Kinderen
alle pijlers
Broer (10) en zus (8) elkaar pijn doen/vervelen
dinsdag 26 maart 2024 om 09:19
Hallo,
Overal is wel eens wat in huis
maar ik ben benieuwd naar jullie tips bij ruziënde kinderen (dochter 8 en zoon 10).
Zoals vanmorgen. Dochter deed een pakje crackers in haar broodtrommel. Laatste pakje. Zoon wilde die ook. Hij ging bozig achter haar staan, want hij wil de crackers! Uitgelegd: helaas, voor nu zijn ze op. We nemen nieuwe mee met de boodschappen. Er ligt genoeg in de kast. (zo doen we het wel vaker)
Hij loopt langs zijn zusje en geeft haar een flinke stomp op haar schouder, vanwege de crackers. Zusje huilen. Het deed haar flink pijn. Zo gaat het vaker om 'niks'.
Ik heb dochter getroost en zoon (voor de zoveelste keer) duidelijk gemaakt dat we elkaar hier in huis geen pijn doen. Vaker met hem besproken: ga uit de situatie als je voelt dat je boos wordt, tel daar tot 10. Niet gedaan helaas, met deze reactie tot gevolg. Als straf schermverbod voor 1 dag + excuses aanbieden aan zusje (elkaar aankijken, sorry zeggen, knuffel). Bij geen fatsoenlijk en gemeend excuus: nog een dag schermverbod erbij.
Zusje is vergevingsgezind dus de lucht is daarna snel geklaard. Zoon kan niet goed uitleggen hoe hij tot zijn actie komt en geeft iedereen de schuld, behalve hemzelf. Moeder en zusje maakten hem boos, moeder trekt partij, ik deed het niet expres. Hij heeft moeite met het verschil tussen per ongeluk en expres. Dat blijft lastig voor hem.
Ik had gedacht met zoon te praten en hem zelf te laten bedenken hoe zo'n situatie voorkomen of opgelost kan worden. Ik wil wel een 'straf' aan verbinden aan elkaar pijn doen.
Hoe kan ik hier beter of anders mee omgaan? In de 'hectische ochtendspits' valt het me extra zwaar en word ik er soms zelf emotioneel van.
Dit hiervoor is een incident, maar het komt vaak voor dat ze elkaar bij het ontbijt blijven triggeren, onder tafel elkaar vervelen met de voeten en 'hou op' naar elkaar roepen. Ook als iemand niet de kaas wil aangeven. Om vanalles. Ze blijven over elkaars grenzen heen gaan.
Mijn partner is op dat moment al naar zijn werk.
Nog andere tips of ervaringen? Ik dacht zelf ook aan de luisterkind methode. Iemand ervaring?
Overal is wel eens wat in huis
maar ik ben benieuwd naar jullie tips bij ruziënde kinderen (dochter 8 en zoon 10).Zoals vanmorgen. Dochter deed een pakje crackers in haar broodtrommel. Laatste pakje. Zoon wilde die ook. Hij ging bozig achter haar staan, want hij wil de crackers! Uitgelegd: helaas, voor nu zijn ze op. We nemen nieuwe mee met de boodschappen. Er ligt genoeg in de kast. (zo doen we het wel vaker)
Hij loopt langs zijn zusje en geeft haar een flinke stomp op haar schouder, vanwege de crackers. Zusje huilen. Het deed haar flink pijn. Zo gaat het vaker om 'niks'.
Ik heb dochter getroost en zoon (voor de zoveelste keer) duidelijk gemaakt dat we elkaar hier in huis geen pijn doen. Vaker met hem besproken: ga uit de situatie als je voelt dat je boos wordt, tel daar tot 10. Niet gedaan helaas, met deze reactie tot gevolg. Als straf schermverbod voor 1 dag + excuses aanbieden aan zusje (elkaar aankijken, sorry zeggen, knuffel). Bij geen fatsoenlijk en gemeend excuus: nog een dag schermverbod erbij.
Zusje is vergevingsgezind dus de lucht is daarna snel geklaard. Zoon kan niet goed uitleggen hoe hij tot zijn actie komt en geeft iedereen de schuld, behalve hemzelf. Moeder en zusje maakten hem boos, moeder trekt partij, ik deed het niet expres. Hij heeft moeite met het verschil tussen per ongeluk en expres. Dat blijft lastig voor hem.
Ik had gedacht met zoon te praten en hem zelf te laten bedenken hoe zo'n situatie voorkomen of opgelost kan worden. Ik wil wel een 'straf' aan verbinden aan elkaar pijn doen.
Hoe kan ik hier beter of anders mee omgaan? In de 'hectische ochtendspits' valt het me extra zwaar en word ik er soms zelf emotioneel van.
Dit hiervoor is een incident, maar het komt vaak voor dat ze elkaar bij het ontbijt blijven triggeren, onder tafel elkaar vervelen met de voeten en 'hou op' naar elkaar roepen. Ook als iemand niet de kaas wil aangeven. Om vanalles. Ze blijven over elkaars grenzen heen gaan.
Mijn partner is op dat moment al naar zijn werk.
Nog andere tips of ervaringen? Ik dacht zelf ook aan de luisterkind methode. Iemand ervaring?
donderdag 28 maart 2024 om 09:31
Het irriteren aan hummen, smakken, aanstaren, op dezelfde plek willen zitten, dat zie ik niet als dingetjes die je oplost door het met elkaar uit te praten. Het uitspreken van de irritatie is de aftrap van het jennen en de uitspreker is de aanstichter (al kan hummen ook expres zijn om de ander te zieken, natuurlijk). Ik ben er wat harder in: houd je mond over dat soort flauwekul en als je je ergert, dan is dat al het moment om weg te lopen, eigenlijk.nicole123 schreef: ↑27-03-2024 21:01Waar zou jij hem door vervangen dan? Hoe moeten ze dan gedoetjes oplossen? Gillen en slaan lijkt me ook geen optie, vandaar het alternatief van rustig benoemen als je iets van de ander vervelend vindt en dat de ander daar dan naar luistert en rekening mee houdt.
Wat moeten ze volgens jou dan doen als bijv. broer loopt te hummen en dochter vindt dat irritant, als dochter net het tijdschrift wegpakt wat zoon wil gaan lezen, als ze allebei in het hoekje van de bank willen zitten, als de een de ander steeds aan zit te staren, als ze een boterham pakken en de een vindt dat de ander smakt, als ze een spelletje doen en na 3 minuten zegt er een op een vervelend toontje ‘ik doe niet meer mee!’ en al die andere dingetjes die klein beginnen maar al gauw kunnen ontploffen?
En de beste stuurlui staan aan wal he, ik heb op dit moment nog maar 1 kind in huis.
donderdag 28 maart 2024 om 10:34
De grens tussen je onterecht ergeren aan flauwekul en terecht ergeren aan jennen is moeilijk te bepalen en enorm subjectief. Zeker als onze kinderen zich een beetje vervelen hebben ze erg de neiging om irriterende dingen te doen (de aandacht van de ander daarmee vragen) en tegelijk om sneller geïrriteerd te zijn door het gedrag van de ander. Ik vind het vrij onmogelijk om aan de voorkant af te spreken wat dan nog net wel mag en wat niet, wanneer je je terecht ergert en dat mag uitspreken en wanneer je maar even moet slikken of weglopen. Als ik jouw manier aanhoud dan zit de aandachtstrekkende en languit de bank in beslag nemende uitlokker prinsheerlijk beneden en moet de ander maar weer stilletjes afdruipen naar z’n slaapkamer. Dat voelt niet erg eerlijk.frambozentaartje schreef: ↑28-03-2024 09:31Het irriteren aan hummen, smakken, aanstaren, op dezelfde plek willen zitten, dat zie ik niet als dingetjes die je oplost door het met elkaar uit te praten. Het uitspreken van de irritatie is de aftrap van het jennen en de uitspreker is de aanstichter (al kan hummen ook expres zijn om de ander te zieken, natuurlijk). Ik ben er wat harder in: houd je mond over dat soort flauwekul en als je je ergert, dan is dat al het moment om weg te lopen, eigenlijk.
En de beste stuurlui staan aan wal he, ik heb op dit moment nog maar 1 kind in huis.
In feite is het een kwestie van geven en nemen, van niet op alle slakken zout leggen, maar ook aanvoelen en opmerken als iets voor een ander vervelend is en daarnaar handelen. En dat is meer empathisch aanvoelend sociaal met elkaar omgaan dan duidelijke regels en daar zijn ze nog niet volleerd in. Ik ben er nog niet helemaal uit of het leren daarvan vooral gewoon vanzelf gaat als ze groter worden, een kwestie is van oefenen / veel van dit soort situaties meemaken of dat actief opvoeden door ons hierin erg zou helpen.
donderdag 28 maart 2024 om 11:07
Ik ben verder ook niet heel makkelijk met het inzetten van schermen, maar in het weekend ‘s ochtends de dag fijn beginnen met elkaar is mij veel waard.nicole123 schreef: ↑28-03-2024 09:07Dat is een relativerende post, ik denk dat daar wel wat in zit. Misschien leggen we hier de lat wel te hoog op dit vlak. Het zijn geen kinderen die zichzelf erg goed kunnen vermaken en dan mogen ze ‘s ochtends ook nog eens niet op schermen van ons. Ik vinden enerzijds te gemakkelijk om ze maar zoet te houden met iPad of telefoon en we willen ons ivm hun ogen ook aan de 20-20-2 regel houden, maar anderzijds vragen we misschien gewoon teveel van ze.
vrijdag 29 maart 2024 om 00:46
Zo waar! Mijn zusje voelde zich altijd tekort gedaan (dit had wel een reden) en is tegelijkertijd gierig als de pest....frambozentaartje schreef: ↑26-03-2024 09:57
Daarnaast, als je al het gevoel hebt dat je tekort komt, is die ruimte er niet om de ander wat te gunnen. Dit soort op zichzelf onbenullige akkefietjes kunnen heel erg opstapelen .
Mijn zoon is juist heel goed in delen, dingen voor anderen doen. Hij weet dat alles uiteindelijk zijn kant op stroomt en heeft er vertrouwen in zijn spullen en snoep te delen met zijn vrienden en zijn ouders... En dat terwijl enig kinderen ' nIEt KuNnEn DeLeN'....
vrijdag 29 maart 2024 om 00:49
Eens!! Alles moet maar kunnen omdat iemand emotioneel is...Procne schreef: ↑26-03-2024 11:51Waarom moet je daar kwaad over zijn? Het gaat om een pakje crackers.
Ik vind de hele ‘erken de emoties van je kind’ en ‘elke emotie mag er zijn’ beweging een beetje doorslaan. Ik denk dat we onze kinderen veel meer helpen door ze te leren (en voor te leven) dat je niet op alles in het leven een sterk emotionele reactie hoeft te hebben.
vrijdag 29 maart 2024 om 09:56
Erkennen, maar ook duidelijk maken dat het niks gaat opleveren.
Mijn jongste ging gister zelf naar zijn kamer tijdens een filmavondje omdat hij verontwaardigd was dat hij niet 'hou je bek'tegen zus mag zeggen.
Was niet gestuurd, was ook geen big deal verder, op een normale manier gezegd van 'hey let eens op je taal'.
Zit dan met een zielig gezicht boven, ik ga dan 'wat anders doen' en ga even kijken.
Dikke tranen want 'hij krijgt altijd de schuld voor hele normale dingen, iedereen praat zo' en ik 'ben gewoon oud en snap niet hoe kinderen praten'.
Dan troost ik hem, maar ik ga er niet in mee.
Kinderen zijn gewoon af en toe delusional
Ik koos er nu voor om af te leiden met een 'ik vrolijk je op met mijn medley van songs uit mijn jeugd' en dan hobbelt hij uiteindelijk giechelend wel weer mee.
Maar ik ga niet verder in of discussie, wel zeg ik dat het ongezellig is zonder hem.
vrijdag 29 maart 2024 om 10:20
Je zus stompen zou in mijn huis een ernstig vergrijp zijn
Expres de laatste crackers pakken en niet delen is in dit huis net zo ernstig vergrijp.
Ik zou dus beiden zelfde aanspreken
Overigens als je wil dat je kinderen bonden met elkaar creëer dan gewoon een gezamenlijke vijand. Niets bindt mensen beter samen. Voor de duidelijkheid, jij kan in die rol het beste stappen natuurlijk.
Expres de laatste crackers pakken en niet delen is in dit huis net zo ernstig vergrijp.
Ik zou dus beiden zelfde aanspreken
Overigens als je wil dat je kinderen bonden met elkaar creëer dan gewoon een gezamenlijke vijand. Niets bindt mensen beter samen. Voor de duidelijkheid, jij kan in die rol het beste stappen natuurlijk.
vrijdag 29 maart 2024 om 10:51
dat bedoel ik dus ook, zijn emotie mag er zijn, maar je gaat er niet in mee en helpt hem om die emotie weer achter zich te laten zonder dat hij het idee krijgt dat hij die emotie niet mag hebben.Surebaby schreef: ↑29-03-2024 09:56Erkennen, maar ook duidelijk maken dat het niks gaat opleveren.
Mijn jongste ging gister zelf naar zijn kamer tijdens een filmavondje omdat hij verontwaardigd was dat hij niet 'hou je bek'tegen zus mag zeggen.
Was niet gestuurd, was ook geen big deal verder, op een normale manier gezegd van 'hey let eens op je taal'.
Zit dan met een zielig gezicht boven, ik ga dan 'wat anders doen' en ga even kijken.
Dikke tranen want 'hij krijgt altijd de schuld voor hele normale dingen, iedereen praat zo' en ik 'ben gewoon oud en snap niet hoe kinderen praten'.
Dan troost ik hem, maar ik ga er niet in mee.
Kinderen zijn gewoon af en toe delusional
Ik koos er nu voor om af te leiden met een 'ik vrolijk je op met mijn medley van songs uit mijn jeugd' en dan hobbelt hij uiteindelijk giechelend wel weer mee.
Maar ik ga niet verder in of discussie, wel zeg ik dat het ongezellig is zonder hem.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
vrijdag 29 maart 2024 om 12:48
Mijn broer en ik schelen ook twee jaar. Waren meestal dikke vrienden, maar maakten ook ruzie als ik. En ik kende hem dan, daagde uit en ging daar met zo lang mee door tot hij mij een klap gaf. Ik huilend naar mijn ouders, broer kreeg op zijn kop, want fysiek wo sen was een grens.
Totdat hij uitlegde hoe de vork in de steel zat. Daarna werd er toch ook niet cht naar mij gekeken. Niet omdat ze slaan wel een oplossing vonden, maar omdat ze best snapten dat een jongen op de basisschool nog niet de zelfbeheersing had die nodig was.
Kinderen vechten nou eenmaal. Dat is niet uitzonderlijk, niet abnormaal en geen voorbode van ernstige agressie.
Wat de crackers betreft, ik zou ze ook delen. Leren omgaan met teleurstellingen gebeurt op zo veel andere plekken dat het niet nodig is in huis. Daar heb je alletwee recht op hetzelfde.
Totdat hij uitlegde hoe de vork in de steel zat. Daarna werd er toch ook niet cht naar mij gekeken. Niet omdat ze slaan wel een oplossing vonden, maar omdat ze best snapten dat een jongen op de basisschool nog niet de zelfbeheersing had die nodig was.
Kinderen vechten nou eenmaal. Dat is niet uitzonderlijk, niet abnormaal en geen voorbode van ernstige agressie.
Wat de crackers betreft, ik zou ze ook delen. Leren omgaan met teleurstellingen gebeurt op zo veel andere plekken dat het niet nodig is in huis. Daar heb je alletwee recht op hetzelfde.
vrijdag 29 maart 2024 om 23:50
Ik begreep 'sterk emotionele reactie' als sub ideaal gedrag, alleen maar omdat diegene een sterke emotie voelt.
Zoon hier mag alles voelen en ik wil dat ook allemaal erkennen. Maar het is niet zo dat je, omdat je verdrietig, boos of bang bent, je maar mag schelden en of slaan...
zaterdag 30 maart 2024 om 11:15
Ik herinner me ook nog wel hoe ik me door mijn zus uitgedaagd voelde en 'dan maar' een mep gaf. Ik kan me de frustratie die ik dan voelde ook herinneren, al wist ik denk ik (achteraf?) ook dat het niet de meest fraaie oplossing was. Mijn ouders waren wat te afwezig om er goed op te corrigeren, maar desondanks ben ik geen persoon geworden die er maar op los slaat en ben ik er min of meer overheen gegroeid. Ik was in de veronderstelling dat dit geen heel uitzonderlijke gang van zaken is en verbaas me daarom wel over sommige reacties hier. Kennelijk heb ik enorme mazzel gehad dat ik niet tot een persoon met forse emotiereguleringsproblemen uitgegroeid ben.Hinkelbeentje schreef: ↑29-03-2024 12:48Mijn broer en ik schelen ook twee jaar. Waren meestal dikke vrienden, maar maakten ook ruzie als ik. En ik kende hem dan, daagde uit en ging daar met zo lang mee door tot hij mij een klap gaf. Ik huilend naar mijn ouders, broer kreeg op zijn kop, want fysiek wo sen was een grens.
Totdat hij uitlegde hoe de vork in de steel zat. Daarna werd er toch ook niet cht naar mij gekeken. Niet omdat ze slaan wel een oplossing vonden, maar omdat ze best snapten dat een jongen op de basisschool nog niet de zelfbeheersing had die nodig was.
Kinderen vechten nou eenmaal. Dat is niet uitzonderlijk, niet abnormaal en geen voorbode van ernstige agressie.
Wat de crackers betreft, ik zou ze ook delen. Leren omgaan met teleurstellingen gebeurt op zo veel andere plekken dat het niet nodig is in huis. Daar heb je alletwee recht op hetzelfde.
Tuurlijk corrigeer je op slaan/stompen, maar sommige reacties hier vind ik echt flink overtrokken. Lijkt me niet prettig om als opgroeiend kind het gevoel te krijgen dat je een soort crimineel in de dop bent.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
