Alleenstaande moeder werk dochter ernstig ziek

Goedendag dames,

(Ik twijfel over welke pijler, werk of kinderen, dus even hier neergezet)

Ik zit met mijn handen in het haar en heb advies nodig. Ik weet niet meer wat ik moet doen en ben mentaal helemaal opgebrand. Ik ben alleenstaande moeder en heb 2 kinderen, nu 12 en 10 jaar. Mijn oudste, een meisje van 12 jaar, blijkt sinds een paar maanden complexe psychische problematiek te hebben. Ze word intussen behandeld met therapie, heeft consulten met een psychiater en is onder controle bij een kinderarts. Verder is er hulpverlening opgestart voor de rest van het gezin, dus mijzelf, mijn zoontje van 10 (broertje) en mijn ex-man. Tot dusver krijgt mijn dochter en de rest dus hele goede hulp en zorg. Echter loop ik tegen een groot probleem aan. Ik heb geen partner of directe familie om ergens mee te helpen, ik werk nu 32 uur per week, verdeeld over 4 of 5 dagen. Alle afspraken voor haar zijn altijd overdag onder kantoortijd, einde van de middag is vaak moeilijk en de artsen en specialisten willen ook niet erg meewerken met schuiven of mij tegemoet komen. Daardoor ben ik de laatste maanden vaak afwezig geweest omdat ik mijn dochter niet alleen thuis kon laten, omdat het zo slecht gaat. Mijn kortdurend zorgverlof is op, mijn vakantiedagen ook bijna inmiddels, ik sta op het punt om mijn zomervakantie te moeten intrekken zodat ik die uren ook kan gebruiken. Mijn ex heeft de kinderen de helft van de week en gaat soms op zijn dagen met onze dochter naar een afspraak, maar 9 van de 10 keer komen ze bij mij terecht. Ook wil mijn dochter vanwege de situatie eigenkijk niet meer naar haar vader, omdat deze weinig begrip toont. Langdurig zorgverlof kan, maar dit is voor mij onbetaald en mijn rekeningen lopen wel gewoon door. Mijn ex heeft te kennen gegeven dat als onze dochter voorlopig bij mij wil wonen, hij dit accepteert maar hij is niet bereid dan toch een deel van de afspraken voor zijn rekening te nemen. Ik moet het dan maar zelf uitzoeken, daar komt het op neer. En anders moet ik maar ontslag nemen en bijstand aanvragen, ik heb immers een huurwoning en hij een koopwoning is zijn argument. Mijn werkgever is op zich welwillend, maar zit aan regels en wetten gebonden. Ik heb al andere werktijden gekregen, heel veel (onverwacht en op korte termijn) verlof, maar de rek lijkt eruit. Ik krijg volgende maand een nieuwe manager die ik niet ken, en er komt later dit jaar een reorganisatie aan in het bedrijf. Ik ben totaal wanhopig inmiddels. Ik zou moeten kunnen denken, kind gaat voor werk, wat ook echt zo is. En wat dan? En wat doe ik als dochter weer aan de betere hand is en ik ben werkloos? Ik ben in de afgelopen jaren in deze functie gegroeid, zonder de goede diploma’s, ik zal nooit meer zomaar aan een baan als deze komen met dit loon. Ik voel me totaal machteloos en vastzitten in de situatie. Mijn ex laat me keihard vallen nu ons kind zo ziek is, gaat door met zijn leven en het mijne is een totale chaos geworden. Ik heb geen netwerk, geen lieve oma’s of tantes die een keer met haar naar een afspraak kunnen gaan. Als de artsen het hebben over een eventuele opname in het ziekenhuis voor dochter word ik helemaal misselijk van de zorgen en hoe alles dan verder moet. Ik wil er voor mijn dochter zijn, het liefst natuurlijk 24/7, maar ik wil ook mijn baan niet kwijt. Help!

Wissewis schreef: ↑

16-04-2021 20:30

Ik zou incalculeren dat ze de volgende 6 jaar zo'n beetje permanent bij je blijft wonen.

Zelfs al geneest ze ... zijn uitspraken en er volledig zijn handen aftrekken zullen natuurlijk wel iets gedaan hebben bij kind.

Ja ik denk ook dat dit heel veel met mijn dochter doet, alsof papa het niks interesseert. Ze moet maar normaal doen, haar bord leegeten en actief bezig zijn. Onmogelijk grote opgaven natuurlijk als je worstelt met een eetprobleem en depressie. Ik ben bang dat ze daar alleen maar zieker van word en probeer haar nu bij mij thuis rust te geven.

Youk79 schreef: ↑

16-04-2021 20:31

Dat is een heel goed punt om te bespreken met de arboarts. Een goede reden om je gedeeltelijk ziek te melden ipv volledig. Dan heb je wel het voordeel van je werk (afleiding) maar minder het nadeel (stress door plannings problemen).
Kan er in plaats van opname iets van dagbesteding voor je dochter geregeld worden? Niet perse echt iets doen maar ergens zijn waar er op haar gelet wordt en jij rust hebt, of je nu aan het werk bent of thuis. Misschien via pgb ofzo?

Van zoiets heb ik nog nooit gehoord eigenlijk? Weet je hoe zoiets heet? Dan kan ik evt gaan informeren, zoiets klinkt wel goed op zich

paperlantern schreef: ↑

16-04-2021 20:39

Laat je gezinsbegeleider hierover eens meedenken en dit met de hulpverlening bespreken. Maak duidelijk aan hen dat je dit zo echt niet meer redt. De gezinsbegeleider kan vaak wel goed bemiddelen tussen zorgverleners. Het is voor iedereen belangrijk dat jij nu niet "door je hoeven" gaat. Heel veel sterkte en ik hoop dat het langzaam maar zeker weer wat beter zal gaan met je dochter!

De genzins begeleidster is eigenlijk gewoon een pedagoog van het consultatiebureau, die gezinnen bijstaan die in lastige situaties zitten. Heel veel heeft ze nog niet voor ons of mij betekend, het gaat volgens mij vooral om mijn jongste zoontje, dat er hulp voor hem kan komen. Ik kan uiteraard wel eens vragen of ze niet meer kan doen dan ze nu doet en zo wat er mogelijk is. Ik heb voor mezelf moeten regelen via de huisarts dat ik een praktijk ondersteuner kreeg om mee te praten, maar door heel veel tijd tekort heb ik haar pas 1 keer gezien voor een kennismakingsgesprek.

xynix schreef: ↑

16-04-2021 20:44

Disclaimer: ik heb hier echt geen verstand van. En ik heb ontzettend met je te doen, want ik heb van heel dichtbij gezien hoe zwaar het voor een alleenstaande moeder met een ziek kind kan zijn, en dat je echt geen bal hebt aan instanties.

Maar ik probeer nog even een andere invalshoek, niet bot bedoeld, zijn echt gewoon vragen (misschien wel domme.)

Eerste vraag: de behandelaar van je dochter, hoe denkt die over dochters verblijf bij vader? Ja, ze moet er van huilen, maar wordt ze er zieker van?

Tweede vraag: een twaalfjarige dochter kun je toch prima uitleggen dat jij moet werken en dat er dus echt niks anders opzit dan dat ze de helft van de week naar haar vader gaat, ziek of niet?

Laatste vraag: Je hebt het over 15 kilometer lopen, wat doet vader als dochter door haar hoeven zakt? Sleurt hij haar dan de andere kilometers voort? Is hij gewoon een lul of is hij ook een slechte ouder?

De behandelaar van mijn dochter bemoeid zich niet met de verhoudingen binnen het gezin, tenzij hij gevaar zou zien. Hij vond het een prima oplossing dat dochter volledig bij mij is nu, aangezien bij vader zijn alleen maar spanning geeft. Ze moet huilen en ervaart dan extra spanningen, waardoor eten en uit bed komen helemaal niet meer lukt uiteindelijk. Ze stort dan helemaal in als ze weer bij mij thuis komt en slaapt soms wel 14 uur achter elkaar. Want ze is ook nog depressief naast haar eetstoornis. Ze is nu qua stemming redelijk stabiel, bij mij thuis, dat wel.

Ja, hij sleept haar gewoon mee en duwt haar vooruit, ook als ze huilt dat ze niet meer kan en ze naar huis terug wil. Dan had ze maar moeten eten, aldus vader. Ze is nog niet flauwgevallen bij hem, dus ik weet niet hoe hij daarop zou reageren. Ze is in mijn bijzijn wel een keer flauw gevallen en dat vond ik zo eng. Het zou een nachtmerrie voor me zijn dat dat bij hem thuis gebeurt en hij het aanstelleritus vind.

Dit is ook de rede dat ze tot voor kort gewoon naar haar vader ging, ondanks dat ze slechter thuis kwam dan ze wegging. Ik kon het inmiddels niet meer aanzien en dochter smeekte me of ze niet meer naar haar vader hoefde, beloofde te gaan eten, wat ze ook mondjesmaat doet nu, maar lang niet genoeg. Ze heeft dus wel motivatie, maar het lukt niet altijd. Frustrerend voor haar en voor mij

clivia52 schreef: ↑

16-04-2021 20:57

dit heet systeem therapie en is zeker een hele goede optie

Wil vader niet, hij heeft geen probleem. Ik heb het probleem veroorzaakt dus ik moet maar samen met dochter in therapie, zodat ik kan horen dat hij gelijk heeft en ik gewoon streng moet worden, dan leert ze wel af om niet te eten en in bed te blijven liggen. Medeleven is voor watjes

clivia52 schreef: ↑

16-04-2021 21:00

wordt vader wel bij de behandeling betrokken
krijgt hij uitleg
advies

Ja alle hulp gekregen. Hij is van mening dat de GGZ 1 grote kwakzalverij is, alleen zichtbare ziektebeelden bestaan in zijn beleving en dit is gewoon dwars pubergedrag. Dit zegt hij niet zo natuurlijk tegen behandelaren, daar zet hij alleen zijn oplossingen uiteen en dan concluderen hun dat hij het niet begrijpt en dochter beter bij mij kan blijven.

Deels ziekmelden zou ik wel willen overwegen, dat ga ik volgende week met de bedrijfsarts oppakken. Als ik bijvoorbeeld flexibel 3 uur per dag mag werken krijg ik een hoop extra ruimte.

xynix schreef: ↑

16-04-2021 21:11

Wat een zak hooi. Goed dat je gescheiden bent, daar ben je mooi vanaf.

Ja en toch viel me dit heel erg tegen van hem. Hij was tot dusver een waardeloze partner maar goede vader, die gewoon de helft van de tijd voor de kinderen zorgde, ook de helft van de kosten voor schoolreisjes en dergelijke betaald. Hij heeft ook meebetaald aan schoolboeken, hij gaat mee naar ouderavonden enzovoort. Maar sinds dochter ziek is is hij helemaal omgeslagen. Hij zei dat hij ook aan zichzelf moest denken nu en verder gaat met zijn leven zolang ik het ziek zijn motiveer, fasciliteer, veroorzaak wat dan ook wat hij denkt. Dan moet ik het ook maar zelf oplossen, inclusief de kosten die het met zich meebrengt en de tijd/energie die ik op moet offeren. Terwijl hij verder gaat met zijn leven