Kinderen
alle pijlers
Alleenstaande moeder werk dochter ernstig ziek
vrijdag 16 april 2021 om 14:42
Goedendag dames,
(Ik twijfel over welke pijler, werk of kinderen, dus even hier neergezet)
Ik zit met mijn handen in het haar en heb advies nodig. Ik weet niet meer wat ik moet doen en ben mentaal helemaal opgebrand. Ik ben alleenstaande moeder en heb 2 kinderen, nu 12 en 10 jaar. Mijn oudste, een meisje van 12 jaar, blijkt sinds een paar maanden complexe psychische problematiek te hebben. Ze word intussen behandeld met therapie, heeft consulten met een psychiater en is onder controle bij een kinderarts. Verder is er hulpverlening opgestart voor de rest van het gezin, dus mijzelf, mijn zoontje van 10 (broertje) en mijn ex-man. Tot dusver krijgt mijn dochter en de rest dus hele goede hulp en zorg. Echter loop ik tegen een groot probleem aan. Ik heb geen partner of directe familie om ergens mee te helpen, ik werk nu 32 uur per week, verdeeld over 4 of 5 dagen. Alle afspraken voor haar zijn altijd overdag onder kantoortijd, einde van de middag is vaak moeilijk en de artsen en specialisten willen ook niet erg meewerken met schuiven of mij tegemoet komen. Daardoor ben ik de laatste maanden vaak afwezig geweest omdat ik mijn dochter niet alleen thuis kon laten, omdat het zo slecht gaat. Mijn kortdurend zorgverlof is op, mijn vakantiedagen ook bijna inmiddels, ik sta op het punt om mijn zomervakantie te moeten intrekken zodat ik die uren ook kan gebruiken. Mijn ex heeft de kinderen de helft van de week en gaat soms op zijn dagen met onze dochter naar een afspraak, maar 9 van de 10 keer komen ze bij mij terecht. Ook wil mijn dochter vanwege de situatie eigenkijk niet meer naar haar vader, omdat deze weinig begrip toont. Langdurig zorgverlof kan, maar dit is voor mij onbetaald en mijn rekeningen lopen wel gewoon door. Mijn ex heeft te kennen gegeven dat als onze dochter voorlopig bij mij wil wonen, hij dit accepteert maar hij is niet bereid dan toch een deel van de afspraken voor zijn rekening te nemen. Ik moet het dan maar zelf uitzoeken, daar komt het op neer. En anders moet ik maar ontslag nemen en bijstand aanvragen, ik heb immers een huurwoning en hij een koopwoning is zijn argument. Mijn werkgever is op zich welwillend, maar zit aan regels en wetten gebonden. Ik heb al andere werktijden gekregen, heel veel (onverwacht en op korte termijn) verlof, maar de rek lijkt eruit. Ik krijg volgende maand een nieuwe manager die ik niet ken, en er komt later dit jaar een reorganisatie aan in het bedrijf. Ik ben totaal wanhopig inmiddels. Ik zou moeten kunnen denken, kind gaat voor werk, wat ook echt zo is. En wat dan? En wat doe ik als dochter weer aan de betere hand is en ik ben werkloos? Ik ben in de afgelopen jaren in deze functie gegroeid, zonder de goede diploma’s, ik zal nooit meer zomaar aan een baan als deze komen met dit loon. Ik voel me totaal machteloos en vastzitten in de situatie. Mijn ex laat me keihard vallen nu ons kind zo ziek is, gaat door met zijn leven en het mijne is een totale chaos geworden. Ik heb geen netwerk, geen lieve oma’s of tantes die een keer met haar naar een afspraak kunnen gaan. Als de artsen het hebben over een eventuele opname in het ziekenhuis voor dochter word ik helemaal misselijk van de zorgen en hoe alles dan verder moet. Ik wil er voor mijn dochter zijn, het liefst natuurlijk 24/7, maar ik wil ook mijn baan niet kwijt. Help!
(Ik twijfel over welke pijler, werk of kinderen, dus even hier neergezet)
Ik zit met mijn handen in het haar en heb advies nodig. Ik weet niet meer wat ik moet doen en ben mentaal helemaal opgebrand. Ik ben alleenstaande moeder en heb 2 kinderen, nu 12 en 10 jaar. Mijn oudste, een meisje van 12 jaar, blijkt sinds een paar maanden complexe psychische problematiek te hebben. Ze word intussen behandeld met therapie, heeft consulten met een psychiater en is onder controle bij een kinderarts. Verder is er hulpverlening opgestart voor de rest van het gezin, dus mijzelf, mijn zoontje van 10 (broertje) en mijn ex-man. Tot dusver krijgt mijn dochter en de rest dus hele goede hulp en zorg. Echter loop ik tegen een groot probleem aan. Ik heb geen partner of directe familie om ergens mee te helpen, ik werk nu 32 uur per week, verdeeld over 4 of 5 dagen. Alle afspraken voor haar zijn altijd overdag onder kantoortijd, einde van de middag is vaak moeilijk en de artsen en specialisten willen ook niet erg meewerken met schuiven of mij tegemoet komen. Daardoor ben ik de laatste maanden vaak afwezig geweest omdat ik mijn dochter niet alleen thuis kon laten, omdat het zo slecht gaat. Mijn kortdurend zorgverlof is op, mijn vakantiedagen ook bijna inmiddels, ik sta op het punt om mijn zomervakantie te moeten intrekken zodat ik die uren ook kan gebruiken. Mijn ex heeft de kinderen de helft van de week en gaat soms op zijn dagen met onze dochter naar een afspraak, maar 9 van de 10 keer komen ze bij mij terecht. Ook wil mijn dochter vanwege de situatie eigenkijk niet meer naar haar vader, omdat deze weinig begrip toont. Langdurig zorgverlof kan, maar dit is voor mij onbetaald en mijn rekeningen lopen wel gewoon door. Mijn ex heeft te kennen gegeven dat als onze dochter voorlopig bij mij wil wonen, hij dit accepteert maar hij is niet bereid dan toch een deel van de afspraken voor zijn rekening te nemen. Ik moet het dan maar zelf uitzoeken, daar komt het op neer. En anders moet ik maar ontslag nemen en bijstand aanvragen, ik heb immers een huurwoning en hij een koopwoning is zijn argument. Mijn werkgever is op zich welwillend, maar zit aan regels en wetten gebonden. Ik heb al andere werktijden gekregen, heel veel (onverwacht en op korte termijn) verlof, maar de rek lijkt eruit. Ik krijg volgende maand een nieuwe manager die ik niet ken, en er komt later dit jaar een reorganisatie aan in het bedrijf. Ik ben totaal wanhopig inmiddels. Ik zou moeten kunnen denken, kind gaat voor werk, wat ook echt zo is. En wat dan? En wat doe ik als dochter weer aan de betere hand is en ik ben werkloos? Ik ben in de afgelopen jaren in deze functie gegroeid, zonder de goede diploma’s, ik zal nooit meer zomaar aan een baan als deze komen met dit loon. Ik voel me totaal machteloos en vastzitten in de situatie. Mijn ex laat me keihard vallen nu ons kind zo ziek is, gaat door met zijn leven en het mijne is een totale chaos geworden. Ik heb geen netwerk, geen lieve oma’s of tantes die een keer met haar naar een afspraak kunnen gaan. Als de artsen het hebben over een eventuele opname in het ziekenhuis voor dochter word ik helemaal misselijk van de zorgen en hoe alles dan verder moet. Ik wil er voor mijn dochter zijn, het liefst natuurlijk 24/7, maar ik wil ook mijn baan niet kwijt. Help!
vrijdag 16 april 2021 om 16:49
Heel soms lukt het en ben ik zo blij. En de afspraak daarna moet dan ineens weer in de ochtend want druk druk druk. Of die en die supervisor moet erbij zitten en die kan alleen in de ochtend. Of ze moet ineens met spoed gezien worden en dit is je afspraak. Of ik krijg een afspraak om 16.00 en dan zit ineens een behandelaar in quarantaine en word ik verzet naar 11.00 de volgende dag bij een collega. En weer de telefoon oppakken, ik moet morgenochtend gewoon werken. Ja mevrouw, wij snappen het maar kunnen geen ijzer met handen breken. Nee dit is de enige mogelijkheid, morgenochtend 11.00 en ze moet met spoed komen dus nee geen dag later. Moet ik dus met lood in mijn schoenen de volgende ochtend om 7 uur aan mijn leidinggevende gaan vertellen dat ik om 11 weer een afspraak heb, die ik eigenlijk die middag ervoor had om 16.00 toen ik vrij wasLaLoupe schreef: ↑16-04-2021 16:45Jongens het is toch te idioot voor woorden dat de kliniek niet wil meewerken?! Dat is toch geen goede zorg verlenen? Moeder de afgrond in laten storten. Ik kan daar met m’n pet niet bij hoor. Afspraak na 15.00 is echt geen onmogelijke vraag in deze uitzonderlijke situatie.
vrijdag 16 april 2021 om 16:49
Tja, Nederland heeft ook helemaal geen goed zorgstelsel. Zeker in de jeugdzorg maar ook in de reguliere medische zorg is in de afgelopen 20 jaar vrijwel alle menselijkheid wegbezuinigd, niet in de laatste plaats met dank aan Mark Rutte.LaLoupe schreef: ↑16-04-2021 16:45Jongens het is toch te idioot voor woorden dat de kliniek niet wil meewerken?! Dat is toch geen goede zorg verlenen? Moeder de afgrond in laten storten. Ik kan daar met m’n pet niet bij hoor. Afspraak na 15.00 is echt geen onmogelijke vraag in deze uitzonderlijke situatie.
Voor kinderen als die van TO (maar ook die van mezelf) is überhaupt weinig passende zorg te krijgen en wat er is heeft ellenlange wachtlijsten en is vanwege de grote tekorten zo flexibel als een loden deur.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 16 april 2021 om 16:52
Je hebt relevante werkervaring. Maar buiten dat, bij een reorganisatie hangt het er helemaal niet vanaf of je veel verlof hebt gehad, ziek bent geweest of zelfs hoe je functioneert. Wie eruit moet wordt bepaald aan de hand van functie/afdeling, leeftijdsgroep en wie er als laatste bij is gekomen. Dat ligt verder volledig buiten jouw invloed.moetditnou schreef: ↑16-04-2021 16:33Daar gaat het helemaal niet om, ik ben opgeklommen in mijn werk maar heb geen diploma’s. Ik zal vanuit de ww of WIA de bijstand ingaan en met nieuw werk daarna niet veel meer dan die bijstand gaan verdienen als ik weer onderaan moet beginnen. Ik red het allemaal niet met zo’n laag inkomen. Ik moet met mijn auto naar alle afspraken, vanuit werk snel naar huis, dochter ophalen, met haar naar de afspraak, thuisbrengen en evt weer terug naar werk. Ze kan geen 5-10 fietsen op het moment, ik krijg haar met moeite uit bed de auto in. Ik zou niet weten hoe ik alles met het OV moet doen nu ze er zo aan toe is.
Ik ben het met andere forummers eens dat de paniek van het scherm afspat. En dat begrijp ik ook, want je zit ook echt in een kutsituatie.
vrijdag 16 april 2021 om 16:54
Hiervoor zou een mantelzorg makelaar uitkomst bieden.moetditnou schreef: ↑16-04-2021 16:49Heel soms lukt het en ben ik zo blij. En de afspraak daarna moet dan ineens weer in de ochtend want druk druk druk. Of die en die supervisor moet erbij zitten en die kan alleen in de ochtend. Of ze moet ineens met spoed gezien worden en dit is je afspraak. Of ik krijg een afspraak om 16.00 en dan zit ineens een behandelaar in quarantaine en word ik verzet naar 11.00 de volgende dag bij een collega. En weer de telefoon oppakken, ik moet morgenochtend gewoon werken. Ja mevrouw, wij snappen het maar kunnen geen ijzer met handen breken. Nee dit is de enige mogelijkheid, morgenochtend 11.00 en ze moet met spoed komen dus nee geen dag later. Moet ik dus met lood in mijn schoenen de volgende ochtend om 7 uur aan mijn leidinggevende gaan vertellen dat ik om 11 weer een afspraak heb, die ik eigenlijk die middag ervoor had om 16.00 toen ik vrij was
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 16 april 2021 om 16:56
Dat lijkt me helemaal niet gek. TO heeft kneiterveel op haar bord en wetende dat je er alleen voor staat (als in, zonder partner) zorgt ervoor dat je alle scenarios doorneemt. Juist omdat je er alleen voor staat. En als de wereld overweldigend voelt omdat je overloopt van alle zorgen, is het logisch dat het TO even niet lukt om zich een weg uit deze brei van ingewikkeldheden te denken.
Dus, TO, supergoed dat je hier aan de bel trekt en om hulp vraagt!
Eens met de poster die zegt dat er voor nu geen energie naar ex-man moet gaan. Klinkt als trekken aan een dood paard en daar heb je nu geen tijd en energie voor.
Je huisarts staat vierkant achter je en wil graag meedenken. Kent je huisarts ingangen in organisaties voor praktische hulp? Kan je huisarts overleggen met de bedrijfsarts van het bedrijf waar je werkt?
vrijdag 16 april 2021 om 17:00
Dat laatste heb ik nog niet aan gedacht en vind ik een goed idee, echt heel erg bedankt!Friezin71 schreef: ↑16-04-2021 16:56Dat lijkt me helemaal niet gek. TO heeft kneiterveel op haar bord en wetende dat je er alleen voor staat (als in, zonder partner) zorgt ervoor dat je alle scenarios doorneemt. Juist omdat je er alleen voor staat. En als de wereld overweldigend voelt omdat je overloopt van alle zorgen, is het logisch dat het TO even niet lukt om zich een weg uit deze brei van ingewikkeldheden te denken.
Dus, TO, supergoed dat je hier aan de bel trekt en om hulp vraagt!
Eens met de poster die zegt dat er voor nu geen energie naar ex-man moet gaan. Klinkt als trekken aan een dood paard en daar heb je nu geen tijd en energie voor.
Je huisarts staat vierkant achter je en wil graag meedenken. Kent je huisarts ingangen in organisaties voor praktische hulp? Kan je huisarts overleggen met de bedrijfsarts van het bedrijf waar je werkt?
Ja het groeit allemaal boven mijn hoofd, als ik naar mijn dochter kijk, het hoopje ellende dat ze nu is, denk ik, ik stop met werken. En dan komt de realiteit terug en weet ik dat ik mijn inkomen nodig heb, hoe dan ook. Ik vind bijstand geen optie, leefbaar betekend niet dat het in mijn situatie te doen is.
vrijdag 16 april 2021 om 17:02
Sorry bijgelezen en mosterdmoetditnou schreef: ↑16-04-2021 15:02Ik werk in een klein bedrijf. Ik heb weinig familie of vangnet. En in elk geval niemand die me financieel kan helpen. Ja mijn ex maakt zich het er heel makkelijk vanaf, maar iemand moet het doen als de andere ouder zich terugtrekt. Over zijn rol word nu naar gekeken door een gezinswerker, maar hier is tot nu toe niks nuttigs voortgekomen. Blijkbaar kan hij niet gedwongen worden, hoe bizar ook
anoniem_669679bf76515 wijzigde dit bericht op 16-04-2021 17:48
34.77% gewijzigd
vrijdag 16 april 2021 om 17:04
Heel lullig, maar ze is waarschijnlijk niet de enige ouder. Ook zij kunnen zich niet-bindend 1000 bochten wringen.LaLoupe schreef: ↑16-04-2021 16:45Jongens het is toch te idioot voor woorden dat de kliniek niet wil meewerken?! Dat is toch geen goede zorg verlenen? Moeder de afgrond in laten storten. Ik kan daar met m’n pet niet bij hoor. Afspraak na 15.00 is echt geen onmogelijke vraag in deze uitzonderlijke situatie.
vrijdag 16 april 2021 om 17:06
moetditnou schreef: ↑16-04-2021 17:00Dat laatste heb ik nog niet aan gedacht en vind ik een goed idee, echt heel erg bedankt!
Ja het groeit allemaal boven mijn hoofd, als ik naar mijn dochter kijk, het hoopje ellende dat ze nu is, denk ik, ik stop met werken. En dan komt de realiteit terug en weet ik dat ik mijn inkomen nodig heb, hoe dan ook. Ik vind bijstand geen optie, leefbaar betekend niet dat het in mijn situatie te doen is.
Ik zit momenteel in de bijstand (samenloop van omstandigheden) en het is klote. Maar zóveel minder erg dan dat ik destijds in mijn doemscenarios had bedacht. Niet dat je er nu rekening mee hoef te houden, want op dit moment is er geen reden dat je binnenkort in de bijstand zou geraken, daar zitten echt nog een flink aantal stappen tussen. Meer een hart-onder-de-riem berichtje, dat ook je doemscenario niet het einde van de wereld blijkt te zijn. Succes met huis- en bedrijfsarts, hopelijk kunnen ze samen iets goeds voor je betekenen!
vrijdag 16 april 2021 om 17:07
Lieve TO
Ik heb als puber heel veel psychische problemen gehad. Mijn ouders waren wel samen maar beide een drukke baan. Mijn vader en ik was een grote strijd. En mijn moeder ging altijd mee naar behandeltafel raken GGD rechtbank jeugdzorg en dergelijke mijn moeder liep mentaal ook compleet over en heeft zich toen ziek gemeld er is een goed gesprek met de bedrijfsarts geweest (hier mag je een vertrouwenspersoon mee naar toe nemen) en uiteindelijk is ze boventallig op therapeutische basis blijven werken. Dus ze zat in de ziektewet en kon zonder gezeik af bellen. Maar de baas was ook tevreden want ze draaide nog steeds behoorlijk wat uren. En juist dat werken gaf haar afleiding voor mijn gezeur en problemen.
Maar TO je doet het super. En bent een kanjer van een moeder maar idd er moet ook gewoon gegeten worden en huur betaald dat zijn buiten je dochter ook prioriteiten
Liefs
Ik heb als puber heel veel psychische problemen gehad. Mijn ouders waren wel samen maar beide een drukke baan. Mijn vader en ik was een grote strijd. En mijn moeder ging altijd mee naar behandeltafel raken GGD rechtbank jeugdzorg en dergelijke mijn moeder liep mentaal ook compleet over en heeft zich toen ziek gemeld er is een goed gesprek met de bedrijfsarts geweest (hier mag je een vertrouwenspersoon mee naar toe nemen) en uiteindelijk is ze boventallig op therapeutische basis blijven werken. Dus ze zat in de ziektewet en kon zonder gezeik af bellen. Maar de baas was ook tevreden want ze draaide nog steeds behoorlijk wat uren. En juist dat werken gaf haar afleiding voor mijn gezeur en problemen.
Maar TO je doet het super. En bent een kanjer van een moeder maar idd er moet ook gewoon gegeten worden en huur betaald dat zijn buiten je dochter ook prioriteiten
Liefs
vrijdag 16 april 2021 om 17:08
Je mag 24 maanden de ziektewet in en in die periode kan je niet ontslagen worden.moetditnou schreef: ↑16-04-2021 17:00Dat laatste heb ik nog niet aan gedacht en vind ik een goed idee, echt heel erg bedankt!
Ja het groeit allemaal boven mijn hoofd, als ik naar mijn dochter kijk, het hoopje ellende dat ze nu is, denk ik, ik stop met werken. En dan komt de realiteit terug en weet ik dat ik mijn inkomen nodig heb, hoe dan ook. Ik vind bijstand geen optie, leefbaar betekend niet dat het in mijn situatie te doen is.
vrijdag 16 april 2021 om 17:11
Weet je, ik snap je zorg dat je zonder werk komt te zitten. Dat is een reële zorg. Maar om even een lijntje te leggen naar het huidige vaccinatiebeleid van de Nederlandse regering: AstraZeneca wordt op 'pauze' gezet vanwege trombose, terwijl er percentueel meer mensen dood gaan aan trombose door Covid dan aan trombose door AstraZeneca. Dan kan je wel op 'safe' gaan spelen en AstraZeneca uit de lucht halen, maar op de lange termijn maakt dat vermoedelijk meer slachtoffers.moetditnou schreef: ↑16-04-2021 17:00Dat laatste heb ik nog niet aan gedacht en vind ik een goed idee, echt heel erg bedankt!
Ja het groeit allemaal boven mijn hoofd, als ik naar mijn dochter kijk, het hoopje ellende dat ze nu is, denk ik, ik stop met werken. En dan komt de realiteit terug en weet ik dat ik mijn inkomen nodig heb, hoe dan ook. Ik vind bijstand geen optie, leefbaar betekend niet dat het in mijn situatie te doen is.
Prio 1 is: jij moet overeind blijven. De ziektewet in. Die reorganisatie is eind dit jaar. Maar je hébt een staat van dienst (immers helemaal opgewerkt) en wie weet hoe de vlag er dan bij hangt met je dochter. Het is nu in een heel, heel diep dal, maar het kan natuurlijk dat ze in eind dit jaar aan het opkrabbelen gaat en je weet je "normale" uren kan maken. In het bedrijf weten mensen wat je kan. Door een externe factor gaat het nu mis. En wellicht wordt je wel wegbezuinigd. Dan krijg je een zak geld mee en kan je het even uitzingen. Die WW of WIA is echt nog wel ver weg. En zo wel: je hebt ook bewezen competenties. Je gaat echt niet opeens als schoonmaker aan de slag. Die gedachten aan WW of WIA is niet waar je nu in moet investeren, al snap ik best dat je het als factor meeweegt. Focus je op vandaag, op volgende week. Maar zorg voor jou en voor je gezin.
vrijdag 16 april 2021 om 17:13
Wil je stoppen met reageren Lily? Ik heb er niks aan. Na 24 maanden is mijn leven nog niet voorbij, of zijn mijn kinderen volwassen. En ja er zijn andere ouders, maar die zijn vast niet allemaal alleen. En ja ik denk aan een doemscenario, vreemd nou. Als je niks leuks te zeggen hebt houd je mond dan maar
vrijdag 16 april 2021 om 17:15
Omdat haar vader keihard is.
Depressief? Uit bed komen
Anorexia? Gewoon eten
Geen energie? Jammer voor je, toch 15km boswandeling, dan had je maar moeten eten
Ze kwam al wekenlang huilend terug bij mij thuis.
vrijdag 16 april 2021 om 17:17
Na 24 maanden, dus 2 jaar!, ziet je leven er wrs heel anders uit dan nu. Als het jou geruststelling geeft om je vooral te focussen op alle mogelijke ellende die de rest van je leven op je af kan komen, vooral doen. Ik denk alleen dat dat helemaal niet helpt. Misschien interessant om te onderzoeken waarom je zo heftig op realiteit reageert op maar aan dat doembeeld vast te kunnen houden.moetditnou schreef: ↑16-04-2021 17:13Wil je stoppen met reageren Lily? Ik heb er niks aan. Na 24 maanden is mijn leven nog niet voorbij, of zijn mijn kinderen volwassen. En ja er zijn andere ouders, maar die zijn vast niet allemaal alleen. En ja ik denk aan een doemscenario, vreemd nou. Als je niks leuks te zeggen hebt houd je mond dan maar
vrijdag 16 april 2021 om 17:18
Wat vreselijk dat de behandelaars niet mee willen werken. Want het klinkt alsof daar, in ieder geval voorlopig, de oplossing zou zitten: afspraken na 15.00 uur en niet alles is opgelost, maar wel een stuk minder stress.
Kan je huisarts of bedrijfsarts hierin iets voor je betekenen? Bellen met die specialisten daar om ze de ernst van de situatie in te laten zien?
Ik vind het erg om te lezen dat afspraken na 15.00 uur jouw hele gezin gaan redden maar niemand daaraan mee wil werken. Veel sterkte to
.
Kan je huisarts of bedrijfsarts hierin iets voor je betekenen? Bellen met die specialisten daar om ze de ernst van de situatie in te laten zien?
Ik vind het erg om te lezen dat afspraken na 15.00 uur jouw hele gezin gaan redden maar niemand daaraan mee wil werken. Veel sterkte to
.
vrijdag 16 april 2021 om 17:19
Eigenlijk he.moetditnou schreef: ↑16-04-2021 17:15Omdat haar vader keihard is.
Depressief? Uit bed komen
Anorexia? Gewoon eten
Geen energie? Jammer voor je, toch 15km boswandeling, dan had je maar moeten eten
Ze kwam al wekenlang huilend terug bij mij thuis.
Eigenlijk.
Kan zij bij jou in alle rust anorexia hebben...
Haar vader is het andere uiterste. Jij bent uiterst beschermend naar haar. Maar haar ziekte profiteert daar ten volle van.
Ik zou, in ieders belang, het aanbod van de ziekenhuisopname aannemen.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 16 april 2021 om 17:21
Denk je dat ik dat zelf niet weet?Doreia* schreef: ↑16-04-2021 17:19Eigenlijk he.
Eigenlijk.
Kan zij bij jou in alle rust anorexia hebben...
Haar vader is het andere uiterste. Jij bent uiterst beschermend naar haar. Maar haar ziekte profiteert daar ten volle van.
Ik zou, in ieders belang, het aanbod van de ziekenhuisopname aannemen.
Dus de oplossing is een infuus met sondevoeding tot ze een beetje is aangekomen en daarna weer naar huis, tot de volgende opname? Dat is puur medisch, de psychiater is van mening dat een opname psychisch schadelijk is voor haar
vrijdag 16 april 2021 om 17:26
Ja, dat is dan de oplossing.moetditnou schreef: ↑16-04-2021 17:21Denk je dat ik dat zelf niet weet?
Dus de oplossing is een infuus met sondevoeding tot ze een beetje is aangekomen en daarna weer naar huis, tot de volgende opname? Dat is puur medisch, de psychiater is van mening dat een opname psychisch schadelijk is voor haar
Zodat jij weet waar ze is. Veilig. Jij even kunt slapen. Bijtanken.
Tot de volgende opname.
Tot zij zover is dat ze het aan kan om aan haar problemen te werken.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 16 april 2021 om 17:26
Ik lees je altijd graag, maar deze opmerking raakt kant noch wal.Doreia* schreef: ↑16-04-2021 17:19Eigenlijk he.
Eigenlijk.
Kan zij bij jou in alle rust anorexia hebben...
Haar vader is het andere uiterste. Jij bent uiterst beschermend naar haar. Maar haar ziekte profiteert daar ten volle van.
Ik zou, in ieders belang, het aanbod van de ziekenhuisopname aannemen.
vrijdag 16 april 2021 om 17:27
en daarom dus voorlichting en systeem therapiemoetditnou schreef: ↑16-04-2021 17:15Omdat haar vader keihard is.
Depressief? Uit bed komen
Anorexia? Gewoon eten
Geen energie? Jammer voor je, toch 15km boswandeling, dan had je maar moeten eten
Ze kwam al wekenlang huilend terug bij mij thuis.
