Alleenstaande moeder werk dochter ernstig ziek

Goedendag dames,

(Ik twijfel over welke pijler, werk of kinderen, dus even hier neergezet)

Ik zit met mijn handen in het haar en heb advies nodig. Ik weet niet meer wat ik moet doen en ben mentaal helemaal opgebrand. Ik ben alleenstaande moeder en heb 2 kinderen, nu 12 en 10 jaar. Mijn oudste, een meisje van 12 jaar, blijkt sinds een paar maanden complexe psychische problematiek te hebben. Ze word intussen behandeld met therapie, heeft consulten met een psychiater en is onder controle bij een kinderarts. Verder is er hulpverlening opgestart voor de rest van het gezin, dus mijzelf, mijn zoontje van 10 (broertje) en mijn ex-man. Tot dusver krijgt mijn dochter en de rest dus hele goede hulp en zorg. Echter loop ik tegen een groot probleem aan. Ik heb geen partner of directe familie om ergens mee te helpen, ik werk nu 32 uur per week, verdeeld over 4 of 5 dagen. Alle afspraken voor haar zijn altijd overdag onder kantoortijd, einde van de middag is vaak moeilijk en de artsen en specialisten willen ook niet erg meewerken met schuiven of mij tegemoet komen. Daardoor ben ik de laatste maanden vaak afwezig geweest omdat ik mijn dochter niet alleen thuis kon laten, omdat het zo slecht gaat. Mijn kortdurend zorgverlof is op, mijn vakantiedagen ook bijna inmiddels, ik sta op het punt om mijn zomervakantie te moeten intrekken zodat ik die uren ook kan gebruiken. Mijn ex heeft de kinderen de helft van de week en gaat soms op zijn dagen met onze dochter naar een afspraak, maar 9 van de 10 keer komen ze bij mij terecht. Ook wil mijn dochter vanwege de situatie eigenkijk niet meer naar haar vader, omdat deze weinig begrip toont. Langdurig zorgverlof kan, maar dit is voor mij onbetaald en mijn rekeningen lopen wel gewoon door. Mijn ex heeft te kennen gegeven dat als onze dochter voorlopig bij mij wil wonen, hij dit accepteert maar hij is niet bereid dan toch een deel van de afspraken voor zijn rekening te nemen. Ik moet het dan maar zelf uitzoeken, daar komt het op neer. En anders moet ik maar ontslag nemen en bijstand aanvragen, ik heb immers een huurwoning en hij een koopwoning is zijn argument. Mijn werkgever is op zich welwillend, maar zit aan regels en wetten gebonden. Ik heb al andere werktijden gekregen, heel veel (onverwacht en op korte termijn) verlof, maar de rek lijkt eruit. Ik krijg volgende maand een nieuwe manager die ik niet ken, en er komt later dit jaar een reorganisatie aan in het bedrijf. Ik ben totaal wanhopig inmiddels. Ik zou moeten kunnen denken, kind gaat voor werk, wat ook echt zo is. En wat dan? En wat doe ik als dochter weer aan de betere hand is en ik ben werkloos? Ik ben in de afgelopen jaren in deze functie gegroeid, zonder de goede diploma’s, ik zal nooit meer zomaar aan een baan als deze komen met dit loon. Ik voel me totaal machteloos en vastzitten in de situatie. Mijn ex laat me keihard vallen nu ons kind zo ziek is, gaat door met zijn leven en het mijne is een totale chaos geworden. Ik heb geen netwerk, geen lieve oma’s of tantes die een keer met haar naar een afspraak kunnen gaan. Als de artsen het hebben over een eventuele opname in het ziekenhuis voor dochter word ik helemaal misselijk van de zorgen en hoe alles dan verder moet. Ik wil er voor mijn dochter zijn, het liefst natuurlijk 24/7, maar ik wil ook mijn baan niet kwijt. Help!

Ik was even ertussenuit om te struggelen met het avondeten met mijn de kinderen. Ik had al gezegd dat ik volgende week een afspraak heb met de bedrijfsarts, voor mijzelf dus en ik hoop dat hij/zij mij kan helpen.

Een GGZ opname word idd afgeraden, een medische word geadviseerd als haar medische toestand nog meer verslechterd, maar dit is dus elk medisch, niet psychisch. In een ziekenhuis. Geen kliniek.

Mediation, bemiddeling, therapie als gezin en ouders, ik heb alles voorgesteld aan mijn ex, hij wil niks want hij heeft geen probleem. Het probleem ben ik, ik moet haar uit bed trekken, eten in haar mond proppen en haar desnoods daarna aan een stoel binden tot het gezakt is, drie keer per dag. Het is dus mijn schuld dat ze zo ziek is nu, ik heb het toegelaten. Terwijl ze dit maanden voor iedereen verborgen heeft kunnen houden en hij ook niks door heeft gehad. En omdat ik dus de oorzaak ben los ik het maar zelf op, hij heeft zijn visie over de aanpak gegeven en als ze niet wil luisteren (gewoon doen wat hij zegt) houd het op en gaat hij verder met zijn leven. Ik heb zelfs jeugdzorg ingeschakeld dat ik wil dat dit onderzocht word, omdat ik ook vind dat dit niet zomaar kan. Maar die zien geen direct gevaar, enkel een ongeïnformeerde vader die mee heeft gekregen zich te laten voorlichten door de Behandelaren van onze dochter. Hij is voor het laatst 4 weken terug met haar naar een afspraak gegaan, waar hij zijn “opvoedmethode” en regels uiteen zette tegen de therapeut en als ze zich daar niet aan wil houden ze maar beter bij mij kan blijven. Dat zij nu ziek is doet blijkbaar niet ter zake, dat ziet hij niet. Mijn dochter heeft de hele afspraak haar mond gehouden en thuis urenlang gehuild. Uiteraard kreeg ik er die dag helemaal niks meer te eten in. Ik had zo’n medelijden met haar.

Ik ben ook bang om in een patroon van alleen nog maar zorgen terecht kom, als ik thuis kom te zitten. Dat ik straks 24/7 alleen maar bezig ben met mijn 12 jarige dochter als 2 jarige te behandelen en er een ongezonde verhouding tussen ons ontstaat. En ik daarna misschien wel jarenlang niet meer aan het werk kan gaan. Depressie gaat meestal weer over, maar anorexia kan heel lang duren. Ondanks alles ben ik soms wel blij om op mijn werk te zijn, onder volwassenen met onbenullige gesprekken. Ondanks de buikpijn die ik heb. Ik heb dan helemaal niks meer en ben ook bang om dan zelf in een isolement te raken. Dat ik juist omval als ik nu de ziektewet inga omdat ik er de hele dag bovenop zit. En dat klinkt natuurlijk heel egoïstisch, maar ik heb al zo weinig nu, geen hulp van haar vader, geen directe familie. Ik heb wel vriendinnen maar die zie ik hierdoor ook weinig. Mijn moeder is chronisch ziek en kan niets voor ons betekenen, al zou ze het nog zo graag willen. Mijn schoonouders scharen zich achter mijn ex, iets wat ik niet had verwacht. Bij vader is ze weer welkom als ze “normaal” kan doen, wat dat ook betekenen mag.

Om geld hoef ik niet te vragen. Ik kan het eisen via de rechtbank, maar ik heb geen energie of tijd, dat duurt soms wel maanden. Dan moet ik ook nog afspraken in gaan plannen met een advocaat, deze betalen, energie erin steken. Ik heb het allemaal niet, geen berg geld, geen tijd en geen energie. En met geld is ook niet meteen het probleem opgelost. Ik kan voor €200 alimentatie (ik noem maar wat) niet ineens de helft minder gaan werken.