Kinderen
alle pijlers
Band ouders-kinderen op volwassen leeftijd
dinsdag 20 juli 2021 om 12:51
Nav een ander topic vraag ik me eigenlijk iets af. Hoe is jullie band met jullie ouders? En hoe verwacht je dat de band zal zijn tussen jou en jouw kinderen als die volwassen zijn? Heb je een ideaal plaatje van jullie relatie als jouw kind(eren) volwassen is/zijn? En is dat gebaseerd op je goede relatie met je ouders nu? Of hoop je juist dat jij het zo anders gaat doen, waardoor jij wél een goede band houdt met je nageslacht?
Zo is een goede en fijne opvoeding geen absolute garantie dat je kinderen in je leven blijven. Je kind kan emigreren naar de andere kant vd wereld en daar een gezin beginnen. Of je kind heeft ondanks een fijne jeugd hele andere behoeftes en is prima tevreden met 2 x per jaar een kopje koffie drinken.
Of je hebt helemaal niet zo'n fijn nest, maar hebt als ouder het "geluk" dat je kinderen zich toch moreel verplicht voelen om voor je te blijven zorgen. En alles wat daartussenin zit, van hele fijne en intieme banden tot meer zakelijke contacten.
Eigen ervaring >>
Mijn kinderen zijn nu op een leeftijd (oudere puber en ouder) dat ik merk dat het vanzelfsprekende als jong kind verandert als het kind ouder wordt en richting (jong)volwassenheid gaat. Ik vraag me soms af hoe onze relatie zich zal ontwikkelen en of we een hecht gezin blijven als mijn kinderen het huis uitgaan. Of dat ik ze misschien met geluk 1 x per maand een keer zie (mijn ex ziet zijn ouders denk ik 3 a 4 x per jaar). Hun opa en omarol is bijkans uitgespeeld en zien hun kleindkinderen ook bijna niet (meer). Mijn eigen overgebleven ouder wordt wel stevig betrokken, maar dat ligt meer aan ons kinderen en niet omdat mijn vader zelf initiatief neemt. Kennelijk vinden we dat we het gevoelsmatig niet kunnen maken om hem aan zijn lot over te laten, hoewel er niks is geweest in ons leven waardoor hij deze 'liefde' verdient. Hij mag dus eigenlijk van geluk spreken. Andere kinderen hadden hem al lang buiten de deur gezet.
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen of ideeën hierover...
Zo is een goede en fijne opvoeding geen absolute garantie dat je kinderen in je leven blijven. Je kind kan emigreren naar de andere kant vd wereld en daar een gezin beginnen. Of je kind heeft ondanks een fijne jeugd hele andere behoeftes en is prima tevreden met 2 x per jaar een kopje koffie drinken.
Of je hebt helemaal niet zo'n fijn nest, maar hebt als ouder het "geluk" dat je kinderen zich toch moreel verplicht voelen om voor je te blijven zorgen. En alles wat daartussenin zit, van hele fijne en intieme banden tot meer zakelijke contacten.
Eigen ervaring >>
Mijn kinderen zijn nu op een leeftijd (oudere puber en ouder) dat ik merk dat het vanzelfsprekende als jong kind verandert als het kind ouder wordt en richting (jong)volwassenheid gaat. Ik vraag me soms af hoe onze relatie zich zal ontwikkelen en of we een hecht gezin blijven als mijn kinderen het huis uitgaan. Of dat ik ze misschien met geluk 1 x per maand een keer zie (mijn ex ziet zijn ouders denk ik 3 a 4 x per jaar). Hun opa en omarol is bijkans uitgespeeld en zien hun kleindkinderen ook bijna niet (meer). Mijn eigen overgebleven ouder wordt wel stevig betrokken, maar dat ligt meer aan ons kinderen en niet omdat mijn vader zelf initiatief neemt. Kennelijk vinden we dat we het gevoelsmatig niet kunnen maken om hem aan zijn lot over te laten, hoewel er niks is geweest in ons leven waardoor hij deze 'liefde' verdient. Hij mag dus eigenlijk van geluk spreken. Andere kinderen hadden hem al lang buiten de deur gezet.
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen of ideeën hierover...
dinsdag 20 juli 2021 om 18:30
Ik vind dat ik een goeie band heb met beide ouders. Vroeger(toen ik nog puber was) kon ik nog wel eens jaloers zijn op vriendinnen die gezellig gingen winkelen met hun moeder, maar 1, ik haat winkelen en 2, mijn moeder kan helemaal niet lang lopen.
Dus niet winkelen, maar wel gezelligheid en het gevoel dat er onvoorwaardelijk van je wordt gehouden. Mijn ouders hebben altijd ontzettend hun best gedaan voor ons, op alle vlakken. Ik kon en kan nog steeds met alles bij ze terecht. Ik ga ook geregeld nog bij mijn moeder liggen om te knuffelen en ik ben 44 hahaha
Ik hoop dat ik dit ook zo kan meegeven aan mijn kinderen. Ik heb 3 jongens waarvan de oudste 20 is, dus zal niet zo heel lang duren voor hij zijn vleugels uitslaat.
Ik hoop dat mijn kinderen op de eerste plaats ontzettend gelukkig zullen zijn en dat ze werk krijgen waar ze blij van worden en of dat nou in de buurt is of aan de andere kant van de wereld, dat maakt dan niet uit. Je hebt zoveel mogelijkheden tegenwoordig om ver weg toch nog heel dichtbij te kunnen laten zijn.
Ik vind dat onze band best close is, zeker als ik kijk naar de dingen die ze met me bespreken.
1 ding doe ik wel anders dan mijn ouders. Mijn ouders, maar ook mijn schoonouders kunnen best een druk op ons uitoefenen ivm feestdagen enz. Aangezien mijn 2 oudste jongens een andere vader hebben is het nog best wel een geregel om iedereen bijvoorbeeld met kerst bijelkaar te hebben. Dus ik heb voor corona nog ook gezegd tegen iedereen dat ik dat niet meer doe. Iedereen kijkt maar lekker wat ze doen en met moederdag of vaderdag hoeven ze echt niet iets te doen of langs te komen, tenzij ze het zelf willen. En ze hoeven al helemaal niet op 1 januari bij mij langs te komen om gelukkig Nieuwjaar te wensen.
Dus niet winkelen, maar wel gezelligheid en het gevoel dat er onvoorwaardelijk van je wordt gehouden. Mijn ouders hebben altijd ontzettend hun best gedaan voor ons, op alle vlakken. Ik kon en kan nog steeds met alles bij ze terecht. Ik ga ook geregeld nog bij mijn moeder liggen om te knuffelen en ik ben 44 hahaha
Ik hoop dat ik dit ook zo kan meegeven aan mijn kinderen. Ik heb 3 jongens waarvan de oudste 20 is, dus zal niet zo heel lang duren voor hij zijn vleugels uitslaat.
Ik hoop dat mijn kinderen op de eerste plaats ontzettend gelukkig zullen zijn en dat ze werk krijgen waar ze blij van worden en of dat nou in de buurt is of aan de andere kant van de wereld, dat maakt dan niet uit. Je hebt zoveel mogelijkheden tegenwoordig om ver weg toch nog heel dichtbij te kunnen laten zijn.
Ik vind dat onze band best close is, zeker als ik kijk naar de dingen die ze met me bespreken.
1 ding doe ik wel anders dan mijn ouders. Mijn ouders, maar ook mijn schoonouders kunnen best een druk op ons uitoefenen ivm feestdagen enz. Aangezien mijn 2 oudste jongens een andere vader hebben is het nog best wel een geregel om iedereen bijvoorbeeld met kerst bijelkaar te hebben. Dus ik heb voor corona nog ook gezegd tegen iedereen dat ik dat niet meer doe. Iedereen kijkt maar lekker wat ze doen en met moederdag of vaderdag hoeven ze echt niet iets te doen of langs te komen, tenzij ze het zelf willen. En ze hoeven al helemaal niet op 1 januari bij mij langs te komen om gelukkig Nieuwjaar te wensen.
dinsdag 20 juli 2021 om 18:34
Ik ken verder de situatie niet natuurlijk. Maar van dichtbij ken ik ook een gezin waarbij de zoon (ruim volwassen) een wat dominantere vrouw heeft. Zij krijgt overal de schuld van, bijv "[naam zoon] mag niet eens X doen van zijn vrouw". Maar goed, dat ligt natuurlijk net zo goed aan de zoon want 1) hij heeft voor deze vrouw gekozen en 2) hij gaat er niet tegenin. Dus een beetje lullig om steeds haar de schuld te geven van de dynamiek tussen hun tweeën.
Verder zou ik zelf ook jouw schoondochter kunnen zijn misschien. :p Mijn vriend is nogal lang 'klein gehouden' door zijn ouders. Daarom ging ik automatisch 'moederen' (ik probeerde echt te wachten tot hij initiatief nam maar dat duurde nogal lang steeds haha, inmiddels gaat het beter). En mede door de sfeer bij hun in huis etc zijn we nu hechter met mijn ouders dan met de zijne. Ik vind dat ze bepaalde dingen onhandig hebben aangepakt, zoals bijv steeds weer dingen voor hem oplossen ipv hem het vertrouwen te geven dat hij het zelf kan. Ik heb op z'n 26e tegen hem gezegd dat hij natuurlijk ook zelf z'n eigen kleding kan kopen en dat dat echt niet moeilijk is en hem dat echt wel gaat lukken, bijvoorbeeld. Als ik ooit kinderen krijg, maak ik vast ook fouten (wel andere), dus ik wil niet zeggen dat ik het beter zou doen, maar intern heb ik wel commentaar. Soms ook extern.
Om het leuk te houden komen we met kerst en de verjaardagen. Ik zou ook kunnen zeggen "we gaan want hij moet nog leren", want ik vind het bij mijn schoonouders nooit zo gezellig en voel me niet vrij genoeg om zonder reden weg te gaan. Geen idee of dit toepasbaar is op jouw situatie, maar misschien levert dit een nieuw (schoondochter-)perspectief.
dinsdag 20 juli 2021 om 20:39
Jupiter1995 schreef: ↑20-07-2021 18:34Ik ken verder de situatie niet natuurlijk. Maar van dichtbij ken ik ook een gezin waarbij de zoon (ruim volwassen) een wat dominantere vrouw heeft. Zij krijgt overal de schuld van, bijv "[naam zoon] mag niet eens X doen van zijn vrouw". Maar goed, dat ligt natuurlijk net zo goed aan de zoon want 1) hij heeft voor deze vrouw gekozen en 2) hij gaat er niet tegenin. Dus een beetje lullig om steeds haar de schuld te geven van de dynamiek tussen hun tweeën.
Verder zou ik zelf ook jouw schoondochter kunnen zijn misschien. :p Mijn vriend is nogal lang 'klein gehouden' door zijn ouders. Daarom ging ik automatisch 'moederen' (ik probeerde echt te wachten tot hij initiatief nam maar dat duurde nogal lang steeds haha, inmiddels gaat het beter). En mede door de sfeer bij hun in huis etc zijn we nu hechter met mijn ouders dan met de zijne. Ik vind dat ze bepaalde dingen onhandig hebben aangepakt, zoals bijv steeds weer dingen voor hem oplossen ipv hem het vertrouwen te geven dat hij het zelf kan. Ik heb op z'n 26e tegen hem gezegd dat hij natuurlijk ook zelf z'n eigen kleding kan kopen en dat dat echt niet moeilijk is en hem dat echt wel gaat lukken, bijvoorbeeld. Als ik ooit kinderen krijg, maak ik vast ook fouten (wel andere), dus ik wil niet zeggen dat ik het beter zou doen, maar intern heb ik wel commentaar. Soms ook extern.
Geen idee of dit toepasbaar is op jouw situatie, maar misschien levert dit een nieuw (schoondochter-)perspectief.
Ik probeer haar juist niet overal de schuld van te geven, onze zoon is er zelf bij dus net zo 'schuldig'. Zij heeft alles op tafel gegooid dat ze niet leuk vind aan ons, maar wij hebben niet benoemd wat we niet leuk vinden aan haar. Dat was in het begin niet eens zo heel veel, we vonden het een leuk en spontaan meisje. Erg vrij vanaf dag één maar niet té vrij. Wel heel makkelijk, dus na een paar bezoekjes heb ik haar gevraagd om haar jas voortaan even op de kapstok te hangen in plaats van over een stoel. En ik heb haar een keer aangesproken toen ze met één lepel/vork van schaal naar schaal ging. Dat dat niet handig is met een dochter die lactose-intolerant en vegetariër is.
Zij kruipt wel graag in de slachtofferrol. Toen zoon een tentamen niet had gehaald vond zij dat o zo zielig voor hem. Ik vond het jammer, maar zei tegen zoon dat het mij niet verbaasde. Vervolgens zegt zij dat ik gezegd zou hebben dat zoon te druk was met haar en dat ik haar de schuld gaf. Enige schuldige is zoon zelf die drukker was met alles en nog wat maar niet met leren.
Zij zei niet tegen mij dat hij nog moest leren maar tegen hem: 'Kom we gaan, want jij moet nog leren.'
Onze zoon is absoluut niet klein gehouden, hij gaat zich steeds een beetje afhankelijker gedragen nu. Kan nooit meer spontaan 'ja' zeggen op iets, moet altijd eerst overleggen. Moeilijk, moeilijk moeilijk. En als ze dan kunnen, dan wordt er altijd aan de plannen getrokken om ze anders te krijgen. Uurtje eerder, half uurtje later, maar wel op tijd klaar voor volgende plannen. Wat we ook plannen zij wijzigen er iets aan.
Woensdags eet zoon hier vaak omdat zijn bijbaan hier is en zijn sport. Nou gaat morgen sport niet door, dus werkt hij een langere shift of het goed is dat we dan pas om 19;00 uur of later eten? Uh nee schat, dan ga je maar thuis eten, want je broer (die hier gewoon woont) moet vroeg eten en dan werken. Je vader heeft plannen en ik eigenlijk ook.
dinsdag 20 juli 2021 om 21:37
dinsdag 20 juli 2021 om 21:41
Ik heb niet al je reacties gelezen, dus misschien mis ik wat. Maar als ik dit lees dan ben ik toch heel benieuwd naar de andere kant van het verhaal.Andersom schreef: ↑20-07-2021 20:39
Woensdags eet zoon hier vaak omdat zijn bijbaan hier is en zijn sport. Nou gaat morgen sport niet door, dus werkt hij een langere shift of het goed is dat we dan pas om 19;00 uur of later eten? Uh nee schat, dan ga je maar thuis eten, want je broer (die hier gewoon woont) moet vroeg eten en dan werken. Je vader heeft plannen en ik eigenlijk ook.
Ik vind het gequote stukje nou echt niet aardig als je dat zo zou zeggen. Je kunt toch ook gewoon zeggen "nou schat je broertje moet werken dus wij eten om 6. Maar voel je welkom om wat eten op te warmen en daarna de deur achter je dicht te trekken, want je vader en ik hebben later op de avond al andere plannen"
dinsdag 20 juli 2021 om 21:42
Maar het is geen hotelgast het is je zoon..
Mijn kinderen zijn pas 6 en 3. Maar ik kan mij niet voorstellen dat zij niet even wat kunnen eten in mijn huis als ik er niet ben. Dat doe ik bij mijn zussen bij wijze van ook als dat zo uit komt.
dinsdag 20 juli 2021 om 21:51
Wat betreft dat 'makkelijk' zijn: begrijpelijk dat jullie daar wat van zeggen. Ik ben zelf ook vrij 'makkelijk' en ben me daar niet altijd bewust van. Hoewel ik niet zo snel m'n jas bij iemand over de stoel zou hangen.
Is dat van dat tentamen niet halen niet een miscommunicatie? Dat jullie zeiden van "nou hij had het ook wel erg druk met andere dingen" en zij dat opvat alsof het over haar gaat? Zij voelt ook wel aan dat jullie niet zo heel enthousiast over haar zijn.
Vervelend dat je je zoon zo afhankelijk ziet worden. Qua plannen zouden jullie wel duidelijk kunnen zijn toch? Zeggen dat jullie het vervelend vinden dat plannen steeds wijzigen etc.
Dat laatste klinkt inderdaad niet zo heel aardig, maar kan ik me wel voorstellen gezien de rest van het verhaal.
dinsdag 20 juli 2021 om 21:53
Ik had een goede band met m'n ouders. Nu m'n vader is overleden probeer ik elke week naar m'n moeder te gaan. Helaas lukt dat niet altijd.
Ik vind ook dat ik een goede band heb met m'n kinderen, maar de één woont in het buitenland en heb ik door corona dus al anderhalf jaar niet gezien. De ander is voor studie ook een eind weg gaan wonen en zien we dus ook bijna niet meer.
Wel jammer, maar gelukkig is er tegenwoordig ruime mogelijkheid om tussendoor even contact te hebben. Toen mijn zus en ik tegelijkertijd in het buitenland zaten, kregen m'n ouders 1x per 2 weken een kort telefoontje ofzo.
Qua afstand en weinig contact ben ik dus beide kanten op wat gewend. Maar dat maakt de band niet minder, is mijn ervaring. Er is liefde genoeg alle kanten op.
Andersom, wat een verdrietige situatie
Ik vind ook dat ik een goede band heb met m'n kinderen, maar de één woont in het buitenland en heb ik door corona dus al anderhalf jaar niet gezien. De ander is voor studie ook een eind weg gaan wonen en zien we dus ook bijna niet meer.
Wel jammer, maar gelukkig is er tegenwoordig ruime mogelijkheid om tussendoor even contact te hebben. Toen mijn zus en ik tegelijkertijd in het buitenland zaten, kregen m'n ouders 1x per 2 weken een kort telefoontje ofzo.
Qua afstand en weinig contact ben ik dus beide kanten op wat gewend. Maar dat maakt de band niet minder, is mijn ervaring. Er is liefde genoeg alle kanten op.
Andersom, wat een verdrietige situatie
Later is nu
dinsdag 20 juli 2021 om 21:58
JenBarber schreef: ↑20-07-2021 21:41Ik heb niet al je reacties gelezen, dus misschien mis ik wat. Maar als ik dit lees dan ben ik toch heel benieuwd naar de andere kant van het verhaal.
Ik vind het gequote stukje nou echt niet aardig als je dat zo zou zeggen. Je kunt toch ook gewoon zeggen "nou schat je broertje moet werken dus wij eten om 6. Maar voel je welkom om wat eten op te warmen en daarna de deur achter je dicht te trekken, want je vader en ik hebben later op de avond al andere plannen"
Dat dat broertje hier woonde had ik niet tegen hem gezegd hoor, dat stond er alleen bij voor jullie hier op Viva. En uitwonende zoon is met een kwartiertje fietsen gewoon bij hem thuis, het is niet dat hij nog een hele reis moet maken.
Maar er speelt inderdaad meer over niet aan afspraken houden en geen/te laat bericht geven als het anders wordt.
dinsdag 20 juli 2021 om 22:06
Ik begrijp je ergernis. Het klinkt mij alleen in de oren als ergernis naar je kind over ZIJN gedrag. Het helpt dan niet als je zijn vriendin dan als de bron gast aanwijzen voor verslechterende contact. Want zo te lezen doet je zoon zelf de duiten in dat zakje. Blijft ondanks alles natuurlijk verdrietig. Want alle ouders hopen natuurlijk dat de band met hun kinderen goed is en blijft en meegroeit met het leven.
dinsdag 20 juli 2021 om 22:16
Ik heb heel goed contact met beide ouders. Mijn moeder spreek ik iets meer, vaker. Ook in stress-situaties wil ik meteen m'n moeder. Zo snikte ik 2 minuten na de geboorte van kind (placenta was er nog niet eens) "ik wil m'n moehoehoedeheheher". Die werd dus ook accuut gebeld. Mijn vader heeft meer een adviserende rol. Andersom help ik hem nu overigens ook. Wat ik heel, heel erg verdrietig en ingewikkeld vind is dat mijn partner mijn vader niet zo ziet zitten. Ik snap waarom (mijn vader is een beetje een aparte) maar zie veel overeenkomsten tussen hen. Zijzelf zien dat echter niet.
Mijn partner komt uit een kil nest. Hij kent familiebanden niet zoals ik die ken. Zijn familie zien we minder. Ik probeer er wel veel energie in te steken. Vooral zijn vader app ik regelmatig over ons kind, zodat hij zich toch betrokken voelt. Ik zou kind alleen niet alleen bij hen achterlaten, iets wat ik bij mijn ouders zo doe.
Ik heb een zoon, maar kom uit een "meidemfamilie". Ik heb geen voorbeelden in mijn directe omgeving van volwassen zonen die een fijne, warme band hebben met hun moeder. Dat maakt me wel eens angstig voor de toekomst. Ik zou graag warm contact met zoon blijven houden als hij volwassen is.
Mijn partner komt uit een kil nest. Hij kent familiebanden niet zoals ik die ken. Zijn familie zien we minder. Ik probeer er wel veel energie in te steken. Vooral zijn vader app ik regelmatig over ons kind, zodat hij zich toch betrokken voelt. Ik zou kind alleen niet alleen bij hen achterlaten, iets wat ik bij mijn ouders zo doe.
Ik heb een zoon, maar kom uit een "meidemfamilie". Ik heb geen voorbeelden in mijn directe omgeving van volwassen zonen die een fijne, warme band hebben met hun moeder. Dat maakt me wel eens angstig voor de toekomst. Ik zou graag warm contact met zoon blijven houden als hij volwassen is.
dinsdag 20 juli 2021 om 22:22
diyer schreef: ↑20-07-2021 22:06Ik begrijp je ergernis. Het klinkt mij alleen in de oren als ergernis naar je kind over ZIJN gedrag. Het helpt dan niet als je zijn vriendin dan als de bron gast aanwijzen voor verslechterende contact. Want zo te lezen doet je zoon zelf de duiten in dat zakje. Blijft ondanks alles natuurlijk verdrietig. Want alle ouders hopen natuurlijk dat de band met hun kinderen goed is en blijft en meegroeit met het leven.
Dat klopt, en toch was zijn gedrag anders voordat hij met haar was. En ik zie ook vaak zijn tweestrijd. Als hij iets zou willen dat haar boos zou kunnen maken dan stelt hij liever zichzelf en ons teleur dan haar.
dinsdag 20 juli 2021 om 23:07
Ik heb een goede band met m'n ouders, maar kan er niets bij voorstellen om 1 of 2x per week daar langs te gaan en te gaan eten ofzo. Zie ze meestal 1x per maand/ per 2 maanden.
In de pubertijd botste ik wel enorm met m'n moeder, dat ging beter toen ik het huis uit ging. Met m'n vader ging altijd prima, maar die was ook regelmatig voor werk in het buitenland. M'n ouders hebben zelfs nog een tijdje gelat wegens werk in het buitenland. Toch voelt het voor mij niet alsof de band daarom niet hecht is. Ook al zie je elke niet elke week, toch blijft die band er.
Zelf geen kinderen, dus kan ik niets over zeggen.
Schoonouders zie ik iets vaker, aangezien ze in de buurt wonen. Band daarmee is ook prima. Wel is het dan vaker even kort een praatje, terwijl ik met m'n ouders gerust een dag zit. Ouders en schoonouders kunnen het ook met elkaar vinden.
In de pubertijd botste ik wel enorm met m'n moeder, dat ging beter toen ik het huis uit ging. Met m'n vader ging altijd prima, maar die was ook regelmatig voor werk in het buitenland. M'n ouders hebben zelfs nog een tijdje gelat wegens werk in het buitenland. Toch voelt het voor mij niet alsof de band daarom niet hecht is. Ook al zie je elke niet elke week, toch blijft die band er.
Zelf geen kinderen, dus kan ik niets over zeggen.
Schoonouders zie ik iets vaker, aangezien ze in de buurt wonen. Band daarmee is ook prima. Wel is het dan vaker even kort een praatje, terwijl ik met m'n ouders gerust een dag zit. Ouders en schoonouders kunnen het ook met elkaar vinden.
woensdag 21 juli 2021 om 00:01
Snap ik Pergamon. In mijn omgeving is het juist vaker moeder dochter troubles en minder vader dochter. Alsof de dochters vergevingsgezinder zijn naar hun (slecht presterende) vaders en hun moeders 100% verantwoordelijk houden voor de shit.
Ik zie het in mijn omgeving wisselend. Mannen die een betere band hebben met hun moeder. Vaker als de vader in geen velden of wegen te bekennen was. Dan kwam er sneller een beschermingsdrang richting de moeder. Maar als er wel een ok genoeg vader was, dan zie ik meer dat de zoon zich beter herkent in zijn eigen vader en dezelfde interesses heeft en minder met de moeder. Mijn ex belde ook altijd naar zijn vader. Nooit naar zijn moeder. Want die begreep toch niet wat hij leuk vond en hij begreep haar interesses niet. Dus als ik ook maar iets daaruit kan leren: probeer geïnteresseerd te zijn in het leven van je kind, ook al zijn zijn of haar interesses en hobbies niet de jouwe en begrijp je bepaalde keuzes niet.
Ik zie het in mijn omgeving wisselend. Mannen die een betere band hebben met hun moeder. Vaker als de vader in geen velden of wegen te bekennen was. Dan kwam er sneller een beschermingsdrang richting de moeder. Maar als er wel een ok genoeg vader was, dan zie ik meer dat de zoon zich beter herkent in zijn eigen vader en dezelfde interesses heeft en minder met de moeder. Mijn ex belde ook altijd naar zijn vader. Nooit naar zijn moeder. Want die begreep toch niet wat hij leuk vond en hij begreep haar interesses niet. Dus als ik ook maar iets daaruit kan leren: probeer geïnteresseerd te zijn in het leven van je kind, ook al zijn zijn of haar interesses en hobbies niet de jouwe en begrijp je bepaalde keuzes niet.
woensdag 21 juli 2021 om 00:42
Ik heb een geweldige band met mijn ouders, ik kom uit een zeer warm nest. Ik voel me ook echt een gezegend mens. Ik heb een heerlijke jeugd gehad, en toen ik op mijn 18e ging studeren stond mijn vader gelijk klaar om me te verhuizen naar best ver weg, en mijn moeder verzorgde het eten voor iedereen in mijn studentenhuis. Niet om dat ze van me af wilden, maar omdat ze me het gunden.
Ondertussen in de V.S, de UK, België en andere plekken ver weg van hun in NL gewoond, en ik heb altijd twee thuissen gehad. Dat van mezelf en van mijn ouders, want bij hun kwam ik ook altijd thuis. Ondertussen kwamen ze vaak langs en hielden we altijd contact.
En nu ben ik daar thuis, want ik raakte vanwege corona mijn baan kwijt, en later werd mijn huur ook opgezegd en had ik niks meer. Dus ik zit als 37 jarige weer bij mijn ouders. Waar pap met liefde mijn thuiswerkplek aldaar inrichtte, en waar mams met liefde haar kleding aan mij uitleent omdat alles van mij nog in dozen zit. En ik even niet de moed heb weer een stukje van mijn leven uit te moeten pakken.
We leven als drie volwassenen (met hond)in 1 huis en respecteren elkaar, praten over gevoelens, en hebben het fijn. Gelukkig is het een heel groot huis, dus elkaar de ruimte geven is gewoon goed mogelijk.
In de weekenden komen broer en schoonzus met hun kat, want zij wonen klein en hier kan iedereen van de ruimte genieten. Nu is een vriendin van me al een week hier om 'thuis' te werken, omdat ze drukte van de stad wilde ontvluchten, het kan en mag allemaal en het werkt goed voor iedereen. Er is altijd een gevulde koelkast, wijn, liefde en wat hebben we het samen goed!
Niet de ideale situatie als je 37 bent, maar als eea niet anders kan, kan ik me niet veel beters wensen.
Kleinkinderen zijn er niet, maar als die er komen denk ik dat dat ook een feestje wordt. Ouders noemen kat van broer hun kleinkat, en als ik zie wat voor stellages pap voor de kat timmert en wat ouders er voor over hebben denk ik dat een kleinkind het ook zeer goed zou hebben bij ze .
Ik ben een gelukkig mens. En mocht ik of broer nog kinderen op de wereld zetten hoop ik dat we deze ooit dezelfde liefde kunnen bieden.
Ondertussen in de V.S, de UK, België en andere plekken ver weg van hun in NL gewoond, en ik heb altijd twee thuissen gehad. Dat van mezelf en van mijn ouders, want bij hun kwam ik ook altijd thuis. Ondertussen kwamen ze vaak langs en hielden we altijd contact.
En nu ben ik daar thuis, want ik raakte vanwege corona mijn baan kwijt, en later werd mijn huur ook opgezegd en had ik niks meer. Dus ik zit als 37 jarige weer bij mijn ouders. Waar pap met liefde mijn thuiswerkplek aldaar inrichtte, en waar mams met liefde haar kleding aan mij uitleent omdat alles van mij nog in dozen zit. En ik even niet de moed heb weer een stukje van mijn leven uit te moeten pakken.
We leven als drie volwassenen (met hond)in 1 huis en respecteren elkaar, praten over gevoelens, en hebben het fijn. Gelukkig is het een heel groot huis, dus elkaar de ruimte geven is gewoon goed mogelijk.
In de weekenden komen broer en schoonzus met hun kat, want zij wonen klein en hier kan iedereen van de ruimte genieten. Nu is een vriendin van me al een week hier om 'thuis' te werken, omdat ze drukte van de stad wilde ontvluchten, het kan en mag allemaal en het werkt goed voor iedereen. Er is altijd een gevulde koelkast, wijn, liefde en wat hebben we het samen goed!
Niet de ideale situatie als je 37 bent, maar als eea niet anders kan, kan ik me niet veel beters wensen.
Kleinkinderen zijn er niet, maar als die er komen denk ik dat dat ook een feestje wordt
. Ouders noemen kat van broer hun kleinkat, en als ik zie wat voor stellages pap voor de kat timmert en wat ouders er voor over hebben denk ik dat een kleinkind het ook zeer goed zou hebben bij ze .Ik ben een gelukkig mens. En mocht ik of broer nog kinderen op de wereld zetten hoop ik dat we deze ooit dezelfde liefde kunnen bieden.
'It's better to be absolutely ridiculous, than absolutely boring'
woensdag 21 juli 2021 om 00:53
Ik ga ervan uit dat mijn kinderen niet meer veel zal zien als ze 18 zijn. Tot die tijd ga ik zoveel mogelijk mijn best doen dat ze ons willen blijven zien.
Niet alleen uit plichtsbesef, maar ook omdat ze het leuk vinden.
Ik wilde mijn hele leven niets liever dan zover mogelijk bij mijn ouders vandaan zijn. Ik zie ze nu iedere 3 weken.
Niet alleen uit plichtsbesef, maar ook omdat ze het leuk vinden.
Ik wilde mijn hele leven niets liever dan zover mogelijk bij mijn ouders vandaan zijn. Ik zie ze nu iedere 3 weken.
woensdag 21 juli 2021 om 00:57
Nou, inderdaad. Ik heb een heel goede band met mijn ouders. Maar ik zie ze niet maandelijks. Als er gedoe is, zien we elkaar wel bijna dagelijks, ondanks dat we allemaal aan een andere kant van het land wonen en de meesten voltijd werken en een sociaal leven hebben naast onze familie.FeeLucifer01 schreef: ↑20-07-2021 13:02Hoe vaak moeten ze van jou langskomen dan om dat dan een goede band te noemen?
Hoop je ook dat jullie bij elkaar in de buurt blijven wonen, TO? Paar keer per week bij elkaar op de koffie? Mijn moeder komt uit zo’n gezin. Prachtig en liefdevol. Maar onze band is niet minder hecht.
Everything is fluid
woensdag 21 juli 2021 om 01:31
Dit is best een bijzonder uitgangspunt. Hoe ben je tot deze gekomen?such_preggers schreef: ↑21-07-2021 00:53Ik ga ervan uit dat mijn kinderen niet meer veel zal zien als ze 18 zijn. Tot die tijd ga ik zoveel mogelijk mijn best doen dat ze ons willen blijven zien.
Niet alleen uit plichtsbesef, maar ook omdat ze het leuk vinden.
Ik wilde mijn hele leven niets liever dan zover mogelijk bij mijn ouders vandaan zijn. Ik zie ze nu iedere 3 weken.
woensdag 21 juli 2021 om 02:12
Wat klinkt dit verdrietigsuch_preggers schreef: ↑21-07-2021 00:53Ik ga ervan uit dat mijn kinderen niet meer veel zal zien als ze 18 zijn. Tot die tijd ga ik zoveel mogelijk mijn best doen dat ze ons willen blijven zien.
