Kinderen
alle pijlers
4 jarige dode oma laten zien?
dinsdag 22 januari 2008 om 09:35
Mijn moeder van 70 jaar is plotseling overleden. We zijn heel erg verdrietig. Vrijdag is de crematie. We dubben nog een beetje wat we met ons 4 1/2 jarig zoontje zullen doen.
Zoonlief gaat er op zich praktisch mee om. Hij heeft juf ook vertelt dat oma dood was en vertelde dat hij daarom niet naar de nso hoefde. En hij zegt dat hij nog een oma en opa heeft, maar dat als die dood gaan hij niemand meer heeft. Als ik huil dan probeert hij me op te fleuren, maar vanochtend zei hij wel "moet je nog steeds huilen". Zal er wel genoeg van hebben.
We willen hem wel meenemen naar de crematie maar het zal best verdrietig zijn, vooral omdat er in de familie momenteel cumulatie van dood en ellend is.
Punt is dat meneer perse tekeningen in de kist wil leggen. Dat kan alleen ruim voor de tijd omdat de kist dicht gaat. Dat betekent dat we met ons 3-tjes naar het verder lege rouwcentrum (uurtje rijden) moeten en daar oma moeten gaan kijken. Ik vind dat zelf al heftig maar voor ons mannetje vind ik dat helemaal heftig. Mijn schoonzusje raadt het ons af. Hij zou er nachtmerries aan over kunnen houden. Oma ziet er immers toch anders uit dan anders en is helemaal koud. Gistermiddag zouden we het doen, maar durfden het toch niet aan. Heb mijn zoon gezegd dat de tekening ook OP de kist kan, maar dat wil hij niet. Het moet IN de kist.
Ofschoon alle kinderen verschillend zijn en situaties ook ben ik toch benieuwd naar ervaringen van anderen.
een verdrietige Marion
Zoonlief gaat er op zich praktisch mee om. Hij heeft juf ook vertelt dat oma dood was en vertelde dat hij daarom niet naar de nso hoefde. En hij zegt dat hij nog een oma en opa heeft, maar dat als die dood gaan hij niemand meer heeft. Als ik huil dan probeert hij me op te fleuren, maar vanochtend zei hij wel "moet je nog steeds huilen". Zal er wel genoeg van hebben.
We willen hem wel meenemen naar de crematie maar het zal best verdrietig zijn, vooral omdat er in de familie momenteel cumulatie van dood en ellend is.
Punt is dat meneer perse tekeningen in de kist wil leggen. Dat kan alleen ruim voor de tijd omdat de kist dicht gaat. Dat betekent dat we met ons 3-tjes naar het verder lege rouwcentrum (uurtje rijden) moeten en daar oma moeten gaan kijken. Ik vind dat zelf al heftig maar voor ons mannetje vind ik dat helemaal heftig. Mijn schoonzusje raadt het ons af. Hij zou er nachtmerries aan over kunnen houden. Oma ziet er immers toch anders uit dan anders en is helemaal koud. Gistermiddag zouden we het doen, maar durfden het toch niet aan. Heb mijn zoon gezegd dat de tekening ook OP de kist kan, maar dat wil hij niet. Het moet IN de kist.
Ofschoon alle kinderen verschillend zijn en situaties ook ben ik toch benieuwd naar ervaringen van anderen.
een verdrietige Marion
dinsdag 22 januari 2008 om 11:47
Heel veel sterkte!
Wel kinderen meenemen. Ik heb er spijt van dat ik de oudste (toen 4) niet heb meegenomen naar zijn opa. Mijn moeder zag dat niet zitten, dacht dat mijn kind daar last van zou krijgen en vond het idee heel naar.
Toen ze zelf is overleden heb ik de kinderen (toen 3, 5 en 8) wel meegenomen. Ze hebben hun oma vaak gezien bij leven, waarom niet bij dood. Het ging heel goed, ze maakten tekeningen, brachten bloemetjes. Ook de begrafenis zelf verliep goed met de kinderen de bij. Ik heb Nijntje boekje gekocht over oma Pluis die dood gaat en veel met hen gelezen.
Wel kinderen meenemen. Ik heb er spijt van dat ik de oudste (toen 4) niet heb meegenomen naar zijn opa. Mijn moeder zag dat niet zitten, dacht dat mijn kind daar last van zou krijgen en vond het idee heel naar.
Toen ze zelf is overleden heb ik de kinderen (toen 3, 5 en 8) wel meegenomen. Ze hebben hun oma vaak gezien bij leven, waarom niet bij dood. Het ging heel goed, ze maakten tekeningen, brachten bloemetjes. Ook de begrafenis zelf verliep goed met de kinderen de bij. Ik heb Nijntje boekje gekocht over oma Pluis die dood gaat en veel met hen gelezen.
dinsdag 22 januari 2008 om 11:52
Allereerst gecondoleerd met het verlies van je moeder.
Ik zou je kind afscheid laten nemen van je moeder. Zoals anderen al zeiden, de dood hoort bij het leven. Zelf was ik een nerveus kind en werd overal bij weggehouden. Drie grootouders zijn gestorven toen ik kind was en ik ben bij geen enkele begrafenis geweest. Daardoor kreeg ik allerlei angsten hoe het écht zou zijn. Dat bleek erg mee te vallen. De eerste overledene zag ik pas toen ik een jaar of 18 was en dat was helemaal niet naar. Eerlijk gezegd vind ik het juist mooi. Ben er nooit meer bang voor geweest.
Mijn nichtjes en neefjes hebben hun overleden grootouders gezien en gaan daar heel nuchter mee om.
Ik zou je kind afscheid laten nemen van je moeder. Zoals anderen al zeiden, de dood hoort bij het leven. Zelf was ik een nerveus kind en werd overal bij weggehouden. Drie grootouders zijn gestorven toen ik kind was en ik ben bij geen enkele begrafenis geweest. Daardoor kreeg ik allerlei angsten hoe het écht zou zijn. Dat bleek erg mee te vallen. De eerste overledene zag ik pas toen ik een jaar of 18 was en dat was helemaal niet naar. Eerlijk gezegd vind ik het juist mooi. Ben er nooit meer bang voor geweest.
Mijn nichtjes en neefjes hebben hun overleden grootouders gezien en gaan daar heel nuchter mee om.
dinsdag 22 januari 2008 om 11:53
Tekeningen werden door mijn kinderen in de kist gelegd. Ik had verteld dat oma ijskoud is en dat het velletje hard is. Moesten ze gelijk voelen. De oudste vond het een beetje eng. De jongsten wilden elke keer haar hand even voelen. Als je er zelf niet "afstandelijk" en "eng" mee omgaat, doen kinderen het ook niet. Het is wel hun oma. Laat ze zelf aangeven wat ze willen en vertel hoe oma eruit ziet, hoe ze koud ze aanvoelt en waarom.
Hoewel ik niet echt geloof heb ik de kinderen wel verteld dat oma een engeltje is. (sterretje is ook goed) Het is voor de kinderen mooi om te voelen dat er toch nog iets is, na dit leven. En dat oma geen pijn (oid) meer heeft.
Ze hebben er vrede mee en zeggen dat oma hen wel kan zien als ze jarig zijn oid.
Onze hond is later overleden en is dus nu bij oma, mooier kan het niet. (oma was gek op die hond)
Hoewel ik niet echt geloof heb ik de kinderen wel verteld dat oma een engeltje is. (sterretje is ook goed) Het is voor de kinderen mooi om te voelen dat er toch nog iets is, na dit leven. En dat oma geen pijn (oid) meer heeft.
Ze hebben er vrede mee en zeggen dat oma hen wel kan zien als ze jarig zijn oid.
Onze hond is later overleden en is dus nu bij oma, mooier kan het niet. (oma was gek op die hond)
dinsdag 22 januari 2008 om 11:57
Wat verdrietig Marion, gecondoleerd.
Ik denk dat je er inderdaad goed aan doet wèl te gaan.
Wij hebben twee jaar geleden een begrafenis gehad van een plotseling overleden juf. Ik zal omschrijven hoe we (school en ouders) dat hebben aangepakt, misschien heb je daar wat aan.
Natuurlijk ging elk kind anders om met het verdriet. Sommigen leken onverschillig, anderen waren er helemaal kapot van. Veel kinderen wilden inderdaad iets liefs meegeven in de kist: tekeningen, briefjes, knuffeltjes. De familie vond het gelukkig fijn de kinderen er bij te betrekken. Ze brachten zelfs de deksel van de kist naar school met de vraag of een paar bovenbouwers daar iets moois op wilden beschilderen.
Vanaf het begin hebben we het idee gehad dat we het voor de kinderen goed deden. Elk kind kreeg de tijd, niks werd gehaast of geforceerd. En alle mogenlijkheden werden open gehouden. Mijn zoon wilde een tijdelijk kruis timmeren voor op het graf. Dat was prima. Andere kinderen maakten een altaartje in de aula. Sommigen wilden gaan kijken hoe de juf opgebaard lag en een enkeling wilde zelfs even aan haar voelen. Heel zachtjes.
Alles werd versierd: het altaar, de kerk, de kist, het in haar kleuren geverfde kruis. Je kon aan alles zien dat de juf zelf ook altijd een vrolijke, bonte verschijning was geweest
Ook tijdens de mis werd er rekening gehouden met het grote aantal kinderen. De teksten waren over het algemeen simpel en er waren een paar liedjes die ze mee konden zingen.
Op de begraafplaats heeft het heel lang geduurd. De toespraak daar was wel kort, maar het bleek dat bijna alle kinderen, op het moment dat ze aan de beurt waren een handje rozenblaadjes op de kist te gooien, nog iets tegen de juf wilden zeggen.
Het was duidelijk dat we een hele lieve juf wegbrachten.
Het altaartje in de aula heeft nog heel lang gestaan. Kinderen mochten er altijd zonder te vragen heen, als ze daar behoefte aan hadden. Op een gegeven moment was het niet meer nodig. Nu hangt er alleen nog een mooie foto van haar in een rustig hoekje.
Ik denk dat je er inderdaad goed aan doet wèl te gaan.
Wij hebben twee jaar geleden een begrafenis gehad van een plotseling overleden juf. Ik zal omschrijven hoe we (school en ouders) dat hebben aangepakt, misschien heb je daar wat aan.
Natuurlijk ging elk kind anders om met het verdriet. Sommigen leken onverschillig, anderen waren er helemaal kapot van. Veel kinderen wilden inderdaad iets liefs meegeven in de kist: tekeningen, briefjes, knuffeltjes. De familie vond het gelukkig fijn de kinderen er bij te betrekken. Ze brachten zelfs de deksel van de kist naar school met de vraag of een paar bovenbouwers daar iets moois op wilden beschilderen.
Vanaf het begin hebben we het idee gehad dat we het voor de kinderen goed deden. Elk kind kreeg de tijd, niks werd gehaast of geforceerd. En alle mogenlijkheden werden open gehouden. Mijn zoon wilde een tijdelijk kruis timmeren voor op het graf. Dat was prima. Andere kinderen maakten een altaartje in de aula. Sommigen wilden gaan kijken hoe de juf opgebaard lag en een enkeling wilde zelfs even aan haar voelen. Heel zachtjes.
Alles werd versierd: het altaar, de kerk, de kist, het in haar kleuren geverfde kruis. Je kon aan alles zien dat de juf zelf ook altijd een vrolijke, bonte verschijning was geweest
Ook tijdens de mis werd er rekening gehouden met het grote aantal kinderen. De teksten waren over het algemeen simpel en er waren een paar liedjes die ze mee konden zingen.
Op de begraafplaats heeft het heel lang geduurd. De toespraak daar was wel kort, maar het bleek dat bijna alle kinderen, op het moment dat ze aan de beurt waren een handje rozenblaadjes op de kist te gooien, nog iets tegen de juf wilden zeggen.
Het was duidelijk dat we een hele lieve juf wegbrachten.
Het altaartje in de aula heeft nog heel lang gestaan. Kinderen mochten er altijd zonder te vragen heen, als ze daar behoefte aan hadden. Op een gegeven moment was het niet meer nodig. Nu hangt er alleen nog een mooie foto van haar in een rustig hoekje.
dinsdag 22 januari 2008 om 11:57
Ooh, nog een ding.
Toen hun oma in de kist lag, mochten mijn kinderen elke keer als ze op bezoek kwamen een kaarsje aansteken van de begrafenisondernemer. Echt heel schattig, het werd een heel ritueel.
Kaarsje aan, tekening in kist, over hand of haren van oma voelen, oma dag zeggen en daarna weer naar huis.
Toen hun oma in de kist lag, mochten mijn kinderen elke keer als ze op bezoek kwamen een kaarsje aansteken van de begrafenisondernemer. Echt heel schattig, het werd een heel ritueel.
Kaarsje aan, tekening in kist, over hand of haren van oma voelen, oma dag zeggen en daarna weer naar huis.
dinsdag 22 januari 2008 om 12:02
quote:MEFS schreef op 22 januari 2008 @ 11:27:
Hallo Marion,
Eerst je condoleren. Ik kan over mijn eigen ervaring spreken. Toen mijn opa overleed (ik was toen jaar of 5) heb ik hem niet mogen zien. Het heeft jaaaaren geduurdt voordat ik het besef had dat hij er niet meer was. Toen mijn oma overleed, ben ik stikkem gaan kijken. Niet alleen kon ik het beter verwerken: de dood was ineens niet meer eng en de rust die ik in haar gezicht zag, heeft ook geholpen.
Zoe zie je maar dat ook dit weer per kind verschilt. Mijn overgrootmoeder overleed toen ik 6 was. Ik zag haar vaak en had een hechte band met haar. Mijn ouders hebben er toen voor gekozen mij er niet bij te betrekken. Dus niet in de kist kijken, sterker nog, ik ben niet eens naar de begrafenis geweest. Achteraf snappen ze deze keuze niet trouwens, ik ook niet. Máár ik heb er nooit problemen mee gehad. "Omi" was er gewoon ineens niet meer en dat was ook prima.
Sterkte Marion!
Hallo Marion,
Eerst je condoleren. Ik kan over mijn eigen ervaring spreken. Toen mijn opa overleed (ik was toen jaar of 5) heb ik hem niet mogen zien. Het heeft jaaaaren geduurdt voordat ik het besef had dat hij er niet meer was. Toen mijn oma overleed, ben ik stikkem gaan kijken. Niet alleen kon ik het beter verwerken: de dood was ineens niet meer eng en de rust die ik in haar gezicht zag, heeft ook geholpen.
Zoe zie je maar dat ook dit weer per kind verschilt. Mijn overgrootmoeder overleed toen ik 6 was. Ik zag haar vaak en had een hechte band met haar. Mijn ouders hebben er toen voor gekozen mij er niet bij te betrekken. Dus niet in de kist kijken, sterker nog, ik ben niet eens naar de begrafenis geweest. Achteraf snappen ze deze keuze niet trouwens, ik ook niet. Máár ik heb er nooit problemen mee gehad. "Omi" was er gewoon ineens niet meer en dat was ook prima.
Sterkte Marion!
dinsdag 22 januari 2008 om 13:26
Marion, gecondoleerd met je moeder.
Ik kan me voorstellen dat het een moeilijke beslissing is. Jouw zoontje heeft aangegeven dat hij graag een tekening in de kist wil leggen en ik denk dat dat voor hem een goede manier is om afscheid te nemen van zijn oma. Jonge kinderen gaan over het algemeen heel natuurlijk met de dood om en zien een overleden iemand niet per definitie als eng of onnatuurlijk. Ik zou het dus zelf wel doen denk ik (tenzij je moeder er echt heel erg anders/vervelend uitziet, maar dat is zelden het geval volgens mij).
Ik was zelf een stuk ouder toen mijn vader overleed, maar ik weet nog dat het heel goed voelde om hem iets van mezelf (in mijn geval een briefje) mee te geven in de kist.
Sterkte met de komende moeilijke dagen.
Ik kan me voorstellen dat het een moeilijke beslissing is. Jouw zoontje heeft aangegeven dat hij graag een tekening in de kist wil leggen en ik denk dat dat voor hem een goede manier is om afscheid te nemen van zijn oma. Jonge kinderen gaan over het algemeen heel natuurlijk met de dood om en zien een overleden iemand niet per definitie als eng of onnatuurlijk. Ik zou het dus zelf wel doen denk ik (tenzij je moeder er echt heel erg anders/vervelend uitziet, maar dat is zelden het geval volgens mij).
Ik was zelf een stuk ouder toen mijn vader overleed, maar ik weet nog dat het heel goed voelde om hem iets van mezelf (in mijn geval een briefje) mee te geven in de kist.
Sterkte met de komende moeilijke dagen.
dinsdag 22 januari 2008 om 13:37
Marion, gecondoleerd met het verlies van je moeder.
het zal een moeilijke beslissing zijn.
Mijn jongste was vorig jaar bijna 3 toen overgrootoma die hij regelmatig zag plotseling overleed. Ook wij hebben gedubd want de andere kleinkinderen van 12 en 5 wilden er wel naar toe en net als de jouwe ook een tekening in de kist leggen.
Uiteindelijk zijn we met de 3 kleinkinderen naar omaatje geweest toen ze lag opgebaard. Onze jongste was helemaal hyper want waarom gingen we hierheen, omaatje woonde hier toch niet? Enthousiast kwam hij op de arm van papa het rouwkamertje in en verstijfde gelijk van schrik van de aanblik van omaatje in de kist ! Wendde gelijk met kracht zijn hoofdje af en riep luid NEE wille niet kijken !
De andere 2 kleinkinderen hebben haar wel in de kist gezien en de tekeningen bij haar neergelegd.
Ik moet eerlijk zeggen dat de jongere van 5 het veel minder eng vond dan de oudere van 12 ! de jongste wilde omaatje nog aanraken en deed dat met gemak en liefdevol. De oudste vlak voor vertrek ook nog eventjes samen met mijn hand op de hare.... ze wilde geen spijt krijgen naderhand.
De oudste 2 zijn ook meegeweest naar de crematieplechtigheid, de jongste van 5 bleek vrij nuchter, terwijl de oudste van 12 in stilte rouwde.
De allerjongste was die dag naar de creche.
het was goed zo.....
Marion jij kent je kind het beste denk ik, ik denk dat het neerleggen van de tekeningen een afscheid is zoals jouw zoontje zich dat voorstelt, ik zou hier in meegaan.
Het is aan jezelf of je hem ook de crematieplechtigheid bij laat wonen.
Het kan zijn dat hij de boel afleidt, steeds wegloopt ofzo of geluiden maakt, dit kan storend zijn tijdens de plechtigheid maar kan net zo goed ook de bedrukte sfeer in positieve zin wat onderbreken.....
het zal een moeilijke beslissing zijn.
Mijn jongste was vorig jaar bijna 3 toen overgrootoma die hij regelmatig zag plotseling overleed. Ook wij hebben gedubd want de andere kleinkinderen van 12 en 5 wilden er wel naar toe en net als de jouwe ook een tekening in de kist leggen.
Uiteindelijk zijn we met de 3 kleinkinderen naar omaatje geweest toen ze lag opgebaard. Onze jongste was helemaal hyper want waarom gingen we hierheen, omaatje woonde hier toch niet? Enthousiast kwam hij op de arm van papa het rouwkamertje in en verstijfde gelijk van schrik van de aanblik van omaatje in de kist ! Wendde gelijk met kracht zijn hoofdje af en riep luid NEE wille niet kijken !
De andere 2 kleinkinderen hebben haar wel in de kist gezien en de tekeningen bij haar neergelegd.
Ik moet eerlijk zeggen dat de jongere van 5 het veel minder eng vond dan de oudere van 12 ! de jongste wilde omaatje nog aanraken en deed dat met gemak en liefdevol. De oudste vlak voor vertrek ook nog eventjes samen met mijn hand op de hare.... ze wilde geen spijt krijgen naderhand.
De oudste 2 zijn ook meegeweest naar de crematieplechtigheid, de jongste van 5 bleek vrij nuchter, terwijl de oudste van 12 in stilte rouwde.
De allerjongste was die dag naar de creche.
het was goed zo.....
Marion jij kent je kind het beste denk ik, ik denk dat het neerleggen van de tekeningen een afscheid is zoals jouw zoontje zich dat voorstelt, ik zou hier in meegaan.
Het is aan jezelf of je hem ook de crematieplechtigheid bij laat wonen.
Het kan zijn dat hij de boel afleidt, steeds wegloopt ofzo of geluiden maakt, dit kan storend zijn tijdens de plechtigheid maar kan net zo goed ook de bedrukte sfeer in positieve zin wat onderbreken.....
dinsdag 22 januari 2008 om 15:50
Ik zou je zoon ook zeker afscheid laten nemen van zijn oma, zeker als hij daar zelf om vraagt. Ruim een jaar terug is mijn schoonvader overleden na een jaar ziek te zijn geweest. Mijn kinderen waren toen net 1 jaar, bijna 5 en 7 en half.
Vanzelfsprekend is het aan de jongste volledig voorbijgegaan. De oudste hebben echter heel bewust afscheid van opa genomen. Hij lag opgebaard in de woonkamer (achter een kamerscherm) en zijn elke dag langsgeweest. De 1e keer waren ze nog huiverig, het is toch iets anders dan een dode muis ofzo, maar we hadden ze uitgebreid verteld wat ze konden verwachten. De 2e keer vroegen ze of ze opa mochten aaien en de dag voor de begrafenis wilden ze zelfs zijn haar weer netjes kammen. Er werden allerlei vragen gesteld, maar we hebben eerlijk overal antwoord opgegeven. Ondertussen hing het kamerscherm vol met tekeningen voor opa (ook van de andere kleinkinderen). Zelf stond ik telkens met mijn ogen vol tranen en ik denk dat de kinderen het daar uiteindelijk het moeilijkst mee hadden, dat wij verdriet hadden.
Ook bij de uitvaartdienst zijn de kinderen betrokken. Ze mochten in de kerk de kaarsen rond de kist aansteken en mijn dochter heeft namens de kleinkinderen iets voorgelezen (voor een volle kerk, dapper hoor). Natuurlijk missen ze opa nog heel erg, maar ik denk dat ze het op deze manier wel goed een plekje hebben kunnen geven. We gaan ook nog af en toen met ze naar het graf. Met kerst hadden ze nog speciaal een kerststukje voor opa gemaakt, wat we op het graf hebben gezet en het kaarsje hebben aangestoken.
Vanzelfsprekend is het aan de jongste volledig voorbijgegaan. De oudste hebben echter heel bewust afscheid van opa genomen. Hij lag opgebaard in de woonkamer (achter een kamerscherm) en zijn elke dag langsgeweest. De 1e keer waren ze nog huiverig, het is toch iets anders dan een dode muis ofzo, maar we hadden ze uitgebreid verteld wat ze konden verwachten. De 2e keer vroegen ze of ze opa mochten aaien en de dag voor de begrafenis wilden ze zelfs zijn haar weer netjes kammen. Er werden allerlei vragen gesteld, maar we hebben eerlijk overal antwoord opgegeven. Ondertussen hing het kamerscherm vol met tekeningen voor opa (ook van de andere kleinkinderen). Zelf stond ik telkens met mijn ogen vol tranen en ik denk dat de kinderen het daar uiteindelijk het moeilijkst mee hadden, dat wij verdriet hadden.
Ook bij de uitvaartdienst zijn de kinderen betrokken. Ze mochten in de kerk de kaarsen rond de kist aansteken en mijn dochter heeft namens de kleinkinderen iets voorgelezen (voor een volle kerk, dapper hoor). Natuurlijk missen ze opa nog heel erg, maar ik denk dat ze het op deze manier wel goed een plekje hebben kunnen geven. We gaan ook nog af en toen met ze naar het graf. Met kerst hadden ze nog speciaal een kerststukje voor opa gemaakt, wat we op het graf hebben gezet en het kaarsje hebben aangestoken.
dinsdag 22 januari 2008 om 19:46
Marion, allereerst heel veel sterkte voor nu en de komende tijd. Mijn vader, ook 70, is begin deze maand zeer onverwacht overleden, dus ik kan me een beetje voorstellen wat je doormaakt. Mijn kadodochters (dochters van mijn vriend) zijn 9 en 11 en wij hebben ook getwijfeld. De oudste hoefde niet zo hard, de jongste was heel stellig, ze wou opa nog een keer zien. Nou was mijn vader echt helemaal zichzelf, dus absoluut niet anders dan hij was, alleen koud en een kind van 9 is anders dan van 4,5 maar toch, bij 9 dringt het ook al harder door. Zij is idd bij opa geweest, samen met ons en moest heel erg huilen, maar het was wel goed. Mijn nichtjes van 6 en 2 waren er ook, de een met een tekening en de ander op de arm van mama. "Laappies doen" vond de kleinste....
Kinderen kijken er toch anders tegenaan, want op de begrafenis bijvoorbeeld kreeg ik van jongste (9) de vraag: hoe doen ze die kist nou naar beneden? En waarom staan er 3 stenen op? En toen ze afgelopen weekend weer hier waren, vond vooral de jongste het maar vreemd dat ik NOG STEEDS verdrietig was (ze wilde wel naar oma, die kon wel een knuffel gebruiken, want opa gaf nou geen knuffels meer). Nou ja, kort samengevat: volgens mij bekijken kinderen het allemaal wat practischer, ze voelen iig niet die intense pijn die jij en ik nu voelen (gelukkig maar).
Nogmaals heel veel sterkte met alles en volg je hart in wat je doet, dat werkt het beste.
Liefs!!
Kinderen kijken er toch anders tegenaan, want op de begrafenis bijvoorbeeld kreeg ik van jongste (9) de vraag: hoe doen ze die kist nou naar beneden? En waarom staan er 3 stenen op? En toen ze afgelopen weekend weer hier waren, vond vooral de jongste het maar vreemd dat ik NOG STEEDS verdrietig was (ze wilde wel naar oma, die kon wel een knuffel gebruiken, want opa gaf nou geen knuffels meer). Nou ja, kort samengevat: volgens mij bekijken kinderen het allemaal wat practischer, ze voelen iig niet die intense pijn die jij en ik nu voelen (gelukkig maar).
Nogmaals heel veel sterkte met alles en volg je hart in wat je doet, dat werkt het beste.
Liefs!!
dinsdag 22 januari 2008 om 20:05
Marion, Ten eerste heel veel sterkte met dit verlies!
Ik heb niet alle reacties kunnen lezen maar ook ik raad je aan om je zoontje wel mee te nemen en naar oma te laten kijken. Mijn zoontje (van toen drie jaar) hebben wij toen mijn schoonmoeder overleed niet mee genomen naar de begravenis en we hebben daar spijt van. Hij heeft het er nu nog steeds over dat hij haar voor het laatst in het ziekenhuis heeft gezien en wat er daarna gebeurd is? Hij snapt het niet goed maar heeft er heel veel vragen over. Hij is erg gevoelig en wilden hem beschermen wat niet nodig was geweest.
sterkte!
Ik heb niet alle reacties kunnen lezen maar ook ik raad je aan om je zoontje wel mee te nemen en naar oma te laten kijken. Mijn zoontje (van toen drie jaar) hebben wij toen mijn schoonmoeder overleed niet mee genomen naar de begravenis en we hebben daar spijt van. Hij heeft het er nu nog steeds over dat hij haar voor het laatst in het ziekenhuis heeft gezien en wat er daarna gebeurd is? Hij snapt het niet goed maar heeft er heel veel vragen over. Hij is erg gevoelig en wilden hem beschermen wat niet nodig was geweest.
sterkte!
dinsdag 22 januari 2008 om 23:46
Meiden
bedankt voor jullie reacties. Eén van jullie (weet niet meer wie) heeft me doen in zien dat ik er zelf ook gewoon heen moest. Waarom wel bij je stervende moeder zitten en daarna bang zijn voor haar lijk. Toen de verpleegsters kort naar haar dood vroegen om te helpen met mijn moeder, schoot ik ook in de stress. Met steun van een tante heb ik dat toch gedaan. En dat voelde goed. Dat besefte ik vanochtend.
Kortom ik wilde zelf graag. Heb mijn vriend opgepiept en zoonlief tussen de middag van school gehaald. Hem gevraagd of hij mee wilde. JA dus, hij ging gelijk aan juf vertellen dat hij vanmiddag niet weer kwam.
En het ging heel goed. Hij heeft alles goed bekeken (ook onder de kist gekeken), aan oma gevoeld (ze is echt heel koud), tekeningen neergelegd en op gegeven moment wilde hij weg. Om oma dag te zeggen heeft hij (uiteraard geheel vrijwillig) kusje op de wang gegeven. Hij weet dat bij crematie straks de kist dicht is en hij oma niet meer kan zien.
Vervolgens wilde hij naar de begraafplaats om te zien waar ... lag. Dat was de paar maand geleden overleden kameraad van mijn moeder. Hij heeft samen met de mevrouw van de uitvaart madeliefjes geplukt en die op het graf gelegd. En toen weer naar huis.
Nu de crematie nog. Wil eigenlijk namens de (klein)kinderen het woord voeren, maar mijn zoontje plakt nogal en wil dan op schot blijven cq gedragen worden. Daar moeten we nog wat op verzinnen, want het is al moeilijk genoeg. Zal na de crematie nog wel even terugkomen om te vertellen hoe het ging.
bedankt voor jullie reacties!
marion
bedankt voor jullie reacties. Eén van jullie (weet niet meer wie) heeft me doen in zien dat ik er zelf ook gewoon heen moest. Waarom wel bij je stervende moeder zitten en daarna bang zijn voor haar lijk. Toen de verpleegsters kort naar haar dood vroegen om te helpen met mijn moeder, schoot ik ook in de stress. Met steun van een tante heb ik dat toch gedaan. En dat voelde goed. Dat besefte ik vanochtend.
Kortom ik wilde zelf graag. Heb mijn vriend opgepiept en zoonlief tussen de middag van school gehaald. Hem gevraagd of hij mee wilde. JA dus, hij ging gelijk aan juf vertellen dat hij vanmiddag niet weer kwam.
En het ging heel goed. Hij heeft alles goed bekeken (ook onder de kist gekeken), aan oma gevoeld (ze is echt heel koud), tekeningen neergelegd en op gegeven moment wilde hij weg. Om oma dag te zeggen heeft hij (uiteraard geheel vrijwillig) kusje op de wang gegeven. Hij weet dat bij crematie straks de kist dicht is en hij oma niet meer kan zien.
Vervolgens wilde hij naar de begraafplaats om te zien waar ... lag. Dat was de paar maand geleden overleden kameraad van mijn moeder. Hij heeft samen met de mevrouw van de uitvaart madeliefjes geplukt en die op het graf gelegd. En toen weer naar huis.
Nu de crematie nog. Wil eigenlijk namens de (klein)kinderen het woord voeren, maar mijn zoontje plakt nogal en wil dan op schot blijven cq gedragen worden. Daar moeten we nog wat op verzinnen, want het is al moeilijk genoeg. Zal na de crematie nog wel even terugkomen om te vertellen hoe het ging.
bedankt voor jullie reacties!
marion
woensdag 23 januari 2008 om 09:29
marion, goed te horen dat je bent geweest samen met je vriend én je zoon.
zo te lezen heeft je zoontje er (bijzonder) goed op gereageerd.
Is toch fijn om zo gezamelijk afscheid van je moeder te kunnen nemen.
Nogmaals heel veel sterkte aankomende vrijdag. En dapper van je dat je het woord wil voeren.
zo te lezen heeft je zoontje er (bijzonder) goed op gereageerd.
Is toch fijn om zo gezamelijk afscheid van je moeder te kunnen nemen.
Nogmaals heel veel sterkte aankomende vrijdag. En dapper van je dat je het woord wil voeren.
woensdag 23 januari 2008 om 22:34
Fijn dat je er even bent geweest. Zoals eerder geschreven is mijn moeder een aantal maanden geleden overleden. Mijn dochter is ook bij de crematie geweest. Kaarsjes aansteken, ze werden genoemd in de preek. Wat heel fijn was dat er allemaal kinderstemmetjes te horen waren. Zo mooi... het was mijn moeder, maar ze was ook hun oma. Ga vantevoren even kijken waar het afscheid gehouden wordt, is er een plek om te spelen, is er ruimte om je kindje even heen te brengen als het moet huilen. Ook handig is het als je een goede oppas achter de hand hebt (schoonmoeder ofzo) die je zoontje mee kan nemen als het moeilijk wordt. Je moet natuurlijk wel ruimte hebben voor je eigen verdriet.
Wat mooi dat je ook wat gaat zeggen... neem je zoontje gewoon mee naar voren. Kan jou het schelen. Je kunt het maar één keer goed en dat valt met kinderen gewoon niet te regiseren. Mijn dochter zat de liturgie op te eten... maar toch fijn dat je het kleine grut om je heen hebt. Geeft ook heel veel troost.
Heel veel sterkte vrijdag.....!!!!
Wat mooi dat je ook wat gaat zeggen... neem je zoontje gewoon mee naar voren. Kan jou het schelen. Je kunt het maar één keer goed en dat valt met kinderen gewoon niet te regiseren. Mijn dochter zat de liturgie op te eten... maar toch fijn dat je het kleine grut om je heen hebt. Geeft ook heel veel troost.
Heel veel sterkte vrijdag.....!!!!
woensdag 23 januari 2008 om 22:53
Gecondoleerd met het verlies van je moeder.
Ik heb er zelf als 8 jarige geen goeie ervaring bij. Mijn moeder vond het erg belangrijk dat wij als kinderen -mijn zusje (4 jaar) en ik (8 jaar)- een goeie ervaring hadden met de dood en ze wilde er dus vanalles mee doen. Zo mochten/moesten we oma aanraken om te voelen hoe koud ze was en werd dat op de foto gezet. Ook stond oma een paar dagen zichtbaar in haar/ons huis opgebaard. Maandenlang heeft de dode foto van oma op het prikbord in de woonkamer gehangen.
Goed, een beetje te ver gezocht voor sommigen misschien. Ik als 8 jarige en meer bewust van alles heeft er toendertijd nachtmerries van gehad.
Maar mijn zusje van 4 ging er heel relaxed mee om. Ze vond niks eng en niks gek en had bij wijze van spreken met haar poppen naast de kist kunnen spelen.
Het hangt van de leeftijd af en het kind en de manier waarop denk ik. Maar als jullie er op een prettige manier mee om kunnen gaan en jullie zoontje wil het zelf graag, dan denk ik dat het best kan. Ik zou dan denk ik wel proberen om het laten zien en de tekeningen erin leggen door je man te laten doen. Hij is er misschien ietsjes minder emotioneel onder en kan wat beter uitleggen denk ik. An sich heel goed om de dood ook bij het leven te betrekken is mijn mening.
Ik hoop dat je met goeie herinneringen terugdenkt aan jullie afscheid, hoe dat ook moge zijn. Sterkte met je verlies.
Ik heb er zelf als 8 jarige geen goeie ervaring bij. Mijn moeder vond het erg belangrijk dat wij als kinderen -mijn zusje (4 jaar) en ik (8 jaar)- een goeie ervaring hadden met de dood en ze wilde er dus vanalles mee doen. Zo mochten/moesten we oma aanraken om te voelen hoe koud ze was en werd dat op de foto gezet. Ook stond oma een paar dagen zichtbaar in haar/ons huis opgebaard. Maandenlang heeft de dode foto van oma op het prikbord in de woonkamer gehangen.
Goed, een beetje te ver gezocht voor sommigen misschien. Ik als 8 jarige en meer bewust van alles heeft er toendertijd nachtmerries van gehad.
Maar mijn zusje van 4 ging er heel relaxed mee om. Ze vond niks eng en niks gek en had bij wijze van spreken met haar poppen naast de kist kunnen spelen.
Het hangt van de leeftijd af en het kind en de manier waarop denk ik. Maar als jullie er op een prettige manier mee om kunnen gaan en jullie zoontje wil het zelf graag, dan denk ik dat het best kan. Ik zou dan denk ik wel proberen om het laten zien en de tekeningen erin leggen door je man te laten doen. Hij is er misschien ietsjes minder emotioneel onder en kan wat beter uitleggen denk ik. An sich heel goed om de dood ook bij het leven te betrekken is mijn mening.
Ik hoop dat je met goeie herinneringen terugdenkt aan jullie afscheid, hoe dat ook moge zijn. Sterkte met je verlies.
vrijdag 25 januari 2008 om 08:27
Lieve meiden
Gisteren was de crematie (dus niet vrijdag zoals ik eerst "in de war" schreef) . Ik wilde net als bij mijn papa wat vertellen.Van te voren allemaal met zoonlief besproken. Hij wilde mee, hij wilde op schoot en als ik verhaaltje zou doen wilde hij met me mee naar voren.
Eerst moest mijn moeder nog naar het crematorium. We hebben haar, de bloemen en de spullen in de auto gedragen (zoonlief hielp gewoon mee) . En in de aula hebben we alles mooi gemaakt. Mijn zoontje heeft overal kaarsjes neergezet. Hij was daar erg serieus mee.
Hij liep met me mee naar voren en stond naast me. Hij hield mijn hand vast tijdens mijn verhaal. Toen ik weer ging zitten en het eindelijk flink te kwaad kreeg ging hij zakdoek pakken voor me, later droogde hij mijn traantjes. Verder heeft hij me veel geknuffeld. Mijn neefje van 16 hield het droog tot dat mijn zoon met zakdoekjes in de weer ging. Schijnt nogal lief beeld geweest te zijn. Toen het klaar was ging hij lekker spelen. Aansluitend zijn we met hele club (het was toch in besloten familie/vriendenclub) naar een restaurantje geweest voor koffie/brood etc. Hij was het enige kind maar heeft met al mijn neven, ooms etc gespeeld dus op terugweg in de auto lag hij lekker te slapen.
Heb ondanks mijn verdriet een heel goed gevoel over alles. We hebben mijn mama een goed afscheid gegeven. Zowel bij haar dood als er na. Heb gezorgd dat ze mooi in de kist lag, het er om heen mooi uitzag, meegereden naar crematorium en een mooi verhaal over haar gehouden. Volgens mij heb ik alles gedaan wat ik moest doen. Dat voelt goed. Enkelen van jullie bedankt voor de goede raad en het besef dat dode mensen niet eng zijn. Dat gaf mij de kracht te doen wat ik moest doen. En zoonlief was een grote troost. Er zullen weinig volgauto's in Nld zijn waar zo hard en vrolijk is gezongen als bij ons in de auto.
Rest mijn nog rauwe verdriet. Maar dat moet ik alleen verwerken. Over het regelwerk maar te zwijgen. En volgende week maar weer aan het werk.
liefs
marion
Gisteren was de crematie (dus niet vrijdag zoals ik eerst "in de war" schreef) . Ik wilde net als bij mijn papa wat vertellen.Van te voren allemaal met zoonlief besproken. Hij wilde mee, hij wilde op schoot en als ik verhaaltje zou doen wilde hij met me mee naar voren.
Eerst moest mijn moeder nog naar het crematorium. We hebben haar, de bloemen en de spullen in de auto gedragen (zoonlief hielp gewoon mee) . En in de aula hebben we alles mooi gemaakt. Mijn zoontje heeft overal kaarsjes neergezet. Hij was daar erg serieus mee.
Hij liep met me mee naar voren en stond naast me. Hij hield mijn hand vast tijdens mijn verhaal. Toen ik weer ging zitten en het eindelijk flink te kwaad kreeg ging hij zakdoek pakken voor me, later droogde hij mijn traantjes. Verder heeft hij me veel geknuffeld. Mijn neefje van 16 hield het droog tot dat mijn zoon met zakdoekjes in de weer ging. Schijnt nogal lief beeld geweest te zijn. Toen het klaar was ging hij lekker spelen. Aansluitend zijn we met hele club (het was toch in besloten familie/vriendenclub) naar een restaurantje geweest voor koffie/brood etc. Hij was het enige kind maar heeft met al mijn neven, ooms etc gespeeld dus op terugweg in de auto lag hij lekker te slapen.
Heb ondanks mijn verdriet een heel goed gevoel over alles. We hebben mijn mama een goed afscheid gegeven. Zowel bij haar dood als er na. Heb gezorgd dat ze mooi in de kist lag, het er om heen mooi uitzag, meegereden naar crematorium en een mooi verhaal over haar gehouden. Volgens mij heb ik alles gedaan wat ik moest doen. Dat voelt goed. Enkelen van jullie bedankt voor de goede raad en het besef dat dode mensen niet eng zijn. Dat gaf mij de kracht te doen wat ik moest doen. En zoonlief was een grote troost. Er zullen weinig volgauto's in Nld zijn waar zo hard en vrolijk is gezongen als bij ons in de auto.
Rest mijn nog rauwe verdriet. Maar dat moet ik alleen verwerken. Over het regelwerk maar te zwijgen. En volgende week maar weer aan het werk.
liefs
marion
vrijdag 25 januari 2008 om 12:07
Hallo Marion,
Wat een schat van een zoon heb jij en wat fijn dat hij zo'n troost voor je is. Hij heeft maar goed voor je gezorgd, tijdens de dienst. Je kunt hartstikke trots op hem zijn! Ben blij dat je wat aan de adviezen hebt gehad en dat het je heeft geholpen goed afscheid te nemen.
Heel veel sterkte de komende tijd met het verwerken van je verdriet.
Wat een schat van een zoon heb jij en wat fijn dat hij zo'n troost voor je is. Hij heeft maar goed voor je gezorgd, tijdens de dienst. Je kunt hartstikke trots op hem zijn! Ben blij dat je wat aan de adviezen hebt gehad en dat het je heeft geholpen goed afscheid te nemen.
Heel veel sterkte de komende tijd met het verwerken van je verdriet.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
