Zelf ijzer/staal tabletten slikken of..

.

.

Meid, je hebt een huisarts die een stuk meer voor je doet en wil doen dan jij lijkt te denken. Dat bloedonderzoek mag je dan aan de assistente hebben gevraagd, de huisarts zal dit moeten goedkeuren en daadwerkelijk aanvragen. Jij geeft aan dat je A wilt en huisarts zegt dus; 'best, dan doen we dat'.



Een huisarts is geen alwetende tovenaar. Zoveel patiënten, zoveel verwachtingen. Het is dan ook helemaal niet zo idioot zot dat je zelf als patiënt ook een beetje moet aangeven wat je nou verwacht van een arts. Communiceren met de arts i.p.v. afhankelijk opstellen.



Jij wilt zekerheid, maar even advocaat van de duivel spelen; wat nou als deze uitslagen perfect terugkomen. Wat dan? Er is helaas geen garantie op zekerheid in de zorg. Daarom is het belangrijk om voor jezelf na te gaan waar de grens ligt.



Omtrent moeder en erfelijkheid? Heel lullig gezegd; klok en klepel. Het is niet domweg 'och nou ja, jij (in dit geval dus moeder) erft een laag b12 waarde'. Als er inderdaad sprake was van een nulbepaling (logischer is het als dit een nulkomma-bepaling was, wat in zou houden dat dit nog omgerekend moet worden en niet een op een geïnterpreteerd mag worden) dan is er sprake van een opnamestoornis.



Opnamestoornissen zijn aantoonbaar. Er zijn bepaalde operaties verricht aan de maag, men heeft antistoffen tegen de intrinsieke factor, men gebruikt bepaalde medicatie langdurig, men heeft bepaalde darmproblematiek etc. Das niet 'toevallig' een laag b12 waarde, want 'tja erfelijk', maar heel logisch medisch verklaarbaar. De oorzaak daarvan kán soms erfelijk zijn maar hoeft dat zeker niet te zijn.

Nou ja, wat Qwert zegt dus in haar laatste zin. Zij heeft alleen meer ballen dan ondergetekende.



(en een avatar waar ik uren naar kan staren)

.

quote:roosvrouw schreef op 15 april 2008 @ 13:05:

(en een avatar waar ik uren naar kan staren)Zeg beheers je een beetje en laat mij ook even kijken.



Qwertu heeft niet direct meer ballen dan jij of ik. Zij zegt het nu alleen even directer. Waarschijnlijk, oeps even in Q's hoofd kijken, met de achterliggende gedachte dat Lieke wakker geschud moet worden. En dat deden wij ook, alleen heb je wakker schudden en het bed omkeren.

Ik kan me er best in vinden. Zeker gezien mijn eigen evraringen. Je kunt je helemaal blind lopen op een paar symptomen, er van over de kook raken, maar dan vergal je een deel van je leven. En als je Lieke heet, 27 bent, is het doodzonde om dergelijke symptomen je leven te laten vergallen. Zeker als keer op keer niets gevonden wordt. Wat dan echt, zeker weten, kan helpen is je kop op iets anders focussen.

Nu ik weer grotendeels thuis zit merk ik ook meer van mijn klachten dan toen ik huury-up bezig was. En dus neem ik alleen de rust die ik echt nodig heb, verplicht, maar probeer de rest van de tijd op een voor mij prettige manier te vullen.

Sporten zou ik best willen, maar mijn ijzergebrek in combinatie met een fikse burnout houden me nu helaas nog even tegen. Dus wandel ik. Met dit mooie weer, beginnende bloei, nestelende volgens (zelfs ooievaars heb ik ontdekt) gaat de camera mee.

Me beheersen? Waarom zou ik!? Ik ben single, vrouw, maak hormonen aan en ben niet blind. Me beheersen. Maffe Lolot, tsk.



Q kennende zullen onze gedachten waarom te posten niet enorm verschillen. Zij doet dat echter een stuk directer, waar ik domweg te scheiterig voor was. Iemand mocht eens steigeren en dan komt mijn boodschap niet over enzo. Wat dat betreft mag ik ook wel af en toe weer even uit bed geschopt worden dat het niet altijd zo genuanceerd hoeft.

.

.

Hubba hubba! *kwijlsmilie*. Ben ik overigens de enige waar die sliert/slinger/haar/watdanook over de bovenrug bij afleid van het lekkers? Er gaat overigens ook een goede Zen-werking uit van dit lekkere achterwerk. Ik blijf hartstikke rustig senang terwijl ik toch al zo'n anderhalf uur van het telefonische kastje naar het telefonische muurtje gestuurd wordt.



On topic; amen, Q. Ik kan me er geheel bij aansluiten met het detailverschil dat ik na 24 jaar wel een aantal 'etiketjes' heb mogen ontvangen die een deel klachten inmiddels verklaren.

Lieke80, een poosje terug opende jij een topic over pijn aan de zijkant van je borst, alsof je bh te strak had gezeten. Het was vooral tijdens je ongesteldheid, niet zo erg en het was er ook niet altijd, leek me typisch iets wat iedereen wel eens heeft en geen aandacht aan schenkt. Jij maakte je er vreselijk zorgen over, zo erg dat je zelf je borsten niet durfde te onderzoeken. En je geeft veel geld uit aan een natuurgeneeskundige die bioresonantie toepast voor je hooikoorts.



Ik zag ook topics over moedergevoelens, maar je bent bang om je strakke buikje kwijt te zijn na de bevalling. Je hebt je aan je neus laten opereren om esthetische redenen maar wil nog een keer onder het mes omdat je niet tevreden bent.



Dit alles komt toch niet over als iemand die op een gezonde manier met haar lijf bezig is. Meer als iemand die er nogal op gefixeerd is.

En over je huidige probleem: je Hb en B12 zijn normaal, dus natuurlijk gaat je huisarts niet behandelen. Teveel ijzer is heel slecht dus ik zou ook niet op eigen houtje zoiets gaan doen. De klachten die jij noemt zijn heel algemeen en passen zo ongeveer bij elk denkbaar ziektebeeld en bij stress, maar het zijn ook klachten die wij allemaal regelmatig hebben. Je zou eerder afwijkend zijn als je nooit moe en duizelig zou zijn. Alleen als je er op gaat letten, worden dit soort klachten steeds erger.

Lieke, volgens mij lees jij iets heel anders dan wat Q probeert te zeggen en ik heel duidelijk leesbaar vond.



Er is klacht A. Let op het woordje IS. Komt van het werkwoord 'zijn'. In deze context dus met de betekenis dat het daadwerkelijk bestaat.



Klacht A kan door 18740472027303730 redenen komen en nog een hoopje genaamd 'je ne sais pas'. Hoe je klacht A erváárt is echter subjectief. Een voorbeeldje; ik stoot mijn teen tegen de tafel, hard. AUW! Als ik me focus op die teen dan voel ik de pijn intenser, doet de teen voor mij daadwerkelijk meer pijn. Ga ik echter na het stoten van die teen een topic op Viva lezen en er op reageren dan focus ik me op dat topic. Het haalt mijn aandacht bij mijn teen vandaan en grote kans dat ik de objectieve pijn stukken minder waar neem.



Dit is eigenlijk net zoiets als het glas is half vol of half leeg. Hoe je er mee om gaat en tegenaan kijkt bepaald welk resultaat je krijgt. Als je obsessief bezig bent met het onderwerp gezondheid dan zul je subjectief stukken meer last hebben van objectieve klacht A dan wanneer je er niet obsessief mee bezig bent.



Het is niet zo zwart-wit als 'ik had al klachten, dus kan ik er zelf geen rol in spelen'. Was dat soms maar waar. Doordat je gespitster op het lijf bent, zul je sneller allerlei veranderingen merken. Nu worden dat klachten, waar je dat anders wellicht had afgedaan als 'och drukke week gehad, och te snel opgestaan' etc. Een mens kan klachten uitvergroten.



Ehm, nog even een ander voorbeeld; je rent de marathon. Ja, dan ben je na afloop en zo rond kilometer 25 best moe. Logisch. Echter, als je bij kilometer 10 al denkt 'shit, mijn benen voelen zwaarder, ik ben best moe, het loopt niet zo lekker meer', dan gaat het een zware en moeilijke race worden. Tegen de tijd dat je bij kilometer 25 bent en dan ook nog eens ziet dat je gemiddelde kilometertijd (logisch) wat daalt, voel je je zo bekaf alsof je 5 marathons hebt gelopen.



Loop je weer die marathon. Zelfde conditie, zelfde parkoers. Na afloop ben je dus weer moe. Maar, nu denk je bij kilometer 10 'goh, ik ben al bij de tien kilometer, het gaat eigenlijk best lekker'. En bij de 25 denk je 'goh, mijn gemiddelde kilometer-tijd blijft wel erg netjes zo ver in de race'. Dan kom je moe over de streep, maar voelt het een stuk minder lamlendig moe dan die eerste marathon.



Een menselijke geest is machtig. Jij hebt klachten en das vervelend, maar heel cru gezegd; er is meer in het leven dan dat. De manier waarop een mens omgaat met klachten maakt veel uit voor hoe men de klachten ervaart.



Om nog even terug te komen op die 50-versus-27-opmerking; hoe kom je tot die conclusie? Heeft die 'stomme dokter' dat letterlijk zo gezegd? Heb je dat zelf ergens uit geconcludeerd? In het eerste geval is dit wellicht niet de juiste huisarts voor jou in het tweede geval is het een punt om eens over te babbelen met de huisarts.



Echt, als jij daar blij mee bent dan ben ik de laatste die het je 'misgunt' dat er iets uit de bloeduitslagen komt maar mét of zónder uitslag gaat deze vlieger in beide gevallen op.

,

Lieke, jij maakt een aantal denkfouten die je niet helpen. Allereerst: je bent niet gek. En je verzint je klachten niet en je praat ze jezelf niet aan, die zijn er wel degelijk.



Maar je zoekt de oplossing niet op de juiste plek. Dit soort klachten hebben wij allemaal regelmatig. Je bloed is onderzocht op veel voorkomende oorzaken en is normaal bevonden. Maar daar wil jij niet aan; jij wil toch medicijnen of dat er verder gezocht wordt. Dat heeft weinig zin. Je kunt beter proberen om anders met je klachten om te gaan zodat je er minder last van hebt.

Over dat sterretjes zien: dat heb ik ook nu ik er op let. En ik ben ook wel eens zomaar ineens duizelig. En mijn haar valt soms ook zomaar uit. Ik ben ook regelmatig moe en bleek. Gaat allemaal vanzelf weer over, en rust en regelmaat helpen daarbij.

quote:Lieke80 schreef op 15 april 2008 @ 14:24:

Lolotte...



Jj hebt een ijzertekort en een burnout. Dus je weet tenminste waar je klachten vandaan komen.



Lijkt me toch iets makkelijker om er dan mee om te gaan. Dan dat je helemaal niks weet.Nee Lieke, het weten dat ik ijzertekort heb en een burnout maakt het helemaal niet makkelijker om er mee om te gaan. Huh?

Nee, want de aanleiding is niet makkelijk! De omstandigheden zullen voorlopig niet zo zijn dat het makkelijker wordt. En dus loop ik, onterecht, met een gevoel van falen rond. Belast ik gezin en collega's meer dan ik wil en ben niet in staat daar snel verandering in te brengen.

En daar zou ik in kunnen zwelgen. Mezelf toestaan om me rot te voelen, me schuldig te voelen en daarmee mijn situatie te verslechteren. Alleen doe ik dat niet, wil ik dat niet.

Mijn ervaring is namelijk dat als ik daar aan ga toegeven het hek van de dam is. Ik weet dat het niets dodelijks is.

En weet je, ik heb al wel voor hetere vuren gestaan. Ik heb dat allemaal niet zonder kleerscheuren doorgemaakt. Maar ik sta altijd weer op en ga door.

Makkelijk? Misschien heb je toch gelijk. Ja, het is zoveel makkelijker dan dertien jaar lang misbruikt worden, verslaafd zijn en afkicken, het sterven van mijn eerste zoon, de relatiecrisis, whiplashletsel, het omgaan en opvoeden van een huis vol ADHD'ers als ADHD'er. Joh, je hebt helemaal gelijk.

Ik hoef gelukkig niet te zoeken waar mijn lichamelijke klachten vandaan komen, niet te twijfelen of ze iets met mijn bloed te maken hebben. Mijn geestelijk gestel heeft gezorgd dat ik nu op vierenveertigjarige leeftijd lichamelijk op ben.



Ik wilde niet sarcastisch worden, wilde zelfs mijn tekst nog deleten....maar laat het toch staan. Misschien dat je wakker wordt als je ziet dat jouw klachten eigenlijk best te overleven zijn. En dat ze heel goed veroorzaakt kunnen worden door je te blijven focussen op die klachten. Je geest is tot meer in staat dan je denkt, zelfs sterretjes en duizelingen. Makkelijk zelfs!

Lieke; je mag altijd een second opinie aanvragen,ook bij een internist,wat jij zelf noemde.

Lieke, het lijkt wel alsof je iets wílt hebben?

Ik heb precies dezelfde klachten, ben een jaar jonger, maar ben nog geen enkele keer naar de huisarts geweest. Waarom niet? Iedereen heeft hier toch wel eens last van (incl vermoeidheid, bleek zien, haaruitval, etc). Als je bij jezelf eens objectief nagaat wat er gaande is in je leven (eet je voldoende, slaap je echt wel genoeg, kom je aan je adh groente en fruit, waar ben je in je hoofd mee bezig, etc), kun je al een hele hoop doen.

Btw: ferrotabletjes geven zeer vervelende bijwerkingen wanneer je ze onnodig neemt.