Kinderen
alle pijlers
Angst voor wel/geen tweede kind
zondag 22 oktober 2017 om 23:05
Even mijn hart luchten, in de hoop om mezelf beter te begrijpen en om wijze raad/herkenning te krijgen. Ik schrijf dit bericht in emotie. Dus alsjeblieft, wees een beetje mild 
.
We hebben een kind van bijna 3. Zware tijden gehad. Huilbaby/huildreumes, gebroken nachten tot 2 mnd geleden, heel gevoelig kind (claimt mamma, wat angstig), heftige verlatingsangst, en nog meer van dat soort dingen. Wij konden de deur niet makkelijk uit met onze kleine. Ook voor iets simpels zoals wandelen bijvoorbeeld. Iets waar ik juist heel erg naar uitkeek, toen ik zwanger was. En het was echt geen kwestie van 'gewoon doen'.
Nooit een echte verklaring gevonden voor wat er met onze baby aan de hand was.
Ik heb het als heel zwaar ervaren. Die peuterbuien van nu zijn appeltje-eitje vergeleken met de baby- en dreumestijd. Sinds 2 mdn heb ik weer nachtrust. (Overigens verdelen mijn partner en ik alles, maar ik heb het over het gemak even over 'ik/mij'.)
Niet gek, dat ik chronisch gespannen en oververmoeid was. Op. Uiteindelijk in de ziektewet beland.
Een tweede kind? No way. Echt niet dat ik mezelf dit nog eens ga aandoen. Denk ik regelmatig. Heerlijk, nu weer meer vrijheid en rust. Iets wat ik héél erg nodig heb.
En af en toe komt er iets knagen. Wanneer ik mijn zoontje als enig kind zie, tussen allemaal andere kinderen die met broers/zussen spelen. In een speeltuin of op een verjaardag. Een schuldgevoel knaagt. Door mij, zal mijn kind nooit die band kennen. Die band die ik zo fijn met mijn eigen zussen heb. 'Hij zal alleen zijn', zegt die stem. En ja, ik weet ook wel dat dat overdreven is. Maar het gevoel is er wel zo.
En op de momenten dat het zo heerlijk is met onze peuter, als hij in zijn heerlijke kinderlijke verwondering de oren van ons hoofd kletst: dan geniet ik me suf en wil ik er zo nog wel tien.
Twijfeltwijfeltwijfel, die steeds uitsloeg naar 'nee, IK wil geen tweede kind want daar word IK niet blijer van. Ik heb nu eenmaal rust en vrijheid nodig'. Mijn partner heeft zich daar bij neer gelegd.
Er worden veel baby's om me heen geboren, in naaste kring. Overal, écht, gaat het soepel en ontspannen. Geen huilbaby's, normale nachten, ontspannen ouders. Niemand vindt het zwaar. Ik vraag er expliciet naar, op zoek naar herkenning. Ik ben jaloers. Een emotie die ik niet van mezelf ken. En ik ben boos op mezelf dat ik jaloers ben, want ik heb toch een lieve gezonde zoon?
En ik vraag me af wat ik verkeerd heb gedaan, waarom het bij ons zo anders was (en vaak nog is). Heb ik me gewoon aangesteld bij de eerste? Zou het bij ons ook zo ontspannen kunnen gaan, als we toch voor een tweede kindje zouden kiezen? Een ontspannen babytijd?
En zojuist kwam het bericht dat mijn beste vriendin zwanger is. Van de derde. Ik kon niet blij zijn. Voelde een steen in mijn maag. Weer die jaloezie: 'Mensen om me heen 'nemen' zo makkelijk meerdere kinderen. Zij kunnen dat wel aan, ik ben er niet sterk genoeg voor'.
Ik ben bang. Bang om weer te gaan wankelen. Bang voor stress, voor slapeloosheid, voor minder tijd voor mezelf, voor minder tijd voor mijn man. Bang om mezelf weer te verliezen. Bang om anderen te verliezen, omdat ik met een tweede kind weer moe/futloos word.
En ook: bang dat ik onze zoon tekort doe als enig kind. Bang om zelf spijt te krijgen, als er geen tweede komt.
Ik DURF geen tweede kind. Ben zo bang, dat ik niet eens echt wéét of ik het wel of niet WIL. En ergens gun ik het ons wel. Ik gun ons nog zo'n leuk kind. Ik gun mijn zoon een broer of zus. En weet tegelijkertijd dat ik dit dan weer idealiseer.
Als ik zogenaamd zo overtuigd was van 'geen tweede', waarom dan toch steeds die steen op mijn maag en die jaloezie? Waarom dan toch steeds die twijfel?
Iemand die dit herkent? Hoe ben jij er mee om gegaan?
. We hebben een kind van bijna 3. Zware tijden gehad. Huilbaby/huildreumes, gebroken nachten tot 2 mnd geleden, heel gevoelig kind (claimt mamma, wat angstig), heftige verlatingsangst, en nog meer van dat soort dingen. Wij konden de deur niet makkelijk uit met onze kleine. Ook voor iets simpels zoals wandelen bijvoorbeeld. Iets waar ik juist heel erg naar uitkeek, toen ik zwanger was. En het was echt geen kwestie van 'gewoon doen'.
Nooit een echte verklaring gevonden voor wat er met onze baby aan de hand was.
Ik heb het als heel zwaar ervaren. Die peuterbuien van nu zijn appeltje-eitje vergeleken met de baby- en dreumestijd. Sinds 2 mdn heb ik weer nachtrust. (Overigens verdelen mijn partner en ik alles, maar ik heb het over het gemak even over 'ik/mij'.)
Niet gek, dat ik chronisch gespannen en oververmoeid was. Op. Uiteindelijk in de ziektewet beland.
Een tweede kind? No way. Echt niet dat ik mezelf dit nog eens ga aandoen. Denk ik regelmatig. Heerlijk, nu weer meer vrijheid en rust. Iets wat ik héél erg nodig heb.
En af en toe komt er iets knagen. Wanneer ik mijn zoontje als enig kind zie, tussen allemaal andere kinderen die met broers/zussen spelen. In een speeltuin of op een verjaardag. Een schuldgevoel knaagt. Door mij, zal mijn kind nooit die band kennen. Die band die ik zo fijn met mijn eigen zussen heb. 'Hij zal alleen zijn', zegt die stem. En ja, ik weet ook wel dat dat overdreven is. Maar het gevoel is er wel zo.
En op de momenten dat het zo heerlijk is met onze peuter, als hij in zijn heerlijke kinderlijke verwondering de oren van ons hoofd kletst: dan geniet ik me suf en wil ik er zo nog wel tien.
Twijfeltwijfeltwijfel, die steeds uitsloeg naar 'nee, IK wil geen tweede kind want daar word IK niet blijer van. Ik heb nu eenmaal rust en vrijheid nodig'. Mijn partner heeft zich daar bij neer gelegd.
Er worden veel baby's om me heen geboren, in naaste kring. Overal, écht, gaat het soepel en ontspannen. Geen huilbaby's, normale nachten, ontspannen ouders. Niemand vindt het zwaar. Ik vraag er expliciet naar, op zoek naar herkenning. Ik ben jaloers. Een emotie die ik niet van mezelf ken. En ik ben boos op mezelf dat ik jaloers ben, want ik heb toch een lieve gezonde zoon?
En ik vraag me af wat ik verkeerd heb gedaan, waarom het bij ons zo anders was (en vaak nog is). Heb ik me gewoon aangesteld bij de eerste? Zou het bij ons ook zo ontspannen kunnen gaan, als we toch voor een tweede kindje zouden kiezen? Een ontspannen babytijd?
En zojuist kwam het bericht dat mijn beste vriendin zwanger is. Van de derde. Ik kon niet blij zijn. Voelde een steen in mijn maag. Weer die jaloezie: 'Mensen om me heen 'nemen' zo makkelijk meerdere kinderen. Zij kunnen dat wel aan, ik ben er niet sterk genoeg voor'.
Ik ben bang. Bang om weer te gaan wankelen. Bang voor stress, voor slapeloosheid, voor minder tijd voor mezelf, voor minder tijd voor mijn man. Bang om mezelf weer te verliezen. Bang om anderen te verliezen, omdat ik met een tweede kind weer moe/futloos word.
En ook: bang dat ik onze zoon tekort doe als enig kind. Bang om zelf spijt te krijgen, als er geen tweede komt.
Ik DURF geen tweede kind. Ben zo bang, dat ik niet eens echt wéét of ik het wel of niet WIL. En ergens gun ik het ons wel. Ik gun ons nog zo'n leuk kind. Ik gun mijn zoon een broer of zus. En weet tegelijkertijd dat ik dit dan weer idealiseer.
Als ik zogenaamd zo overtuigd was van 'geen tweede', waarom dan toch steeds die steen op mijn maag en die jaloezie? Waarom dan toch steeds die twijfel?
Iemand die dit herkent? Hoe ben jij er mee om gegaan?
zondag 28 juni 2020 om 20:46
Hoi Bladie,
Voor mij is het ook wel interessant dat dit topic weer omhoog komt. Ik herken heel veel in wat je in 2017 schreef. Durf ik niet voor een tweede te gaan of wil ik niet?
Ik denk dat jou kind richting de 6 gaat nu? Dan zijn onze kinderen ongeveer even oud.
Ik weet soms nog altijd niet of ik niet durf of niet wil. Ik denk dat ik echt niet wil, want mezelf kennende zet ik me wel over bepaalde dingen heen als ik écht iets wil. Voor mijn eerste zwangerschap heb ik dat ook gedaan, dat vond ik van te voren ook doodeng en was wel wat bang voor allerlei mogelijke problemen (die ook deels uitgekomen zijn).
Alleen dat issue wat ik nog wel eens hoor dat men het sneu vind, 1 kind, daar heb ik geen last van. Ik zie vooral een heel gelukkig kind
Maar fijn dat je nog even een update geeft!
Voor mij is het ook wel interessant dat dit topic weer omhoog komt. Ik herken heel veel in wat je in 2017 schreef. Durf ik niet voor een tweede te gaan of wil ik niet?
Ik denk dat jou kind richting de 6 gaat nu? Dan zijn onze kinderen ongeveer even oud.
Ik weet soms nog altijd niet of ik niet durf of niet wil. Ik denk dat ik echt niet wil, want mezelf kennende zet ik me wel over bepaalde dingen heen als ik écht iets wil. Voor mijn eerste zwangerschap heb ik dat ook gedaan, dat vond ik van te voren ook doodeng en was wel wat bang voor allerlei mogelijke problemen (die ook deels uitgekomen zijn).
Alleen dat issue wat ik nog wel eens hoor dat men het sneu vind, 1 kind, daar heb ik geen last van. Ik zie vooral een heel gelukkig kind
Maar fijn dat je nog even een update geeft!
zondag 28 juni 2020 om 22:40
bladie schreef: ↑28-06-2020 19:47Oh ik stuit hier toevallig op! Hoop dat je het nog leest...
Het gaat goed. Nog steeds 1 kind. Ik WIL gewoon geen tweede kind. Ik heb er de wens niet voor. Heel af en toe wat twijfels, maar die waren meer gebaseerd op een angst dat kind eenzaam zou worden. Eigenlijk werf die angst vooral gevoed door het soms nog aanwezige stigma op het concept 'enig kind'.
Maar ik kon dat wel zuiver herkennen, dat die angst de drijver van de twijfel was. En dát is voor mij geen goede reden om een extra kind op de wereld te zetten. En ons kind is hartstikke sociaal, gelukkig, veel vriendjes.
Voor mij geldt dat ik het niet voelde, ik voelde geen wens voor nog een kind. Diep van binnen wilde ik het gewoon niet. En daar ben ik trouw aan gebleven.
Ik zou dat mentaal ook niet aankunnen trouwens, het zou me de kop kosten. Dat speelt ook erg mee in de overweging. Zit liever lekker in mijn vel dan nóg een keer een depressie/burn out.
We zijn nu een paar jaar verder en we zijn in balans als gezin. Er is nu ook ruimte voor mij, mijn ontwikkeling én voldoende tijd voor mezelf. En daar ga ik het beste op, zeg maar.
Waar zit jouw dubio?
Wat fijn Bladie!
maandag 29 juni 2020 om 00:41
Bedankt voor dit topic Bladie!
Hier ook twijfels. Ik heb een flinke postnatale depressie gehad na de geboorte van ons kind welke pas na een jaar gediagnosticeerd is. Het heeft me 2 jaar therapie gekost om weer een beetje mezelf te worden. Ik kan nu zeggen dat het weer redelijk goed met me gaat. De scherpe randjes zijn eraf.
Ik durf niet. Kind is nu bijna 4 en ik ben midden 30 dus voor mijn gevoel moet ik nu een besluit gaan nemen. En hoewel er in mijn hart ruimte is voor een tweede ben ik zo bang voor herhaling. En daarbij (en die las ik hier ook) twijfel ik of ik echt een tweede wil of dat ik zo graag het geluk wil ervaren wat erbij hoort als je een kindje hebt gekregen.
Ik weet het niet.
En tegelijkertijd doet mijn hart pijn als er weer een kind wordt geboren in onze naaste omgeving. Jaloezie denk ik. Ik had het zo graag anders gezien.
Hier ook twijfels. Ik heb een flinke postnatale depressie gehad na de geboorte van ons kind welke pas na een jaar gediagnosticeerd is. Het heeft me 2 jaar therapie gekost om weer een beetje mezelf te worden. Ik kan nu zeggen dat het weer redelijk goed met me gaat. De scherpe randjes zijn eraf.
Ik durf niet. Kind is nu bijna 4 en ik ben midden 30 dus voor mijn gevoel moet ik nu een besluit gaan nemen. En hoewel er in mijn hart ruimte is voor een tweede ben ik zo bang voor herhaling. En daarbij (en die las ik hier ook) twijfel ik of ik echt een tweede wil of dat ik zo graag het geluk wil ervaren wat erbij hoort als je een kindje hebt gekregen.
Ik weet het niet.
En tegelijkertijd doet mijn hart pijn als er weer een kind wordt geboren in onze naaste omgeving. Jaloezie denk ik. Ik had het zo graag anders gezien.
maandag 29 juni 2020 om 07:48
pingpang schreef: ↑29-06-2020 00:41Bedankt voor dit topic Bladie!
Hier ook twijfels. Ik heb een flinke postnatale depressie gehad na de geboorte van ons kind welke pas na een jaar gediagnosticeerd is. Het heeft me 2 jaar therapie gekost om weer een beetje mezelf te worden. Ik kan nu zeggen dat het weer redelijk goed met me gaat. De scherpe randjes zijn eraf.
Ik durf niet. Kind is nu bijna 4 en ik ben midden 30 dus voor mijn gevoel moet ik nu een besluit gaan nemen. En hoewel er in mijn hart ruimte is voor een tweede ben ik zo bang voor herhaling. En daarbij (en die las ik hier ook) twijfel ik of ik echt een tweede wil of dat ik zo graag het geluk wil ervaren wat erbij hoort als je een kindje hebt gekregen.
Ik weet het niet.
tegelijkertijd doet mijn hart pijn als er weer een kind wordt geboren in onze naaste omgeving. Jaloezie denk ik. Ik had het zo graag anders gezien. [b\]
Dat herken ik. Bij mij kwam dat vooral voort uit 'net zo willen zijn als anderen', 'normaal zijn', niet afwijken/zwakker zijn omdat ik het niet wil omdat ik het niet zou trekken.
Zoiets zat in mijn hoofd.
Nu voel ik juist dat het -voor mij- juist heel krachtig en goede zelfzorg is. Doordat ik kijk naar wat ik zélf wil en kan, en dáár naar handel ipv naar gedachtekronkels, zijn we alledrie blij.
maandag 29 juni 2020 om 08:15
Wat fijn dat je een update hebt gegeven, Bladie! Lees zojuist het hele topic en ik herken ontzettend veel van wat er geschreven is. Leuk om te lezen dat je blij bent met je keuze om trouw te zijn aan je eigen gevoel.
Hier in dezelfde dubio van tijd tot tijd.
Dan helpt een topic als dit enorm! Dank, schrijfsters van toen en nu.
Hier in dezelfde dubio van tijd tot tijd.
Dan helpt een topic als dit enorm! Dank, schrijfsters van toen en nu.
maandag 29 juni 2020 om 08:27
Wat vind je jezelf van je motivatie voor een tweede kind: uit schuldgevoel & jaloezie? Misschien toch maar voor die puppy gaan en je vriendenkring wat diverser selecteren. Lees dit topic eens: "Kiezen voor kinderen, omdat het zo hoort". Aanrader!
Update: Ik had het hele topic nog niet gelezen: geweldig om te lezen dat je genoeg kracht hebt gevonden om tegen je omgeving in te gaan en voor jezelf en je huidige gezin te kiezen. Ik wenste dat meer moeders (in spé) die zo vatbaar zijn voor beïnvloeding wat langer zouden nadenken....
Update: Ik had het hele topic nog niet gelezen: geweldig om te lezen dat je genoeg kracht hebt gevonden om tegen je omgeving in te gaan en voor jezelf en je huidige gezin te kiezen. Ik wenste dat meer moeders (in spé) die zo vatbaar zijn voor beïnvloeding wat langer zouden nadenken....
maandag 29 juni 2020 om 08:34
Wat een fijn topic.
Wij hebben zelf ook 1 kind die ongeveer dezelfde leeftijd heeft als die van Bladie. Ik vond de eerste jaren erg pittig en kampte ook met veel psychische problemen. Toch had ik nog heel lang een twijfel of we onze zoon niet tekort deden door hem als enig kind op te laten groeien.
Uiteindelijk hebben we toen hij 5 werd de knoop doorgehakt dat er inderdaad geen tweede komt. Ik ben liever een leuke, stabiele moeder van 1 kind dan dat ik die balans waar we zo hard voor hebben gevochten weer verstoor voor een broertje of zusje, waarbij je nooit 100% zekerheid hebt dat er ook een sterke broer-zus band ontstaat.
Verder: over enig kinderen bestaan veel vooroordelen, bijvoorbeeld dat het zielig zou zijn, dat ze eenzaam zouden zijn, dat je constant achter speel-afspraakjes aan moet.... In mijn ervaring klopt er weinig van die vooroordelen.
Wij hebben zelf ook 1 kind die ongeveer dezelfde leeftijd heeft als die van Bladie. Ik vond de eerste jaren erg pittig en kampte ook met veel psychische problemen. Toch had ik nog heel lang een twijfel of we onze zoon niet tekort deden door hem als enig kind op te laten groeien.
Uiteindelijk hebben we toen hij 5 werd de knoop doorgehakt dat er inderdaad geen tweede komt. Ik ben liever een leuke, stabiele moeder van 1 kind dan dat ik die balans waar we zo hard voor hebben gevochten weer verstoor voor een broertje of zusje, waarbij je nooit 100% zekerheid hebt dat er ook een sterke broer-zus band ontstaat.
Verder: over enig kinderen bestaan veel vooroordelen, bijvoorbeeld dat het zielig zou zijn, dat ze eenzaam zouden zijn, dat je constant achter speel-afspraakjes aan moet.... In mijn ervaring klopt er weinig van die vooroordelen.
maandag 29 juni 2020 om 09:20
Als toevoeging: ook uit alle onderzoeken die ooit gedaan zijn blijkt dat enig kinderen nergens negatief uitkomen, hoogstens als nét iets socialer.mindervanmij schreef: ↑29-06-2020 08:34Wat een fijn topic.
Wij hebben zelf ook 1 kind die ongeveer dezelfde leeftijd heeft als die van Bladie. Ik vond de eerste jaren erg pittig en kampte ook met veel psychische problemen. Toch had ik nog heel lang een twijfel of we onze zoon niet tekort deden door hem als enig kind op te laten groeien.
Uiteindelijk hebben we toen hij 5 werd de knoop doorgehakt dat er inderdaad geen tweede komt. Ik ben liever een leuke, stabiele moeder van 1 kind dan dat ik die balans waar we zo hard voor hebben gevochten weer verstoor voor een broertje of zusje, waarbij je nooit 100% zekerheid hebt dat er ook een sterke broer-zus band ontstaat.
Verder: over enig kinderen bestaan veel vooroordelen, bijvoorbeeld dat het zielig zou zijn, dat ze eenzaam zouden zijn, dat je constant achter speel-afspraakjes aan moet.... In mijn ervaring klopt er weinig van die vooroordelen.
maandag 29 juni 2020 om 09:34
Wat leuk, al die reacties die nog op zo'n oud topic komen. En ook wat reacties van bekenden uit het 1 is genoeg topic zie ik
Zoals hier ook al eerder is benoemd, in het begin voelde ik me ook een beetje een aansteller en slappeling omdat ik 2 niet zag zitten, dat zou ik fysiek en geestelijk niet trekken was ik bang. Totdat ik bedacht dat het juist heel verstandig en sterk is om dat gevoel te erkennen en er naar te handelen. Zoals TO hierboven zegt, het voelt juist krachtig om dicht bij jezelf te blijven.
Fijn om te lezen dat meer mensen het zo ervaren.
Zoals hier ook al eerder is benoemd, in het begin voelde ik me ook een beetje een aansteller en slappeling omdat ik 2 niet zag zitten, dat zou ik fysiek en geestelijk niet trekken was ik bang. Totdat ik bedacht dat het juist heel verstandig en sterk is om dat gevoel te erkennen en er naar te handelen. Zoals TO hierboven zegt, het voelt juist krachtig om dicht bij jezelf te blijven.
Fijn om te lezen dat meer mensen het zo ervaren.
maandag 29 juni 2020 om 09:38
Ik vind het ook juist moedig. En ken ook wel ouders met 2 of meer kinderen die hun handen (en hoofd) echt al meer dan vol hadden aan 1. En nu continu gestresst en geïrriteerd rondlopen. Is toch zonde?Beschuitmetjam schreef: ↑29-06-2020 09:34Wat leuk, al die reacties die nog op zo'n oud topic komen. En ook wat reacties van bekenden uit het 1 is genoeg topic zie ik
Zoals hier ook al eerder is benoemd, in het begin voelde ik me ook een beetje een aansteller en slappeling omdat ik 2 niet zag zitten, dat zou ik fysiek en geestelijk niet trekken was ik bang. Totdat ik bedacht dat het juist heel verstandig en sterk is om dat gevoel te erkennen en er naar te handelen. Zoals TO hierboven zegt, het voelt juist krachtig om dicht bij jezelf te blijven.
Fijn om te lezen dat meer mensen het zo ervaren.
maandag 29 juni 2020 om 09:54
Ja, en mezelf kennende zou ik er precies zo bijlopen, altijd gestresst. Daar wordt niemand gelukkig van. Ik houd het maar op zelfkennis.Herfstblaadje19 schreef: ↑29-06-2020 09:38Ik vind het ook juist moedig. En ken ook wel ouders met 2 of meer kinderen die hun handen (en hoofd) echt al meer dan vol hadden aan 1. En nu continu gestresst en geïrriteerd rondlopen. Is toch zonde?
maandag 29 juni 2020 om 10:18
Same here.Beschuitmetjam schreef: ↑29-06-2020 09:54Ja, en mezelf kennende zou ik er precies zo bijlopen, altijd gestresst. Daar wordt niemand gelukkig van. Ik houd het maar op zelfkennis.
Rond mijn menstruatie heb ik altijd een paar dagen dat ik het niet zo goed overzie en alles somber inzie. Dan is het heel fijn dat mijn man het gewoon even over kan nemen. Met 2 kinderen zou dat minder een optie zijn, denk ik.
maandag 29 juni 2020 om 20:21
Wat een fijn topic en krachtige overwegingen om te lezen! Hier wel een hele sterke wens voor een tweede, dus andere afweging, en ik ben nu ook zwanger. Wel hadden we voor onszelf duidelijk dat wij daar bepaalde voorwaarden voor nodig hadden. Die voorwaarden zijn o.a. praktisch, als in lage maandlasten en een goede buffer, zodat we her en der veel vrij kunnen nemen terwijl de opvang doorloopt of even tijd tussen opdrachten in het geval van mijn man. We vonden met name het eerste jaar gewoon echt zwaar. Als we dit niet voor elkaar hadden gekregen, zou onze dochter enig kind zijn gebleven of zou het leeftijdsverschil groter zijn geweest.
dinsdag 30 juni 2020 om 00:43
Van mij dan ook een update
Wij hebben het ook bij 1 gehouden. Heb tijdje toch heel erg getwijfeld maar man wilde echt niet, en hij is vorig jaar geholpen. Nu ben ik blij dat er geen 2e is gekomen. We zijn erg gelukkig met 3, en nu de familie eindelijk door heeft dat er echt geen bij komt is er rust. Die eeuwige vraag was irritant, ook al zeiden we nee die 2e komt niet. Tot ik alle baby spullen ging verkopen bleef de vraag komen.
Ik ben meer gaan werken, hobbies opgepakt, en ik vind het heerlijk dat er weer wat tijd is voor mezelf nu mijn kind naar school gaat. Ik denk oprecht dat we het zwaar zouden hebben met een extra kind. Wij vinden de 2 ouders op 1 kind verhouding top lol.
Ik vond het erg fijn destijds gelijkgestemden te vinden in dit topic. Het hielp me mijn gedachten te ordenen. Dank daarvoor nog alle schrijfsters.
Wij hebben het ook bij 1 gehouden. Heb tijdje toch heel erg getwijfeld maar man wilde echt niet, en hij is vorig jaar geholpen. Nu ben ik blij dat er geen 2e is gekomen. We zijn erg gelukkig met 3, en nu de familie eindelijk door heeft dat er echt geen bij komt is er rust. Die eeuwige vraag was irritant, ook al zeiden we nee die 2e komt niet. Tot ik alle baby spullen ging verkopen bleef de vraag komen.
Ik ben meer gaan werken, hobbies opgepakt, en ik vind het heerlijk dat er weer wat tijd is voor mezelf nu mijn kind naar school gaat. Ik denk oprecht dat we het zwaar zouden hebben met een extra kind. Wij vinden de 2 ouders op 1 kind verhouding top lol.
Ik vond het erg fijn destijds gelijkgestemden te vinden in dit topic. Het hielp me mijn gedachten te ordenen. Dank daarvoor nog alle schrijfsters.
"It does not do to dwell on dreams, and forget to live."
woensdag 1 juli 2020 om 08:31
Dit herken ik volledig voor wat betreft de vergelijking met anderen. Dat heb ik soms ook nog. En ik weet niet waar dat uit voortkomt, want ergens “hoef/wil” ik ook geen tweede (meer).Frizz schreef: ↑22-10-2017 23:20Mijn situatie is nergens vergelijkbaar, behalve dan het stuk jaloezie en de gedachte 'zij kunnen het wel'. Het voelt een beetje als falen, anderzijds ben ik nu erg gelukkig met m'n ene kind.
Maar de scherpe kantjes zijn bij mij weer verdwenen, ik heb nog wel even. Een tweede kan ook later nog.
Ik ben zelf moeder van een ICSI dochter. En als mijn man een stuk jonger was geweest dan zouden we ongetwijfeld voor een tweede kind zijn gegaan, in de hoop dat het zou lukken, wederom via de medische molen.
Een schuldgevoel ten opzichte van mijn dochter heb ik niet zo gehad. Ze heeft (volwassen) half broers en een zus en speelde voor Covid geregeld met de dochter van mijn man’s volwassen dochter. Verder organiseer ik de nodige play dates met andere kinderen en gaat ze minimaal 2 dagen per week naar de opvang.
Zelf heb ik na 1,5 jaar wel weer een kriebel gehad. Maar na wikken en wegen hebben mijn man besloten niet nogmaals te proberen een kind te krijgen. Dat zou ook een beetje onverantwoord zijn vanwege de leeftijd van mijn man en vanwege het feit dat alles dan weer in het teken staat van zwanger worden/blijven en dit mogelijk ten koste gaat van mijn dochter (wij hadden een aanzienlijk aantal pogingen nodig).
Mijn armen zijn gevuld en 9 van de 10 keer heb ik daar echt helemaal vrede mee. Dat gezegd hebbende, het steekt soms wanneer mensen de keuze hebben kinderen te maken/krijgen en voor een tweede/derde kunnen gaan en dat in ons geval die keuze door omstandigheden is gemaakt. Maar als iemand zou vragen of ik nu zwanger zou willen zijn geloof ik niet dat het antwoord een volmondig ja is, eerder een nee.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
zaterdag 4 juli 2020 om 17:43
Wat een toeval dat dit topic omhoog komt deze week.
Ik heb niet alles gelezen maar toen ik dit stukje las voelde het alsof het over mij ging:
'En zojuist kwam het bericht dat mijn beste vriendin zwanger is. Van de derde. Ik kon niet blij zijn. Voelde een steen in mijn maag. Weer die jaloezie: 'Mensen om me heen 'nemen' zo makkelijk meerdere kinderen. Zij kunnen dat wel aan, ik ben er niet sterk genoeg voor'.
Afgelopen weken lijkt het alsof iedereen om mij heen door gaat en voelt het voor mij alsof ik stil sta en niet verder ga. De meeste dames die tegelijkertijd met mij van de eerste in verwachting waren zijn in verwachting van een tweede. Ik merk dat het confronterend voor me is en ik het moeilijk vind dat het voor anderen zo makkelijk is.
Na mijn dochter heb ik een postnatale depressie gehad en heb lang geloofd dat ik nooit meer gelukkig ging worden zoals voordat ik een baby kreeg. Achteraf gezien is onze dochter een hele makkelijke baby geweest, maar zo voelde dat voor mij absoluut niet. Ik vond het erg zwaar, had veel spanning, stress en verdriet omdat ik dat allemaal zo voelde. Ik was voor mijn gevoel de controle over mijn leven kwijt en mij leven stond alleen nog maar in het teken van onze dochter.
Uiteindelijk ben ik met hulp van medicatie en therapie er weer bovenop gekomen. Ik ben weer van de medicatie af en kan genieten van mijn lieve schattige mooie peuter incl de dwarse buien en soms moeilijke momenten.
Toch kwamen de gevoelens van depressie weer opzetten tijdens de lockdown door corona. Ik heb door op tijd contact te zoeken met de huisarts van de antidepressiva af kunnen blijven, maar het was zo'n enorme domper. Werd met mijn neus op de feiten gedrukt en gaf me het besef dat ik dus snel weer uit balans ben.
Ik denk dat ik bijna voor 90% wel kan zeggen dat een tweede mij weer uit balans brengt en de kans op een depressie weer heel groot is. Bv laatst dat mijn vriendin vraagt of ik een dagje op haar baby kan passen, nou mijn hart begon direct sneller te kloppen
Ik wil dat niet weer, ik zeg wel eens dat ik dan mezelf weer voor een periode moet opofferen. Terwijl ik in mijn hoofd weet wat verstandig is en ik dan ook echt niet een tweede wil, willen mijn emoties wel eens met mij aan de haal gaan.
Het voelt alsof ik faal en zwak ben. Voor mijn gevoel zit ik in een acceptatieproces en heeft het tijd nodig.
Ik heb niet alles gelezen maar toen ik dit stukje las voelde het alsof het over mij ging:
'En zojuist kwam het bericht dat mijn beste vriendin zwanger is. Van de derde. Ik kon niet blij zijn. Voelde een steen in mijn maag. Weer die jaloezie: 'Mensen om me heen 'nemen' zo makkelijk meerdere kinderen. Zij kunnen dat wel aan, ik ben er niet sterk genoeg voor'.
Afgelopen weken lijkt het alsof iedereen om mij heen door gaat en voelt het voor mij alsof ik stil sta en niet verder ga. De meeste dames die tegelijkertijd met mij van de eerste in verwachting waren zijn in verwachting van een tweede. Ik merk dat het confronterend voor me is en ik het moeilijk vind dat het voor anderen zo makkelijk is.
Na mijn dochter heb ik een postnatale depressie gehad en heb lang geloofd dat ik nooit meer gelukkig ging worden zoals voordat ik een baby kreeg. Achteraf gezien is onze dochter een hele makkelijke baby geweest, maar zo voelde dat voor mij absoluut niet. Ik vond het erg zwaar, had veel spanning, stress en verdriet omdat ik dat allemaal zo voelde. Ik was voor mijn gevoel de controle over mijn leven kwijt en mij leven stond alleen nog maar in het teken van onze dochter.
Uiteindelijk ben ik met hulp van medicatie en therapie er weer bovenop gekomen. Ik ben weer van de medicatie af en kan genieten van mijn lieve schattige mooie peuter incl de dwarse buien en soms moeilijke momenten.
Toch kwamen de gevoelens van depressie weer opzetten tijdens de lockdown door corona. Ik heb door op tijd contact te zoeken met de huisarts van de antidepressiva af kunnen blijven, maar het was zo'n enorme domper. Werd met mijn neus op de feiten gedrukt en gaf me het besef dat ik dus snel weer uit balans ben.
Ik denk dat ik bijna voor 90% wel kan zeggen dat een tweede mij weer uit balans brengt en de kans op een depressie weer heel groot is. Bv laatst dat mijn vriendin vraagt of ik een dagje op haar baby kan passen, nou mijn hart begon direct sneller te kloppen
Ik wil dat niet weer, ik zeg wel eens dat ik dan mezelf weer voor een periode moet opofferen. Terwijl ik in mijn hoofd weet wat verstandig is en ik dan ook echt niet een tweede wil, willen mijn emoties wel eens met mij aan de haal gaan.Het voelt alsof ik faal en zwak ben. Voor mijn gevoel zit ik in een acceptatieproces en heeft het tijd nodig.
zaterdag 4 juli 2020 om 17:53
Dat acceptatieproces is (voor mij tenminste!) iets wat komt en gaat. Ik heb periodes dat ik het allemaal prima geacccepteerd heb, maar ook periodes dat het opeens weer pijn doet dat ik voor mijn gevoel niet zelf die keuze heb kunnen maken, maar dat ik 'te zwak' ben (psychische problemen)
Mijn zus is nu bijna uitgerekend van haar tweede en ik zit daardoor nu even in een mindere periode, voel me minderwaardig ten opzichte van haar, heb het gevoel dat ik er niet meer toe doe bij mijn ouders - ze zijn echt gek op kleine kinderen en ik merk dat ze minder hebben met de leeftijd van mijn zoon, al houden ze van allebei evenveel, mijn zoon kan niet op tegen alle leuke dingen die mijn neefje en straks nieuwe telg doen. Dat doet soms ook pijn.
Aan de andere kant denk ik bij mezelf: als ik me weer zo ga voelen als ik me de eerste jaren heb gevoeld, dan weet ik eerlijk gezegd niet of ons huwelijk dat overleeft, en wellicht ikzelf ook niet. We zijn nu in rustiger vaarwater gekomen, het is goed zo.
Maar tegelijk heb ik wel die behoefte om ook weer eens in de belangstelling te staan. Alleen helaas is de enige manier om dat voor elkaar te krijgen momenteel om er een extra kind uit te persen. En dat gaat niet gebeuren
Mijn zus is nu bijna uitgerekend van haar tweede en ik zit daardoor nu even in een mindere periode, voel me minderwaardig ten opzichte van haar, heb het gevoel dat ik er niet meer toe doe bij mijn ouders - ze zijn echt gek op kleine kinderen en ik merk dat ze minder hebben met de leeftijd van mijn zoon, al houden ze van allebei evenveel, mijn zoon kan niet op tegen alle leuke dingen die mijn neefje en straks nieuwe telg doen. Dat doet soms ook pijn.
Aan de andere kant denk ik bij mezelf: als ik me weer zo ga voelen als ik me de eerste jaren heb gevoeld, dan weet ik eerlijk gezegd niet of ons huwelijk dat overleeft, en wellicht ikzelf ook niet. We zijn nu in rustiger vaarwater gekomen, het is goed zo.
Maar tegelijk heb ik wel die behoefte om ook weer eens in de belangstelling te staan. Alleen helaas is de enige manier om dat voor elkaar te krijgen momenteel om er een extra kind uit te persen. En dat gaat niet gebeuren
zaterdag 4 juli 2020 om 18:44
Heftig mindervanmij dat je je dan minderwaardig ten opzicht van je zus voelt. Mijn zusje is nu ook opnieuw zwanger en dat gevoel heb ik gelukkig niet, want wij hebben totaal verschillende levens. Ik zou in haar situatie niet voor nog een kind hebben gekozen.
Ik ben er meer jaloers op dat zij zo makkelijk die keuze kan maken. Natuurlijk is dat voor haar ook anders omdat zij niet in mijn situatie heeft gezeten.
Ik snap wel wat je bedoelt met je ouders. De liefde zal niet minder zijn, maar de nieuwigheid is eraf en zo'n nieuwe baby gebeurt weer alles voor het eerst opnieuw. Ik heb dat trouwens zelf altijd bloed irritant gevonden als ergens een baby was en daar alle aandacht naar ging en je geen fatsoenlijk gesprek meer kon voeren.
Ik heb het er wel over met mensen om mij heen en die zeggen dan dat ik juist sterk ben ipv zwak omdat ik er goed over nadenk en die keuze maak, maar zo voelt dat absoluut niet. Ik ben vooral teleurgesteld in mezelf.
Daarnaast heb je nog de mensen die zeggen ach anders ga je er gewoon voor je weet toch niet zeker of je weer een depressie krijgt, je weet nu meer dan bij de eerste, misschien valt het wel mee. Ik denk dat ik liever spijt heb dat ik niet voor een tweede ben gegaan dan dat ik spijt heb van een kind.
Ik ben er meer jaloers op dat zij zo makkelijk die keuze kan maken. Natuurlijk is dat voor haar ook anders omdat zij niet in mijn situatie heeft gezeten.
Ik snap wel wat je bedoelt met je ouders. De liefde zal niet minder zijn, maar de nieuwigheid is eraf en zo'n nieuwe baby gebeurt weer alles voor het eerst opnieuw. Ik heb dat trouwens zelf altijd bloed irritant gevonden als ergens een baby was en daar alle aandacht naar ging en je geen fatsoenlijk gesprek meer kon voeren.
Ik heb het er wel over met mensen om mij heen en die zeggen dan dat ik juist sterk ben ipv zwak omdat ik er goed over nadenk en die keuze maak, maar zo voelt dat absoluut niet. Ik ben vooral teleurgesteld in mezelf.
Daarnaast heb je nog de mensen die zeggen ach anders ga je er gewoon voor je weet toch niet zeker of je weer een depressie krijgt, je weet nu meer dan bij de eerste, misschien valt het wel mee. Ik denk dat ik liever spijt heb dat ik niet voor een tweede ben gegaan dan dat ik spijt heb van een kind.
zaterdag 4 juli 2020 om 20:11
Ja, dat is nu dus bij ons ook een beetje zo... Al 2 jaar geen gesprek meer te voeren met mijn ouders omdat zodra mijn neefje iets doet direct de aandacht weg is. Vond ik trouwens ook wel eens irritant toen mijn eigen zoon nog zo klein was, hoor. Alleen ligt je eigen focus dan ook meer bij het kind, dus dan valt het iets minder op.
Ja, dat "dan ga je er gewoon voor" dat heb ik ook vaak te horen gekregen. Zelfs iemand die tegen mijn moeder had gezegd dat ze moeders had gezien die na de geboorte van hun 2e juist van hun klachten af waren gekomen. Tsja, heel leuk, maar ik neem het risico gewoon niet.
Nu mijn zus voor de 2e keer zwanger is krijg ik ook wel weer meer opmerkingen over wanneer bij ons een tweede komt, en dat wij dan maar voor een meisje moeten zorgen. Ik ben blij dat mijn man gesteriliseerd is, want ik kan het nu gewoon afdoen met een grapje dat ik dan heel wat uit te leggen heb aan mijn man, dan begrijpen ze wel hoe het ervoor staat
Ja, dat "dan ga je er gewoon voor" dat heb ik ook vaak te horen gekregen. Zelfs iemand die tegen mijn moeder had gezegd dat ze moeders had gezien die na de geboorte van hun 2e juist van hun klachten af waren gekomen. Tsja, heel leuk, maar ik neem het risico gewoon niet.
Nu mijn zus voor de 2e keer zwanger is krijg ik ook wel weer meer opmerkingen over wanneer bij ons een tweede komt, en dat wij dan maar voor een meisje moeten zorgen. Ik ben blij dat mijn man gesteriliseerd is, want ik kan het nu gewoon afdoen met een grapje dat ik dan heel wat uit te leggen heb aan mijn man, dan begrijpen ze wel hoe het ervoor staat
zaterdag 4 juli 2020 om 22:07
Ik herken heel erg wat je schrijft. Vooral dit stukje heb ik precies zo ervaren:Lavendel_12 schreef: ↑04-07-2020 17:43Wat een toeval dat dit topic omhoog komt deze week.
Ik heb niet alles gelezen maar toen ik dit stukje las voelde het alsof het over mij ging:
'En zojuist kwam het bericht dat mijn beste vriendin zwanger is. Van de derde. Ik kon niet blij zijn. Voelde een steen in mijn maag. Weer die jaloezie: 'Mensen om me heen 'nemen' zo makkelijk meerdere kinderen. Zij kunnen dat wel aan, ik ben er niet sterk genoeg voor'.
Afgelopen weken lijkt het alsof iedereen om mij heen door gaat en voelt het voor mij alsof ik stil sta en niet verder ga. De meeste dames die tegelijkertijd met mij van de eerste in verwachting waren zijn in verwachting van een tweede. Ik merk dat het confronterend voor me is en ik het moeilijk vind dat het voor anderen zo makkelijk is.
Na mijn dochter heb ik een postnatale depressie gehad en heb lang geloofd dat ik nooit meer gelukkig ging worden zoals voordat ik een baby kreeg. Achteraf gezien is onze dochter een hele makkelijke baby geweest, maar zo voelde dat voor mij absoluut niet. Ik vond het erg zwaar, had veel spanning, stress en verdriet omdat ik dat allemaal zo voelde. Ik was voor mijn gevoel de controle over mijn leven kwijt en mij leven stond alleen nog maar in het teken van onze dochter.
Uiteindelijk ben ik met hulp van medicatie en therapie er weer bovenop gekomen. Ik ben weer van de medicatie af en kan genieten van mijn lieve schattige mooie peuter incl de dwarse buien en soms moeilijke momenten.
Toch kwamen de gevoelens van depressie weer opzetten tijdens de lockdown door corona. Ik heb door op tijd contact te zoeken met de huisarts van de antidepressiva af kunnen blijven, maar het was zo'n enorme domper. Werd met mijn neus op de feiten gedrukt en gaf me het besef dat ik dus snel weer uit balans ben.
Ik denk dat ik bijna voor 90% wel kan zeggen dat een tweede mij weer uit balans brengt en de kans op een depressie weer heel groot is. Bv laatst dat mijn vriendin vraagt of ik een dagje op haar baby kan passen, nou mijn hart begon direct sneller te kloppen
Het voelt alsof ik faal en zwak ben. Voor mijn gevoel zit ik in een acceptatieproces en heeft het tijd nodig.
Na mijn dochter heb ik een postnatale depressie gehad en heb lang geloofd dat ik nooit meer gelukkig ging worden zoals voordat ik een baby kreeg. Achteraf gezien is onze dochter een hele makkelijke baby geweest, maar zo voelde dat voor mij absoluut niet. Ik vond het erg zwaar, had veel spanning, stress en verdriet omdat ik dat allemaal zo voelde. Ik was voor mijn gevoel de controle over mijn leven kwijt en mij leven stond alleen nog maar in het teken van onze dochter.
Destijds ben ik niet naar de huisarts gegaan, maar ik was zeker depressief, weet niet of ik de diagnose pnd had gekregen. Mede daardoor (en doordat mijn man en ik beiden de babytijd zwaar vonden (ondanks dat we geen moelijke baby hadden), hebben we lang getwijfeld over een tweede. De wens was er wel en alle babyspullen hebben we bewaard, omdat we ons wel een toekomst met een tweede voorstelden. Uiteindelijk zijn we ervoor gegaan toen de oudste 3 was, waarbij we ons goed realiseerden dat het waarschijnlijk zwaar zou gaan worden dat eerste jaar. Ik was meteen zwanger, dat kwam wel een beetje als een shock, want ik had verwacht dat het vast niet weer zo snel zou gaan (bij de eerste ook binnen een paar maanden). Zwangerschap verliep goed, maar ik vond het wel zwaar i.c.m. de zorg voor een pitte peuter. Zeker de laatste maanden waren fysiek lastig. Onze jongste werd uiteindelijk ruim 3 weken te vroeg geboren, terwijl ik er nog helemaal niet 'klaar voor was'. Natuurlijk, alles voor de baby was gereed, maar ik had nog zoveel dingen op mijn 'to-do lijstje', die ik nog graag had willen afvinken
Maar goed, daar trok de kleine zich niets van aan. Na een snelle bevalling was ze er en gelukkig helemaal gezond (wel wat klein). Ze deed het verder ook prima, alleen doorslapen duurde dit keer wel wat langer (na een maand of 4 en ik besef dat ik dan nog niet mag klagen).Hoe blij ik ook met haar was, het viel me enorm zwaar; de zorg voor twee kids. De drukte, het verdelen van de aandacht, het gevoel hebben nooit meer een moment voor jezelf te hebben. Daarnaast had ik verwacht dat ik relaxter zou zijn dit keer, maar nee. Ik maakte me zorgen over van alles (absoluut niet nodig, maar ik kon de dingen niet in perspectief plaatsen). Al snel merkte ik dat ik weer sombere gevoelens had en ben ik dit keer wel vrij snel naar de huisarts gegaan. Lang verhaal kort: met medicatie, hulp van een psycholoog, een steunend netwerk om ons heen en het simpele feit dat het wat makkelijker werd naarmate ze wat ouder werd, ben ik er bovenop gekomen. Maar zeker dat eerste half jaar ben ik ontzettend ongelukkig geweest. Terwijl ik tegelijkertijd gelukkig wel blij was met mijn kind en ik ook echt wel van haar kon genieten. Maar de sombere gevoelens, het gevoel de controle kwijt te zijn, het niet kunnen overzien, verschrikkelijk.
MAAR, inmiddels is onze jongste een dreumes van 1,5 en genieten we ontzettend van haar en van de ontwikkelingen die ze doormaakt. Het is ook echt al weer een stuk makkelijker geworden. De tijd is (achteraf, niet toen ik er in zat hoor, toen kon ik de dagen wel vooruit kijken), omgevlogen en ik ben heel blij dat ze er is. En ja, natuurlijk is het nog steeds druk en bij vlagen hectisch, maar ik kan het nu wat meer relativeren, omdat ik besef en ook weet (van de oudste) dat het beter en makkelijker wordt.
Dit is mijn verhaal en ik besef dat het voor iedereen anders is. Toch wilde ik het met je delen, want ook ik heb avondenlang op het Viva forum gezeten, topics als deze doornemend. Wikkend en wegend en zeker in dat eerste jaar van mijn oudste hebben mijn man en ik allebei geroepen dat er geen tweede zou komen. En toch zijn we, ondanks alles, super blij dat we toch die keuze gemaakt hebben.
Succes met je beslissing!
maandag 6 juli 2020 om 17:03
Hoi ezeltje,
dank je wel voor je uitgebreide reactie! Het is inderdaad voor iedereen anders. Ik wil niet dat ik overtuigd (niet dat ik het gevoel heb dat je dat wil doen met jou ervaring hoor, vind het fijn dat je het deelt) moet worden dan het ook goed kan gaan, ik wil het zelf zo voelen en dat doet het op dit moment nog niet, misschien wel nooit of ooit, wie weet.
Fijn dat het bij jullie zo is gelopen en jullie blij zijn me de keuze die jullie hebben gemaakt!
dank je wel voor je uitgebreide reactie! Het is inderdaad voor iedereen anders. Ik wil niet dat ik overtuigd (niet dat ik het gevoel heb dat je dat wil doen met jou ervaring hoor, vind het fijn dat je het deelt) moet worden dan het ook goed kan gaan, ik wil het zelf zo voelen en dat doet het op dit moment nog niet, misschien wel nooit of ooit, wie weet.
Fijn dat het bij jullie zo is gelopen en jullie blij zijn me de keuze die jullie hebben gemaakt!
maandag 6 juli 2020 om 21:51
Dit vind ik verdrietig dat je ziek bent. Maar het maakt het wel extra goed dat je naar je gevoel hebt geluisterd en niet voor nog een kind bent gegaan. Het had het alleen maar moeilijker gemaakt.bladie schreef: ↑30-06-2020 07:41Wat fijn om te lezen dat dit topic waardevol blijkt voor een paar forumsters.
Niet lang nadat ik dit topic had geopend, kreeg ik een ziekte. Die ziekte werd veroorzaakt door overbelasting, stress en slaaptekort. Dus dat maakte de keuze nog wel een tikkie meer obvious
Voor mij geldt eenzelfde overweging. Minder energie, veel last van migraine en overprikkeling. Ik vind het 95% van de tijd prima zoals het is. De andere 5% zie ik een snoezige baby of moet ik ongesteld worden
dinsdag 7 juli 2020 om 08:41
haha, same here, hobbelster. Ik heb het ook altijd prima naar mijn zin maar als ik ongesteld moet worden of rond mijn eisprong, dan vind ik mezelf opeens zielig 
Gister was ik ff op bezoek bij mijn zwangere zus, ze heeft het wel zwaar nu hoor, ik heb het echt met haar te doen. Zoontje gaat net de peuterpubertijd in. Ik vond dat al pittig toen ik niet zwanger was, laat staan als je 39 weken zwanger bent
Dan kan een babytje nog zo snoezig zijn maar toen ik dat zag besefte ik me wel dat ik niet de behoefte heb om daar nog een keer doorheen te gaan. Ik ben heel blij met mijn zindelijke, zelfstandige jongeman 
Gister was ik ff op bezoek bij mijn zwangere zus, ze heeft het wel zwaar nu hoor, ik heb het echt met haar te doen. Zoontje gaat net de peuterpubertijd in. Ik vond dat al pittig toen ik niet zwanger was, laat staan als je 39 weken zwanger bent
Dan kan een babytje nog zo snoezig zijn maar toen ik dat zag besefte ik me wel dat ik niet de behoefte heb om daar nog een keer doorheen te gaan.
Ik ben heel blij met mijn zindelijke, zelfstandige jongeman
dinsdag 7 juli 2020 om 09:20
Een moeilijke keuze die je alleen zelf kan maken. Onthoud dat er geen goed of fout is.
Mijn ervaring met 2 kinderen is: een hele makkelijke baby en daarna een huilbaby (in deze volgorde). Twee hele verschillende kinderen. Dus dat kan! Maar er is een kans op weer een huilbaby. Een kleine kans, maar hij bestaat. Dus bij de keuze zou ik daar zeker rekening mee houden.
Mijn ervaring met 2 kinderen is: een hele makkelijke baby en daarna een huilbaby (in deze volgorde). Twee hele verschillende kinderen. Dus dat kan! Maar er is een kans op weer een huilbaby. Een kleine kans, maar hij bestaat. Dus bij de keuze zou ik daar zeker rekening mee houden.
