bijdrage vriendje mee naar camping; hoe hoog?

OP weghalen mag niet, en hoeft niet voor mij. Maar na 49 pagina's is de basisvraag uit de OP wel afgevinkt. Dus je mag hier gewoon "offtopic" meekletsen over vakantiebeslissingen rondom kinderen, of vertellen waarop jij keuzes baseert.

Ik neem dit jaar een vriendin van mijn zoon (allebei 11) mee naar de camping. Ze logeert wel vaker bij ons en mee op vakantie: ik heb haar vroeger vaak meegenomen naar uitjes in een museum, bioscoop of speeltuin. Destijds was het altijd zo dat zij met ons meeging, en zoon nooit met dat gezin, dus betaalde de moeder vaak de toegang voor haar dochter, of ze regelde een museumjaarkaart ofzo.

Vorig jaar was ze ook een weekje mee op de camping, en toen heb ik van een tegoed dat ik nog had voor allebei ook een creatieve cursus betaald die in de buurt gegeven werd. Toen vroeg ik of moeder een keertje wilde helpen met boodschappen langs brengen omdat anders mijn man dat steeds moest doen: de kinderen wilden nog niet alleen op de camping blijven (ik zit er dus in mij eentje en man heeft even "vrij" en zit thuis met de hond die niet op de camping mag. Hij gaat me wel regelmatig helpen, maar ik vind ook dat hij even mag bijtanken zonder iedere dag te moeten komen opdraven).
Wij zitten dicht bij huis, en vorig jaar werden we in plaats van hulp net de boodschappen uitgenodigd om bij hen te BBQ'en. Was heel leuk en gezellig.

Zij hebben een prima inkomen en wonen in een villa, wij hebben laag inkomen en sociale huur. Daarom vind ik het wel aardig dat moeder probeert te compenseren, en voelde ik me niet bezwaard.

Nu logeert vriendinnetje 1,5 tot 2 weken. Vorig jaar hadden we net van familie 2 kinderracefietsen gekregen in dezelfde maat, dus dat leek handig als campingvervoer, maar alleen mijn zoon wilde er al op fietsen. Toen had ik gevraagd of zij wilden kijken of hun dochter er op wilde oefenen om er vertrouwd mee te raken, en of ze dan zelf even bij een fietsenmaker de oude remblokjes wilden laten vernieuwen. Wij doen verder niets met die fiets; hij is wel handig als we een ijsje gaan kopen, waarvoor je vanaf de camping met 1 persoon op een opoefiets 20 min. onderweg bent. Als we alle 3 even snel zijn duurt het maar 15 min. Ik heb aangegeven dat het fijn zou zijn als hun dochter die fiets dit jaar wil uitproberen (ze is nu langer). Heb het niet meer over reparatie gehad. En gevraagd als het heel erg regent, of de kinderen ook een dagje bij hun kunnen zitten op de PlayStation ofzo, ipv in een natte vouwwagen.

We betalen sowieso 6 euro per dag voor een logee.

Moeder stuurde me een appje of ik een tikkie stuurde voor een bijdrage aan de boodschappen. En dat vind ik ongemakkelijk.

Nu weet ik niet meer of ik alles maar moet laten zitten, een tegenvoorstel doen, of echt een tikkie sturen. Overnachten zou tot 85 euro kosten, eten, ijsjes en lekkere dingen zijn vast ook zo wel 6 euro per dag, en ik had ze een keer mee uit eten willen nemen of bv 2x lekkere catering laten bezorgen. We zouden misschien de fiets nog laten opknappen. Op een regendag naar de film is ook een plan B.

Ik had het gemakkelijker gevonden als de moeder bv gewoon zelf een bijdrage geeft die niet vooraf helemaal uitgerekend is, maar met het idee om gewoon iets extra's te kunnen doen zoals uit eten. En dat ze ev die fiets ff laten opknappen voor hun dochter, of aanbieden dat zij ze op een regendag mee naar de film nemen.
Nu krijg ik het gevoel dat ik me moet gaan verantwoorden voor werkelijke kosten ofzo. En dat het dan zo lullig en berekenend over komt.

We zijn niet meer uitgenodigd om te BBQ'en. Ik vrees dat de relatie met ons wat aan het verwateren is op hun initiatief. Terwijl ze wel zegt dat dochter de camping vorig jaar jaar allerleukste vakantie ooit vond, en dat ze dolgelukkig is dat ze weer mee mag.

Zij zouden een lange dure reis maken, maar zien daar van af door corona. Daarom kan hun dochter bij ons komen logeren.

Wat zouden jullie voorstellen?

Ik ga niet meer reageren op de vakantie en de verwijten.

Voor de mensen die me hysterisch vinden... Er is hier al door anderen een boel geschreven over rottige jeugdherinneringen die je handelen nu nog beïnvloeden.

Ik heb nog steeds vaak niet door HOE anders mijn jeugd is geweest, simpelweg omdat er nooit contact was met anderen om dat te zien.
Mijn ouders leidden een totaal geïsoleerd leven zonder vrienden. Ze wisten geen contact te maken met mensen in onze buurt, en zorgden er voor dat er tijdens mijn basisschool tijd nooit iemand bij ons thuis kwam door op 45 minuten (enkele reis met bus en trein) van mijn oorspronkelijke basisschool te verhuizen.

Vader autistisch, moeder angststoornis en narcisme. Vakantie deden we echt bijna nooit: dat lukte mijn ouders gewoon niet. Ik heb van mijn eerste basisschool (6 jaar incl kleuters en blijven zitten) nog geen handvol herinneringen dat ik bij een klasgenoot thuis kwam, waarvan 4 eenmalig, 3x bij hetzelfde meisje en dan nog even wat meer contact met een alleenstaande moeder die in de buurt woonde, maar haar kinderen van school haalde. Kinderfeestjes hielden we ook amper. Er schijnt een feestje geweest te zijn (herinnering van mijn zus- ik heb gewoon bijna geen herinneringen) waarbij mijn moeder een groepje meisjes mee zou nemen, maar mijn vader 'sochtend boos was en dus de auto meenam naar zijn werk.

Als er al eens iets met een groep kinderen was, wierp mijn grotere zus zich op als de initiator om mij zo snel mogelijk buiten te sluiten. Thuis en onderweg (alleen in de trein en de bus) was ik niet veilig voor haar boosheid en frustratie. Ik kreeg niet zo veel voorbeelden hoe je je leuk moest gedragen naar anderen. Voorbeelden van dat anderen zich inleefden in mij waren er al helemaal niet.

Toen ik 9 was, werd ik zo baldadig dat ik van school moest. Daarvoor moest ik getest en onderzocht worden. FV schreef over de nare buurvrouw waar ze heen moest als haar moeder in het ziekenhuis lag. Mijn moeder had gewoon niemand, en werd toevallig net geopereerd toen ik onderzocht moest worden. Mijn vader vond het volkomen logisch dat hij geen vrij kon nemen. Zijn voorbereiding bestond er uit dat hij me in het weekend met de trein en bus naar een gebouw midden in Den Haag bracht als voorbeeld. De dag zelf moest ik alleen, met een getekend plattegrondje als back up. De onderzoekers waren erg verbaasd dat een 9-jarige alleen kwam. Ik begreep niet dat me gevraagd werd of ik dat niet erg vond. Ik wist niet dat ik dat erg mocht vinden, en ik kon dat niet voelen. Ik was wel de hele tijd gestresst dat ik een aansluiting zou missen.

Ik bleek te slim voor onderwijs voor moeilijk opvoedbare kinderen. Ik ging naar de enige basisschool in mijn nieuwe stad die me accepteerde. Ik moest lopen, hoewel het 1 of 2 wijken verderop was. Het was zo veel minder ver dan de trein, dat meteen duidelijk was dat ik alleen moest. Mijn moeder is nooit ergens mee komen helpen op school en had daar dus geen enkel contact.
Ik had een tijd 1 vriendinnetje dat altijd bij mij wilde spelen. Ze was niet echt leuk, maar er was niemand anders. Na school moesten we altijd eerst naar haar huis, want dat wilde haar moeder. Ik moest altijd buiten de tuinpoort wachten en niet binnenkomen. "Haar moeder had hoofdpijn". Ik heb hun huis nooit van binnen gezien.
Ze is 1x blijven eten. Mijn moeder maakt krankjorum een voorgerechtje van zo'n halve grapefruit waarvan de partjes dan vooraf los worden gesneden met een "grapefruitmesje". Het ding was zuur, en dat was de gast niet gewend. Ze vroeg of er suiker op mocht, en ik vroeg dat ook om haar bij te vallen. Mijn moeder werd boos en zei dat ze het gewoon op moest eten. Ze ging huilen en wilde naar huis. Ze werd direct weggebracht. Vriendschap was over.

Hoe.moet.ik.weten.wat."normaal".is?

Waarom mag iemand als ik niet proberen ongemerkt zich bij te lezen op een forum voordat ze stappen durft te zetten die grote gevolgen kunnen hebben voor de vriendschap van mijn kind? Waarom moet alles veroordeeld worden? Waarom deug ik niet omdat ik het niet automatisch weet en er een vraag over stelt (waarbij blijkt dat iedereen een andere norm heeft)? Waarom is het idioot "dat ik overal zo over NA denk? Tjeez!".

Ik doe mijn best.

herfst100 schreef: ↑

11-07-2021 23:04

Wat ontzettend naar to. Ik denk dat veel mensen krassen oplopen, waardoor ze reageren zoals ze reageren. Dat zal vast ook voor de mensen gelden waar jij over valt.

Ik vind een deel van de reacties ook onaardig en overtrokken. Maar er zijn ook heel veel normale reacties geweest met hele nuttige tips. Je reageert daar eigenlijk helemaal niet op. En gaat alleen in de verdediging n.a.v. reacties waar je je niet in kunt vinden. Dat is jammer, vooral voor jezelf. Laat je niet zo opfokken en haal er de volgende keer uit wat voor jou nuttig is. En de reacties waar je niks mee kunt negeer je. Scheelt een hoop energie.

Sorry; je hebt gelijk. Ik vergeet helemaal aan te geven dat er hele fijne reacties kwamen. Die heb ik wel gezien hoor. Ik was vandaag en gister ook druk en dan was er ineens weer een boel bijgeschreven. Ik steek dan teveel tijd in proberen bij te sturen dat er een beeld geschetst wordt dat echt niet klopt.

Rosalind schreef: ↑

11-07-2021 23:14

TO, ik begrijp heel goed dat je achtergrond meespeelt in je twijfels over hoe dit aan te pakken.
Maar aan het begin van het topic kwamen er echt wel antwoorden op je vraag, en goede tips. Waarom neem je die dan niet ter harte en laat het daar bij?

Voor mij was het daarmee ook wel klaar, qua hoe ik er mee om zal gaan. Ik heb die conclusie ook opgeschreven. Maar het is lastig om je daarna niet te laten triggeren. Er wordt daarna nog zo veel opgeschreven waarin het dan is "TO, waarom doe je niet....", en dan krijg ik het idee dat ik daar nog op moet reageren. Net als bij dingen die echt totaal verzonnen worden neergezet om een grote tegenstelling te creëren.

Dat er steeds wordt gedaan alsof ik vind dat die mensen het wel kunnen missen en dat dan ook moeten doen, bijvoorbeeld. Terwijl er tegelijk steeds wordt gezegd: "weet jij veel of ze wel geld hebben?!". Als je dat aangeeft dat je in de loop van de afgelopen 7 jaar wel hebt kunnen zien dat het geld echt niet het beletsel is in deze kwestie, krijg je meteen weer het verwijt alsof ik vind dat ze mij geld verschuldigd zijn. Dat is gewoon kut, want ik was al niet van plan om geld te vragen, en ik krijg hoe langer hoe minder zin om wat dan ook voor te stellen, terwijl.ik uit ervaring van de afgelopen jaren echt wel weet dat wat hier geschetst wordt gewoon niet aan de orde is.

ExodusRedux schreef: ↑

11-07-2021 23:16

Juist door te verwachten dat de ouders van dat meisjes boodschappen voor je moeten doen en thuis moeten blijven voor wanneer het regent gaat de vriendschap kapot van je kind.

Je moet dat gewoon niet doen. Focus op je eigen gezin en maak er wat moois van. Oftewel ga met je man, kind en hond op vakantie op een manier dat jullie graag willen. Dat zorgt ervoor dat jullie onderling als gezin een goede relatie hebben.

Het is gewoon heel vreemd dat je man thuis blijft. Dat lijkt niet als een warme gezond situatie.

Zucht.
Gaan we weer.
Oordelen.
Dit is onze keus en voor ons werkt het.
Mijn man heeft niet aangeboren hersenletsel en 6 weken intensieve zomervakantie is slopend voor hem. Vorig jaar voor ieder wissewasje opdraven op de camping zorgde er voor dat het voor hem ongeveer even intensief was als daar de hele tijd bij zitten om de hond te corrigeren als ze een kuil graaft. Dit jaar is onze hoop dat hij echt even kan tanken. We hebben een heel intensieve periode achter de rug, en aangezien we elkaar zo onderhand afwisselen met burn-out, proberen we zuinig op elkaar te zijn. Als hij tankt, kan ik daarna ook ff achterover leunen. Samen op de camping is samen uitgewoond weer naar huis en dan nog 3 weken zomervakantie. Hij slaapt extra slecht door zijn NAH, en zijn eigen bed maakt daarin zoveel uit... En ja; als ik het vraag, komt hij helpen.
Ik denk echt dat dat nu minder nodig is omdat ik best op de fiets naar een winkelcentrumpje kan. Maar vorig jaar kon ik niet bij de kinderen weg: dat durfde mijn zoon gewoon niet.

Dit allemaal zou er gewoon niet toe moeten doen: respecteer nou maar dat wij keuzes kunnen maken die goed is voor ONS, ook al zou dat in jouw situatie niet werken.

De moeder weet ook van onze gezondheids issues. Ze vertrouwt me volkomen met haar kind. Ze heeft bij onze verhuizing als een van de weinigen (heel klein netwerk) een dagje helpen schilderen in ons nieuwe huis om mijn man te helpen. Dus ze snapte ook waar de vraag om de boodschappen vandaan kwam. Mijn man was ook uitgenodigd toen ze de BBQ voorstelde, en het was echt een hele gezellige avond.

Het is niet dat ik een moeder ben die ze maar vaag kent, die ze liever op afstand houdt, zoals hier gesuggereerd wordt. Wel is de afstand nu groter aan het worden, en daar pas ik mij ook op aan.
Toen de BBQ bij hen was, hebben haar zoon en mijn zoon lekker zitten gamen terwijl het vriendinnetje van haar moeder thuis in bad moest. Die vind het echt niet erg om tussendoor even haar dochter te zien.

Hun eigen familie woont niet in NL. Ze heeft me vorig jaar gezegd dat ze het zo jammer vind dat haar dochter daardoor weinig tantes enzo ziet. Andere moeders hebben vaak meer kinderen en besteden minder persoonlijke aandacht aan haar dochter. Haar dochter vind het ook leuk om met mij te kletsen als mijn zoon er niet bij is. Zij noemde mij toen een soort tante voor haar dochter, en hoopte dat haar dochter dingen met mij wil bespreken als ze eens met een andere volwassene wil praten. Ik ontleen daar niets aan, maar hoop dat dat zo mag blijven, ook als de moeder zich terugtrekt.

Als iemand zulke dingen tegen je zegt, en weet dat je man met NAH zich een slag in de rondte werkt om iedereen op de camping gevoed te houden, dan is het verzoek om ff een keer vers brood voor de lunch te brengen echt niet zo'n groot ding als er nu van gemaakt wordt. En nu heb ik dus juist gezegd dat het NIET nodig was.

Parella schreef: ↑

11-07-2021 23:28

En andere vraag: wat vindt JIJ nou een leuke vakantie TO? Waar jij echt blij van zou worden als je niet hoeft te denken aan wat je man en kind willen.

Gewoon alleen thuis zijn: dat schreef ik al. Ik ben al twee jaar aan het ploeteren om mijn atelier aan huis ingericht te krijgen: dat wordt steeds weer bevroren als iemand iets moet. Ik houd gewoon enorm van zelf dingen maken: helemaal opgaan in de flow en uren ongestoord doorgaan. Als zoon na de vakantie weer naar school is, hoop ik te kunnen beginnen

Ik vind het heel erg veel energie kosten om steeds alert en beschikbaar te moeten zijn voor anderen in huis. Met mijn man gaat het wel, met mijn zoon op de camping ook, maar als we bij elkaar zitten in huis, dan voelt het alsof er altijd wel iets of iemand in de knel zit. Ik wil er nog aan gaan werken om die antennes uit te leren zetten, maar dat is gewoon bagage van de opvoeding vol narcistische patronen. Je kon een klap krijgen als een ander het jou kwalijk nam dat hij of zij een slecht humeur had. Dus je scant de hele tijd.

We hebben hier hulp bij gevonden, maar wel een rampjaar achter de rug qua vergoeding van het CJG enzo. Dus dat moet nog gaan ontwikkelen.

blijfgewoonbianca schreef: ↑

12-07-2021 00:24

Jij hebt geen rijbewijs , TO ?
Kun je die niet gaan halen ?

Heb jij zelf geen rijbewijs?
Kan je dat niet gaan halen?