Kinderen
alle pijlers
Derde kindje
dinsdag 26 december 2017 om 20:21
Hallo allemaal,
Ik weet het, ontelbaar veel topics zijn hierover en ik heb ze allemaal al gelezen. Advies kan niemand echt geven denk ik, ik
hoop op herkenbaarheid? Of even Mn verhaal kwijt.
6 maanden geleden moeder geworden van onze tweede zoon. De zwangerschap was klote. Eerste 5 maanden kotsmisselijk, daarna halve dagen werken, bekkeninstabiliteit etc. Ik heb gezworen: dit nooit meer. Bevalling: ging snel, goed te doen. Helaas toch totaalruptuur (viel mee vond ik maar wel operatief gehecht) en een blaas- en baarmoederverzakking. Dat gaat nu eigenlijk heel goed hoewel het allemaal even duurde met Mn lijf. Borstontsteking, baarmoederontsteking, spruw, we hebben het allemaal gehad. Maar ook: de liefste, mooiste en makkelijkste baby die er is! Vanaf zijn geboorte heb ik al het gevoel: ik wil 3 kinderen. Eerst nog op hormonen gegooid maar het gevoel wordt sterker. En nu zoonlief een aantal babyspullen al niet meer in gebruik heeft: ik kan er geen afstand van doen.
Manlief wil niet (maar zegt ook: ja voorlopig niet). Hij vindt 2 kinderen (oudste is nu 2,5) best pittig. Zijn tegenargumenten:
Ik ben een beroerde zwangere. Veel zorg komt dan op hem.
Financieel (hoewel ik denk dat dat best kan). Hij is bang dat onze jongens tekort te doen. Wil verre reizen met ze maken, op wintersport. Ik heb die behoefte minder.
Weer opnieuw beginnen, slaaptekort. Hij kijkt er vooral naar uit dat ze ouder zijn.
De jongens moeten tijdelijk een kamer delen.
Bang voor een ongezond kindje of een meerling.
Ik snap hem, echt. Maar het voelt gewoon nog niet af ofzo. Gaat dit over?
Ik ben bijna 35.Heb gezegd áls we een derde willen dan wil ik dat wel voor Mn 37e (zwanger zijn).
Vanwege tevee littekenweefsel zou het een keizersnede worden. Man ziet ook op tegen lang herstel.
Hij is praktisch. Ik wil Mn gevoel volgen. Maar ik ben ook gezegend met 2 gezonde jongens natuurlijk. Waarom kan ik dat niet genoeg vinden????
Ik weet het, ontelbaar veel topics zijn hierover en ik heb ze allemaal al gelezen. Advies kan niemand echt geven denk ik, ik
hoop op herkenbaarheid? Of even Mn verhaal kwijt.
6 maanden geleden moeder geworden van onze tweede zoon. De zwangerschap was klote. Eerste 5 maanden kotsmisselijk, daarna halve dagen werken, bekkeninstabiliteit etc. Ik heb gezworen: dit nooit meer. Bevalling: ging snel, goed te doen. Helaas toch totaalruptuur (viel mee vond ik maar wel operatief gehecht) en een blaas- en baarmoederverzakking. Dat gaat nu eigenlijk heel goed hoewel het allemaal even duurde met Mn lijf. Borstontsteking, baarmoederontsteking, spruw, we hebben het allemaal gehad. Maar ook: de liefste, mooiste en makkelijkste baby die er is! Vanaf zijn geboorte heb ik al het gevoel: ik wil 3 kinderen. Eerst nog op hormonen gegooid maar het gevoel wordt sterker. En nu zoonlief een aantal babyspullen al niet meer in gebruik heeft: ik kan er geen afstand van doen.
Manlief wil niet (maar zegt ook: ja voorlopig niet). Hij vindt 2 kinderen (oudste is nu 2,5) best pittig. Zijn tegenargumenten:
Ik ben een beroerde zwangere. Veel zorg komt dan op hem.
Financieel (hoewel ik denk dat dat best kan). Hij is bang dat onze jongens tekort te doen. Wil verre reizen met ze maken, op wintersport. Ik heb die behoefte minder.
Weer opnieuw beginnen, slaaptekort. Hij kijkt er vooral naar uit dat ze ouder zijn.
De jongens moeten tijdelijk een kamer delen.
Bang voor een ongezond kindje of een meerling.
Ik snap hem, echt. Maar het voelt gewoon nog niet af ofzo. Gaat dit over?
Ik ben bijna 35.Heb gezegd áls we een derde willen dan wil ik dat wel voor Mn 37e (zwanger zijn).
Vanwege tevee littekenweefsel zou het een keizersnede worden. Man ziet ook op tegen lang herstel.
Hij is praktisch. Ik wil Mn gevoel volgen. Maar ik ben ook gezegend met 2 gezonde jongens natuurlijk. Waarom kan ik dat niet genoeg vinden????
zondag 28 oktober 2018 om 20:18
Maar als je man het zeker weet, dan valt er toch voor jou niet veel meer te twijfelen? Of zou je dan zwanger willen worden van een zaaddonor, of scheiden van je man om nog iemand anders te zoeken om die derde bij te maken? Hoe moet ik dat voor me zien?LauraRoar schreef: ↑28-10-2018 05:05Ik kreeg die vraag al vanaf dat de tweede was geboren
Fijn dat het beter gaat met je zoontje, Chocoladestukje!
Het klopt dat een tweede kind goedkoper is op het KDV. Maar áls er al een derde komt, dan pas wanneer de oudste al naar de basisschool gaat.
Persoonlijk denk ik dat het hier ook niet meer gaat gebeuren. Man heeft die wens niet zo en ziet vooral praktische bezwaren. Ik op zich ook wel, we hebben nog een slaapkamer over, maar dat is vooral een logeerkamer / opslagkamer / kleine mancave. Als we die zouden omtoveren tot een kinderkamer, dan moeten bepaalde spullen echt in de opslag en puilt het huis wel aardig uit. Wat ook niet helpt, is dat we verschillende gezinnen kennen waarbij de derde chronisch ziek, autistisch of een huilbaby bleek te zijn.
Man vindt het zo wel goed en ik twijfel. Ik ben er wel minder mee bezig, maar het blijft kriebelen.
zondag 28 oktober 2018 om 20:32
Je plaat blijft hangen. Kan jou het schelen van wie ze die derde krijgt.
maandag 29 oktober 2018 om 09:25
We hebben een kloppend hartje gezien en over 2 weken is de termijn echo, dus het gaat goed!
A man is rich in proportion to the number of things he can afford to let alone.
maandag 29 oktober 2018 om 09:28
Hier ook nog steeds twijfels. Mijn slechte periode qua gezondheid is gestart. En toch blijven die kriebels. Zoveel mensen om me heen zwanger of net bevallen. En dan krijg je zo'n schattig propje om te knuffelen en dan smelt ik volledig. Vooral het zuchtje... oooo.
Man vindt t nog steeds prima en denkt zoals altijd dat alles wel goed komt en ik me gewoon te veel zorgen maak.
Agh... komt tijd komt raad. Ik probeer t sowieso voor nu ff los te laten.
Man vindt t nog steeds prima en denkt zoals altijd dat alles wel goed komt en ik me gewoon te veel zorgen maak.
Agh... komt tijd komt raad. Ik probeer t sowieso voor nu ff los te laten.
maandag 29 oktober 2018 om 13:54
Super!Chocoladestukjes schreef: ↑29-10-2018 09:25We hebben een kloppend hartje gezien en over 2 weken is de termijn echo, dus het gaat goed!
maandag 29 oktober 2018 om 13:58
Ik hoop toch dat die twijfel er niet inzit of ze haar man moet verlaten om voor een derde te gaan. Bizar om je gezin stuk te maken, omdat jij zo nodig een derde moetSofietje1983 schreef: ↑28-10-2018 20:32Je plaat blijft hangen. Kan jou het schelen van wie ze die derde krijgt.
maandag 29 oktober 2018 om 14:15
Ik lees al eventjes mee en vind het zo herkenbaar. Zou ik ook mee mogen schrijven?
Heb een dochter van bijna 2 en een zoontje van 12 weken. Het ging bij ons niet vanzelf het zwanger worden. Via een IVF traject zwanger mogen worden twee maal. En nu dus nog 4 embryo's in de vriezer over. Zo'n dilemma. Ik vind zwanger zijn zo magisch en in mijn hart is genoeg ruimte. We willen sowieso groter gaan wonen. Tis alleen zo druk... maar ook zo gezellig! Hier schieten de gevoelens ook alle kanten op! Toch wel bang dat de derde een "probleem" kind wordt. Mijn dochter was en is soms nog een lastige slaper. De tweede is tot nu toe zooo makkelijk!!
Onze leeftijden zitten ook niet echt mee. Ik bijna 38 en manlief volgend jaar 50. Maar op de 1 of andere manier voelt het nog niet af...
Chocoladestukjes gefeliciteerd met de goede echo!
Heb een dochter van bijna 2 en een zoontje van 12 weken. Het ging bij ons niet vanzelf het zwanger worden. Via een IVF traject zwanger mogen worden twee maal. En nu dus nog 4 embryo's in de vriezer over. Zo'n dilemma. Ik vind zwanger zijn zo magisch en in mijn hart is genoeg ruimte. We willen sowieso groter gaan wonen. Tis alleen zo druk... maar ook zo gezellig! Hier schieten de gevoelens ook alle kanten op! Toch wel bang dat de derde een "probleem" kind wordt. Mijn dochter was en is soms nog een lastige slaper. De tweede is tot nu toe zooo makkelijk!!
Onze leeftijden zitten ook niet echt mee. Ik bijna 38 en manlief volgend jaar 50. Maar op de 1 of andere manier voelt het nog niet af...
Chocoladestukjes gefeliciteerd met de goede echo!
maandag 29 oktober 2018 om 14:41
Ik zou haar gewoon blokkeren
Dan klik je op haar naam en in haar account klik je op 'blokkeren'.Ik lees ook mee hier, daarom dat ik zomaar inbreek; lastig dat dat gevoel voor een derde zo sterk kan zijn voor sommigen hier. Die gedachten daarover blijven dan toch energie kosten he?
maandag 29 oktober 2018 om 17:54
Welkom!lilly1980 schreef: ↑29-10-2018 14:15Ik lees al eventjes mee en vind het zo herkenbaar. Zou ik ook mee mogen schrijven?
Heb een dochter van bijna 2 en een zoontje van 12 weken. Het ging bij ons niet vanzelf het zwanger worden. Via een IVF traject zwanger mogen worden twee maal. En nu dus nog 4 embryo's in de vriezer over. Zo'n dilemma. Ik vind zwanger zijn zo magisch en in mijn hart is genoeg ruimte. We willen sowieso groter gaan wonen. Tis alleen zo druk... maar ook zo gezellig! Hier schieten de gevoelens ook alle kanten op! Toch wel bang dat de derde een "probleem" kind wordt. Mijn dochter was en is soms nog een lastige slaper. De tweede is tot nu toe zooo makkelijk!!
Onze leeftijden zitten ook niet echt mee. Ik bijna 38 en manlief volgend jaar 50. Maar op de 1 of andere manier voelt het nog niet af...
Chocoladestukjes gefeliciteerd met de goede echo!
Lastig he? Dat gevoel van niet af zijn herken ik wel. Zitten jij en je man wel op 1 lijn hierin?? Je jongste is nog erg klein maar snap dat je qua leeftijd ook geen jaren wilt wachten
maandag 29 oktober 2018 om 23:14
Joe Ikigai. Dit schreef ik je bijna vier maanden geleden al. Ter herinnering. Als ik wil leren hoe ik dusdanig kan drammen dat ik mijn man overstag kan laten gaan voor een derde kind, beloof ik bij jou in de leer te gaan, spirit animal!
maandag 29 oktober 2018 om 23:17
Lastig hoor, zeker met embryo’s nog in de vriezer, dan is het ook zo concreet. Ik ken alle emoties. Soms vind ik het echt prima zo, en soms denk ik dat het toch wel leuk zou zijn, nog eentje erbij.lilly1980 schreef: ↑29-10-2018 14:15Ik lees al eventjes mee en vind het zo herkenbaar. Zou ik ook mee mogen schrijven?
Heb een dochter van bijna 2 en een zoontje van 12 weken. Het ging bij ons niet vanzelf het zwanger worden. Via een IVF traject zwanger mogen worden twee maal. En nu dus nog 4 embryo's in de vriezer over. Zo'n dilemma. Ik vind zwanger zijn zo magisch en in mijn hart is genoeg ruimte. We willen sowieso groter gaan wonen. Tis alleen zo druk... maar ook zo gezellig! Hier schieten de gevoelens ook alle kanten op! Toch wel bang dat de derde een "probleem" kind wordt. Mijn dochter was en is soms nog een lastige slaper. De tweede is tot nu toe zooo makkelijk!!
Onze leeftijden zitten ook niet echt mee. Ik bijna 38 en manlief volgend jaar 50. Maar op de 1 of andere manier voelt het nog niet af...
Chocoladestukjes gefeliciteerd met de goede echo!
dinsdag 30 oktober 2018 om 15:04
herkenbaar! Mijn man wordt bijna 52, ik ben 36. Oudste 5 jaar, jongste bijna 2. Het voelt niet af, tegelijkertijd heb ik geen zin in weer flesjes, snachts eruit, het continu zorgen. Jongste wordt steeds makkelijker, voordal de leeftijd van 1,5 was bij hem zwaar. Gefrustreerd, niet goed genoeg kunnen praten nog, veel boos en gewoon gedoe haha...heb daar zo geen zin meer in, maar het voelt niet af. Mijn gevoel zegt heel sterk dat ik een 3e wil, verstand gaat daar tegenin.lilly1980 schreef: ↑29-10-2018 14:15Ik lees al eventjes mee en vind het zo herkenbaar. Zou ik ook mee mogen schrijven?
Heb een dochter van bijna 2 en een zoontje van 12 weken. Het ging bij ons niet vanzelf het zwanger worden. Via een IVF traject zwanger mogen worden twee maal. En nu dus nog 4 embryo's in de vriezer over. Zo'n dilemma. Ik vind zwanger zijn zo magisch en in mijn hart is genoeg ruimte. We willen sowieso groter gaan wonen. Tis alleen zo druk... maar ook zo gezellig! Hier schieten de gevoelens ook alle kanten op! Toch wel bang dat de derde een "probleem" kind wordt. Mijn dochter was en is soms nog een lastige slaper. De tweede is tot nu toe zooo makkelijk!!
Onze leeftijden zitten ook niet echt mee. Ik bijna 38 en manlief volgend jaar 50. Maar op de 1 of andere manier voelt het nog niet af...
Chocoladestukjes gefeliciteerd met de goede echo!
Het geeft ook gedoe met alles, huis, auto...en de leeftijd van man, 52 pfff....en dan duurt het nog langer voor we echt eens tijd samen hebben, kids zelfstandiger. Het lawaai in huis. Maar ja...het voelt niet af...
dinsdag 30 oktober 2018 om 21:38
Laura ik "ken" je van het forum want jij schreef in zwanger worden juli 2014 en ik in aug 2014. Las altijd bij jullie ook mee. Jij komt op mij iig niet over als iemand die dramt. Maar goed, dat weet je zelf als geen ander 
Bizar he hoe je kan wisselen van emoties hierover. Ergens vind ik het gewoon fijn om het nog niet af te sluiten. Misschien blijft het wel een open eind
Ikigai, ik zie je echt in heel wat topics rellen....
Newspaper, dat dus! Het idee van straks meer tijd voor jezelf/ elkaar is om zo fijn! Maar zo'n klein hummeltje
wij zitten dan qua leeftijd in redelijk dezelfde situatie! Hoe staat jouw man erin?
Sofietje, mijn man heeft hetzelfde als ik. Verstand/ gevoel... hij zou zich er wel meer bij neer kunnen leggen als het niet gebeurt. Zou het ook meer voor mij doen maar wel/ niet met overtuiging hoor!
Bizar he hoe je kan wisselen van emoties hierover. Ergens vind ik het gewoon fijn om het nog niet af te sluiten. Misschien blijft het wel een open eind
Ikigai, ik zie je echt in heel wat topics rellen....
Newspaper, dat dus! Het idee van straks meer tijd voor jezelf/ elkaar is om zo fijn! Maar zo'n klein hummeltje
wij zitten dan qua leeftijd in redelijk dezelfde situatie! Hoe staat jouw man erin?Sofietje, mijn man heeft hetzelfde als ik. Verstand/ gevoel... hij zou zich er wel meer bij neer kunnen leggen als het niet gebeurt. Zou het ook meer voor mij doen maar wel/ niet met overtuiging hoor!
dinsdag 30 oktober 2018 om 21:44
Oh ik wil het juist ZO graag afsluiten! Ik vind dit verschrikkelijk, altijd dat sprankje hoop (waarschijnlijk ongegrond). Maargoed wie weet komt dat vanzelf.
En tja Ikigai die doet het erom. Lekker recalcitrant.
Ik word bijna 36 inmiddels en ik begin de tijd ook te voelen. Man is 35. Op zich kan het nog wel even natuurlijk maar ik wil ook niet dat de derde echt een ontzettend nakomertje is. Ik denk/ weet bijna zeker dat er geen kindje meer komt en toch... elke keer dat ik hoor van een zwangerschap (vooral van de derde) voel ik mijn hart een beetje ineen krimpen.
En tja Ikigai die doet het erom. Lekker recalcitrant.
Ik word bijna 36 inmiddels en ik begin de tijd ook te voelen. Man is 35. Op zich kan het nog wel even natuurlijk maar ik wil ook niet dat de derde echt een ontzettend nakomertje is. Ik denk/ weet bijna zeker dat er geen kindje meer komt en toch... elke keer dat ik hoor van een zwangerschap (vooral van de derde) voel ik mijn hart een beetje ineen krimpen.
dinsdag 30 oktober 2018 om 21:59
Ben er ook blij mee, dat staat los van de wens voor een derde.Castor1975 schreef: ↑30-10-2018 21:56Wees blij met twee gezonde kinderen. En de jongens moeten nu, tijdelijk, een kamer delen? Is er dan überhaupt nog plek voor een derde? Je man klinkt rationeel en verstandig.....
We zijn bezig met een ander huis, de kinderen hebben beiden hun eigen kamer, zouden hier dan evt een kamer delen omdat ik ze nog te klein vind voor de zolderkamer. Maar een kamer delen ga je niet dood van hoor.
En tja rationeel zal het vast allemaal wel beter zijn zo. Onverstandig weet ik niet, denk ik niet.
Maar daar gaat dit topic ook niet over. Het gaat over een wens die, wel of niet rationeel maakt niet uit, er is en het verlangen naar. Dat jij dat niet hebt, alleen maar fijn. Snap je bijdrage dan niet zo goed maar ok
dinsdag 30 oktober 2018 om 22:25
Gezonde kinderen; dat argument kan je ook al bij 1 kind aanvoeren. En natuurlijk zijn we blij met gezonde kinderen. Maar mag je dan geen wens voor nog een (gezond) kind hebben?
Ik vind een kamer delen niet echt een issue. Kan nog best gezellig zijn ook! Volgens mij kom je met liefde al best ver. Cliché maar waar!
Ik vind een kamer delen niet echt een issue. Kan nog best gezellig zijn ook! Volgens mij kom je met liefde al best ver. Cliché maar waar!
woensdag 31 oktober 2018 om 06:21
Ieder kind erbij betekent weer een risico nemen. Een gezond kind is niet vanzelfsprekend.
Wat ook meespeelt is dat er steeds meer kinderen bij betrokken zijn. Tel je zegeningen, denk ik dan.
Een broertje of zusje krijgen is een enorme verrijking voor een kind, maar nóg één en dan nóg één? Op een bepaald moment gaat het ten koste van de kinderen die er al zijn. Stel de derde is een zorgenkindje dat iedere week een paar medische afspraken heeft, hoe ga je dat doen met de andere twee kinderen? Met je werk? Eén kind kun je veel makkelijker ergens parkeren, met twee is dat alweer lastiger. Plus dat je eigen werk er dan wellicht onder lijdt, terwijl je dat geld met drie kinderen juist zo hard nodig hebt.
Ik kan me niet voorstellen dat je zo'n groot risico wil nemen ten koste van het bestaande gezin. Dat je alles overhoop gaat lopen halen, terwijl je nu compleet gelukkig bent als gezin.
Wat ik me ook afvraag, die leegte die jullie voelen, is dat niet iets wat je zelf moet oplossen? Dat je je nog altijd niet 'compleet ' voelt... Zou je je eigenlijk niet met alleen jezelf al compleet moeten voelen? Denk je echt dat nóg een kind ervoor gaat zorgen dat die leegte weggaat? En als dat er dan nog steeds zit? Hoelang ben je van plan door te gaan met kinderen op de wereld zetten om je eigen leegte op te vullen en hoe eerlijk is dat naar die kinderen?
Ik zou echt eerst eens op zelfonderzoek gaan.
Wat ook meespeelt is dat er steeds meer kinderen bij betrokken zijn. Tel je zegeningen, denk ik dan.
Een broertje of zusje krijgen is een enorme verrijking voor een kind, maar nóg één en dan nóg één? Op een bepaald moment gaat het ten koste van de kinderen die er al zijn. Stel de derde is een zorgenkindje dat iedere week een paar medische afspraken heeft, hoe ga je dat doen met de andere twee kinderen? Met je werk? Eén kind kun je veel makkelijker ergens parkeren, met twee is dat alweer lastiger. Plus dat je eigen werk er dan wellicht onder lijdt, terwijl je dat geld met drie kinderen juist zo hard nodig hebt.
Ik kan me niet voorstellen dat je zo'n groot risico wil nemen ten koste van het bestaande gezin. Dat je alles overhoop gaat lopen halen, terwijl je nu compleet gelukkig bent als gezin.
Wat ik me ook afvraag, die leegte die jullie voelen, is dat niet iets wat je zelf moet oplossen? Dat je je nog altijd niet 'compleet ' voelt... Zou je je eigenlijk niet met alleen jezelf al compleet moeten voelen? Denk je echt dat nóg een kind ervoor gaat zorgen dat die leegte weggaat? En als dat er dan nog steeds zit? Hoelang ben je van plan door te gaan met kinderen op de wereld zetten om je eigen leegte op te vullen en hoe eerlijk is dat naar die kinderen?
Ik zou echt eerst eens op zelfonderzoek gaan.
woensdag 31 oktober 2018 om 08:58
Het derde kindje is toch vaak wat beter gelukt dan de eerste twee. Daarbij zie je duidelijk dat de ouders nog niet goed wisten wat ze deden. In mijn omgeving - en ik heb zo'n grote en diverse kennissen- en vriendengroep - zie ik dat heel duidelijk. Voor meer dan drie kinderen gaat dat dan echter weer niet op, want dan zie je toch weer dat ze lijden onder te weinig aandacht krijgen van de ouder.
OT: Ik heb momenteel een zoontje van 2.5 en een baby van 4 maanden. Ik riep altijd dat ik 4 kinderen wilde, en man wilde er 2. Nu hebben we er twee, maar willen we in ieder geval eerst groter gaan wonen en dan gaan we kijken wat we willen. Voor mij voelt het ook nog niet af, zoals sommigen hier ook schrijven. Maar mijn baby is best bewerkelijk en vooralsnog wil ik nog even niet denken aan een nieuwe babytijd. Dus ik denk dat het sowieso nog wel even duurt voordat we weer zouden gaan proberen.
Mijn zwangerschappen waren in principe heel gemiddeld. Bij de tweede was ik wel misselijker dan bij de eerste en dat was niet echt fijn. Ook sliep ik het hele tweede en derde trimester belabberd. Laatst had ik buikgriep en toen dacht ik ook dat ik dat zwanger zijn - inclusief kwaaltjes - nog even echt niet wil.
Hier ook niet zo zeer haast qua leeftijd trouwens; we zijn 29 en 30. Maar ik vind een relatief klein leeftijdsverschil toch wel fijn. Plus dat je wel telkens opnieuw je hervonden vrijheid op moet geven met een baby. Toch gek hoe dat dan emotioneel blijft werken; dat gevoel al die rationele dingen aan de kant kan schuiven.
OT: Ik heb momenteel een zoontje van 2.5 en een baby van 4 maanden. Ik riep altijd dat ik 4 kinderen wilde, en man wilde er 2. Nu hebben we er twee, maar willen we in ieder geval eerst groter gaan wonen en dan gaan we kijken wat we willen. Voor mij voelt het ook nog niet af, zoals sommigen hier ook schrijven. Maar mijn baby is best bewerkelijk en vooralsnog wil ik nog even niet denken aan een nieuwe babytijd. Dus ik denk dat het sowieso nog wel even duurt voordat we weer zouden gaan proberen.
Mijn zwangerschappen waren in principe heel gemiddeld. Bij de tweede was ik wel misselijker dan bij de eerste en dat was niet echt fijn. Ook sliep ik het hele tweede en derde trimester belabberd. Laatst had ik buikgriep en toen dacht ik ook dat ik dat zwanger zijn - inclusief kwaaltjes - nog even echt niet wil.
Hier ook niet zo zeer haast qua leeftijd trouwens; we zijn 29 en 30. Maar ik vind een relatief klein leeftijdsverschil toch wel fijn. Plus dat je wel telkens opnieuw je hervonden vrijheid op moet geven met een baby. Toch gek hoe dat dan emotioneel blijft werken; dat gevoel al die rationele dingen aan de kant kan schuiven.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
