Kinderen
alle pijlers
Dochter dominant in vriendschappen
zondag 13 september 2020 om 10:54
Ik heb een dochter. Ze was altijd een gevoelige baby. Niet heel snel tevreden. Een moeilijke slaper, nu nog steeds.
Verder is ze een hele lieve meid. Ze kan goed alleen spelen. Vermaakt zich hele dagen met knutselen, lego, etc.
Ze weet heel goed wat ze wel en niet wil. Als ze met vriendjes speelt is ze erg dominant. Het moet op haar manier gaan en anders wordt ze gemeen. Ze maakt overal een wedstijdje van. Ze wil de beste, snelste, grootste etc zijn. Ze heeft dan ook continu ruzie met vriendjes. Tenzij diegene alles doet wat ze zegt.
Ik maak me ontzettend zorgen over haar sociale gedrag. Ze vindt het zelf ook niet fijn. Als ik er met haar over praat, wordt ze soms heel boos. Ze heeft me zelfs laatst geslagen uit frustratie.
Thuis is ze een lieve meid, die wel duidelijk de grenzen op zoekt. Maar als ze met vriendjes is, moet ik elke seconde opletten anders gaat het mis.
Wie heeft tips hoe ik mijn dochter kan helpen?
Ik probeer nu al vooral positief tegen haar te zijn. Iedere dag hebben we momentjes samen. We kletsen dan of spelen een spelletje. Als ze zich misdraagt probeer ik haar niet te straffen, maar haar te helpen met hoe het wel moet. Als neemt ze dit niet aan, als ze erg boos is. We zijn laatst een weekendje samen weggeweest en dan genieten we volop.
Verder is ze een hele lieve meid. Ze kan goed alleen spelen. Vermaakt zich hele dagen met knutselen, lego, etc.
Ze weet heel goed wat ze wel en niet wil. Als ze met vriendjes speelt is ze erg dominant. Het moet op haar manier gaan en anders wordt ze gemeen. Ze maakt overal een wedstijdje van. Ze wil de beste, snelste, grootste etc zijn. Ze heeft dan ook continu ruzie met vriendjes. Tenzij diegene alles doet wat ze zegt.
Ik maak me ontzettend zorgen over haar sociale gedrag. Ze vindt het zelf ook niet fijn. Als ik er met haar over praat, wordt ze soms heel boos. Ze heeft me zelfs laatst geslagen uit frustratie.
Thuis is ze een lieve meid, die wel duidelijk de grenzen op zoekt. Maar als ze met vriendjes is, moet ik elke seconde opletten anders gaat het mis.
Wie heeft tips hoe ik mijn dochter kan helpen?
Ik probeer nu al vooral positief tegen haar te zijn. Iedere dag hebben we momentjes samen. We kletsen dan of spelen een spelletje. Als ze zich misdraagt probeer ik haar niet te straffen, maar haar te helpen met hoe het wel moet. Als neemt ze dit niet aan, als ze erg boos is. We zijn laatst een weekendje samen weggeweest en dan genieten we volop.
wendydv wijzigde dit bericht op 30-04-2021 10:21
9.22% gewijzigd
zondag 13 september 2020 om 13:24
Nou inderdaad. En dat to zegt dat het uit frustratie was, zegt mij dat ze het vergoeielijkt. Alsof dat een excuus is. Iedereen die slaat doet dat uit frustratie.Moreina schreef: ↑13-09-2020 12:59Dat blijft niet bij éen keer als het kind er makkelijk mee wegkomt.
Ik zie het steeds vaker van die suffige ouders die regelmatig een dreun krijgen van hun koter en er schaapachtig bij staan te lachen.
Of het met een slappe ''hier wordt mama verdrietig van'' afdoen.
Kwestie van tijd totdat dochter ook andere kindjes begint te timmeren en dan heb je echt een probleem als ouder.
Je moet een kind zo snel mogelijk,, dus direct! duidelijk maken dat dit absoluut niet acceptabel is. Op een manier die flink indruk maakt. Zonder zelf te gaan slaan natuurlijk.
impala wijzigde dit bericht op 13-09-2020 13:29
1.52% gewijzigd
.
zondag 13 september 2020 om 13:27
Kan dat de scheiding meespeelt maar ik ken ook kinderen (mijn eigen en de vriendjes en vriendinnetjes die ze uitkoos en die veel op haar leken), die fel, dominant, sociaal onhandig en fysiek waren op die leeftijd. Daar speelde helemaal geen scheiding of andere problematiek dus het kan ook zeker gewoon gedrag zijn dat bij het kind hoort.
Wij zijn ook wel eens naar opvoedhulp geweest maar die zagen er geen zorg in, iets meer duidelijkheid geven, iets strenger zijn, dat waren toen de tips.
Maar als je alles uit wil sluiten kan je natuurlijk naar een therapeut gaan. Kan vast geen kwaad.
Wij zijn ook wel eens naar opvoedhulp geweest maar die zagen er geen zorg in, iets meer duidelijkheid geven, iets strenger zijn, dat waren toen de tips.
Maar als je alles uit wil sluiten kan je natuurlijk naar een therapeut gaan. Kan vast geen kwaad.
zondag 13 september 2020 om 13:31
De meeste kinderen leren vanzelf bij naarmate ze ouder worden. Dominant gedrag vertonen in spel is niet uitzonderlijk voor kinderen van 6, net zoals zich zeer afwachtend afstellen ook niet abnormaal is. Emotieregulatie is iets wat zich bij jonge kinderen nog moet ontwikkelen.Moreina schreef: ↑13-09-2020 12:59Dat blijft niet bij éen keer als het kind er makkelijk mee wegkomt.
Ik zie het steeds vaker van die suffige ouders die regelmatig een dreun krijgen van hun koter en er schaapachtig bij staan te lachen.
Of het met een slappe ''hier wordt mama verdrietig van'' afdoen.
Kwestie van tijd totdat dochter ook andere kindjes begint te timmeren en dan heb je echt een probleem als ouder.
Beetje flauw om ouders dan maar meteen als suf te betitelen. Je weet helemaal niet hoe ze het afhandelen, op basis van een kort fragment wat jij ziet.
zondag 13 september 2020 om 13:39
Natuurlijk is het een excuus. Jonge kinderen kunnen hun emoties nog niet goed reguleren. Dat is niet raar, maar hoort bij hun leeftijd. Dat ze later spijt hebben is ook normaal, immers ze wilden dit helemaal niet. Je kunt ze uitleggen dat slaan niet acceptabel is, maar dat weten ze echt wel.impala schreef: ↑13-09-2020 13:24Nou inderdaad. En dat to zegt dat het uit frustratie was, zegt mij dat ze het vergoeielijkt. Alsof dat een excuus is. Iedereen die slaat doet dat uit frustratie.
Je moet een kind zo snel mogelijk,, dus direct! duidelijk maken dat dit absoluut niet acceptabel is. Op een manier die flink indruk maakt. Zonder zelf te gaan slaan natuurlijk.
Meer nut heeft het om ze te leren dergelijke emoties te voelen aankomen, zodat ze zich tijdig kunnen terugtrekken (deze vaardigheid blijft je hele leven nuttig).
zondag 13 september 2020 om 13:40
Vertel hoe zou jij het aanpakken? Slaan? Schreeuwen? In de hoek zetten? Een week geen tv?
Ben oprecht benieuwd. Wat dan een harde maar effectieve aanpak is.
zondag 13 september 2020 om 13:48
Ik zou alleen ingrijpen als ze zo ver gaat dat ze ruzie krijgt. En dan dus direct, door een constructieve oplossing te bieden en niet door achteraf haar gedrag te ontleden. Waarom voer je überhaupt zulke gesprekken met een kind van zes? Verdiep je eens in de ontwikkeling van zelfreflectie bij kinderen. Je verwacht te veel van haar en dat is alleen maar pijnlijk. Sociale omgangsvormen leer je in de praktijk. Stukje bij beetje.
En ter geruststelling: alle baasjes en bazinnetjes die ik uit de jeugd van mijn viertal ken, zijn leuk opgedroogd.
En ter geruststelling: alle baasjes en bazinnetjes die ik uit de jeugd van mijn viertal ken, zijn leuk opgedroogd.
zondag 13 september 2020 om 13:51
Nee dat weten ze niet en dat leren ze ook niet als het geen consequenties heeft. Stevige consequenties. Want een kind mag zoveel niet. Maar de ene overtreding is erger dan de andere. En je moeder slaan, valt in de ergste categorie.Alecta schreef: ↑13-09-2020 13:39Natuurlijk is het een excuus. Jonge kinderen kunnen hun emoties nog niet goed reguleren. Dat is niet raar, maar hoort bij hun leeftijd. Dat ze later spijt hebben is ook normaal, immers ze wilden dit helemaal niet. Je kunt ze uitleggen dat slaan niet acceptabel is, maar dat weten ze echt wel.
Meer nut heeft het om ze te leren dergelijke emoties te voelen aankomen, zodat ze zich tijdig kunnen terugtrekken (deze vaardigheid blijft je hele leven nuttig).
.
zondag 13 september 2020 om 13:53
Denk eerder dat kinderen alleen maar verder ontsporen als je geen grenzen aangeeft en daar keihard in door pakt. Daar ben je toch ook ouder voor om je kinderen dingen bij te brengen, daar ze zelf nog niet in staat zijn om hun gedrag te overzien. Op 6 jarige leeftijd is het misschien nog schattig zo een bijdehandje, maar als je er niets aandoet gaat het niet magisch verdwijnen en zit TO straks gewoon met een dominante puber met een kort lontje en losse handjes opgescheept.Alecta schreef: ↑13-09-2020 13:31De meeste kinderen leren vanzelf bij naarmate ze ouder worden. Dominant gedrag vertonen in spel is niet uitzonderlijk voor kinderen van 6, net zoals zich zeer afwachtend afstellen ook niet abnormaal is. Emotieregulatie is iets wat zich bij jonge kinderen nog moet ontwikkelen.
Beetje flauw om ouders dan maar meteen als suf te betitelen. Je weet helemaal niet hoe ze het afhandelen, op basis van een kort fragment wat jij ziet.
6 jaar vind ik eigenlijk ook al te laat om je kind bij te brengen dat slaan niet mag en dat je al helemaal je moeder niet slaat die elke dag je reet heeft afgeveegd. Daar is iets gruwelijk misgegaan in de opvoeding maar ik hoop dat het nog te redden valt.
zondag 13 september 2020 om 13:55
Eens.Moreina schreef: ↑13-09-2020 13:53Denk eerder dat kinderen alleen maar verder ontsporen als je geen grenzen aangeeft en daar keihard in door pakt. Daar ben je toch ook ouder voor om je kinderen dingen bij te brengen, daar ze zelf nog niet in staat zijn om hun gedrag te overzien. Op 6 jarige leeftijd is het misschien nog schattig zo een bijdehandje, maar als je er niets aandoet gaat het niet magisch verdwijnen en zit TO straks gewoon met een dominante puber met een kort lontje en losse handjes opgescheept.
6 jaar vind ik eigenlijk ook al te laat om je kind bij te brengen dat slaan niet mag en dat je al helemaal je moeder niet slaat die elke dag je reet heeft afgeveegd. Daar is iets gruwelijk misgegaan in de opvoeding maar ik hoop dat het nog te redden valt.
.
zondag 13 september 2020 om 13:57
Dochter heeft veel achter de rug waar ze mee te maken heeft gekregen, maar geen invloed op heeft gehad. Kan het zijn dat ze probeert zich veilig te voelen door controle over anderen te nemen zodat het contact voorspelbaar is? Iets waar waar ze misschien ontzettend behoefte aan heeft gehad maar ontbrak. Ze probeert grip terug te krijgen.
Misschien kun je haar dit voor een stuk geven door haar gedoseerd te laten bepalen. Het gevoel te geven dat ze grip heeft op haar leventje. Laat haar keuzes maken en mee denken. Geef haar haar gevoel van autonomie. De een heeft hier een grotere behoefte aan dan de ander.
Maar stel duidelijke grenzen en consequenties, want anders geeft dit ook ruimte en daardoor onveilig gevoel. Ze moét weten dat er voor haar gezorgd wordt.
Succes! Je bent er op tijd bij. Én vergeet niet: kleuters leren veel door ‘tegen de lamp te lopen’, te oefenen. Uitleg is nou nog niet zo heel interessant
Misschien kun je haar dit voor een stuk geven door haar gedoseerd te laten bepalen. Het gevoel te geven dat ze grip heeft op haar leventje. Laat haar keuzes maken en mee denken. Geef haar haar gevoel van autonomie. De een heeft hier een grotere behoefte aan dan de ander.
Maar stel duidelijke grenzen en consequenties, want anders geeft dit ook ruimte en daardoor onveilig gevoel. Ze moét weten dat er voor haar gezorgd wordt.
Succes! Je bent er op tijd bij. Én vergeet niet: kleuters leren veel door ‘tegen de lamp te lopen’, te oefenen. Uitleg is nou nog niet zo heel interessant
oke, stel dat je moet kiezen: de badkamer poetsen of sporten, welke serie zou je dan kijken?
zondag 13 september 2020 om 13:57
zondag 13 september 2020 om 13:58
Ik herken het ook van 1 van mijn kinderen en een aantal vriendjes; opvallend genoeg allemaal oudste kinderen (soms ook enig kind).Bellyflop schreef: ↑13-09-2020 13:27Kan dat de scheiding meespeelt maar ik ken ook kinderen (mijn eigen en de vriendjes en vriendinnetjes die ze uitkoos en die veel op haar leken), die fel, dominant, sociaal onhandig en fysiek waren op die leeftijd. Daar speelde helemaal geen scheiding of andere problematiek dus het kan ook zeker gewoon gedrag zijn dat bij het kind hoort.
Wij zijn ook wel eens naar opvoedhulp geweest maar die zagen er geen zorg in, iets meer duidelijkheid geven, iets strenger zijn, dat waren toen de tips.
Maar als je alles uit wil sluiten kan je natuurlijk naar een therapeut gaan. Kan vast geen kwaad.
Hij heeft op rots en water training gezeten, vooral omdat hij vaak fysiek reageerde als hij boos werd, en dat hielp wel wat. Hij heeft er denk ik nog het meeste aan gehad dat hij het steeds beter leerde herkennen als hij boos werd, vóór hij ontplofte.
Zowel bij hem als bij zijn vriendjes speelt het nu, een aantal jaar later, eigenlijk niet meer of veel minder, dat bazige, competitieve en fysieke.
zondag 13 september 2020 om 14:07
Ik reageer alleen op OP, heb geen reacties gelezen.
Ik heb zelf een nu 8 jarige dochter die vanaf een jaar of 5 ook heel dominant en kattig was tijdens het spelen. Ik heb dat gewoon gecorrigeerd. Dus bij buiten spelen in de buurt en ik hoorde haar weer het hoogste woord hebben, hup naar binnen en niet meer spelen.
En bij vriendinnetjes die over de vloer kwamen heb ik haar gewoon direct aangesproken. En ging ze dan door dan kwam er gewoon een andere consequentie (bijv morgen mag je niet spelen met iemand, kinderen naar huis sturen deed ik eigenlijk niet aan).
En ik ging altijd met haar in gesprek over waarom het gedrag onwenselijk is (hoe zou jij het vinden als iemand zo tegen jou doet/zo willen kinderen niet meer met je spelen). En na verloop van tijd is dat gewoon opgelost, ze zijn nu nog wel eens kattig maar dat mag ook, dat zijn ze allemaal weleens.
Als je denkt dat de scheiding ermee te maken heeft, ga naar een therapeut voor haar. Maar dan zou ik het nog steeds corrigeren, hoewel het dan wat begrijpelijker is is het toch nog geen excuus voor naar gedrag?
Ik heb zelf een nu 8 jarige dochter die vanaf een jaar of 5 ook heel dominant en kattig was tijdens het spelen. Ik heb dat gewoon gecorrigeerd. Dus bij buiten spelen in de buurt en ik hoorde haar weer het hoogste woord hebben, hup naar binnen en niet meer spelen.
En bij vriendinnetjes die over de vloer kwamen heb ik haar gewoon direct aangesproken. En ging ze dan door dan kwam er gewoon een andere consequentie (bijv morgen mag je niet spelen met iemand, kinderen naar huis sturen deed ik eigenlijk niet aan).
En ik ging altijd met haar in gesprek over waarom het gedrag onwenselijk is (hoe zou jij het vinden als iemand zo tegen jou doet/zo willen kinderen niet meer met je spelen). En na verloop van tijd is dat gewoon opgelost, ze zijn nu nog wel eens kattig maar dat mag ook, dat zijn ze allemaal weleens.
Als je denkt dat de scheiding ermee te maken heeft, ga naar een therapeut voor haar. Maar dan zou ik het nog steeds corrigeren, hoewel het dan wat begrijpelijker is is het toch nog geen excuus voor naar gedrag?
zondag 13 september 2020 om 14:22
Waarom zit je hier dan? Alleen om te vertellen dat mensen het gruwelijk fout hebben aangepakt? Of ga je ze ook nog tips geven zodat ze net zo’n sublieme opvoeding kunnen geven als jij?
zondag 13 september 2020 om 14:27
Zie boven bijvoorbeeld (reactie Desayuno) .
Ik zou het niet in mijn hoofd halen om mijn ouders te slaan, maar als ik een te grote mond opzette, werd de toon van het standje bijzonder kwaad en serieus (ben je nou helemaal gek geworden, of 'betoeterd' zou mijn moeder eerder zeggen ...). Zo praat je niet tegen je moeder. En werd ik direct naar boven gestuurd en mocht ik bv niet buiten spelen die middag of zoiets. Soms meerdere dagen niet. Het was in elk geval niet beperkt tot 'foei, je weet toch dat dat niet mag' en verder niks. En er kwam ook geen discussie over de reden. Het gedrag was onacceptabel, punt uit.
Maar 6 jaar is wel wat oud om te beginnen met het stellen van echte grenzen op dit gebied, lijkt mij
.
zondag 13 september 2020 om 14:37
Ik heb mijn kinderen altijd geleerd dat ze niet mogen slaan. Het zijn vriendelijke, zachtaardige kinderen, die wel eens boos worden, maar nooit fysiek. Maar nu mijn kleuter door een groep oudere kinderen in de speeltuin blauwe plekken is geslagen en mijn oudste door andere kinderen tot aan huis achtervolgd wordt, ben ik ze aan het leren hoe ze moeten terugslaan. Balans is beter dan een geweldloze opvoeding en keer op keer het onderspit delven.
Maar goed, in antwoord op je probleem. De kinderen die mijn kinderen slaan, zijn kinderen die uit een roerige omgeving komen. Je vertelt dat je kind een scheiding heeft meegemaakt; haar boosheid en controledrang over anderen zou daar prima het gevolg van kunnen zijn. Ik zou ook op zoek naar een therapeut die haar handvatten kan geven om met die moeilijke emoties om te gaan.
Maar goed, in antwoord op je probleem. De kinderen die mijn kinderen slaan, zijn kinderen die uit een roerige omgeving komen. Je vertelt dat je kind een scheiding heeft meegemaakt; haar boosheid en controledrang over anderen zou daar prima het gevolg van kunnen zijn. Ik zou ook op zoek naar een therapeut die haar handvatten kan geven om met die moeilijke emoties om te gaan.
zondag 13 september 2020 om 14:38
Wat een overdreven reactie. Een 6-jarige die één keer de persoon die ze het meest vertrouwt slaat in een driftbui is gruwelijk mislukt en misschien niet meer te redden? Nou, dan kunnen we de samenleving wel opdoeken hoor. Natuurlijk moet je meteen reageren en feedback geven, en alert zijn dat het geen patroon wordt, maar het soms niet kunnen hanteren van heftige emoties past gewoon nog bij de leeftijd.
Dat betekent niet dat slaan van een 6-jarige acceptabel is, maar moeder hoeft echt geen complex aangepraat te krijgen omdat dochter één keer uit de bocht vliegt.
zondag 13 september 2020 om 14:59
Maar je herinnert je dus nog wat je moeder exact tegen je zei toen je 6 jaar was? Wellicht ligt het aan mijn geheugen, maar ik heb dit niet allemaal zo helder meer (wel vanaf latere leeftijd).impala schreef: ↑13-09-2020 14:27Zie boven bijvoorbeeld (reactie Desayuno) .
Ik zou het niet in mijn hoofd halen om mijn ouders te slaan, maar als ik een te grote mond opzette, werd de toon van het standje bijzonder kwaad en serieus (ben je nou helemaal gek geworden, of 'betoeterd' zou mijn moeder eerder zeggen ...). Zo praat je niet tegen je moeder. En werd ik direct naar boven gestuurd en mocht ik bv niet buiten spelen die middag of zoiets. Soms meerdere dagen niet. Het was in elk geval niet beperkt tot 'foei, je weet toch dat dat niet mag' en verder niks. En er kwam ook geen discussie over de reden. Het gedrag was onacceptabel, punt uit.
Maar 6 jaar is wel wat oud om te beginnen met het stellen van echte grenzen op dit gebied, lijkt mij
zondag 13 september 2020 om 16:03
Mijn zoontje heeft inderdaad ook veel gehad aan een training via school, de fijn! Vrienden training. Werd vanuit de ggz verzorgd op school met groepjes. Die kinderen gingen daar wild enthousiast heen en het heeft hem heel veel opgeleverd.PlayingTheAngel schreef: ↑13-09-2020 10:59Hoe gaat dat op school? Wat zegt de juf? Hier hebben ze Kanjertraining, waarmee ze veel leren over vriendschappen, je rol daarin etc. Je kunt ook eens zoeken of zulke training er ook buiten school is. Misschien gesprek erover op een rustig moment?
Alleen al het idee dat iedereen (de trainers, de ouders) bepaalde dingen lastig vinden gaf heel veel rust, en dat je dat mag leren en oefenen.
zondag 13 september 2020 om 16:04
Precies. Ik merkte dat alleen al groep 3 er aardig in hakte, en helemaal nu met de corona maatregelen etc.Bellyflop schreef: ↑13-09-2020 13:27Kan dat de scheiding meespeelt maar ik ken ook kinderen (mijn eigen en de vriendjes en vriendinnetjes die ze uitkoos en die veel op haar leken), die fel, dominant, sociaal onhandig en fysiek waren op die leeftijd. Daar speelde helemaal geen scheiding of andere problematiek dus het kan ook zeker gewoon gedrag zijn dat bij het kind hoort.
Wij zijn ook wel eens naar opvoedhulp geweest maar die zagen er geen zorg in, iets meer duidelijkheid geven, iets strenger zijn, dat waren toen de tips.
Maar als je alles uit wil sluiten kan je natuurlijk naar een therapeut gaan. Kan vast geen kwaad.
zondag 13 september 2020 om 16:06
Je hoopt helemaal niks, sensatiebak.Moreina schreef: ↑13-09-2020 13:53Denk eerder dat kinderen alleen maar verder ontsporen als je geen grenzen aangeeft en daar keihard in door pakt. Daar ben je toch ook ouder voor om je kinderen dingen bij te brengen, daar ze zelf nog niet in staat zijn om hun gedrag te overzien. Op 6 jarige leeftijd is het misschien nog schattig zo een bijdehandje, maar als je er niets aandoet gaat het niet magisch verdwijnen en zit TO straks gewoon met een dominante puber met een kort lontje en losse handjes opgescheept.
6 jaar vind ik eigenlijk ook al te laat om je kind bij te brengen dat slaan niet mag en dat je al helemaal je moeder niet slaat die elke dag je reet heeft afgeveegd. Daar is iets gruwelijk misgegaan in de opvoeding maar ik hoop dat het nog te redden valt.
zondag 13 september 2020 om 16:30
Dit.Adelaide schreef: ↑13-09-2020 14:38Wat een overdreven reactie. Een 6-jarige die één keer de persoon die ze het meest vertrouwt slaat in een driftbui is gruwelijk mislukt en misschien niet meer te redden? Nou, dan kunnen we de samenleving wel opdoeken hoor. Natuurlijk moet je meteen reageren en feedback geven, en alert zijn dat het geen patroon wordt, maar het soms niet kunnen hanteren van heftige emoties past gewoon nog bij de leeftijd.
Dat betekent niet dat slaan van een 6-jarige acceptabel is, maar moeder hoeft echt geen complex aangepraat te krijgen omdat dochter één keer uit de bocht vliegt.
Trek je die reacties niet aan TO, mensen die zo reageren op een 6 jarige snappen het niet helemaal. Of zelfs helemaal niet.
zondag 13 september 2020 om 16:50
Dat er afwijkende reacties komen betekent natuurlijk niet dat wij het allemaal niet snappen. Heb zelf geen kinderen maar wel nichtjes en neefjes en vrienden met kinderen en geen van allen vertonen dit gedrag en er zitten ook een paar tussen die ook met een scheiding te maken hebben gehad. Als je geen grenzen stelt en het gedrag vergoeilijkt onder het mom van scheiding etc dan worden dit 9 van de 10 keer hele vervelende kinderen die denken dat ditgedrag normaal is.
Ben zelf ook kind van gescheiden ouders maar mijn moeder of vader slaan is nog nooit in mij opgekomen en als dat wel was voorgekomen dan waren er zeker gevolgen geweest.
Lijkt wel alsof tegenwoordig ouders meer vrienden zijn dan ouders om bepaalde dingen zoals scheiding of 2 ouders die werken maar te compenseren en veel gedragingen die niet normaal zijn maar weg te wuiven onder het mom van ze hebben het zo moeilijk.
Ben zelf ook kind van gescheiden ouders maar mijn moeder of vader slaan is nog nooit in mij opgekomen en als dat wel was voorgekomen dan waren er zeker gevolgen geweest.
Lijkt wel alsof tegenwoordig ouders meer vrienden zijn dan ouders om bepaalde dingen zoals scheiding of 2 ouders die werken maar te compenseren en veel gedragingen die niet normaal zijn maar weg te wuiven onder het mom van ze hebben het zo moeilijk.
