Gezondheid
alle pijlers
de ongemakken van de overgang
maandag 22 augustus 2016 om 13:44
Hallo allemaal,
Sinds een half jaar zo ongeveer ben ik begonnen met de pre menopauze zoals dat chique heet.
De menstruaties zijn veel heviger dan normaal en duren ook zeker 2 a 3 dagen langer.
Het verschijnsel pijn in alle ledematen alsof er overheen gewalst is heb ik ook.
De psychische kant vind ik veel erger.
Ben in een rollercoaster van emoties terecht gekomen waarin ik mezelf soms zo onredelijk vind reageren op situaties maar kan ze niet tegen gaan.
Ben een ontzettende twijfelaar geworden. Heb heel veel moeite met gezag gekregen en kan overal om huilen.
Mijn huisarts wil er voorlopig niets mee doen....het hoort bij je leeftijd en het wordt weer beter kreeg ik te horen.
Voel me sommige momenten ontzettend verdrietig en alleen en verlang dan ineens naar iemand naast me en andere momenten kan ik euforisch van de daken schreeuwen dat ik alles alleen kan en me daar prettig bij voel.
Zijn er misschien dames hier die er met mij over willen schrijven in een ongedwongen sfeer?
Het forum vrouw en overgang heb ik uiteraard bekeken maar dat is het niet voor mij.
Sinds een half jaar zo ongeveer ben ik begonnen met de pre menopauze zoals dat chique heet.
De menstruaties zijn veel heviger dan normaal en duren ook zeker 2 a 3 dagen langer.
Het verschijnsel pijn in alle ledematen alsof er overheen gewalst is heb ik ook.
De psychische kant vind ik veel erger.
Ben in een rollercoaster van emoties terecht gekomen waarin ik mezelf soms zo onredelijk vind reageren op situaties maar kan ze niet tegen gaan.
Ben een ontzettende twijfelaar geworden. Heb heel veel moeite met gezag gekregen en kan overal om huilen.
Mijn huisarts wil er voorlopig niets mee doen....het hoort bij je leeftijd en het wordt weer beter kreeg ik te horen.
Voel me sommige momenten ontzettend verdrietig en alleen en verlang dan ineens naar iemand naast me en andere momenten kan ik euforisch van de daken schreeuwen dat ik alles alleen kan en me daar prettig bij voel.
Zijn er misschien dames hier die er met mij over willen schrijven in een ongedwongen sfeer?
Het forum vrouw en overgang heb ik uiteraard bekeken maar dat is het niet voor mij.
).
vrijdag 23 maart 2018 om 16:26
Precies zoals ik mij voel. Het is voor mij enkele weken geleden begonnen, maar dat "Jantje huilt, Jantje lacht gehannes, vind ik echt niet prettig.
zaterdag 24 maart 2018 om 14:30
Paloma, wat jij in je topic van gisteren schreef, dat je hoopte dat de huisarts zegt dat je al jaren in de overgang zit en dat dit de laatste fase is, vond ik wel erg grappig ! *hoongelach*.
Ze schijnen echt te bestaan, vrouwen die een tijdje wat zweteriger en wat emotioneler dan anders zijn, dan stopt de menstruatie en dan zijn ze er min of meer vanaf. Ik hoop van harte voor je dat jij er zo één bent
Ze schijnen echt te bestaan, vrouwen die een tijdje wat zweteriger en wat emotioneler dan anders zijn, dan stopt de menstruatie en dan zijn ze er min of meer vanaf. Ik hoop van harte voor je dat jij er zo één bent
nounou
zaterdag 24 maart 2018 om 14:53
Zazamaenade, dank je wel
ik slik nog gewoon de pil en om de twee strippen komt er nog gewoon menstruatie. De laatste paar jaar is dit doorgaans bij mij een slachtpartij en de laatste keer was het een hele normale menstruatie (die je bij pilgebruik mag verwachten). Ik ben van afgelopen maandag t/m gisteren ongesteld geweest en ik heb nog nooit zo'n melancholiek gevoel gehad als in deze week. Ik voel echt alsof ik het verdriet van een ander aan het verwerken ben. Mijn hart zonk letterlijk naar mijn schoenen, meerdere keren per dag. Een heel, heel, vervelend gevoel; vooral omdat het voelt alsof "het niet van mij is". We hebben allemaal onze dingen in het leven en ik vind me doorgaans wel iemand "die dichtbij haar emoties staat", maar dit bizarre gevoel is van een geheel andere orde.
ik slik nog gewoon de pil en om de twee strippen komt er nog gewoon menstruatie. De laatste paar jaar is dit doorgaans bij mij een slachtpartij en de laatste keer was het een hele normale menstruatie (die je bij pilgebruik mag verwachten). Ik ben van afgelopen maandag t/m gisteren ongesteld geweest en ik heb nog nooit zo'n melancholiek gevoel gehad als in deze week. Ik voel echt alsof ik het verdriet van een ander aan het verwerken ben. Mijn hart zonk letterlijk naar mijn schoenen, meerdere keren per dag. Een heel, heel, vervelend gevoel; vooral omdat het voelt alsof "het niet van mij is". We hebben allemaal onze dingen in het leven en ik vind me doorgaans wel iemand "die dichtbij haar emoties staat", maar dit bizarre gevoel is van een geheel andere orde.
zaterdag 24 maart 2018 om 15:28
Lastig, hoor, Paloma, om te herkennen of "iets van jou is". Misschien is het toch wat anders, dat nare gevoel ? Uitputting, of een gevoel of emotie die je gewoon tot nu toe niet hebt gekend ?
Ik merk wel aan mezelf, en aan andere vrouwen die in dezelfde fase zitten, dat de neiging om alles dáárop te gooien misschien te groot is. Een mens is gelukkig wel iets meer dan alleen haar of zijn hormonen.
Is het een idee om deze dingen, dit gevoel, die verschijnselen en hoe en wanneer de bloedingen zijn kort (of lang
) voor jezelf op te schrijven ?
Toen ik onregelmatiger, en vooral korter op elkaar, ongesteld werd ben ik dat maar eens gaan bijhouden. Ook om er een beetje grip op te krijgen, en er een patroon in te kunnen zien.
Omdat de definitie van menopauze is dat je een jaar geen menstruatie hebt gehad vind ik het wel fijn om dat na te kunnen zoeken, ik onthoud echt niet in welke week of maand precies, ik voor het laatst heb gebloed, wanneer dat al een half jaar weg is.
Hoe het verloop is wanneer je de pil slikt zou ik niet uit eigen ervaring weten, eerder in dit topic schreven vrouwen daar wel over, en misschien dat zij weer mee gaan schrijven ?
Het is ook een kwestie van een topic even 'in de lucht houden' zodat het op de lijstjes verschijnt, dan komen er misschien wel weer meer meeschrijfsters.
Ik merk wel aan mezelf, en aan andere vrouwen die in dezelfde fase zitten, dat de neiging om alles dáárop te gooien misschien te groot is. Een mens is gelukkig wel iets meer dan alleen haar of zijn hormonen.
Is het een idee om deze dingen, dit gevoel, die verschijnselen en hoe en wanneer de bloedingen zijn kort (of lang
) voor jezelf op te schrijven ?Toen ik onregelmatiger, en vooral korter op elkaar, ongesteld werd ben ik dat maar eens gaan bijhouden. Ook om er een beetje grip op te krijgen, en er een patroon in te kunnen zien.
Omdat de definitie van menopauze is dat je een jaar geen menstruatie hebt gehad vind ik het wel fijn om dat na te kunnen zoeken, ik onthoud echt niet in welke week of maand precies, ik voor het laatst heb gebloed, wanneer dat al een half jaar weg is.
Hoe het verloop is wanneer je de pil slikt zou ik niet uit eigen ervaring weten, eerder in dit topic schreven vrouwen daar wel over, en misschien dat zij weer mee gaan schrijven ?
Het is ook een kwestie van een topic even 'in de lucht houden' zodat het op de lijstjes verschijnt, dan komen er misschien wel weer meer meeschrijfsters.
nounou
zaterdag 24 maart 2018 om 15:47
Dat is zeker iets wat ik in mijn achterhoofd houd; dat mijn huidige emotionele staat helemaal niets met de overgang te maken hoeft te hebben. Ik ben wat dat betreft altijd al een beetje wiebelig persoon geweest. Het voelt nu alleen dieper en intensiever en dat is wat me een beetje beangstigd. Maar ik ga dus naar de huisarts en ga eerst laten nakijken of ik in de overgang zit, wat de bedenkingen van de huisarts zijn en vanaf daar ga ik ermee verder.
Wat me nog steeds niet helemaal duidelijk is, is of je nu wel de pil moet blijven doorslikken of niet. Ikzelf voel me er goed bij en ik houd graag de frequentie in de hand. Maar of dit "het proces" belemmert, weet ik niet. Daarentegen heb ik ook geen zin in wekenlang bloedverlies of dat het van de ene op de andere dag kan opkomen zetten.
Wat me nog steeds niet helemaal duidelijk is, is of je nu wel de pil moet blijven doorslikken of niet. Ikzelf voel me er goed bij en ik houd graag de frequentie in de hand. Maar of dit "het proces" belemmert, weet ik niet. Daarentegen heb ik ook geen zin in wekenlang bloedverlies of dat het van de ene op de andere dag kan opkomen zetten.
zaterdag 24 maart 2018 om 16:00
Misschien heb je een lage vitamine D-waarde in je bloed, heb je daar al aan gedacht ?
Het is het einde van de winter, dus niet zo gek als dat zou meespelen ( hoewel dat niet van de ene op de andere dag voelbaar wordt, natuurlijk).
Het is tegenwoordig zelfs al een officieel advies vanuit het Voedingscentrum ( en dat loopt niet voorop hierin) voor vrouwen vanaf 50 jaar om vit D bij te slikken.
http://www.voedingscentrum.nl/nl/servic ... odig-.aspx
Het is het einde van de winter, dus niet zo gek als dat zou meespelen ( hoewel dat niet van de ene op de andere dag voelbaar wordt, natuurlijk).
Het is tegenwoordig zelfs al een officieel advies vanuit het Voedingscentrum ( en dat loopt niet voorop hierin) voor vrouwen vanaf 50 jaar om vit D bij te slikken.
http://www.voedingscentrum.nl/nl/servic ... odig-.aspx
nounou
zaterdag 24 maart 2018 om 16:11
Dank voor de link zazamaenade; ik ga er naar kijken. Ik weet niet wat het is om "depressief" te zijn of zelfs maar "neerslachtig". Als ik aan de jaren hiervoor terugdenk kan ik me wel een paar episodes herinneren waarin ik of zeer moe was of me helemaal het apezuur transpireerde. Maar dat was of in het voorjaar of in de zomer, dus nooit iets specials van gedacht. Afgelopen week heb ik dus Rhodolia geslikt en dat haalde de scherpe kantjes van het weemoedige gevoel. Vandaag heb ik het niet meer ingenomen, want ik stond op met een iets meer opgelucht gevoel en ik wil ook niet afhankelijk van pillen zijn (op kruidenbasis of niet). Maar naar de vitamines ga ik zeker kijken.
Dank je wel voor het meedenken
.
Dank je wel voor het meedenken
.
zaterdag 24 maart 2018 om 21:52
Koude voeten vreselijk ook de laatste tijd last van en dan met de verwarming op 21 en sokken aan..redbulletje schreef: ↑15-03-2018 06:16Geen idee. Heb wel af en toe t gevoel of ik met mn voeten in een bak ijsblokjes zit ook al is t hier binnen 23 graden.
zaterdag 24 maart 2018 om 21:53
Koude voeten vreselijk ook de laatste tijd last van en dan met de verwarming op 21 en sokken aan..redbulletje schreef: ↑15-03-2018 06:16Geen idee. Heb wel af en toe t gevoel of ik met mn voeten in een bak ijsblokjes zit ook al is t hier binnen 23 graden.
zondag 25 maart 2018 om 12:54
Tijd geleden dat ik meegeschreven heb. Vanaf volgende week heb ik mijn laatste hormoonpleister in gebruik en kom ik weer terug in de overgang. Hoop dat het mee zal vallen. Wat ik heb gemerkt van de hormoonpleister. Geen opvliegers ook ‘s nachts niet. Van nachtzweten geen last ook zonder de pleister had ik dat niet. Minder zware depressieve gevoelens. Geen overgevoelige blaas. Waar ik nog steeds last van heb zijn koude voeten, vaak, maar niet altijd. Ook heb ik veel last van krampen in mijn kuiten. Stijve spieren en stramheid ook met de pleisters. Ook ik vraag me af hoe ik me zou voelen als ik 70 ben 
ik ben nu 51, heb de pleisters nu bijna 1,5 jaar geplakt.
ik ben nu 51, heb de pleisters nu bijna 1,5 jaar geplakt.
anoniem_349075 wijzigde dit bericht op 25-03-2018 12:56
Reden: Jaar vergeten
Reden: Jaar vergeten
0.37% gewijzigd
zondag 25 maart 2018 om 13:20
Die slik ik al jaren, de beste maar helpt niet echt. Ik heb ook last van, ben even de naam kwijt, maar omschrijf het als een constant gevoel van wormpjes in mijn kuiten. Ik heb een tijdje Inhibin geslikt, dat hielp goed. Ben trouwens ook al enkele jaren mijn baarloeder kwijt. Heerlijk
zondag 25 maart 2018 om 13:43
zondag 25 maart 2018 om 13:45
Overigens lijkt bij mij alles 'back to normal'. Menstruaties zijn geen bloedbaden meer, maar zijn ongeveer zoals ooit, toen ik aan de pil was. Ik heb een tijdje de pil geslikt, maar daar bleek ik meer migraine van te krijgen. Ik dácht dat m'n migraine zich nu weer beperkte tot m'n menstruatieweek, maar ik heb gisteren ook een groot deel van de dag op bed gelegen, helaas.
Toch voel ik me redelijk gelijkmatig, alsof er nog lang geen overgang in zicht is en er ook nooit sprake van geweest is. Op zich kan ik het zo ook nog wel weer een tijd volhouden, hoewel de menstruatie altijd in een verkeerd weekend komt
Toch voel ik me redelijk gelijkmatig, alsof er nog lang geen overgang in zicht is en er ook nooit sprake van geweest is. Op zich kan ik het zo ook nog wel weer een tijd volhouden, hoewel de menstruatie altijd in een verkeerd weekend komt
Later is nu
zondag 25 maart 2018 om 13:56
Dreamer, Paloma, ook herkenbaar voor mij, het gevoel dat alle ellende van de wereld extra hard binnenkomt. Het horen of lezen van een zielig verhaal kan mij in een triest gevoel doen belanden. Gelukkig blijft dit gevoel minder lang hangen. Ik kan het gelukkig eerder loslaten. Ik merk ook dat het weer grote invloed heeft, nu de zon weer doorkomt trekt het neerslachtige gevoel ook langzaam weg.
zondag 25 maart 2018 om 15:37
Precies zoals ik het ook voel. Alsof ik het leed van iemand anders aan het verwerken ben. Het gevoel zit van binnen in mijn lijf en mijn hoofd probeert de logica er van in te zien. Normaliter krijg ik dat hoofd van me stil, door lichamelijk te ontspannen. Maar dat lijf krijg ik nu niet stil, ook wanneer ik mijn hoofd leeg weet te krijgen.Dreamer schreef: ↑25-03-2018 13:43Paloma, ik herken je gevoel van melancholie enorm. Soms heb ik het gevoel dat het verdriet van vele anderen op mijn schouders drukt, niet eens zozeer dat van mij. Ik ken iemand, die erg gebaat was met Johannesolie (meen ik, zoiets) maar dat beïnvloed wel de werking van de pil.
Ik ben van mezelf een makkelijke huiler, ik kan me ook goed uiten in een boze bui, en voel me normaliter ook "dichtbij mijn eigen emoties", maar dit is echt te bizar voor woorden. Ik heb inderdaad weleens van Johannesolie gehoord, maar verder nog niet in verdiept. Ik slik nog steeds de pil en afgelopen week had ik een tussenweek. Ik ben toen gaan Googelen en kwam uit op Rhodiola. Ik heb dit nu een paar dagen geslikt, behalve gisteren. Ik slaap op zich goed, maar dat zwaar innerlijk onrustige gevoel werd me teveel en heb het vanochtend weer ingenomen. Ik ga komende week naar de huisarts en ik hoop en bid dat ze zegt, dat ik in de overgang ben (alhoewel ik nog steeds menstrueer), want anders heb ik -ben ik bang- een iets andere psychologische aandoening en om eerlijk te zijn, beangstigt dit me zeer. Het gevoel (onrustig, huilen) komt ook met vlagen; het kan minuten aanduren en dan is het een paar minuten onspannend en rustig. Ik vind het een bizarre ervaring.
anoniem_652562423a06f wijzigde dit bericht op 25-03-2018 15:56
0.12% gewijzigd
zondag 25 maart 2018 om 15:53
Lijkt zeker op de overgang, die lichamelijk onrust en snel emotioneel. Heb je al eens geprobeerd om te gaan zwemmen of hard te gaan lopen? En massage helpt inderdaad. Een soort van tegen spanning aan het lichaam geven. Ik had ook ‘s morgens als ik wakker werd een heel onrustig en zenuwachtig gevoel, alsof ik die dan een examen of iets had. Gelukkig is dat er nu niet, maar ja de laatste pleister ...paloma schreef: ↑25-03-2018 15:37Precies zoals ik het ook voel. Alsof ik het leed van iemand anders aan het verwerken ben. Het gevoel zit van binnen in mijn lijf en mijn hoofd probeert de logica er van in te zien. Normaliter krijg ik dat hoofd van me stil, door lichamelijk te ontspannen. Maar dat lijf krijg ik nu niet stil, ook wanneer ik mijn hoofd leeg weet te krijgen.
Ik ben van mezelf een makkelijke huiler, ik kan me ook goed uiten in een boze bui, en voel me normaliter ook "dichtbij mijn eigen emoties", maar dit is echt te bizar voor woorden. Ik heb inderdaad weleens van Johannesolie gehoord, maar verder nog niet in verdiept. Ik slik nog steeds de pil en afgelopen week had in een tussenweek. Ik ben toen gaan Googelen en kwam uit op Rhodiola. Ik heb dit nu een paar dagen geslikt, behalve gisteren. Ik slaap op zich goed, maar dat zwaar innerlijk onrustige gevoel werd me teveel en heb het vanochtend weer ingenomen. Ik ga komende week naar de huisarts en ik hoop en bid dat ze zegt, dat ik in de overgang ben (alhoewel ik nog steeds menstrueer), want anders heb ik -ben ik bang- een iets andere psychologische aandoening en om eerlijk te zijn, beangstigd dit me zeer. Het gevoel (onrustig, huilen) komt ook met vlagen; het kan minuten aanduren en dan is het een paar minuten onspannend en rustig. Ik vind het een bizarre ervaring.
zondag 25 maart 2018 om 16:03
Waarom ben je ooit met de hormoonpleisters begonnen? Even afkloppen; verder heb ik nergens last van. Ja, als het moet kan ik wel iets bedenken maar niets wat m'n dagelijks leven beïnvloedt.Kleurfoutje schreef: ↑25-03-2018 12:54Tijd geleden dat ik meegeschreven heb. Vanaf volgende week heb ik mijn laatste hormoonpleister in gebruik en kom ik weer terug in de overgang. Hoop dat het mee zal vallen. Wat ik heb gemerkt van de hormoonpleister. Geen opvliegers ook ‘s nachts niet. Van nachtzweten geen last ook zonder de pleister had ik dat niet. Minder zware depressieve gevoelens. Geen overgevoelige blaas. Waar ik nog steeds last van heb zijn koude voeten, vaak, maar niet altijd. Ook heb ik veel last van krampen in mijn kuiten. Stijve spieren en stramheid ook met de pleisters. Ook ik vraag me af hoe ik me zou voelen als ik 70 ben
zondag 25 maart 2018 om 16:12
's Ochtends wakker is het ergste! Ik val goed in slaap. Wanneer ik slaap, slaap ik goed. Ik kan wel een paar keer wakker worden met dat onrustige gevoel en hartkloppingen. Maar het daadwerkelijk wakker worden is een crime. Ik voel me zo verdrietig en opgejaagd en nutteloos en doelloos. Alsof je een bak met confetti over je heen gestort krijgt; zo hier heb je onsamenhangende emoties en verwerk die maar even.Kleurfoutje schreef: ↑25-03-2018 15:53Lijkt zeker op de overgang, die lichamelijk onrust en snel emotioneel. Heb je al eens geprobeerd om te gaan zwemmen of hard te gaan lopen? En massage helpt inderdaad. Een soort van tegen spanning aan het lichaam geven. Ik had ook ‘s morgens als ik wakker werd een heel onrustig en zenuwachtig gevoel, alsof ik die dan een examen of iets had. Gelukkig is dat er nu niet, maar ja de laatste pleister ...
Ik had al gevraagd waarom je met de hormoonpleisters bent begonnen. Nu de vraag waarom je ermee ophoudt?
zondag 25 maart 2018 om 16:13
Ik ben met de pleisters begonnen, omdat ik niet meer sliep en heel veel klachten had, waardoor ik mij vaak ziek moest melden. Uiteindelijk bleek dat niet alle klachten door de overgang kwamen. Er is een bijschildklier verwijderd. Het gaat nu weer een stuk beter en ik wil nu kijken of het lukt zonder kunstmatige hormonen door de overgang te gaan.
zondag 25 maart 2018 om 16:19
Ik vind het oprecht jammer om te zeggen, maar mijn conditie en uithoudingsvermogen is drie keer niks. Ik heb ook totaal geen discipline. Dat klinkt heel apathisch, maar ik heb echt al zoveel dingen geprobeerd door de jaren heen. Ik heb in mijn woonomgeving voldoende aanknopingspunten (wandelclubs, sportschool, zwembad) maar het zit gewoon niet in mijn systeem om daaraan te beginnen. Ik zeg niet dat dit de oplossing is, maar nu zou ik er wel wat voor over hebben, om iemand bij mij te hebben wonen (of naast me) die tegen me zegt "kom op" of tegen wie ik dit kan zeggen. Wat ik nodig heb, is een stok achter de deur, maar dan wel eentje die stante pede beschikbaar is (...). Ik heb er al aan zitten denken om bij de buren een briefje in de bus te doen "als je zin hebt om te wandelen, bel me dan op".
zondag 25 maart 2018 om 16:40
Dat is nog best wel een idee, Paloma, want er zijn meer mensen zoals jij Sterker, als je mijn buurvrouw was, zou ik gelijk JA zeggen en samen met jou een schema vaststellen, zodat we wel móeten!
Ik heb een stappenteller en een tijd lang kwam ik keurig op 10.000 stappen per dag. Toen werd het koud en ik kreeg meer pijn en er kwam vanalles tussendoor en ineens lukt het niet meer. Zo raar. En STOM. Nu ga ik het echt weer oppakken, vooral omdat ik weet dat het goed voor me is (Maar momenteel doet m'n voet ineens zeer en m'n knieën ook weer heftiger
)
Gelukkig sport ik wel 2x per week en dan kom ik ruim in beweging![:-]](./../../../../smilies/77_happy.gif "Happy")
Voor dat gevoel: dat is precies wat die betreffende vriendin beschreef. Die zag zichzelf ineens als depressief, waar ze daarvoor nooit last van had. Bizar he, hormonen.
Sterker, als je mijn buurvrouw was, zou ik gelijk JA zeggen en samen met jou een schema vaststellen, zodat we wel móeten! Ik heb een stappenteller en een tijd lang kwam ik keurig op 10.000 stappen per dag. Toen werd het koud en ik kreeg meer pijn en er kwam vanalles tussendoor en ineens lukt het niet meer. Zo raar. En STOM. Nu ga ik het echt weer oppakken, vooral omdat ik weet dat het goed voor me is (Maar momenteel doet m'n voet ineens zeer en m'n knieën ook weer heftiger
)Gelukkig sport ik wel 2x per week en dan kom ik ruim in beweging
Voor dat gevoel: dat is precies wat die betreffende vriendin beschreef. Die zag zichzelf ineens als depressief, waar ze daarvoor nooit last van had. Bizar he, hormonen.
Later is nu
zondag 25 maart 2018 om 16:41
Ja ook herkenbaar, ik kwam lange tijd en nog steeds regelmatig last van, tot niets. Zit liever films te kijken. Ook hier niemand die mij meesleurtpaloma schreef: ↑25-03-2018 16:19Ik vind het oprecht jammer om te zeggen, maar mijn conditie en uithoudingsvermogen is drie keer niks. Ik heb ook totaal geen discipline. Dat klinkt heel apathisch, maar ik heb echt al zoveel dingen geprobeerd door de jaren heen. Ik heb in mijn woonomgeving voldoende aanknopingspunten (wandelclubs, sportschool, zwembad) maar het zit gewoon niet in mijn systeem om daaraan te beginnen. Ik zeg niet dat dit de oplossing is, maar nu zou ik er wel wat voor over hebben, om iemand bij mij te hebben wonen (of naast me) die tegen me zegt "kom op" of tegen wie ik dit kan zeggen. Wat ik nodig heb, is een stok achter de deur, maar dan wel eentje die stante pede beschikbaar is (...). Ik heb er al aan zitten denken om bij de buren een briefje in de bus te doen "als je zin hebt om te wandelen, bel me dan op".
dat slanke strakke lichaam komt er zo natuurlijk niet...
zondag 25 maart 2018 om 16:53
Daarentegen heb ik dan ook weer de gedachte van "wat haal je je op je hals"? Wie weet klikt het niet, krijg je ruzie of woorden of heb je een halve stalker aan je broek. Je woont tenslotte ook bij elkaar in de straat of buurtDreamer schreef: ↑25-03-2018 16:40Dat is nog best wel een idee, Paloma, want er zijn meer mensen zoals jij
Voor dat gevoel: dat is precies wat die betreffende vriendin beschreef. Die zag zichzelf ineens als depressief, waar ze daarvoor nooit last van had. Bizar he, hormonen.
.Ik zeg steeds hardop tegen mezelf dat ik niet depressief ben. Ik weet niet hoe het is, om dat te zijn. Ik heb weleens (zoals ik het noem) op de bodem van een donkere put gelegen, maar dat is 25 jaar geleden en ik sliep toen eigenlijk alleen maar (werken, eten, slapen, opstaan). Maar zelfs dat voelde voor mij niet depressief (ik had tenminste nog wel puf om naar mijn werk te gaan en te eten en sliep goed). Wat ik nu heb, weet ik niet, maar leuk vind ik het niet. Ik val in herhaling, maar het voelt echt alsof het niet van mij is. Mijn leven is niet perfect en ik heb ook een verlanglijstje, die waarschijnlijk nooit waargemaakt zal worden en ik weet het melancholieke gevoel wat je daarover kunt hebben (en zelfs de tranen). Maar zoals ik me nu voel, ben ik niet eens bezig met dat lijstje of het imperfecte leven. Ik heb geen hond in dit gevecht en waarom voelt het dan alsof ik de strijd van iemand anders aan het leveren ben.
