou geen uitzicht zijn op beterschap (zoals bij TO kennelijk het geval is) dan zou ik echt overwegen een andere baan te nemen. Het is namelijk niet te doen als collega's om de haverklap mijn lessen moeten overnemen, of als ik in vakanties studenten moet terugroepen om gemiste lessen in te halen. Dan kun je nog beter een half jaar aaneengesloten ziek zijn, dan kan er tenminste structurele vervanging komen.
Als ik zo vaak moest verzuimen (en wat mij betreft staat echt niet ter discussie dat je met migraine moet verzuimen) en daarom een andere baan zou moeten zoeken, dat zou ik dat hartstikke rot vinden. Maar dat is dan één van de rottige aspecten van ziekte, net als pijn of de ziekte zelf. Maar dat lijkt me nog minder erg dan de rest van mijn leven tegen conflicten op de werkvloer aankijken.
zondag 9 december 2007 om 18:01
Imac, wat versta jij onder 'in allerlei bochten wringen'? Je eigen verantwoordelijkheid kennen en nemen? Want ook al kan je er niks aan doen dt je een kwaal hebt, je hébt hem nu eenmaal en daar zitten consequenties aan. Vervelend en je hebt er niet om gevraagd, klopt. Maar je zult met die kwaal en de consequenties moeten leven, het is niet anders.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
