Kinderen
alle pijlers
Broer (10) en zus (8) elkaar pijn doen/vervelen
dinsdag 26 maart 2024 om 09:19
Hallo,
Overal is wel eens wat in huis
maar ik ben benieuwd naar jullie tips bij ruziënde kinderen (dochter 8 en zoon 10).
Zoals vanmorgen. Dochter deed een pakje crackers in haar broodtrommel. Laatste pakje. Zoon wilde die ook. Hij ging bozig achter haar staan, want hij wil de crackers! Uitgelegd: helaas, voor nu zijn ze op. We nemen nieuwe mee met de boodschappen. Er ligt genoeg in de kast. (zo doen we het wel vaker)
Hij loopt langs zijn zusje en geeft haar een flinke stomp op haar schouder, vanwege de crackers. Zusje huilen. Het deed haar flink pijn. Zo gaat het vaker om 'niks'.
Ik heb dochter getroost en zoon (voor de zoveelste keer) duidelijk gemaakt dat we elkaar hier in huis geen pijn doen. Vaker met hem besproken: ga uit de situatie als je voelt dat je boos wordt, tel daar tot 10. Niet gedaan helaas, met deze reactie tot gevolg. Als straf schermverbod voor 1 dag + excuses aanbieden aan zusje (elkaar aankijken, sorry zeggen, knuffel). Bij geen fatsoenlijk en gemeend excuus: nog een dag schermverbod erbij.
Zusje is vergevingsgezind dus de lucht is daarna snel geklaard. Zoon kan niet goed uitleggen hoe hij tot zijn actie komt en geeft iedereen de schuld, behalve hemzelf. Moeder en zusje maakten hem boos, moeder trekt partij, ik deed het niet expres. Hij heeft moeite met het verschil tussen per ongeluk en expres. Dat blijft lastig voor hem.
Ik had gedacht met zoon te praten en hem zelf te laten bedenken hoe zo'n situatie voorkomen of opgelost kan worden. Ik wil wel een 'straf' aan verbinden aan elkaar pijn doen.
Hoe kan ik hier beter of anders mee omgaan? In de 'hectische ochtendspits' valt het me extra zwaar en word ik er soms zelf emotioneel van.
Dit hiervoor is een incident, maar het komt vaak voor dat ze elkaar bij het ontbijt blijven triggeren, onder tafel elkaar vervelen met de voeten en 'hou op' naar elkaar roepen. Ook als iemand niet de kaas wil aangeven. Om vanalles. Ze blijven over elkaars grenzen heen gaan.
Mijn partner is op dat moment al naar zijn werk.
Nog andere tips of ervaringen? Ik dacht zelf ook aan de luisterkind methode. Iemand ervaring?
Overal is wel eens wat in huis
maar ik ben benieuwd naar jullie tips bij ruziënde kinderen (dochter 8 en zoon 10).Zoals vanmorgen. Dochter deed een pakje crackers in haar broodtrommel. Laatste pakje. Zoon wilde die ook. Hij ging bozig achter haar staan, want hij wil de crackers! Uitgelegd: helaas, voor nu zijn ze op. We nemen nieuwe mee met de boodschappen. Er ligt genoeg in de kast. (zo doen we het wel vaker)
Hij loopt langs zijn zusje en geeft haar een flinke stomp op haar schouder, vanwege de crackers. Zusje huilen. Het deed haar flink pijn. Zo gaat het vaker om 'niks'.
Ik heb dochter getroost en zoon (voor de zoveelste keer) duidelijk gemaakt dat we elkaar hier in huis geen pijn doen. Vaker met hem besproken: ga uit de situatie als je voelt dat je boos wordt, tel daar tot 10. Niet gedaan helaas, met deze reactie tot gevolg. Als straf schermverbod voor 1 dag + excuses aanbieden aan zusje (elkaar aankijken, sorry zeggen, knuffel). Bij geen fatsoenlijk en gemeend excuus: nog een dag schermverbod erbij.
Zusje is vergevingsgezind dus de lucht is daarna snel geklaard. Zoon kan niet goed uitleggen hoe hij tot zijn actie komt en geeft iedereen de schuld, behalve hemzelf. Moeder en zusje maakten hem boos, moeder trekt partij, ik deed het niet expres. Hij heeft moeite met het verschil tussen per ongeluk en expres. Dat blijft lastig voor hem.
Ik had gedacht met zoon te praten en hem zelf te laten bedenken hoe zo'n situatie voorkomen of opgelost kan worden. Ik wil wel een 'straf' aan verbinden aan elkaar pijn doen.
Hoe kan ik hier beter of anders mee omgaan? In de 'hectische ochtendspits' valt het me extra zwaar en word ik er soms zelf emotioneel van.
Dit hiervoor is een incident, maar het komt vaak voor dat ze elkaar bij het ontbijt blijven triggeren, onder tafel elkaar vervelen met de voeten en 'hou op' naar elkaar roepen. Ook als iemand niet de kaas wil aangeven. Om vanalles. Ze blijven over elkaars grenzen heen gaan.
Mijn partner is op dat moment al naar zijn werk.
Nog andere tips of ervaringen? Ik dacht zelf ook aan de luisterkind methode. Iemand ervaring?
dinsdag 26 maart 2024 om 11:54
Ik ben niet zo'n goede planner en boodschappen doen is niet mijn hobby, dus dat soort dingen komen hier best weleens voor. En dan zou het ene kind dat het vroegst naar school moet dus altijd geluk hebben. Dat beseffen mijn kinderen (de meesten al iets ouder) zich ook wel, dus dan zoeken ze naar een oplossing. En soms lukt dat niet en denkt iemand er even niet bij na en dan ontstaat er wat irritatie. En dan weet diegene dus dat hij de volgende keer even wat beter oplet.
dinsdag 26 maart 2024 om 11:56
Je moet gewoon op je eigen bord kijken en niet steeds vergelijken.BlauweTulp schreef: ↑26-03-2024 11:53Juist als je wordt gevraagd of je het laatste koekje wil, ben je eerder geneigd om te zeggen 'Oh nee hoor neem jij maar!' En gun je de ander dus wat.
Als het allemaal draait om wie het eerste bij de kast is, krijg je gehaaide mensen die anderen juist niets gunnen en blij zijn dat ze nog op tijd zijn om het laatste koekje weg te gappen.
dinsdag 26 maart 2024 om 11:57
Als volwassenen ja, dat kun je niet verwachten van een kind van 8.BlauweTulp schreef: ↑26-03-2024 11:53Juist als je wordt gevraagd of je het laatste koekje wil, ben je eerder geneigd om te zeggen 'Oh nee hoor neem jij maar!' En gun je de ander dus wat.
dinsdag 26 maart 2024 om 12:00
dinsdag 26 maart 2024 om 12:03
dinsdag 26 maart 2024 om 12:03
hier had dochter dan niet de crackers gekregen en had ik ervoor gezorgd dat ze beiden hetzelfde konden meenemen. Dus andere optie aangeboden. Zoon baalt van die crackers en reageert dat af bij zus, niet heel raar overigens.
Ik zou dus benoemd hebben dat slaan niet de bedoeling is en dus iets anders aan beiden meegegeven voor school. Ik zorgde er altijd voor dat alles wat mee ging naar school voor iedereen voor de hele week genoeg was, dus dat gedoe was ik altijd voor
Ik zou dus benoemd hebben dat slaan niet de bedoeling is en dus iets anders aan beiden meegegeven voor school. Ik zorgde er altijd voor dat alles wat mee ging naar school voor iedereen voor de hele week genoeg was, dus dat gedoe was ik altijd voor
dinsdag 26 maart 2024 om 12:05
Net zo min als dat je van een kind kunt verwachten dat hij/zij perfect zijn emoties kan beheersen. Daar moet je dus als ouder in sturen en voorleven.
Vaak weet je als ouder niet wat er precies gespeeld heeft (misschien werd zoon veel te snel boos en fysiek, misschien greep hij al voor de derde achter het net, misschien spelen er andere dingen). Ik zou er voor waken als ouder te snel te oordelen en veroordelen.
dinsdag 26 maart 2024 om 12:06
Met meer kinderen is het sowieso al vrijwel onmogelijk om altijd te voorkomen dat zoiets gebeurt. Bizar dat mensen alles maar doen om zo’n mogelijk “conflict” te vermijden.
anoniem_670e3ef0ebfff wijzigde dit bericht op 26-03-2024 12:08
11.89% gewijzigd
dinsdag 26 maart 2024 om 12:06
en het stukje "voor de zoveelste keer "doet mij denken dat het vaker voorkomt dat dochter iets pakt waarvan ze weet dat het de laatste is.
Ik had daar echt geen trek in zo vlak voor school op die leeftijd. Ik had altid voor iedereen genoeg, je gaat niet om 0730 die discussie aan.
En dat excuus.. dat is uiteraard niet gemeend, dat snap je toch zelf ook wel TO? Je dwingt je zoon sorry te zeggen voor iets waarvan hij geen spijt heeft, hij baalt van die crackers en baalt dat zij (weer) hem voor was (want blijkbaar gebeurt het vaker, anders schrijf je niet "voor de zoveelste keer"
Ik had daar echt geen trek in zo vlak voor school op die leeftijd. Ik had altid voor iedereen genoeg, je gaat niet om 0730 die discussie aan.
En dat excuus.. dat is uiteraard niet gemeend, dat snap je toch zelf ook wel TO? Je dwingt je zoon sorry te zeggen voor iets waarvan hij geen spijt heeft, hij baalt van die crackers en baalt dat zij (weer) hem voor was (want blijkbaar gebeurt het vaker, anders schrijf je niet "voor de zoveelste keer"
dinsdag 26 maart 2024 om 12:07
dinsdag 26 maart 2024 om 12:10
Hier gebeurt dat ook regelmatig (4 kinderen waarvan 3 onder de 10) en die halen de schouders op als de één het laatste rolletje ministars of mueslireep heeft. Of er wordt gevraagd de ander er een probleem mee heeft dat die in de broodtrommel van X gaat. Het leven is heel vaak ook niet eerlijk. De ene keer heeft de één een voordeel, de andere keer weer een ander.Lento schreef: ↑26-03-2024 11:54Ik ben niet zo'n goede planner en boodschappen doen is niet mijn hobby, dus dat soort dingen komen hier best weleens voor. En dan zou het ene kind dat het vroegst naar school moet dus altijd geluk hebben. Dat beseffen mijn kinderen (de meesten al iets ouder) zich ook wel, dus dan zoeken ze naar een oplossing. En soms lukt dat niet en denkt iemand er even niet bij na en dan ontstaat er wat irritatie. En dan weet diegene dus dat hij de volgende keer even wat beter oplet.
In het geval van TO zou ik vandaag die pak crackers halen en morgen stiekem een briefje (oid) met iets liefs geschreven in zijn broodtrommel doen. Stop er desnoods nog een paasei bij. Het gaat helemaal niet om die crackers, maar vooral dat hij het gevoel krijgt dat jij hem ook ziet.
dinsdag 26 maart 2024 om 12:10
Voor de zoveelste keer gaat toch om het pijn doen? Het is niet echt duidelijk of dat altijd dezelfde aanleiding heeft. Het kan, maar het kan ook zijn dat zoon een vrij kort lontje heeft en erg snel fysiek werd. Ik heb zelf geen broer, maar kende vroeger ook wel jongens die heel snel begonnen te stompen of schoppen.poldervrouw schreef: ↑26-03-2024 12:06en het stukje "voor de zoveelste keer "doet mij denken dat het vaker voorkomt dat dochter iets pakt waarvan ze weet dat het de laatste is.
Ik had daar echt geen trek in zo vlak voor school op die leeftijd. Ik had altid voor iedereen genoeg, je gaat niet om 0730 die discussie aan.
En dat excuus.. dat is uiteraard niet gemeend, dat snap je toch zelf ook wel TO? Je dwingt je zoon sorry te zeggen voor iets waarvan hij geen spijt heeft, hij baalt van die crackers en baalt dat zij (weer) hem voor was (want blijkbaar gebeurt het vaker, anders schrijf je niet "voor de zoveelste keer"
Sowieso vind ik het nogal voorbarig dat zij bewust het laatste van alles neemt. Er zijn genoeg kinderen die een ander iets zien pakken wat ze zelf helemaal niet in hun hoofd hadden en het dan toch ook opeens wel heel graag hadden gewild.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
dinsdag 26 maart 2024 om 12:11
onmogelijk zeker, maar ik telde letterlijk de pakjes koek die meegingen zodat ik zeker wist dat ik daar geen gedoe over had in de vroege ochtend, zeker zoiets als een pakje crackers. Pick your battles denk ik dan maar zo.
Mijn jongste had er ook een handje van om altijd iets te pakken waarvan er nog maar 1 lag, hij wist dat dit gedoe opleverde en soms deed hij er gewoon om, gewoon om zijn broer te pesten. Dat is leuk maar daar heb ik geen zin om 0730 vlak voordat iedereen de deur uit moet. Conflict hantering genoeg op andere momenten maar niet vlak voor school. Nu moet ik zeggen dat mijn kinder ASS hebben dus dat maakt het wel stuk lastiger , voorkomen is dan soms beter dan genezen
En ja natuurlijk leer je je kind dat ze niet altijd alles maar hebben en dat het soms even weg = pech is, maar niet voor zo'n stom pauze koekje.
dinsdag 26 maart 2024 om 12:12
Lief!samosa schreef: ↑26-03-2024 12:10Hier gebeurt dat ook regelmatig (4 kinderen waarvan 3 onder de 10) en die halen de schouders op als de één het laatste rolletje ministars of mueslireep heeft. Of er wordt gevraagd de ander er een probleem mee heeft dat die in de broodtrommel van X gaat. Het leven is heel vaak ook niet eerlijk. De ene keer heeft de één een voordeel, de andere keer weer een ander.
In het geval van TO zou ik vandaag die pak crackers halen en morgen stiekem een briefje (oid) met iets liefs geschreven in zijn broodtrommel doen. Stop er desnoods nog een paasei bij. Het gaat helemaal niet om die crackers, maar vooral dat hij het gevoel krijgt dat jij hem ook ziet.
dinsdag 26 maart 2024 om 12:15
HEt zoveelste keer zal zeker over het pijn doen, maar vraag je dan ook af waarom hij dit gedrag vertoont ? Wat doet zijn zusje dat dit gedrag uitlokt (waarmee ik niet wil zeggen dat ik gedrag van zoon goed keur). Genoeg gedoe onderling bij kinderen die dit triggert hoor. Ik zou daar zeker ook eens naar kijken. Waarom moet je voor de zoveelste keer uitleggen dat je niet slaat ?Waarom slaat hij ? Onmacht ? Jaloers ?Susan schreef: ↑26-03-2024 12:10Voor de zoveelste keer gaat toch om het pijn doen? Het is niet echt duidelijk of dat altijd dezelfde aanleiding heeft. Het kan, maar het kan ook zijn dat zoon een vrij kort lontje heeft en erg snel fysiek werd. Ik heb zelf geen broer, maar kende vroeger ook wel jongens die heel snel begonnen te stompen of schoppen.
Sowieso vind ik het nogal voorbarig dat zij bewust het laatste van alles neemt. Er zijn genoeg kinderen die een ander iets zien pakken wat ze zelf helemaal niet in hun hoofd hadden en het dan toch ook opeens wel heel graag hadden gewild.
Nu kijk ik misschien met mijn auti bril, want 3 hier met ass , dus ik weet dat gedrag vaak ergens door getriggerd wordt
dinsdag 26 maart 2024 om 12:15
Dat uiteraard. Uiteindelijk lijkt mij het doel in de opvoeding dat je zoiets kan relativeren. En daarnaast ook dat je ook aan anderen denkt. Dat kan ook prima naast elkaar bestaan en gebeurt ook gewoon in de praktijk.
Als zoon en dochter de crackers maar af en toe meenemen voor de lunch, dan kan zoon ook prima wat anders meenemen.
Nemen ze standaard de crackers mee naar school, dan is het niet zo netjes van dochter om de laatste uit de verpakking te pakken.
Je zus een stomp geven is sowieso niet netjes en doe je niet, dus daar praat je over met het betreffende kind (op een rustiger moment, dus niet in de ochtendspits).
lento wijzigde dit bericht op 26-03-2024 12:20
0.32% gewijzigd
dinsdag 26 maart 2024 om 12:19
Hier hebben ze er ook zelden een probleem mee, maar in het geval van TO had zoon er dus wel een probleem mee. Dan zou ik zeker even onderzoeken waar zijn gevoel vandaan komt. Slaan is natuurlijk sowieso fout, maar er kan best wat aan vooraf gegaan zijn.samosa schreef: ↑26-03-2024 12:10Hier gebeurt dat ook regelmatig (4 kinderen waarvan 3 onder de 10) en die halen de schouders op als de één het laatste rolletje ministars of mueslireep heeft. Of er wordt gevraagd de ander er een probleem mee heeft dat die in de broodtrommel van X gaat. Het leven is heel vaak ook niet eerlijk. De ene keer heeft de één een voordeel, de andere keer weer een ander.
In het geval van TO zou ik vandaag die pak crackers halen en morgen stiekem een briefje (oid) met iets liefs geschreven in zijn broodtrommel doen. Stop er desnoods nog een paasei bij. Het gaat helemaal niet om die crackers, maar vooral dat hij het gevoel krijgt dat jij hem ook ziet.
In ons geval staat 1 kind eerder op en die zou dan dus altijd de gelukkige zijn. Dat is ook niet eerlijk en dat snapt dit kind ook wel.
lento wijzigde dit bericht op 26-03-2024 12:21
0.71% gewijzigd
dinsdag 26 maart 2024 om 12:21
Ik herken het wel, tussen broer en zus van 11 en 9 hier. Er hoeft maar iets kleins te gebeuren en zoon ramt erop. Ik vind dat onacceptabel en reageer boos naar beide partijen maar in het geval van slaan vooral naar degene die sloeg. Zoon is boos omdat zusje iets deed wat hij niet leuk vond en hij nu de schuld krijgt.
Ik begrijp de opmerkingen over hoe je beter met die crackers om had kunnen gaan en ben het daarmee ook helemaal eens, maar ik denk dat de bredere vraag is: hoe ga je ermee om als (niet meer heel jonge) kinderen onderling fysiek geweld gebruiken? Sla je daar extra op aan, hoe zorg je ervoor dat ze op een constructievere manier ruzies oplossen in plaats van er maar op los te gaan slaan?
Wat ik zelf niet doe is oprechte excuses naar elkaar eisen. Het komt in mijn ogen ook tegenstrijdig over, het afdwingen van excuses van iemand die volop in zijn boosheid zit en dat het dan ook nog gemeend moet zijn. En dan straf krijgen omdat je het niet meende. Ik denk dat je het daarmee alleen nog maar erger maakt. Wat we ook niet doen hier is inperken van schermtijd als straf inzetten voor iets wat niets met schermen te maken heeft. Ik vind schermtijd inperken wel een logische straf als kinderen zich niet aan de afspraken houden rondom schermen, bijv. langer of stiekem gamen, onzorgvuldig met de tablet omgaan, het scherm van een broer of zus afpakken, etc. Maar ik doe het niet voor iets wat er niks mee te maken heeft.
Wat ik wel doe is proberen de fysieke ruzie voor te zijn door al eerder in te grijpen op het gedrag van de ander. Maar dat lukt niet altijd, want soms ontploft het binnen 10 seconden, of ben ik gewoon even niet in de kamer. Als het fysiek wordt of ik zie er een agressief naar de ander toe lopen dan haal ik ze uit elkaar en zorg ik dat het fysieke stopt. Daarna spreek ik ze beiden aan op hun gedrag en geef ik aan hoe ze het met woorden op hadden kunnen lossen.
Wel merk ik bij mezelf dat ik dus slaan van een 11-jarige heel erg vind en daar extra heftig op reageer. Dat het emoties als boosheid bij me losmaakt. Ik spreek degene die fysiek werd meer aan dan de ander. En ook als eerste, niet alleen omdat ik het erger vind maar ook omdat het acuter is, ik ben dan immers al bezig met ze fysiek uit elkaar halen en wil dat het slaan onmiddellijk stopt. Ik merk net als bij jou dat zoon dit niet eerlijk vindt en daar dan weer boos, verongelijkt of verdrietig van wordt.
Ik vind dat een lastige, dus als iemand daar nog tips voor heeft? Hoe laat je enerzijds merken dat geweld gebruiken een absolute no-go is, maar blijf je zelf wel kalm en wordt het niet - daadwerkelijk of in de ogen van het kind - partij trekken voor degene die geslagen is?
Ik begrijp de opmerkingen over hoe je beter met die crackers om had kunnen gaan en ben het daarmee ook helemaal eens, maar ik denk dat de bredere vraag is: hoe ga je ermee om als (niet meer heel jonge) kinderen onderling fysiek geweld gebruiken? Sla je daar extra op aan, hoe zorg je ervoor dat ze op een constructievere manier ruzies oplossen in plaats van er maar op los te gaan slaan?
Wat ik zelf niet doe is oprechte excuses naar elkaar eisen. Het komt in mijn ogen ook tegenstrijdig over, het afdwingen van excuses van iemand die volop in zijn boosheid zit en dat het dan ook nog gemeend moet zijn. En dan straf krijgen omdat je het niet meende. Ik denk dat je het daarmee alleen nog maar erger maakt. Wat we ook niet doen hier is inperken van schermtijd als straf inzetten voor iets wat niets met schermen te maken heeft. Ik vind schermtijd inperken wel een logische straf als kinderen zich niet aan de afspraken houden rondom schermen, bijv. langer of stiekem gamen, onzorgvuldig met de tablet omgaan, het scherm van een broer of zus afpakken, etc. Maar ik doe het niet voor iets wat er niks mee te maken heeft.
Wat ik wel doe is proberen de fysieke ruzie voor te zijn door al eerder in te grijpen op het gedrag van de ander. Maar dat lukt niet altijd, want soms ontploft het binnen 10 seconden, of ben ik gewoon even niet in de kamer. Als het fysiek wordt of ik zie er een agressief naar de ander toe lopen dan haal ik ze uit elkaar en zorg ik dat het fysieke stopt. Daarna spreek ik ze beiden aan op hun gedrag en geef ik aan hoe ze het met woorden op hadden kunnen lossen.
Wel merk ik bij mezelf dat ik dus slaan van een 11-jarige heel erg vind en daar extra heftig op reageer. Dat het emoties als boosheid bij me losmaakt. Ik spreek degene die fysiek werd meer aan dan de ander. En ook als eerste, niet alleen omdat ik het erger vind maar ook omdat het acuter is, ik ben dan immers al bezig met ze fysiek uit elkaar halen en wil dat het slaan onmiddellijk stopt. Ik merk net als bij jou dat zoon dit niet eerlijk vindt en daar dan weer boos, verongelijkt of verdrietig van wordt.
Ik vind dat een lastige, dus als iemand daar nog tips voor heeft? Hoe laat je enerzijds merken dat geweld gebruiken een absolute no-go is, maar blijf je zelf wel kalm en wordt het niet - daadwerkelijk of in de ogen van het kind - partij trekken voor degene die geslagen is?
dinsdag 26 maart 2024 om 12:27
nicole123 schreef: ↑26-03-2024 12:21
Ik begrijp de opmerkingen over hoe je beter met die crackers om had kunnen gaan en ben het daarmee ook helemaal eens, maar ik denk dat de bredere vraag is: hoe ga je ermee om als (niet meer heel jonge) kinderen onderling fysiek geweld gebruiken? Sla je daar extra op aan, hoe zorg je ervoor dat ze op een constructievere manier ruzies oplossen in plaats van er maar op los te gaan slaan?
Eens. Het gaat nu alleen nog om de aanleiding, maar die aanleiding was slechts een voorbeeld. Als ze volgende x wel de crackers verdeelt, dan is er iets anders wat een trigger is en waardoor zoon dochter slaat, want dat gebeurt vaker, zegt TO
dinsdag 26 maart 2024 om 12:36
Ik heb geen ervaring met fysiek gedoe binnen het gezin (wel met stoeien wat weleens uit de hand loopt, maar dat vind ik een andere situatie), maar wel een aantal in andere situaties (school). Als ik dan achteraf informeerde naar het perspectief van de dader, bleek daar altijd een vrij lange voorgeschiedenis aan vast te zitten met een opbouw van spanning. Het ging eigenlijk nooit om een alleenstaand incident.nicole123 schreef: ↑26-03-2024 12:21Ik herken het wel, tussen broer en zus van 11 en 9 hier. Er hoeft maar iets kleins te gebeuren en zoon ramt erop. Ik vind dat onacceptabel en reageer boos naar beide partijen maar in het geval van slaan vooral naar degene die sloeg. Zoon is boos omdat zusje iets deed wat hij niet leuk vond en hij nu de schuld krijgt.
Ik begrijp de opmerkingen over hoe je beter met die crackers om had kunnen gaan en ben het daarmee ook helemaal eens, maar ik denk dat de bredere vraag is: hoe ga je ermee om als (niet meer heel jonge) kinderen onderling fysiek geweld gebruiken? Sla je daar extra op aan, hoe zorg je ervoor dat ze op een constructievere manier ruzies oplossen in plaats van er maar op los te gaan slaan?
Wat ik zelf niet doe is oprechte excuses naar elkaar eisen. Het komt in mijn ogen ook tegenstrijdig over, het afdwingen van excuses van iemand die volop in zijn boosheid zit en dat het dan ook nog gemeend moet zijn. En dan straf krijgen omdat je het niet meende. Ik denk dat je het daarmee alleen nog maar erger maakt. Wat we ook niet doen hier is inperken van schermtijd als straf inzetten voor iets wat niets met schermen te maken heeft. Ik vind schermtijd inperken wel een logische straf als kinderen zich niet aan de afspraken houden rondom schermen, bijv. langer of stiekem gamen, onzorgvuldig met de tablet omgaan, het scherm van een broer of zus afpakken, etc. Maar ik doe het niet voor iets wat er niks mee te maken heeft.
Wat ik wel doe is proberen de fysieke ruzie voor te zijn door al eerder in te grijpen op het gedrag van de ander. Maar dat lukt niet altijd, want soms ontploft het binnen 10 seconden, of ben ik gewoon even niet in de kamer. Als het fysiek wordt of ik zie er een agressief naar de ander toe lopen dan haal ik ze uit elkaar en zorg ik dat het fysieke stopt. Daarna spreek ik ze beiden aan op hun gedrag en geef ik aan hoe ze het met woorden op hadden kunnen lossen.
Wel merk ik bij mezelf dat ik dus slaan van een 11-jarige heel erg vind en daar extra heftig op reageer. Dat het emoties als boosheid bij me losmaakt. Ik spreek degene die fysiek werd meer aan dan de ander. En ook als eerste, niet alleen omdat ik het erger vind maar ook omdat het acuter is, ik ben dan immers al bezig met ze fysiek uit elkaar halen en wil dat het slaan onmiddellijk stopt. Ik merk net als bij jou dat zoon dit niet eerlijk vindt en daar dan weer boos, verongelijkt of verdrietig van wordt.
Ik vind dat een lastige, dus als iemand daar nog tips voor heeft? Hoe laat je enerzijds merken dat geweld gebruiken een absolute no-go is, maar blijf je zelf wel kalm en wordt het niet - daadwerkelijk of in de ogen van het kind - partij trekken voor degene die geslagen is?
Dat maakt fysiek reageren niet geoorloofd, maar vaak wel beter te begrijpen. Ik vind het dus wel van belang om na te gaan hoe iets is ontstaan en wat uiteindelijk tot de escalatie leidde. Want dan kun je ook kijken waar ingegrepen had kunnen worden en wat het kind zelf kan kunnen doen. En of de kinderen er zelf ook anders uit hadden kunnen komen.
We hebben als volwassenen de neiging om ook emotioneel te reageren op dit soort situaties (heb ik ook regelmatig gedaan). Heel begrijpelijk, maar lang niet altijd de beste oplossing. Vaak, maar niet altijd natuurlijk, hebben beide partijen wel enig aandeel in de situatie.
dinsdag 26 maart 2024 om 12:42
Het is sowieso belangrijk te kijken wat er achter dat gedrag zit. Want heel vaak zit er iets achter. Dat is bij mij als volwassene ook zo: ik heb stress om iets op het werk of in de familiesfeer en reageer daardoor (te) kortaf naar mijn kinderen of man.
Door zoon straf te geven en hem te "dwingen" een gemeend excuses te maken focus je heel erg op het vergrijp en niet op de vraag waar het gedrag vandaan komt. Dat betekent niet dat je stompen goed moet praten (dat denken mensen soms).
dinsdag 26 maart 2024 om 12:45
En ruzie maken hoort er, zeker bij wat jongere kinderen, ook gewoon bij. Ik ben er echt weleens gek van geworden (drie kinderen dicht op elkaar) , maar tegenwoordig (16-19 jaar) is er eigenlijk geen ruzie meer.
Het schijnt ook goed te zijn voor de ontwikkeling van kinderen (geen idee of dat waar is, maar daar hield ik mij vroeger maar aan vast).
Het schijnt ook goed te zijn voor de ontwikkeling van kinderen (geen idee of dat waar is, maar daar hield ik mij vroeger maar aan vast).
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
