Gezondheid
alle pijlers
Mijn man heeft kanker
vrijdag 18 mei 2007 om 10:07
De stoel werkt...Hiephoi!
Na twee dagen uitproberen en "inzitten" is Hero gisterenavond relatief pijnvrij naar bed gegaan. Zijn lijf kan zich als hij nu in de woonkamer zit veel beter ontspannen, en daardoor is hij ook meer wakker!
Kijk, dat zijn de positieve berichten!
Rommel, hoe gaat het, meid?
Ik denk aan je!
*;
Na twee dagen uitproberen en "inzitten" is Hero gisterenavond relatief pijnvrij naar bed gegaan. Zijn lijf kan zich als hij nu in de woonkamer zit veel beter ontspannen, en daardoor is hij ook meer wakker!
Kijk, dat zijn de positieve berichten!
Rommel, hoe gaat het, meid?
Ik denk aan je!
*;
Wat wilde ik nou toch typen?
, lekker man, dat het bevalt!
zondag 20 mei 2007 om 00:57
Hey Mims,
Fijn dat die stoel goed zit! niks zo belangrijk als dat nu! Als je slecht zit kost dat zoveel energie, die gaat dan weer ten koste van allerlei andere dingen. Ik weet dat nog toen Ray eindelijk zijn electrische rolstoel kreeg. Een verademing ten opzichte van de "duwerd". Zat veel beter! Hij kon dus ook langer blijven zitten en gezellig met mij aan tafel eten.
Hier gaat het zo-zo.... Veel stress vanwege de vloer (naar zijn grootje) het is dus ook een rommel hier. Ik merk ook dat ik niks kan hebben. Er hoeft maar iemand iets te zeggen wat niet goed valt of daar komen de waterlanders weer. Of vandaag, ik was naar een andere keuken gaan kijken. Ray heeft nog een keuken met mij gepland, al toen we gingen samenwonen. Ik moest eigenlijk een stuk vloer opofferen. Maar nu die toch naar zijn grootje is, is het dus slimmer om eerst de keuken te plaatsen voordat de nieuwe vloer gelegd wordt (en mits de verzekering idd een nieuwe vloer vergoed....) Dus ik had iets gevonden en ging blij naar mijn ouders voor het sharing-deel. Die waren niet thuis. Stond ik gewoon op de stoep een potje te janken! Niet met Ray kunnen delen is 1 maar dan mijn ouders niet thuis....dat was de druppel. Stom eigenlijk dat je dan zo heftig reageert. Maar ja het zal wel komen omdat ik het dus niet met Ray kan delen en hem om advies kan vragen.... Ik had geen zin om alleen te eten dus heb ik vrienden uitgenodigd en hebben we gebarbequed. Wel met dikke vesten aan.... en de open haard buiten ook aangedaan. Kon ik gelijk testen of ie goed gerepareerd was.... Nou het huis is niet afgefikt dus dat is wel oké. Met mijn portie van geluk had dat er nog wel bijgekund. Wel is er een vonk gespat op mijn nieuwe tuinset, gat in het kussen, ook weer janken. Jankbuil dat ik ben. Maar ach, ik moet ook nog eens ongesteld worden, dus het werkt vast dubbelop....
Veel liefs van een jankbuil....
Fijn dat die stoel goed zit! niks zo belangrijk als dat nu! Als je slecht zit kost dat zoveel energie, die gaat dan weer ten koste van allerlei andere dingen. Ik weet dat nog toen Ray eindelijk zijn electrische rolstoel kreeg. Een verademing ten opzichte van de "duwerd". Zat veel beter! Hij kon dus ook langer blijven zitten en gezellig met mij aan tafel eten.
Hier gaat het zo-zo.... Veel stress vanwege de vloer (naar zijn grootje) het is dus ook een rommel hier. Ik merk ook dat ik niks kan hebben. Er hoeft maar iemand iets te zeggen wat niet goed valt of daar komen de waterlanders weer. Of vandaag, ik was naar een andere keuken gaan kijken. Ray heeft nog een keuken met mij gepland, al toen we gingen samenwonen. Ik moest eigenlijk een stuk vloer opofferen. Maar nu die toch naar zijn grootje is, is het dus slimmer om eerst de keuken te plaatsen voordat de nieuwe vloer gelegd wordt (en mits de verzekering idd een nieuwe vloer vergoed....) Dus ik had iets gevonden en ging blij naar mijn ouders voor het sharing-deel. Die waren niet thuis. Stond ik gewoon op de stoep een potje te janken! Niet met Ray kunnen delen is 1 maar dan mijn ouders niet thuis....dat was de druppel. Stom eigenlijk dat je dan zo heftig reageert. Maar ja het zal wel komen omdat ik het dus niet met Ray kan delen en hem om advies kan vragen.... Ik had geen zin om alleen te eten dus heb ik vrienden uitgenodigd en hebben we gebarbequed. Wel met dikke vesten aan.... en de open haard buiten ook aangedaan. Kon ik gelijk testen of ie goed gerepareerd was.... Nou het huis is niet afgefikt dus dat is wel oké. Met mijn portie van geluk had dat er nog wel bijgekund. Wel is er een vonk gespat op mijn nieuwe tuinset, gat in het kussen, ook weer janken. Jankbuil dat ik ben. Maar ach, ik moet ook nog eens ongesteld worden, dus het werkt vast dubbelop....
Veel liefs van een jankbuil....
zondag 20 mei 2007 om 01:03
Ongesteld worden alleen al is een goede reden om óveral om te gaan huilen (kan ik over meepraten, huilbui omdat het brood op was...) Maar jij hebt nu echt even goede redenen om de tranen hoog te hebben zitten.
Wel leuk om een nieuwe keuken uit te zoeken! Wat voor soort keuken heb je op het oog? En zo zit er trouwens toch nog iets positiefs aan je vernielde vloer: je krijgt als het goed is een mooie nieuwe vloer, die naadloos aansluit op je keuken. Schrale troost, ik weet het:P
Wel leuk om een nieuwe keuken uit te zoeken! Wat voor soort keuken heb je op het oog? En zo zit er trouwens toch nog iets positiefs aan je vernielde vloer: je krijgt als het goed is een mooie nieuwe vloer, die naadloos aansluit op je keuken. Schrale troost, ik weet het:P
zondag 20 mei 2007 om 01:14
Ik hoop voor je dat het wat oplucht zo'n jankbui. Want je hoeft je niet altijd groot te houden hoor. Je komt zo enorm sterk over. Ik hoop dat je snel alle bureaucratische toestanden achter de rug hebt, want daar zit je natuurlijk niet op te wachten.
Sterkte*;
Sterkte*;
De wereld biedt genoeg voor ieders behoefte, maar niet voor ieders hebzucht.
zondag 20 mei 2007 om 02:58
Lieve Room,
De tranen moeten er toch uit. Het is niet raar dat die tevoorschijn komen op het moment dat je het niet verwacht. Dat zijn momenten waar je anders met Ray had voorgestaan. Meis, je weet alleen niet hoe sterk je bent. Laat de tranen lopen. Die horen erbij.
Wat een kracht om toch met anderen af te spreken. Ray zal met trots toekijken dat je zo sterk bent om toch maar zo door te gaan. Daar geloof ik echt in. Met al je verdriet ben je toch zo'n krachtige mooie vrouw *;.
De tranen moeten er toch uit. Het is niet raar dat die tevoorschijn komen op het moment dat je het niet verwacht. Dat zijn momenten waar je anders met Ray had voorgestaan. Meis, je weet alleen niet hoe sterk je bent. Laat de tranen lopen. Die horen erbij.
Wat een kracht om toch met anderen af te spreken. Ray zal met trots toekijken dat je zo sterk bent om toch maar zo door te gaan. Daar geloof ik echt in. Met al je verdriet ben je toch zo'n krachtige mooie vrouw *;.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
dinsdag 22 mei 2007 om 08:47
Nou, dan denk je dat het even "goed" gaat, en dan zit je evengoed ineens in het ziekenhuis...
Zondagavond gaf Hero opeens aan dat eht niet goed ging. Veel pijn in zijn middenrif, misselijk, een drukkend gevoel, licht in zijn hoofd en sap in zijn benen. Gelijk de afdeling Oncologie gebeld, en de dienstdoende arts om consult gevraagd. Gelukkig belde die na een half uurtje al terug, en had in de tussenliggende tijd Hero's scans en dossier bekeken (en dat is nogal véél info...over twee weken is mijn Lief al 3 jaar aan het knokken), en wist dus waar hij het over had. Hulde aan de VU.
Omdat het geen acute noodsituatie bleek, moesten we ons maandagochtend melden. Gelukkig ging het toen al iets beter (met Hero dan, ik had dankzij een slapeloze nacht de wallen op mijn knieën hangen), al bleef de pijn. Godzijdank konden de artsen onze grootste angst snel wegnemen, de pijn werd niet veroorzaakt door een gigantische groei van de tumor. Pfoei...
Nu is het waarschijnlijk zijn slokdarm. Medicatie gekregen, en vrijdag worden we weer gebeld. Is het dan neit over, moet Hero opgenomen worden (néééééééé!).
Zijn bloed was in ieder geval goed, volgens de oncoloog waren de waardes zelfs extreem goed gezien de chemoperiodes die achter ons liggen. Boven verwachting dus. Fijn!
En er is gelijk geprikt voor zijn tumormarker (dat klinkt als even bloedprikken, maar dat is een klus van 25 minuten omdat er geen goed werkende ader meer te vinden is in dat lijf van mijn geliefde), daar krijgen we de uitslag vrijdag van.
Vrijdag dus even geen onduidelijkheid meer.
Vrijdag dus weer even weten waar we staan.
Vrijdag dus iets meer helderheid omtrent vervolgstappen.
Mijn god, wat ben ik bang voor vrijdag......
Zondagavond gaf Hero opeens aan dat eht niet goed ging. Veel pijn in zijn middenrif, misselijk, een drukkend gevoel, licht in zijn hoofd en sap in zijn benen. Gelijk de afdeling Oncologie gebeld, en de dienstdoende arts om consult gevraagd. Gelukkig belde die na een half uurtje al terug, en had in de tussenliggende tijd Hero's scans en dossier bekeken (en dat is nogal véél info...over twee weken is mijn Lief al 3 jaar aan het knokken), en wist dus waar hij het over had. Hulde aan de VU.
Omdat het geen acute noodsituatie bleek, moesten we ons maandagochtend melden. Gelukkig ging het toen al iets beter (met Hero dan, ik had dankzij een slapeloze nacht de wallen op mijn knieën hangen), al bleef de pijn. Godzijdank konden de artsen onze grootste angst snel wegnemen, de pijn werd niet veroorzaakt door een gigantische groei van de tumor. Pfoei...
Nu is het waarschijnlijk zijn slokdarm. Medicatie gekregen, en vrijdag worden we weer gebeld. Is het dan neit over, moet Hero opgenomen worden (néééééééé!).
Zijn bloed was in ieder geval goed, volgens de oncoloog waren de waardes zelfs extreem goed gezien de chemoperiodes die achter ons liggen. Boven verwachting dus. Fijn!
En er is gelijk geprikt voor zijn tumormarker (dat klinkt als even bloedprikken, maar dat is een klus van 25 minuten omdat er geen goed werkende ader meer te vinden is in dat lijf van mijn geliefde), daar krijgen we de uitslag vrijdag van.
Vrijdag dus even geen onduidelijkheid meer.
Vrijdag dus weer even weten waar we staan.
Vrijdag dus iets meer helderheid omtrent vervolgstappen.
Mijn god, wat ben ik bang voor vrijdag......
Wat wilde ik nou toch typen?
woensdag 23 mei 2007 om 23:11
De medicijnen slaan aan.
Fijn...
Vandaag had Hero voor het eerst in máánden de slappe lach. Nota bene terwijl hij met zijn moeder aan de telefoon hing. Gek gezicht, een volwassen kerel met de slappe lach, maar van pure blijheid ging ik meedoen. Geen idee war het over ging, maar ik werd er zo gelukkig van!
Hij heeft minder last, eet ietsje meer, alleen blijft hij bij vlagen licht in zijn hoofd en blijft zijn middenrif erg gevoelig. Maar hij zegt dat eht afneemt, dus dat is goed.
Mopsey doe het goed. Van de week was de juf van de peuterspeelzaal ziek en dan maakt dat diepe indruk. Gelukkig weet ze wel te evrtellen dat "Hejoo héél errug ziek is" en dat "juffie Sarááá een beetje ziek" is. Het verschil snapt ze.
Maar verder staat ze er niet echt bij stil, en leeft ze haar peuterleven. Ze is wel gefascineerd door het feit dat Hero zijn baard weer groeit. Het zijn door de chemo nog donshaartjes, dus heerlijk zacht, en dus zit ze hem nu graag zachtjes over zijn kin te aaien. O+
En vrijdag. Ik weet niet zo goed wat ik ervan moet denken. Het maakt me bang, en tegelijkertijd vrees ik dat we dan nog niets weten. We kunnen ervan uit gaan dat de marker is gestegen. Bij een lichte stijging wachten we verder af, en weten we nog niets. Bij een gemiddelde stijging wahcten we ook af, en weten we dus niets. En bij een flinke stijging (meer als een verdubbeling per twee weken) wordt er een nieuwe scan gepland en weten we daarna pas meer.
Kortom; voorlopig blijft het afwachten. Leven tussen angst en vrees.
Vrijdag is overmorgen. Nu is het vandaag. Vandaag is goed. Vandaag leven we....
Fijn...
Vandaag had Hero voor het eerst in máánden de slappe lach. Nota bene terwijl hij met zijn moeder aan de telefoon hing. Gek gezicht, een volwassen kerel met de slappe lach, maar van pure blijheid ging ik meedoen. Geen idee war het over ging, maar ik werd er zo gelukkig van!
Hij heeft minder last, eet ietsje meer, alleen blijft hij bij vlagen licht in zijn hoofd en blijft zijn middenrif erg gevoelig. Maar hij zegt dat eht afneemt, dus dat is goed.
Mopsey doe het goed. Van de week was de juf van de peuterspeelzaal ziek en dan maakt dat diepe indruk. Gelukkig weet ze wel te evrtellen dat "Hejoo héél errug ziek is" en dat "juffie Sarááá een beetje ziek" is. Het verschil snapt ze.
Maar verder staat ze er niet echt bij stil, en leeft ze haar peuterleven. Ze is wel gefascineerd door het feit dat Hero zijn baard weer groeit. Het zijn door de chemo nog donshaartjes, dus heerlijk zacht, en dus zit ze hem nu graag zachtjes over zijn kin te aaien. O+
En vrijdag. Ik weet niet zo goed wat ik ervan moet denken. Het maakt me bang, en tegelijkertijd vrees ik dat we dan nog niets weten. We kunnen ervan uit gaan dat de marker is gestegen. Bij een lichte stijging wachten we verder af, en weten we nog niets. Bij een gemiddelde stijging wahcten we ook af, en weten we dus niets. En bij een flinke stijging (meer als een verdubbeling per twee weken) wordt er een nieuwe scan gepland en weten we daarna pas meer.
Kortom; voorlopig blijft het afwachten. Leven tussen angst en vrees.
Vrijdag is overmorgen. Nu is het vandaag. Vandaag is goed. Vandaag leven we....
Wat wilde ik nou toch typen?
