Kinderen
alle pijlers
Derde kindje
dinsdag 26 december 2017 om 20:21
Hallo allemaal,
Ik weet het, ontelbaar veel topics zijn hierover en ik heb ze allemaal al gelezen. Advies kan niemand echt geven denk ik, ik
hoop op herkenbaarheid? Of even Mn verhaal kwijt.
6 maanden geleden moeder geworden van onze tweede zoon. De zwangerschap was klote. Eerste 5 maanden kotsmisselijk, daarna halve dagen werken, bekkeninstabiliteit etc. Ik heb gezworen: dit nooit meer. Bevalling: ging snel, goed te doen. Helaas toch totaalruptuur (viel mee vond ik maar wel operatief gehecht) en een blaas- en baarmoederverzakking. Dat gaat nu eigenlijk heel goed hoewel het allemaal even duurde met Mn lijf. Borstontsteking, baarmoederontsteking, spruw, we hebben het allemaal gehad. Maar ook: de liefste, mooiste en makkelijkste baby die er is! Vanaf zijn geboorte heb ik al het gevoel: ik wil 3 kinderen. Eerst nog op hormonen gegooid maar het gevoel wordt sterker. En nu zoonlief een aantal babyspullen al niet meer in gebruik heeft: ik kan er geen afstand van doen.
Manlief wil niet (maar zegt ook: ja voorlopig niet). Hij vindt 2 kinderen (oudste is nu 2,5) best pittig. Zijn tegenargumenten:
Ik ben een beroerde zwangere. Veel zorg komt dan op hem.
Financieel (hoewel ik denk dat dat best kan). Hij is bang dat onze jongens tekort te doen. Wil verre reizen met ze maken, op wintersport. Ik heb die behoefte minder.
Weer opnieuw beginnen, slaaptekort. Hij kijkt er vooral naar uit dat ze ouder zijn.
De jongens moeten tijdelijk een kamer delen.
Bang voor een ongezond kindje of een meerling.
Ik snap hem, echt. Maar het voelt gewoon nog niet af ofzo. Gaat dit over?
Ik ben bijna 35.Heb gezegd áls we een derde willen dan wil ik dat wel voor Mn 37e (zwanger zijn).
Vanwege tevee littekenweefsel zou het een keizersnede worden. Man ziet ook op tegen lang herstel.
Hij is praktisch. Ik wil Mn gevoel volgen. Maar ik ben ook gezegend met 2 gezonde jongens natuurlijk. Waarom kan ik dat niet genoeg vinden????
Ik weet het, ontelbaar veel topics zijn hierover en ik heb ze allemaal al gelezen. Advies kan niemand echt geven denk ik, ik
hoop op herkenbaarheid? Of even Mn verhaal kwijt.
6 maanden geleden moeder geworden van onze tweede zoon. De zwangerschap was klote. Eerste 5 maanden kotsmisselijk, daarna halve dagen werken, bekkeninstabiliteit etc. Ik heb gezworen: dit nooit meer. Bevalling: ging snel, goed te doen. Helaas toch totaalruptuur (viel mee vond ik maar wel operatief gehecht) en een blaas- en baarmoederverzakking. Dat gaat nu eigenlijk heel goed hoewel het allemaal even duurde met Mn lijf. Borstontsteking, baarmoederontsteking, spruw, we hebben het allemaal gehad. Maar ook: de liefste, mooiste en makkelijkste baby die er is! Vanaf zijn geboorte heb ik al het gevoel: ik wil 3 kinderen. Eerst nog op hormonen gegooid maar het gevoel wordt sterker. En nu zoonlief een aantal babyspullen al niet meer in gebruik heeft: ik kan er geen afstand van doen.
Manlief wil niet (maar zegt ook: ja voorlopig niet). Hij vindt 2 kinderen (oudste is nu 2,5) best pittig. Zijn tegenargumenten:
Ik ben een beroerde zwangere. Veel zorg komt dan op hem.
Financieel (hoewel ik denk dat dat best kan). Hij is bang dat onze jongens tekort te doen. Wil verre reizen met ze maken, op wintersport. Ik heb die behoefte minder.
Weer opnieuw beginnen, slaaptekort. Hij kijkt er vooral naar uit dat ze ouder zijn.
De jongens moeten tijdelijk een kamer delen.
Bang voor een ongezond kindje of een meerling.
Ik snap hem, echt. Maar het voelt gewoon nog niet af ofzo. Gaat dit over?
Ik ben bijna 35.Heb gezegd áls we een derde willen dan wil ik dat wel voor Mn 37e (zwanger zijn).
Vanwege tevee littekenweefsel zou het een keizersnede worden. Man ziet ook op tegen lang herstel.
Hij is praktisch. Ik wil Mn gevoel volgen. Maar ik ben ook gezegend met 2 gezonde jongens natuurlijk. Waarom kan ik dat niet genoeg vinden????
zondag 27 januari 2019 om 20:50
Stel je voor dat iederéén zo zou denken......de aarde heeft plaats voor iedereen. Twee is heel mooi, ik zou willen dat er twee mini-mi's zouden zijn, maar tevens zou dat ook de max zijn....Denken mensen daar nooit over? 1....2......méér? Waarom?yukon schreef: ↑04-01-2019 01:41Hoe gaat het hier met iedereen?
Zijn er nog knopen doorgehakt?
Ik zit een beetje in de knoop met mezelf.
Wij hebben een hele lange twijfelfase gehad wat betreft een derde kindje. In die periode heb ik mijn man er bewust niet mee lastig gevallen en kwam ik er zelf steeds meer achter dat ik eigenlijk dolgraag nog voor een kindje zou willen gaan. Mijn twijfels verdwenen. Maar van man zijn kant bleef het stil en ik voelde uiteindelijk de tijd dringen (ivm leeftijd en leeftijdsverschil met de kinderen). Dus de afgelopen tijd hebben we er veel gesprekken over gehad.
En ik hoopte steeds dat hij ook enthousiast zou worden. Maar met ieder gesprek lijkt hij stelliger te zijn dat hij het niet meer wil. Zijn belangrijkste argumenten zijn dat hij bang is dat het te druk wordt, dat het ten koste gaat van aandacht naar de twee oudsten en dat we eigenlijk weer opnieuw moeten beginnen. Hij is gewoon heel blij met ons 4en en wil dat niet op het spel zetten. En hij vindt dat ik er ook gewoon blij mee moet zijn en ervan moet genieten. Count your blessings zeg maar.
Wat die drukte en aandachtsverdeling betreft, ben ik niet zo bang. Helemaal niet eigenlijk. Ik weet zeker dat we het prima aankunnen. Maar hij ervaart dat anders. En ik weet dat hij zeker gelijk heeft in het feit dat we blij en tevreden mogen zijn met wat we hebben. Dat ben ik ook met 2 geweldige en gezonde kinderen.
Ik weet dat ik het moet respecteren en accepteren, maar het lukt me gewoon (nog) niet om het los te laten.
Ik blijf hopen dat hij van gedachten verandert, ik blijf vragen of hij er alsjeblieft nog eens heel goed over na wil denken, ik blijf de foliumzuur slikken en ik kan het echt niet aan om alle babyspullen de deur uit te doen.
Ik weet dat dit heel dramatisch klinkt. Zo ben ik normaal gesproken echt niet, maar ik heb gewoon even een dipje. Meestal ben ik de nuchterheid zelve. Maar in deze situatie weet ik gewoon niet hoe ik de hoop/gedachte op/aan nog een babietje moet laten gaan.
Ik moest het gewoon even van me afschrijven, want ik heb niet echt mensen in mijn omgeving met wie ik het er over kan hebben.
zondag 27 januari 2019 om 21:52
@morgenstond: ja, het klinkt erger dan het is. verder is het gewoon een lief, blij, blakend mannetje. Alleen wel in zijn eigen wereld en hij krijgt niet altijd mee wat er om hem heen gebeurt. Maar hij maakt goed contact en is een enorme lolbroek. Wat het ook is, hij gaat wel landen in de wereld - ook al is hij anders.
maandag 28 januari 2019 om 19:47
Heel lastig. Ik ben 35 en mijn man 39.Sofietje1983 schreef: ↑27-01-2019 20:29Hoe oud zijn jullie Raffa?
Lastig he als je niet op 1 lijn zit...
Maar bij mij speelt er ook nog wel meer mee. Ik wil wel heel graag een derde maar ik vond het eerste jaar bij beide kinderen echt ontzettend zwaar. Dus ergens wil ik dat ook niet nog een keer over mezelf afroepen. Maar toch blijft het knagen. Dat jaar gaat ook wel weer voorbij en ik geniet nu zo enorm van de kinderen. Blegh.
maandag 28 januari 2019 om 20:23
Sofietje1983 schreef: ↑04-01-2019 18:06Echt redbulletje, ga gewoon eens weg op de kinderpijler. Behalve irritatie voeg je niets toe
nogmaals een beetje tegengas is primaen ja ik heb ook 3
maandag 28 januari 2019 om 22:21
Hier is de derde nooit een discussiepunt geweest. We wilden altijd allebei al vier kinderen, dus we zaten mooi op 1 lijn. Die derde is er dus gekomen. Dochter is nu 3 maanden en haar broers zijn 2 en 3 (bijna 4). Maar nu het punt of we voor een vierde gaan..
Man twijfelt, voornamelijk om praktische bezwaren (huis aanpassen, andere auto). En nog een keer het stapje terug maken naar weer een afhankelijke baby valt voor de 4e keer wel zwaar. Maar in zijn toekomstbeeld is vier kinderen wel heel gewenst.
Ik twijfel ook. Zo duidelijk als ik voelde dat de derde er moest komen (indien ons gegund), zo duidelijk is dat voor een vierde niet. Het toekomstbeeld vier kinderen is leuk en nog eens het wonder mee maken ook, maar het voelt wel fijn dat die oudste twee steeds zelfstandiger zijn en wat aan elkaar gaan hebben. Dat wordt toch helemaal anders als er wéér een baby komt. En ook wéér een tijd lang mijn lichaam in het teken van een baby.
Bij twijfel niet doen, zeker niet bij iets belangrijks als een baby. Dus af en toe zeggen we al tegen elkaar dat we waarschijnlijk nu compleet zijn.
Maar toch raar om die beslissing echt te maken. We wilden er altijd vier en nu stoppen we bij drie! En dit is dus meteen ook de laatste keer dat ik met zo’n ukkie zit, mij verwonder over wat ze bij leert etc..
Het definitieve besluit stellen we nog een jaartje uit (baby is pas 3 mnd..) maar het lijkt al rond. De eerste baby spullen ben ik zelfs al weg aan het doen.
Man twijfelt, voornamelijk om praktische bezwaren (huis aanpassen, andere auto). En nog een keer het stapje terug maken naar weer een afhankelijke baby valt voor de 4e keer wel zwaar. Maar in zijn toekomstbeeld is vier kinderen wel heel gewenst.
Ik twijfel ook. Zo duidelijk als ik voelde dat de derde er moest komen (indien ons gegund), zo duidelijk is dat voor een vierde niet. Het toekomstbeeld vier kinderen is leuk en nog eens het wonder mee maken ook, maar het voelt wel fijn dat die oudste twee steeds zelfstandiger zijn en wat aan elkaar gaan hebben. Dat wordt toch helemaal anders als er wéér een baby komt. En ook wéér een tijd lang mijn lichaam in het teken van een baby.
Bij twijfel niet doen, zeker niet bij iets belangrijks als een baby. Dus af en toe zeggen we al tegen elkaar dat we waarschijnlijk nu compleet zijn.
Maar toch raar om die beslissing echt te maken. We wilden er altijd vier en nu stoppen we bij drie! En dit is dus meteen ook de laatste keer dat ik met zo’n ukkie zit, mij verwonder over wat ze bij leert etc..
Het definitieve besluit stellen we nog een jaartje uit (baby is pas 3 mnd..) maar het lijkt al rond. De eerste baby spullen ben ik zelfs al weg aan het doen.
dinsdag 29 januari 2019 om 09:03
het is jouw toontjeSofietje1983 schreef: ↑28-01-2019 21:22Van iemand die geen kinderen heeft en er eigenlijk een grondige hekel aan heeft hoef ik niet zo nodig advies...
Maar jij bent ervaringsdeskundige, dus vertel: waarom raad jij het af?
en ik raad niets aan of af
dinsdag 29 januari 2019 om 09:36
Je hoeft het ook niet als advies te zien hoor, maar ga dan niet klagen als je man je straks met 3 kinderen laat zitten als hij nu al aangeeft het met 2 niet te trekken. Overigens evengoed lapzwanzerig van die mannen die niet zelf de ballen hebben om een knoopje te gaan laten leggen zpdra voor hen de grens is bereikt.Sofietje1983 schreef: ↑28-01-2019 21:22Van iemand die geen kinderen heeft en er eigenlijk een grondige hekel aan heeft hoef ik niet zo nodig advies...
dinsdag 29 januari 2019 om 10:03
Joh hap toch niet. Elke reactie van jou is weer voer voor RB om met een reactie te komen die jou weer triggert. Dus zet haar anders onder de negeer.
Overigens heb ik nooit zo’n moeite met haar mening ondanks dat ik drie kinderen heb. Maar misschien omdat ik in mijn omgeving minstens zoveel bewust kinderloze vrienden heb als vrienden mét kinderen. Dus haar mening hoor ik in het echte leven ook geregeld langs komen. Wel iets genuanceerder en gelukkig zijn die vrienden wél bereid ons met kinderen en al op visite te ontvangen
Overigens heb ik nooit zo’n moeite met haar mening ondanks dat ik drie kinderen heb. Maar misschien omdat ik in mijn omgeving minstens zoveel bewust kinderloze vrienden heb als vrienden mét kinderen. Dus haar mening hoor ik in het echte leven ook geregeld langs komen. Wel iets genuanceerder en gelukkig zijn die vrienden wél bereid ons met kinderen en al op visite te ontvangen
dinsdag 29 januari 2019 om 10:14
Ben t met je eens hoor. Verder gewoon negeren, zonde van je tijd om er op te reageren. Haar reacties staan vaak vol vooroordelen en aannames, die inderdaad geen toegevoegde waarde hebben voor de essentie van dit topic. Ik vind het een beetje sneu, maar ach, als zij daar haar vreugde uit moet halen, dan gun ik t haar van harte.Sofietje1983 schreef: ↑28-01-2019 21:22Van iemand die geen kinderen heeft en er eigenlijk een grondige hekel aan heeft hoef ik niet zo nodig advies...
Maar jij bent ervaringsdeskundige, dus vertel: waarom raad jij het af?
dinsdag 29 januari 2019 om 15:06
@nijntje: dat is een beetje hetzelfde he? ik heb dat ook. er gaan weken voorbij dat ik me heel gezegend en compleet voel met twee. en er gaan weken voorbij dat ik denk: o wat zou ik toch graag een derde willen.
ik kan alle praktische bezwaren opnoemen. het wordt ook geen huwelijkscrisis als die derde er niet komt. maar wat zou ik het toch leuk vinden.
ik kan alle praktische bezwaren opnoemen. het wordt ook geen huwelijkscrisis als die derde er niet komt. maar wat zou ik het toch leuk vinden.
dinsdag 29 januari 2019 om 17:26
Ja precies!
Wat ik vooral lastig vind is dat er nog geen definitieve beslissing is. De deur staat nog op een kier. En die definitieve beslissing gaan we dus nu ook nog niet maken. Maar het zou gelijktijdig wel maken dat ik wist waar ik aan toe was.
Wat ik wél heel fijn vind is dat vriend en ik dus exact even zeer twijfelen. Het is geen kwestie van elkaar over moeten halen en iemand die teleurgesteld achter blijft met een wens. Dat lijkt me bij veel van jullie wel erg lastig.
Wat ik vooral lastig vind is dat er nog geen definitieve beslissing is. De deur staat nog op een kier. En die definitieve beslissing gaan we dus nu ook nog niet maken. Maar het zou gelijktijdig wel maken dat ik wist waar ik aan toe was.
Wat ik wél heel fijn vind is dat vriend en ik dus exact even zeer twijfelen. Het is geen kwestie van elkaar over moeten halen en iemand die teleurgesteld achter blijft met een wens. Dat lijkt me bij veel van jullie wel erg lastig.
dinsdag 29 januari 2019 om 18:06
Ja dat is ook lastig. Voor beide partijen: mijn man vindt het ook lastig, hij weet dat ik graag wil en mij ik die zin dus teleur moet stellen, ik vind het lastig dat hij niét wil, want de bezwaren en nadelen zie ik ook heus wel maar de wens ks groter dan dat.
Tja het kan 2 kanten op gaan, of man bedenkt zich (wat ik niet denk), of mijn wens gaat hopelijk vanzelf ook weer over.
Tja het kan 2 kanten op gaan, of man bedenkt zich (wat ik niet denk), of mijn wens gaat hopelijk vanzelf ook weer over.
dinsdag 29 januari 2019 om 23:35
@nijntje: overhalen lijkt me echt het allerstomste idee, ik wil niet dat het verkeerd uitpakt en ik het verwijt krijg dat ik het heb doorgedrukt 
Maar... het is wel voor het eerst dat we iets hebben waar echt geen middenweg in te vinden is. En dat is wel verdrietig, al ben ik dolgelukkig met de twee die we wel hebben.
Tegelijkertijd kan ik ook wel denken: je kunt niet alles hebben in het leven. Een van mijn beste vriendinnen wilde dolgraag een tweede, maar ze gingen scheiden (van zijn kant, hij had een ander en wilde ook niks meer doen om de relatie te redden). Ze is nu 38 en denkt niet dat er ooit nog een tweede komt, want er is nog niet eens een man in beeld. Soms heeft ze het daar heel moeilijk mee. Maar nu ze een huis heeft en alles weer op orde is, zegt ze ook: “Ik heb niks te klagen.” In die zin is ze wel een voorbeeld voor me hoe je toch positief uit een situatie kan komen wanneer er gewoon een rotbeslissing voor je wordt genomen.
Maar... het is wel voor het eerst dat we iets hebben waar echt geen middenweg in te vinden is. En dat is wel verdrietig, al ben ik dolgelukkig met de twee die we wel hebben.
Tegelijkertijd kan ik ook wel denken: je kunt niet alles hebben in het leven. Een van mijn beste vriendinnen wilde dolgraag een tweede, maar ze gingen scheiden (van zijn kant, hij had een ander en wilde ook niks meer doen om de relatie te redden). Ze is nu 38 en denkt niet dat er ooit nog een tweede komt, want er is nog niet eens een man in beeld. Soms heeft ze het daar heel moeilijk mee. Maar nu ze een huis heeft en alles weer op orde is, zegt ze ook: “Ik heb niks te klagen.” In die zin is ze wel een voorbeeld voor me hoe je toch positief uit een situatie kan komen wanneer er gewoon een rotbeslissing voor je wordt genomen.
donderdag 31 januari 2019 om 10:44
Ha meiden,
Ik meld me ook weer even!
Laura, dan ga je ook weer anders naar dingen kijken he. Het is ergens natuurlijk ook een luxe probleem. Ik zie dat zelf ook wel steeds meer in hoe gezegend ik ben met twee van die gezonde leuke kids. Vooralsnog lijken ze elkaar ook heel leuk te vinden, dat is ook wat waard. Wat ontzettend jammer trouwens voor je vriendin. Naast het feit dat ze een flinke klap krijgt door het verlies van haar relatie, verliest ze ook waarschijnlijk de wens voor een tweede. Heel verdrietig. Super mooi om te lezen dat ze er uiteindelijk wel positief in kan staan. Anders kost het haar ook veel energie, maar goed je moet het wel kunnen natuurlijk. Heel herkenbaar dat je zo kan wisselen met je gevoel.
Ik neig de laatste dagen ook steeds meer naar “is het niet gewoon ok zo?” Had ik die gedachte eerst echt nog niet, spookt dat af en toe toch ook weleens door mijn hoofd. Komt omdat ik best nog tob lichamelijk van de bevalling van 6 maanden terug (bekkeninstabiliteit die pas week voor bevalling begon). Maar uiteindelijk nu bij een goede bekkenfysio, dus dat zou echt wel op te lossen moeten zijn en bij een volgende zwangerschap eerder aan werken bij de goede fysio. Maar ik zou zoooo op zien tegen weer: bevallen, de eerste 4 maanden dat velen voeden, tandjes/ziek zijn en dan maar niet te denken aan is het kind gezond, kom ik goed uit een bevalling etc Wij hebben gewoon een enorm dilemma doordat we nog 4 embryo’s in de vriezer hebben van ons IVF traject. En we kunnen het beiden niet over ons hart verkrijgen om deze te laten vernietigen. Maar ja… andere momenten zie ik het ons echt nog wel doen hoor. Ik vind kinderen ook wel heel gezellig! Ik heb wel het geluk dat mijn man er wel voor zou gaan als ik het graag wil. En ook hij heeft moeite met vernietigen. Als we jonger waren geweest en meer tijd hadden om te wachten hadden we het 100% zeker gedaan. We hebben van het weekend besloten dat we beslissen als de jongste twee jaar is. Dan ben ik nog 39 en manlief 51.
Ik meld me ook weer even!
Laura, dan ga je ook weer anders naar dingen kijken he. Het is ergens natuurlijk ook een luxe probleem. Ik zie dat zelf ook wel steeds meer in hoe gezegend ik ben met twee van die gezonde leuke kids. Vooralsnog lijken ze elkaar ook heel leuk te vinden, dat is ook wat waard. Wat ontzettend jammer trouwens voor je vriendin. Naast het feit dat ze een flinke klap krijgt door het verlies van haar relatie, verliest ze ook waarschijnlijk de wens voor een tweede. Heel verdrietig. Super mooi om te lezen dat ze er uiteindelijk wel positief in kan staan. Anders kost het haar ook veel energie, maar goed je moet het wel kunnen natuurlijk. Heel herkenbaar dat je zo kan wisselen met je gevoel.
Ik neig de laatste dagen ook steeds meer naar “is het niet gewoon ok zo?” Had ik die gedachte eerst echt nog niet, spookt dat af en toe toch ook weleens door mijn hoofd. Komt omdat ik best nog tob lichamelijk van de bevalling van 6 maanden terug (bekkeninstabiliteit die pas week voor bevalling begon). Maar uiteindelijk nu bij een goede bekkenfysio, dus dat zou echt wel op te lossen moeten zijn en bij een volgende zwangerschap eerder aan werken bij de goede fysio. Maar ik zou zoooo op zien tegen weer: bevallen, de eerste 4 maanden dat velen voeden, tandjes/ziek zijn en dan maar niet te denken aan is het kind gezond, kom ik goed uit een bevalling etc Wij hebben gewoon een enorm dilemma doordat we nog 4 embryo’s in de vriezer hebben van ons IVF traject. En we kunnen het beiden niet over ons hart verkrijgen om deze te laten vernietigen. Maar ja… andere momenten zie ik het ons echt nog wel doen hoor. Ik vind kinderen ook wel heel gezellig! Ik heb wel het geluk dat mijn man er wel voor zou gaan als ik het graag wil. En ook hij heeft moeite met vernietigen. Als we jonger waren geweest en meer tijd hadden om te wachten hadden we het 100% zeker gedaan. We hebben van het weekend besloten dat we beslissen als de jongste twee jaar is. Dan ben ik nog 39 en manlief 51.
maandag 4 februari 2019 om 13:50
Ja die kier is idd lastig... Ik blijf twijfelen. nu om gezondheidsredenen moeten stoppen met de pil, maar let toch echt goed op de condooms. Dus voor nu is het niet wenselijk.
Maar het blijft knagen. Afgelopen half jaar 6 baby's is mijn directe omgeving geboren. En dan rammelt het zo enorm erg. Maar ik twijfel ook enorm over mn werk, dus dat zit ook best in de weg.
Ik wil een nieuwe werkgever niet meteen een zwangerschap in de maag splitsen...
Dus, we twijfelen nog even verder.
Maar het blijft knagen. Afgelopen half jaar 6 baby's is mijn directe omgeving geboren. En dan rammelt het zo enorm erg. Maar ik twijfel ook enorm over mn werk, dus dat zit ook best in de weg.
Ik wil een nieuwe werkgever niet meteen een zwangerschap in de maag splitsen...
Dus, we twijfelen nog even verder.
vrijdag 8 februari 2019 om 18:12
In mijn omgeving afgelopen week 3(!) stellen die aankondigden zwanger te zijn van nummer 3. Dan breekt mijn hart toch wel een klein beetje. Niet omdat ik het ze niet gun, maar omdat de pijn bij mij toch dieper zit dan ik denk. Ik bagatelliseer het steeds, probeer de voordelen van twee te zien, zulke berichten zijn telkens een stap terug. Zonder dramaqueen te willen zijn, herkenbaar?
vrijdag 8 februari 2019 om 19:07
Ik kan het me goed voorstellen hoor Sofietje. Denk dat ik het ook zo zou hebben als man hier de deur voor een derde definitief zou dicht gooien. Maar we hebben het er laatst over gehad en het is zeker geen definitieve nee. Ik proef bij hem een beetje 50/50, afhankelijk van hoe de dag was De jongste is een week op en af ziek geweest en weer dat gedoe met een baby ziet hij niet zo zitten. En vind ik ook wel weer een pittig vooruitzicht. Relatief veel/vaak ziek. Vrij moeten regelen van werk, beperkt in je doen en laten vanwege de slaapjes. Wel met lastige slapers zoals wij ze blijkbaar creëren in ieder geval. Dus ik denk eigenlijk dat een derde relatief snel zou moeten komen zodat je niet opnieuw een stap terug doet, maar dat je "beperking" gewoon iets wordt verlengd en daarna definitief klaar is. Maar nu zijn wij ook in de running voor een nieuwbouwwoning en denk toch dat we een derde pas daar willen krijgen, dus niet alles wat je idealiter wilt lukt dan ook. Ofzo.
De jongste is een week op en af ziek geweest en weer dat gedoe met een baby ziet hij niet zo zitten. En vind ik ook wel weer een pittig vooruitzicht. Relatief veel/vaak ziek. Vrij moeten regelen van werk, beperkt in je doen en laten vanwege de slaapjes. Wel met lastige slapers zoals wij ze blijkbaar creëren in ieder geval. Dus ik denk eigenlijk dat een derde relatief snel zou moeten komen zodat je niet opnieuw een stap terug doet, maar dat je "beperking" gewoon iets wordt verlengd en daarna definitief klaar is. Maar nu zijn wij ook in de running voor een nieuwbouwwoning en denk toch dat we een derde pas daar willen krijgen, dus niet alles wat je idealiter wilt lukt dan ook. Ofzo.
vrijdag 8 februari 2019 om 19:20
Zo denk ik ook. Eerste sliep fantastisch, tweede pas sinds een maand of 3 de nacht door. En vooral, de tweede zwangerschap was zo zwaar! Wij zijn net bezig met een nieuwbouwwoning, april start de bouw. Dus ja we krijgen het al druk genoeg. Ik heb het gevoel dat mijn man steeds meer neigt naar nee. Qua anticonceptie weleens over gehad: ik wil de pil niet meer, haat die hormonen. Hij vindt het nog te vroeg om zich te laten helpen. Meestal heb ik er best vrede mee dat het zo blijft. Maar ik merk wel dat dat echt vooral met mijn verstand is en mijn gevoel er nog steeds haaks op staat
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
