Kinderen
alle pijlers
Angst voor wel/geen tweede kind
zondag 22 oktober 2017 om 23:05
Even mijn hart luchten, in de hoop om mezelf beter te begrijpen en om wijze raad/herkenning te krijgen. Ik schrijf dit bericht in emotie. Dus alsjeblieft, wees een beetje mild 
.
We hebben een kind van bijna 3. Zware tijden gehad. Huilbaby/huildreumes, gebroken nachten tot 2 mnd geleden, heel gevoelig kind (claimt mamma, wat angstig), heftige verlatingsangst, en nog meer van dat soort dingen. Wij konden de deur niet makkelijk uit met onze kleine. Ook voor iets simpels zoals wandelen bijvoorbeeld. Iets waar ik juist heel erg naar uitkeek, toen ik zwanger was. En het was echt geen kwestie van 'gewoon doen'.
Nooit een echte verklaring gevonden voor wat er met onze baby aan de hand was.
Ik heb het als heel zwaar ervaren. Die peuterbuien van nu zijn appeltje-eitje vergeleken met de baby- en dreumestijd. Sinds 2 mdn heb ik weer nachtrust. (Overigens verdelen mijn partner en ik alles, maar ik heb het over het gemak even over 'ik/mij'.)
Niet gek, dat ik chronisch gespannen en oververmoeid was. Op. Uiteindelijk in de ziektewet beland.
Een tweede kind? No way. Echt niet dat ik mezelf dit nog eens ga aandoen. Denk ik regelmatig. Heerlijk, nu weer meer vrijheid en rust. Iets wat ik héél erg nodig heb.
En af en toe komt er iets knagen. Wanneer ik mijn zoontje als enig kind zie, tussen allemaal andere kinderen die met broers/zussen spelen. In een speeltuin of op een verjaardag. Een schuldgevoel knaagt. Door mij, zal mijn kind nooit die band kennen. Die band die ik zo fijn met mijn eigen zussen heb. 'Hij zal alleen zijn', zegt die stem. En ja, ik weet ook wel dat dat overdreven is. Maar het gevoel is er wel zo.
En op de momenten dat het zo heerlijk is met onze peuter, als hij in zijn heerlijke kinderlijke verwondering de oren van ons hoofd kletst: dan geniet ik me suf en wil ik er zo nog wel tien.
Twijfeltwijfeltwijfel, die steeds uitsloeg naar 'nee, IK wil geen tweede kind want daar word IK niet blijer van. Ik heb nu eenmaal rust en vrijheid nodig'. Mijn partner heeft zich daar bij neer gelegd.
Er worden veel baby's om me heen geboren, in naaste kring. Overal, écht, gaat het soepel en ontspannen. Geen huilbaby's, normale nachten, ontspannen ouders. Niemand vindt het zwaar. Ik vraag er expliciet naar, op zoek naar herkenning. Ik ben jaloers. Een emotie die ik niet van mezelf ken. En ik ben boos op mezelf dat ik jaloers ben, want ik heb toch een lieve gezonde zoon?
En ik vraag me af wat ik verkeerd heb gedaan, waarom het bij ons zo anders was (en vaak nog is). Heb ik me gewoon aangesteld bij de eerste? Zou het bij ons ook zo ontspannen kunnen gaan, als we toch voor een tweede kindje zouden kiezen? Een ontspannen babytijd?
En zojuist kwam het bericht dat mijn beste vriendin zwanger is. Van de derde. Ik kon niet blij zijn. Voelde een steen in mijn maag. Weer die jaloezie: 'Mensen om me heen 'nemen' zo makkelijk meerdere kinderen. Zij kunnen dat wel aan, ik ben er niet sterk genoeg voor'.
Ik ben bang. Bang om weer te gaan wankelen. Bang voor stress, voor slapeloosheid, voor minder tijd voor mezelf, voor minder tijd voor mijn man. Bang om mezelf weer te verliezen. Bang om anderen te verliezen, omdat ik met een tweede kind weer moe/futloos word.
En ook: bang dat ik onze zoon tekort doe als enig kind. Bang om zelf spijt te krijgen, als er geen tweede komt.
Ik DURF geen tweede kind. Ben zo bang, dat ik niet eens echt wéét of ik het wel of niet WIL. En ergens gun ik het ons wel. Ik gun ons nog zo'n leuk kind. Ik gun mijn zoon een broer of zus. En weet tegelijkertijd dat ik dit dan weer idealiseer.
Als ik zogenaamd zo overtuigd was van 'geen tweede', waarom dan toch steeds die steen op mijn maag en die jaloezie? Waarom dan toch steeds die twijfel?
Iemand die dit herkent? Hoe ben jij er mee om gegaan?
. We hebben een kind van bijna 3. Zware tijden gehad. Huilbaby/huildreumes, gebroken nachten tot 2 mnd geleden, heel gevoelig kind (claimt mamma, wat angstig), heftige verlatingsangst, en nog meer van dat soort dingen. Wij konden de deur niet makkelijk uit met onze kleine. Ook voor iets simpels zoals wandelen bijvoorbeeld. Iets waar ik juist heel erg naar uitkeek, toen ik zwanger was. En het was echt geen kwestie van 'gewoon doen'.
Nooit een echte verklaring gevonden voor wat er met onze baby aan de hand was.
Ik heb het als heel zwaar ervaren. Die peuterbuien van nu zijn appeltje-eitje vergeleken met de baby- en dreumestijd. Sinds 2 mdn heb ik weer nachtrust. (Overigens verdelen mijn partner en ik alles, maar ik heb het over het gemak even over 'ik/mij'.)
Niet gek, dat ik chronisch gespannen en oververmoeid was. Op. Uiteindelijk in de ziektewet beland.
Een tweede kind? No way. Echt niet dat ik mezelf dit nog eens ga aandoen. Denk ik regelmatig. Heerlijk, nu weer meer vrijheid en rust. Iets wat ik héél erg nodig heb.
En af en toe komt er iets knagen. Wanneer ik mijn zoontje als enig kind zie, tussen allemaal andere kinderen die met broers/zussen spelen. In een speeltuin of op een verjaardag. Een schuldgevoel knaagt. Door mij, zal mijn kind nooit die band kennen. Die band die ik zo fijn met mijn eigen zussen heb. 'Hij zal alleen zijn', zegt die stem. En ja, ik weet ook wel dat dat overdreven is. Maar het gevoel is er wel zo.
En op de momenten dat het zo heerlijk is met onze peuter, als hij in zijn heerlijke kinderlijke verwondering de oren van ons hoofd kletst: dan geniet ik me suf en wil ik er zo nog wel tien.
Twijfeltwijfeltwijfel, die steeds uitsloeg naar 'nee, IK wil geen tweede kind want daar word IK niet blijer van. Ik heb nu eenmaal rust en vrijheid nodig'. Mijn partner heeft zich daar bij neer gelegd.
Er worden veel baby's om me heen geboren, in naaste kring. Overal, écht, gaat het soepel en ontspannen. Geen huilbaby's, normale nachten, ontspannen ouders. Niemand vindt het zwaar. Ik vraag er expliciet naar, op zoek naar herkenning. Ik ben jaloers. Een emotie die ik niet van mezelf ken. En ik ben boos op mezelf dat ik jaloers ben, want ik heb toch een lieve gezonde zoon?
En ik vraag me af wat ik verkeerd heb gedaan, waarom het bij ons zo anders was (en vaak nog is). Heb ik me gewoon aangesteld bij de eerste? Zou het bij ons ook zo ontspannen kunnen gaan, als we toch voor een tweede kindje zouden kiezen? Een ontspannen babytijd?
En zojuist kwam het bericht dat mijn beste vriendin zwanger is. Van de derde. Ik kon niet blij zijn. Voelde een steen in mijn maag. Weer die jaloezie: 'Mensen om me heen 'nemen' zo makkelijk meerdere kinderen. Zij kunnen dat wel aan, ik ben er niet sterk genoeg voor'.
Ik ben bang. Bang om weer te gaan wankelen. Bang voor stress, voor slapeloosheid, voor minder tijd voor mezelf, voor minder tijd voor mijn man. Bang om mezelf weer te verliezen. Bang om anderen te verliezen, omdat ik met een tweede kind weer moe/futloos word.
En ook: bang dat ik onze zoon tekort doe als enig kind. Bang om zelf spijt te krijgen, als er geen tweede komt.
Ik DURF geen tweede kind. Ben zo bang, dat ik niet eens echt wéét of ik het wel of niet WIL. En ergens gun ik het ons wel. Ik gun ons nog zo'n leuk kind. Ik gun mijn zoon een broer of zus. En weet tegelijkertijd dat ik dit dan weer idealiseer.
Als ik zogenaamd zo overtuigd was van 'geen tweede', waarom dan toch steeds die steen op mijn maag en die jaloezie? Waarom dan toch steeds die twijfel?
Iemand die dit herkent? Hoe ben jij er mee om gegaan?
maandag 23 oktober 2017 om 13:12
Jouw eerste was mijn tweede.....
En als onze tweede onze eerste was geweest was er hoogstwaarschijnlijk ook nooit een tweede gekomen.
Ja misschien als hij 5 was ofzo nog, want nu gaat het erg goed met hem.
Maar ik weet wat een impact het kan hebben op jezelf. Maar omdat het onze tweede was ook op zijn zus van 2,5 jaar ouder.
Pas sinds een klein jaar gaat dat goed tussen hun samen.
En als onze tweede onze eerste was geweest was er hoogstwaarschijnlijk ook nooit een tweede gekomen.
Ja misschien als hij 5 was ofzo nog, want nu gaat het erg goed met hem.
Maar ik weet wat een impact het kan hebben op jezelf. Maar omdat het onze tweede was ook op zijn zus van 2,5 jaar ouder.
Pas sinds een klein jaar gaat dat goed tussen hun samen.
maandag 23 oktober 2017 om 13:32
Zo, daar ben ik weer. Gisteren meteen lekker gaan slapen; slaap is me heilig tegenwoordig 
.
Allereerst bedankt voor alle reacties. Heel lief en hartverwarmend ook. Ik voel me nu niet meer zo alleen in mijn struggle.
Velen schrijven dat ik het nog de tijd mag/kan geven. Ik ben inmiddels 35 en mijn man 39. Bovendien hebben we onze eerste pas na 2 jaar medische molen kunnen krijgen. Dat maakt dat de tijd niet zo ruim is.
De vraag wel/geen tweede, houdt me denk ik al ruim een jaar bezig. Niet pas sinds we weer wat slapen. Het is eigenlijk vooral de strijd tussen (denken) niet te willen, en schuldgevoel/faalgevoel. Ik ben heel tevreden met mijn leven nu. Er is geen babykriebel in het dagelijks leven. Behalve als er wéér een zwangere is, of als ik een hele ontspannen moeder en baby zie. Dat wil ik dan ook meemaken. Maar ik ken mezelf; ik zou een chronisch verhit hoofd hebben van het verdelen van aandacht tussen peuter en baby. Maar anderen kunnen dat toch ook? Waarom ik niet OOK gwoon? (kijk, daar ga ik weer he...)
@Lavendel_Madelief; dank je voor je geruststelling! Hoe ervaar je het nu als volwassene, om enig kind te zijn?
@Lunchlover: Ik ga eens een kijkje nemen op het topic. Ik vind dat je je eigen situatie tekort doet hoor, door te stellen dat jij 'geen echte reden' hebt om te twijfelen. Een drama-zwangerschap + bevalling + prematuur; dat gaat je ook niet in de koude kleren zitten denk ik! Moeilijk he, om te onderscheiden welke gedachten/gevoelens echt van jou zijn en welke opgelegd zijn door anderen\de maatschappij.
Ik hoor mijn moeder nog zeggen vroeger: 'alleen is ook maar alleen', over een enig kind. En dat zorgt bij mij nu voor een schuldgevoel.
@PetitPois: jij ervaart dus echt een leegte in je leven? Heb je dat altijd gehad, de afgelopen acht jaren? Ik ervaar dat zelf niet nu.
@Frizz: WAt speelt er bij jou dan?
Ik reageer zo even verder!
.Allereerst bedankt voor alle reacties. Heel lief en hartverwarmend ook. Ik voel me nu niet meer zo alleen in mijn struggle.
Velen schrijven dat ik het nog de tijd mag/kan geven. Ik ben inmiddels 35 en mijn man 39. Bovendien hebben we onze eerste pas na 2 jaar medische molen kunnen krijgen. Dat maakt dat de tijd niet zo ruim is.
De vraag wel/geen tweede, houdt me denk ik al ruim een jaar bezig. Niet pas sinds we weer wat slapen
. Het is eigenlijk vooral de strijd tussen (denken) niet te willen, en schuldgevoel/faalgevoel. Ik ben heel tevreden met mijn leven nu. Er is geen babykriebel in het dagelijks leven. Behalve als er wéér een zwangere is, of als ik een hele ontspannen moeder en baby zie. Dat wil ik dan ook meemaken. Maar ik ken mezelf; ik zou een chronisch verhit hoofd hebben van het verdelen van aandacht tussen peuter en baby. Maar anderen kunnen dat toch ook? Waarom ik niet OOK gwoon? (kijk, daar ga ik weer he...)@Lavendel_Madelief; dank je voor je geruststelling! Hoe ervaar je het nu als volwassene, om enig kind te zijn?
@Lunchlover: Ik ga eens een kijkje nemen op het topic. Ik vind dat je je eigen situatie tekort doet hoor, door te stellen dat jij 'geen echte reden' hebt om te twijfelen. Een drama-zwangerschap + bevalling + prematuur; dat gaat je ook niet in de koude kleren zitten denk ik! Moeilijk he, om te onderscheiden welke gedachten/gevoelens echt van jou zijn en welke opgelegd zijn door anderen\de maatschappij.
Ik hoor mijn moeder nog zeggen vroeger: 'alleen is ook maar alleen', over een enig kind. En dat zorgt bij mij nu voor een schuldgevoel.
@PetitPois: jij ervaart dus echt een leegte in je leven? Heb je dat altijd gehad, de afgelopen acht jaren? Ik ervaar dat zelf niet nu.
@Frizz: WAt speelt er bij jou dan?
Ik reageer zo even verder!
maandag 23 oktober 2017 om 13:36
Bedankt voor je eerlijke post. WAt hebben die eerste vier jaren met jou gedaan? En een botte vraag die je niet hoeft te beantwoorden; heb je ooit spijt gehad van je keuze?minameut schreef: ↑22-10-2017 23:35Herkenbaar hoor.
Ook hier twijfel gehad. Bij eerste kindje heftige tijd gehad toen hij 2 maanden was. Daarna evengoed gaan werken en doorgegaan. Daarna ging het gelukkig beter en kwam er weer wat balans. Vriend gaf aan graag een 2e te willen, ik zag ook de nadelen. Toen besloten de natuur zijn gang te laten gaan en naarmate de maanden verstreken des te meer het verlangen kwam. Het voelde nog niet klaar zeg maar.
Na precies een jaar werd ik zwanger. Op zich ging alles goed, echter wel doorbroken nachten totdat ze bijna 2 was... pppffff als ik daaraan terug denk.....
Nu is ons 2e kindje alweer 4 jaar en helaas ervaar ik meer drukte en minder tijd voor mezelf. Ben druk bezig hier verandering in de brengen. Weer opnieuw balans vinden.
Ons eerste was rustig en vermaakte zich prima. Zodra hij sliep had ik tijd voor mezelf. Sinds 2e er was had ik die tijd niet meer, want als zij sliep dan was mijn zoontje er die aandacht wilde. Plus ze kan zelden alleen spelen, wil altijd bij mij zijn. Nu ze op school zit merk ik verschil hoeveel ik thuis onbewust met haar bezig ben.
Gelukkig ben ik op beide supertrots dus dat maakt uiteraard alles goed(!) Wel besef ik dat de 'angst' die ik had voordat ik zwanger werd wel realiteit was geworden. Al heeft het zo moeten zijn, ook veel van geleerd en bijzonder om 2 verschillende kinderen te mogen opvoeden en dit te ervaren!
Maar een 3e??? Nee voor mij niet. Petje af voor de mensen die dit wel kunnen. Ik ben iemand die echt oplaad als ik alleen ben en wil daarom nu wel de balans eens goed vinden en dan behouden....
Doe wat goed voelt. Je moet niet. Vriendje van zoon heeft geen broers en zussen, niks mis mee. Ik zie dat zijn ouders veel meer ondernemen bijvoorbeeld dus hij krijgt er misschien wel andere ervaringen voor terug(???)
Oh en ik geloof ook niet dat iedereen het allemaal zo makkelijk vindt.
Vaak durven mensen daar niet open voor uit te komen. Over het algemeen willen we toch liever overkomen alsof we het allemaal voor elkaar hebben, raar genoeg.
Als ik nu vooruit denk en bedenk dat ik meer drukte/minder tijd zou hebben: nee, dat wil ik niet. Daar word ik geen leuker mens van.
En dat vind ik heel slap en egoïstisch van mezelf, op de een of andere manier. Ik voel me dan zo'n verwende prinses die boehoehoe veel tijd nodig heeft en daarom ééécht niet nog een kind aankan. Dus vind ik dat ik me niet aan moet stellen en er gewoon voor moet kunnen gaan, net als 80% van de ouders.
maandag 23 oktober 2017 om 13:38
Wat maakt(e) dat je graag een broer of zus had gewild? Op welke momenten mis(te) je dat?Enora schreef: ↑22-10-2017 23:39Ik ben ook enig kind en ik had juist wel heel graag een broer of zus gewild. Ik wil niet zover gaan te zeggen dat mijn ouders mij tekort hebben gedaan, maar ik mis het echt wel. Verder ben ik het eens met je post.
TO, twee maanden ademruimte is kort. Je kunt het gerust nog een jaar aankijken en er dan alsnog voor gaan he. Ook met wat meer tijd voor jezelf met jullie 1e op school.
Mijn zoon lijkt nogal een introvert kind te zijn. Helemaal prima natuurlijk.
Tegelijkertijd merk ik ook dat ik denk: 'als hij nou weinig vriendjes heeft straks, dan heeft hij tenminste wel nog een broer/zus'. Maar goed, ik vind niet dat een kind er moet komen als speelmaatje voor de ander. Een kind moet gewenst zijn om het kind zelf.
maandag 23 oktober 2017 om 13:40
DAar ben ik het mee eens. Een kind moet gewenst zijn om het kind zelf, niet als speelmaatje. Maar toch dat verd*mde schuldgevoel.S-Groot schreef: ↑22-10-2017 23:46Ik begrijp dat jij daar zo naar kijkt, juist doordat je een fijne band met jouw zussen hebt. Je beeld is daardoor op een positieve manier gekleurd over de band tussen broers/zussen in het algemeen en dat zou jij je zoontje ook graag willen geven. Om dit toch even te relativeren: er zijn echt héél veel mensen die (vroeger of later) juist helemaal niet met hun broer/zus op kunnen schieten en die broer/zus zelfs véél liever niet gehad hadden.
Als het allemaal goed loopt kan het inderdaad heel fijn zijn, maar loopt het niet lekker dan kan het ook juist een grote last zijn voor kinderen. Ik vind het argument 'dan heeft hij iemand om een broer-/zusrelatie mee te hebben dan ook niet zo'n goed argument om de keuze op te baseren (of je schuldig over te voelen als je er niet voor kiest).
maandag 23 oktober 2017 om 13:42
Dank jeLauraRoar schreef: ↑22-10-2017 23:50Lieve TO,
Je hoeft niet nu te beslissen. Accepteer dat je nu geen keuze kan maken, dat is namelijk ook een keuze. En verder zie je het wel. Persoonlijk zou ik eerst eens goed bijslapen en jezelf weer op de rit krijgen.
En kinderen zijn gewoon lot uit loterij, er zijn nu eenmaal makkelijke en minder makkelijke kinderen en je weet niet wat je krijgt.
Je staat nog. Alles is in rustiger vaarwater en je hebt het goed gedaanNu eerst jijzelf, daarna kan je pas weer voelen wat je nu wil.
maandag 23 oktober 2017 om 13:45
Ik denk dat je teveel aandacht richt op die eerste periode. Niet dat ik dat wil afzwakken. Maar op een heel mensenleven is de babytijd of zwangerschapsperiode maar heel kort. Richt niet al je aandacht daarop. Vraag jezelf af:
Wil ik een 2e kind erbij?
Een kind is maar heel kort baby als je kijkt hoelang hij of zij vervolgens in je gezin en leven blijft. Met jullie oudste kind is het toch ook goedgekomen. En daar geniet je nu enorm van. Daarbij ga je er nu ook automatisch van uit dat jullie 2e opnieuw zo'n drama zal worden. Maar wie zegt dat?? Ieder kind is anders. En het kan nu totaal anders gaan.
Ik zou die angst dus proberen naast je neer te leggen. En jezelf af te vragen "stel ik ben 50 (noem maar wat) hoe wil ik dan dat mijn gezin is? Zie ik mijzelf dan met 1 of met meerdere kinderen"? Gezien je leeftijd (en het leeftijdsverschil) zou ik ook niet meer eeuwig gaan twijfelen maar de knoop een keer doorhakken. Natuurlijk samen met je partner. En misschien zijn er anderen in je omgeving die zware periodes hebben met hun kind(eren). Jij kijkt nu alleen naar die makkelijke doorslapende baby's in je omgeving (deden die van mij ook niet
Maar misschien zijn dat wel onhandelbare kleuters of enorm lastige pubers. Dat weet je gewoon niet. Laat je niet leiden door je angst. Maar vraag jezelf af. Stel ik weet dat ik nu een leuke baby krijg. Wil ik dan wel een 2e?
Wil ik een 2e kind erbij?
Een kind is maar heel kort baby als je kijkt hoelang hij of zij vervolgens in je gezin en leven blijft. Met jullie oudste kind is het toch ook goedgekomen. En daar geniet je nu enorm van. Daarbij ga je er nu ook automatisch van uit dat jullie 2e opnieuw zo'n drama zal worden. Maar wie zegt dat?? Ieder kind is anders. En het kan nu totaal anders gaan.
Ik zou die angst dus proberen naast je neer te leggen. En jezelf af te vragen "stel ik ben 50 (noem maar wat) hoe wil ik dan dat mijn gezin is? Zie ik mijzelf dan met 1 of met meerdere kinderen"? Gezien je leeftijd (en het leeftijdsverschil) zou ik ook niet meer eeuwig gaan twijfelen maar de knoop een keer doorhakken. Natuurlijk samen met je partner. En misschien zijn er anderen in je omgeving die zware periodes hebben met hun kind(eren). Jij kijkt nu alleen naar die makkelijke doorslapende baby's in je omgeving (deden die van mij ook niet
Maar misschien zijn dat wel onhandelbare kleuters of enorm lastige pubers. Dat weet je gewoon niet. Laat je niet leiden door je angst. Maar vraag jezelf af. Stel ik weet dat ik nu een leuke baby krijg. Wil ik dan wel een 2e?
maandag 23 oktober 2017 om 13:46
Bedankt hiervoor! Hoe vaak ik wel niet heb gehoord dat de spanning van mijn baby vast door MIJN spanning kwam. Dat ik te gestresst was. Dat ik hem gewoon maar mee moest nemen naar drukke café's, want dan past ie zich wel aan. Nou, echt niet.syvon schreef: ↑23-10-2017 09:46Ik heb het een beetje andersom: we willen wel een tweede kind, maar soms krijg ik zo’n angstgevoel dat we echt niet nog een keer zo’n mazzel gaan hebben. Mijn zoontje was en is een superlief, relaxed en vrolijk mannetje, nu 1,5.( Al
moet ik zeggen dat we ook wel moeilijke periodes met slapen hebben gehad, hoor.) Straks is de tweede idd een huilbaby, of niet helemaal gezond.
Maar goed, je weet het gewoon niet.
Vrienden zonder kinderen zeggen vaak tegen ons dat we zulke relaxede ouders zijn, en dat ons kind daarom zou makkelijk en gezellig is. Maar ik denk dat het eerder andersom is. Ik geloof echt dat elke baby met zijn eigen persoonlijkheid geboren wordt. Het ene kind heeft gewoon veel meer behoefte aan rust en veiligheid om zich heen, terwijl een kind als mijn zoon rustig middenin een druk café aan de bar in slaap valt, zoals toevallig gistermiddag.
Je moet het jezelf niet kwalijk nemen dat je kind zo’n lastige baby was. En het is absoluut niet gezegd dat een tweede weer een huilbaby wordt, maar het lijkt me inderdaad wel heel spannend als je geen enkele oorzaak hebt, zoals allergie ofzo. Misschien moet je jezelf nog twee jaar oid geven om een keuze te maken, wellicht geeft dat rust?
Een middag cafe = een middag krijsen. Gezellig hoor
. Twee jaar de tijd geven vind ik lang. Ben nu 35 en man 39. Bovendien hebben we medische molen nodig voor zwangerschap. Ik heb regelmatig gezegd en gedacht: zo, beslissing genomen, het is klaar. Maar toch popt het steeds weer omhoog.
maandag 23 oktober 2017 om 13:56
Dank je.evelien2010 schreef: ↑23-10-2017 13:45Ik denk dat je teveel aandacht richt op die eerste periode. Niet dat ik dat wil afzwakken. Maar op een heel mensenleven is de babytijd of zwangerschapsperiode maar heel kort. Richt niet al je aandacht daarop. Vraag jezelf af:
Wil ik een 2e kind erbij?
Een kind is maar heel kort baby als je kijkt hoelang hij of zij vervolgens in je gezin en leven blijft. Met jullie oudste kind is het toch ook goedgekomen. En daar geniet je nu enorm van. Daarbij ga je er nu ook automatisch van uit dat jullie 2e opnieuw zo'n drama zal worden. Maar wie zegt dat?? Ieder kind is anders. En het kan nu totaal anders gaan.
Ik zou die angst dus proberen naast je neer te leggen. En jezelf af te vragen "stel ik ben 50 (noem maar wat) hoe wil ik dan dat mijn gezin is? Zie ik mijzelf dan met 1 of met meerdere kinderen"? Gezien je leeftijd (en het leeftijdsverschil) zou ik ook niet meer eeuwig gaan twijfelen maar de knoop een keer doorhakken. Natuurlijk samen met je partner. En misschien zijn er anderen in je omgeving die zware periodes hebben met hun kind(eren). Jij kijkt nu alleen naar die makkelijke doorslapende baby's in je omgeving (deden die van mij ook niet
Ik beschrijf inderdaad die eerste periode. En naast dat ik nu heel erg geniet, vind ik het nu ook regelmatig ZWAAR. Waar het voorheen alleen zwaar was, is het nu leuk én zwaar.
Nadenkend over jouw vraag, 'wil ik een 2e kind er bij', zie ik mezelf vooral nóg meer in een spagaat zitten. Want dan is er nóg een individu met behoeftes. Waar blijf ik dan nog?
Ja, daar zit veel van mijn weerstand: wat blijft er nog voor/van mij over, met nog een kind er bij?
Ik ben heel rustig naar mijn kind, maar van binnen niet altijd de meest ontspannen persoon. Ik denk dat ik veel stress zou krijgen van het verdelen van mijn aandacht tussen twee kinderen en het hebben van minder rust.
Maaar de vraag is dan: is dit gezonde zelfkennis waarmee ik een weloverwogen keuze maak? Of laat ik mij teveel regeren door angst?
We zijn nu echt een drie-eenheid en ook op mijn vijftigste zou ik dat prima vinden, denk ik. Heb nu niet het gevoel dat ik per se meer kinderen wil. Maar ik kan niet in de toekomst kijken.
maandag 23 oktober 2017 om 14:19
Ik heb geen ervaring met eigen kinderen, maar wel met enig kind zijn.
Ik zou het liefst wel een broer of zus hebben gehad. Ik merk nu ik richting 30 ga en ouders hulpbehoevender worden, het gemis van een broer of zus er nog meer is dan pakweg 10 jaar geleden. Daarnaast voelde ik mij soms thuis ook eenzaam, hoewel ik voldoende vriendinnetjes had. Indien het dus enigszins mogelijk is en de natuur het toelaat, dan zou ik zelf in ieder geval 'kiezen' voor twee kinderen.
Ook zie ik in mijn omgeving dat de meeste broers en zussen echt leuke banden hebben, zeker na de puberteit. Het is een band voor het leven die je met niemand anders deelt. Uiteraard zijn daar de uitzonderingsgevallen dat het minder klikt of echt niet goed is.
Nu zou ik zelf dus zeggen een paar moeilijke jaren voor lief nemen opdat er nog vele prettige volgen. Of je dit aan kan is natuurlijk alleen een keus die je zelf kan maken. Sterkte met jouw keus!
Ik zou het liefst wel een broer of zus hebben gehad. Ik merk nu ik richting 30 ga en ouders hulpbehoevender worden, het gemis van een broer of zus er nog meer is dan pakweg 10 jaar geleden. Daarnaast voelde ik mij soms thuis ook eenzaam, hoewel ik voldoende vriendinnetjes had. Indien het dus enigszins mogelijk is en de natuur het toelaat, dan zou ik zelf in ieder geval 'kiezen' voor twee kinderen.
Ook zie ik in mijn omgeving dat de meeste broers en zussen echt leuke banden hebben, zeker na de puberteit. Het is een band voor het leven die je met niemand anders deelt. Uiteraard zijn daar de uitzonderingsgevallen dat het minder klikt of echt niet goed is.
Nu zou ik zelf dus zeggen een paar moeilijke jaren voor lief nemen opdat er nog vele prettige volgen. Of je dit aan kan is natuurlijk alleen een keus die je zelf kan maken. Sterkte met jouw keus!
maandag 23 oktober 2017 om 14:36
Ik denk dat je voor jezelf echt alles even moet opschrijven, desnoods met de voor en nadelen. Waar je tegen aanloopt, waarom je twijfelt? En dat je dan denk ik al aardig een beeld hebt. Ik lees wel maar het kan zijn dat ik het verkeerd heb, dat je teveel gefocust bent en daardoor ziet dat iedereen in je omgeving het zo makkelijk heeft. En dat je dan weer een schuldgevoel krijgt. Misschien is het tijd om juist je daar niet zo op te richten en te kijken naar wat je wel hebt?
In mijn omgeving komen er ook weer een aantal baby's en we hebben al best veel kleine kinderen in de familie. Iedereen gaat er op zijn/haar eigen manier mee om. Maar merk ook echt wel dat juist de mensen die het dachten heel makkelijk te hebben, hebben juist moeite met 1. Dus dat is ook heel moeilijk om te zeggen, je weet ook niet wat waar is of niet.
Als ik even voor mezelf praat, wij hebben 2 kinderen. Best snel achter elkaar eigenlijk. Wij hebben altijd geroepen dat we twee kinderen wilde. En soms kwamen ook de gedachten van, onze 1ste is zo leuk en lief. En hoe dan met de tweede? Het was totaal geen makkelijke tijd, kind is heel temperamentvol, druk etc etc. Ik kan daar echt hele verhalen over vertellen, haha maar dat wordt erg lang. De tweede, is van het andere geslacht. En mijn moeder zegt ook weleens, was het weer een jongetje dan was hij misschien wel het tegenovergestelde van karakter. Wat blijkt, zij is precies hetzelfde en dan nog een tikkeltje erger. Heel lang slapeloze nachten, heel veel ziek. Al met al heel heftig geweest allemaal. Wat ik wil zeggen, ik heb weleens geroepen hoe het zou zijn als we alleen de oudste hadden. Hoe het dan zou zijn? Allemaal gedachten die weleens in me opkomen. Maar de realiteit is nu ook het is druk, pittig en je weet het niet hoe het allemaal gaat lopen. En daar ben ik ook altijd eerlijk over in. Hier gaan we ook regelmatig wat doen op even bij te tanken, even op adem te komen. Maar jullie moeten vooral doen wat jullie denken wat het beste is en niet teveel kijken naar de omgeving. Jij moet kijken wat jij aankan en wat je gevoel zegt. En niet teveel kijken naar de omgeving.
Oh en hier wordt ook regelmatig gevraagd wanneer de 3e komt. Maar echt, het is allemaal zo makkelijk te roepen maar er komt zoveel bij kijken. Want uiteindelijk moeten jullie het allemaal samen doen en de een kan dat eenmaal makkelijker aan dan de andere. Dat is niet iets om je voor te schamen dat is nu eenmaal zo. En ik denk soms ook wel, jeetje hoe doen anderen dat? Die kinderen zijn zo rustig, luisteren zo goed.. Zitten stil in het restaurant.. En die van ons... Maar tegelijk kijk je wat je wel hebt en dat is belangrijk.
In mijn omgeving komen er ook weer een aantal baby's en we hebben al best veel kleine kinderen in de familie. Iedereen gaat er op zijn/haar eigen manier mee om. Maar merk ook echt wel dat juist de mensen die het dachten heel makkelijk te hebben, hebben juist moeite met 1. Dus dat is ook heel moeilijk om te zeggen, je weet ook niet wat waar is of niet.
Als ik even voor mezelf praat, wij hebben 2 kinderen. Best snel achter elkaar eigenlijk. Wij hebben altijd geroepen dat we twee kinderen wilde. En soms kwamen ook de gedachten van, onze 1ste is zo leuk en lief. En hoe dan met de tweede? Het was totaal geen makkelijke tijd, kind is heel temperamentvol, druk etc etc. Ik kan daar echt hele verhalen over vertellen, haha maar dat wordt erg lang. De tweede, is van het andere geslacht. En mijn moeder zegt ook weleens, was het weer een jongetje dan was hij misschien wel het tegenovergestelde van karakter. Wat blijkt, zij is precies hetzelfde en dan nog een tikkeltje erger. Heel lang slapeloze nachten, heel veel ziek. Al met al heel heftig geweest allemaal. Wat ik wil zeggen, ik heb weleens geroepen hoe het zou zijn als we alleen de oudste hadden. Hoe het dan zou zijn? Allemaal gedachten die weleens in me opkomen. Maar de realiteit is nu ook het is druk, pittig en je weet het niet hoe het allemaal gaat lopen. En daar ben ik ook altijd eerlijk over in. Hier gaan we ook regelmatig wat doen op even bij te tanken, even op adem te komen. Maar jullie moeten vooral doen wat jullie denken wat het beste is en niet teveel kijken naar de omgeving. Jij moet kijken wat jij aankan en wat je gevoel zegt. En niet teveel kijken naar de omgeving.
Oh en hier wordt ook regelmatig gevraagd wanneer de 3e komt. Maar echt, het is allemaal zo makkelijk te roepen maar er komt zoveel bij kijken. Want uiteindelijk moeten jullie het allemaal samen doen en de een kan dat eenmaal makkelijker aan dan de andere. Dat is niet iets om je voor te schamen dat is nu eenmaal zo. En ik denk soms ook wel, jeetje hoe doen anderen dat? Die kinderen zijn zo rustig, luisteren zo goed.. Zitten stil in het restaurant.. En die van ons... Maar tegelijk kijk je wat je wel hebt en dat is belangrijk.
maandag 23 oktober 2017 om 14:45
Mijn ervaring is dat het makkelijker wordt als kinderen groter worden. Je krijgt steeds meer tijd voor jezelf omdat ze zelfstandiger zijn. Minder een zorgende rol meer een begeleidende rol. Ze gaan naar school en clubjes. Krijgen vrienden waar ze zelf heen kunnen. Daardoor heb je wat meer tijd. En als ze thuis zijn zijn ze zelfstandiger (zelf eten, zelf aankleden en naar de wc).
Ook is mijn ervaring dat 2 of meer kinderen elkaar bezighouden. Toen ik nog 1 kind had was die veel meer op mij gericht. Als je er een 2e (of meer) bijzet gaan ze met elkaar bezig. Ook helpen ze elkaar (bijvoorbeeld in de speeltuin. nr. 1 moest ik altijd duwen en tillen nr2 vind het geweldig dat grote zus dat doet. Bij de 1e "mama wat moet ik doen" nu is er altijd wel 1 die een idee heeft en de ander doet vaak mee of kijkt ernaar. Natuurlijk zorgt dat ook wel eens voor conflicten maar ook daarvan leren ze.
Wij wilden er altijd meer dan 1. Maar daarnaast heb ik ook een aantal collega's en vrienden die enig kind zijn. En echt geen van allen wilden ze dit zelf ook. Zijn echt leuke mensen met een prima jeugd. Maar allen geven in grote lijnen dezelfe reacties als Jamie Lee.
Ook is mijn ervaring dat 2 of meer kinderen elkaar bezighouden. Toen ik nog 1 kind had was die veel meer op mij gericht. Als je er een 2e (of meer) bijzet gaan ze met elkaar bezig. Ook helpen ze elkaar (bijvoorbeeld in de speeltuin. nr. 1 moest ik altijd duwen en tillen nr2 vind het geweldig dat grote zus dat doet. Bij de 1e "mama wat moet ik doen" nu is er altijd wel 1 die een idee heeft en de ander doet vaak mee of kijkt ernaar. Natuurlijk zorgt dat ook wel eens voor conflicten maar ook daarvan leren ze.
Wij wilden er altijd meer dan 1. Maar daarnaast heb ik ook een aantal collega's en vrienden die enig kind zijn. En echt geen van allen wilden ze dit zelf ook. Zijn echt leuke mensen met een prima jeugd. Maar allen geven in grote lijnen dezelfe reacties als Jamie Lee.
maandag 23 oktober 2017 om 16:26
Het zal ongetwijfeld makkelijker worden als ze groter zijn, mits je kinderen alles volgens de boekjes doen...
Indien dit niet het geval is worden de zorgen ook groter naarmate de kinderen dat worden.
Dat lekker met elkaar bezig zijn en duwen op de schommel herken ik dus niet. Ja, elkaar van de schommel afduwen;-)
Die van mij(dochter 7 en zoon 5) hebben totaal hun eigen leventje met eigen vriendjes, apart van elkaar.
Samen doen ze zeer weinig, nooit gedaan ook.
Dus nee daarvoor hoef je niet in alle gevallen een tweede kind te krijgen want dat had bij ons echt vrij weinig uitgemaakt. Wellicht komt het op latere leeftijd nog goed...
Indien dit niet het geval is worden de zorgen ook groter naarmate de kinderen dat worden.
Dat lekker met elkaar bezig zijn en duwen op de schommel herken ik dus niet. Ja, elkaar van de schommel afduwen;-)
Die van mij(dochter 7 en zoon 5) hebben totaal hun eigen leventje met eigen vriendjes, apart van elkaar.
Samen doen ze zeer weinig, nooit gedaan ook.
Dus nee daarvoor hoef je niet in alle gevallen een tweede kind te krijgen want dat had bij ons echt vrij weinig uitgemaakt. Wellicht komt het op latere leeftijd nog goed...
donderdag 26 oktober 2017 om 14:22
Geef jezelf nog even de tijd. Ook met een groter leeftijdsverschil kunnen ze ontzettend leuk met elkaar zijn en is het voor jou ook makkelijker. Bij ons is, door andere redenen, het leeftijdsverschil bij a zes jaar. Maar onze dochters zijn echt dol op elkaar.
En neem het jezelf ook niet kwalijk als je er niet voor kiest. Enig kinderen schijnen minstens zo gelukkig te zijn als kinderen met broertjes/zusjes.
En neem het jezelf ook niet kwalijk als je er niet voor kiest. Enig kinderen schijnen minstens zo gelukkig te zijn als kinderen met broertjes/zusjes.
donderdag 26 oktober 2017 om 15:02
De tip die ik je kan geven: ga eerst aan jezelf werken (mbv coach/psycholoog oid), zodat je ontspannen bent die rust hebt en er echt kan zijn voor het geval je nog een tweede wilt. Dan kun je ook beter die beslissing maken en dit kan je helpen tegen de jaloerse gevoelens. p.s. er is niks mis met 1 kind! don't be so hard on yourself <3
donderdag 26 oktober 2017 om 16:38
Ik krijg het gevoel dat je in je hart al weet dat je geen tweede kind wil. Je zou heel graag willen dat je een tweede kind zou willen (snap je het nog?). Dit omdat je denkt dat de buiten wereld het stom vindt dat je maar een 1 kind hebt. En zelf zou je het graag aan kunnen een tweede omdat iedereen dat kan en het heel normaal is. Maar dat is allemaal onzin natuurlijk. Geniet lekker van je kind! Bij een tweede wordt het echt een tandje drukker en heb je minder tijd voor jezelf. En dat blijft. Als ze ouder zijn gaan ze sporten, afspreken en willen ze toch je aandacht. Het is gewoon drukker. En ook je tweede kan een huilbaby zijn.
Ik denk dat je in dit geval beter spijt kan hebben dat je het niet hebt gedaan dan dat je het wel hebt gedaan.
Mocht je kind behoefte hebben aan een speelkameraadje dan kun je toch vaak vriendjes laten spelen of een neefje of nichtje mee opstap nemen? Het voordeel is dat als het voor jou te veel is dat je dat gewoon niet doet.
Een broertje of zusje is echt niet zaligmakend!
Ik denk dat je in dit geval beter spijt kan hebben dat je het niet hebt gedaan dan dat je het wel hebt gedaan.
Mocht je kind behoefte hebben aan een speelkameraadje dan kun je toch vaak vriendjes laten spelen of een neefje of nichtje mee opstap nemen? Het voordeel is dat als het voor jou te veel is dat je dat gewoon niet doet.
Een broertje of zusje is echt niet zaligmakend!
donderdag 26 oktober 2017 om 16:43
Ik weet niet of het je helpt maar hier dus een moeder van twee en ik vind twee echt véél zwaarder dan één. En mijn jongste is niet eens een lastige of lastigere dreumes dan de oudste. Twee vind ik gewoon pittig. Veel mensen zijn ook van mening dat je het na de eerste allemaal wel weet enzo en een tweede er even bij kunt doen, ik ervaar dat niet zo.
donderdag 26 oktober 2017 om 22:53
watdachtjehiervan schreef: ↑26-10-2017 16:38Ik krijg het gevoel dat je in je hart al weet dat je geen tweede kind wil. Je zou heel graag willen dat je een tweede kind zou willen (snap je het nog?). Dit omdat je denkt dat de buiten wereld het stom vindt dat je maar een 1 kind hebt.
Oef ik denk dat je hier bij mij wel enorm de spijker op zijn kop slaat. Ik WIL zo graag een tweede willen, maar dat doe ik niet...
"It does not do to dwell on dreams, and forget to live."
vrijdag 27 oktober 2017 om 07:09
Hier hetzelfde volgens mijLunchLover schreef: ↑26-10-2017 22:53Oef ik denk dat je hier bij mij wel enorm de spijker op zijn kop slaat. Ik WIL zo graag een tweede willen, maar dat doe ik niet...
vrijdag 27 oktober 2017 om 07:25
Ik begrijp dat je niet meer lang kunt wachten om de keuze te maken. Maar misschien kan het fijn voor jezelf zijn dat je jezelf bijv. een maand geeft zonder dat je iets moet kiezen. Je hoeft niet wel een kind méér te wensen dan niet nog een kind, of andersom. Dan kun je je misschien meer focussen op waarom wel of waarom niet, zonder daar meteen een (voorlopige) conclusie aan te hangen. En dan bijv. de ene week alles opschrijven waarom je het niet wil en de tweede week waarom wel. Soms werkt dat wel eens, bij iets met zoveel gevoelens en gedachten om dingen op een rijtje te krijgen.
vrijdag 27 oktober 2017 om 07:41
En veroordeel jezelf niet en probeer niet naar anderen te kijken. Het zegt helemaal niets over je kwaliteiten als moeder of vrouw hoeveel kinderen je wil. Ieder kind is anders en ieder mens is anders en overal gebeuren de dingen anders.
Ik heb zelf ook getwijfeld over de tweede (en kan als ik wil een hele dag al twijfelen over een derde). Daar zat ook onzekerheid en angst bij, door een moeilijke periode voor mij. Maar op een dag werd ik wakker en toen had ik ineens heel heftig weer een kinderwens. Onze jongste is een hele makkelijke baby! Nog steeds hebben we meer onze handen vol aan de oudste, dus ik ervaar het wel weer als “doe je er zo bij.” Niet helemaal waar natuurlijk, maar de impact van de tweede is tot nu toe gewoon klein op ons gezin, vergeleken met de eerste. Niet in liefde, hoor, maar in de rest. Maar dat kun je nooit weten van tevoren. En de jongste heeft en krijgt natuurlijk ook weer z’n eigen zorgen. Maar over de babytijd heb ik het dan, die vliegt voorbij.
Ik hoop dat je vooral snel niet meer zo bang bent. Niet als je ervoor kiest om er wel voor te gaan (je hóeft niet per se weer te wankelen en jezelf te verliezen, dat weet je niet van tevoren maar ook jouw eventueel tweede kind is anders en dan gebeuren de dingen anders) en als je ervoor kiest om er niet voor te gaan (als het goed is zo, dan is het goed zo, niks hoort en niks moet).
Ik heb zelf ook getwijfeld over de tweede (en kan als ik wil een hele dag al twijfelen over een derde). Daar zat ook onzekerheid en angst bij, door een moeilijke periode voor mij. Maar op een dag werd ik wakker en toen had ik ineens heel heftig weer een kinderwens. Onze jongste is een hele makkelijke baby! Nog steeds hebben we meer onze handen vol aan de oudste, dus ik ervaar het wel weer als “doe je er zo bij.” Niet helemaal waar natuurlijk, maar de impact van de tweede is tot nu toe gewoon klein op ons gezin, vergeleken met de eerste. Niet in liefde, hoor, maar in de rest. Maar dat kun je nooit weten van tevoren. En de jongste heeft en krijgt natuurlijk ook weer z’n eigen zorgen. Maar over de babytijd heb ik het dan, die vliegt voorbij.
Ik hoop dat je vooral snel niet meer zo bang bent. Niet als je ervoor kiest om er wel voor te gaan (je hóeft niet per se weer te wankelen en jezelf te verliezen, dat weet je niet van tevoren maar ook jouw eventueel tweede kind is anders en dan gebeuren de dingen anders) en als je ervoor kiest om er niet voor te gaan (als het goed is zo, dan is het goed zo, niks hoort en niks moet).
vrijdag 27 oktober 2017 om 08:02
Waarom vind je dat zo erg?LunchLover schreef: ↑26-10-2017 22:53Oef ik denk dat je hier bij mij wel enorm de spijker op zijn kop slaat. Ik WIL zo graag een tweede willen, maar dat doe ik niet...
