Kinderen
alle pijlers
Angst voor wel/geen tweede kind
zondag 22 oktober 2017 om 23:05
Even mijn hart luchten, in de hoop om mezelf beter te begrijpen en om wijze raad/herkenning te krijgen. Ik schrijf dit bericht in emotie. Dus alsjeblieft, wees een beetje mild 
.
We hebben een kind van bijna 3. Zware tijden gehad. Huilbaby/huildreumes, gebroken nachten tot 2 mnd geleden, heel gevoelig kind (claimt mamma, wat angstig), heftige verlatingsangst, en nog meer van dat soort dingen. Wij konden de deur niet makkelijk uit met onze kleine. Ook voor iets simpels zoals wandelen bijvoorbeeld. Iets waar ik juist heel erg naar uitkeek, toen ik zwanger was. En het was echt geen kwestie van 'gewoon doen'.
Nooit een echte verklaring gevonden voor wat er met onze baby aan de hand was.
Ik heb het als heel zwaar ervaren. Die peuterbuien van nu zijn appeltje-eitje vergeleken met de baby- en dreumestijd. Sinds 2 mdn heb ik weer nachtrust. (Overigens verdelen mijn partner en ik alles, maar ik heb het over het gemak even over 'ik/mij'.)
Niet gek, dat ik chronisch gespannen en oververmoeid was. Op. Uiteindelijk in de ziektewet beland.
Een tweede kind? No way. Echt niet dat ik mezelf dit nog eens ga aandoen. Denk ik regelmatig. Heerlijk, nu weer meer vrijheid en rust. Iets wat ik héél erg nodig heb.
En af en toe komt er iets knagen. Wanneer ik mijn zoontje als enig kind zie, tussen allemaal andere kinderen die met broers/zussen spelen. In een speeltuin of op een verjaardag. Een schuldgevoel knaagt. Door mij, zal mijn kind nooit die band kennen. Die band die ik zo fijn met mijn eigen zussen heb. 'Hij zal alleen zijn', zegt die stem. En ja, ik weet ook wel dat dat overdreven is. Maar het gevoel is er wel zo.
En op de momenten dat het zo heerlijk is met onze peuter, als hij in zijn heerlijke kinderlijke verwondering de oren van ons hoofd kletst: dan geniet ik me suf en wil ik er zo nog wel tien.
Twijfeltwijfeltwijfel, die steeds uitsloeg naar 'nee, IK wil geen tweede kind want daar word IK niet blijer van. Ik heb nu eenmaal rust en vrijheid nodig'. Mijn partner heeft zich daar bij neer gelegd.
Er worden veel baby's om me heen geboren, in naaste kring. Overal, écht, gaat het soepel en ontspannen. Geen huilbaby's, normale nachten, ontspannen ouders. Niemand vindt het zwaar. Ik vraag er expliciet naar, op zoek naar herkenning. Ik ben jaloers. Een emotie die ik niet van mezelf ken. En ik ben boos op mezelf dat ik jaloers ben, want ik heb toch een lieve gezonde zoon?
En ik vraag me af wat ik verkeerd heb gedaan, waarom het bij ons zo anders was (en vaak nog is). Heb ik me gewoon aangesteld bij de eerste? Zou het bij ons ook zo ontspannen kunnen gaan, als we toch voor een tweede kindje zouden kiezen? Een ontspannen babytijd?
En zojuist kwam het bericht dat mijn beste vriendin zwanger is. Van de derde. Ik kon niet blij zijn. Voelde een steen in mijn maag. Weer die jaloezie: 'Mensen om me heen 'nemen' zo makkelijk meerdere kinderen. Zij kunnen dat wel aan, ik ben er niet sterk genoeg voor'.
Ik ben bang. Bang om weer te gaan wankelen. Bang voor stress, voor slapeloosheid, voor minder tijd voor mezelf, voor minder tijd voor mijn man. Bang om mezelf weer te verliezen. Bang om anderen te verliezen, omdat ik met een tweede kind weer moe/futloos word.
En ook: bang dat ik onze zoon tekort doe als enig kind. Bang om zelf spijt te krijgen, als er geen tweede komt.
Ik DURF geen tweede kind. Ben zo bang, dat ik niet eens echt wéét of ik het wel of niet WIL. En ergens gun ik het ons wel. Ik gun ons nog zo'n leuk kind. Ik gun mijn zoon een broer of zus. En weet tegelijkertijd dat ik dit dan weer idealiseer.
Als ik zogenaamd zo overtuigd was van 'geen tweede', waarom dan toch steeds die steen op mijn maag en die jaloezie? Waarom dan toch steeds die twijfel?
Iemand die dit herkent? Hoe ben jij er mee om gegaan?
. We hebben een kind van bijna 3. Zware tijden gehad. Huilbaby/huildreumes, gebroken nachten tot 2 mnd geleden, heel gevoelig kind (claimt mamma, wat angstig), heftige verlatingsangst, en nog meer van dat soort dingen. Wij konden de deur niet makkelijk uit met onze kleine. Ook voor iets simpels zoals wandelen bijvoorbeeld. Iets waar ik juist heel erg naar uitkeek, toen ik zwanger was. En het was echt geen kwestie van 'gewoon doen'.
Nooit een echte verklaring gevonden voor wat er met onze baby aan de hand was.
Ik heb het als heel zwaar ervaren. Die peuterbuien van nu zijn appeltje-eitje vergeleken met de baby- en dreumestijd. Sinds 2 mdn heb ik weer nachtrust. (Overigens verdelen mijn partner en ik alles, maar ik heb het over het gemak even over 'ik/mij'.)
Niet gek, dat ik chronisch gespannen en oververmoeid was. Op. Uiteindelijk in de ziektewet beland.
Een tweede kind? No way. Echt niet dat ik mezelf dit nog eens ga aandoen. Denk ik regelmatig. Heerlijk, nu weer meer vrijheid en rust. Iets wat ik héél erg nodig heb.
En af en toe komt er iets knagen. Wanneer ik mijn zoontje als enig kind zie, tussen allemaal andere kinderen die met broers/zussen spelen. In een speeltuin of op een verjaardag. Een schuldgevoel knaagt. Door mij, zal mijn kind nooit die band kennen. Die band die ik zo fijn met mijn eigen zussen heb. 'Hij zal alleen zijn', zegt die stem. En ja, ik weet ook wel dat dat overdreven is. Maar het gevoel is er wel zo.
En op de momenten dat het zo heerlijk is met onze peuter, als hij in zijn heerlijke kinderlijke verwondering de oren van ons hoofd kletst: dan geniet ik me suf en wil ik er zo nog wel tien.
Twijfeltwijfeltwijfel, die steeds uitsloeg naar 'nee, IK wil geen tweede kind want daar word IK niet blijer van. Ik heb nu eenmaal rust en vrijheid nodig'. Mijn partner heeft zich daar bij neer gelegd.
Er worden veel baby's om me heen geboren, in naaste kring. Overal, écht, gaat het soepel en ontspannen. Geen huilbaby's, normale nachten, ontspannen ouders. Niemand vindt het zwaar. Ik vraag er expliciet naar, op zoek naar herkenning. Ik ben jaloers. Een emotie die ik niet van mezelf ken. En ik ben boos op mezelf dat ik jaloers ben, want ik heb toch een lieve gezonde zoon?
En ik vraag me af wat ik verkeerd heb gedaan, waarom het bij ons zo anders was (en vaak nog is). Heb ik me gewoon aangesteld bij de eerste? Zou het bij ons ook zo ontspannen kunnen gaan, als we toch voor een tweede kindje zouden kiezen? Een ontspannen babytijd?
En zojuist kwam het bericht dat mijn beste vriendin zwanger is. Van de derde. Ik kon niet blij zijn. Voelde een steen in mijn maag. Weer die jaloezie: 'Mensen om me heen 'nemen' zo makkelijk meerdere kinderen. Zij kunnen dat wel aan, ik ben er niet sterk genoeg voor'.
Ik ben bang. Bang om weer te gaan wankelen. Bang voor stress, voor slapeloosheid, voor minder tijd voor mezelf, voor minder tijd voor mijn man. Bang om mezelf weer te verliezen. Bang om anderen te verliezen, omdat ik met een tweede kind weer moe/futloos word.
En ook: bang dat ik onze zoon tekort doe als enig kind. Bang om zelf spijt te krijgen, als er geen tweede komt.
Ik DURF geen tweede kind. Ben zo bang, dat ik niet eens echt wéét of ik het wel of niet WIL. En ergens gun ik het ons wel. Ik gun ons nog zo'n leuk kind. Ik gun mijn zoon een broer of zus. En weet tegelijkertijd dat ik dit dan weer idealiseer.
Als ik zogenaamd zo overtuigd was van 'geen tweede', waarom dan toch steeds die steen op mijn maag en die jaloezie? Waarom dan toch steeds die twijfel?
Iemand die dit herkent? Hoe ben jij er mee om gegaan?
vrijdag 27 oktober 2017 om 08:40
Omdat dit mijn beeld is wat ik in mijn hoofd had. En ik voor mijn gevoel "lui" ben door het niet te doen. Ik vind het te veel werk. Dat vind ik erg van mezelf om toe te geven. 1 loopt lekker en een tweede gooit alles weer overhoop. Met kans dat ik de balans van nu niet meer zal vinden.
"It does not do to dwell on dreams, and forget to live."
vrijdag 27 oktober 2017 om 08:49
Mijn eerste kind was een huilbaby, en een hele driftige peuterpuber, zwaar was het. 8 jaar later kreeg ik een tweede, ik dacht, in het ergste geval wordt het weer zo, en stelde me daarop in. Maar mijn tweede kind was zo rustig! Huilde bijna niet en was heel tevreden altijd, en geen peuter woede aanvallen. Ik was ook veel relaxter met de tweede en dat hielp zeker. Dus het kan echt hoor. Sterkte met je beslissing!
vrijdag 27 oktober 2017 om 08:53
Hier ook 1 dochtertje. Voor mij voelt dit als af. Ook door mijn chronische "ziekte" vind ik het goed zo. Ik noem dit voor mijzelf altijd goede zelfkennis. Nu ben ik een leuke/goede moeder, maar ik weet niet of dat zo is bij 2 kinderen. Dan zou ik sowieso hulp moeten hebben vanuit buitenaf (familie, meer opvang etc).
Enige momenten dat ik twijfel, komt echt puur door de omgeving. Door mijn jonge leeftijd (in de 20), en jonge dochtertje "wacht" iedereen op de tweede. En krijg ik daar vaak genoeg opmerkingen over. Ook partner zou graag een tweede willen zien.
Enige momenten dat ik twijfel, komt echt puur door de omgeving. Door mijn jonge leeftijd (in de 20), en jonge dochtertje "wacht" iedereen op de tweede. En krijg ik daar vaak genoeg opmerkingen over. Ook partner zou graag een tweede willen zien.
vrijdag 27 oktober 2017 om 08:56
Dit schreef ik op een ander topic over een tweede kind:
"Ik zou de keuze voor wel of niet nog een kind nooit baseren op de 'kleine kindertijd'. Die is superkort.
Het grootste gedeelte van je leven met kinderen zijn ze groot, het overgrote deel zelfs volwassenen.
Mensen focussen altijd zo op die eerste paar jaar en die praktische kant, maar dat is toch geen onderbouwing voor een keuze die je hele leven geldt en zo ontzettend veel meer inhoudt?"
Daar ben ik wel benieuwd naar. Een jaar of vijf vliegt om. En de 50 jaar daarna, hoe zie je die?
"Ik zou de keuze voor wel of niet nog een kind nooit baseren op de 'kleine kindertijd'. Die is superkort.
Het grootste gedeelte van je leven met kinderen zijn ze groot, het overgrote deel zelfs volwassenen.
Mensen focussen altijd zo op die eerste paar jaar en die praktische kant, maar dat is toch geen onderbouwing voor een keuze die je hele leven geldt en zo ontzettend veel meer inhoudt?"
Daar ben ik wel benieuwd naar. Een jaar of vijf vliegt om. En de 50 jaar daarna, hoe zie je die?
vrijdag 27 oktober 2017 om 11:47
Van de week was ik met drie vriendinnen uit eten. Natuurlijk ook weer gesproken over onze kinderen. Een van ons groepje heeft heel bewust geen kinderen. Ik en de andere moeders hadden alle drie het gevoel onze kinderen echt niet te willen missen en er heel veel van te houden, maaaaaar... als we het over zouden kunnen doen, zouden we er toch nog eens honderd keer over nadenken. Hoewel dat geen zin heeft, want wij vonden ook allemaal dat wel of geen kinderen krijgen veel meer te maken heeft met gevoel dan met nadenken. Ik heb er destijds trouwens wel heel hard en diep en pijnlijk over nagedacht, maar uiteindelijk gaf mijn gevoel de doorslag. Ik heb achteraf het idee toen toch ook echt door mijn hormonen misleid te zijn, zogezegd. De vriendinnen waar ik van de week mee uit was en het er dus over had, ook.
Dat klinkt allemaal wat negatief misschien. Wij hebben overigens wel allemaal kinderen met een diagnose in het autistisch spectrum en/of ADD, wat het er natuurlijk niet makkelijker op maakt.
Ik heb wel bewust voor twee kinderen gekozen en dat voelde destijds ook helemaal goed, en nog. Ik werd op mijn 34ste ongepland, maar wel gewenst, zwanger van de oudste en toen die tien maanden was en alles heel goed en soepel ging en ik voelde dat ik vruchtbaar was, zijn we gelijk voor de tweede gegaan en ik was direct weer zwanger. Mijn kinderen schelen dus maar zo'n anderhalf jaar en kunnen gelukkig heel goed met elkaar opschieten, dat is ook altijd zo geweest. Maar het is vooral de zorg voor de toekomst. Vanwege hun diagnoses weten we niet wat die brengt, hoewel je dat ook bij 'gewone' kinderen natuurlijk nooit zeker weet.
Als ik zo lees hoe moeilijk bij jullie de baby- en peutertijd is geweest, zou het zomaar kunnen zijn dat je kind ook 'iets' heeft, bijvoorbeeld een ASS. In dat geval is de kans aanzienlijk dat ook een tweede kind het heeft. Hoewel dat gelukkig ook weer geen garantie is voor een moeilijke tijd; onze oudste heeft dus ASS (Asperger in zijn geval, kreeg diagnose toen dat onderscheid nog werd gemaakt) maar is tot nu toe (hij is nu 14) altijd een heerlijk en eigenlijk heel makkelijk, relaxt en vrolijk kind geweest, zonder de toch vaak bij ASS voorkomende driftbuien en neerslachtigheid.
Blablabla, voor ik me verder verlies in duizenden rationele overwegingen, wens ik je veel sterkte met al deze gevoelens, het is gewoon heel lastig eigenlijk, om over zoiets als kinderen krijgen een keuze te maken. Het is natuurlijk een enorme verworvenheid dat dat kan, maar moeilijk is het zeker.
Dat klinkt allemaal wat negatief misschien. Wij hebben overigens wel allemaal kinderen met een diagnose in het autistisch spectrum en/of ADD, wat het er natuurlijk niet makkelijker op maakt.
Ik heb wel bewust voor twee kinderen gekozen en dat voelde destijds ook helemaal goed, en nog. Ik werd op mijn 34ste ongepland, maar wel gewenst, zwanger van de oudste en toen die tien maanden was en alles heel goed en soepel ging en ik voelde dat ik vruchtbaar was, zijn we gelijk voor de tweede gegaan en ik was direct weer zwanger. Mijn kinderen schelen dus maar zo'n anderhalf jaar en kunnen gelukkig heel goed met elkaar opschieten, dat is ook altijd zo geweest. Maar het is vooral de zorg voor de toekomst. Vanwege hun diagnoses weten we niet wat die brengt, hoewel je dat ook bij 'gewone' kinderen natuurlijk nooit zeker weet.
Als ik zo lees hoe moeilijk bij jullie de baby- en peutertijd is geweest, zou het zomaar kunnen zijn dat je kind ook 'iets' heeft, bijvoorbeeld een ASS. In dat geval is de kans aanzienlijk dat ook een tweede kind het heeft. Hoewel dat gelukkig ook weer geen garantie is voor een moeilijke tijd; onze oudste heeft dus ASS (Asperger in zijn geval, kreeg diagnose toen dat onderscheid nog werd gemaakt) maar is tot nu toe (hij is nu 14) altijd een heerlijk en eigenlijk heel makkelijk, relaxt en vrolijk kind geweest, zonder de toch vaak bij ASS voorkomende driftbuien en neerslachtigheid.
Blablabla, voor ik me verder verlies in duizenden rationele overwegingen, wens ik je veel sterkte met al deze gevoelens, het is gewoon heel lastig eigenlijk, om over zoiets als kinderen krijgen een keuze te maken. Het is natuurlijk een enorme verworvenheid dat dat kan, maar moeilijk is het zeker.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 28 oktober 2017 om 06:49
Hier herkenning!
Onze eerste kwam 6 weken te vroeg na een pittige zwangerschap. 2 weken in het ziekenhuis gelegen. Thuis veel huilen en heel ontevreden kindje.
We hebben alles geprobeerd om haar tevreden te krijgen maar niks werkte.
Na 6 maanden nam het huilen af maar de slapeloze nachten bleven. Ze kon ook nooit alleen spelen. We zaten al om 5 uur soms beneden omdat ze dan niet meer wilde slapen.
En toen werd ze 2...wat een verademing inderdaad. Ze kon meer zelf waardoor ze meer tevreden werd. Toen krijg ik ook de kriebels voor een tweede terwijl we heeeel bang waren voor de babytijd.
Toch zwanger mogen worden en nu een wolk van een baby. Ze is tevreden en lacht naar iedereen. Grote zus is dol op haar en andersom ook.
Doe wat goed voelt. Je kan niet in de toekomst kijken. Weet dat het zwaar KAN worden en accepteer dat dan ook.
Succes
Onze eerste kwam 6 weken te vroeg na een pittige zwangerschap. 2 weken in het ziekenhuis gelegen. Thuis veel huilen en heel ontevreden kindje.
We hebben alles geprobeerd om haar tevreden te krijgen maar niks werkte.
Na 6 maanden nam het huilen af maar de slapeloze nachten bleven. Ze kon ook nooit alleen spelen. We zaten al om 5 uur soms beneden omdat ze dan niet meer wilde slapen.
En toen werd ze 2...wat een verademing inderdaad. Ze kon meer zelf waardoor ze meer tevreden werd. Toen krijg ik ook de kriebels voor een tweede terwijl we heeeel bang waren voor de babytijd.
Toch zwanger mogen worden en nu een wolk van een baby. Ze is tevreden en lacht naar iedereen. Grote zus is dol op haar en andersom ook.
Doe wat goed voelt. Je kan niet in de toekomst kijken. Weet dat het zwaar KAN worden en accepteer dat dan ook.
Succes
zaterdag 28 oktober 2017 om 11:16
Allereerst vind ik niet dat die eerste periode omvliegt. Iedereen zegt altijd dat het zo snel gaat allemaal, ik geloof het nog steeds niet. Natuurlijk duurt het minder lang dan de rest, maar in 2 jaar kun je ergens behoorlijk aan onderdoor gaan.permis schreef: ↑27-10-2017 08:56Dit schreef ik op een ander topic over een tweede kind:
"Ik zou de keuze voor wel of niet nog een kind nooit baseren op de 'kleine kindertijd'. Die is superkort.
Het grootste gedeelte van je leven met kinderen zijn ze groot, het overgrote deel zelfs volwassenen.
Mensen focussen altijd zo op die eerste paar jaar en die praktische kant, maar dat is toch geen onderbouwing voor een keuze die je hele leven geldt en zo ontzettend veel meer inhoudt?"
Daar ben ik wel benieuwd naar. Een jaar of vijf vliegt om. En de 50 jaar daarna, hoe zie je die?
Verder: wie zegt dat ik de latere periodes wél leuk ga vinden? Dat het dus alleen de ‘kleine kindertijd’ is die ik niet leuk vind?
(Klinkt heel zwart en doemdenkerig, dat valt in de praktijk wel mee.)
zaterdag 28 oktober 2017 om 21:10
Het lastige met dit soort dingen is dat je gewoon niet in de toekomst kunt kijken. Je weet het gewoon nooit zeker. Voor ons virl een tweede aan de ene kant echt mee omdat ze gewoon een makkelijker kind is dan haar zus. Aan de andere kant ervaar ik wel dat ik met mijn baan en twee kinderen gewoon altijd een lijst van dingen heb die nog gedaan moeten worden. De uutjes voor jezelf die je met een kind nog wel hebt af en toe, worden door de tweede opgeslokt.
zondag 29 oktober 2017 om 07:51
Herkenbaar, ik heb ook een tijdje zo getwijfeld. Ik heb een postnatale depressie gehad en ik heb lang nodig gehad om weer een beetje mezelf te worden. Tijdens die periode kon ik mezelf ook zo dwars zitten met "ben ik eigenlijk niet heel lui en wíl ik het gewoon heel makkelijk hebben?" "Waarom kan ik niet gewoon een beetje stoerder zijn?" Etc.etc.
Nu waren die gedachten bij mij deels gekleurd door het hebben van een depressie maar ook door wat de maatschappij of anderen al dan wel niet zouden kunnen denken.
Het hielp mij om te bedenken hoe ik ons gezin zou zien over 10 of 20 jaar en ik zie echt maar 1 kind. Daarnaast ken ik mezelf goed genoeg en hou ik gewoon van tijd en ruimte voor mezelf. Ik heb naast zoon ook een eigen bedrijf en daar wil ik ook tijd aan besteden want ik hou ontzettend van mijn werk. Man heeft ook een leuke en drukke baan en het is nu allemaal goed te combineren.
Mijn wens voor een tweede was ook een soort wens om het over te kunnen doen, dan zou het wél allemaal goed gaan en kon ik wél echt genieten zoals het hoort. Maar ja, niemand kan garanderen dat er wel een roze wolk komt bij een tweede en ik wilde dus niet écht nog een kind maar een goedmaakbaby. Toen ik me dat realiseerde kon ik het loslaten
Ik ben zelf ook enig kind en heb het nooit als een gemis ervaren om geen broers of zussen te hebben. Ik vind het voor zoon dus ook niet zielig.
Probeer eens echt te bedenken hoe je jezelf ziet over 10 of 20 jaar. En probeer een beetje lief voor jezelf te zijn en te kijken waar al die onaardige gedachten vandaan komen.
Nu waren die gedachten bij mij deels gekleurd door het hebben van een depressie maar ook door wat de maatschappij of anderen al dan wel niet zouden kunnen denken.
Het hielp mij om te bedenken hoe ik ons gezin zou zien over 10 of 20 jaar en ik zie echt maar 1 kind. Daarnaast ken ik mezelf goed genoeg en hou ik gewoon van tijd en ruimte voor mezelf. Ik heb naast zoon ook een eigen bedrijf en daar wil ik ook tijd aan besteden want ik hou ontzettend van mijn werk. Man heeft ook een leuke en drukke baan en het is nu allemaal goed te combineren.
Mijn wens voor een tweede was ook een soort wens om het over te kunnen doen, dan zou het wél allemaal goed gaan en kon ik wél echt genieten zoals het hoort. Maar ja, niemand kan garanderen dat er wel een roze wolk komt bij een tweede en ik wilde dus niet écht nog een kind maar een goedmaakbaby. Toen ik me dat realiseerde kon ik het loslaten
Ik ben zelf ook enig kind en heb het nooit als een gemis ervaren om geen broers of zussen te hebben. Ik vind het voor zoon dus ook niet zielig.
Probeer eens echt te bedenken hoe je jezelf ziet over 10 of 20 jaar. En probeer een beetje lief voor jezelf te zijn en te kijken waar al die onaardige gedachten vandaan komen.
zondag 29 oktober 2017 om 10:51
Nou, in relatie tot een heel mensenleven zullen veel mensen dat anders zien denk ik.
Maar als je het werkelijk een lange rótperiode vindt, beter van niet, toch? Voor iedereen.
Ik vond de "hele kleine kindertijd" in praktisch opzicht druk, maar vanwege de eerder genoemde betrekkelijkheid daarvan kon ik die drukte wel relativeren. In emotioneel (niet praktisch) opzicht vond ik het juist een heerlijke ongecompliceerde tijd. En voor je het weet is het niet meer praktisch druk, maar juist wel in je hoofd. Grappig hoe dat draait. Denk dat iedereen met grote kinderen dat wel kan beamen.
En als de 'kinderen' zelfstandig zijn, ontstaan er weer hele nieuwe verhoudingen en is je hele leven weer anders. En dat duurt pas lang
Heel mooi hoe dat werkt, vind ik.
dinsdag 31 oktober 2017 om 16:39
Zo hèhè, eindelijk tijd om te reageren. Ik heb het maar druk zo, met één kind .
Wat is er weer veel treffends geschreven.
De post van Watdachtjehiervan is heel treffend. Ik zou willen dat ik een tweede kind zou willen. Maar in mijn hart voel ik het niet. Er is geen wens, geen verlangen. Dat maakt dat ik me abnormaal voel. En lui, zoals Lunchlover het ook al zo treffend schreef.
En wat ik ergens anders las: de wens is eigenlijk dat ik de babytijd over zou mogen doen, en dan góéd. Dat is wat anders dan de wens voor een tweede kind.
Ik hou het er bij dat ik geen tweede kind wil. En moet accepteren dan ik af en toe zal twijfelen, door externe factoren. Maar dan ga ik dit topic weer lezen
. Wat is er weer veel treffends geschreven.
De post van Watdachtjehiervan is heel treffend. Ik zou willen dat ik een tweede kind zou willen. Maar in mijn hart voel ik het niet. Er is geen wens, geen verlangen. Dat maakt dat ik me abnormaal voel. En lui, zoals Lunchlover het ook al zo treffend schreef.
En wat ik ergens anders las: de wens is eigenlijk dat ik de babytijd over zou mogen doen, en dan góéd. Dat is wat anders dan de wens voor een tweede kind.
Ik hou het er bij dat ik geen tweede kind wil. En moet accepteren dan ik af en toe zal twijfelen, door externe factoren. Maar dan ga ik dit topic weer lezen
dinsdag 31 oktober 2017 om 17:00
Dit: herkenbaar. Klinkt als postnatale depletie (google even, geen depressie, maar depletie). Gun je zelf absoluut de tijd om weer het gevoel te krijgen van "he, ik heb weer tijd voor mezelf" en "ik heb weer rust gevonden". In die situatie kun je veel beter beslissen of je het wel/niet wilt.
Goed van je dat je er zo diep over nadenkt, trouwens.
zaterdag 4 november 2017 om 16:29
Wat goed dat je meer duidelijkheid hebt Bladie. Als ik jou zo lees, dan denk ik dat aan een tweede beginnen echt geen goed idee is omdat het niet uit jezelf komt. Wat de rest van de wereld hierover denkt is totaal van ondergeschikt belang. En aan een tweede beginnen voor de eerste is ronduit belachelijk. Neem dan een hondje.
En al die oordelen dat het ‘“lui’ of ‘zielig’ zou zijn... Er valt altijd wel wat te mopperen. Wij hebben twee dochters, dan is het ook ‘jammer’ dat we geen zoon hebben en ‘zielig’ voor mijn man. Hij wordt daar in zijn vriendengroep best een beetje mee geplaagd.
En al die oordelen dat het ‘“lui’ of ‘zielig’ zou zijn... Er valt altijd wel wat te mopperen. Wij hebben twee dochters, dan is het ook ‘jammer’ dat we geen zoon hebben en ‘zielig’ voor mijn man. Hij wordt daar in zijn vriendengroep best een beetje mee geplaagd.
zaterdag 4 november 2017 om 16:33
zaterdag 4 november 2017 om 16:35
Het enige dat mij echt tegenvalt is het extra huishouden met twer kinderen. Zodra het kan komt er hier mooi een poets.Lisa077 schreef: ↑04-11-2017 16:33Overigens vond/vind ik de eerste vijf jaar helemaal geen rotperiode. Zelfs van de eerste weken heb ik genoten. Lekker vaak knuffelen. Onze jongste is nu een dreumesje en ik vind deze tijd ook weer super leuk. Maar er is uiteraard niet zoveel tijd voor mezelf. Dat lever ik echter graag in.
zondag 17 mei 2020 om 18:10
Ik lees ook even mee, ook hier heel veel herkenning, dochtertje is nu bijna 3Kaatjefrummel schreef: ↑16-05-2020 15:18Hoi Bladie,
Ik zit op dit moment in hetzelfde schuitje als jij eind 2017, toen jij dit topic opende. Alles wat je deelde, raakte me. Daarom ben ik benieuwd: hoe gaat het nu met je?
Groet!
Je praat geen poep- maar wat ruik ik dan?
zondag 28 juni 2020 om 19:47
Oh ik stuit hier toevallig op! Hoop dat je het nog leest...Kaatjefrummel schreef: ↑16-05-2020 15:18Hoi Bladie,
Ik zit op dit moment in hetzelfde schuitje als jij eind 2017, toen jij dit topic opende. Alles wat je deelde, raakte me. Daarom ben ik benieuwd: hoe gaat het nu met je?
Groet!
Het gaat goed. Nog steeds 1 kind. Ik WIL gewoon geen tweede kind. Ik heb er de wens niet voor. Heel af en toe wat twijfels, maar die waren meer gebaseerd op een angst dat kind eenzaam zou worden. Eigenlijk werf die angst vooral gevoed door het soms nog aanwezige stigma op het concept 'enig kind'.
Maar ik kon dat wel zuiver herkennen, dat die angst de drijver van de twijfel was. En dát is voor mij geen goede reden om een extra kind op de wereld te zetten. En ons kind is hartstikke sociaal, gelukkig, veel vriendjes.
Voor mij geldt dat ik het niet voelde, ik voelde geen wens voor nog een kind. Diep van binnen wilde ik het gewoon niet. En daar ben ik trouw aan gebleven.
Ik zou dat mentaal ook niet aankunnen trouwens, het zou me de kop kosten. Dat speelt ook erg mee in de overweging. Zit liever lekker in mijn vel dan nóg een keer een depressie/burn out.
We zijn nu een paar jaar verder en we zijn in balans als gezin. Er is nu ook ruimte voor mij, mijn ontwikkeling én voldoende tijd voor mezelf. En daar ga ik het beste op, zeg maar.
Waar zit jouw dubio?
