Gezondheid
alle pijlers
maandag 14 mei starten met Sonja Bakker wie nog meer?
vrijdag 11 mei 2007 om 20:27
Ook zat om niet lekker in je vel te zitten? Wil je ook minstens 10 kilo afvallen? Op maandag 14 mei zijn wij begonnen met Sonja Bakker. Op dit forum wisselen we tips en trucs uit, maar bieden we elkaar bovenal steun op de moeilijke momenten S.v.p. wekelijks (op maandag) je gewicht en het aantal afgevallen kilo's, dan wel grammen doorgeven, in het ROOD. Zodat de tabelverwerker het lijstje makkelijk bij kan houden en er geen fulltime baan aan heeft. Nieuwelingen zijn van harte welkom! Veel succes!!! bewerkt door moderator,
maandag 4 december 2006 om 17:27
Hoi lieve Brunette, hier ben ik dan eindelijk. Ik heb een nieuw wachtwoord moeten aan vragen, want ik was het oude vergeten! Sorry, dat ik zo tijd niet hier heb geschreven. Ik heb het razend druk gehad.
Bedankt voor jouw ontzettend lieve bezorgdheid en je lieve kaarsjes!
Er is alleen uit de buikfoto gekomen dat ik een spastische darm heb en diverticulitus. Daar heb ik al die pijn en ontstekingen van. Voor de rest kwam er gelukkig niets verontrustends uit volgens de internist. Nu, daar vertrouw ik dan maar op. Vind het wel raar dat er eerst over een aan een niertumor werd gedacht. Enfin ,ik laat alles maar los, al heb ik nog wel veel pijn in mijn buik. Ik moet nu 3 zakjes movicolon gebruiken per dag en veel water driken en veel bewegen! Nu, daar houd ik mij dan maar aan. Met mijn zoon gaat het nog steeds redelijk goed!
Ik schrik wel wat ik van jouw zoon lees lieve Brunette. Ik vind het zo raar dat die kliniek hem helemaal los laat. Mijn zoon moest lange tijd 2 dagen in dag behandeling, tot nu ongeveer. Kan jouw zoon niet deze maand al terecht op een zorgboerderij. Kijk eens op
www.zorgboerderij.nl Dat is ook een soort dagbesteding. Dat leren heb ik een hard hoofd in. Sorry, ik vind het een heel goed idee, maar of dit haalbaar is voor jouw zoon in deze situati? Is er geen maatschappelijk werkster verbonden aan de kliniek. Zo ja, bepraat alles op kort termijn met haar. Ook of je zoon niet terecht kan in een sociale werkplaats.
Ik moet nu naar mijn eten gaan kijken, wat op het gas staat. Als jij het prettig vindt, mag jij mij ook mailen. Als jij het niet te riskant vind, kan jij ook jouw emailadres bij je volgende reactie zetten. Ik moet eerst even een nieuwe hotmail maken!
Ik wens jou enorm veel sterkte met jouw zoon!
Die hoeveelheid seroquel is trouwens nu echt te weinig voor jouw zoon. Kan jij niet even met je huisarts gaan praten over je zorgen voor je zoon. Mijn huisarts heb ik een enorme steun aan gehad en nog!
Succes ermee!
Veel liefs en knuffels van mij, vioolltje xxxxx
maandag 4 december 2006 om 22:12
Ook mijn zoon van 17 is op dit moment voor de tweede keer binnen een half jaar opgenomen op een psychiatrische jeugdafdeling. Het afgelopen halfjaar is één grote wanhopige vraag om hulp geweest, twee zelfmoordpogingen, medicatie, observatie, drugs, zelfmutilatie,criminaliteit, onhoudbaar thuis, daarna onhoudbaar bij opa en oma in huis, en nu......... nog steeds in afwachting van een diagnose.Vanwege mijn zoons leeftijd schijnt dat lastig te zijn en houdt het behandelteam het op door omstandigheden versterkte depressie met narcistische trekken en een gebrek aan "cope'-gedrag, d.w.z. niet kunnen omgaan met teleurstelling, frustratie en gedrag.
Machteloos sta je in het woud van hulpverlening, jeugdzorg, justitie en therapeuten, die slecht met elkaar communiceren en allemaal andere belangen lijken te hebben.Het is verschrikkelijk om je kind in deze situatie en toestand te zien.Hij wil mijn/onze (stiefvader) hulp liever niet dan wel, het contact loopt moeizaam, we doen allemaal ons best maar de kloof lijkt steeds groter te worden.......
Over twee weken is het einde opname en dan...........? Is hij stabiel genoeg om met kamertraining te beginnen? Voor een woongroep is een lange wachttijd.......... we hebben zo weinig keus, en waarschijnlijk wordt het een crisisplaats van jeugdzorg.
Mijn zoon zit in het eindexamenjaar Atheneum, hoewel bevorderd onder voorwaarden. Afstuderen zit er niet in met al dit verzuim, hoeft van ons ook niet. Laat hem eerst maar stabiel worden.
Ik lees hier al een tijdje mee en begrijp zo goed hoe jullie je voelen.
Sterkte allemaal.
Machteloos sta je in het woud van hulpverlening, jeugdzorg, justitie en therapeuten, die slecht met elkaar communiceren en allemaal andere belangen lijken te hebben.Het is verschrikkelijk om je kind in deze situatie en toestand te zien.Hij wil mijn/onze (stiefvader) hulp liever niet dan wel, het contact loopt moeizaam, we doen allemaal ons best maar de kloof lijkt steeds groter te worden.......
Over twee weken is het einde opname en dan...........? Is hij stabiel genoeg om met kamertraining te beginnen? Voor een woongroep is een lange wachttijd.......... we hebben zo weinig keus, en waarschijnlijk wordt het een crisisplaats van jeugdzorg.
Mijn zoon zit in het eindexamenjaar Atheneum, hoewel bevorderd onder voorwaarden. Afstuderen zit er niet in met al dit verzuim, hoeft van ons ook niet. Laat hem eerst maar stabiel worden.
Ik lees hier al een tijdje mee en begrijp zo goed hoe jullie je voelen.
Sterkte allemaal.
woensdag 6 december 2006 om 16:00
[fgcolor=#ff00ff]
Hoi lieve Brunette, hier ben ik dan eindelijk. Ik heb een nieuw wachtwoord moeten aan vragen, want ik was het oude vergeten! Sorry, dat ik zo tijd niet hier heb geschreven. Ik heb het razend druk gehad.
Bedankt voor jouw ontzettend lieve bezorgdheid en je lieve kaarsjes!
Er is alleen uit de buikfoto gekomen dat ik een spastische darm heb en diverticulitus. Daar heb ik al die pijn en ontstekingen van. Voor de rest kwam er gelukkig niets verontrustends uit volgens de internist. Nu, daar vertrouw ik dan maar op. Vind het wel raar dat er eerst over een aan een niertumor werd gedacht.
Hoi Viooltje, het is goed om je weer te lezen. Gelukkig dat er niet iets veel ernstigers uit het oderzoek naar voren is gekomen. Niet dat een spastische darm niet vervelend is hoor, zelf heb ik er ook al jaren last van. Maar door het vermijden van het eten van bepaalde dingen en inderdaad beweging kom je al een heel eind.[/fgcolor]
Enfin ,ik laat alles maar los, al heb ik nog wel veel pijn in mijn buik. Ik moet nu 3 zakjes movicolon gebruiken per dag en veel water driken en veel bewegen! Nu, daar houd ik mij dan maar aan. Met mijn zoon gaat het nog steeds redelijk goed!
Wat fantastisch dat het met je zoon nog steeds redelijk goed gaat!!
Ik schrik wel wat ik van jouw zoon lees lieve Brunette. Ik vind het zo raar dat die kliniek hem helemaal los laat. Mijn zoon moest lange tijd 2 dagen in dag behandeling, tot nu ongeveer. Kan jouw zoon niet deze maand al terecht op een zorgboerderij. Kijk eens op
www.zorgboerderij.nl
Dat is ook een soort dagbesteding.
Het is niet zo dat ze m helemaal los losten het is de bedoeling dat hij een x in de week een gesprek heeft voor een bepaalde periode. Als hij het onderwijs gaat volgen wordt de zorg in principe overgedragen want ze hebben daar ook weer mensen die zich ermee bezig gaan houden. Een zorgboederij vind ik in principe een goed idee dank je voor je meedenken alleen wil helaas mijn zoon niet, hij vindt dat hij recht heeft op vakantie omdat hij geen zomervakantie heeft gehad. Ik heb hem natuurlijk mijn idee erover verteld maar daar had meneer echt geen oren naar. Tja als ze niets willen dan houd het al snel op he?
Dat leren heb ik een hard hoofd in. Sorry, ik vind het een heel goed idee, maar of dit haalbaar is voor jouw zoon in deze situati?
Zoals ik al eerder geschreven heb heb ik er zelf ook een hard hoofd in maar het schijnt goed te zijn als de patient zelf achter zijn beprekingen en mogelijkheden komt is mij verteld, ik zelf heb daar een dubbel gevoel bij, je wil ze aan de ene kant behoeden voor een teleurstelling maar je zilt ze ook niet te veel betuttelen, snap je?
Is er geen maatschappelijk werkster verbonden aan de kliniek. Zo ja, bepraat alles op kort termijn met haar. Ook of je zoon niet terecht kan in een sociale werkplaats. Ik heb wekelijks een gesprek me de ouderbegeleidster die mij ondersteunt en waar ik met al mijn vragen terecht kan, een heel lief mens. Mijn zoon wil gewoon niets na de dagbehandeling eigenlijk ook niet naar school dat heeft hij gewoon bedacht omdat hij dan positief bezig is met zijn toekomst, terwijl hij ook nog steeds zegt dat ie z'n tijd gaat uitzingen etc dus hij wil ook niet naar een werkplaats, ze hadden hem ook over een of ander activiteitencentrum verteld maar daar heeft hij ook geen interesse in, helaas.
Ik moet nu naar mijn eten gaan kijken, wat op het gas staat. Als jij het prettig vindt, mag jij mij ook mailen. Als jij het niet te riskant vind, kan jij ook jouw emailadres bij je volgende reactie zetten. Ik moet eerst even een nieuwe hotmail maken!
Ik weet niet of dat toegestaan is dat ik mijn hotmailadres plaats in een posting.
Ik wens jou enorm veel sterkte met jouw zoon!
Ik wens jou ondertussen ook weer veel sterkte met jouw zoons.
Die hoeveelheid seroquel is trouwens nu echt te weinig voor jouw zoon. Kan jij niet even met je huisarts gaan praten over je zorgen voor je zoon. Mijn huisarts heb ik een enorme steun aan gehad en nog!
Ja ik weet het van die Seroquel dat het te weinig is dat vindt de arts van mijn zoon ook maar ook in dit geval wil hij niet meer terug naar de dosering die hij eerst had nl. 500 mg per dag, dus we hebben nog steeds zoiets van beter iets dan niets.
Veel liefs van mij en ook veel sterkte met je darmen.
ps. Probeer een rijdje geen koolsoorten en uiten te eten dat scheel echt een hoop.
Hoi lieve Brunette, hier ben ik dan eindelijk. Ik heb een nieuw wachtwoord moeten aan vragen, want ik was het oude vergeten! Sorry, dat ik zo tijd niet hier heb geschreven. Ik heb het razend druk gehad.
Bedankt voor jouw ontzettend lieve bezorgdheid en je lieve kaarsjes!
Er is alleen uit de buikfoto gekomen dat ik een spastische darm heb en diverticulitus. Daar heb ik al die pijn en ontstekingen van. Voor de rest kwam er gelukkig niets verontrustends uit volgens de internist. Nu, daar vertrouw ik dan maar op. Vind het wel raar dat er eerst over een aan een niertumor werd gedacht.
Hoi Viooltje, het is goed om je weer te lezen. Gelukkig dat er niet iets veel ernstigers uit het oderzoek naar voren is gekomen. Niet dat een spastische darm niet vervelend is hoor, zelf heb ik er ook al jaren last van. Maar door het vermijden van het eten van bepaalde dingen en inderdaad beweging kom je al een heel eind.[/fgcolor]
Enfin ,ik laat alles maar los, al heb ik nog wel veel pijn in mijn buik. Ik moet nu 3 zakjes movicolon gebruiken per dag en veel water driken en veel bewegen! Nu, daar houd ik mij dan maar aan. Met mijn zoon gaat het nog steeds redelijk goed!
Wat fantastisch dat het met je zoon nog steeds redelijk goed gaat!!
Ik schrik wel wat ik van jouw zoon lees lieve Brunette. Ik vind het zo raar dat die kliniek hem helemaal los laat. Mijn zoon moest lange tijd 2 dagen in dag behandeling, tot nu ongeveer. Kan jouw zoon niet deze maand al terecht op een zorgboerderij. Kijk eens op
www.zorgboerderij.nl
Dat is ook een soort dagbesteding.
Het is niet zo dat ze m helemaal los losten het is de bedoeling dat hij een x in de week een gesprek heeft voor een bepaalde periode. Als hij het onderwijs gaat volgen wordt de zorg in principe overgedragen want ze hebben daar ook weer mensen die zich ermee bezig gaan houden. Een zorgboederij vind ik in principe een goed idee dank je voor je meedenken alleen wil helaas mijn zoon niet, hij vindt dat hij recht heeft op vakantie omdat hij geen zomervakantie heeft gehad. Ik heb hem natuurlijk mijn idee erover verteld maar daar had meneer echt geen oren naar. Tja als ze niets willen dan houd het al snel op he?
Dat leren heb ik een hard hoofd in. Sorry, ik vind het een heel goed idee, maar of dit haalbaar is voor jouw zoon in deze situati?
Zoals ik al eerder geschreven heb heb ik er zelf ook een hard hoofd in maar het schijnt goed te zijn als de patient zelf achter zijn beprekingen en mogelijkheden komt is mij verteld, ik zelf heb daar een dubbel gevoel bij, je wil ze aan de ene kant behoeden voor een teleurstelling maar je zilt ze ook niet te veel betuttelen, snap je?
Is er geen maatschappelijk werkster verbonden aan de kliniek. Zo ja, bepraat alles op kort termijn met haar. Ook of je zoon niet terecht kan in een sociale werkplaats. Ik heb wekelijks een gesprek me de ouderbegeleidster die mij ondersteunt en waar ik met al mijn vragen terecht kan, een heel lief mens. Mijn zoon wil gewoon niets na de dagbehandeling eigenlijk ook niet naar school dat heeft hij gewoon bedacht omdat hij dan positief bezig is met zijn toekomst, terwijl hij ook nog steeds zegt dat ie z'n tijd gaat uitzingen etc dus hij wil ook niet naar een werkplaats, ze hadden hem ook over een of ander activiteitencentrum verteld maar daar heeft hij ook geen interesse in, helaas.
Ik moet nu naar mijn eten gaan kijken, wat op het gas staat. Als jij het prettig vindt, mag jij mij ook mailen. Als jij het niet te riskant vind, kan jij ook jouw emailadres bij je volgende reactie zetten. Ik moet eerst even een nieuwe hotmail maken!
Ik weet niet of dat toegestaan is dat ik mijn hotmailadres plaats in een posting.
Ik wens jou enorm veel sterkte met jouw zoon!
Ik wens jou ondertussen ook weer veel sterkte met jouw zoons.
Die hoeveelheid seroquel is trouwens nu echt te weinig voor jouw zoon. Kan jij niet even met je huisarts gaan praten over je zorgen voor je zoon. Mijn huisarts heb ik een enorme steun aan gehad en nog!
Ja ik weet het van die Seroquel dat het te weinig is dat vindt de arts van mijn zoon ook maar ook in dit geval wil hij niet meer terug naar de dosering die hij eerst had nl. 500 mg per dag, dus we hebben nog steeds zoiets van beter iets dan niets.
Veel liefs van mij en ook veel sterkte met je darmen.
ps. Probeer een rijdje geen koolsoorten en uiten te eten dat scheel echt een hoop.
woensdag 6 december 2006 om 16:17
Ook mijn zoon van 17 is op dit moment voor de tweede keer binnen een half jaar opgenomen op een psychiatrische jeugdafdeling. Het afgelopen halfjaar is één grote wanhopige vraag om hulp geweest, twee zelfmoordpogingen, medicatie, observatie, drugs, zelfmutilatie,criminaliteit, onhoudbaar thuis, daarna onhoudbaar bij opa en oma in huis, en nu......... nog steeds in afwachting van een diagnose.
Beste juffrouw,
Wat een nare situatie zit jij momenteel in. Ik herken het zeker ook mijn zoon vertoont bovengenoemd gedrag met uitzondering van criminaliteit. Ik kan me jouw machteloos en wanhopigheid heel goed voorstellen. Ik heb wel een vraag is jouw zoon psychotisch geweest? Zo ja dan weet ik wel een goede kliniek waar je hem eventueel aan zou kunnen melden.
Vanwege mijn zoons leeftijd schijnt dat lastig te zijn en houdt het behandelteam het op door omstandigheden versterkte depressie met narcistische trekken en een gebrek aan "cope'-gedrag, d.w.z. niet kunnen omgaan met teleurstelling, frustratie en gedrag.
Dit begrijp ik net zo goed, waarom is het lastig om op jouw zoons leeftijd een goede diagnose te geven? Mijn zoon was nl ook 17 jaar toen de diagnose is gesteld, er zijn wel diverse onderzoeken gedaan maar ja dat kan ook niet anders, hij is daar vier verschillende dagdelen mee bezig geweest en er is ook een hersenscan gemaakt. Tegen mij zeiden ze ook eerst dat hij aan een depressie zou lijden etc etc.
Machteloos sta je in het woud van hulpverlening, jeugdzorg, justitie en therapeuten, die slecht met elkaar communiceren en allemaal andere belangen lijken te hebben.
Helemaal met je eens soms vroeg ik me af of er uberhaubt wel gecommuniceerd werd als mij bepaalde dingen werden verteld waarvan ik dacht dit klopt absoluut niet, mijn ervaring is dat je overal maar dan ook echt overal zelf achteraan moet. Je wordt er zelf af en toe gek van.
Het is verschrikkelijk om je kind in deze situatie en toestand te zien.Hij wil mijn/onze (stiefvader) hulp liever niet dan wel, het contact loopt moeizaam, we doen allemaal ons best maar de kloof lijkt steeds groter te worden.......
Over twee weken is het einde opname en dan...........?
Is er dan helemaal geen begeleiding meer in de kliniek waar je zoon op dit moment zit, er moet nog zoiets als nazorg bestaan. heb je daar ook een ouderbegeleidster, met haar kan je ook over eventuele twijfels, zorgen etc praten. Is het project kamertraining iets wat van die kliniek uitgaat? Of hebben jullie dat zelf geregeld?
Is hij stabiel genoeg om met kamertraining te beginnen? Voor een woongroep is een lange wachttijd.......... we hebben zo weinig keus, en waarschijnlijk wordt het een crisisplaats van jeugdzorg.
Mijn zoon zit in het eindexamenjaar Atheneum, hoewel bevorderd onder voorwaarden. Afstuderen zit er niet in met al dit verzuim, hoeft van ons ook niet. Laat hem eerst maar stabiel worden.
Inderdaad is dat prioriteit nummer een. Dat je zoon stabiel wordt anders lukt school toch ook niet en haakt hij voortijdig af. Maar daar kan een behoorlijke tijd overheen gaan.
Ik lees hier al een tijdje mee en begrijp zo goed hoe jullie je voelen.
Sterkte allemaal.
Ik wens jou ook heel veel sterkte toe en als je steun en of vragen hebt dan lees ik het wel,
Groetjes Brunette
Beste juffrouw,
Wat een nare situatie zit jij momenteel in. Ik herken het zeker ook mijn zoon vertoont bovengenoemd gedrag met uitzondering van criminaliteit. Ik kan me jouw machteloos en wanhopigheid heel goed voorstellen. Ik heb wel een vraag is jouw zoon psychotisch geweest? Zo ja dan weet ik wel een goede kliniek waar je hem eventueel aan zou kunnen melden.
Vanwege mijn zoons leeftijd schijnt dat lastig te zijn en houdt het behandelteam het op door omstandigheden versterkte depressie met narcistische trekken en een gebrek aan "cope'-gedrag, d.w.z. niet kunnen omgaan met teleurstelling, frustratie en gedrag.
Dit begrijp ik net zo goed, waarom is het lastig om op jouw zoons leeftijd een goede diagnose te geven? Mijn zoon was nl ook 17 jaar toen de diagnose is gesteld, er zijn wel diverse onderzoeken gedaan maar ja dat kan ook niet anders, hij is daar vier verschillende dagdelen mee bezig geweest en er is ook een hersenscan gemaakt. Tegen mij zeiden ze ook eerst dat hij aan een depressie zou lijden etc etc.
Machteloos sta je in het woud van hulpverlening, jeugdzorg, justitie en therapeuten, die slecht met elkaar communiceren en allemaal andere belangen lijken te hebben.
Helemaal met je eens soms vroeg ik me af of er uberhaubt wel gecommuniceerd werd als mij bepaalde dingen werden verteld waarvan ik dacht dit klopt absoluut niet, mijn ervaring is dat je overal maar dan ook echt overal zelf achteraan moet. Je wordt er zelf af en toe gek van.
Het is verschrikkelijk om je kind in deze situatie en toestand te zien.Hij wil mijn/onze (stiefvader) hulp liever niet dan wel, het contact loopt moeizaam, we doen allemaal ons best maar de kloof lijkt steeds groter te worden.......
Over twee weken is het einde opname en dan...........?
Is er dan helemaal geen begeleiding meer in de kliniek waar je zoon op dit moment zit, er moet nog zoiets als nazorg bestaan. heb je daar ook een ouderbegeleidster, met haar kan je ook over eventuele twijfels, zorgen etc praten. Is het project kamertraining iets wat van die kliniek uitgaat? Of hebben jullie dat zelf geregeld?
Is hij stabiel genoeg om met kamertraining te beginnen? Voor een woongroep is een lange wachttijd.......... we hebben zo weinig keus, en waarschijnlijk wordt het een crisisplaats van jeugdzorg.
Mijn zoon zit in het eindexamenjaar Atheneum, hoewel bevorderd onder voorwaarden. Afstuderen zit er niet in met al dit verzuim, hoeft van ons ook niet. Laat hem eerst maar stabiel worden.
Inderdaad is dat prioriteit nummer een. Dat je zoon stabiel wordt anders lukt school toch ook niet en haakt hij voortijdig af. Maar daar kan een behoorlijke tijd overheen gaan.
Ik lees hier al een tijdje mee en begrijp zo goed hoe jullie je voelen.
Sterkte allemaal.
Ik wens jou ook heel veel sterkte toe en als je steun en of vragen hebt dan lees ik het wel,
Groetjes Brunette
woensdag 6 december 2006 om 22:02
Brunette36, kun je mij iets meer vertellen over welke onderzoeken je zoon gehad heeft?
In de kliniek van mijn zoon vinden ze observatie al voldoende, zonder verder persoonlijkheidsonderzoek, en dit terwijl ze weten dat mijn zoon fantastisch is in gewenst gedrag vertonen. Zo slim is hij namelijk, dat is het afgelopen jaar ook steeds gebleken...... Hij heeft dan ook van te voren aangekondigd aan het behandelteam, dat zij niet zullen zien wat er werkelijk in hem omgaat. met die wetenschap krijg je als ouders dus het machteloze gevoel waar ik eerder over schreef.
Ik heb nu in een brief-op-poten geeist, dat er meer onderzoek komt en dat er over 2 weken, bij zijn ontslag, een diagnose moet zijn. Er lijkt nu iets meer beweging te komen, maar je moet blijven duwen en trekken. jammer genoeg weet ik onderhand precies wat er voor mogelijkheden zijn, alleen zou ik graag jouw ervaringen mee willen nemen.........
In de kliniek van mijn zoon vinden ze observatie al voldoende, zonder verder persoonlijkheidsonderzoek, en dit terwijl ze weten dat mijn zoon fantastisch is in gewenst gedrag vertonen. Zo slim is hij namelijk, dat is het afgelopen jaar ook steeds gebleken...... Hij heeft dan ook van te voren aangekondigd aan het behandelteam, dat zij niet zullen zien wat er werkelijk in hem omgaat. met die wetenschap krijg je als ouders dus het machteloze gevoel waar ik eerder over schreef.
Ik heb nu in een brief-op-poten geeist, dat er meer onderzoek komt en dat er over 2 weken, bij zijn ontslag, een diagnose moet zijn. Er lijkt nu iets meer beweging te komen, maar je moet blijven duwen en trekken. jammer genoeg weet ik onderhand precies wat er voor mogelijkheden zijn, alleen zou ik graag jouw ervaringen mee willen nemen.........
dinsdag 12 december 2006 om 22:48
Brunette36, kun je mij iets meer vertellen over welke onderzoeken je zoon gehad heeft?
In de kliniek van mijn zoon vinden ze observatie al voldoende, zonder verder
persoonlijkheidsonderzoek, en dit terwijl ze weten dat mijn zoon fantastisch is in gewenst gedrag vertonen. Zo slim is hij namelijk, dat is het afgelopen jaar ook steeds gebleken
Hallo Juffrouw,
De naam van het onderzoek waaraan mijn zoon heeft meegedaan heet het VORS project en VORS staat voor Vroegtijdige Onderkenning Riskante Symtonen. Verder heeft hij nog een persoonlijkheidsonderzoek gehad en een hersenscan en bloedonderzoek om uit te sluiten dat het iets lichamelijks is. Hoe dat andere onderzoek heet weet ik niet maar het gaat over bepaalde patronen die naar voren komen door de antwoorden die hij gaf, bij hem kwam overduidelijk het patroon schizofrenie naar voren. Ik ben ook twee jaar bezig geweest voordat er herkenning was en er goed naar mij geluisterd werd. Mijn zoon was nl ook een held in het vertonen van goed gedrag totdat hij een inzinking kreeg die hij niet langer kon verbloemen. Ik kan je alleen aanraden te blijven vragen bij de kliniek waar je zoon zit om een logische verklaring van hun kant waarom je zoon zo doet en handelt en je ongenoegen en twijfels te blijven uiten, verder alles -hoe kinderachtig ht ook klinkt- wat je zoon jou vertelt of wat hij juist weer ontkend door te geven aan zijn behandelaar. Vraag anders een second opinion aan.
...... Hij heeft dan ook van te voren aangekondigd aan het behandelteam, dat zij niet zullen zien wat er werkelijk in hem omgaat. met die wetenschap krijg je als ouders dus het machteloze gevoel waar ik eerder over schreef.
Ja het is vreselijk dat machteloze gevoel, ik ben lid van de stichting Ypsilon misschien ken je hun wel? Misschien kunnen zij je tips geven over hoe verder te handelen. Zelf bleef ik gewoon afspraken maken met de behandelaar van mijn zoon en ook met zijn arts. Laat je zoon jou wel weten wat er in hem omgaat? Ik ben er zelf ook heel lang mee bezig geweest om dat bij mijn zoon eruit te krijgen. Ik zou willen dat ik je beter kon helpen maar ik zou niet weten hoe
Ik heb nu in een brief-op-poten geeist, dat er meer onderzoek komt en dat er over 2 weken, bij zijn ontslag, een diagnose moet zijn. Er lijkt nu iets meer beweging te komen, maar je moet blijven duwen en trekken.
Ja ze werken best langs elkaar heen vind ik en pas als je zelf echt begint te steigeren van onmacht, verdriet en woede lijkt het alsof ze beginnen te begrijpen hoe belangrijk het is dat ze verder onderzoeken en een diagnose stellen en een behandelplan.
jammer genoeg weet ik onderhand precies wat er voor mogelijkheden zijn, alleen zou ik graag jouw ervaringen mee willen nemen.........
Ik geef je mijn mailadres misschien kan ik je dan beter helpen, oke? Heel veel sterkte ondertussen!!
jacqhartog@hotmail.com
In de kliniek van mijn zoon vinden ze observatie al voldoende, zonder verder
persoonlijkheidsonderzoek, en dit terwijl ze weten dat mijn zoon fantastisch is in gewenst gedrag vertonen. Zo slim is hij namelijk, dat is het afgelopen jaar ook steeds gebleken
Hallo Juffrouw,
De naam van het onderzoek waaraan mijn zoon heeft meegedaan heet het VORS project en VORS staat voor Vroegtijdige Onderkenning Riskante Symtonen. Verder heeft hij nog een persoonlijkheidsonderzoek gehad en een hersenscan en bloedonderzoek om uit te sluiten dat het iets lichamelijks is. Hoe dat andere onderzoek heet weet ik niet maar het gaat over bepaalde patronen die naar voren komen door de antwoorden die hij gaf, bij hem kwam overduidelijk het patroon schizofrenie naar voren. Ik ben ook twee jaar bezig geweest voordat er herkenning was en er goed naar mij geluisterd werd. Mijn zoon was nl ook een held in het vertonen van goed gedrag totdat hij een inzinking kreeg die hij niet langer kon verbloemen. Ik kan je alleen aanraden te blijven vragen bij de kliniek waar je zoon zit om een logische verklaring van hun kant waarom je zoon zo doet en handelt en je ongenoegen en twijfels te blijven uiten, verder alles -hoe kinderachtig ht ook klinkt- wat je zoon jou vertelt of wat hij juist weer ontkend door te geven aan zijn behandelaar. Vraag anders een second opinion aan.
...... Hij heeft dan ook van te voren aangekondigd aan het behandelteam, dat zij niet zullen zien wat er werkelijk in hem omgaat. met die wetenschap krijg je als ouders dus het machteloze gevoel waar ik eerder over schreef.
Ja het is vreselijk dat machteloze gevoel, ik ben lid van de stichting Ypsilon misschien ken je hun wel? Misschien kunnen zij je tips geven over hoe verder te handelen. Zelf bleef ik gewoon afspraken maken met de behandelaar van mijn zoon en ook met zijn arts. Laat je zoon jou wel weten wat er in hem omgaat? Ik ben er zelf ook heel lang mee bezig geweest om dat bij mijn zoon eruit te krijgen. Ik zou willen dat ik je beter kon helpen maar ik zou niet weten hoe
Ik heb nu in een brief-op-poten geeist, dat er meer onderzoek komt en dat er over 2 weken, bij zijn ontslag, een diagnose moet zijn. Er lijkt nu iets meer beweging te komen, maar je moet blijven duwen en trekken.
Ja ze werken best langs elkaar heen vind ik en pas als je zelf echt begint te steigeren van onmacht, verdriet en woede lijkt het alsof ze beginnen te begrijpen hoe belangrijk het is dat ze verder onderzoeken en een diagnose stellen en een behandelplan.
jammer genoeg weet ik onderhand precies wat er voor mogelijkheden zijn, alleen zou ik graag jouw ervaringen mee willen nemen.........
Ik geef je mijn mailadres misschien kan ik je dan beter helpen, oke? Heel veel sterkte ondertussen!!
jacqhartog@hotmail.com
woensdag 20 december 2006 om 12:24
donderdag 21 december 2006 om 09:51
bedankt voor je meeleven Brunette!
de stand van zaken op dit moment:
Vrige week heb ik een officile klacht ingediend bij de klachtencommissie GGZ. Dit omdat het behandelteam besloten had, 18 december als ontslagdatum te handhaven, ondanks dat het de week ervoor niet goed ging met mijn zoon. Hij heeft vanaf de 13e weer AD, Zoloft dit keer. Wij waren tegen het ontslag, omdat dat crisisopvang via jeugdzorg zo gaan betekenen en iedereen daar grote zorgen over had.
De uitspraak van de commissie: de kliniek heeft de zorgplicht en kan die niet op deze manier afdoen.Hen is opgelegd, mijn zoon een plaats te geven tot het intakegesprek bij TBAJV ( transmurale voor jong volwassenen) plaatsvindt. Daat begint het hele traject weer opnieuw, en nu hopelijk beter......Er is een beschrijvende diagnose gegeven, verder wilden ze (nog) niet gaan. levensfaseproblematiek, reactieve depressie, dystyme stoornis en trekken van narcistische persoonlijkheid. Hoewel mijn zoon echt alle kenmerken van borderline in zich heeft, willen ze dat niet onderzoeken vanwege het stigmatiserende effect............ wat een onzin, maar doe er maar wat aan.........
Buiten medeweten van de behandelcoördinator en mij om, is gister besloten, dat mijn zoon wel een dagje naar school zou kunnen gaan "om bij te kletsen". Dit was de eerste keer sinds de opname, dat hij van de afdeling af mocht.Hij is halverwege de dag weggegaan van het terein om dronken terug te komen.........hij was daarna niet meer welkom en de kliniek is gebeld, dat hij terug zou komen. Hij is echter pas 2,5 uur later teruggekeerd( 10 min fietsafstand), en niemand weet wat er in die tussentijd gebeurd is. Ik ben pas gebeld, toen hij terug was en op bed zijn roes uit lag te slapen........
Het is en blijft een nachtmerrie.Hij geeft zo duidelijk aan dat het niet goed met hem gaat en nog vinden zijn behandelaren dat het geen crisissituatie is, en dat dit impulsieve, domme, maar ook puberale acties zijn........
Wat nu als er ergere dingen gebeuren? Wie is er dan verantwoordelijk voor?
Ik kan er helemaal niks meer mee en ik ben dus vandaag ziek thuis.
Van de groepsleiding moest mijn zoon mij bellen om verantwoording af te leggen, maar ik heb gezegd, dat ik dat nu even niet aan kan.
Ik heb de klachtencommissie hiervan ingelicht via email, en dringend gevraagd, om het behandelteam nu tot de orde te roepen.
ik zou het fijn vinden om met je te mailen. Mijn email is tmwjacobs@hotmail.com.
de stand van zaken op dit moment:
Vrige week heb ik een officile klacht ingediend bij de klachtencommissie GGZ. Dit omdat het behandelteam besloten had, 18 december als ontslagdatum te handhaven, ondanks dat het de week ervoor niet goed ging met mijn zoon. Hij heeft vanaf de 13e weer AD, Zoloft dit keer. Wij waren tegen het ontslag, omdat dat crisisopvang via jeugdzorg zo gaan betekenen en iedereen daar grote zorgen over had.
De uitspraak van de commissie: de kliniek heeft de zorgplicht en kan die niet op deze manier afdoen.Hen is opgelegd, mijn zoon een plaats te geven tot het intakegesprek bij TBAJV ( transmurale voor jong volwassenen) plaatsvindt. Daat begint het hele traject weer opnieuw, en nu hopelijk beter......Er is een beschrijvende diagnose gegeven, verder wilden ze (nog) niet gaan. levensfaseproblematiek, reactieve depressie, dystyme stoornis en trekken van narcistische persoonlijkheid. Hoewel mijn zoon echt alle kenmerken van borderline in zich heeft, willen ze dat niet onderzoeken vanwege het stigmatiserende effect............ wat een onzin, maar doe er maar wat aan.........
Buiten medeweten van de behandelcoördinator en mij om, is gister besloten, dat mijn zoon wel een dagje naar school zou kunnen gaan "om bij te kletsen". Dit was de eerste keer sinds de opname, dat hij van de afdeling af mocht.Hij is halverwege de dag weggegaan van het terein om dronken terug te komen.........hij was daarna niet meer welkom en de kliniek is gebeld, dat hij terug zou komen. Hij is echter pas 2,5 uur later teruggekeerd( 10 min fietsafstand), en niemand weet wat er in die tussentijd gebeurd is. Ik ben pas gebeld, toen hij terug was en op bed zijn roes uit lag te slapen........
Het is en blijft een nachtmerrie.Hij geeft zo duidelijk aan dat het niet goed met hem gaat en nog vinden zijn behandelaren dat het geen crisissituatie is, en dat dit impulsieve, domme, maar ook puberale acties zijn........
Wat nu als er ergere dingen gebeuren? Wie is er dan verantwoordelijk voor?
Ik kan er helemaal niks meer mee en ik ben dus vandaag ziek thuis.
Van de groepsleiding moest mijn zoon mij bellen om verantwoording af te leggen, maar ik heb gezegd, dat ik dat nu even niet aan kan.
Ik heb de klachtencommissie hiervan ingelicht via email, en dringend gevraagd, om het behandelteam nu tot de orde te roepen.
ik zou het fijn vinden om met je te mailen. Mijn email is tmwjacobs@hotmail.com.
donderdag 21 december 2006 om 10:21
Beste juffrouw,
Jouw situatie klinkt echt heel naar. Het lijkt erop dat de behandelaren jouw zoon veel te veel verantwoordelijkheden geven die hij duidelijk nog niet aan kan. Buiten dat is er ook weinig overleg tussen de behandelaren, je zoon en jouw. Mag ik vragen hoe oud je zoon is?
Als jij daadwerkelijk zo ontevreden bent, en ik kan me dat voorstellen nav je verhaal, is het misschien toch een overweging om eens na te denken of de vertrouwensband tussen de behandelaren en je zoon (en jou) misschien teveel beschadigd is om nog wel samen verder te kunnen. Het is geen plezierige stap maar denk er goed over na en weet dat je altijd het recht hebt om de behandeling bij een andere instelling voort te zetten. Je kunt er ook voor kiezen om bv een second opinion aan te vragen bij een andere instelling, hoewel dat in jullie geval lastig zal zijn omdat jouw zoon klinisch opgenomen is. Een dergelijke overstap hoeft en kan vaak niet accuut maar je kunt dan bv eerst een inleidend gesprek hebben en kennis maken met een nieuwe behandelaar zodat je enig idee hebt wat voor vlees je in de kuip hebt.
Bovenstaande is niet bedoeld als zijnde : de behandelaren doen iets niet naar je zin dus hup over naar een andere instelling, maar als jij keer op keer het gevoel hebt dat er fouten worden gemaakt, dusdanig dat je er de klachtencommissie voor in hebt geschakeld, lijkt mij het misschien wel een overweging waard.
Heel veel succes en ook voor Brunette uiteraard!
PS Brunette, ik jou bijna zorgen laten maken over de nieuwe WMO, wordt er dit jaar nog slechts de enkelvoudige huishoudelijke verzorging overgeheveld, heb jij neem ik aan niet mee van doen nog dus!
Groetjes Suuz
Jouw situatie klinkt echt heel naar. Het lijkt erop dat de behandelaren jouw zoon veel te veel verantwoordelijkheden geven die hij duidelijk nog niet aan kan. Buiten dat is er ook weinig overleg tussen de behandelaren, je zoon en jouw. Mag ik vragen hoe oud je zoon is?
Als jij daadwerkelijk zo ontevreden bent, en ik kan me dat voorstellen nav je verhaal, is het misschien toch een overweging om eens na te denken of de vertrouwensband tussen de behandelaren en je zoon (en jou) misschien teveel beschadigd is om nog wel samen verder te kunnen. Het is geen plezierige stap maar denk er goed over na en weet dat je altijd het recht hebt om de behandeling bij een andere instelling voort te zetten. Je kunt er ook voor kiezen om bv een second opinion aan te vragen bij een andere instelling, hoewel dat in jullie geval lastig zal zijn omdat jouw zoon klinisch opgenomen is. Een dergelijke overstap hoeft en kan vaak niet accuut maar je kunt dan bv eerst een inleidend gesprek hebben en kennis maken met een nieuwe behandelaar zodat je enig idee hebt wat voor vlees je in de kuip hebt.
Bovenstaande is niet bedoeld als zijnde : de behandelaren doen iets niet naar je zin dus hup over naar een andere instelling, maar als jij keer op keer het gevoel hebt dat er fouten worden gemaakt, dusdanig dat je er de klachtencommissie voor in hebt geschakeld, lijkt mij het misschien wel een overweging waard.
Heel veel succes en ook voor Brunette uiteraard!
PS Brunette, ik jou bijna zorgen laten maken over de nieuwe WMO, wordt er dit jaar nog slechts de enkelvoudige huishoudelijke verzorging overgeheveld, heb jij neem ik aan niet mee van doen nog dus!
Groetjes Suuz
maandag 1 januari 2007 om 21:30
donderdag 4 januari 2007 om 23:20
Hallo, vreselijk om zulke berichten te moeten lezen.. Helaas heb ik het ook van dichtbij meegemaakt..
Ik had verkering vanaf mijn 15de.. De eerste 2 jaar waren supeer leuk, toen begon de ellende, mijn ( inmiddels ex ) ging steeds meer blowen, en hoe ik, of zijn ouders en zus hem ook voor de gevolgen waarschuwde, hij hield er niet mee op..
In de zomervakantie ging het echt goed fout.. We zaten in de auto, en plots vroeg hij of die een slok water van me mocht.. natuurlijk.. maar hi slikte daar gewoon een XTC pil weg.. ik schrok me dood, en werdt heel boos.
Zo ging het eigenlijk van kwaad tot erger, hij begon ook steeds meer alcohol te drinken, je moest hem zeggen dat ie een douche moest nemen, je moest hem eten geven, schone kleren aangeven.. Hij verwaarloosde zichzelf heel erg.
Heel erg om te zien, omdat ik hem niet op die manier kende, hij was altijd iemand van ff snel nog tanden poetsen, deo op doen, geurtje opspuiten.
Op een dag was ie weg.. gewoon echt weg.
Hij had die ochtend gevragd of hij de auto mee mocht maar dat mocht niet omdat ie al zo verward was.
Ik had om 13 uur met hem afgesproken, maar hij was niet thuis, alleen zijn moeder was thuis.Ik hield het niet meer, en ben hem gaan zoeken, waar je moet beginnen met zoeken weet je niet.
Ineens werdt ik gebeld, hij was thuis.
Ik die kant op, en toen ik naar de wc liep zei zijn moeder tegen me dat ik hem aan de praat moest houden, dat er 2 psychiaters zijn kant opkwamen ( Hij wou absoluut niet)
Ik praten, fruit voor hem afgeschild, en ja hoor, daar kwamen ze het grind pad opgelopen..
Hij wou niet met ze praten, wat we ook probeerde..Uiteindlijk heb ik gezegd, dat die mensen geinteresseerd waren in zijn verhaal ( want hij was iemand met hogere macht, hij had aanslagen op het WTC veroorzaakt, de amerikanen zochten hem, allerlei data's in zijn hoofd ) stemde toe met een gesprek.
Hij heeft zijn verhaal op een hele rustige manier gedaan, en hij maakte geen verwarde indruk.
Toen kwam het moment dat ie mee moest naar de psychiatrische instelling, nou dat wou die echt niet.
Je kon hem niet aan het verstand brengen dat het voor hem beter was. Uiteindelijk zijn de 2 psychiaters naar de burgemeester gegan om een gedwongen opnamen te regelen ( hij was al meerderjarig) Dat is gelukt.. Hij werd opgenomen, ik heb hem geholpen zijn tas in te pakken, hij was boos op me, omdat ik niet aan zijn kant stond, maar ik heb hem niks gezegd.
Toen ik s'avonds op "vistite" mocht komen, kreeg ik het echt moeilijk, hij was opgenomen in een geslote afdeling en moest eerst 2 dagen in een isoleercel liggen, nou dan draait je hartje hoor.. vreselijk om hem zo te zien liggen.
Uiteindelijk heeft de opname niet veel zin gehad, ik heb gister gehoord dat die inmiddels voor de vijfde x is opgenomen...
Ik had verkering vanaf mijn 15de.. De eerste 2 jaar waren supeer leuk, toen begon de ellende, mijn ( inmiddels ex ) ging steeds meer blowen, en hoe ik, of zijn ouders en zus hem ook voor de gevolgen waarschuwde, hij hield er niet mee op..
In de zomervakantie ging het echt goed fout.. We zaten in de auto, en plots vroeg hij of die een slok water van me mocht.. natuurlijk.. maar hi slikte daar gewoon een XTC pil weg.. ik schrok me dood, en werdt heel boos.
Zo ging het eigenlijk van kwaad tot erger, hij begon ook steeds meer alcohol te drinken, je moest hem zeggen dat ie een douche moest nemen, je moest hem eten geven, schone kleren aangeven.. Hij verwaarloosde zichzelf heel erg.
Heel erg om te zien, omdat ik hem niet op die manier kende, hij was altijd iemand van ff snel nog tanden poetsen, deo op doen, geurtje opspuiten.
Op een dag was ie weg.. gewoon echt weg.
Hij had die ochtend gevragd of hij de auto mee mocht maar dat mocht niet omdat ie al zo verward was.
Ik had om 13 uur met hem afgesproken, maar hij was niet thuis, alleen zijn moeder was thuis.Ik hield het niet meer, en ben hem gaan zoeken, waar je moet beginnen met zoeken weet je niet.
Ineens werdt ik gebeld, hij was thuis.
Ik die kant op, en toen ik naar de wc liep zei zijn moeder tegen me dat ik hem aan de praat moest houden, dat er 2 psychiaters zijn kant opkwamen ( Hij wou absoluut niet)
Ik praten, fruit voor hem afgeschild, en ja hoor, daar kwamen ze het grind pad opgelopen..
Hij wou niet met ze praten, wat we ook probeerde..Uiteindlijk heb ik gezegd, dat die mensen geinteresseerd waren in zijn verhaal ( want hij was iemand met hogere macht, hij had aanslagen op het WTC veroorzaakt, de amerikanen zochten hem, allerlei data's in zijn hoofd ) stemde toe met een gesprek.
Hij heeft zijn verhaal op een hele rustige manier gedaan, en hij maakte geen verwarde indruk.
Toen kwam het moment dat ie mee moest naar de psychiatrische instelling, nou dat wou die echt niet.
Je kon hem niet aan het verstand brengen dat het voor hem beter was. Uiteindelijk zijn de 2 psychiaters naar de burgemeester gegan om een gedwongen opnamen te regelen ( hij was al meerderjarig) Dat is gelukt.. Hij werd opgenomen, ik heb hem geholpen zijn tas in te pakken, hij was boos op me, omdat ik niet aan zijn kant stond, maar ik heb hem niks gezegd.
Toen ik s'avonds op "vistite" mocht komen, kreeg ik het echt moeilijk, hij was opgenomen in een geslote afdeling en moest eerst 2 dagen in een isoleercel liggen, nou dan draait je hartje hoor.. vreselijk om hem zo te zien liggen.
Uiteindelijk heeft de opname niet veel zin gehad, ik heb gister gehoord dat die inmiddels voor de vijfde x is opgenomen...
Bloemen van geluk, moet je zelf plukken!
donderdag 4 januari 2007 om 23:58
vrijdag 5 januari 2007 om 14:15
Lieve lezers,
Ik zit weer in de put, het nieuwe jaar is nog maar net begonnen. Alle gevoelens van wanhoop,verdriet en machteloos toe te moeten kijken ze zijn er weer allemaal. Mijn zoon heeft sinds drie weken een nieuwe vriendin waar hij helemaal in op gaat. Hij gaat over z'n eigen grensen heen neemt z'n rust niet als hij moe is etc. Met Kerst heeft z'n vriendin (een meisje van 15) hier 3 dagen geslapen (22,23, en 24 december). Ze zou een nachtje blijven maar goed. Ten eerste ik ken haar ouders niet maar kennelijk vonden die het prima dat ze hier zolang was, ik zelf vind dat een vreemde zaak als ik een dochter van 15 had dan had ik dus wel even eerst met die ouders gesproken maar goed dat terzijde. Zoonlief zou de 24 december meegaan naar m'n moeder, we hadden eind oktober al lootjes getrokken en zouden dus voor die persoon een cadeautje en een gedicht maken. Ik had al diverse keren aan mijn zoon gevraagd of hij hulp nodig had etc, ik had het cadeautje voor degeen gekocht die hij getrokken had. Nee hoor hij had geen hulp nodig. Oke dan niet ik blijf het niet zeggen. Op de dag van de 24e zet meneer mij drie uur voordat we weggaan nog even lekker voor het blok door te zeggen dat hij niet mee "kon"gaan omdat hij zo'n heftige week achter de rug had van emoties dat hij er echt geen zin in had (het bleek dus zo te zijn dat z'n vriendin nog maar een nacht besloten had te blijven) zodoende wilde hij dus met haar thuisblijven. Er werd niets aan mij gevraagd of ik het wel oke vond nee het werd me gewoon medegedeeld. Dus ik kon toen nog even snel een gedicht in elkaar flansen voor iemand terwijl ik van binnen kookte van ingehouden woede. Hij zegt altijd dat hij niet ziek is maar te pas en onpas wanneer het hem uitkomt zegt hij opeens dat hij wel ziek is het zal wel weer bij zijn ziekte horen denk ik dan weer maar ik heb m ook gezegd dat ik persoonlijk vind dat hij dit niet kan flikken. Maandagochtend eerste Kerstdag moest ze naar huis want ze had verplichtingen met haar familie (goddank) ik werd ondertussen echt tureluurs van die twee, ze gedroegen zich alsaof het hun huis was, overal rondslingerende borden, glazen en nog meer troep, niet aan tafel willen eten met het ontbijt en avondeten en dan ook nog eens hun muziek of ik kan beter zeggen herrie. Goed zij naar huis die maandagochtend. Dindagnacht een gesprek met mijn zoon gehad dat hij echt wel rekening met mij moest houden in mijn huis en dat ik er niet van gediend was van de klotezooi die ze maakte etc etc etc. later in dat gesprek ben ik in huilen uitgebarsten en gezegd dat ik zijn houding t.o.v mij niet trok verteld dat ik overspannen ben van het afgelopen jaar en dat ik ook even rust wil in mijn huis etc dus mjn zoon zei dat hij had gewild dat ik dat eerder had gezegd dan had hij meer rekening met mij gehouden en hij zei dat ie het begreep bla bla bla. Woensdagmiddag verteld hij mij dat ie weer met z'n vriendin had afgesproken dat ze naar hem toe kwam en zou blijven slapen dus ik weer uit m'n vel gesprongen en gezegd dat ik duidelijk heb aangegeven behoefte aan rust te hebben en dat niet altijd maar iedereen bij ons hoeft te zijn/zitten maar dat hij ook best eens naar anderen kan gaan. En ook gezegd dat hij het me in het vervolg kan vragen en dat ik dan bepaal ja of nee en niet hij. Dus een nachtje heb ik gezegd hij zei nou misschien twee NEE zei ik EEN NACHT en als jullie dan nog bij elkaar willen slapen dan gaan jullie maar naar haar huis. Donderdagmiddag zijn ze inderdaad vertrokken naar haar huis. Oud en Nieuw heeft hij daar ook gevierd, maar niet even een smsje of een telefoontje nee hoor ben je mal. Dinsdagavond kwam hij thuis mede ook door haar moeder die het toen ook even welletjes vond. Toen hij afwezig was heb ik even zijn kamer doorgespit en ja hoor daar kwam ik medicijnen tegen voor vier dagen en eerder had ik er al gevonden voor twee dagen. Het blijkt dus dat hij nog maar drie keer week z'n medicijnen gebruikt en sinds gisteren weet ik dus ook dat hij wel degelijk stemmen in zijn hoofd hoort en dat al voorl ongeveer 2 1/2 jaar en dat hij dat altijd verzwegen heeft voor z'n artsen in de hoop dat hij elke keer zo snel als het weer mogelijk was naar huis zou gaan. Vanochtend is hij weer vertrokken naar z'n vriendin en morgenavond slapen ze hier. Z'n medicijnen liggen hier thuis dus die heeft ie weer niet meegenomen. Volgende week heb ik weer een afspr. met de ouderbegeleidster (normaal elke week een x maar door de feestdagen en ziekte drie keer niet er van gekomen) en dan ga ik hem op de lijst laten zetten voor begeleidend wonen want ik weet niet hoe lang ik het trek allemaal, tuurlijk verleg je je eigen grens weer en trek je die kar uiteindelijk weer maar de rek is er bij echt al een paar maanden uit nu. Er gebeurt elke paar dagen wel iets dat je weer laat denken en wat nu? Elke keer als je denkt dat je net weer een beetje opgekrabbeld bent gebeurt er iets waardoor je dat gevoel krijgt dat je weer terug bij af bent, ik zit nu ook wer te trillen en te janken ik ben gewoon op en kan er nites mer bij hebben, ben het even goed zat.
Ik zit weer in de put, het nieuwe jaar is nog maar net begonnen. Alle gevoelens van wanhoop,verdriet en machteloos toe te moeten kijken ze zijn er weer allemaal. Mijn zoon heeft sinds drie weken een nieuwe vriendin waar hij helemaal in op gaat. Hij gaat over z'n eigen grensen heen neemt z'n rust niet als hij moe is etc. Met Kerst heeft z'n vriendin (een meisje van 15) hier 3 dagen geslapen (22,23, en 24 december). Ze zou een nachtje blijven maar goed. Ten eerste ik ken haar ouders niet maar kennelijk vonden die het prima dat ze hier zolang was, ik zelf vind dat een vreemde zaak als ik een dochter van 15 had dan had ik dus wel even eerst met die ouders gesproken maar goed dat terzijde. Zoonlief zou de 24 december meegaan naar m'n moeder, we hadden eind oktober al lootjes getrokken en zouden dus voor die persoon een cadeautje en een gedicht maken. Ik had al diverse keren aan mijn zoon gevraagd of hij hulp nodig had etc, ik had het cadeautje voor degeen gekocht die hij getrokken had. Nee hoor hij had geen hulp nodig. Oke dan niet ik blijf het niet zeggen. Op de dag van de 24e zet meneer mij drie uur voordat we weggaan nog even lekker voor het blok door te zeggen dat hij niet mee "kon"gaan omdat hij zo'n heftige week achter de rug had van emoties dat hij er echt geen zin in had (het bleek dus zo te zijn dat z'n vriendin nog maar een nacht besloten had te blijven) zodoende wilde hij dus met haar thuisblijven. Er werd niets aan mij gevraagd of ik het wel oke vond nee het werd me gewoon medegedeeld. Dus ik kon toen nog even snel een gedicht in elkaar flansen voor iemand terwijl ik van binnen kookte van ingehouden woede. Hij zegt altijd dat hij niet ziek is maar te pas en onpas wanneer het hem uitkomt zegt hij opeens dat hij wel ziek is het zal wel weer bij zijn ziekte horen denk ik dan weer maar ik heb m ook gezegd dat ik persoonlijk vind dat hij dit niet kan flikken. Maandagochtend eerste Kerstdag moest ze naar huis want ze had verplichtingen met haar familie (goddank) ik werd ondertussen echt tureluurs van die twee, ze gedroegen zich alsaof het hun huis was, overal rondslingerende borden, glazen en nog meer troep, niet aan tafel willen eten met het ontbijt en avondeten en dan ook nog eens hun muziek of ik kan beter zeggen herrie. Goed zij naar huis die maandagochtend. Dindagnacht een gesprek met mijn zoon gehad dat hij echt wel rekening met mij moest houden in mijn huis en dat ik er niet van gediend was van de klotezooi die ze maakte etc etc etc. later in dat gesprek ben ik in huilen uitgebarsten en gezegd dat ik zijn houding t.o.v mij niet trok verteld dat ik overspannen ben van het afgelopen jaar en dat ik ook even rust wil in mijn huis etc dus mjn zoon zei dat hij had gewild dat ik dat eerder had gezegd dan had hij meer rekening met mij gehouden en hij zei dat ie het begreep bla bla bla. Woensdagmiddag verteld hij mij dat ie weer met z'n vriendin had afgesproken dat ze naar hem toe kwam en zou blijven slapen dus ik weer uit m'n vel gesprongen en gezegd dat ik duidelijk heb aangegeven behoefte aan rust te hebben en dat niet altijd maar iedereen bij ons hoeft te zijn/zitten maar dat hij ook best eens naar anderen kan gaan. En ook gezegd dat hij het me in het vervolg kan vragen en dat ik dan bepaal ja of nee en niet hij. Dus een nachtje heb ik gezegd hij zei nou misschien twee NEE zei ik EEN NACHT en als jullie dan nog bij elkaar willen slapen dan gaan jullie maar naar haar huis. Donderdagmiddag zijn ze inderdaad vertrokken naar haar huis. Oud en Nieuw heeft hij daar ook gevierd, maar niet even een smsje of een telefoontje nee hoor ben je mal. Dinsdagavond kwam hij thuis mede ook door haar moeder die het toen ook even welletjes vond. Toen hij afwezig was heb ik even zijn kamer doorgespit en ja hoor daar kwam ik medicijnen tegen voor vier dagen en eerder had ik er al gevonden voor twee dagen. Het blijkt dus dat hij nog maar drie keer week z'n medicijnen gebruikt en sinds gisteren weet ik dus ook dat hij wel degelijk stemmen in zijn hoofd hoort en dat al voorl ongeveer 2 1/2 jaar en dat hij dat altijd verzwegen heeft voor z'n artsen in de hoop dat hij elke keer zo snel als het weer mogelijk was naar huis zou gaan. Vanochtend is hij weer vertrokken naar z'n vriendin en morgenavond slapen ze hier. Z'n medicijnen liggen hier thuis dus die heeft ie weer niet meegenomen. Volgende week heb ik weer een afspr. met de ouderbegeleidster (normaal elke week een x maar door de feestdagen en ziekte drie keer niet er van gekomen) en dan ga ik hem op de lijst laten zetten voor begeleidend wonen want ik weet niet hoe lang ik het trek allemaal, tuurlijk verleg je je eigen grens weer en trek je die kar uiteindelijk weer maar de rek is er bij echt al een paar maanden uit nu. Er gebeurt elke paar dagen wel iets dat je weer laat denken en wat nu? Elke keer als je denkt dat je net weer een beetje opgekrabbeld bent gebeurt er iets waardoor je dat gevoel krijgt dat je weer terug bij af bent, ik zit nu ook wer te trillen en te janken ik ben gewoon op en kan er nites mer bij hebben, ben het even goed zat.
zaterdag 6 januari 2007 om 09:41
Vreselijk om te moeten lezen Brunnete, over je zoon, en de kerst.
Ik ben het met je eens, een meisje van 15 zomaar 3 dagen weg, zonder dat haar ouders f julli kant opbellen.. vaag.
Het is een behoorlijk kwalijke zaak, dat je zoon zijn medicatie niet in neemt..
Mijn ex krijgt een anti psycotica in vorm van een injectie,1x in de maand..Zou dat geen oplossing zijn?
Sterkte, liefs
Ik ben het met je eens, een meisje van 15 zomaar 3 dagen weg, zonder dat haar ouders f julli kant opbellen.. vaag.
Het is een behoorlijk kwalijke zaak, dat je zoon zijn medicatie niet in neemt..
Mijn ex krijgt een anti psycotica in vorm van een injectie,1x in de maand..Zou dat geen oplossing zijn?
Sterkte, liefs
Bloemen van geluk, moet je zelf plukken!
zaterdag 6 januari 2007 om 11:31
Lieve Brunette en Juffrouw,
Wat balen om het jaar op deze manier te moeten beginnen. Ik kan me zo voorstellen dat je steeds maar op dat randje balanceert tussen grenzen stellen en trachten te voorkomen dat alles echt als los zand door de vingers glipt. Afstand en nabijheid, gevoel en verstand; ze blijven elkaar bijten in jullie situatie.
Hoe dan ook, probeer toch zo nu en dan tijd voor jezelf vrij te maken; als is het maar met een wijntje in bad zitten. Want als jullie er zelf aan onder door gaan; dan wordt alles wel echt heel moeilijk. Juffrouw, heb jij ook een soort ouderbegeleider bij wie je zo nu en dan je verhaal eens kwijt kan? Of misschien een maatschappelijk werkende ofzo? Het is wel belangrijk om af en toe gehoord te worden en een steuntje in de rug te krijgen van iemand die wat meer van afstand naar de situatie kan kijken maar wél wat weet van je zoon.
Ik hoop dat jullie je staande houden en dat het jaar nog iets moois zal brengen!
Liefs Suuz*;
Wat balen om het jaar op deze manier te moeten beginnen. Ik kan me zo voorstellen dat je steeds maar op dat randje balanceert tussen grenzen stellen en trachten te voorkomen dat alles echt als los zand door de vingers glipt. Afstand en nabijheid, gevoel en verstand; ze blijven elkaar bijten in jullie situatie.
Hoe dan ook, probeer toch zo nu en dan tijd voor jezelf vrij te maken; als is het maar met een wijntje in bad zitten. Want als jullie er zelf aan onder door gaan; dan wordt alles wel echt heel moeilijk. Juffrouw, heb jij ook een soort ouderbegeleider bij wie je zo nu en dan je verhaal eens kwijt kan? Of misschien een maatschappelijk werkende ofzo? Het is wel belangrijk om af en toe gehoord te worden en een steuntje in de rug te krijgen van iemand die wat meer van afstand naar de situatie kan kijken maar wél wat weet van je zoon.
Ik hoop dat jullie je staande houden en dat het jaar nog iets moois zal brengen!
Liefs Suuz*;
zondag 7 januari 2007 om 19:16
Vandaag een sms-je van mijn ex gehad,na maanden hoor ik persoonlijk eens wat van hem..
Kan het hem ook niet kwalijk nemen,hij is ziek, en opgenomen..
Hoe is het bij jullie? Brunnete en Suuz?
Hopelijk gaat het een klein stukje beter,het blijft een moeizaam gevecht.
Soms ben je zo boos op je dierbare,omdat ie je van allerlei ellende aan doet, maar je houdt zoveel van diegene, dat je maar blijft beseffen dat ze er niks aan kunnen doen,dat het hun ziekte is.
Ik vondt het moeilijk om mijn ex schoonouders en ex schoonzus zoveel verdriet te zien hebben, het is je zoon die zo naar de klote gaat,je kijkt er naar,maar je kan er bijna niks aan doen.. Ja therapie regelen en er op toezien dat de medicijnen op tijd worden opgenomen, maar daar blijft het ook bij..
Iedereen gaf aandacht aan mijn ex en familie,en ik als vriendin,hoorde nooit wat van iemand.
Van mijn ouders moest ik ermee stoppen, ze waren nooit zo kapot van hem,maar nu was het bij hun helemaal gedaan.
Ik moest het uitmaken,en mocht hem niet meer zien.
Uitmaken heb ik het nooit gedaan,we zijn gewoon ontzettend uit elkaar gegroeid door de hele situatie.
Stiekem afspreken deden we wel, veel zelfs.
Als mijn ouders op vakantie waren,waren we veel samen,en de buren zaten in complot, ze hielden een oogje in het zeil,maar ze zeiden tegen mijn ouders nooit dat "hij" veel bij me was.
De liefde was groter dan het verstand, en dat is nog steeds zo..-Het blijft je achtervolgen,als die dan een sms-je stuurd,dan fleur ik helemaal op, en ben ik blij.. ergens hou ik nog zo ontzettend veel van hem, maar ik ging er zelf aan onder door..
Het was altijd maar "hij, hij, hij" alles draaide om hem..
Alles.
Als ik eens bv een nieuwe broek had,en vroeg wat ie ervan vondt, zei die zonder er naar te kijken,dat ie het leuk vondt, dat brak me op een avond zo op, ik barste in tranen uit.. En als hij ergens niet tegen kon dat was als ik moest huilen en verdriet had..
Hij was toen zo lief voor me, hij ging naast me zitten,en knuffelde me, en zei dat ie het zo niet wou. Dat ie mij dit niet aan wilde doen, maar dat ie me ook niet kwijt wou.. Nou ik wou hem ook niet kwijt.
Dat is ook niet gebeurt, we zijn maatjes voor het leven,soms hoor ik maanden niks van hem, maar als die dan eens een sms-je stuurt,stuur ik altijd wat terug, en hebben we even over en weer sms contact,dan is het weer een paar maanden stil..
Ik hou nog steeds van hem, en kan het daarom ook niet afsluiten, ergens wil ik het ook niet afsluiten want ik ken hem ook van toen ie nog "goed" was.. ik hoop dat ooit die tijd weer terug kan komen.. Of mijn ouders er nou achter staan of niet,ik ga dan naar mijn gevoel luisteren..
Sterkte iedereen!!
Bloemen van geluk moet jezelf plukken! Ook al is dat soms ontzettend moeilijk..
Kus Sjaatje
Kan het hem ook niet kwalijk nemen,hij is ziek, en opgenomen..
Hoe is het bij jullie? Brunnete en Suuz?
Hopelijk gaat het een klein stukje beter,het blijft een moeizaam gevecht.
Soms ben je zo boos op je dierbare,omdat ie je van allerlei ellende aan doet, maar je houdt zoveel van diegene, dat je maar blijft beseffen dat ze er niks aan kunnen doen,dat het hun ziekte is.
Ik vondt het moeilijk om mijn ex schoonouders en ex schoonzus zoveel verdriet te zien hebben, het is je zoon die zo naar de klote gaat,je kijkt er naar,maar je kan er bijna niks aan doen.. Ja therapie regelen en er op toezien dat de medicijnen op tijd worden opgenomen, maar daar blijft het ook bij..
Iedereen gaf aandacht aan mijn ex en familie,en ik als vriendin,hoorde nooit wat van iemand.
Van mijn ouders moest ik ermee stoppen, ze waren nooit zo kapot van hem,maar nu was het bij hun helemaal gedaan.
Ik moest het uitmaken,en mocht hem niet meer zien.
Uitmaken heb ik het nooit gedaan,we zijn gewoon ontzettend uit elkaar gegroeid door de hele situatie.
Stiekem afspreken deden we wel, veel zelfs.
Als mijn ouders op vakantie waren,waren we veel samen,en de buren zaten in complot, ze hielden een oogje in het zeil,maar ze zeiden tegen mijn ouders nooit dat "hij" veel bij me was.
De liefde was groter dan het verstand, en dat is nog steeds zo..-Het blijft je achtervolgen,als die dan een sms-je stuurd,dan fleur ik helemaal op, en ben ik blij.. ergens hou ik nog zo ontzettend veel van hem, maar ik ging er zelf aan onder door..
Het was altijd maar "hij, hij, hij" alles draaide om hem..
Alles.
Als ik eens bv een nieuwe broek had,en vroeg wat ie ervan vondt, zei die zonder er naar te kijken,dat ie het leuk vondt, dat brak me op een avond zo op, ik barste in tranen uit.. En als hij ergens niet tegen kon dat was als ik moest huilen en verdriet had..
Hij was toen zo lief voor me, hij ging naast me zitten,en knuffelde me, en zei dat ie het zo niet wou. Dat ie mij dit niet aan wilde doen, maar dat ie me ook niet kwijt wou.. Nou ik wou hem ook niet kwijt.
Dat is ook niet gebeurt, we zijn maatjes voor het leven,soms hoor ik maanden niks van hem, maar als die dan eens een sms-je stuurt,stuur ik altijd wat terug, en hebben we even over en weer sms contact,dan is het weer een paar maanden stil..
Ik hou nog steeds van hem, en kan het daarom ook niet afsluiten, ergens wil ik het ook niet afsluiten want ik ken hem ook van toen ie nog "goed" was.. ik hoop dat ooit die tijd weer terug kan komen.. Of mijn ouders er nou achter staan of niet,ik ga dan naar mijn gevoel luisteren..
Sterkte iedereen!!
Bloemen van geluk moet jezelf plukken! Ook al is dat soms ontzettend moeilijk..
Kus Sjaatje
Bloemen van geluk, moet je zelf plukken!
zondag 14 januari 2007 om 18:57
zondag 21 januari 2007 om 20:37
Lieve dames en andere meelezers,
Hoe gaat het met iedereen? Hier gaat het nog steeds niet zo lekker, ik ben erg moe en heb het idee dat ik aan het eind van m'n latijn ben. Zoonlief krijgt sinds afgelopen dinsdag andere medicijnen dus geen Seroquel meer maar Dogmatil. Maar ja het duurt wel weer een aantal weken voordat hij (en ik ook) het effect merkt. Op het moment is hij een soort van manisch, overdreven druk, weinig slaap nodig etc, dus dodelijk vermoeiend voor mij. Ik zelf ben heel erg emotioneel de laaste paar weken huil om het minst of geringste en spring regelmatig uit m'n vel. Nou gebeuren er hier natuurlijk ook wel de meest extreme dingen. Sjaatje hoe is het inmiddels met jou? En Viooltje hoe is het met jou en je gezin? Ik heb niet te vergeten ook iets positiefs te melden afgelopen woensdag heb ik de beschikking binnen gekregen van Rec Boven Amstel, jippie zoonlief mag/kan geplaatst gaan worden voor het speciaal onderwijs. Hij wil nl. de HAVO gaan doen op het Altra College op de Stadhouderskade in Amsterdam. Als het goed is wordt hij dan elke ochtend gebracht en gehaald. We zouden afgelopen donderdag een kennismakingsgesprek hebben maar dat ging niet door vanwege de weersomstandigheden. Nou dit was het wel weer voor even, ik zou graag willen horen van de andere dames hoe het met jullie gaat maar snap het ook als jullie er even geen zin in hebben, tot die tijd veel liefs en sterkte van mij.
Hoe gaat het met iedereen? Hier gaat het nog steeds niet zo lekker, ik ben erg moe en heb het idee dat ik aan het eind van m'n latijn ben. Zoonlief krijgt sinds afgelopen dinsdag andere medicijnen dus geen Seroquel meer maar Dogmatil. Maar ja het duurt wel weer een aantal weken voordat hij (en ik ook) het effect merkt. Op het moment is hij een soort van manisch, overdreven druk, weinig slaap nodig etc, dus dodelijk vermoeiend voor mij. Ik zelf ben heel erg emotioneel de laaste paar weken huil om het minst of geringste en spring regelmatig uit m'n vel. Nou gebeuren er hier natuurlijk ook wel de meest extreme dingen. Sjaatje hoe is het inmiddels met jou? En Viooltje hoe is het met jou en je gezin? Ik heb niet te vergeten ook iets positiefs te melden afgelopen woensdag heb ik de beschikking binnen gekregen van Rec Boven Amstel, jippie zoonlief mag/kan geplaatst gaan worden voor het speciaal onderwijs. Hij wil nl. de HAVO gaan doen op het Altra College op de Stadhouderskade in Amsterdam. Als het goed is wordt hij dan elke ochtend gebracht en gehaald. We zouden afgelopen donderdag een kennismakingsgesprek hebben maar dat ging niet door vanwege de weersomstandigheden. Nou dit was het wel weer voor even, ik zou graag willen horen van de andere dames hoe het met jullie gaat maar snap het ook als jullie er even geen zin in hebben, tot die tijd veel liefs en sterkte van mij.
woensdag 7 februari 2007 om 21:26
Hallo beste lezers,
Hoe is het met iedereen? Hier gaat het redelijk, zoonlief zit nu op 1 1/2 Dogmatil per dag en moet nog opbouwen naar iig 2 x 400mg per dag. Hij heeft wel redelijk wat last van de bijwerkingen waaronder slapeloosheid maar hij wil geen slaappillen gaan slikken omdat hij dan overdag zo suf is. Iets wat ik me wel kan voorstellen. We zijn afgelopen donderdag voor een intake gesprek geweest voor het spec. onderwijs, daar krijgen we volgende week uitsluitsel over. Als het positief is dan kan hij nog voor de krokusvakantie beginnen. As maandag gaat hij weer met mijn moeder naar de kapper ben benieuwd welke kleur hij nu gaat nemen
De vorige keer dat hij met mijn moeder naar de kapper ging kwam hij nl. met felroze haar thuis, stond hem wel leuk.
Veel liefs van mij, ik hoop jullie allemaal nog terug te lezen hier.
Hoe is het met iedereen? Hier gaat het redelijk, zoonlief zit nu op 1 1/2 Dogmatil per dag en moet nog opbouwen naar iig 2 x 400mg per dag. Hij heeft wel redelijk wat last van de bijwerkingen waaronder slapeloosheid maar hij wil geen slaappillen gaan slikken omdat hij dan overdag zo suf is. Iets wat ik me wel kan voorstellen. We zijn afgelopen donderdag voor een intake gesprek geweest voor het spec. onderwijs, daar krijgen we volgende week uitsluitsel over. Als het positief is dan kan hij nog voor de krokusvakantie beginnen. As maandag gaat hij weer met mijn moeder naar de kapper ben benieuwd welke kleur hij nu gaat nemen
De vorige keer dat hij met mijn moeder naar de kapper ging kwam hij nl. met felroze haar thuis, stond hem wel leuk. Veel liefs van mij, ik hoop jullie allemaal nog terug te lezen hier.
woensdag 7 februari 2007 om 21:36
Lieve Brunette,
Je post klinkt alweer wat positiever dan de voorgaande, ik hoop dat je dat ook zo voelt. Nu maar hopen dat de dogmatil snel aanslaat bij je zoon. Als hij kan starten met onderwijs lijken me daar voor jou ook wel voordelen aan te zitten; wat meer regelmaat, weten dat hij in elk geval die vijf dagen netjes gehaald en gebracht wordt en met iets nuttigs bezig is. Ik hoop dat het hem lukt de concentratie en motivatie op te brengen er daadwerkelijk iets van te maken.
Hoe is het met juffrouw? En sjaatje?
Groetjes Suuz
Je post klinkt alweer wat positiever dan de voorgaande, ik hoop dat je dat ook zo voelt. Nu maar hopen dat de dogmatil snel aanslaat bij je zoon. Als hij kan starten met onderwijs lijken me daar voor jou ook wel voordelen aan te zitten; wat meer regelmaat, weten dat hij in elk geval die vijf dagen netjes gehaald en gebracht wordt en met iets nuttigs bezig is. Ik hoop dat het hem lukt de concentratie en motivatie op te brengen er daadwerkelijk iets van te maken.
Hoe is het met juffrouw? En sjaatje?
Groetjes Suuz
vrijdag 16 februari 2007 om 01:08
Hoi Hoi,
Hoe gaat het ermee..?
Met mij gaat het aardig.
Ik heb de laatste tijd vel contact met mijn ex, en hij vertelde me dat ie zijn uitkering voor elkaar heeft, hij is afgekeurd voor de rest van zijn leven.. Ik vroeg hem wat ie nu ging doen, hij zie vol trots dat ie lekker ging niksen, en met niksen bedoelt ie ook echt niksen.
Ik heb het idee, dat ie er trots op is, dat ie een volledige uitkering heeft..
Kunnen mensen met deze ziekte echt niet werken..? Is er niet iets van een verplichte vrijwillige baan ofzo..?
Sorry dat ik het zeg, maar hij komt echt zo over dat ie het wel goed vindt, maar ik heb het idee da ie best een ochtend of een middag (3 a 4 x in de week ) vrijwillegerswerk kan gaan doen..Hoe denken jullie daarover? en hoe gaat dat bij jullie?
Kus
Hoe gaat het ermee..?
Met mij gaat het aardig.
Ik heb de laatste tijd vel contact met mijn ex, en hij vertelde me dat ie zijn uitkering voor elkaar heeft, hij is afgekeurd voor de rest van zijn leven.. Ik vroeg hem wat ie nu ging doen, hij zie vol trots dat ie lekker ging niksen, en met niksen bedoelt ie ook echt niksen.
Ik heb het idee, dat ie er trots op is, dat ie een volledige uitkering heeft..
Kunnen mensen met deze ziekte echt niet werken..? Is er niet iets van een verplichte vrijwillige baan ofzo..?
Sorry dat ik het zeg, maar hij komt echt zo over dat ie het wel goed vindt, maar ik heb het idee da ie best een ochtend of een middag (3 a 4 x in de week ) vrijwillegerswerk kan gaan doen..Hoe denken jullie daarover? en hoe gaat dat bij jullie?
Kus
Bloemen van geluk, moet je zelf plukken!
vrijdag 16 februari 2007 om 10:25
Hallo allemaal,
een tijdje geleden heb ik hier ook al eens meegeschreven, eind vorig jaar, toen mijn oudste zoon voor de 2e keer opgenomen was na een bijna geslaagde suicidepoging........
Wij hebben een heftige periode achter de rug.
Na 4 weken crisisopvang is mijn zoon weer ontslagen uit de kliniek, omdat er geen suicidaal gedrag meer waarneembaar was.( dat zal ook wel niet, het was een gesloten afdeling zonder buitenprikkels, en mijn zoon is een ster in wenselijk gedrag vertonen ( behalve dan thuis) ).
Zijn vader, van wie ik 5 jaar geleden gescheiden ben, heeft hem daarna "opgevangen", als een soort logé. Mijn zoon moest zelf voor zijn kostje zorgen en kreeg wekenlang alleen maar ellende over mij te horen ( waarvan niets klopt en waardoor hij zich alleen maar ellendiger voelt).
Afgelopen weekend heeft zijn vader laten weten, niets meer met zijn beide kinderen te maken te willen hebben, en hij heeft mijn oudste echt buitengezet, met spullen en al.
En wat doe je dan............ we hebben hem natuurlijk opgehaald en mee naar huis genomen. Dat is ineens een hele rare situatie die voor veel spanning zorgt, bij hem, bij ons, bij zijn broer die hier ook woont.
Gelukkig kon ik mij ziek melden op mijn werk, was ook niet in staat om te werken.
Vanaf afgelopen woensdag kon mijn zoon terecht in de crisisopvanggroep van jeugdzorg. Het geeft hem rust en lucht om daar te zijn, we zijn allemaal opgelucht dat dit mogelijk was, want je moet echt vechten voor een plekje.
gelukkig zijn er lichtpuntjes:
Mijn zoon is in december aangemeld voor een nieuw project van jeugdzorg en ggz samen, 10 km hier vandaan. Het is beschermd wonen, dus met 24-uurs zorg vanuit de GGZ, met een uitloop naar begeleid zelfstandig wonen. het gaat om een periode van in totaal bijna 2 jaar.
We zijn twee dagen bezig geweest met bellen en navragen om daar druk achter te zetten. Mijn zoon is onlangs bij de raad voor de kinderbescherming geweest, omdat hem ook nog een taakstraf wacht, en zij helpen ons ook hierin mee. En alle beetjes helpen, want....
Nu hebben we gister gehoord, dat we a.s. maandag verwacht worden voor het plaatsingsgesprek, waarna mijn zoon naar alle waarschijnlijkheid op 1 maart hier kan starten.
Dat is zo'n ongelofelijk goed bericht, na alle ellende van het afgelopen anderhalf jaar, we zijn daar zo ontzettend blij mee, en hij zelf natuurlijk ook.
Daarbij wordt bij dezelfde GGZ bijna tegelijkertijd de deeltijdbehandeling begonnen, waarvoor mijn zoon eerst elders aangemeld was. Nu kan het allemaal onder hetzelfde dak zeg maar.
De deeltijdbehandeling gaat 10 maanden duren, 3 a 4 dagen per week, erg intensief dus. De overige dag(en) heeft hij een aangepast programma op zijn eigen school.
We hebben dus een heleboel voor elkaar gekregen en nu ook eindelijk positieve vooruitzichten. Mijn zoon maakt een gemotiveerde indruk ( ik zeg dat wat terughoudend, want er is al vaker gebleken dat hij heel goed kan verbloemen hoe het werkelijk gaat). Zijn medicatie lijkt goed te werken (Zoloft), en hij automutileert op het moment niet meer.
We hopen zo, dat het goed met hem blijft gaan!
Wat zijn vader betreft: mijn zoon heeft het verstandige besluit genomen, om daar afstand van te nemen. We hebben daar al zoveel therapie aan gewijd, en zijn vader blijft hem maar naar beneden trekken, daar kunnen mijn zoon of wij niets aan veranderen. jammer dat het zo moet, maar voor mijn zoon(s) is dit echt beter.
Sorry voor het lange verhaal, wilde het even allemaal kwijt...........
een tijdje geleden heb ik hier ook al eens meegeschreven, eind vorig jaar, toen mijn oudste zoon voor de 2e keer opgenomen was na een bijna geslaagde suicidepoging........
Wij hebben een heftige periode achter de rug.
Na 4 weken crisisopvang is mijn zoon weer ontslagen uit de kliniek, omdat er geen suicidaal gedrag meer waarneembaar was.( dat zal ook wel niet, het was een gesloten afdeling zonder buitenprikkels, en mijn zoon is een ster in wenselijk gedrag vertonen ( behalve dan thuis) ).
Zijn vader, van wie ik 5 jaar geleden gescheiden ben, heeft hem daarna "opgevangen", als een soort logé. Mijn zoon moest zelf voor zijn kostje zorgen en kreeg wekenlang alleen maar ellende over mij te horen ( waarvan niets klopt en waardoor hij zich alleen maar ellendiger voelt).
Afgelopen weekend heeft zijn vader laten weten, niets meer met zijn beide kinderen te maken te willen hebben, en hij heeft mijn oudste echt buitengezet, met spullen en al.
En wat doe je dan............ we hebben hem natuurlijk opgehaald en mee naar huis genomen. Dat is ineens een hele rare situatie die voor veel spanning zorgt, bij hem, bij ons, bij zijn broer die hier ook woont.
Gelukkig kon ik mij ziek melden op mijn werk, was ook niet in staat om te werken.
Vanaf afgelopen woensdag kon mijn zoon terecht in de crisisopvanggroep van jeugdzorg. Het geeft hem rust en lucht om daar te zijn, we zijn allemaal opgelucht dat dit mogelijk was, want je moet echt vechten voor een plekje.
gelukkig zijn er lichtpuntjes:
Mijn zoon is in december aangemeld voor een nieuw project van jeugdzorg en ggz samen, 10 km hier vandaan. Het is beschermd wonen, dus met 24-uurs zorg vanuit de GGZ, met een uitloop naar begeleid zelfstandig wonen. het gaat om een periode van in totaal bijna 2 jaar.
We zijn twee dagen bezig geweest met bellen en navragen om daar druk achter te zetten. Mijn zoon is onlangs bij de raad voor de kinderbescherming geweest, omdat hem ook nog een taakstraf wacht, en zij helpen ons ook hierin mee. En alle beetjes helpen, want....
Nu hebben we gister gehoord, dat we a.s. maandag verwacht worden voor het plaatsingsgesprek, waarna mijn zoon naar alle waarschijnlijkheid op 1 maart hier kan starten.
Dat is zo'n ongelofelijk goed bericht, na alle ellende van het afgelopen anderhalf jaar, we zijn daar zo ontzettend blij mee, en hij zelf natuurlijk ook.
Daarbij wordt bij dezelfde GGZ bijna tegelijkertijd de deeltijdbehandeling begonnen, waarvoor mijn zoon eerst elders aangemeld was. Nu kan het allemaal onder hetzelfde dak zeg maar.
De deeltijdbehandeling gaat 10 maanden duren, 3 a 4 dagen per week, erg intensief dus. De overige dag(en) heeft hij een aangepast programma op zijn eigen school.
We hebben dus een heleboel voor elkaar gekregen en nu ook eindelijk positieve vooruitzichten. Mijn zoon maakt een gemotiveerde indruk ( ik zeg dat wat terughoudend, want er is al vaker gebleken dat hij heel goed kan verbloemen hoe het werkelijk gaat). Zijn medicatie lijkt goed te werken (Zoloft), en hij automutileert op het moment niet meer.
We hopen zo, dat het goed met hem blijft gaan!
Wat zijn vader betreft: mijn zoon heeft het verstandige besluit genomen, om daar afstand van te nemen. We hebben daar al zoveel therapie aan gewijd, en zijn vader blijft hem maar naar beneden trekken, daar kunnen mijn zoon of wij niets aan veranderen. jammer dat het zo moet, maar voor mijn zoon(s) is dit echt beter.
Sorry voor het lange verhaal, wilde het even allemaal kwijt...........
vrijdag 23 februari 2007 om 12:36
Beste lezers,
Het gaat hier niet zo lekker, ik heb griep. Balen maar ja dat gaat wel weer over. Mijn zoon heeft in een week tijd wederom zijn medicijnen ong. 3 keer niet ingenomen. Daar ben ik dus weer best boos om.Gaat ook weer lekker zijn eigen gang zonder rekening te houden met mij. Komt en gaat wanneer het hem uitkomt en denkt dat ie in een hotel woont met z'n eigen persoonlijke opruimdienst (ik in dit geval), douche partijen met z'n vriendin die maar dan een half uren duren per keer en dit meerdere keren op een dag. Heb er het mijne van gezegd maar heb de indruk dat hij het alleen maar gezeur vond. 6 maart schijnen we een afspraak te hebben op de school waar hij gaat beginnen heb ik gisteren van zijn arts vernomen en trouwens niet van de school zelf (?) De locatieleider had mij nl. gezegd dat ze het ten zeerste betwijfelen of mijn zoon het wel gaat redden op speciaal onderwijs en dat ze wel konden merken (tijdens een afspr van 25 min) dat mijn zoon anders is, tja dat weet ik ook wel anders had ik m gewoon bij het reguliere onderwijs aan kunnen melden, al met al gaat het erg langzaam. Ik zou vorige week wat van hun horen maar nee ik heb er natuurlijk zelf weer achteraan moeten bellen, waarom gaat er altijd van alles mis met de communicatie bij dat soort instellingen? Juist terwijl ze toch zouden moeten dat je op een antwoord etc zit te wachten en ze je wel beloven contact te zoeken, ik word daar erg moe van. Hij is anderhalve week geleden besproken in een vergadering en ik zou die week wat horen hoe moeilijk is dat nou even een telefoontje plegen??? Maar goed ik heb dus een week geleden zelf gebeld en toen kreeg ik dus dat demotiverende antwoord dat ze het ten zeerste betwijfelen maar goed hij krijgt vooralsnog een proefperiode van 6 weken en dat voorstel zou dan per post naar me toekomen zodat hij nog voor de krokusvakantie mee zou kunnen draaien. je denkt toch niet dat ik dat voorstel al gezien heb?? Niet dus ... Dus ook niet voor de krokusvakantie meedraaien want die begint volgende week. Goed maar weer even tot 25 tellen diep zuchten en proberen het van je af te zetten, ondertussen baal ik gewoon verder. We wachten maar weer gewoon af. Liefs van mij
Het gaat hier niet zo lekker, ik heb griep. Balen maar ja dat gaat wel weer over. Mijn zoon heeft in een week tijd wederom zijn medicijnen ong. 3 keer niet ingenomen. Daar ben ik dus weer best boos om.Gaat ook weer lekker zijn eigen gang zonder rekening te houden met mij. Komt en gaat wanneer het hem uitkomt en denkt dat ie in een hotel woont met z'n eigen persoonlijke opruimdienst (ik in dit geval), douche partijen met z'n vriendin die maar dan een half uren duren per keer en dit meerdere keren op een dag. Heb er het mijne van gezegd maar heb de indruk dat hij het alleen maar gezeur vond. 6 maart schijnen we een afspraak te hebben op de school waar hij gaat beginnen heb ik gisteren van zijn arts vernomen en trouwens niet van de school zelf (?) De locatieleider had mij nl. gezegd dat ze het ten zeerste betwijfelen of mijn zoon het wel gaat redden op speciaal onderwijs en dat ze wel konden merken (tijdens een afspr van 25 min) dat mijn zoon anders is, tja dat weet ik ook wel anders had ik m gewoon bij het reguliere onderwijs aan kunnen melden, al met al gaat het erg langzaam. Ik zou vorige week wat van hun horen maar nee ik heb er natuurlijk zelf weer achteraan moeten bellen, waarom gaat er altijd van alles mis met de communicatie bij dat soort instellingen? Juist terwijl ze toch zouden moeten dat je op een antwoord etc zit te wachten en ze je wel beloven contact te zoeken, ik word daar erg moe van. Hij is anderhalve week geleden besproken in een vergadering en ik zou die week wat horen hoe moeilijk is dat nou even een telefoontje plegen??? Maar goed ik heb dus een week geleden zelf gebeld en toen kreeg ik dus dat demotiverende antwoord dat ze het ten zeerste betwijfelen maar goed hij krijgt vooralsnog een proefperiode van 6 weken en dat voorstel zou dan per post naar me toekomen zodat hij nog voor de krokusvakantie mee zou kunnen draaien. je denkt toch niet dat ik dat voorstel al gezien heb?? Niet dus ... Dus ook niet voor de krokusvakantie meedraaien want die begint volgende week. Goed maar weer even tot 25 tellen diep zuchten en proberen het van je af te zetten, ondertussen baal ik gewoon verder.
We wachten maar weer gewoon af. Liefs van mij
