Kinderen
alle pijlers
Band ouders-kinderen op volwassen leeftijd
dinsdag 20 juli 2021 om 12:51
Nav een ander topic vraag ik me eigenlijk iets af. Hoe is jullie band met jullie ouders? En hoe verwacht je dat de band zal zijn tussen jou en jouw kinderen als die volwassen zijn? Heb je een ideaal plaatje van jullie relatie als jouw kind(eren) volwassen is/zijn? En is dat gebaseerd op je goede relatie met je ouders nu? Of hoop je juist dat jij het zo anders gaat doen, waardoor jij wél een goede band houdt met je nageslacht?
Zo is een goede en fijne opvoeding geen absolute garantie dat je kinderen in je leven blijven. Je kind kan emigreren naar de andere kant vd wereld en daar een gezin beginnen. Of je kind heeft ondanks een fijne jeugd hele andere behoeftes en is prima tevreden met 2 x per jaar een kopje koffie drinken.
Of je hebt helemaal niet zo'n fijn nest, maar hebt als ouder het "geluk" dat je kinderen zich toch moreel verplicht voelen om voor je te blijven zorgen. En alles wat daartussenin zit, van hele fijne en intieme banden tot meer zakelijke contacten.
Eigen ervaring >>
Mijn kinderen zijn nu op een leeftijd (oudere puber en ouder) dat ik merk dat het vanzelfsprekende als jong kind verandert als het kind ouder wordt en richting (jong)volwassenheid gaat. Ik vraag me soms af hoe onze relatie zich zal ontwikkelen en of we een hecht gezin blijven als mijn kinderen het huis uitgaan. Of dat ik ze misschien met geluk 1 x per maand een keer zie (mijn ex ziet zijn ouders denk ik 3 a 4 x per jaar). Hun opa en omarol is bijkans uitgespeeld en zien hun kleindkinderen ook bijna niet (meer). Mijn eigen overgebleven ouder wordt wel stevig betrokken, maar dat ligt meer aan ons kinderen en niet omdat mijn vader zelf initiatief neemt. Kennelijk vinden we dat we het gevoelsmatig niet kunnen maken om hem aan zijn lot over te laten, hoewel er niks is geweest in ons leven waardoor hij deze 'liefde' verdient. Hij mag dus eigenlijk van geluk spreken. Andere kinderen hadden hem al lang buiten de deur gezet.
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen of ideeën hierover...
Zo is een goede en fijne opvoeding geen absolute garantie dat je kinderen in je leven blijven. Je kind kan emigreren naar de andere kant vd wereld en daar een gezin beginnen. Of je kind heeft ondanks een fijne jeugd hele andere behoeftes en is prima tevreden met 2 x per jaar een kopje koffie drinken.
Of je hebt helemaal niet zo'n fijn nest, maar hebt als ouder het "geluk" dat je kinderen zich toch moreel verplicht voelen om voor je te blijven zorgen. En alles wat daartussenin zit, van hele fijne en intieme banden tot meer zakelijke contacten.
Eigen ervaring >>
Mijn kinderen zijn nu op een leeftijd (oudere puber en ouder) dat ik merk dat het vanzelfsprekende als jong kind verandert als het kind ouder wordt en richting (jong)volwassenheid gaat. Ik vraag me soms af hoe onze relatie zich zal ontwikkelen en of we een hecht gezin blijven als mijn kinderen het huis uitgaan. Of dat ik ze misschien met geluk 1 x per maand een keer zie (mijn ex ziet zijn ouders denk ik 3 a 4 x per jaar). Hun opa en omarol is bijkans uitgespeeld en zien hun kleindkinderen ook bijna niet (meer). Mijn eigen overgebleven ouder wordt wel stevig betrokken, maar dat ligt meer aan ons kinderen en niet omdat mijn vader zelf initiatief neemt. Kennelijk vinden we dat we het gevoelsmatig niet kunnen maken om hem aan zijn lot over te laten, hoewel er niks is geweest in ons leven waardoor hij deze 'liefde' verdient. Hij mag dus eigenlijk van geluk spreken. Andere kinderen hadden hem al lang buiten de deur gezet.
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen of ideeën hierover...
woensdag 21 juli 2021 om 05:44
Ik ken je specifieke situatie niet, maar ik zou hier wel mee oppassen. Dicht bij mij heb ik gezien hoe een man zonder ruggengraat bij zijn vrouw huilend zat over de dingen die zijn ouders gedaan/gezegd hadden. Toen dit uiteindelijk ter sprake kwam bij zijn ouders, onder het mom praat het uit, probeerde zij hem te helpen in het gesprek (niet handig maar ik snap het ergens wel) en vervolgens smeet hij haar onder de bus omdat hij toen puntje bij paaltje kwam de ballen niet had om het op te nemen tegen z’n ouders. Het heeft geleid tot gigantische familie ruzies. Ze zijn inmiddels jaren later gescheiden en ook nu gebeurt weer hetzelfde met zijn nieuwe vriendin; als ouders iets willen en het gebeurt niet wijst hij met het vingertje naar vriendin, terwijl hij wel alleen maar klaagt en huilt bij haar erover waardoor zij zegt ‘dan doen we het niet’, terwijl het haar niet zoveel uitmaakt en zij alleen hem in bescherming probeert te nemen.
Zijn familie blijft uiteraard alleen zien dat partner de boosdoener is, en niet hun zoon.
Je zoon is volwassen en heeft ook een mond he. Hoe akelig vriendin ook is, als hij er niet achter staat kan hij ook ingrijpen ipv toekijken.
-
woensdag 21 juli 2021 om 06:45
Wat klinkt dit fijn en liefdevol-Bladora- schreef: ↑21-07-2021 00:42Ik heb een geweldige band met mijn ouders, ik kom uit een zeer warm nest. Ik voel me ook echt een gezegend mens. Ik heb een heerlijke jeugd gehad, en toen ik op mijn 18e ging studeren stond mijn vader gelijk klaar om me te verhuizen naar best ver weg, en mijn moeder verzorgde het eten voor iedereen in mijn studentenhuis. Niet om dat ze van me af wilden, maar omdat ze me het gunden.
Ondertussen in de V.S, de UK, België en andere plekken ver weg van hun in NL gewoond, en ik heb altijd twee thuissen gehad. Dat van mezelf en van mijn ouders, want bij hun kwam ik ook altijd thuis. Ondertussen kwamen ze vaak langs en hielden we altijd contact.
En nu ben ik daar thuis, want ik raakte vanwege corona mijn baan kwijt, en later werd mijn huur ook opgezegd en had ik niks meer. Dus ik zit als 37 jarige weer bij mijn ouders. Waar pap met liefde mijn thuiswerkplek aldaar inrichtte, en waar mams met liefde haar kleding aan mij uitleent omdat alles van mij nog in dozen zit. En ik even niet de moed heb weer een stukje van mijn leven uit te moeten pakken.
We leven als drie volwassenen (met hond)in 1 huis en respecteren elkaar, praten over gevoelens, en hebben het fijn. Gelukkig is het een heel groot huis, dus elkaar de ruimte geven is gewoon goed mogelijk.
In de weekenden komen broer en schoonzus met hun kat, want zij wonen klein en hier kan iedereen van de ruimte genieten. Nu is een vriendin van me al een week hier om 'thuis' te werken, omdat ze drukte van de stad wilde ontvluchten, het kan en mag allemaal en het werkt goed voor iedereen. Er is altijd een gevulde koelkast, wijn, liefde en wat hebben we het samen goed!
Niet de ideale situatie als je 37 bent, maar als eea niet anders kan, kan ik me niet veel beters wensen.
Kleinkinderen zijn er niet, maar als die er komen denk ik dat dat ook een feestje wordt. Ouders noemen kat van broer hun kleinkat, en als ik zie wat voor stellages pap voor de kat timmert en wat ouders er voor over hebben denk ik dat een kleinkind het ook zeer goed zou hebben bij ze
Ik ben een gelukkig mens. En mocht ik of broer nog kinderen op de wereld zetten hoop ik dat we deze ooit dezelfde liefde kunnen bieden.
woensdag 21 juli 2021 om 07:47
Ik ben ondertussen 32 maar heb nog steeds een hele goede band met mijn ouders. Ik zie ze ook echt als de mensen die ik het meeste vertrouw, die alles voor mij (en mijn zussen) over hebben. Ik ben ook erg graag bij m'n ouders in de buurt, onderneem graag dingen met ze.
Nu ze wat ouder worden, worden ze langzaam maar zeker ook iets wijfelender, gaan ze meer vragen aan ons (de kinderen) over dingen die spelen in de maatschappij, in plaats van andersom. Vind ik erg aandoenlijk.
Zelf ben ik ook single, en ik merk dat ik als single ook nog een veel sterkere band met miijn ouders voel dan wanneer ik in een relatie ben. Het is nu zelfs zo dat ik het beeld van (weer) een relatie krijgen soms eng vind, omdat ik dan ook weet dat de afstand met mijn ouders ook weer groter wordt. Nog steeds goed, maar wel groter. Ergens is dat gezond, maar soms wil ik ook dat het nog zo lang mogelijk zo blijft als het nu is.
Ik woon alleen op zo'n 10 KM afstand van mijn ouders, maar nog steeds heb ik avonden dat ik bij hen kom eten en dat ik daarna geen zin heb om weer alleen terug te gaan naar m'n apppartement, en dan ben ik in mijn ouderlijk huis ook gewoon écht thuis.
Sommige van mijn vriendinnen hebben echt zo'n formele band met hun ouders. Dan gaan ze eens per maand met hun ouders uit eten ofzo, of echt (samen met hun vriend) op zondagmiddag ''op bezoek'''. Soms voel ik me wel eens een beetje onzeker daarover : alsof ik altijd kind ben gebleven en zij nu echte volwassen mensen zijn, maar ik zou het ook voor geen goud zo willen.
Nu ze wat ouder worden, worden ze langzaam maar zeker ook iets wijfelender, gaan ze meer vragen aan ons (de kinderen) over dingen die spelen in de maatschappij, in plaats van andersom. Vind ik erg aandoenlijk.
Zelf ben ik ook single, en ik merk dat ik als single ook nog een veel sterkere band met miijn ouders voel dan wanneer ik in een relatie ben. Het is nu zelfs zo dat ik het beeld van (weer) een relatie krijgen soms eng vind, omdat ik dan ook weet dat de afstand met mijn ouders ook weer groter wordt. Nog steeds goed, maar wel groter. Ergens is dat gezond, maar soms wil ik ook dat het nog zo lang mogelijk zo blijft als het nu is.
Ik woon alleen op zo'n 10 KM afstand van mijn ouders, maar nog steeds heb ik avonden dat ik bij hen kom eten en dat ik daarna geen zin heb om weer alleen terug te gaan naar m'n apppartement, en dan ben ik in mijn ouderlijk huis ook gewoon écht thuis.
Sommige van mijn vriendinnen hebben echt zo'n formele band met hun ouders. Dan gaan ze eens per maand met hun ouders uit eten ofzo, of echt (samen met hun vriend) op zondagmiddag ''op bezoek'''. Soms voel ik me wel eens een beetje onzeker daarover : alsof ik altijd kind ben gebleven en zij nu echte volwassen mensen zijn, maar ik zou het ook voor geen goud zo willen.
woensdag 21 juli 2021 om 08:19
Andersom, je verhaal doet me ook een beetje aan mijn ex denken. Hij wilde zelf wat meer loskomen van zijn ouders. Had helemaal niets met mij te maken. Sterker nog, ik stimuleerde hem niet te streng te zijn. Maar ook de power struggles over een tijdstip of ander detail van afspraken; kwam allemaal bij hem zelf vandaan. Misschien kon hij het makkelijker omdat hij een relatie had, maar het kwam NIET door mij.
En toch weet ik zeker dat zijn moeder dat wel op mij geprojecteerd heeft. We waren ook net elkaars type niet. Zij hoopte op een schoondochter om lekker mee te shoppen en “meidendingen” mee te doen, want ze had nooit een dochter gehad. Maar ik haat die dingen. Doe ik ook niet met mijn eigen moeder.
Ik vond dat best lastig, maar heb het bij mijn ex gelaten. Die overigens zielsveel van zijn ouders houdt. Alleen de dynamiek tussen hen, hoe goed bedoeld ook, was niet altijd goed voor hem. Ik heb schoonouders nooit de les gelezen, maar als ik meer een hulpverlenerstype was geweest, had dat maar zo kunnen gebeuren. Ouders waren behoorlijk pushy, verwachtten veel en stonden vrij oordelend in het leven (en heel liefdevol en gezellig en initiatiefrijk en altijd voor iedereen klaar die in hun hart zat). Mijn ex had daar serieus last van, met zijn vers gediagnosticeerde mental issues.
Everything is fluid
woensdag 21 juli 2021 om 09:43
Cauvechront schreef: ↑21-07-2021 08:19Andersom, je verhaal doet me ook een beetje aan mijn ex denken. Hij wilde zelf wat meer loskomen van zijn ouders. Had helemaal niets met mij te maken. Sterker nog, ik stimuleerde hem niet te streng te zijn. Maar ook de power struggles over een tijdstip of ander detail van afspraken; kwam allemaal bij hem zelf vandaan. Misschien kon hij het makkelijker omdat hij een relatie had, maar het kwam NIET door mij.
En toch weet ik zeker dat zijn moeder dat wel op mij geprojecteerd heeft. We waren ook net elkaars type niet. Zij hoopte op een schoondochter om lekker mee te shoppen en “meidendingen” mee te doen, want ze had nooit een dochter gehad. Maar ik haat die dingen. Doe ik ook niet met mijn eigen moeder.
Ik vond dat best lastig, maar heb het bij mijn ex gelaten. Die overigens zielsveel van zijn ouders houdt. Alleen de dynamiek tussen hen, hoe goed bedoeld ook, was niet altijd goed voor hem. Ik heb schoonouders nooit de les gelezen, maar als ik meer een hulpverlenerstype was geweest, had dat maar zo kunnen gebeuren. Ouders waren behoorlijk pushy, verwachtten veel en stonden vrij oordelend in het leven (en heel liefdevol en gezellig en initiatiefrijk en altijd voor iedereen klaar die in hun hart zat). Mijn ex had daar serieus last van, met zijn vers gediagnosticeerde mental issues.
Die verwachting heb ik helemaal niet. Ik heb een dochter, een moeder en twee zussen om zulke dingen mee te doen. De enige wens voor partners van mijn kinderen is dat ze mijn kind gelukkig maken en dat we normaal en gezellig met elkaar om kunnen gaan. Dat we gewoon gezellig samen kunnen zijn waarbij mogelijk iedereen iets inschikt.
Toen ik net bij mijn schoonouders over de vloer kwam was dat ook heel anders dan bij ons thuis. Maar ik keek hoe het ging en schikte me daar in. Het was anders maar niet bedreigend, gevaarlijk of wat dan ook.
Deze schoondochter is het niet eens met hoe dingen bij ons gaan en wilde daar na een half jaar relatie al graag dat wij daarin zouden veranderen. Dat heeft zij zelf met ons besproken. Het is bij ons heel anders dan bij haar ouders dus of wij wat meer konden doen als haar ouders. En dat gaat dan over heel praktische dingen.
Dat gaat dan over dingen als onverwacht mee-eten. Bij haar ouders kun je je komst om 17:00 uur aankondigen en dan vliegt moeder naar de supermarkt en regelt iets. Ook op doordeweekse dagen want moeder werkt niet en heeft daar de tijd voor.
Bij ons kun je ook altijd mee-eten mits je lust wat wij eten. En daar gaat het mis. Ze lust niet zo veel van dingen die bij ons vaak op het menu staan. Als ik op maandag al eten maak voor dinsdag omdat dat een heel drukke dag is bij ons, dan heb ik geen zin om na mijn werk nog naar de supermarkt te racen om iets anders voor haar te halen en dat nog klaar te maken ook. Dus zij mag haar komst op maandag aankondigen. Dinsdag mag ook als ze lust wat wij eten of zelf voor iets zorgt voor haarzelf. Nou dat is moeilijk moeilijk moeilijk, en vind ze niet gastvrij. Of wij niet wat meer konden zijn zoals haar ouders? Nul begrip naar ons toe, ze voelt zich dan niet welkom. Hoe ik me voel is niet aan de orde.
anoniem_65b93a10517d3 wijzigde dit bericht op 21-07-2021 09:46
0.19% gewijzigd
woensdag 21 juli 2021 om 09:45
Ik hoop in de eerste plaats dat we allemaal in ons hart voelen dat het goed is, ondanks afstand en/of tijd voor elkaar. Zoals je ook kunt voelen dat een vriendschap goed is, ook al zie je elkaar weinig.Cauvechront schreef: ↑21-07-2021 00:57Hoop je ook dat jullie bij elkaar in de buurt blijven wonen, TO? Paar keer per week bij elkaar op de koffie? Mijn moeder komt uit zo’n gezin. Prachtig en liefdevol. Maar onze band is niet minder hecht.
Maar ik denk wel dat ik het daarnaast jammer zou vinden als contact maar 2 keer per jaar mogelijk of wenselijk is. Maar ik zou mijn kinderen zeker geen geforceerd contact willen aandoen, die ze voor mij doen als daar zelf geen behoefte aan is. Het moet wel een eigen behoefte zijn. Ik zou het ze ook niet (stiekem) verwijten. Het lijkt me gewoon simpelweg gezellig
![:-]](./../../../../smilies/77_happy.gif "Happy"){kind=small}
woensdag 21 juli 2021 om 09:58
@Andersom, ik vind het nog steeds bizar dat bij jullie eten van zowel je zoon als zijn vriendin een onderwerp is waarop zij denken iets te kunnen zeggen. Ik vind het voorrecht om bij een ander te kunnen eten überhaupt al bijzonder als dat zonder uitnodiging gaat, maar als vanzelfsprekend gezien wordt.
Ik mis de volwassenheid. Het zijn 20 (plussers) toch? Die hebben een eigen huis, eigen pannen, koelkast en een portemonnee. Waarom stop je niet met koken voor ze? En dan kunnen ze, let wel, op uitnodiging, komen eten, waarbij je dan ook rekening houdt met ieders eetwensen.
Als mijn kinderen + aanhang zo vanzelfsprekend omgaan met blijven eten, dan wist ik niet hoe snel hotel mama zou sluiten. Daar valt dan eerst nog wat te leren. Ik zou voor de grap (hinthint) op woensdagmiddag opbellen en aankondigen dat je dezelfde avond komt eten. Vraagt wat er gemaakt wordt en dan aangeeft dat je de boontjes niet lust en ook niet zo houdt van kipfilet. Of het wat anders kan zijn. Ze klinken (allebei) nog erg onvolwassen en onuitgerijpt.
Ik mis de volwassenheid. Het zijn 20 (plussers) toch? Die hebben een eigen huis, eigen pannen, koelkast en een portemonnee. Waarom stop je niet met koken voor ze? En dan kunnen ze, let wel, op uitnodiging, komen eten, waarbij je dan ook rekening houdt met ieders eetwensen.
Als mijn kinderen + aanhang zo vanzelfsprekend omgaan met blijven eten, dan wist ik niet hoe snel hotel mama zou sluiten. Daar valt dan eerst nog wat te leren. Ik zou voor de grap (hinthint) op woensdagmiddag opbellen en aankondigen dat je dezelfde avond komt eten. Vraagt wat er gemaakt wordt en dan aangeeft dat je de boontjes niet lust en ook niet zo houdt van kipfilet. Of het wat anders kan zijn. Ze klinken (allebei) nog erg onvolwassen en onuitgerijpt.
woensdag 21 juli 2021 om 11:00
Dit soort gedoe rondom eten, geeft mij wel aan dat ik heel blij ben dat ik gewoon een goede band heb met m'n ouders, zonder dat ik ze om de haverklap zie. Ben bang dat ik dan juist ook dit soort dagelijkse irritaties ga krijgen, wat de band dan in de weg gaat zitten.
Bij m'n schoonouders eet ik eigenlijk nooit, hele lieve mensen, maar koken is niet hun sterkste punt
Bij m'n schoonouders eet ik eigenlijk nooit, hele lieve mensen, maar koken is niet hun sterkste punt
woensdag 21 juli 2021 om 11:51
Wat een slecht advies. Ontzettend passief agressief en de manier om je kinderen heel hard bij je weg te jagen.diyer schreef: ↑21-07-2021 09:58@Andersom, ik vind het nog steeds bizar dat bij jullie eten van zowel je zoon als zijn vriendin een onderwerp is waarop zij denken iets te kunnen zeggen. Ik vind het voorrecht om bij een ander te kunnen eten überhaupt al bijzonder als dat zonder uitnodiging gaat, maar als vanzelfsprekend gezien wordt.
Ik mis de volwassenheid. Het zijn 20 (plussers) toch? Die hebben een eigen huis, eigen pannen, koelkast en een portemonnee. Waarom stop je niet met koken voor ze? En dan kunnen ze, let wel, op uitnodiging, komen eten, waarbij je dan ook rekening houdt met ieders eetwensen.
Als mijn kinderen + aanhang zo vanzelfsprekend omgaan met blijven eten, dan wist ik niet hoe snel hotel mama zou sluiten. Daar valt dan eerst nog wat te leren. Ik zou voor de grap (hinthint) op woensdagmiddag opbellen en aankondigen dat je dezelfde avond komt eten. Vraagt wat er gemaakt wordt en dan aangeeft dat je de boontjes niet lust en ook niet zo houdt van kipfilet. Of het wat anders kan zijn. Ze klinken (allebei) nog erg onvolwassen en onuitgerijpt.
Ik snap eerlijk gezegd niet wat leeftijd ergens mee te maken heeft. Ik schuif zo vaak opeens bij mijn ouders aan, of zij hier. Op uitnodiging?? Het is de koningin niet. Mijn geliefden zijn altijd welkom en ik/wij godzijdank daar ook.
-
woensdag 21 juli 2021 om 11:52
Zolang ze opgroeien/thuis wonen kan je de band opbouwen en versterken. Door interesse te hebben in wat ze doen, door van ze te houden en door ze vrij te laten.
Als ze 18 zijn (of welke leeftijd dat dan is) vliegen ze uit. Meestal op een leeftijd dat vrienden belangrijker zijn dan familie, en dan duurt het vaak even voordat familie weer belangrijker wordt.
Die fase is ook belangrijk en niet iedereen keert terug naar zijn familie of met een sterke band en daar kan je ook als ouder niet perse wat aan doen.
Je doet je best en je hoopt op het beste.
Ik vind het zelf niet heel verdrietig.
woensdag 21 juli 2021 om 12:05
Ik zou het werkelijk geen enkel probleem vinden als kind structureel en vanzelfsprekend mee zou eten. Ik zou alleen niet alles maar omgooien ‘ten koste van’ thuiswonende kind, omdat het uitwonende kind het beter uitkomt.diyer schreef: ↑21-07-2021 09:58@Andersom, ik vind het nog steeds bizar dat bij jullie eten van zowel je zoon als zijn vriendin een onderwerp is waarop zij denken iets te kunnen zeggen. Ik vind het voorrecht om bij een ander te kunnen eten überhaupt al bijzonder als dat zonder uitnodiging gaat, maar als vanzelfsprekend gezien wordt.
Ik mis de volwassenheid. Het zijn 20 (plussers) toch? Die hebben een eigen huis, eigen pannen, koelkast en een portemonnee. Waarom stop je niet met koken voor ze? En dan kunnen ze, let wel, op uitnodiging, komen eten, waarbij je dan ook rekening houdt met ieders eetwensen.
Als mijn kinderen + aanhang zo vanzelfsprekend omgaan met blijven eten, dan wist ik niet hoe snel hotel mama zou sluiten. Daar valt dan eerst nog wat te leren. Ik zou voor de grap (hinthint) op woensdagmiddag opbellen en aankondigen dat je dezelfde avond komt eten. Vraagt wat er gemaakt wordt en dan aangeeft dat je de boontjes niet lust en ook niet zo houdt van kipfilet. Of het wat anders kan zijn. Ze klinken (allebei) nog erg onvolwassen en onuitgerijpt.
woensdag 21 juli 2021 om 12:08
Als ik wat minder diplomatiek zou zijn en ook de problemen van mijn partner "op zou willen lossen", had dit bij ons ook zomaar kunnen gebeuren.Phloxx schreef: ↑21-07-2021 05:44Ik ken je specifieke situatie niet, maar ik zou hier wel mee oppassen. Dicht bij mij heb ik gezien hoe een man zonder ruggengraat bij zijn vrouw huilend zat over de dingen die zijn ouders gedaan/gezegd hadden. Toen dit uiteindelijk ter sprake kwam bij zijn ouders, onder het mom praat het uit, probeerde zij hem te helpen in het gesprek (niet handig maar ik snap het ergens wel) en vervolgens smeet hij haar onder de bus omdat hij toen puntje bij paaltje kwam de ballen niet had om het op te nemen tegen z’n ouders.
En nee, ik zou NOOIT tegen mijn ouders of schoonouders zeggen wat ze allemaal niet goed doen. En over futiliteiten kan ik me al helemaal niet druk maken. Maar wat gepaste afstand helpt inderdaad bij dit soort kleine irritaties, zoals iemand anders al opmerkte.
Everything is fluid
woensdag 21 juli 2021 om 12:27
Dit inderdaad! Als ik nu mijn moeder bel of ik mee kan eten vanavond dan kan dat. Of als ik dat wel eens vroeg voor één van de kinderen. Ze mochten altijd 'hun benen even onder de tafel steken' als dat 'nodig' was.
Uitwonend kind mag nog teleurgesteld zijn ook als het eens niet kan, maar niet boos tegen ons. Houd je teleurstelling maar bij jezelf. Als hij zelf om vijf voor etenstijd afbelt dan werd dat ook geaccepteerd. Tot het echt te vaak gebeurde. Ik haal en bak geen vis speciaal voor jou als je steeds zo laat afzegt.
woensdag 21 juli 2021 om 13:48
Ik ben als baby geadopteerd uit Sri Lanka. Voor mijn ouders was het een zeer bewuste keus. Vooral mijn moeder wist al op haar 16e dat ze liever ging adopteren. Thuis had ik een fijne jeugd als enig kind. Mijn ouders hadden veel voor me over. Al vanaf kleuter liep ik tegen problemen aan wat ASS bleek te zijn. Diagnose kwam op mijn 20e. Want voor leerkrachten waren mijn klachten te vaag. Maar zelf had ik er veel last van. Zo was ik een erg moeilijke eter. Veel smaken en structuren verdraag ik niet. Mijn ouders kookten dan apart voor me. Daar was ik heel blij mee. Dwingen maakte me alleen maar heel angstig. Andere mensen probeerden dat soms wel. Toen ik op op de middelbare school zo gepest werd dat ik overspannen raakte, mocht ik naar een school met kleine klassen. Daar hing wel een prijskaartje aan, maar mijn ouders vonden het belangrijk dat ik me veilig voelde. In mijn ogen waren we een gelukkig gezin.
Wel had vooral mijn vader veel moeite met het feit dat ik steeds vastliep in stages en werk. Voldeed nergens. Dat vond ik zelf ook heel frustrerend, maar hij dacht dat ik gewoon lui was. Hoe hard ik ook mijn best deed, ik kón niet beter. In een ruzie heeft hij gezegd dat ik niet verder zou komen dan Bijstand. Dat is me erg bijgeleven.
Op mijn 21e gingen mijn ouders scheiden. Vader had al 2 jaar affaire toen hij het opbiechte. in die laastste 2 jaar voor de scheiding was de sfeer thuis niet leuk meer. Vader had een kort lontje gekregen, maakte vaak van een mug een olifant. Na de scheiding verhuisden we allemaal. Ik ging bij mijn moeder wonen. Vader ging samenwonen met zijn vriendin, met wie hij een half jaar later trouwde. Hij zei dat hij ons zou blijven steunen. Nou mooi niet. Hij liet het op alle gebieden afweten. Hij toonde geen interesse meer in me, heeft geld van me achtergehouden. Hij is niet te vertrouwen. Waar het bij hem is fout gegaan weet ik niet. Hij lijkt wel gehypnotiseerd. Van die fijne en betrokken vader is niks meer over. Als ik met hem chat voelt hij als een vage kennis. Het komt ook nooit van zijn kant. Zo lang hij geen initatief neemt tot beter contact, ga ik het ook niet doen. Ik red me verder goed zonder hem. Ik mis alleen wel soms de oude vader. Niet die hij geworden is.
De band met mijn moeder is goed gebleven. We hebben toen in de 4 jaar na de scheiding dat ik bij haar woonde veel ellende meegemaakt. Kort achter elkaar. Daardoor waren we onszelf niet en waren er vaak kleine ergernissen. Maar we deden ook leuke dingen. In die periode ben ik volwassener geworden. We moesten het met z'n tweeën rooien. Ik ging meer dingen doen die ik voorheen niet deed, zoals koken. Mijn moeder werkte toen fulltime en ik had nog geen werk, dus was veel thuis. Ook leerde ze me met geld omgaan en kwamen we erachter wat we nou écht belangrijk vonden en wilden.
Nu is ze alweer 10 jaar met mijn stiefvader en ik woon 10 jaar op mezelf. We bellen bijna dagelijks wel. De dag doornemen. Er naartoe gaan doe ik niet vaak, zo eens per maand. We zijn er voor elkaar als het nodig is. Zoals medische afspraken waar ik erg tegenop zie. Ze biedt dan aan om mee te gaan. We doen samen vrijwiligerswerk in een speeltuin. Het lijkt me vreselijk haar ooit te verliezen.
Wel had vooral mijn vader veel moeite met het feit dat ik steeds vastliep in stages en werk. Voldeed nergens. Dat vond ik zelf ook heel frustrerend, maar hij dacht dat ik gewoon lui was. Hoe hard ik ook mijn best deed, ik kón niet beter. In een ruzie heeft hij gezegd dat ik niet verder zou komen dan Bijstand. Dat is me erg bijgeleven.
Op mijn 21e gingen mijn ouders scheiden. Vader had al 2 jaar affaire toen hij het opbiechte. in die laastste 2 jaar voor de scheiding was de sfeer thuis niet leuk meer. Vader had een kort lontje gekregen, maakte vaak van een mug een olifant. Na de scheiding verhuisden we allemaal. Ik ging bij mijn moeder wonen. Vader ging samenwonen met zijn vriendin, met wie hij een half jaar later trouwde. Hij zei dat hij ons zou blijven steunen. Nou mooi niet. Hij liet het op alle gebieden afweten. Hij toonde geen interesse meer in me, heeft geld van me achtergehouden. Hij is niet te vertrouwen. Waar het bij hem is fout gegaan weet ik niet. Hij lijkt wel gehypnotiseerd. Van die fijne en betrokken vader is niks meer over. Als ik met hem chat voelt hij als een vage kennis. Het komt ook nooit van zijn kant. Zo lang hij geen initatief neemt tot beter contact, ga ik het ook niet doen. Ik red me verder goed zonder hem. Ik mis alleen wel soms de oude vader. Niet die hij geworden is.
De band met mijn moeder is goed gebleven. We hebben toen in de 4 jaar na de scheiding dat ik bij haar woonde veel ellende meegemaakt. Kort achter elkaar. Daardoor waren we onszelf niet en waren er vaak kleine ergernissen. Maar we deden ook leuke dingen. In die periode ben ik volwassener geworden. We moesten het met z'n tweeën rooien. Ik ging meer dingen doen die ik voorheen niet deed, zoals koken. Mijn moeder werkte toen fulltime en ik had nog geen werk, dus was veel thuis. Ook leerde ze me met geld omgaan en kwamen we erachter wat we nou écht belangrijk vonden en wilden.
Nu is ze alweer 10 jaar met mijn stiefvader en ik woon 10 jaar op mezelf. We bellen bijna dagelijks wel. De dag doornemen. Er naartoe gaan doe ik niet vaak, zo eens per maand. We zijn er voor elkaar als het nodig is. Zoals medische afspraken waar ik erg tegenop zie. Ze biedt dan aan om mee te gaan. We doen samen vrijwiligerswerk in een speeltuin. Het lijkt me vreselijk haar ooit te verliezen.
woensdag 21 juli 2021 om 15:05
Dat hangt echt vd dynamiek af. Ik ben niet anders gewend dan toen ik eenmaal het huis uit was en een eigen volwassen leven leidde, mijn moeder ook geen rekening meer hield met onverwachte eters. Als er genoeg eten was en het kwam uit, kon je meeeten. Maar mijn moeder waardeerde het wel als je het gewoon even vroeg of het uitkwam. Ik vind dat niet vreemd. Je kunt net andere plannen hebben, ander bezoek, niks in huis of geen zin om te koken. Ik vind het ook vanuit een (volwassen!) kind niet raar om even te checken hoe de vlag ervoor staat en of het uitkomt.Phloxx schreef: ↑21-07-2021 11:51Wat een slecht advies. Ontzettend passief agressief en de manier om je kinderen heel hard bij je weg te jagen.
Ik snap eerlijk gezegd niet wat leeftijd ergens mee te maken heeft. Ik schuif zo vaak opeens bij mijn ouders aan, of zij hier. Op uitnodiging?? Het is de koningin niet. Mijn geliefden zijn altijd welkom en ik/wij godzijdank daar ook.
Als dat kwartje na uitleg niet valt, werkt spiegelen misschien het best. Dan ervaren ze zelf dat op die manier overvallen worden met menuwensen eigenlijk best lastig kan zijn.
Maar nogmaals, dit is hoe ik het ken. Als dat bij andere gezinnen altijd kan, fijn toch. Maar dan zul je je kind letterlijk woord voor woord moeten spellen wat je irriteert aan zijn aanpak. Stille verwijten zijn zinloos.
donderdag 22 juli 2021 om 11:12
De band met mijn moeder was geweldig. We belden elke dag (soms wel 3x), ik zag haar minstens 3x per week en toen ze ziek werd heb ik een deel van de zorg voor haar gedaan en ze is gestorven terwijl ik haar vasthield. Ze was de meest geweldige oma voor mijn kinderen. Ik ging ook vaak met haar op vakantie of weekendjes weg of we deden leuke uitstapjes.
Mijn vader is een ander verhaal. Alcoholist, onaardig en egocentrisch. Op de een of andere manier kan ik niks goed doen, is alles altijd mijn schuld en denkt hij tegen mij te kunnen schreeuwen en boos doen.
Ik zit nu midden in het proces om minder tijd en aandacht aan hem te gaan besteden, wat heel moeilijk is. Maar het besef dat ik het nooit goed zal doen en nooit van hem zal krijgen wat ik wil (interesse in mij en mijn kinderen, soms een klein beetje waardering voor wat ik doe) dringt steeds meer door en ik moet nu voor mezelf gaan kiezen en het contact gaan beperken.
Mijn man heeft niet echt een band met zijn ouders. Nooit gehad. Autisme zit daar nogal sterk in de genen en hij heeft nooit liefde gekend. We zien ze wel maar het is heel oppervlakkig altijd.
Onze kinderen zijn nog in de basisschoolleeftijd (en is onze band heel goed) maar ik hoop dat als ze ouder worden, mijn band met hun lijkt op de band die ik met mijn moeder had.
Mijn vader is een ander verhaal. Alcoholist, onaardig en egocentrisch. Op de een of andere manier kan ik niks goed doen, is alles altijd mijn schuld en denkt hij tegen mij te kunnen schreeuwen en boos doen.
Ik zit nu midden in het proces om minder tijd en aandacht aan hem te gaan besteden, wat heel moeilijk is. Maar het besef dat ik het nooit goed zal doen en nooit van hem zal krijgen wat ik wil (interesse in mij en mijn kinderen, soms een klein beetje waardering voor wat ik doe) dringt steeds meer door en ik moet nu voor mezelf gaan kiezen en het contact gaan beperken.
Mijn man heeft niet echt een band met zijn ouders. Nooit gehad. Autisme zit daar nogal sterk in de genen en hij heeft nooit liefde gekend. We zien ze wel maar het is heel oppervlakkig altijd.
Onze kinderen zijn nog in de basisschoolleeftijd (en is onze band heel goed) maar ik hoop dat als ze ouder worden, mijn band met hun lijkt op de band die ik met mijn moeder had.
donderdag 22 juli 2021 om 13:45
hondenmens schreef: ↑22-07-2021 13:11Mijn moeder heeft er geen moeite mee om apart iets te maken voor mensen die weinig lusten. Ze was het al gewend van mij en in de familie van stiefvader zitten ook een aantal moeilijke eters. Ze wil dat iedereen geniet.
Ik ook niet hoor, maar niet als dat heel kort van te voren wordt gevraagd en ik nog aan het werk ben, dus heb tijd heb.
zondag 25 juli 2021 om 10:41
Sinds ik niet meer thuis woon willen mijn ouders graag van te voren weten als ik met of zonder partner mee wil eten. Voor corona waren mijn ouders erg actief bij allerlei verenigingen dus als ik onaangekondigd langskom is de kans groot dat ze niet thuis zijn. Mijn ouders wonen op 1 uur rijden. Daarnaast doen mijn ouders 1 keer per week boodschappen en houden ze daarbij geen rekening met onverwachte eters. Ik vind dit helemaal niet gek. De ene keer vragen zij of we zin hebben om op dag X te kopen eten. De andere keer bel ik om te zeggen dat we graag binnenkort langs willen kopen en om te vragen wanneer en hoe laat dat uitkomt. Ik vind dit een prima manier.
Bij mijn schoonmoeder (10 minuten rijden) gaan we vaak zo maar even langs en dan merken we vanzelf of ze thuis is. Zo ja dan blijven we even wat drinken. We blijven daar nooit eten want mij schoonmoeder heeft een hekel aan koken. We nodigen haar af en toe uit om bij ons te komen eten.
Bij mijn schoonmoeder (10 minuten rijden) gaan we vaak zo maar even langs en dan merken we vanzelf of ze thuis is. Zo ja dan blijven we even wat drinken. We blijven daar nooit eten want mij schoonmoeder heeft een hekel aan koken. We nodigen haar af en toe uit om bij ons te komen eten.
zondag 25 juli 2021 om 14:28
Onaangekondigd bij elkaar kunnen blijven eten vind ik persoonlijk ook geen maatstaf over wel of niet een goede band hebben met elkaar. Dat verschilt namelijk nogal per gezin wat daarin de gewoontes zijn.
Wel hoe er met elkaar omgegaan wordt. Of men het fijn vindt om elkaar te zien en of men zich ontspannen voelt in elkaars aanwezigheid, hoe open en eerlijk je naar elkaar kunt zijn en hoe goed je elkaar kunt respecteren in de onderlinge verschillen.
Wel hoe er met elkaar omgegaan wordt. Of men het fijn vindt om elkaar te zien en of men zich ontspannen voelt in elkaars aanwezigheid, hoe open en eerlijk je naar elkaar kunt zijn en hoe goed je elkaar kunt respecteren in de onderlinge verschillen.
zondag 25 juli 2021 om 16:15
diyer schreef: ↑25-07-2021 14:28Onaangekondigd bij elkaar kunnen blijven eten vind ik persoonlijk ook geen maatstaf over wel of niet een goede band hebben met elkaar. Dat verschilt namelijk nogal per gezin wat daarin de gewoontes zijn.
Wel hoe er met elkaar omgegaan wordt. Of men het fijn vindt om elkaar te zien en of men zich ontspannen voelt in elkaars aanwezigheid, hoe open en eerlijk je naar elkaar kunt zijn en hoe goed je elkaar kunt respecteren in de onderlinge verschillen.
Eens! Ik begon daarover omdat onenigheid daarover bij ons nu de relatie onder druk zet. En dat komt dan weer doordat er te veel bijgehaald wordt. Het gaat over praktische zaken die door zoon en zijn vriendin worden uitgelegd alsof wij tegen de vriendin zijn.
zondag 25 juli 2021 om 20:29
Ik herinner me dat topic van jouw daarover nog, toen woonde je zoon nog bij jullie en dacht zij wel even te kunnen bepalen hoe alles ging bij jullie thuis. Jammer om te lezen dat dat niet veranderd is en ze nog steeds samen zijn..
maandag 26 juli 2021 om 13:37
Maar hoe bepalend de partner van je kind ook is, het is aan jouw kind om daarin duidelijkheid te verschaffen en daarin lijkt hij zich achter zijn vriendin te scharen. Terwijl hij zelf niet het onschuldige slachtoffer is. Ik denk dat de meesten dat je ook duidelijk willen maken. Stop met wijzen naar zijn vriendin en heb een goed gesprek met je zoon. Uiteindelijk is hij degene die bepaalt met wie hij zijn leven deelt en als dat betekent dat hij jullie en jullie huis niet meer respecteert zoals dat voor jullie belangrijk is, dan is dat zijn keuze met zijn gevolgen.
Ik heb in het verleden ook woorden gehad met ex over verschillen die ik wel of niet acceptabel vond. En ik denk eerlijk gezegd dat dit in een hoop relaties het geval is. Stellen die wel of niet lekker samenvoegen met (schoon)ouders. Maar een kind met een beetje ruggengraat zal dan zeggen 'geen probleem, ik ga alleen naar mijn ouders. Dan is er geen onenigheid'.
Mijn ex lag ook niet lekker lange tijd bij mijn vader. Ik ging gewoon alleen naar mijn vader. Enige voorwaarde is dat ik ook geen gezeur van zijn kant wilde. Dus zorg dat je kind voor zijn gevoel niet moet gaan kiezen of tussen twee strijdende vuren zit.
Ik heb in het verleden ook woorden gehad met ex over verschillen die ik wel of niet acceptabel vond. En ik denk eerlijk gezegd dat dit in een hoop relaties het geval is. Stellen die wel of niet lekker samenvoegen met (schoon)ouders. Maar een kind met een beetje ruggengraat zal dan zeggen 'geen probleem, ik ga alleen naar mijn ouders. Dan is er geen onenigheid'.
Mijn ex lag ook niet lekker lange tijd bij mijn vader. Ik ging gewoon alleen naar mijn vader. Enige voorwaarde is dat ik ook geen gezeur van zijn kant wilde. Dus zorg dat je kind voor zijn gevoel niet moet gaan kiezen of tussen twee strijdende vuren zit.
maandag 26 juli 2021 om 13:52
Fijn toch. Heb ik ook bij mijn moeder. Heerlijk om te zijn, lekker blijven slapen.DeToekomst schreef: ↑21-07-2021 07:47Ik ben ondertussen 32 maar heb nog steeds een hele goede band met mijn ouders. Ik zie ze ook echt als de mensen die ik het meeste vertrouw, die alles voor mij (en mijn zussen) over hebben. Ik ben ook erg graag bij m'n ouders in de buurt, onderneem graag dingen met ze.
Nu ze wat ouder worden, worden ze langzaam maar zeker ook iets wijfelender, gaan ze meer vragen aan ons (de kinderen) over dingen die spelen in de maatschappij, in plaats van andersom. Vind ik erg aandoenlijk.
Zelf ben ik ook single, en ik merk dat ik als single ook nog een veel sterkere band met miijn ouders voel dan wanneer ik in een relatie ben. Het is nu zelfs zo dat ik het beeld van (weer) een relatie krijgen soms eng vind, omdat ik dan ook weet dat de afstand met mijn ouders ook weer groter wordt. Nog steeds goed, maar wel groter. Ergens is dat gezond, maar soms wil ik ook dat het nog zo lang mogelijk zo blijft als het nu is.
Ik woon alleen op zo'n 10 KM afstand van mijn ouders, maar nog steeds heb ik avonden dat ik bij hen kom eten en dat ik daarna geen zin heb om weer alleen terug te gaan naar m'n apppartement, en dan ben ik in mijn ouderlijk huis ook gewoon écht thuis.
Sommige van mijn vriendinnen hebben echt zo'n formele band met hun ouders. Dan gaan ze eens per maand met hun ouders uit eten ofzo, of echt (samen met hun vriend) op zondagmiddag ''op bezoek'''. Soms voel ik me wel eens een beetje onzeker daarover : alsof ik altijd kind ben gebleven en zij nu echte volwassen mensen zijn, maar ik zou het ook voor geen goud zo willen.
Ik had dit vroeger ook bij mijn zus, maar sinds ik ver weg ben gaan wonen, is de band wel wat verwaterd. Ik voel mij daar nu ook meer op bezoek dan vroeger. En mijn eigen huis is ook thuis, maar het is fijn om meerdere thuizen te hebben.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
