maandag 14 mei starten met Sonja Bakker wie nog meer?

quote:

Hoi Hoi,



Hoe gaat het ermee..?

Met mij gaat het aardig.

Ik heb de laatste tijd vel contact met mijn ex, en hij vertelde me dat ie zijn uitkering voor elkaar heeft, hij is afgekeurd voor de rest van zijn leven.. Ik vroeg hem wat ie nu ging doen, hij zie vol trots dat ie lekker ging niksen, en met niksen bedoelt ie ook echt niksen.

Ik heb het idee, dat ie er trots op is, dat ie een volledige uitkering heeft..

Kunnen mensen met deze ziekte echt niet werken..? Is er niet iets van een verplichte vrijwillige baan ofzo..?

Sorry dat ik het zeg, maar hij komt echt zo over dat ie het wel goed vindt, maar ik heb het idee da ie best een ochtend of een middag (3 a 4 x in de week ) vrijwillegerswerk kan gaan doen..Hoe denken jullie daarover? en hoe gaat dat bij jullie?



Kus



Hoi Sjaatje,

Zoiets is van afstand werkelijk niet in te schatten. Bekend is wel dat mensen met schizofrenie (dat heeft jouw ex toch?) bij spanning en druk veel sneller weer in een psychose belanden. Werk, ook al is het voor vrijwilliggers, levert vaak druk en spanning op. Buiten dat is het bekend dat mensen met schizofrenie ook last hebben van negatieve symptomen, een bekende daarvan is initiatiefloosheid, passiviteit. Mogelijk dat dit ook van invloed op hem is.

Nog belangrijker vindt ik eigenlijk, bedoelde hij te zeggen dat hij nooit meer zou werken? Misschien wil hij wel eens eerst een periode goed opknappen van alles dat er gebeurt is alvorens zich in wat nieuws te storten en dát zou denk juist een goede zaak zijn.



Nou goed ik bedoel niet te zeggen dat mensen met schizofrenie niets kunnen maar er zijn vaak vele redenen waarom een vaste baan, opleiding en/of vrijwilligerswerk heel lastig is voor deze mensen.



@ Brunette: wat ongelofelijk balen dat het allemaal weer uit jouw handen lijkt te glippen. Geen medicatie innemen, gezeur met de school en zelf niet lekker in je vel; meid jij krijgt het steeds opnieuw voor de kiezen *; En ik wéét dat het je zoon is maar alsjeblieft neem niet etveel verantwoordelijkheden van hem over want dan loop je een doodlopende tunnel in, dat is op de lange termijn echt een onwerkbare situatie. Ik hoop dat je nog oudergesprekken hebt bij de GGZ en daar wat aan hebt?

Beste lezers,

Hier gaat het kl*te!! Zoonlief is gestopt met de medicijnen sinds anderhalve week geleden. Sinds hij terug is van het weekend snowboarden zeg maar.

Hij kwam trouwens terug met letstel aan zijn knie. Afgelopen vrijdagavond heeft hij een spoed MRI-scan gehad. Donderdag de uitslag en dan zal hij geopereerd moeten worden. Afgelopen donderdag is het hier finaal uit de hand gelopen ik heb wederom hem geprobeerd te overtuigen dat hij zijn medicatie moet innemen wat niet lukte mijn zoon zei vervolgens dat hij hoopte psychotisch en dat hij mij dan zou neersteken met een mes. Ik ben toen geknapt en heb een vriendin gebeld en ben bij haar gaan slapen die nacht. Ik heb de kliniek gebeld waar mijn zoon in opname heeft gezeten die zeiden dat ze niet veel voor mij konden doen. Ja het zal ook eens niet zo zijn. Vrijdagavond is hij opgehaald door de moeder van zijn vriendin uit het ziekenhuis. Ik had haar gebeld en verteld wat zich hier heeft afgespeeld die avond ervoor. Dat ik er finaal door heen zit etc mijn zoon is nu bij haar thuis en komt vanavond weer naar huis. Woensdag heb ik een afspr. met de ouderbegeleidster van de kliniek waar mijn zoon heeft gezeten met haar wil ik gaan bespreken of mijn zoon zo snel mogelijk het huis uit kan om begeleidend te gaan wonen. Al heb ik wel gehoord dat de wachtlijsten lang zijn, heeft iemand tips wat ik tot die tijd kan doen, ik ga hier aan onderdoor en weet het even niet meer.

Liefs van mij  

Lieve brunette,



Eerst een *;! Ik kan me goed voorstellen dat je het niet meer weet. Je zoon  maakt het heel bont, ik schrik ervan! Goede tips heb ik in deze helaas niet. Ik ben heel erg bang dat de situatie eerst heel goed uit de hand moet lopen (idd psychotisch worden ofzo) voordat er in gegrepen kan worden. Wel denk ik dat je heel goed je grenzen moet aangeven en duidelijk moet maken aan de ouderbegeleiding dat deze situatie onhoudbaar geworden is en er dus met spoed een oplossing gevonden moet worden! Ik begrijp dat jij je zoon niet zomaar op straat wilt/kunt zetten maar alsjeblieft zorg dat jij niet zelf aan de hele situatie onder door gaat. Heb je weleens besproken met je zoon dat je op deze manier niet meer wilt dat hij bij je woont? En wat denk je dat hij zou doen als je dat tegen hem zou zeggen?



Heel veel sterkte en wijsheid gewenst ik hoop dat je er een weg in zult vinden. Laat ons horen hoe het met je gaat! Vergeet niet dat je hier gewoon ongegeneerd kunt spuien als het je teveel is!



Veel liefs suuz

brunette, heb je mijn laaste post gelezen?

probeer via jeugdzorg een plaats in een crisisopvang te krijgen voor je zoon, mijn zoon zit daar nu ook. als je duidelijk maakt dat je netwerk ( alternatieven) geen mogelijkheden biedt om hem op te vangen, vertelt wat er allemaal gebeurt is, dan kunnen ze dat voor je proberen te regelen. het werkt zo, dat je mag aangeven hoe groot de afstand mag worden. binnen dat gebied bellen ze alle opvanghuizen dagelijks af, tot er een plaats gevonden is. hier kan hij max 6 weken blijven.

schakel desnoods ook je huisarts in, als die op de hoogte is.

inderdaad kun je van behandelaars niet veel verwachten, die beoordelen een situatie helemaal niet ernstig genoeg, die ervaring hebben wij helaas ook.

mijn zoon start deze maand bij beschermd wonen, begeleid wonen was niet geschikt voor hem wegens te weinig begeleiding. godzijdank start er op 10 km afstand een project met ggz en jeugdzorg samen en krijgt hij daar na anderhalf jaar een plek........

niet wanhopen, ik weet hoe het voelt, je moet heeeeel veel trekken en duwen, maar als het echt niet meer gaat is er echt wel een alternatief te vinden...... succes en sterkte!!

Lieve Suuz en juffrouw,

dank voor jullie reacties. Zoonlief hoeft (voorlopig) niet geopereerd te worden wel is zijn kraakbeen aan de achterkant ingedeukt en is er een stukje kraakbeen zwevende. Het kan dus zijn dat zijn knie regelmatig op slot zal slaan en als dit heel vaak gaat voorkomen moet hij alsnog geopereerd worden.



Dinsdag vorige week zijn we dus naar de kliniek gegaan ipv naar de 2e afspraak voor speciaal onderwijs. De formulieren zijn eindelijk de deur uitgegaan voor het begeleidend wonen. Hij had die formulieren hier al liggen meegekregen van een begeleider maar die man had dat een beetje laten versloffen zodat ze hier na vijf weken nog lagen totdat ik weer eens aan de bel trok. Zodoende zijn ze die middag met een urgentieverklaring de deur uitgegaan. Ik heb de ouderbegeleidster gevraagd of zij als kliniek er enige druk op uit kunnen oefenen omdat het een steeds ondgezondere situatie wordt voor hem en voor mij. Volgende week heb ik daar weer een afspraak. Verder heb ik afgelopen weekeind tijd voor mezelf genomen en ben ik samen met een vriendin zondag wat terrasjes gaan pakken en daarna uit eten en zijn we samen doorgezakt in de kroeg, ook wel weer eens lekker. Verder heb ik afgelopen dinsdag contact gezocht met de nieuwe school van mijn zoon maar ben natuurlijk nog niet teruggebeld dus daar ga ik dan morgen maar weer eens achteraan. Beste juffrouw ik denk dat mijn zoon niet meer in aanmerking komt voor jeugdzorg aangezien hij afgelopen zomer 18 is geworden, tenminste ik dacht dat jeugdzorg alleen bedoelt is t/m 17 maar kan me ook vergissen.  En omdat hij natuurlijk ook bekend al is in de psychiatrische dienstverlening met diverse opnnames etc. Het is toch niet zo dat je beide instanties tegelijkertijd kan inschakelen voor dit gedoe?? Voorals nog heb ik van de kliniek begrepen dat ze voor hem niets meer kunnen doen behalve dat begeleiden naar begeleid wonen. Met uitzondering dan als ie weer psychotisch zou worden en opnomen zou moeten worden. Volgende week ga ik ook even aan de ouderbegeleidster vragen welke vormen er waar precies zijn want zoonlief heeft een voorkeur voor Utrecht en de kliniek is in Amsterdam gevestigd dus dat moet ook kunnen etc. Nou dat was het voor nu wel weer even. Ondertussen wens ik jullie allemaal ook veel sterkte toe en bedankt voor het meedenken,





Liefs van mij

Lieve Brunette,



Wat goed dat je even tijd voor jezelf hebt genomen, heb je gemerkt dat zoiets je batterij weer een beetje kan opladen?



Verders krijg ik het idee in deze laatste posting van je dat de situatie thuis weer iets gekalmeerd is of lees ik dat verkeerd? Ik bedoel het is nog steeds zorgwekkend maar minder heftig dan tijdens je laatste posting.

Jeugdzorg kun jij idd helaas niet meer 'gebruiken', dit is maar t/m 17 jaar.

Je vertelde dat je weer afspraken moet maken met de school van je zoon, gaat ie daar nu al heen of is het nog steeds het intake-traject? En hoe is het met je zoon? Heeft hij nog steeds die vriendin? Neemt hij alweer medicatie?



Sorry voor alle vragen, ik hoop eigenlijk gewoon dat het iets beter met je gaat! Zolang je zo nu en dan aan jezelf denkt moet jij, zo sterk als je bent, een heel eind komen!



Liefs Suuz*;

Hallo medelezers,



Hoe gaat het met iedereen? Met mij redelijk ik heb besloten weer aan het werk te gaan en wat ik niet zo snel had verwacht is toch gebeurd ... ik heb na anderhalve week al een baan gevonden!! Als secretaresse voor 4 dagen in de week. Heerlijk weer je eigen geld te verdienen. Aangezien mijn zoon niet geholpen wil worden heb ik besloten de energie in mezelf te stoppen met dit als resultaat. Ben benieuwd hoe het met de andere posters gaat later meer.

Liefs van mij

Hallo beste lezers, hoe gaat het met iedereen?

Met mij redelijk, ben inmiddels niet meer werkzaam (1 week).

Helaas wilde het bedrijf waar ik op projectbasis zat niet met mij verder.

Ze zochten toch een all round iemand en tja dat ben ik niet want ik ben er even uitgeweest door voor zoonlief te zorgen. Wel ben ik bezig met een andere vacature maar voor minder uren in de week. Met zoonlief gaat het stabiel komt natuurlijk ook omdat er geen negatieve prikkels zijn want hij is vrijwel de hele dag thuis en deelt z'n tijd naar zijn believe in. Vorige week maandag is het nieuwe traject opgestart door de kliniek waar hij in behandeling is geweest. In het vervolg komen ze hem hier bij ons thuis opzoeken (niet de kliniek maar weer een nwe instelling) om te kijken of ze iets voor hem of mij kunnen doen en eventueel in de toekomst een dagbesteding kunnen vinden die hem ook wat lijkt. Mijn zoon had duidelijk niet zoveel zin in het gesprek, voor hem waren het gewoon de zoveelste nieuwe gezichten. Ik vond ze zelf ook een beetje weeig overkomen, en dan die vragen die ze aan hem stelde, zo van XXXX zie, ruik, hoor je dingen die er niet zijn etc, ik denk dan weer bij mezelf is het nou zoveel moeite om zijn dossier even door te nemen voordat je komt dan hoef je de vragen ook niet te stellen want dat is voor iemand met schizofrenie nou niet bepaald makkelijk om erover te praten, maar ja dat denk ik dan maar ik zeg het niet hoor. Voorlopig afgesproken dat ze een maal per maand komen omdat we beide niet de noodzaak zien voor meer. Heeft er iemand ervaring met die thuisbezoeken?? Zou hier graag meer over willen horen van ouders/partners/familieleden die hier ervaring mee hebben, dan kan ik me een beetje instellen op wat ik kan verwachten van deze instelling. Oke dat was het wel weer voor op dit moment,



Liefs van mij

Hallo iedereen,



Ik vroeg me af hoe het met de andere posters gaat?



liefs van mij

Ja, dat is toch wel heel frusterend. Als je zoon zijn medicatie niet meer wil nemen. Mijn zwager is ook schizofreen en lijkt qua omschrijving veel op je zoon. Dat toch wel extreem egoistische stoorde me enorm. Gaat het tijdje beter, vertrouwt ie me toe van zijn medicatie af te willen. Voor zijn moeder is het een constante zorg.

Dogmatil is een oud middel, moet volgens meerdere keren per dag genomen worden. Waarom krijgt hij dat middel en niet (bijv) Risperidone, seroquel of een ander middel dat nieuwer is. Die hebben minder bijwerkingen en werken beter. Bovendien hoef je ze maar 1* per dag in te nemen (als ik het goed heb. Van dogmatil weet ik dat je tardieve dyskinesie kunt krijgen...



Maar goed: hij wil niet geholpen worden. Is ie aan de medicijnen, wil ie er weer vanaf....Ik heb er ook boeken over gelezen, van moeders met zo'n zoon. Een moeder gaf de medicatie stiekem en dat ging heel goed. tot ie op vakantie ging. vertelde ze het hem, was ie enorm teleurgesteld omdat ie dacht dat ie hetzelf deed. Eenmaal teruguit Italie was hij een zwerver, totaal veranderd.....Ik kan alleen maar mee voelen...Ik vind het zeer, zeer verstandig en knap dat je ook aan jezelf denkt. Als hij niet geholpen wil worden, dan houdt het op dat punt gewoon op.



Sterkte!

Dank je voor je reactie,



Ja, dat is toch wel heel frusterend. Als je zoon zijn medicatie niet meer wil nemen. Mijn zwager is ook schizofreen en lijkt qua omschrijving veel op je zoon. Dat toch wel extreem egoistische stoorde me enorm.

Dat vind ik dus ook enorm moeilijk om mee om te gaan. Nu gaat het weer even beter maar ja je weet dat dit ieder moment weer over kan zijn.



Gaat het tijdje beter, vertrouwt ie me toe van zijn medicatie af te willen. Voor zijn moeder is het een constante zorg.

Dogmatil is een oud middel, moet volgens meerdere keren per dag genomen worden. Waarom krijgt hij dat middel en niet (bijv) Risperidone, seroquel of een ander middel dat nieuwer is. Die hebben minder bijwerkingen en werken beter. Bovendien hoef je ze maar 1* per dag in te nemen (als ik het goed heb. Van dogmatil weet ik dat je tardieve dyskinesie kunt krijgen...

Seroquel heeft hij vorig jaar al gehad, net als Zyprexa en nog drie andere soorten. Het maakt niet veel uit zoals bij de meeste patienten gaat het in het begin goed en na een tijdje heeft hij genoeg van de bijwerkingen en stopt hij ermee. Nu is hij ongeveer een maand of vier, vijf zonder.



Maar goed: hij wil niet geholpen worden. Is ie aan de medicijnen, wil ie er weer vanaf....Ik heb er ook boeken over gelezen, van moeders met zo'n zoon. Een moeder gaf de medicatie stiekem en dat ging heel goed. tot ie op vakantie ging. vertelde ze het hem, was ie enorm teleurgesteld omdat ie dacht dat ie hetzelf deed. Eenmaal teruguit Italie was hij een zwerver, totaal veranderd.....Ik kan alleen maar mee voelen...Ik vind het zeer, zeer verstandig en knap dat je ook aan jezelf denkt. Als hij niet geholpen wil worden, dan houdt het op dat punt gewoon op.



Sterkte!



Jij ook met je familielid, groetjes van mij

Hallo hier ben ik weer.



Ik zit ergens mee en weet niet zo goed wat ik ermee aan moet, kan er trouwens niet zo veel mee denk ik. Zoonlief is meegevraagd op vakantie met

de ouders van zijn vriendin, ze gaan een dag of 7 tot 10 in augustus kamperen op Terschelling. Ik vind het natuurlijk erg leuk voor hem en het gaat op het moment redelijk stabiel met hem maar ik heb ook zoiets van ja wat als er iets fout gaat daar met hem. (haar ouders zijn op de hoogte van z'n ziekte). Zij weten ook dat hij nu een maand of 4 van de medicijnen af is. Het valt me ook op dat hij de laatste dagen (sinds een dag of 10) erg moe is, hij zegt dit zelf ook. Vraag me ook af hoe dat komt, hij blowt sinds een maand of  3 niet meer daar komt het dus niet van. Zou fijn zijn als er iemand tips heeft of advies,



Alvast bedankt