Kinderen
alle pijlers
Dilemma over kinderverjaardag
zondag 22 juni 2008 om 18:23
Deze week kreeg ik een uitnodiging in de bus voor de eerste verjaardag van het zoontje van een vriendin die ik eigenlijk meer een kennis zou noemen, maar waar zij zelf anders over denkt. Echt een officiële uitnodiging, met de vraag om af te melden als je niet komt, en een kado-tip (spaarpot).
Eerlijk gezegd krijg ik het er helemaal benauwd van. Ik heb geen zin in zo'n kinderverjaardag, wat bij haar een groots gebeuren gaat worden (pas op latere leeftijd moeder geworden en dolblij). Ik heb het manneke twee keer gezien in het afgelopen jaar, en haar zelf drie keer. Zo innig vind ik de vriendschap dus niet. Dat hoeft voor mij eerlijk gezegd ook niet, trouwens.
Maar wat te doen? Moet ik dan toch maar gaan om haar een plezier te doen, en er voor alle volgende jaren ook aan vast zitten? Terwijl ik niet die mate van betrokkenheid voel? En het trouwens op het moment ook helemaal niet zie zitten om in zo'n volle kamer bezoek dat ik allemaal niet ken, te zitten? Als het nu een hele goede vriendin was, zou ik er niet over piekeren. Maar nu weet ik echt niet hoe ik dit moet aanpakken. Zij zal zo teleurgesteld zijn als ik niet kom. Ze wil alles en iedereen bij elkaar hebben... gezellig. En ik voel niet datzelfde bij haar, bij hun. Poeh, wat moeilijk vind ik dit! Graag advies, ideeën....
Eerlijk gezegd krijg ik het er helemaal benauwd van. Ik heb geen zin in zo'n kinderverjaardag, wat bij haar een groots gebeuren gaat worden (pas op latere leeftijd moeder geworden en dolblij). Ik heb het manneke twee keer gezien in het afgelopen jaar, en haar zelf drie keer. Zo innig vind ik de vriendschap dus niet. Dat hoeft voor mij eerlijk gezegd ook niet, trouwens.
Maar wat te doen? Moet ik dan toch maar gaan om haar een plezier te doen, en er voor alle volgende jaren ook aan vast zitten? Terwijl ik niet die mate van betrokkenheid voel? En het trouwens op het moment ook helemaal niet zie zitten om in zo'n volle kamer bezoek dat ik allemaal niet ken, te zitten? Als het nu een hele goede vriendin was, zou ik er niet over piekeren. Maar nu weet ik echt niet hoe ik dit moet aanpakken. Zij zal zo teleurgesteld zijn als ik niet kom. Ze wil alles en iedereen bij elkaar hebben... gezellig. En ik voel niet datzelfde bij haar, bij hun. Poeh, wat moeilijk vind ik dit! Graag advies, ideeën....
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
Hoogstens een echt spaarpotje kopen )
zondag 22 juni 2008 om 18:26
verschrikkelijk en helemaal die spaarpot erbij. Je kan een smoes verzinnen, maar dan heb je volgend jaar hetzelfde probleem, tenzij de "vriendschap" dan echt niks meer voorstelt. Of gewoon eerlijk zijn, zeggen dat je niet zoveel zin hebt in zo'n drukke volle verjaardag en dan ben je waarschijnlijk in 1 klap ook van het andere probleem af. Ook een optie. Maar ik zou in elk geval zelf zeker niet gaan.
ik vind je leuk , we zijn het niet standaard eens met elkaar, maar toch vind ik je leuk ! )
zondag 22 juni 2008 om 18:34
Tja, een smoesje verzinnen, dat zei mijn man ook al, maar daar hou ik niet zo van (ik probeer eerlijk en authentiek te leven, ben zelf genoeg bedonderd en in verwarring geweest).
Bovendien, wat doe je dan het volgende jaar? En de jaren daarna?
Het benauwt me ontzettend omdat ik haar 'trekken' voel. Het moet altijd meer, en meer en meer, dan ik wil geven. Ik wil bijv. best een keer even bij haar koffiedrinken, maar dan moet het langer dan de tijd die ik eraan wilde geven. Zucht! Daar heb ik helemaal geen zin in, dat geclaim, dat gedwongen gezellige.
Maar ik weet gewoon dat zij er anders over denkt en het niet zal begrijpen. Ze kwam destijds ook bij mij, toen mijn kinderen er nog waren (en zij zelf nog geen kind had), en zal vinden dat ik dat nu ook maar moet doen. Ik wil niets meer 'moeten'!
Ik denk gewoon dat zij de vriendschap anders ziet dan ik, ik zie haar meer als een kennis eigenlijk. Maar dat durf ik niet te zeggen..
Bovendien, wat doe je dan het volgende jaar? En de jaren daarna?
Het benauwt me ontzettend omdat ik haar 'trekken' voel. Het moet altijd meer, en meer en meer, dan ik wil geven. Ik wil bijv. best een keer even bij haar koffiedrinken, maar dan moet het langer dan de tijd die ik eraan wilde geven. Zucht! Daar heb ik helemaal geen zin in, dat geclaim, dat gedwongen gezellige.
Maar ik weet gewoon dat zij er anders over denkt en het niet zal begrijpen. Ze kwam destijds ook bij mij, toen mijn kinderen er nog waren (en zij zelf nog geen kind had), en zal vinden dat ik dat nu ook maar moet doen. Ik wil niets meer 'moeten'!
Ik denk gewoon dat zij de vriendschap anders ziet dan ik, ik zie haar meer als een kennis eigenlijk. Maar dat durf ik niet te zeggen..
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 22 juni 2008 om 18:39
Juist bij 'trekkers' erg op je grenzen letten! Een kaart sturen ipv te komen is een duidelijk signaal. Maar sommige mensen zijn niet erg gevoelig voor zulke signalen. Ik heb ook wel ervaring met dat soort types. Het is echt erg moeilijk om eerlijk te zijn zonder ze erg te kwetsen. Ik blijf in dit soort situaties trouw aan mezelf door niet te gaan, maar gebruik soms wel smoesjes om ze te beschermen tegen de harde realiteit dat ik gewoon niet zo veel zin in ze heb. Als jij voelt dat je dat eerlijk wilt zeggen is dat je goed recht, maar dan is de vriendschap wel helemaal over waarschijnlijk.
zondag 22 juni 2008 om 18:47
Juist mijn grote leerpunt op het moment, om op mijn grenzen te letten bij mensen die zo trekken. Omdat ik altijd heb zitten pleasen naar iedereen en alles, ten koste van mijzelf. Ik ben aan het leren om mijn grenzen te voelen, én hoe ik dat vervolgens moet aanpakken.
Eerlijk zijn over mijn beleving van de vriendschap is misschien onnodig kwetsend, want kwetsen wil ik haar niet. Daar ben ik niet op uit. Maar ik wil ook niet, zoals ik eerder wel nog gedaan zou hebben, dan toch maar gaan om geen gedoe te krijgen.
Die kaart sturen (echt een mooie uitzoeken, speciaal voor hem) dat lijkt me wel wat, maar als ik ga bellen om af te zeggen, ga ik weer veel teveel uitleggen, en dan ga ik overstag, vrees ik. Moeilijk hoor!
(Lalein, geeft niet hoor. Kan gebeuren.)
Eerlijk zijn over mijn beleving van de vriendschap is misschien onnodig kwetsend, want kwetsen wil ik haar niet. Daar ben ik niet op uit. Maar ik wil ook niet, zoals ik eerder wel nog gedaan zou hebben, dan toch maar gaan om geen gedoe te krijgen.
Die kaart sturen (echt een mooie uitzoeken, speciaal voor hem) dat lijkt me wel wat, maar als ik ga bellen om af te zeggen, ga ik weer veel teveel uitleggen, en dan ga ik overstag, vrees ik. Moeilijk hoor!
(Lalein, geeft niet hoor. Kan gebeuren.)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
