Kinderen
alle pijlers
Ben me rotgeschrokken!
woensdag 9 januari 2008 om 16:35
Ik heb de ochtend doorgebracht op de Eerste Hulp van het ziekenhuis. Mijn dochter van 10 maanden stopt echt alles wat in haar handjes terecht komt in haar mond, van onschuldige kruimeltjes tot pluisjes, dingetjes die haar 3 broers laten slingeren(ze weten heel goed dat ze moeten opassen met kleine dingen, maar ondanks twee keer per dag stofzuigen ligt er wel eens wat op de vloer), tot haar eigen sjaal die ze met haar tandjes uitpluist en vervolgens naar binnen werkt.
Vanmorgen stikte ze bijna in het "iets" wat ze naar binnen had gewerkt. Hoesten, kokhalzen, overgeven...daarna ging het wel weer, dus ik ben mijn zoons naar school gaan brengen. Op school ging het weer mis. Gelukkig zit onze huisarts naast de school, dus ik ben daar naar binnen gerend. Er zat niets in haar luchtpijp en nadat ze de wachtkamer had ondergekotst ging het een stuk beter, maar de huisarts vertrouwde het toch niet, dus naar de EH. Ik heb zelf geen rijbewijs en natuurlijk zat echtgenoot toevallig vandaag 300 kilometer verderop, dus met kind in taxi naar het ziekenhuis. Daar konden ze niets vinden, dus het "iets" heeft ze bij de huisarts uitgespuugd, of het is naar beneden gezakt. Na een verplicht boterhammetje en een beker water voor dochter mochten we weer gaan. Nog net op tijd om de jongens weer van school te halen.
En nu maar hopen dat het "iets" al weg is, of probleemloos door de achteruitgang tevoorschijn komt. En misschien is het toch verstandig om mijn rij-angst overboord te zetten en een rijbewijs te gaan halen....
Maar ik ben me echt rotgeschrokken! Hebben jullie ook wel eens meegemaakt met je kind waarvan je uren daarna nog staat te bibberen?
Vanmorgen stikte ze bijna in het "iets" wat ze naar binnen had gewerkt. Hoesten, kokhalzen, overgeven...daarna ging het wel weer, dus ik ben mijn zoons naar school gaan brengen. Op school ging het weer mis. Gelukkig zit onze huisarts naast de school, dus ik ben daar naar binnen gerend. Er zat niets in haar luchtpijp en nadat ze de wachtkamer had ondergekotst ging het een stuk beter, maar de huisarts vertrouwde het toch niet, dus naar de EH. Ik heb zelf geen rijbewijs en natuurlijk zat echtgenoot toevallig vandaag 300 kilometer verderop, dus met kind in taxi naar het ziekenhuis. Daar konden ze niets vinden, dus het "iets" heeft ze bij de huisarts uitgespuugd, of het is naar beneden gezakt. Na een verplicht boterhammetje en een beker water voor dochter mochten we weer gaan. Nog net op tijd om de jongens weer van school te halen.
En nu maar hopen dat het "iets" al weg is, of probleemloos door de achteruitgang tevoorschijn komt. En misschien is het toch verstandig om mijn rij-angst overboord te zetten en een rijbewijs te gaan halen....
Maar ik ben me echt rotgeschrokken! Hebben jullie ook wel eens meegemaakt met je kind waarvan je uren daarna nog staat te bibberen?
woensdag 9 januari 2008 om 16:45
Oh, wat akelig zeg. Kan me voorstellen dat je nog na staat te shaken. Hopelijk loost ze het ingeslikte inderdaad binnenkort probleemloos via de onderkant. Bah......
Wij zijn ons kapotgeschrokken, toen mijn zoontje van 4 dagen oud, bij mij op schoot ineens stopte met ademhalen en helemaal blauw aanliep en slap werd. Zelfs de kraamverzorgster, die hem gelijk op zijn kop hield en in zijn gezicht begon te slaan, schrok verschrikkelijk. Na wat mij wel een uur leek, maar misschien nog geen halve minuut heeft geduurd, begon hij te huilen en kreeg hij zijn kleur terug. De verloskundige zei later, dat dit nou wiegedood was en dat we van geluk mochten spreken dat we bij hem waren. Anders hadden we hem gewoon dood teruggevonden in zijn bedje. Nu ik het opschrijf, gaan mijn haren weer overeind staan van de gedachte. Ik heb de rest van de dag zitten huilen, 't was toch al de dag van de kraamtranen, en na dit incident kon ik helemaal niet meer stoppen.
En even offtopic: wat betekent die tekst onder jouw post? Is dat Schots?
Wij zijn ons kapotgeschrokken, toen mijn zoontje van 4 dagen oud, bij mij op schoot ineens stopte met ademhalen en helemaal blauw aanliep en slap werd. Zelfs de kraamverzorgster, die hem gelijk op zijn kop hield en in zijn gezicht begon te slaan, schrok verschrikkelijk. Na wat mij wel een uur leek, maar misschien nog geen halve minuut heeft geduurd, begon hij te huilen en kreeg hij zijn kleur terug. De verloskundige zei later, dat dit nou wiegedood was en dat we van geluk mochten spreken dat we bij hem waren. Anders hadden we hem gewoon dood teruggevonden in zijn bedje. Nu ik het opschrijf, gaan mijn haren weer overeind staan van de gedachte. Ik heb de rest van de dag zitten huilen, 't was toch al de dag van de kraamtranen, en na dit incident kon ik helemaal niet meer stoppen.
En even offtopic: wat betekent die tekst onder jouw post? Is dat Schots?
..
woensdag 9 januari 2008 om 16:47
Ja 1 keer, toen zoon van de commode afdonderde zaten we beiden te huilen
Maar zoals jou, met dat stikken lijkt me inderdaad helemáál doodeng. Ik heb mezelf wel eens afgevraagd of er geen cursusje voor is ofzo, dat je die greep (heimlich?) bij je kinderen leert toepassen in zo'n geval. Moet er niet aan denken om dat mee te maken.
Hier trouwens geen in-de-mond-stop-kind, hij brengt álle pluisjes en dingetjes van de grond naar mama of papa zodat die het weg kunnen gooien. Wel makkelijk![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
Maar zoals jou, met dat stikken lijkt me inderdaad helemáál doodeng. Ik heb mezelf wel eens afgevraagd of er geen cursusje voor is ofzo, dat je die greep (heimlich?) bij je kinderen leert toepassen in zo'n geval. Moet er niet aan denken om dat mee te maken.
Hier trouwens geen in-de-mond-stop-kind, hij brengt álle pluisjes en dingetjes van de grond naar mama of papa zodat die het weg kunnen gooien. Wel makkelijk
woensdag 9 januari 2008 om 16:48
woensdag 9 januari 2008 om 16:54
@Reizigster: ja, het is Schots-Gaelic. Oh vreselijk, het idee dat je je kind kwijt was geweest als ie toevallig in zijn bedje had gelegen, horror.
Ik geloof dat de heimlich greep niet mag bij kleintjes, zoiets heb ik eens gehoord. Op de kop hangen en een tik tussen de schouderbladen schijnt te moeten.
Mijn zoons stopten ook nooit wat in hun mond, ze gaven het idd aan mij. Dochter laat wel regelmatig zien dat ze wat in haar mond heeft, dan lacht ze triomfantelijk, steekt haar tong uit en zegt aaaaah. En dan kan ik het er nog wel uitvissen. Maar deze keer dus niet.
Ik geloof dat de heimlich greep niet mag bij kleintjes, zoiets heb ik eens gehoord. Op de kop hangen en een tik tussen de schouderbladen schijnt te moeten.
Mijn zoons stopten ook nooit wat in hun mond, ze gaven het idd aan mij. Dochter laat wel regelmatig zien dat ze wat in haar mond heeft, dan lacht ze triomfantelijk, steekt haar tong uit en zegt aaaaah. En dan kan ik het er nog wel uitvissen. Maar deze keer dus niet.
woensdag 9 januari 2008 om 16:55
Ik heb zoiets met mijn dochter meegemaakt. Nog steeds stopt ze van alles in haar mond (ze is al 4). Toen ze bijna drie was heeft ze een knikker ingeslikt. Het gebeurde in een stresvolle situatie: we gingen volgende dag met vakantie en waren we net erachter gekomen dat de paspoort van zoonlief verlopen was. Gelukkig was het snel voorbij en had ze daarna er geen last van.
woensdag 9 januari 2008 om 16:58
woensdag 9 januari 2008 om 16:59
EHBO voor kinderen. De cursus wordt vaak door verzekeraars vergoed. Dochterlief is dankzij deze cursus gered: zijn papa reageerde gelijk.:
Ja 1 keer, toen zoon van de commode afdonderde zaten we beiden te huilen
Maar zoals jou, met dat stikken lijkt me inderdaad helemáál doodeng. Ik heb mezelf wel eens afgevraagd of er geen cursusje voor is ofzo, dat je die greep (heimlich?) bij je kinderen leert toepassen in zo'n geval. Moet er niet aan denken om dat mee te maken.
woensdag 9 januari 2008 om 17:00
Een knikker kan idd weinig kwaad meer als ie eenmaal in de maag zit. Ik hoop maar dat het niets scherps was wat ze binnen heeft gekregen. Maar dat kan ik me bijna niet voorstellen, zoveel ligt er nu ook weer niet bij ons op de vloer. Maar het blijft de komende dagen toch knagen vrees ik, totdat ze een aantal poepluiers gehad heeft.
woensdag 9 januari 2008 om 17:07
Er stond gisteren in de krant dat er in Hoorn geloof ik, een meisje van 3 uit het raam was gevallen op 3 hoog..en ze had het ongedeerd overleefd. Haar moeder was even naar de kelderberging..
Je zal je kind zien zitten op straat..terwijl je het in de huiskamer achterliet. Wat zijn dat meisje en die moeder er goed van afgekomen zeg...zou het een les zijn dat ze haar kind niet meer alleen achterlaat in de woning?!
Je zal je kind zien zitten op straat..terwijl je het in de huiskamer achterliet. Wat zijn dat meisje en die moeder er goed van afgekomen zeg...zou het een les zijn dat ze haar kind niet meer alleen achterlaat in de woning?!
woensdag 9 januari 2008 om 17:24
Nee, je legt je kind op de onderarm met het kinnetje tussen 2 gespreide vingers zeg maar, met het hoofdje iets naar beneden. Dan tussen de schouderbladen 'stoten' 5 keer, als dat niet werkt dan omdraaien en doen wat je bij reanimatie doet, ook 5 keer, dan weer omdraaien etc. Vanaf een jaar mag je wel de 'gewone' heimlich greep toepassen.
Overigens: als het kind effectief hoest kun je beter alleen je kind aanmoedigen. Bovenstaande is alleen bedoelt om een luchtstroom te krijgen zodat wat vast zit er uit komt. Een effectief hoestend kind heeft zelf die luchtstroom al, en die kun je alleen tegenwerken door dan op de rug te gaan slaan e.d.
Aldus mijn instructeur Kinder EHBO als ik me alles goed herinner.....
Een goede cursus kinder EHBO kan ik iedereen zeker aanraden!
woensdag 9 januari 2008 om 17:42
Toen mijn zoontje net een jaar was zat hij op z'n gemakje een plakje ontbijtkoek in z'n box te eten, ik was op dat moment de kamer aan het soppen. Opeens hoorde ik rare hoest-en kokhals geluiden en toen ik me omdraaide zat mijn zoontje half te stikken in z'n ontbijtkoek. Ik heb uit de box gesleurd op z'n kop gehouden, tussen z'n schouderbladen geslagen (best wel hard eigenlijk) en toen viel er ineens een stuk uit z'n mond. Zoon helemaal overstuur en ik ook. Ik heb hem stevig beetgepakt en samen flink gehuild. Ik stond daarna helemaal te shaken en te zweten.
Brrr, als ik er nu aan terugdenk, krijg ik het alweer warm en het is toch alweer 5 jaar geleden.
Brrr, als ik er nu aan terugdenk, krijg ik het alweer warm en het is toch alweer 5 jaar geleden.
woensdag 9 januari 2008 om 17:52
Ooit heb ik het nog anders opgelost, noodgedwongen. Dochter van toen plm. 15 maanden dreigde te stikken in een sinaasappelpartje dat in haar luchtpijp was geschoten.
Kloppen op rug hielp niet, ondersteboven houden ook niet, heimlich-achtige pogingen lukten ook niet.
En intussen liep ze helemaal blauw aan. In opkomende paniek wilde ik mond-op mond beademing doen maar net bijtijds bedacht ik dat ik dan het stukje in haar longen zou blazen.
In een impuls ging ik toen niet blazen maar juist zuigen, en dat hielp grandioos. Het stukje vloog zo uit haar keel en in de mijne.
Maar ik kon het zo weer ophoesten en haar luchtweg was weer vrij.
Ik heb nooit ergens gehoord of gelezen van deze methode om een dreigende verstikking bij jonge kinderen tegen te gaan maar het ging perfekt.
Polygamie = intensieve vrouwhouderij
woensdag 9 januari 2008 om 19:14
Wat een schrik!!!
Dochter zat vandaag ook wat te enthousiast stukjes rookworst in haar mond te stoppen. En ik had het velletje er natuurlijk niet afgehaald. Na een tijdje liep ze ook erg rood aan en zat ze een beetje raar te doen in haar stoel.
Even ondersteboven gehouden en op haar rug geklopt en toen viel alles er meteen uit.
Dochter was totaal niet onder de indruk en ging meteen verder met eten en zelf ook niet echt in paniek geraakt. Als het niet meteen los schiet kan ik me wel voorstellen dat het dan heel eng is.
Mijn nichtje is toen ze 2 was ooit uit het raam van haar slaapkamer "gestapt".
Ze moest voor straf naar haar kamer en daar was ze het niet mee eens. Mijn tante zag haar dus ineens voor het keukenraam naar beneden komen.
Wonder boven wonder had ze niks.
Daarna bleek dat ze hele slechte ogen had waardoor ze niet gezien had dat het zo hoog was.
Dochter zat vandaag ook wat te enthousiast stukjes rookworst in haar mond te stoppen. En ik had het velletje er natuurlijk niet afgehaald. Na een tijdje liep ze ook erg rood aan en zat ze een beetje raar te doen in haar stoel.
Even ondersteboven gehouden en op haar rug geklopt en toen viel alles er meteen uit.
Dochter was totaal niet onder de indruk en ging meteen verder met eten en zelf ook niet echt in paniek geraakt. Als het niet meteen los schiet kan ik me wel voorstellen dat het dan heel eng is.
Mijn nichtje is toen ze 2 was ooit uit het raam van haar slaapkamer "gestapt".
Ze moest voor straf naar haar kamer en daar was ze het niet mee eens. Mijn tante zag haar dus ineens voor het keukenraam naar beneden komen.
Wonder boven wonder had ze niks.
Daarna bleek dat ze hele slechte ogen had waardoor ze niet gezien had dat het zo hoog was.
woensdag 9 januari 2008 om 22:05
Ik heb ook eens zoiets verschrikkelijks meegemaakt.
Dochterlief was 9 maanden oud en was altijd al een zorgenkindje. Veel ziek, veel onverwachte dingen dus veel ziekenhuisbezoekjes. Ze had al een paar dagen vrij hoge koorts, maar dat had ze wel vaker. Ik ging s'avonds tegen 20.00 even bij haar kijken, het zat me toch niet lekker. Ze murmelde wat en ik pakte haar uit bed. Op dat moment keek ze me ineens aan en draaiden haar ogen weg en werd ze slap. Ze reageerde niet meer en ik zag alleen het wit van haar ogen. Ze ademde wel maar reageerde gewoon niet. Ik pakte de telefoon, belde meteen de huisartsenpost met de mededeling dat ik met een baby van 9 maanden eraan kwam die niet reageerde maar wel een goede ademhaling heeft. Eenmaal aangekomen werd ze aan de zuurstof gelegd en de koorts gemeten. Bleek dat het idd vrij hoog was. Na wat onderzoeken kwam eruit dat ze erg dicht tegen een koorststuip had gezeten, en een longontsteking had. Ze is na 1 dag weer naar huis gekomen.
Toen ik eenmaal wat rust had, en wist dat ze goed in de gaten werd gehouden, kwam de schrik er bij mij pas in. Ik begon helemaal te shaken en bedacht wat er had kunnen gebeuren. Thank god heeft ze nooit meer zoiets gehad, ze is inmiddels alweer 4. Maar zodra er 1 van de kids koorts heeft laat ik ze niet meer alleen.
Dochterlief was 9 maanden oud en was altijd al een zorgenkindje. Veel ziek, veel onverwachte dingen dus veel ziekenhuisbezoekjes. Ze had al een paar dagen vrij hoge koorts, maar dat had ze wel vaker. Ik ging s'avonds tegen 20.00 even bij haar kijken, het zat me toch niet lekker. Ze murmelde wat en ik pakte haar uit bed. Op dat moment keek ze me ineens aan en draaiden haar ogen weg en werd ze slap. Ze reageerde niet meer en ik zag alleen het wit van haar ogen. Ze ademde wel maar reageerde gewoon niet. Ik pakte de telefoon, belde meteen de huisartsenpost met de mededeling dat ik met een baby van 9 maanden eraan kwam die niet reageerde maar wel een goede ademhaling heeft. Eenmaal aangekomen werd ze aan de zuurstof gelegd en de koorts gemeten. Bleek dat het idd vrij hoog was. Na wat onderzoeken kwam eruit dat ze erg dicht tegen een koorststuip had gezeten, en een longontsteking had. Ze is na 1 dag weer naar huis gekomen.
Toen ik eenmaal wat rust had, en wist dat ze goed in de gaten werd gehouden, kwam de schrik er bij mij pas in. Ik begon helemaal te shaken en bedacht wat er had kunnen gebeuren. Thank god heeft ze nooit meer zoiets gehad, ze is inmiddels alweer 4. Maar zodra er 1 van de kids koorts heeft laat ik ze niet meer alleen.
woensdag 9 januari 2008 om 22:20
Afgrijselijk zeg!
Ik heb mijn dochter van toen 9 maanden bijna laten stikken. Ik gaf haar een stukje van een wit bolletje en zat met een half oog iets op de computer te lezen. Ik hoorde een raar gorgelend geluid en toen ik naar mn dochter keek, was al haar kleur uit haar gezichtje. Ze keek me aan met van die grote, leek wel uitpuilende paniekogen. Verschrikkelijk, nu ik dit opschrijf krijg ik weer kippenvel.
Gelukkig had mijn zus, puur toeval, en week eerder beschreven wat je dan moet doen. Inderdaad beetje schuin naar beneden laten hangen en "naar boven slaan" tussen de schoudenbladen in. Na wat een eeuwigheid leek te duren en nadat ik, heel fout, mijn vingers eerst in haar mond had gestopt, spuugde ze het stukje uiteindelijk uit. Kind heeft vreselijk overgegeven daarna en ik heb alleen maar gejankt.
Ik ben daarna echt een soort van paiekerig geworden wat betreft stikken, als ik maar het idee heb dat zoon of dochter dreigen te stikken, hangen ze al ondersteboven.
Echt vreselijk, zelfs nu zie ik die angstige oogjes nog voor me.
Ik heb mijn dochter van toen 9 maanden bijna laten stikken. Ik gaf haar een stukje van een wit bolletje en zat met een half oog iets op de computer te lezen. Ik hoorde een raar gorgelend geluid en toen ik naar mn dochter keek, was al haar kleur uit haar gezichtje. Ze keek me aan met van die grote, leek wel uitpuilende paniekogen. Verschrikkelijk, nu ik dit opschrijf krijg ik weer kippenvel.
Gelukkig had mijn zus, puur toeval, en week eerder beschreven wat je dan moet doen. Inderdaad beetje schuin naar beneden laten hangen en "naar boven slaan" tussen de schoudenbladen in. Na wat een eeuwigheid leek te duren en nadat ik, heel fout, mijn vingers eerst in haar mond had gestopt, spuugde ze het stukje uiteindelijk uit. Kind heeft vreselijk overgegeven daarna en ik heb alleen maar gejankt.
Ik ben daarna echt een soort van paiekerig geworden wat betreft stikken, als ik maar het idee heb dat zoon of dochter dreigen te stikken, hangen ze al ondersteboven.
Echt vreselijk, zelfs nu zie ik die angstige oogjes nog voor me.
donderdag 10 januari 2008 om 02:07
Ik heb mijn zoontje van twee ook een keer twee hoog uit een vensterbank geplukt met open raam.
Ondanks mijn oplettendheid,ik ben echt een overbezorgde moeder en waak over de veiligheid van mijn kids als een pitbul.
Maar we waren op vakantie. al die dagen zorgde ik ervoor dat ramen gesloten waren als mijn kind er rond liep.
Op de dag van vertrek ging mijn vriend de auto beneden inladen en ik smeerde wat boterhammen in de keuken voor onderweg.
Ineens kreeg ik een naar gevoel en zonder reden liet ik mijn bezigheid vallen en liep regelrecht naar de slaapkamer (moederintuïtie)
Daar trof ik miin zoontje aan,in de vensterbank,op zijn knietjes,naar beneden turend waar papa was.
Mijn gastvrouw had het raam opengezet,om de slaapkamer te luchten.
Ik heb hem er rustig uitgetild( was bang dat hij zou schrikken van mij ),raam dicht gedaan,en uitgelegd dat hij dat nooit meer mag doen.
Ik heb nu nog nachtmerries en nare beelden van mijn kind die ik ,als ik te laat was ,van de straat af kon schrapen.
Nee het is geen wijze les voor mij,want ik ben altijd heel voorzichtig.
Maar wel een nare ervaring.
een ongeluk zit in een klein hoekje en is in een fractie van een seconde gebeurd. je moet er als ouders zijnde maar niet teveel bij stil staan.
Ik kan de schrik van je dus levendig voorstellen.wat naar zeg!
Groetjes,Iry
donderdag 10 januari 2008 om 10:35
Oh wat erg allemaal he?
Mijn dochter stopte ook alles in haar mond. Toen ze net 1 jaar was en ik jarig was kreeg ik via de post van t-mobile een poster met gefeliciteerd erop. Dit was opgerold in zo'n plastic buisje met 2 dopjes aan de uiteinden. Nou zo'n dopje was groter dan een 2 euro munt... Ik was de boodschappen aan het opruimen en dochter lief had dat buisje te pakken en stak het in haar mond voor ik er erg in had. En ja hoor 1 dopje weg, nergens meer te vinden... potdorie ik helemaal in de stress... Wat later op de dag wilde ze niet meer eten en begon ook over te geven. Ik dacht dus meteen dat dat dopje voor haar maagingang zat ofzo en dwars in haar buikje....
Nou vreselijk zorgen gemaakt, en uiteindelijk naar de huisartsen post (ben trouwens nog nooit zo vaak naar de huisarts geweest als dit laatste jaar). Gelukkig zijn ze daar heel vriendelijk. De arts kon niet ontdekken dat het dopje ergens dwars zat. Ik had het andere dopje meegenomen en hij vond het ook onwaarschijnlijk dat zij zo'n groot dopje (wat ook vrij hard was) ingeslikt had. Achteraf had ze buikgriep en na een paar maanden vond ik het verdwenen dopje onder het stof onder de verwarming liggen....woops.
Ik durfde het tegen niemand te zeggen omdat ik het hele huis ondersteboven heb gehaald om dat dopje te zoeken en nergens kon vinden....
Hihi
Maar de arts zei als ze zoiets in kan slikken, moet het er ook weer aan de andere kant uitkunnen!
Mijn dochter stopte ook alles in haar mond. Toen ze net 1 jaar was en ik jarig was kreeg ik via de post van t-mobile een poster met gefeliciteerd erop. Dit was opgerold in zo'n plastic buisje met 2 dopjes aan de uiteinden. Nou zo'n dopje was groter dan een 2 euro munt... Ik was de boodschappen aan het opruimen en dochter lief had dat buisje te pakken en stak het in haar mond voor ik er erg in had. En ja hoor 1 dopje weg, nergens meer te vinden... potdorie ik helemaal in de stress... Wat later op de dag wilde ze niet meer eten en begon ook over te geven. Ik dacht dus meteen dat dat dopje voor haar maagingang zat ofzo en dwars in haar buikje....
Nou vreselijk zorgen gemaakt, en uiteindelijk naar de huisartsen post (ben trouwens nog nooit zo vaak naar de huisarts geweest als dit laatste jaar). Gelukkig zijn ze daar heel vriendelijk. De arts kon niet ontdekken dat het dopje ergens dwars zat. Ik had het andere dopje meegenomen en hij vond het ook onwaarschijnlijk dat zij zo'n groot dopje (wat ook vrij hard was) ingeslikt had. Achteraf had ze buikgriep en na een paar maanden vond ik het verdwenen dopje onder het stof onder de verwarming liggen....woops.
Ik durfde het tegen niemand te zeggen omdat ik het hele huis ondersteboven heb gehaald om dat dopje te zoeken en nergens kon vinden....
Hihi
Maar de arts zei als ze zoiets in kan slikken, moet het er ook weer aan de andere kant uitkunnen!
donderdag 10 januari 2008 om 14:08
Colalight schreef het al, kleur uit het gezichtje, uitpuilende oogjes. Ik zit alweer met een traan.
Mijn zoontje stikte bijna toen hij vier weken was. Ik was hem boven aan het verschonen toen er wat melk omhoog kwam. Ik zette hem zelfs eventjes een beetje rechtop. Maar hij leek zich te versikken en kreeg helemaal geen lucht meer. Ik schoot meteen in paniek, zette hem helemaal recht op, ga tikken op zn ruggetje maar er gebeurde niks. Ik tilde hem op en hij keek me aan met van die uipuilende oogjes, hij werd een beetje grauw in zn gezichtje. Ik gilde naar mn vriend beneden en hield mn zoontje ondersteboven. Er ging vanalles door me heen, bel 112, ren naar buiten, haal hulp! Net toen mijn vriend naast me stond kreeg de kleine weer een beetje lucht. Het duurde nog even voordat ie op adem was maar allemachtig!! Ik vergeet nooit de blik in zijn oogjes. Ik heb daarna de rest van de avond zitten trillen en huilen.
En nu, een paar dagen geleden, zoontje is inmiddels ruim 19 maanden. Hij is verkouden, hoest veel, verslikt zich in het velletje van een erwt. Ik ruk hem uit zn kinderstoel, hou hem letterlijk ondersteboven. Hij kotst min of meer het velletje eruit. Zoonlief huilt even en eet daarna vrolijk verder ( zonder erwtjes op zn bordje) ik zit alweer in tranen. Alles van de vorige keer kwam naar boven.
Ik ga een cursus volgen! Als het nu mis was gegaan had zn vader 112 kunnen bellen en de instructies kunnen volgens. Als ik alleen was geweest had ik nooit kunnen bellen, zoontje vast kunnen houden en instructies op kunnen volgen. In volledige paniek.
Laila
Mijn zoontje stikte bijna toen hij vier weken was. Ik was hem boven aan het verschonen toen er wat melk omhoog kwam. Ik zette hem zelfs eventjes een beetje rechtop. Maar hij leek zich te versikken en kreeg helemaal geen lucht meer. Ik schoot meteen in paniek, zette hem helemaal recht op, ga tikken op zn ruggetje maar er gebeurde niks. Ik tilde hem op en hij keek me aan met van die uipuilende oogjes, hij werd een beetje grauw in zn gezichtje. Ik gilde naar mn vriend beneden en hield mn zoontje ondersteboven. Er ging vanalles door me heen, bel 112, ren naar buiten, haal hulp! Net toen mijn vriend naast me stond kreeg de kleine weer een beetje lucht. Het duurde nog even voordat ie op adem was maar allemachtig!! Ik vergeet nooit de blik in zijn oogjes. Ik heb daarna de rest van de avond zitten trillen en huilen.
En nu, een paar dagen geleden, zoontje is inmiddels ruim 19 maanden. Hij is verkouden, hoest veel, verslikt zich in het velletje van een erwt. Ik ruk hem uit zn kinderstoel, hou hem letterlijk ondersteboven. Hij kotst min of meer het velletje eruit. Zoonlief huilt even en eet daarna vrolijk verder ( zonder erwtjes op zn bordje) ik zit alweer in tranen. Alles van de vorige keer kwam naar boven.
Ik ga een cursus volgen! Als het nu mis was gegaan had zn vader 112 kunnen bellen en de instructies kunnen volgens. Als ik alleen was geweest had ik nooit kunnen bellen, zoontje vast kunnen houden en instructies op kunnen volgen. In volledige paniek.
Laila
donderdag 10 januari 2008 om 14:30
Met dochter is niks meer aan de hand, geloof ik. Ze heeft geen buikpijn gekregen en heeft ook alweer een paar keer gepoept, maar heb geen bijzonderheden aangetroffen. Dus ze heeft het "iets" uitgespuugd of ze heeft zich verslikt in iets onschuldigs wat gewoon verteerd is.
Erwtjes vind ik idd ook eng, die velletjes. Mais kan me ook niet zo bekoren, heb gisteren de mais maar uit haar pastaprutje gevist. Mijn zoons zijn zo geschrokken van het voorval dat ze de hele dag op zoek zijn naar kruimeltjes en andere ongerechtigheden en die in de vuilnisbak mikken. Arme jochies, maar aan de andere kant is het ze nu wel duidelijk dat ze erg voorzichtig moeten zijn met hun speelgoed.
Erwtjes vind ik idd ook eng, die velletjes. Mais kan me ook niet zo bekoren, heb gisteren de mais maar uit haar pastaprutje gevist. Mijn zoons zijn zo geschrokken van het voorval dat ze de hele dag op zoek zijn naar kruimeltjes en andere ongerechtigheden en die in de vuilnisbak mikken. Arme jochies, maar aan de andere kant is het ze nu wel duidelijk dat ze erg voorzichtig moeten zijn met hun speelgoed.
donderdag 10 januari 2008 om 15:22
Wat een enge verhalen allemaal zeg, als ik dat zo lees durf ik mijn dochter bijna geen eten meer te geven...
Maar even een vraagje...over die erwtjes en mais, daar kun je toch niet echt in stikken of wel? het lijkt me dat een erwtje of een maiskorrel te klein is om echt in te stikken. Verslikken is wat anders denk ik..
Maar even een vraagje...over die erwtjes en mais, daar kun je toch niet echt in stikken of wel? het lijkt me dat een erwtje of een maiskorrel te klein is om echt in te stikken. Verslikken is wat anders denk ik..
