Angst voor wel/geen tweede kind

Even mijn hart luchten, in de hoop om mezelf beter te begrijpen en om wijze raad/herkenning te krijgen. Ik schrijf dit bericht in emotie. Dus alsjeblieft, wees een beetje mild .

We hebben een kind van bijna 3. Zware tijden gehad. Huilbaby/huildreumes, gebroken nachten tot 2 mnd geleden, heel gevoelig kind (claimt mamma, wat angstig), heftige verlatingsangst, en nog meer van dat soort dingen. Wij konden de deur niet makkelijk uit met onze kleine. Ook voor iets simpels zoals wandelen bijvoorbeeld. Iets waar ik juist heel erg naar uitkeek, toen ik zwanger was. En het was echt geen kwestie van 'gewoon doen'.
Nooit een echte verklaring gevonden voor wat er met onze baby aan de hand was.
Ik heb het als heel zwaar ervaren. Die peuterbuien van nu zijn appeltje-eitje vergeleken met de baby- en dreumestijd. Sinds 2 mdn heb ik weer nachtrust. (Overigens verdelen mijn partner en ik alles, maar ik heb het over het gemak even over 'ik/mij'.)
Niet gek, dat ik chronisch gespannen en oververmoeid was. Op. Uiteindelijk in de ziektewet beland.

Een tweede kind? No way. Echt niet dat ik mezelf dit nog eens ga aandoen. Denk ik regelmatig. Heerlijk, nu weer meer vrijheid en rust. Iets wat ik héél erg nodig heb.
En af en toe komt er iets knagen. Wanneer ik mijn zoontje als enig kind zie, tussen allemaal andere kinderen die met broers/zussen spelen. In een speeltuin of op een verjaardag. Een schuldgevoel knaagt. Door mij, zal mijn kind nooit die band kennen. Die band die ik zo fijn met mijn eigen zussen heb. 'Hij zal alleen zijn', zegt die stem. En ja, ik weet ook wel dat dat overdreven is. Maar het gevoel is er wel zo.
En op de momenten dat het zo heerlijk is met onze peuter, als hij in zijn heerlijke kinderlijke verwondering de oren van ons hoofd kletst: dan geniet ik me suf en wil ik er zo nog wel tien.
Twijfeltwijfeltwijfel, die steeds uitsloeg naar 'nee, IK wil geen tweede kind want daar word IK niet blijer van. Ik heb nu eenmaal rust en vrijheid nodig'. Mijn partner heeft zich daar bij neer gelegd.

Er worden veel baby's om me heen geboren, in naaste kring. Overal, écht, gaat het soepel en ontspannen. Geen huilbaby's, normale nachten, ontspannen ouders. Niemand vindt het zwaar. Ik vraag er expliciet naar, op zoek naar herkenning. Ik ben jaloers. Een emotie die ik niet van mezelf ken. En ik ben boos op mezelf dat ik jaloers ben, want ik heb toch een lieve gezonde zoon?
En ik vraag me af wat ik verkeerd heb gedaan, waarom het bij ons zo anders was (en vaak nog is). Heb ik me gewoon aangesteld bij de eerste? Zou het bij ons ook zo ontspannen kunnen gaan, als we toch voor een tweede kindje zouden kiezen? Een ontspannen babytijd?

En zojuist kwam het bericht dat mijn beste vriendin zwanger is. Van de derde. Ik kon niet blij zijn. Voelde een steen in mijn maag. Weer die jaloezie: 'Mensen om me heen 'nemen' zo makkelijk meerdere kinderen. Zij kunnen dat wel aan, ik ben er niet sterk genoeg voor'.

Ik ben bang. Bang om weer te gaan wankelen. Bang voor stress, voor slapeloosheid, voor minder tijd voor mezelf, voor minder tijd voor mijn man. Bang om mezelf weer te verliezen. Bang om anderen te verliezen, omdat ik met een tweede kind weer moe/futloos word.
En ook: bang dat ik onze zoon tekort doe als enig kind. Bang om zelf spijt te krijgen, als er geen tweede komt.

Ik DURF geen tweede kind. Ben zo bang, dat ik niet eens echt wéét of ik het wel of niet WIL. En ergens gun ik het ons wel. Ik gun ons nog zo'n leuk kind. Ik gun mijn zoon een broer of zus. En weet tegelijkertijd dat ik dit dan weer idealiseer.
Als ik zogenaamd zo overtuigd was van 'geen tweede', waarom dan toch steeds die steen op mijn maag en die jaloezie? Waarom dan toch steeds die twijfel?

Iemand die dit herkent? Hoe ben jij er mee om gegaan?