Kinderen
alle pijlers
Derde kindje
dinsdag 26 december 2017 om 20:21
Hallo allemaal,
Ik weet het, ontelbaar veel topics zijn hierover en ik heb ze allemaal al gelezen. Advies kan niemand echt geven denk ik, ik
hoop op herkenbaarheid? Of even Mn verhaal kwijt.
6 maanden geleden moeder geworden van onze tweede zoon. De zwangerschap was klote. Eerste 5 maanden kotsmisselijk, daarna halve dagen werken, bekkeninstabiliteit etc. Ik heb gezworen: dit nooit meer. Bevalling: ging snel, goed te doen. Helaas toch totaalruptuur (viel mee vond ik maar wel operatief gehecht) en een blaas- en baarmoederverzakking. Dat gaat nu eigenlijk heel goed hoewel het allemaal even duurde met Mn lijf. Borstontsteking, baarmoederontsteking, spruw, we hebben het allemaal gehad. Maar ook: de liefste, mooiste en makkelijkste baby die er is! Vanaf zijn geboorte heb ik al het gevoel: ik wil 3 kinderen. Eerst nog op hormonen gegooid maar het gevoel wordt sterker. En nu zoonlief een aantal babyspullen al niet meer in gebruik heeft: ik kan er geen afstand van doen.
Manlief wil niet (maar zegt ook: ja voorlopig niet). Hij vindt 2 kinderen (oudste is nu 2,5) best pittig. Zijn tegenargumenten:
Ik ben een beroerde zwangere. Veel zorg komt dan op hem.
Financieel (hoewel ik denk dat dat best kan). Hij is bang dat onze jongens tekort te doen. Wil verre reizen met ze maken, op wintersport. Ik heb die behoefte minder.
Weer opnieuw beginnen, slaaptekort. Hij kijkt er vooral naar uit dat ze ouder zijn.
De jongens moeten tijdelijk een kamer delen.
Bang voor een ongezond kindje of een meerling.
Ik snap hem, echt. Maar het voelt gewoon nog niet af ofzo. Gaat dit over?
Ik ben bijna 35.Heb gezegd áls we een derde willen dan wil ik dat wel voor Mn 37e (zwanger zijn).
Vanwege tevee littekenweefsel zou het een keizersnede worden. Man ziet ook op tegen lang herstel.
Hij is praktisch. Ik wil Mn gevoel volgen. Maar ik ben ook gezegend met 2 gezonde jongens natuurlijk. Waarom kan ik dat niet genoeg vinden????
Ik weet het, ontelbaar veel topics zijn hierover en ik heb ze allemaal al gelezen. Advies kan niemand echt geven denk ik, ik
hoop op herkenbaarheid? Of even Mn verhaal kwijt.
6 maanden geleden moeder geworden van onze tweede zoon. De zwangerschap was klote. Eerste 5 maanden kotsmisselijk, daarna halve dagen werken, bekkeninstabiliteit etc. Ik heb gezworen: dit nooit meer. Bevalling: ging snel, goed te doen. Helaas toch totaalruptuur (viel mee vond ik maar wel operatief gehecht) en een blaas- en baarmoederverzakking. Dat gaat nu eigenlijk heel goed hoewel het allemaal even duurde met Mn lijf. Borstontsteking, baarmoederontsteking, spruw, we hebben het allemaal gehad. Maar ook: de liefste, mooiste en makkelijkste baby die er is! Vanaf zijn geboorte heb ik al het gevoel: ik wil 3 kinderen. Eerst nog op hormonen gegooid maar het gevoel wordt sterker. En nu zoonlief een aantal babyspullen al niet meer in gebruik heeft: ik kan er geen afstand van doen.
Manlief wil niet (maar zegt ook: ja voorlopig niet). Hij vindt 2 kinderen (oudste is nu 2,5) best pittig. Zijn tegenargumenten:
Ik ben een beroerde zwangere. Veel zorg komt dan op hem.
Financieel (hoewel ik denk dat dat best kan). Hij is bang dat onze jongens tekort te doen. Wil verre reizen met ze maken, op wintersport. Ik heb die behoefte minder.
Weer opnieuw beginnen, slaaptekort. Hij kijkt er vooral naar uit dat ze ouder zijn.
De jongens moeten tijdelijk een kamer delen.
Bang voor een ongezond kindje of een meerling.
Ik snap hem, echt. Maar het voelt gewoon nog niet af ofzo. Gaat dit over?
Ik ben bijna 35.Heb gezegd áls we een derde willen dan wil ik dat wel voor Mn 37e (zwanger zijn).
Vanwege tevee littekenweefsel zou het een keizersnede worden. Man ziet ook op tegen lang herstel.
Hij is praktisch. Ik wil Mn gevoel volgen. Maar ik ben ook gezegend met 2 gezonde jongens natuurlijk. Waarom kan ik dat niet genoeg vinden????
zondag 22 april 2018 om 09:54
Bij ons is inmiddels wel veel veranderd, toen ik hier een paar maanden geleden schreef was ik er voor mezelf nog lang niet uit. Ik twijfelde erg tussen verstand en gevoel. Ik ben er veel mee bezig geweest. Toen ik afgelopen januari een buikgriep kreeg en erg misselijk was kwamen beelden van de zwangerschap terug. Ik kon even niet voor de kinderen zorgen en vooral dat vond ik heel moeilijk. Ik wist gelijk, dit wil ik niet nog een keer negen maanden lang.
Toch was er nog die gedachte voor een derde. Maar voor mij werd het steeds duidelijker dat het meer een ideaalplaatje was van wat ik altijd heb gehad. Zo heb ik het mijn hele leven voor me gezien. Maar steeds vaker als ik een moeder met drie kinderen zag lopen dacht ik: wil ik dat eigenlijk wel? Dat constant zeulen met veel spullen, met drie kinderen op de fiets, nog lang in de luiers. Ik ben tot de conclusie gekomen dat het meer iets was wat ik dacht hoe ik mijn leven eruit zou zien. Als we voor nog een kindje zouden gaan, ben ik nog een keer lange tijd ziek, terwijl ik nog steeds niet helemaal hersteld ben. Maar ik wil weer dingen kunnen ondernemen met mijn gezin, kunnen genieten van alles en niet maar altijd ziek zijn.
Onze conclusie is dus dat er hier geen derde komt, de afspraak voor mijn man bij de uroloog staat inmiddels gepland. Dat geeft veel rust en dat voelt fijn, weten waar je aan toe bent. Ik begin steeds meer te wennen aan het idee dat dit ons gezin is en blijft. Ik verheug me erg op het moment dat we uit de luiers zijn en ik hersteld ben.
Toch was er nog die gedachte voor een derde. Maar voor mij werd het steeds duidelijker dat het meer een ideaalplaatje was van wat ik altijd heb gehad. Zo heb ik het mijn hele leven voor me gezien. Maar steeds vaker als ik een moeder met drie kinderen zag lopen dacht ik: wil ik dat eigenlijk wel? Dat constant zeulen met veel spullen, met drie kinderen op de fiets, nog lang in de luiers. Ik ben tot de conclusie gekomen dat het meer iets was wat ik dacht hoe ik mijn leven eruit zou zien. Als we voor nog een kindje zouden gaan, ben ik nog een keer lange tijd ziek, terwijl ik nog steeds niet helemaal hersteld ben. Maar ik wil weer dingen kunnen ondernemen met mijn gezin, kunnen genieten van alles en niet maar altijd ziek zijn.
Onze conclusie is dus dat er hier geen derde komt, de afspraak voor mijn man bij de uroloog staat inmiddels gepland. Dat geeft veel rust en dat voelt fijn, weten waar je aan toe bent. Ik begin steeds meer te wennen aan het idee dat dit ons gezin is en blijft. Ik verheug me erg op het moment dat we uit de luiers zijn en ik hersteld ben.
zondag 22 april 2018 om 16:11
Wat goed om te lezen dat je voor jezelf toch wel een knoop hebt kunnen doorhakken en jullie daar ook achter staan. Dat zal vast rust geven. Geniet van je gezin.Mijmama schreef: ↑22-04-2018 09:54Bij ons is inmiddels wel veel veranderd, toen ik hier een paar maanden geleden schreef was ik er voor mezelf nog lang niet uit. Ik twijfelde erg tussen verstand en gevoel. Ik ben er veel mee bezig geweest. Toen ik afgelopen januari een buikgriep kreeg en erg misselijk was kwamen beelden van de zwangerschap terug. Ik kon even niet voor de kinderen zorgen en vooral dat vond ik heel moeilijk. Ik wist gelijk, dit wil ik niet nog een keer negen maanden lang.
Toch was er nog die gedachte voor een derde. Maar voor mij werd het steeds duidelijker dat het meer een ideaalplaatje was van wat ik altijd heb gehad. Zo heb ik het mijn hele leven voor me gezien. Maar steeds vaker als ik een moeder met drie kinderen zag lopen dacht ik: wil ik dat eigenlijk wel? Dat constant zeulen met veel spullen, met drie kinderen op de fiets, nog lang in de luiers. Ik ben tot de conclusie gekomen dat het meer iets was wat ik dacht hoe ik mijn leven eruit zou zien. Als we voor nog een kindje zouden gaan, ben ik nog een keer lange tijd ziek, terwijl ik nog steeds niet helemaal hersteld ben. Maar ik wil weer dingen kunnen ondernemen met mijn gezin, kunnen genieten van alles en niet maar altijd ziek zijn.
Onze conclusie is dus dat er hier geen derde komt, de afspraak voor mijn man bij de uroloog staat inmiddels gepland. Dat geeft veel rust en dat voelt fijn, weten waar je aan toe bent. Ik begin steeds meer te wennen aan het idee dat dit ons gezin is en blijft. Ik verheug me erg op het moment dat we uit de luiers zijn en ik hersteld ben.
zondag 22 april 2018 om 20:13
Mijmama wat goed dat jullie eruit zijn!
Ik herken dat wel, ij was een tijdje geleden ook ziek en toen kreeg ik ook flashbacks. Maar zodra ik me goed voel zakt dat wel af.
Wat heb je voor restklachten als ik vragen mag?
Ik heb alleen soms nog last van mijn verzakking maar verder wel redelijk hersteld gelukkig na de totaalruptuur.
Ik zou alleen wel meer conditie willen hebben/ sterker lijf voordat ik überhaupt een zwangerschap aan zou gaan. Ik vind het zó moeilijk. Want het heeft zeker een jaar invloed op ons gezin (ik ga er vanuit weer ziek te worden).
Ergens zou ik ook willen dat het gewoon duidelijk was maar man blijft een beetje vaag soms.
Ik herken dat wel, ij was een tijdje geleden ook ziek en toen kreeg ik ook flashbacks. Maar zodra ik me goed voel zakt dat wel af.
Wat heb je voor restklachten als ik vragen mag?
Ik heb alleen soms nog last van mijn verzakking maar verder wel redelijk hersteld gelukkig na de totaalruptuur.
Ik zou alleen wel meer conditie willen hebben/ sterker lijf voordat ik überhaupt een zwangerschap aan zou gaan. Ik vind het zó moeilijk. Want het heeft zeker een jaar invloed op ons gezin (ik ga er vanuit weer ziek te worden).
Ergens zou ik ook willen dat het gewoon duidelijk was maar man blijft een beetje vaag soms.
zondag 22 april 2018 om 23:19
@mijmama: wat goed dat je die beslissing hebt genomen. dat zal rust geven. Ik ben bij mezelf ook te rade gegaan waarom ik een derde wil. Ik ben zelf nogal eenzaam opgegroeid op het platteland met een broer waar ik niet zoveel mee had en ouders die het druk hadden. Dus als ik aan m’n jeugd denk, dan verlangde ik vooral naar meer mensen om me heen en een groter gezin.
Maar voor mijn kinderen hoeft dat natuurlijk helemaal niet te gelden. We wonen in een kinderrijke buurt, ze kunnen straks lopend naar school en gewoon buitenspelen met vriendjes en vriendinnetjes. Ze zullen misschien wel helemaal niet eenzaam zijn.
@engeliene: die onrust herken ik wel. Ik ben ook meer van: laten we die beslissing nou maar nemen, dan kan ik door. Maar goed, wij hebben de beslissing nu twee jaar uitgesteld, dus ik zal toch een manier moeten vinden om met die onrust om te gaan
Maar voor mijn kinderen hoeft dat natuurlijk helemaal niet te gelden. We wonen in een kinderrijke buurt, ze kunnen straks lopend naar school en gewoon buitenspelen met vriendjes en vriendinnetjes. Ze zullen misschien wel helemaal niet eenzaam zijn.
@engeliene: die onrust herken ik wel. Ik ben ook meer van: laten we die beslissing nou maar nemen, dan kan ik door. Maar goed, wij hebben de beslissing nu twee jaar uitgesteld, dus ik zal toch een manier moeten vinden om met die onrust om te gaan
zaterdag 12 mei 2018 om 22:18
Het houdt mij hier ook nog wel bezig hoor. Maar man hangt tegen een burn-out aan en het zou echt te veel van hem vragen als ik dit ook nog als dilemma zou voorleggen.
Ik heb net wat te kleine kleding uitgezocht, en die ga ik van de week aan iemand geven. Heb paar dingetjes bewaard, maar dit voelt wel als een mijlpaal.
Punt is dat ik het graag wil, maar ik zie gewoon niet hoe. We zouden dan moeten verhuizen omdat we een extra slaapkamer nodig hebben, en we wonen hier zo fijn. En het zou heel erg veel van m’n man vragen (hij geeft aan: drie is te veel), dus ik zou dan minder moeten gaan werken, en dat kan met mijn baan gewoonweg niet. En wat als we wel vier jaar wachten, is het dan wel leuk om een nakomertje te hebben en weer helemaal opnieuw te beginnen.
Ik was laatst bij een collega die 5 kinderen heeft. En op de een of andere manier had ik verwacht dat ze in een kast van een huis zou wonen (want: 5 kinderen in de leeftijd 7-19 jaar oud). Maar ze woont gewoon in een rijtjeshuis.
Kamers zijn gesplitst, en het bed van de jongste staat bij hen op de slaapkamer. Die krijgt zijn eigen kamer als de oudste uit huis gaat, maar die maakt nog geen aanstalten.
Ik dacht ineens: oja, sommige mensen doen natuurlijk gewoon... maar goed, in mijn geval zou dat leiden tot een echtscheiding vermoed ik
Hoe is het met jou?
Ik heb net wat te kleine kleding uitgezocht, en die ga ik van de week aan iemand geven. Heb paar dingetjes bewaard, maar dit voelt wel als een mijlpaal.
Punt is dat ik het graag wil, maar ik zie gewoon niet hoe. We zouden dan moeten verhuizen omdat we een extra slaapkamer nodig hebben, en we wonen hier zo fijn. En het zou heel erg veel van m’n man vragen (hij geeft aan: drie is te veel), dus ik zou dan minder moeten gaan werken, en dat kan met mijn baan gewoonweg niet. En wat als we wel vier jaar wachten, is het dan wel leuk om een nakomertje te hebben en weer helemaal opnieuw te beginnen.
Ik was laatst bij een collega die 5 kinderen heeft. En op de een of andere manier had ik verwacht dat ze in een kast van een huis zou wonen (want: 5 kinderen in de leeftijd 7-19 jaar oud). Maar ze woont gewoon in een rijtjeshuis.
Kamers zijn gesplitst, en het bed van de jongste staat bij hen op de slaapkamer. Die krijgt zijn eigen kamer als de oudste uit huis gaat, maar die maakt nog geen aanstalten.
Ik dacht ineens: oja, sommige mensen doen natuurlijk gewoon... maar goed, in mijn geval zou dat leiden tot een echtscheiding vermoed ik
Hoe is het met jou?
zondag 13 mei 2018 om 07:53
Oh my, dat zou ook mijn ding niet zijn!
Wij hebben ook een gewoon rijtjeshuis en met de zolderkamer erbij 4 slaapkamers. Ik zou alleen de oudste wel een tijdje samen laten slapen zodat iedereen op de eerste verdieping ligt. Man slaapt na zijn nachtdiensten op zolder maar dat zou dan onze slaapkamer worden.
Ik twijfel soms ook wel. Mijn gevoel wil het heel sterk, maar ik vind twee kids bést druk dus laat staan drie. En weer een ellendige zwangerschap en twee kinderen rondhuppelen? Poeh.
Maargoed qua anticonceptie nog steeds alleen condooms dus er is nog niets definitief denk ik dan
Wij hebben ook een gewoon rijtjeshuis en met de zolderkamer erbij 4 slaapkamers. Ik zou alleen de oudste wel een tijdje samen laten slapen zodat iedereen op de eerste verdieping ligt. Man slaapt na zijn nachtdiensten op zolder maar dat zou dan onze slaapkamer worden.
Ik twijfel soms ook wel. Mijn gevoel wil het heel sterk, maar ik vind twee kids bést druk dus laat staan drie. En weer een ellendige zwangerschap en twee kinderen rondhuppelen? Poeh.
Maargoed qua anticonceptie nog steeds alleen condooms dus er is nog niets definitief denk ik dan
zondag 13 mei 2018 om 23:12
Ik denk dat als ik er echt om ga zeuren, m’n man ook nog wel overstag zou gaan. Omdat ik het zo graag wil. Maar ja, op die manier wil ik het niet. Wat als het straks een huilbaby is? Of een kindje met een afwijking? Dan heb ik het doorgedrukt. Dus ik begin er niet over.
Hier ook nog steeds condooms en visioenen van een derde. Maar ik heb m’n positiekleding al weggedaan want ik denk niet dat man nog van gedachten verandert. Die is echt heel tevreden zo, en een superlieve vader. Wat als hij een derde inderdaad niet erbij kan hebben zoals hij nu aangeeft), en dan wel een gestresste en snel geïrriteerd raakt?
Ik acht de kans nihil dat hij op een dag vanuit het niets zegt: “Laten we het doen!” Hij weet hoe ik erover denk, maar zegt ook dat de kans dat hij nog van gedachten verandert echt heel klein is. En daar probeer ik me bij neer te leggen.
Dat klinkt heel zwaar, maar we genieten ons suf hoor. Het gaat echt goed zo samen.
Hier ook nog steeds condooms en visioenen van een derde. Maar ik heb m’n positiekleding al weggedaan want ik denk niet dat man nog van gedachten verandert. Die is echt heel tevreden zo, en een superlieve vader. Wat als hij een derde inderdaad niet erbij kan hebben zoals hij nu aangeeft), en dan wel een gestresste en snel geïrriteerd raakt?
Ik acht de kans nihil dat hij op een dag vanuit het niets zegt: “Laten we het doen!” Hij weet hoe ik erover denk, maar zegt ook dat de kans dat hij nog van gedachten verandert echt heel klein is. En daar probeer ik me bij neer te leggen.
Dat klinkt heel zwaar, maar we genieten ons suf hoor. Het gaat echt goed zo samen.
maandag 14 mei 2018 om 19:58
Ah ja heel herkenbaar hoor!
En hier ook, geniet echt van de kinderen (hoewel de peuterpuber soms ook prima achter het behang past
) maar juist dat maakt dat ik er nog zo graag een kindje bij wil.
Maar realiseer me tegelijkertijd dat we het goed hebben, er is balans, we zijn gelukkig, het loopt allemaal. Waarom dat overhoop gooien.
Tja en zo blijft die tweestrijd
En hier ook, geniet echt van de kinderen (hoewel de peuterpuber soms ook prima achter het behang past
) maar juist dat maakt dat ik er nog zo graag een kindje bij wil.Maar realiseer me tegelijkertijd dat we het goed hebben, er is balans, we zijn gelukkig, het loopt allemaal. Waarom dat overhoop gooien.
Tja en zo blijft die tweestrijd
We beslissen pas als de jongste twee is, en dat duurt nog ruim 1,5 jaar.
dinsdag 22 mei 2018 om 17:58
Echt??? En hoe voel jij je erin staan?? Die zag je niet aankomen denk ik?
Ik ben soms ergens bang dat als man zou willen het me te concreet wordt. Maar de wens is er nog wel. Ik hoop dat mijn man zich ook nog bedenkt maar ik vrees van niet.
woensdag 23 mei 2018 om 13:14
Omdat het zo gezellig is in huis en de babytijd met dochter gevoelsmatig zo snel gaat (ze is alweer bijna vijf maanden). Maar goed, kan ook zijn dat man er volgende week weer heel anders over denkt hoor. Ik mijd het onderwerp maar een beetje. De afgelopen jaren heb ik geleerd dat dat het beste werkt. Zeggen wat je wil, en er dan een tijd je mond over houden zodat hij er zelf over kan nadenken. Soms moeten dingen bij hem een beetje bezinken. Als ik er elke dag over zou beginnen dan gaat hij vol in de ankers 
woensdag 23 mei 2018 om 13:26
Hahaha oh ik herken mezelf zó in alles wat jij schrijft. Grappig is dat! Ik moet er ook niet teveel over zeggen, soms een kleine opmerking. Ik zie dat hij er wel over nadenkt. De babytijd gaat idd te snel he, hier wordt jongste over 6 weken alweer 1!
Ik heb vannacht gedroomd dat ik beviel (uit het niks) van een jongetje met knalrood haar haha. En we vonden het jammer dat het geen meisje was. Dan twijfel ik weer aan mezelf. Zou dat de reden zijn dat ik een derde wil? Tuurlijk lijkt een meisje erbij me leuk maar 3 jongens zou ik ook leuk vinden!
Ik heb vannacht gedroomd dat ik beviel (uit het niks) van een jongetje met knalrood haar haha. En we vonden het jammer dat het geen meisje was. Dan twijfel ik weer aan mezelf. Zou dat de reden zijn dat ik een derde wil? Tuurlijk lijkt een meisje erbij me leuk maar 3 jongens zou ik ook leuk vinden!
woensdag 23 mei 2018 om 17:23
Even een kleine kanttekening, hier zijn ze nu 10, 8 en 4 en ik kijk met weemoed terug naar de peutertijd want idd toen was het nog zo gezellig in huis. Dat blijft niet zo, hoewel dat deels aan je kinderen en opvoeding ligt.LauraRoar schreef: ↑23-05-2018 13:14Omdat het zo gezellig is in huis en de babytijd met dochter gevoelsmatig zo snel gaat (ze is alweer bijna vijf maanden). Maar goed, kan ook zijn dat man er volgende week weer heel anders over denkt hoor. Ik mijd het onderwerp maar een beetje. De afgelopen jaren heb ik geleerd dat dat het beste werkt. Zeggen wat je wil, en er dan een tijd je mond over houden zodat hij er zelf over kan nadenken. Soms moeten dingen bij hem een beetje bezinken. Als ik er elke dag over zou beginnen dan gaat hij vol in de ankers
Bij ons kwam derde niet helemaal gepland, maar wel zeer welkom.
Maar wrs trap ik nu een open deur in
woensdag 23 mei 2018 om 21:44
Tja, en persoonlijk kan ik er ook niet zoveel mee. Ik hoor al sinds de eerste zwangerschap: wacht maar tot de baby geboren is, wacht maar tot hij gaat kruipen, wacht maar tot hij gaat lopen, wacht maar tot hij gaat peuterpuberen, wacht maar tot je een tweede hebt, etc. WACHT MAAR TOT DAT EN DAT MOMENT, EN DAN ZUL JE HET ECHT ZWAAR VINDEN.
En tot nu toe vind ik het nog steeds geweldig.
En tot nu toe vind ik het nog steeds geweldig.
vrijdag 25 mei 2018 om 21:02
Ik hoorde vandaag dat een vriendin haar derde verwacht (haar oudste twee zijn wel al 6 en 9). Ik vind het geweldig voor ze en tegelijkertijd steekt het een beetje. Man is net naar zn werk en ik heb een klein traantje gelaten. Ik raak zo in de war van mezelf. Ik voel zo sterk dit te willen maar verstandelijk schrikt de zwangerschap me enorm af.
zaterdag 26 mei 2018 om 06:02
Dat herken ik wel. Ik heb het zelf nog niet meegemaakt, maar die steek herken ik nog wel uit de tijd dat ik middenin de miskramen zat en zo graag zwanger wilde zijn. 
niet leuk voor jou.
Ik hink zelf een beetje op twee gedachten: ik kan bijvoorbeeld de komende jaren ook mooie stappen maken qua carrière. Man heeft aangegeven dat áls er een derde komt, hij wel verwacht dat ik nog steeds mijn deel van de zorg op me neem. Mochten het er twee blijven, dan wil hij wel de zorgrol grotendeels op zich nemen.
In topics lees je wel eens argumenten als: ‘Wat vind je op je sterfbed belangrijker, kinderen of je carrière?’ Maar ik vind mijn werk echt heel leuk, dus dat vind ik een moeilijke. Tegelijkertijd was ik gisteren bij een studiedag (met alleen maar grijze mannen in pak, echt zo’n old boys network) en dacht ik: nee, dit is toch ook niet helemaal mijn wereld.
niet leuk voor jou.Ik hink zelf een beetje op twee gedachten: ik kan bijvoorbeeld de komende jaren ook mooie stappen maken qua carrière. Man heeft aangegeven dat áls er een derde komt, hij wel verwacht dat ik nog steeds mijn deel van de zorg op me neem. Mochten het er twee blijven, dan wil hij wel de zorgrol grotendeels op zich nemen.
In topics lees je wel eens argumenten als: ‘Wat vind je op je sterfbed belangrijker, kinderen of je carrière?’ Maar ik vind mijn werk echt heel leuk, dus dat vind ik een moeilijke. Tegelijkertijd was ik gisteren bij een studiedag (met alleen maar grijze mannen in pak, echt zo’n old boys network) en dacht ik: nee, dit is toch ook niet helemaal mijn wereld.
zondag 3 juni 2018 om 11:45
Ik lees graag even met jullie mee, mijn tweede wordt volgende week alweer 1. Sinds zijn geboorte het gevoel dat het niet klaar is, geheel onverwacht want ik heb nooit jeugd dromen gehad over trouwen en kinderen.
Jongste was een enorme huilbaby en had reflux wat net pas een beetje over is, heeft in het ziekenhuis gelegen met een paar weken oud wegens een virus maar toch..
Man is ondernemer, heel erg druk en is nu ook niet thuis, slaapt in een hotel elders in het land voor werk. Het zal erg druk worden maar toch nog een nieuw persoontje erbij zouden we toch wel graag willen.
Jongste was een enorme huilbaby en had reflux wat net pas een beetje over is, heeft in het ziekenhuis gelegen met een paar weken oud wegens een virus maar toch..
Man is ondernemer, heel erg druk en is nu ook niet thuis, slaapt in een hotel elders in het land voor werk. Het zal erg druk worden maar toch nog een nieuw persoontje erbij zouden we toch wel graag willen.
A man is rich in proportion to the number of things he can afford to let alone.
2 kids van bijna 3 en bijna 1. Ik heb mezelf tot sept/oktober bedenktijd gegeven, dan zit er minstens 2 jaar tussen (en dat vond ik al pittig afgelopen jaar).
zondag 3 juni 2018 om 17:15
Ik wilde er om mij onduidelijke reden drie.
Of willen, ik moest er drie.
Man was bij twee wel klaar.
Bij vrienden was het wisselend, soms vond de man dat er genoeg kinderen waren, soms de vrouw.
De trend was dat er alleen kinderen kwamen als beide ouders wilden.
Dat vond ik een goede aanpak.
Ik ben mijn zegeningen geteld en was blij met wat ik had. En ik moest nog steeds een kind. Toen werd ik zwanger, maar dat was anders dan eerder. Maar ik was al 40, dus kon dat het zijn.
Het werd een miskraam. Man wilde niet mij van miskraam naar miskraam zien gaan, want het hakte er wel in. Na een tijdje zijn we in overleg toch wel gaan proberen. Twee jaar later ben ik nu eindelijk opnieuw zwanger en het ziet er goed uit, nog eerste trimester.
En het klopt gewoon.
Niks maakt me uit. Grote leeftijdsverschil niet, 6&8 jaar met oudsten, jarig met of rond kerst niet. Ik ben zwanger en het is goed zo.
Ik was van plan binnenkort eens met iemand te gaan praten, want zelf kwam ik er niet vanaf, dat ik zo nodig een derde moet.
Dat hoeft niet meer.
Of willen, ik moest er drie.
Man was bij twee wel klaar.
Bij vrienden was het wisselend, soms vond de man dat er genoeg kinderen waren, soms de vrouw.
De trend was dat er alleen kinderen kwamen als beide ouders wilden.
Dat vond ik een goede aanpak.
Ik ben mijn zegeningen geteld en was blij met wat ik had. En ik moest nog steeds een kind. Toen werd ik zwanger, maar dat was anders dan eerder. Maar ik was al 40, dus kon dat het zijn.
Het werd een miskraam. Man wilde niet mij van miskraam naar miskraam zien gaan, want het hakte er wel in. Na een tijdje zijn we in overleg toch wel gaan proberen. Twee jaar later ben ik nu eindelijk opnieuw zwanger en het ziet er goed uit, nog eerste trimester.
En het klopt gewoon.
Niks maakt me uit. Grote leeftijdsverschil niet, 6&8 jaar met oudsten, jarig met of rond kerst niet. Ik ben zwanger en het is goed zo.
Ik was van plan binnenkort eens met iemand te gaan praten, want zelf kwam ik er niet vanaf, dat ik zo nodig een derde moet.
Dat hoeft niet meer.
zondag 3 juni 2018 om 20:29
Wat goed!!! Gefeliciteerd en een hele mooie tijd gewenst! Wat bijzonder dat het zo “af” voelt danMadderijn schreef: ↑03-06-2018 17:15Ik wilde er om mij onduidelijke reden drie.
Of willen, ik moest er drie.
Man was bij twee wel klaar.
Bij vrienden was het wisselend, soms vond de man dat er genoeg kinderen waren, soms de vrouw.
De trend was dat er alleen kinderen kwamen als beide ouders wilden.
Dat vond ik een goede aanpak.
Ik ben mijn zegeningen geteld en was blij met wat ik had. En ik moest nog steeds een kind. Toen werd ik zwanger, maar dat was anders dan eerder. Maar ik was al 40, dus kon dat het zijn.
Het werd een miskraam. Man wilde niet mij van miskraam naar miskraam zien gaan, want het hakte er wel in. Na een tijdje zijn we in overleg toch wel gaan proberen. Twee jaar later ben ik nu eindelijk opnieuw zwanger en het ziet er goed uit, nog eerste trimester.
En het klopt gewoon.
Niks maakt me uit. Grote leeftijdsverschil niet, 6&8 jaar met oudsten, jarig met of rond kerst niet. Ik ben zwanger en het is goed zo.
Ik was van plan binnenkort eens met iemand te gaan praten, want zelf kwam ik er niet vanaf, dat ik zo nodig een derde moet.
Dat hoeft niet meer.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
