Kinderen
alle pijlers
Angst voor wel/geen tweede kind
zondag 22 oktober 2017 om 23:05
Even mijn hart luchten, in de hoop om mezelf beter te begrijpen en om wijze raad/herkenning te krijgen. Ik schrijf dit bericht in emotie. Dus alsjeblieft, wees een beetje mild 
.
We hebben een kind van bijna 3. Zware tijden gehad. Huilbaby/huildreumes, gebroken nachten tot 2 mnd geleden, heel gevoelig kind (claimt mamma, wat angstig), heftige verlatingsangst, en nog meer van dat soort dingen. Wij konden de deur niet makkelijk uit met onze kleine. Ook voor iets simpels zoals wandelen bijvoorbeeld. Iets waar ik juist heel erg naar uitkeek, toen ik zwanger was. En het was echt geen kwestie van 'gewoon doen'.
Nooit een echte verklaring gevonden voor wat er met onze baby aan de hand was.
Ik heb het als heel zwaar ervaren. Die peuterbuien van nu zijn appeltje-eitje vergeleken met de baby- en dreumestijd. Sinds 2 mdn heb ik weer nachtrust. (Overigens verdelen mijn partner en ik alles, maar ik heb het over het gemak even over 'ik/mij'.)
Niet gek, dat ik chronisch gespannen en oververmoeid was. Op. Uiteindelijk in de ziektewet beland.
Een tweede kind? No way. Echt niet dat ik mezelf dit nog eens ga aandoen. Denk ik regelmatig. Heerlijk, nu weer meer vrijheid en rust. Iets wat ik héél erg nodig heb.
En af en toe komt er iets knagen. Wanneer ik mijn zoontje als enig kind zie, tussen allemaal andere kinderen die met broers/zussen spelen. In een speeltuin of op een verjaardag. Een schuldgevoel knaagt. Door mij, zal mijn kind nooit die band kennen. Die band die ik zo fijn met mijn eigen zussen heb. 'Hij zal alleen zijn', zegt die stem. En ja, ik weet ook wel dat dat overdreven is. Maar het gevoel is er wel zo.
En op de momenten dat het zo heerlijk is met onze peuter, als hij in zijn heerlijke kinderlijke verwondering de oren van ons hoofd kletst: dan geniet ik me suf en wil ik er zo nog wel tien.
Twijfeltwijfeltwijfel, die steeds uitsloeg naar 'nee, IK wil geen tweede kind want daar word IK niet blijer van. Ik heb nu eenmaal rust en vrijheid nodig'. Mijn partner heeft zich daar bij neer gelegd.
Er worden veel baby's om me heen geboren, in naaste kring. Overal, écht, gaat het soepel en ontspannen. Geen huilbaby's, normale nachten, ontspannen ouders. Niemand vindt het zwaar. Ik vraag er expliciet naar, op zoek naar herkenning. Ik ben jaloers. Een emotie die ik niet van mezelf ken. En ik ben boos op mezelf dat ik jaloers ben, want ik heb toch een lieve gezonde zoon?
En ik vraag me af wat ik verkeerd heb gedaan, waarom het bij ons zo anders was (en vaak nog is). Heb ik me gewoon aangesteld bij de eerste? Zou het bij ons ook zo ontspannen kunnen gaan, als we toch voor een tweede kindje zouden kiezen? Een ontspannen babytijd?
En zojuist kwam het bericht dat mijn beste vriendin zwanger is. Van de derde. Ik kon niet blij zijn. Voelde een steen in mijn maag. Weer die jaloezie: 'Mensen om me heen 'nemen' zo makkelijk meerdere kinderen. Zij kunnen dat wel aan, ik ben er niet sterk genoeg voor'.
Ik ben bang. Bang om weer te gaan wankelen. Bang voor stress, voor slapeloosheid, voor minder tijd voor mezelf, voor minder tijd voor mijn man. Bang om mezelf weer te verliezen. Bang om anderen te verliezen, omdat ik met een tweede kind weer moe/futloos word.
En ook: bang dat ik onze zoon tekort doe als enig kind. Bang om zelf spijt te krijgen, als er geen tweede komt.
Ik DURF geen tweede kind. Ben zo bang, dat ik niet eens echt wéét of ik het wel of niet WIL. En ergens gun ik het ons wel. Ik gun ons nog zo'n leuk kind. Ik gun mijn zoon een broer of zus. En weet tegelijkertijd dat ik dit dan weer idealiseer.
Als ik zogenaamd zo overtuigd was van 'geen tweede', waarom dan toch steeds die steen op mijn maag en die jaloezie? Waarom dan toch steeds die twijfel?
Iemand die dit herkent? Hoe ben jij er mee om gegaan?
. We hebben een kind van bijna 3. Zware tijden gehad. Huilbaby/huildreumes, gebroken nachten tot 2 mnd geleden, heel gevoelig kind (claimt mamma, wat angstig), heftige verlatingsangst, en nog meer van dat soort dingen. Wij konden de deur niet makkelijk uit met onze kleine. Ook voor iets simpels zoals wandelen bijvoorbeeld. Iets waar ik juist heel erg naar uitkeek, toen ik zwanger was. En het was echt geen kwestie van 'gewoon doen'.
Nooit een echte verklaring gevonden voor wat er met onze baby aan de hand was.
Ik heb het als heel zwaar ervaren. Die peuterbuien van nu zijn appeltje-eitje vergeleken met de baby- en dreumestijd. Sinds 2 mdn heb ik weer nachtrust. (Overigens verdelen mijn partner en ik alles, maar ik heb het over het gemak even over 'ik/mij'.)
Niet gek, dat ik chronisch gespannen en oververmoeid was. Op. Uiteindelijk in de ziektewet beland.
Een tweede kind? No way. Echt niet dat ik mezelf dit nog eens ga aandoen. Denk ik regelmatig. Heerlijk, nu weer meer vrijheid en rust. Iets wat ik héél erg nodig heb.
En af en toe komt er iets knagen. Wanneer ik mijn zoontje als enig kind zie, tussen allemaal andere kinderen die met broers/zussen spelen. In een speeltuin of op een verjaardag. Een schuldgevoel knaagt. Door mij, zal mijn kind nooit die band kennen. Die band die ik zo fijn met mijn eigen zussen heb. 'Hij zal alleen zijn', zegt die stem. En ja, ik weet ook wel dat dat overdreven is. Maar het gevoel is er wel zo.
En op de momenten dat het zo heerlijk is met onze peuter, als hij in zijn heerlijke kinderlijke verwondering de oren van ons hoofd kletst: dan geniet ik me suf en wil ik er zo nog wel tien.
Twijfeltwijfeltwijfel, die steeds uitsloeg naar 'nee, IK wil geen tweede kind want daar word IK niet blijer van. Ik heb nu eenmaal rust en vrijheid nodig'. Mijn partner heeft zich daar bij neer gelegd.
Er worden veel baby's om me heen geboren, in naaste kring. Overal, écht, gaat het soepel en ontspannen. Geen huilbaby's, normale nachten, ontspannen ouders. Niemand vindt het zwaar. Ik vraag er expliciet naar, op zoek naar herkenning. Ik ben jaloers. Een emotie die ik niet van mezelf ken. En ik ben boos op mezelf dat ik jaloers ben, want ik heb toch een lieve gezonde zoon?
En ik vraag me af wat ik verkeerd heb gedaan, waarom het bij ons zo anders was (en vaak nog is). Heb ik me gewoon aangesteld bij de eerste? Zou het bij ons ook zo ontspannen kunnen gaan, als we toch voor een tweede kindje zouden kiezen? Een ontspannen babytijd?
En zojuist kwam het bericht dat mijn beste vriendin zwanger is. Van de derde. Ik kon niet blij zijn. Voelde een steen in mijn maag. Weer die jaloezie: 'Mensen om me heen 'nemen' zo makkelijk meerdere kinderen. Zij kunnen dat wel aan, ik ben er niet sterk genoeg voor'.
Ik ben bang. Bang om weer te gaan wankelen. Bang voor stress, voor slapeloosheid, voor minder tijd voor mezelf, voor minder tijd voor mijn man. Bang om mezelf weer te verliezen. Bang om anderen te verliezen, omdat ik met een tweede kind weer moe/futloos word.
En ook: bang dat ik onze zoon tekort doe als enig kind. Bang om zelf spijt te krijgen, als er geen tweede komt.
Ik DURF geen tweede kind. Ben zo bang, dat ik niet eens echt wéét of ik het wel of niet WIL. En ergens gun ik het ons wel. Ik gun ons nog zo'n leuk kind. Ik gun mijn zoon een broer of zus. En weet tegelijkertijd dat ik dit dan weer idealiseer.
Als ik zogenaamd zo overtuigd was van 'geen tweede', waarom dan toch steeds die steen op mijn maag en die jaloezie? Waarom dan toch steeds die twijfel?
Iemand die dit herkent? Hoe ben jij er mee om gegaan?
zondag 22 oktober 2017 om 23:12
Als enig kind zijnde kan ik je zeggen dat je je kind niet tekort doet als er geen tweede zou komen.
Je hebt pas 2 maanden weer even wat meer adempauze, geef jezelf nog een tijdje voordat je een beslissing neemt. Nu ben je niet in staat om een goede beslissing te nemen denk ik want je OP staat vol met emotie.
Ik vind het wel bijzonder dat niemand in jouw omgeving het hebben van een baby/kind zwaar vindt. Ik geloof daar helemaal niets van.
Je hebt pas 2 maanden weer even wat meer adempauze, geef jezelf nog een tijdje voordat je een beslissing neemt. Nu ben je niet in staat om een goede beslissing te nemen denk ik want je OP staat vol met emotie.
Ik vind het wel bijzonder dat niemand in jouw omgeving het hebben van een baby/kind zwaar vindt. Ik geloof daar helemaal niets van.
zondag 22 oktober 2017 om 23:14
Hoi bladie,
heel herkenbaar. Ik ben zelf aan het meeschrijven in een ander topic, waar je welkom bent om aan te sluiten:
kinderen/jarenlang-twijfelen-over-tweed ... ges/375735
Om op je vraag in te gaan. Ik twijfel ook. Nu kan ik onze situaties niet volledig vergelijken, want op een prematuur na, hebben wij een fantastische tijd hier. Hij doet het goed, eet, slaapt, ja af en toe ziek en ja hij begint nu dreumes gedrag te vertonen (waar wij ons slap om lachen overigens). En TOCH durf ik niet.
Dit is dus ook mijn frustratie en waarom ik het niet snap van mezelf. Als ik jouw verhaal zo lees heb je alle recht om te denken jongens, we hebben het overleefd. En 1 is haske prima. Toedeloe. En van mezelf vind ik dat niet helemaal fair. Ja het was een drama zwangerschap en ditto bevalling ivm prematuur, maar verder mag ik ECHT niet klagen. En toch durf ik niet. Of ik wil niet. Maar dat weet ik dus niet.
Want wil ik niet, of durf ik niet of vind ik 1 genoeg of zegt de maatschappij dat 1 niet genoeg is en vind ik daarom ook? Mega verwarrend. Nu hang ik totaal niet aan 'oei het moet kort op elkaar' dus ik zweef lekker verder en mag van mezelf denken/piekeren tot hij een jaar of 4 is. Wat me nog dik 2 jaar geeft.
heel herkenbaar. Ik ben zelf aan het meeschrijven in een ander topic, waar je welkom bent om aan te sluiten:
kinderen/jarenlang-twijfelen-over-tweed ... ges/375735
Om op je vraag in te gaan. Ik twijfel ook. Nu kan ik onze situaties niet volledig vergelijken, want op een prematuur na, hebben wij een fantastische tijd hier. Hij doet het goed, eet, slaapt, ja af en toe ziek en ja hij begint nu dreumes gedrag te vertonen (waar wij ons slap om lachen overigens). En TOCH durf ik niet.
Dit is dus ook mijn frustratie en waarom ik het niet snap van mezelf. Als ik jouw verhaal zo lees heb je alle recht om te denken jongens, we hebben het overleefd. En 1 is haske prima. Toedeloe. En van mezelf vind ik dat niet helemaal fair. Ja het was een drama zwangerschap en ditto bevalling ivm prematuur, maar verder mag ik ECHT niet klagen. En toch durf ik niet. Of ik wil niet. Maar dat weet ik dus niet.
Want wil ik niet, of durf ik niet of vind ik 1 genoeg of zegt de maatschappij dat 1 niet genoeg is en vind ik daarom ook? Mega verwarrend. Nu hang ik totaal niet aan 'oei het moet kort op elkaar' dus ik zweef lekker verder en mag van mezelf denken/piekeren tot hij een jaar of 4 is. Wat me nog dik 2 jaar geeft.
"It does not do to dwell on dreams, and forget to live."
zondag 22 oktober 2017 om 23:15
zondag 22 oktober 2017 om 23:16
Lavendel_Madelief schreef: ↑22-10-2017 23:12Als enig kind zijnde kan ik je zeggen dat je je kind niet tekort doet als er geen tweede zou komen.
Dat is wel fijn om te horen Lavendel.
"It does not do to dwell on dreams, and forget to live."
zondag 22 oktober 2017 om 23:18
Woord voor woord herkenning. Enige verschil is dat ik al 8 jaar aan het twijfelen ben, en nu is het te laat. Ik ben te oud, het leeftijdsverschil tussen mijn kind en een tweede kind wordt te groot, en het is goed zo. Ons leven loopt lekker, kind is hartstikke gelukkig en ik geniet mij te pletter met hem.
Maar op de achtergrond blijft dat verdriet wel. Ik kan er nog steeds niet goed mee omgaan; er is en blijft een leegte in mijn leven. Er ontbreekt iets. Misschien lees ik in dit topic wat bemoedigende woorden.
Maar op de achtergrond blijft dat verdriet wel. Ik kan er nog steeds niet goed mee omgaan; er is en blijft een leegte in mijn leven. Er ontbreekt iets. Misschien lees ik in dit topic wat bemoedigende woorden.
zondag 22 oktober 2017 om 23:20
zondag 22 oktober 2017 om 23:20
Ik had als kind wel verdriet op vakantie omdat ik daar wel echt alleen was. Dit duurde gelukkig maar een dag of 2 want dan had ik alweer allerlei vriendinnetjes opgedaan, maar dat vergat ik iedere vakantie weer. MIjn ouders gingen wel altijd naar kinderrijke vakantieplek met animatie. Een vriendje of neefje/nichtje meenemen scheelt ook een hoop.
zondag 22 oktober 2017 om 23:26
*petitpois* schreef: ↑22-10-2017 23:18Woord voor woord herkenning. Enige verschil is dat ik al 8 jaar aan het twijfelen ben, en nu is het te laat. Ik ben te oud, het leeftijdsverschil tussen mijn kind en een tweede kind wordt te groot, en het is goed zo. Ons leven loopt lekker, kind is hartstikke gelukkig en ik geniet mij te pletter met hem.
Maar op de achtergrond blijft dat verdriet wel. Ik kan er nog steeds niet goed mee omgaan; er is en blijft een leegte in mijn leven. Er ontbreekt iets. Misschien lees ik in dit topic wat bemoedigende woorden.
Dit is waar ik dus ook bang voor ben. Ik ben nog begin 30 dus ik 'heb nog wel even', maar goed hoe langer je wacht hoe minder kans etc. Wat nou als ik over 5/10 jaar ineens 'wakker word' en denk fuck. Wat heb ik nou laten lopen?
Maar dan hou ik me maar voor beter spijt van slechts 1 kind, dan spijt van wel een tweede.
"It does not do to dwell on dreams, and forget to live."
zondag 22 oktober 2017 om 23:34
@Lunchlover: dat is precies waar ik ook bang voor ben. Het lastige is dat het nu misschien nét nog zou kunnen, qua leeftijd (ik ben 40). Over een paar jaar niet meer. Ik ben ZO bang dat ik echt spijt ga krijgen als ik in de overgang ben.
Aan de andere kant is mijn leven nu al zo om mijn ene kind heengepland (hij sport bijvoorbeeld veel en ik kan daar dus altijd bij zijn, omdat ik geen zorg heb voor een baby of peuter), dat ik erg bang ben om dat op het spel te zetten. Het loopt nu allemaal goed; stel dat ik een kind met een beperking krijg? Of een huilbaby? Zelfs een "gewone" baby zou al een enorme aanpassing zijn.
Ik ben dus zowel bang om er wél voor te gaan, als om er níet voor te gaan. Echt heel naar. Ik ben er ook iedere dag mee bezig, en de tijd tikt door.
Mijn vriend en zoon zouden het heel erg leuk vinden, dat maakt het er ook niet makkelijker op.
Maar als ik alle voors en tegens afweeg denk ik toch dat het beter is om het niet te doen, met mijn leeftijd als grootste argument.
Aan de andere kant is mijn leven nu al zo om mijn ene kind heengepland (hij sport bijvoorbeeld veel en ik kan daar dus altijd bij zijn, omdat ik geen zorg heb voor een baby of peuter), dat ik erg bang ben om dat op het spel te zetten. Het loopt nu allemaal goed; stel dat ik een kind met een beperking krijg? Of een huilbaby? Zelfs een "gewone" baby zou al een enorme aanpassing zijn.
Ik ben dus zowel bang om er wél voor te gaan, als om er níet voor te gaan. Echt heel naar. Ik ben er ook iedere dag mee bezig, en de tijd tikt door.
Mijn vriend en zoon zouden het heel erg leuk vinden, dat maakt het er ook niet makkelijker op.
Maar als ik alle voors en tegens afweeg denk ik toch dat het beter is om het niet te doen, met mijn leeftijd als grootste argument.
zondag 22 oktober 2017 om 23:35
Herkenbaar hoor.
Ook hier twijfel gehad. Bij eerste kindje heftige tijd gehad toen hij 2 maanden was. Daarna evengoed gaan werken en doorgegaan. Daarna ging het gelukkig beter en kwam er weer wat balans. Vriend gaf aan graag een 2e te willen, ik zag ook de nadelen. Toen besloten de natuur zijn gang te laten gaan en naarmate de maanden verstreken des te meer het verlangen kwam. Het voelde nog niet klaar zeg maar.
Na precies een jaar werd ik zwanger. Op zich ging alles goed, echter wel doorbroken nachten totdat ze bijna 2 was... pppffff als ik daaraan terug denk.....
Nu is ons 2e kindje alweer 4 jaar en helaas ervaar ik meer drukte en minder tijd voor mezelf. Ben druk bezig hier verandering in de brengen. Weer opnieuw balans vinden.
Ons eerste was rustig en vermaakte zich prima. Zodra hij sliep had ik tijd voor mezelf. Sinds 2e er was had ik die tijd niet meer, want als zij sliep dan was mijn zoontje er die aandacht wilde. Plus ze kan zelden alleen spelen, wil altijd bij mij zijn. Nu ze op school zit merk ik verschil hoeveel ik thuis onbewust met haar bezig ben.
Gelukkig ben ik op beide supertrots dus dat maakt uiteraard alles goed(!) Wel besef ik dat de 'angst' die ik had voordat ik zwanger werd wel realiteit was geworden. Al heeft het zo moeten zijn, ook veel van geleerd en bijzonder om 2 verschillende kinderen te mogen opvoeden en dit te ervaren!
Maar een 3e??? Nee voor mij niet. Petje af voor de mensen die dit wel kunnen. Ik ben iemand die echt oplaad als ik alleen ben en wil daarom nu wel de balans eens goed vinden en dan behouden....
Doe wat goed voelt. Je moet niet. Vriendje van zoon heeft geen broers en zussen, niks mis mee. Ik zie dat zijn ouders veel meer ondernemen bijvoorbeeld dus hij krijgt er misschien wel andere ervaringen voor terug(???)
Oh en ik geloof ook niet dat iedereen het allemaal zo makkelijk vindt.
Vaak durven mensen daar niet open voor uit te komen. Over het algemeen willen we toch liever overkomen alsof we het allemaal voor elkaar hebben, raar genoeg.
Ook hier twijfel gehad. Bij eerste kindje heftige tijd gehad toen hij 2 maanden was. Daarna evengoed gaan werken en doorgegaan. Daarna ging het gelukkig beter en kwam er weer wat balans. Vriend gaf aan graag een 2e te willen, ik zag ook de nadelen. Toen besloten de natuur zijn gang te laten gaan en naarmate de maanden verstreken des te meer het verlangen kwam. Het voelde nog niet klaar zeg maar.
Na precies een jaar werd ik zwanger. Op zich ging alles goed, echter wel doorbroken nachten totdat ze bijna 2 was... pppffff als ik daaraan terug denk.....
Nu is ons 2e kindje alweer 4 jaar en helaas ervaar ik meer drukte en minder tijd voor mezelf. Ben druk bezig hier verandering in de brengen. Weer opnieuw balans vinden.
Ons eerste was rustig en vermaakte zich prima. Zodra hij sliep had ik tijd voor mezelf. Sinds 2e er was had ik die tijd niet meer, want als zij sliep dan was mijn zoontje er die aandacht wilde. Plus ze kan zelden alleen spelen, wil altijd bij mij zijn. Nu ze op school zit merk ik verschil hoeveel ik thuis onbewust met haar bezig ben.
Gelukkig ben ik op beide supertrots dus dat maakt uiteraard alles goed(!) Wel besef ik dat de 'angst' die ik had voordat ik zwanger werd wel realiteit was geworden. Al heeft het zo moeten zijn, ook veel van geleerd en bijzonder om 2 verschillende kinderen te mogen opvoeden en dit te ervaren!
Maar een 3e??? Nee voor mij niet. Petje af voor de mensen die dit wel kunnen. Ik ben iemand die echt oplaad als ik alleen ben en wil daarom nu wel de balans eens goed vinden en dan behouden....
Doe wat goed voelt. Je moet niet. Vriendje van zoon heeft geen broers en zussen, niks mis mee. Ik zie dat zijn ouders veel meer ondernemen bijvoorbeeld dus hij krijgt er misschien wel andere ervaringen voor terug(???)
Oh en ik geloof ook niet dat iedereen het allemaal zo makkelijk vindt.
Vaak durven mensen daar niet open voor uit te komen. Over het algemeen willen we toch liever overkomen alsof we het allemaal voor elkaar hebben, raar genoeg.
zondag 22 oktober 2017 om 23:39
Ik ben ook enig kind en ik had juist wel heel graag een broer of zus gewild. Ik wil niet zover gaan te zeggen dat mijn ouders mij tekort hebben gedaan, maar ik mis het echt wel. Verder ben ik het eens met je post.Lavendel_Madelief schreef: ↑22-10-2017 23:12Als enig kind zijnde kan ik je zeggen dat je je kind niet tekort doet als er geen tweede zou komen.
Je hebt pas 2 maanden weer even wat meer adempauze, geef jezelf nog een tijdje voordat je een beslissing neemt. Nu ben je niet in staat om een goede beslissing te nemen denk ik want je OP staat vol met emotie.
Ik vind het wel bijzonder dat niemand in jouw omgeving het hebben van een baby/kind zwaar vindt. Ik geloof daar helemaal niets van.
TO, twee maanden ademruimte is kort. Je kunt het gerust nog een jaar aankijken en er dan alsnog voor gaan he. Ook met wat meer tijd voor jezelf met jullie 1e op school.
zondag 22 oktober 2017 om 23:39
@bladie; jij hebt nog wel heel even. Probeer er niet obsessief mee bezig te zijn (zoals ik 
). Misschien denk je er over 2 jaar anders over. Toen mijn zoon in groep 3 en 4 zat werden er nog steeds broers en zusjes geboren bij klasgenoten. Zelfs nu nog 2 in groep 5. Het lijkt in Nederland wel de trend om binnen 5 jaar 3 kinderen te krijgen, maar er is zeker ook iets te zeggen voor een iets groter leeftijdsverschil.
). Misschien denk je er over 2 jaar anders over. Toen mijn zoon in groep 3 en 4 zat werden er nog steeds broers en zusjes geboren bij klasgenoten. Zelfs nu nog 2 in groep 5. Het lijkt in Nederland wel de trend om binnen 5 jaar 3 kinderen te krijgen, maar er is zeker ook iets te zeggen voor een iets groter leeftijdsverschil.
zondag 22 oktober 2017 om 23:43
@ petitpois, je verwoord exact mijn angsten. Want straks ben ik 40 en kan ik er niets meer aan doen. Dat zou voor mij ook 'te oud' zijn. Volksstammen die hier geen problemen mee hebben en ieder zijn ding, maar ik vind dat voor mij te oud. En wat als ik idd een kind krijg met een rugzakje? Trek ik dat? Of, wat als ik een tweeling krijg? Dat ga ik echt niet trekken. Het idee alleen al. 
Wat dat betreft lijkt mij minimaal 4 jaar ertussen 'ideaal' omdat de oudste dan op school zit. Maar dan nog, je weet wat je hebt, je weet niet wat je krijgt... zucht
Verschil hier alleen is dat man 1 haske prima vind. Als ik voor een 2e zou willen gaan moeten er eerst nog lange gesprekken worden gevoerd. Ik hoop alleen niet dat ik er tot mijn 40e mee bezig blij. Maar hoe 'zet ik dit van mij af'?
Wat dat betreft lijkt mij minimaal 4 jaar ertussen 'ideaal' omdat de oudste dan op school zit. Maar dan nog, je weet wat je hebt, je weet niet wat je krijgt... zuchtVerschil hier alleen is dat man 1 haske prima vind. Als ik voor een 2e zou willen gaan moeten er eerst nog lange gesprekken worden gevoerd. Ik hoop alleen niet dat ik er tot mijn 40e mee bezig blij. Maar hoe 'zet ik dit van mij af'?
"It does not do to dwell on dreams, and forget to live."
zondag 22 oktober 2017 om 23:46
Wanneer ik mijn zoontje als enig kind zie, tussen allemaal andere kinderen die met broers/zussen spelen. In een speeltuin of op een verjaardag. Een schuldgevoel knaagt. Door mij, zal mijn kind nooit die band kennen. Die band die ik zo fijn met mijn eigen zussen heb. 'Hij zal alleen zijn', zegt die stem. En ja, ik weet ook wel dat dat overdreven is. Maar het gevoel is er wel zo.
Ik begrijp dat jij daar zo naar kijkt, juist doordat je een fijne band met jouw zussen hebt. Je beeld is daardoor op een positieve manier gekleurd over de band tussen broers/zussen in het algemeen en dat zou jij je zoontje ook graag willen geven. Om dit toch even te relativeren: er zijn echt héél veel mensen die (vroeger of later) juist helemaal niet met hun broer/zus op kunnen schieten en die broer/zus zelfs véél liever niet gehad hadden.
Als het allemaal goed loopt kan het inderdaad heel fijn zijn, maar loopt het niet lekker dan kan het ook juist een grote last zijn voor kinderen. Ik vind het argument 'dan heeft hij iemand om een broer-/zusrelatie mee te hebben dan ook niet zo'n goed argument om de keuze op te baseren (of je schuldig over te voelen als je er niet voor kiest).
zondag 22 oktober 2017 om 23:50
Lieve TO,
Je hoeft niet nu te beslissen. Accepteer dat je nu geen keuze kan maken, dat is namelijk ook een keuze. En verder zie je het wel. Persoonlijk zou ik eerst eens goed bijslapen en jezelf weer op de rit krijgen.
En kinderen zijn gewoon lot uit loterij, er zijn nu eenmaal makkelijke en minder makkelijke kinderen en je weet niet wat je krijgt.
Je staat nog. Alles is in rustiger vaarwater en je hebt het goed gedaan
Nu eerst jijzelf, daarna kan je pas weer voelen wat je nu wil.
Je hoeft niet nu te beslissen. Accepteer dat je nu geen keuze kan maken, dat is namelijk ook een keuze. En verder zie je het wel. Persoonlijk zou ik eerst eens goed bijslapen en jezelf weer op de rit krijgen.
En kinderen zijn gewoon lot uit loterij, er zijn nu eenmaal makkelijke en minder makkelijke kinderen en je weet niet wat je krijgt.
Je staat nog. Alles is in rustiger vaarwater en je hebt het goed gedaan
Nu eerst jijzelf, daarna kan je pas weer voelen wat je nu wil.
zondag 22 oktober 2017 om 23:57
*petitpois* schreef: ↑22-10-2017 23:53@lunchlover: ik heb idd ook herkenbare dingen van jou gelezen in het andere topic. Heb toen niet gereageerd, maar wel alles gelezen. Is dat topic nog actief?
Jazeker. Ik had dat topic gevolgd toen het werd geopend begin dit jaar, maar toen ook alleen gelezen en niet gereageerd. Paar weken terug heb ik het ge-upt (of werd ge-upt...?) en sinds dien word er af en aan weer geschreven, ook door nieuwe mensen. Ik heb een linkje geplaatst in mijn eerste reactie in dit topic, dan kun je het vinden.
"It does not do to dwell on dreams, and forget to live."
zondag 22 oktober 2017 om 23:59
Situatie anders, gevoel is herkenbaar.
Zoon is nu 20 maanden en ik heb de zwangerschap en babytijd als erg pittig ervaren (man ook). Niet dat er echt (medische) bijzonderheden waren, maar mentaal was het een flinke omschakeling. Zoon is wel een slechte slaper en heeft veel gehuild. Slapen is met periodes nog steeds een dingetje. Nu begint het eindelijk een beetje leuk te worden, hebben we eindelijk de balans een beetje gevonden..
Verstandelijk weet ik ergens wel dat ik een tweede wil. Geen idee waarom trouwens.
Gevoelsmatig grijpt het me direct naar de keel. Niet nog een zwangerschap (hoe ga ik dat doen? Helemaal met al een kind!). Niet nog een bevalling! Niet nog een babyperiode!
Zoon is nu 20 maanden en ik heb de zwangerschap en babytijd als erg pittig ervaren (man ook). Niet dat er echt (medische) bijzonderheden waren, maar mentaal was het een flinke omschakeling. Zoon is wel een slechte slaper en heeft veel gehuild. Slapen is met periodes nog steeds een dingetje. Nu begint het eindelijk een beetje leuk te worden, hebben we eindelijk de balans een beetje gevonden..
Verstandelijk weet ik ergens wel dat ik een tweede wil. Geen idee waarom trouwens.
Gevoelsmatig grijpt het me direct naar de keel. Niet nog een zwangerschap (hoe ga ik dat doen? Helemaal met al een kind!). Niet nog een bevalling! Niet nog een babyperiode!
maandag 23 oktober 2017 om 00:09
Dank je! Ik ga morgen weer even een kijkje nemen. Nu lekker slapen (voordeeltje van 1 kind: de gebroken nachten hoef je maar 1 keer door te makenLunchLover schreef: ↑22-10-2017 23:57Jazeker. Ik had dat topic gevolgd toen het werd geopend begin dit jaar, maar toen ook alleen gelezen en niet gereageerd. Paar weken terug heb ik het ge-upt (of werd ge-upt...?) en sinds dien word er af en aan weer geschreven, ook door nieuwe mensen. Ik heb een linkje geplaatst in mijn eerste reactie in dit topic, dan kun je het vinden.
)
maandag 23 oktober 2017 om 02:04
Ik ben blij om enig kind te zijn, als kind zelf en ondertussen als volwassene van middelbare leeftijd. Enig kinderen leren zich veel beter bezig houden en blijven niet zo lang infantiel omdat de ouders ze niet met 'n kluitje in het riet kunnen sturen om met broertje/zusje te spelen. Voor één kind kun je meer tijd/aandacht/geld vrijmaken. Als je kind een probleemkind was doe je hem misschien juist géén plezier met 'n sibling. Dan stoken ze elkaar nog extra op in wangedrag.
maandag 23 oktober 2017 om 07:26
maandag 23 oktober 2017 om 09:46
Ik heb het een beetje andersom: we willen wel een tweede kind, maar soms krijg ik zo’n angstgevoel dat we echt niet nog een keer zo’n mazzel gaan hebben. Mijn zoontje was en is een superlief, relaxed en vrolijk mannetje, nu 1,5.( Al
moet ik zeggen dat we ook wel moeilijke periodes met slapen hebben gehad, hoor.) Straks is de tweede idd een huilbaby, of niet helemaal gezond.
Maar goed, je weet het gewoon niet.
Vrienden zonder kinderen zeggen vaak tegen ons dat we zulke relaxede ouders zijn, en dat ons kind daarom zou makkelijk en gezellig is. Maar ik denk dat het eerder andersom is. Ik geloof echt dat elke baby met zijn eigen persoonlijkheid geboren wordt. Het ene kind heeft gewoon veel meer behoefte aan rust en veiligheid om zich heen, terwijl een kind als mijn zoon rustig middenin een druk café aan de bar in slaap valt, zoals toevallig gistermiddag.
Je moet het jezelf niet kwalijk nemen dat je kind zo’n lastige baby was. En het is absoluut niet gezegd dat een tweede weer een huilbaby wordt, maar het lijkt me inderdaad wel heel spannend als je geen enkele oorzaak hebt, zoals allergie ofzo. Misschien moet je jezelf nog twee jaar oid geven om een keuze te maken, wellicht geeft dat rust?
moet ik zeggen dat we ook wel moeilijke periodes met slapen hebben gehad, hoor.) Straks is de tweede idd een huilbaby, of niet helemaal gezond.
Maar goed, je weet het gewoon niet.
Vrienden zonder kinderen zeggen vaak tegen ons dat we zulke relaxede ouders zijn, en dat ons kind daarom zou makkelijk en gezellig is. Maar ik denk dat het eerder andersom is. Ik geloof echt dat elke baby met zijn eigen persoonlijkheid geboren wordt. Het ene kind heeft gewoon veel meer behoefte aan rust en veiligheid om zich heen, terwijl een kind als mijn zoon rustig middenin een druk café aan de bar in slaap valt, zoals toevallig gistermiddag.
Je moet het jezelf niet kwalijk nemen dat je kind zo’n lastige baby was. En het is absoluut niet gezegd dat een tweede weer een huilbaby wordt, maar het lijkt me inderdaad wel heel spannend als je geen enkele oorzaak hebt, zoals allergie ofzo. Misschien moet je jezelf nog twee jaar oid geven om een keuze te maken, wellicht geeft dat rust?
