Kinderen
alle pijlers
Derde kindje
dinsdag 26 december 2017 om 20:21
Hallo allemaal,
Ik weet het, ontelbaar veel topics zijn hierover en ik heb ze allemaal al gelezen. Advies kan niemand echt geven denk ik, ik
hoop op herkenbaarheid? Of even Mn verhaal kwijt.
6 maanden geleden moeder geworden van onze tweede zoon. De zwangerschap was klote. Eerste 5 maanden kotsmisselijk, daarna halve dagen werken, bekkeninstabiliteit etc. Ik heb gezworen: dit nooit meer. Bevalling: ging snel, goed te doen. Helaas toch totaalruptuur (viel mee vond ik maar wel operatief gehecht) en een blaas- en baarmoederverzakking. Dat gaat nu eigenlijk heel goed hoewel het allemaal even duurde met Mn lijf. Borstontsteking, baarmoederontsteking, spruw, we hebben het allemaal gehad. Maar ook: de liefste, mooiste en makkelijkste baby die er is! Vanaf zijn geboorte heb ik al het gevoel: ik wil 3 kinderen. Eerst nog op hormonen gegooid maar het gevoel wordt sterker. En nu zoonlief een aantal babyspullen al niet meer in gebruik heeft: ik kan er geen afstand van doen.
Manlief wil niet (maar zegt ook: ja voorlopig niet). Hij vindt 2 kinderen (oudste is nu 2,5) best pittig. Zijn tegenargumenten:
Ik ben een beroerde zwangere. Veel zorg komt dan op hem.
Financieel (hoewel ik denk dat dat best kan). Hij is bang dat onze jongens tekort te doen. Wil verre reizen met ze maken, op wintersport. Ik heb die behoefte minder.
Weer opnieuw beginnen, slaaptekort. Hij kijkt er vooral naar uit dat ze ouder zijn.
De jongens moeten tijdelijk een kamer delen.
Bang voor een ongezond kindje of een meerling.
Ik snap hem, echt. Maar het voelt gewoon nog niet af ofzo. Gaat dit over?
Ik ben bijna 35.Heb gezegd áls we een derde willen dan wil ik dat wel voor Mn 37e (zwanger zijn).
Vanwege tevee littekenweefsel zou het een keizersnede worden. Man ziet ook op tegen lang herstel.
Hij is praktisch. Ik wil Mn gevoel volgen. Maar ik ben ook gezegend met 2 gezonde jongens natuurlijk. Waarom kan ik dat niet genoeg vinden????
Ik weet het, ontelbaar veel topics zijn hierover en ik heb ze allemaal al gelezen. Advies kan niemand echt geven denk ik, ik
hoop op herkenbaarheid? Of even Mn verhaal kwijt.
6 maanden geleden moeder geworden van onze tweede zoon. De zwangerschap was klote. Eerste 5 maanden kotsmisselijk, daarna halve dagen werken, bekkeninstabiliteit etc. Ik heb gezworen: dit nooit meer. Bevalling: ging snel, goed te doen. Helaas toch totaalruptuur (viel mee vond ik maar wel operatief gehecht) en een blaas- en baarmoederverzakking. Dat gaat nu eigenlijk heel goed hoewel het allemaal even duurde met Mn lijf. Borstontsteking, baarmoederontsteking, spruw, we hebben het allemaal gehad. Maar ook: de liefste, mooiste en makkelijkste baby die er is! Vanaf zijn geboorte heb ik al het gevoel: ik wil 3 kinderen. Eerst nog op hormonen gegooid maar het gevoel wordt sterker. En nu zoonlief een aantal babyspullen al niet meer in gebruik heeft: ik kan er geen afstand van doen.
Manlief wil niet (maar zegt ook: ja voorlopig niet). Hij vindt 2 kinderen (oudste is nu 2,5) best pittig. Zijn tegenargumenten:
Ik ben een beroerde zwangere. Veel zorg komt dan op hem.
Financieel (hoewel ik denk dat dat best kan). Hij is bang dat onze jongens tekort te doen. Wil verre reizen met ze maken, op wintersport. Ik heb die behoefte minder.
Weer opnieuw beginnen, slaaptekort. Hij kijkt er vooral naar uit dat ze ouder zijn.
De jongens moeten tijdelijk een kamer delen.
Bang voor een ongezond kindje of een meerling.
Ik snap hem, echt. Maar het voelt gewoon nog niet af ofzo. Gaat dit over?
Ik ben bijna 35.Heb gezegd áls we een derde willen dan wil ik dat wel voor Mn 37e (zwanger zijn).
Vanwege tevee littekenweefsel zou het een keizersnede worden. Man ziet ook op tegen lang herstel.
Hij is praktisch. Ik wil Mn gevoel volgen. Maar ik ben ook gezegend met 2 gezonde jongens natuurlijk. Waarom kan ik dat niet genoeg vinden????
zaterdag 27 april 2019 om 08:16
Dus je beperkt je kinderen in hun mogelijke passies omdat jij er zo nodig meer moest dan je aan kan?
zaterdag 27 april 2019 om 08:18
Maar je denkt er geen moment bij na hoe intensief het voor je autist is om in een nóg drukker huishouden te moeten leven?LauraRoar schreef: ↑27-04-2019 07:06Hier schuiven we de beslissing nog even vooruit. Onze oudste (3) heeft kenmerken van autisme. Dat uit zich voornamelijk in een taal- en ontwikkelingsachterstand, hij loopt gemiddeld 6-12 maanden achter. Hij is verder wel leerbaar, gezellig en heel erg lief. Hij trekt zich terug in zijn eigen wereld als het hem te druk wordt. Je kan hem gerust meenemen naar de winkel, een restaurant of een familiefeest. En een keer een vreemde oppas is ook geen punt.
Maar vooralsnog kan hij volgend jaar niet naar het regulier onderwijs vanwege zijn achterstand, dus we staan nu al op de wachtlijst. We willen eerst beter kunnen inschatten hoe intensief dit voor ons gaat worden, voor we de knoop over een derde doorhakken.
Buiten dat kan de volgende ook 'n autist blijken te zijn.
zaterdag 27 april 2019 om 10:58
Ik denk niet dat ik mijn kinderen hun passie ontneem als ze om 15 uur ipv 15.30 uur naar zwemles gaanredbulletje schreef: ↑27-04-2019 08:16Dus je beperkt je kinderen in hun mogelijke passies omdat jij er zo nodig meer moest dan je aan kan?
zaterdag 27 april 2019 om 15:27
zaterdag 27 april 2019 om 15:49
Wat een leuk nieuws! Hopelijk ben je gauw zwangerJulie-87 schreef: ↑27-04-2019 15:27Wij hebben de knoop doorgehakt en gaan voor nr 3!
Wil over 2 maanden starten, nieuwe baby in voorjaar/zomer.
Ik dacht dat ik per ongeluk zwanger was, maar toen het niet zo bleek te zijn was ik zó teleurgesteld dat ik het zeker wist. Man had meer twijfel maar is ook om!
zaterdag 27 april 2019 om 18:34
Natuurlijk denken we ook daar over na, doe niet zo raarredbulletje schreef: ↑27-04-2019 08:18Maar je denkt er geen moment bij na hoe intensief het voor je autist is om in een nóg drukker huishouden te moeten leven?
Buiten dat kan de volgende ook 'n autist blijken te zijn.
zaterdag 27 april 2019 om 18:54
zaterdag 27 april 2019 om 18:59
Ik heb het indertijd altijd op hormonen gegooid en dus het altijd weggestopt. Inmiddels is in januari nummer 3 geboren (leeftijdsverschil ten opzichte van nr 2 naar nr 3 is bijna 8 jaar en tussen nr 1 en nr 3 zit bijna 12 jaar) ik moet zeggen dat dit sowieso voor mij het beste is geweest. Zowel mentaal als fysiek..maar ook op vele andere vlakken.
maandag 29 april 2019 om 11:55
Laura, wat verdrietig om te lezen van je zoontje. Je gunt je kind het allerbeste zonder hobbels in het leven en dit is toch voor jullie een extra zorg ook nu. Goed dat je de beslissing even parkeert. First things first. Hopelijk valt het toch allemaal nog mee voor je kleine manneke.
Julie-87 wat leuk! Als je dan zo teleurgesteld bent als je niet zwanger bent, dan zegt dat wel wat! Hopelijk is het snel raak…
Verder herken ik nog steeds veel meiden. Wij maken de beslissing sowieso pas volgende zomer, als mijn jongste 2 jaar wordt. Ik kan heel veel argumenten bedenken om het niet te doen, maar de belangrijkste om het wel te doen zijn er ook. Ik zie alleen zo vreselijk op tegen het eerste jaar. En bij ons speelt de kwestie vooral nog heel erg omdat we onze overgebleven embryo’s niet willen vernietigen. Ik denk dat ik daar altijd last van blijf houden en mijn partner ook wel. Ik zie wel heel erg op tegen volgend jaar om die beslissing te gaan maken. Tegen die tijd ben ik ruim 39 en manlief 51. Dan is het wel erop of eronder. Als wij jonger waren geweest had ik het sowieso wel gedaan. Het is bij ons echt de kwestie om ze relatief snel achter elkaar te krijgen. Moeilijk!! Het houdt me zo bezig
Julie-87 wat leuk! Als je dan zo teleurgesteld bent als je niet zwanger bent, dan zegt dat wel wat! Hopelijk is het snel raak…
Verder herken ik nog steeds veel meiden. Wij maken de beslissing sowieso pas volgende zomer, als mijn jongste 2 jaar wordt. Ik kan heel veel argumenten bedenken om het niet te doen, maar de belangrijkste om het wel te doen zijn er ook. Ik zie alleen zo vreselijk op tegen het eerste jaar. En bij ons speelt de kwestie vooral nog heel erg omdat we onze overgebleven embryo’s niet willen vernietigen. Ik denk dat ik daar altijd last van blijf houden en mijn partner ook wel. Ik zie wel heel erg op tegen volgend jaar om die beslissing te gaan maken. Tegen die tijd ben ik ruim 39 en manlief 51. Dan is het wel erop of eronder. Als wij jonger waren geweest had ik het sowieso wel gedaan. Het is bij ons echt de kwestie om ze relatief snel achter elkaar te krijgen. Moeilijk!! Het houdt me zo bezig
maandag 29 april 2019 om 21:59
Spannend en leuk Julie!
En Laura, moeilijk van jullie zoontje. Goed dat jullie goed stil staan bij wat voor je bestaande gezinnetje goed gaat zijn.
@Gastouder: wij hebben een tijdje een gastouder gehad (niet aan huis, maar in háár huis). Voor ons werkte het niet. Ze was om de haverklap ziek of had regelmatig zelf vakantie. Dat kostte ons echt veel vakantiedagen en vooral stress omdat ziekte natuurlijk ad hoc regelen betekent. En voor de baby was het heerlijk dat vertrouwde gezicht, maar onze peuter kwam op een gegeven moment wel tekort in stimulans. Hij was samen met één jochie de oudste. Toen die naar school ging bleef hij met zijn 2,5 jaar achter als oudste. Moest zich dus maar een beetje vermaken met zijn broertje of de baby's/dreumesen van daar. Je zag dat hij méér wilde dan dat, maar het was daar niet. En die gastouder ging dus ook niet vaak met ze op pad, want ze had altijd ook nog wel een baby of dreumes die moest slapen.
Misschien is dat met een gastouder aan huis anders. Ligt ook aan de leeftijd van je kinderen en bereidheid van een gastouder om bijv. andermans kinderen over de vloer te hebben (bijv. speelafspraakje).
Dat niet hoeven ophalen en dat ze al gegeten hebben klinkt wel echt héérlijk!
En Laura, moeilijk van jullie zoontje. Goed dat jullie goed stil staan bij wat voor je bestaande gezinnetje goed gaat zijn.
@Gastouder: wij hebben een tijdje een gastouder gehad (niet aan huis, maar in háár huis). Voor ons werkte het niet. Ze was om de haverklap ziek of had regelmatig zelf vakantie. Dat kostte ons echt veel vakantiedagen en vooral stress omdat ziekte natuurlijk ad hoc regelen betekent. En voor de baby was het heerlijk dat vertrouwde gezicht, maar onze peuter kwam op een gegeven moment wel tekort in stimulans. Hij was samen met één jochie de oudste. Toen die naar school ging bleef hij met zijn 2,5 jaar achter als oudste. Moest zich dus maar een beetje vermaken met zijn broertje of de baby's/dreumesen van daar. Je zag dat hij méér wilde dan dat, maar het was daar niet. En die gastouder ging dus ook niet vaak met ze op pad, want ze had altijd ook nog wel een baby of dreumes die moest slapen.
Misschien is dat met een gastouder aan huis anders. Ligt ook aan de leeftijd van je kinderen en bereidheid van een gastouder om bijv. andermans kinderen over de vloer te hebben (bijv. speelafspraakje).
Dat niet hoeven ophalen en dat ze al gegeten hebben klinkt wel echt héérlijk!
donderdag 2 mei 2019 om 21:35
Bah. Hier een beetje in drama geëindigd vandaag. Man wil het er gewoon niét over hebben. Ik heb de behoefte om het kwijt te kunnen, geen derde voelt als een soort rouwproces. Niet op 1 lijn en ik voel me er verdrietig over. Het laatste wat ik wil is iemand dwingen, echt niet, maar het doet gewoon pijn. Zeker als iedereen om je heen zwanger lijkt te zijn. Het lijkt onbespreekbaar.
Sorry ik moest het even kwijt, aangezien ik het hier niet kwijt kan.
Sorry ik moest het even kwijt, aangezien ik het hier niet kwijt kan.
donderdag 2 mei 2019 om 21:42
He wat naar Jetje 
Wil je het er vaak over hebben? Is de reactie van je man voor jou in dat opzicht te begrijpen? Het zal voor de mannen ook niet makkelijk zijn in hun positie, probeer ik mezelf maar voor te houden.
Ik was twee dagen terug ontzettend misselijk en dat deed me terug denken aan mijn zwangerschap van de jongste. Oh, wat vind ik misselijk zijn naar! Hoe sommigen een HG zwangerschap doorkomen is mij een raadsel.
Wil je het er vaak over hebben? Is de reactie van je man voor jou in dat opzicht te begrijpen? Het zal voor de mannen ook niet makkelijk zijn in hun positie, probeer ik mezelf maar voor te houden.
Ik was twee dagen terug ontzettend misselijk en dat deed me terug denken aan mijn zwangerschap van de jongste. Oh, wat vind ik misselijk zijn naar! Hoe sommigen een HG zwangerschap doorkomen is mij een raadsel.
donderdag 2 mei 2019 om 21:45
Ja. Hier 2 Hg zwangerschappen, ziek tot op het bot. Ik snap mijn man absoluut. Zou het dan gewoon een hormonaal iets zijn die drang naar een derde? Ik voel me zo alleen momenteel, tranen stromen over mijn wangen dat ik dit niet kan delen. I.p.v. erover praten wordt hij boos dat ik er “steeds” over begin terwijl ik me
Juist in probeer te houden, elke dag opnieuw. Ik wil niet dat dit tussen ons on komt te staan want we zijn verder heel blij en tevreden en gelukkig, maar het doet me echt zoveel zeer.
Juist in probeer te houden, elke dag opnieuw. Ik wil niet dat dit tussen ons on komt te staan want we zijn verder heel blij en tevreden en gelukkig, maar het doet me echt zoveel zeer.
donderdag 2 mei 2019 om 21:48
Ja dat is misschien wel een goede.Morgenstond_ schreef: ↑02-05-2019 21:47Weet je wat ik in jouw situatie zou doen Jetje: het op papier zetten. Schrijf een brief naar je man. Of je hem nou geeft of niet (zou ik dus wel doen), het lucht waarschijnlijk erg op.
Ben ik het in elk geval kwijt.
Hij is gewoon zo stellig: het is goed zo. Rationeel ben ik het eens,
Emotioneel alles behalve.
donderdag 2 mei 2019 om 22:13
Ik denk dat het misschien ook makkelijker wordt als het definitief is. Je hoeft dan niet meer te twijfelen en over scenario's na te denken en kan je echt focusen op je twee kinderen van nu.
Ik heb een vriendin die hier ook op viva rondspookt en die had de twijfel met haar man over een tweede kindje. Het heeft haar echt wel 2 jaar bezig gehouden en nu is de kogel door de kerk voor een nee en volgens mij is er er oké mee nu. Of getting there.
Maar misschien blijft het ook wel een moeilijk ding. En hoewel dat er moet kunnen zijn, denk ik dat je er dan niet teveel in moet blijven hangen, want dat maakt het voor jezelf zo moeilijk. Je hebt zoveel moois al!
Ik heb een vriendin die hier ook op viva rondspookt en die had de twijfel met haar man over een tweede kindje. Het heeft haar echt wel 2 jaar bezig gehouden en nu is de kogel door de kerk voor een nee en volgens mij is er er oké mee nu. Of getting there.
Maar misschien blijft het ook wel een moeilijk ding. En hoewel dat er moet kunnen zijn, denk ik dat je er dan niet teveel in moet blijven hangen, want dat maakt het voor jezelf zo moeilijk. Je hebt zoveel moois al!
donderdag 2 mei 2019 om 22:31
Zeker waar! Het zijn vooral momenten. Gelukkig breng ik niet de hele dag huilend door en ze zijn best pittig met zn twee af en toe hoor. Wij zitten al 15 jaar zó ontzettend op 1 lijn met alles, behalve dit en dan ook nog zoiets groots. Either way, het komt wel goed. Hoe stom ik het ook vind, het voelt als een soort rouwproces. Maar ik ben heel dankbaar dat wij twee prachtige kindjes hebben, dat staat boven alles. We hebben net ook even flink geknuffeld, het is voor beiden niet makkelijk zo.
en ze zijn best pittig met zn twee af en toe hoor. Wij zitten al 15 jaar zó ontzettend op 1 lijn met alles, behalve dit en dan ook nog zoiets groots. Either way, het komt wel goed. Hoe stom ik het ook vind, het voelt als een soort rouwproces. Maar ik ben heel dankbaar dat wij twee prachtige kindjes hebben, dat staat boven alles. We hebben net ook even flink geknuffeld, het is voor beiden niet makkelijk zo.
donderdag 2 mei 2019 om 22:54
Ik herken het wel. Hier zitten we nu in fase van onderzoeken wat er met de oudste is. En alle opties worden nog open gehouden: autisme, hersenletsel, syndromen, etc.
Persoonlijk denk ik dat die derde er niet meer gaat komen. Wat het ook is, we zijn zo twee jaar verder en dan is onze jongste drie. Ik weet ook niet of ik dan nog wil, ook qua leeftijd.
En ja, het is een rouwproces
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
