Kinderen
alle pijlers
Dochter dominant in vriendschappen
zondag 13 september 2020 om 10:54
Ik heb een dochter. Ze was altijd een gevoelige baby. Niet heel snel tevreden. Een moeilijke slaper, nu nog steeds.
Verder is ze een hele lieve meid. Ze kan goed alleen spelen. Vermaakt zich hele dagen met knutselen, lego, etc.
Ze weet heel goed wat ze wel en niet wil. Als ze met vriendjes speelt is ze erg dominant. Het moet op haar manier gaan en anders wordt ze gemeen. Ze maakt overal een wedstijdje van. Ze wil de beste, snelste, grootste etc zijn. Ze heeft dan ook continu ruzie met vriendjes. Tenzij diegene alles doet wat ze zegt.
Ik maak me ontzettend zorgen over haar sociale gedrag. Ze vindt het zelf ook niet fijn. Als ik er met haar over praat, wordt ze soms heel boos. Ze heeft me zelfs laatst geslagen uit frustratie.
Thuis is ze een lieve meid, die wel duidelijk de grenzen op zoekt. Maar als ze met vriendjes is, moet ik elke seconde opletten anders gaat het mis.
Wie heeft tips hoe ik mijn dochter kan helpen?
Ik probeer nu al vooral positief tegen haar te zijn. Iedere dag hebben we momentjes samen. We kletsen dan of spelen een spelletje. Als ze zich misdraagt probeer ik haar niet te straffen, maar haar te helpen met hoe het wel moet. Als neemt ze dit niet aan, als ze erg boos is. We zijn laatst een weekendje samen weggeweest en dan genieten we volop.
Verder is ze een hele lieve meid. Ze kan goed alleen spelen. Vermaakt zich hele dagen met knutselen, lego, etc.
Ze weet heel goed wat ze wel en niet wil. Als ze met vriendjes speelt is ze erg dominant. Het moet op haar manier gaan en anders wordt ze gemeen. Ze maakt overal een wedstijdje van. Ze wil de beste, snelste, grootste etc zijn. Ze heeft dan ook continu ruzie met vriendjes. Tenzij diegene alles doet wat ze zegt.
Ik maak me ontzettend zorgen over haar sociale gedrag. Ze vindt het zelf ook niet fijn. Als ik er met haar over praat, wordt ze soms heel boos. Ze heeft me zelfs laatst geslagen uit frustratie.
Thuis is ze een lieve meid, die wel duidelijk de grenzen op zoekt. Maar als ze met vriendjes is, moet ik elke seconde opletten anders gaat het mis.
Wie heeft tips hoe ik mijn dochter kan helpen?
Ik probeer nu al vooral positief tegen haar te zijn. Iedere dag hebben we momentjes samen. We kletsen dan of spelen een spelletje. Als ze zich misdraagt probeer ik haar niet te straffen, maar haar te helpen met hoe het wel moet. Als neemt ze dit niet aan, als ze erg boos is. We zijn laatst een weekendje samen weggeweest en dan genieten we volop.
wendydv wijzigde dit bericht op 30-04-2021 10:21
9.22% gewijzigd
zondag 13 september 2020 om 16:59
Want je kent 100 kinderen bij wie dat speelde, en 90 zijn er ontspoord?cappi schreef: ↑13-09-2020 16:50Dat er afwijkende reacties komen betekent natuurlijk niet dat wij het allemaal niet snappen. Heb zelf geen kinderen maar wel nichtjes en neefjes en vrienden met kinderen en geen van allen vertonen dit gedrag en er zitten ook een paar tussen die ook met een scheiding te maken hebben gehad. Als je geen grenzen stelt en het gedrag vergoeilijkt onder het mom van scheiding etc dan worden dit 9 van de 10 keer hele vervelende kinderen die denken dat ditgedrag normaal is.
Ben zelf ook kind van gescheiden ouders maar mijn moeder of vader slaan is nog nooit in mij opgekomen en als dat wel was voorgekomen dan waren er zeker gevolgen geweest.
Lijkt wel alsof tegenwoordig ouders meer vrienden zijn dan ouders om bepaalde dingen zoals scheiding of 2 ouders die werken maar te compenseren en veel gedragingen die niet normaal zijn maar weg te wuiven onder het mom van ze hebben het zo moeilijk.
TO wuift het niet weg. Ze vindt het vervelend en zoekt naar middelen om er iets aan te doen. En daar zijn dus meer manieren voor dan alleen ‘zo hard mogelijk ingrijpen zonder zelf te slaan’. Een kind leren aan te voelen wanneer het verkeerd gaat, en hoe dat dan om te buigen, bijvoorbeeld.
zondag 13 september 2020 om 20:34
Hoe kom je erbij dat er geen grenzen gesteld worden?cappi schreef: ↑13-09-2020 16:50Dat er afwijkende reacties komen betekent natuurlijk niet dat wij het allemaal niet snappen. Heb zelf geen kinderen maar wel nichtjes en neefjes en vrienden met kinderen en geen van allen vertonen dit gedrag en er zitten ook een paar tussen die ook met een scheiding te maken hebben gehad. Als je geen grenzen stelt en het gedrag vergoeilijkt onder het mom van scheiding etc dan worden dit 9 van de 10 keer hele vervelende kinderen die denken dat ditgedrag normaal is.
Ben zelf ook kind van gescheiden ouders maar mijn moeder of vader slaan is nog nooit in mij opgekomen en als dat wel was voorgekomen dan waren er zeker gevolgen geweest.
Lijkt wel alsof tegenwoordig ouders meer vrienden zijn dan ouders om bepaalde dingen zoals scheiding of 2 ouders die werken maar te compenseren en veel gedragingen die niet normaal zijn maar weg te wuiven onder het mom van ze hebben het zo moeilijk.
Echt, wat een onzin en vooroordelen over een 6 jarige die 1 keer geslagen heeft en waarvan jij helemaal niet eens weet hoe de moeder daarop gereageerd heeft. Sterker nog, dit topic laat al zien dat moeder er kennelijk bewust mee bezig dus ze laat het niet liggen
Kijk eens even in de spiegel. Vreselijk onsociaal en naar gedrag dit geoordeel. En dan de mind vol hebben over andermans opvoeding.
zondag 13 september 2020 om 20:57
Mijn zoon is temperamentvol, koppig, dominant en heeft graag de controle. Hij heeft geen scheiding meegemaakt, zijn ouders zijn samen en we hebben een goede relatie. Hij heeft ons wel eens geslagen of willen slaan. Daar reageren wij onmiddelijk op, er volgen consequenties die hij niet leuk vindt.cappi schreef: ↑13-09-2020 16:50Dat er afwijkende reacties komen betekent natuurlijk niet dat wij het allemaal niet snappen. Heb zelf geen kinderen maar wel nichtjes en neefjes en vrienden met kinderen en geen van allen vertonen dit gedrag en er zitten ook een paar tussen die ook met een scheiding te maken hebben gehad. Als je geen grenzen stelt en het gedrag vergoeilijkt onder het mom van scheiding etc dan worden dit 9 van de 10 keer hele vervelende kinderen die denken dat ditgedrag normaal is.
Ben zelf ook kind van gescheiden ouders maar mijn moeder of vader slaan is nog nooit in mij opgekomen en als dat wel was voorgekomen dan waren er zeker gevolgen geweest.
Lijkt wel alsof tegenwoordig ouders meer vrienden zijn dan ouders om bepaalde dingen zoals scheiding of 2 ouders die werken maar te compenseren en veel gedragingen die niet normaal zijn maar weg te wuiven onder het mom van ze hebben het zo moeilijk.
Dat had als effect dat hij nog steeds dreigde te slaan en dan direct heel overstuur raakte door de consequentie. Hij was op die momenten zo gefrustreerd dat het hem niet lukte om niet te willen slaan, direct erna was hij dan dus heel verdrietig. Toen het lukte om uit te zoeken waarom hij zo gefrustreerd raakte (hii kon het beter uitleggen en wij keken beter waarschijnlijk) kwamen we erachter wat de triggers waren en konden we afspraken met elkaar maken om de situaties te voorkomen. En we konden hem handvaten geven om eerder aan te geven dat hij erg gefrustreerd raakte, dus voor het moment dat hij wil slaan. Ik denk, terugkijkend, dat het idee van ik moet consequent zijn, hij moet consequenties ervaren me juist heeft belemmerd om eerder beter te kijken en constructiever met deze gevoelens van zoon om te gaan.
zondag 13 september 2020 om 21:35
Jammer dat er zoveel aannames worden gedaan aan de hand van 1 zin. Namelijk dat mijn dochter mij 1 keer geslagen heeft. Ik heb toch nergens gezegd dat ik dat heb geaccepteerd?
Geloof mij, mijn dochter heeft echt wel geweten dat dit veel te ver ging!!
Ik probeer alleen te kijken waar de frustratie vandaan komt. Ook al is er natuurlijk nooit een excuus om fysiek te worden.
Het is maar goed dat ik geen onzeker type ben. Want je wordt hier door een aantal lekker de grond in geboord. Gelukkig geloof ik niet dat mijn dochter ontspoort is, geen toekomst meer heeft en opvoeding mist omdat ze 1 keer heeft geslagen...
Op school gaat het goed. Geen problemen. Ook als we op visite zijn, verjaardag etc. zijn er over het algemeen weinig problemen. Dus in de ogen van anderen gedraagt mijn dochter zich prima. Maar ik zie ook een andere kant. Met name als vriendjes in haar omgeving zijn, bij haar spullen. Die ze moeilijk kan delen.
Als ik alleen met haar speel, doen we vaak rollenspelen. Ook verliest ze gewoon spelletjes en dit gaan dan prima.
Totdat ze dit met een vriendin doet, dan is de wereld te klein. Iemand opperde hier dat ze haar onzekerheid overschreeuwt door zo bazig te doen. Dit zou heel goed kunnen! Ze is namelijk af en toe erg onzeker.
Ik ga me eens verdiepen in speltherapie en kijken waarin school kan ondersteunen.
Geloof mij, mijn dochter heeft echt wel geweten dat dit veel te ver ging!!
Ik probeer alleen te kijken waar de frustratie vandaan komt. Ook al is er natuurlijk nooit een excuus om fysiek te worden.
Het is maar goed dat ik geen onzeker type ben. Want je wordt hier door een aantal lekker de grond in geboord. Gelukkig geloof ik niet dat mijn dochter ontspoort is, geen toekomst meer heeft en opvoeding mist omdat ze 1 keer heeft geslagen...
Op school gaat het goed. Geen problemen. Ook als we op visite zijn, verjaardag etc. zijn er over het algemeen weinig problemen. Dus in de ogen van anderen gedraagt mijn dochter zich prima. Maar ik zie ook een andere kant. Met name als vriendjes in haar omgeving zijn, bij haar spullen. Die ze moeilijk kan delen.
Als ik alleen met haar speel, doen we vaak rollenspelen. Ook verliest ze gewoon spelletjes en dit gaan dan prima.
Totdat ze dit met een vriendin doet, dan is de wereld te klein. Iemand opperde hier dat ze haar onzekerheid overschreeuwt door zo bazig te doen. Dit zou heel goed kunnen! Ze is namelijk af en toe erg onzeker.
Ik ga me eens verdiepen in speltherapie en kijken waarin school kan ondersteunen.
zondag 13 september 2020 om 22:47
zondag 13 september 2020 om 22:48
Beste Wendy,
Negeer de reacties hier maar van het gebruikelijke clubje veroordelende mamas die allemaal een internetcursusje kinderpsychologie hebben gedaan blijkbaar. Dit is het nadeel van online fora, dat je harde reacties krijgt van mensen die denken/doen alsof ze experts zijn maar klaarblijkelijk zelf qua inlevingsniveau en nuanceren nogal onderontwikkeld zijn gebleven (en ja, dit is een enorme pet peeve van mij juist omdat ik ook in mijn praktijk vaak zie hoe ouders allerlei complexen worden aangepraat door mensen uit de omgeving).
"Het zou nooit in me opgekomen zijn mijn vader of moeder te slaan" en "gruwelijk mis" zijn buitenproportionele reacties die aangeven dat de schrijfsters ervan een nogal gelimiteerde kennis hebben van hoe kinderen werken en ook hoe opvoeden werkt. "MIJN manier is de enige juiste omdat die voor MIJN kinderen werkte"... nou nee. Als ouders dan zelf ineens een temperamentvol kindje krijgen hebben ze pas door dat opvoeding er weinig mee te maken heeft, alleen in het sturen van de verdere ontwikkeling).
Nu dan mijn (een afgestudeerde psycholoog) bijdrage. Je 6-jarige doet slaan niet expres of bewust. Het is echt een gevalletje kortsluiting in de hersenen, waar achteraf ook pas wordt beseft dat de actie fout was. Vandaar dat kinderen vaak zelf verdrietig worden of sorry zeggen als ze het gevolg van hun actie zien. Het beste is inderdaad achterhalen wanneer en waardoor het kindje op het moment van kortsluiting arriveert. Vaak is dit door een opbouw van omgevingsprikkels, al dan niet in combinatie met in het algemeen niet lekker in het vel zitten door andere langdurige factoren (zoals de scheiding). Ik kan je echt van harte aanraden om speltherapie uit te proberen. Daar kijken we niet alleen naar hoe je kindje speelt/contact maakt met de omgeving, maar ook naar de prikkelverwerking. Dit kan enorm handig zijn om haar gedrag te begrijpen, ook de dominantie (al zit dit er bij sommige kindjes gewoon echt in). De therapeut kan je dan ook wat handvaten meegeven om te leren herkennen wanneer je dochter haar max nadert, en hoe je dan het beste kan reageren. Bij pittige dominante kindjes is dit straf of boos toespreken vaak juist niet het meeste effectief—het is alleen een tijdelijke oplossing. Erachter komen wat de prikkel is is vele malen belangrijker, en door boos te worden of het kind weg te sturen kom je hier natuurlijk niet achter.
Nogmaals, leg de nare reacties naast je neer. Ieder kindje heeft een eigen gebruiksaanwijzing. Jij hebt een pittig, lief meisje dat niet altijd weet wat ze met zichzelf aanmoet. Er is niks mis met haar (voor zover ik kan beoordelen uit wat je schrijft) en ook niks mis met haar opvoeding. Fijn dat je deze stappen zet om je dochtertje te helpen zich optimaal in haar hum te voelen en zichzelf te begrijpen. Heel veel succes!
Negeer de reacties hier maar van het gebruikelijke clubje veroordelende mamas die allemaal een internetcursusje kinderpsychologie hebben gedaan blijkbaar. Dit is het nadeel van online fora, dat je harde reacties krijgt van mensen die denken/doen alsof ze experts zijn maar klaarblijkelijk zelf qua inlevingsniveau en nuanceren nogal onderontwikkeld zijn gebleven (en ja, dit is een enorme pet peeve van mij juist omdat ik ook in mijn praktijk vaak zie hoe ouders allerlei complexen worden aangepraat door mensen uit de omgeving).
"Het zou nooit in me opgekomen zijn mijn vader of moeder te slaan" en "gruwelijk mis" zijn buitenproportionele reacties die aangeven dat de schrijfsters ervan een nogal gelimiteerde kennis hebben van hoe kinderen werken en ook hoe opvoeden werkt. "MIJN manier is de enige juiste omdat die voor MIJN kinderen werkte"... nou nee. Als ouders dan zelf ineens een temperamentvol kindje krijgen hebben ze pas door dat opvoeding er weinig mee te maken heeft, alleen in het sturen van de verdere ontwikkeling).
Nu dan mijn (een afgestudeerde psycholoog) bijdrage. Je 6-jarige doet slaan niet expres of bewust. Het is echt een gevalletje kortsluiting in de hersenen, waar achteraf ook pas wordt beseft dat de actie fout was. Vandaar dat kinderen vaak zelf verdrietig worden of sorry zeggen als ze het gevolg van hun actie zien. Het beste is inderdaad achterhalen wanneer en waardoor het kindje op het moment van kortsluiting arriveert. Vaak is dit door een opbouw van omgevingsprikkels, al dan niet in combinatie met in het algemeen niet lekker in het vel zitten door andere langdurige factoren (zoals de scheiding). Ik kan je echt van harte aanraden om speltherapie uit te proberen. Daar kijken we niet alleen naar hoe je kindje speelt/contact maakt met de omgeving, maar ook naar de prikkelverwerking. Dit kan enorm handig zijn om haar gedrag te begrijpen, ook de dominantie (al zit dit er bij sommige kindjes gewoon echt in). De therapeut kan je dan ook wat handvaten meegeven om te leren herkennen wanneer je dochter haar max nadert, en hoe je dan het beste kan reageren. Bij pittige dominante kindjes is dit straf of boos toespreken vaak juist niet het meeste effectief—het is alleen een tijdelijke oplossing. Erachter komen wat de prikkel is is vele malen belangrijker, en door boos te worden of het kind weg te sturen kom je hier natuurlijk niet achter.
Nogmaals, leg de nare reacties naast je neer. Ieder kindje heeft een eigen gebruiksaanwijzing. Jij hebt een pittig, lief meisje dat niet altijd weet wat ze met zichzelf aanmoet. Er is niks mis met haar (voor zover ik kan beoordelen uit wat je schrijft) en ook niks mis met haar opvoeding. Fijn dat je deze stappen zet om je dochtertje te helpen zich optimaal in haar hum te voelen en zichzelf te begrijpen. Heel veel succes!
zondag 13 september 2020 om 22:54
Joh trek het je niet aan. Je klinkt als een lieve moeder die realistisch en empathisch naar haar kind kijkt. Speltherapie is laagdrempelig en nuttig, hopelijk heb je er wat aan. Succes!WendyDV schreef: ↑13-09-2020 21:35Jammer dat er zoveel aannames worden gedaan aan de hand van 1 zin. Namelijk dat mijn dochter mij 1 keer geslagen heeft. Ik heb toch nergens gezegd dat ik dat heb geaccepteerd?
Geloof mij, mijn dochter heeft echt wel geweten dat dit veel te ver ging!!
Ik probeer alleen te kijken waar de frustratie vandaan komt. Ook al is er natuurlijk nooit een excuus om fysiek te worden.
Het is maar goed dat ik geen onzeker type ben. Want je wordt hier door een aantal lekker de grond in geboord. Gelukkig geloof ik niet dat mijn dochter ontspoort is, geen toekomst meer heeft en opvoeding mist omdat ze 1 keer heeft geslagen...
Op school gaat het goed. Geen problemen. Ook als we op visite zijn, verjaardag etc. zijn er over het algemeen weinig problemen. Dus in de ogen van anderen gedraagt mijn dochter zich prima. Maar ik zie ook een andere kant. Met name als vriendjes in haar omgeving zijn, bij haar spullen. Die ze moeilijk kan delen.
Als ik alleen met haar speel, doen we vaak rollenspelen. Ook verliest ze gewoon spelletjes en dit gaan dan prima.
Totdat ze dit met een vriendin doet, dan is de wereld te klein. Iemand opperde hier dat ze haar onzekerheid overschreeuwt door zo bazig te doen. Dit zou heel goed kunnen! Ze is namelijk af en toe erg onzeker.
Ik ga me eens verdiepen in speltherapie en kijken waarin school kan ondersteunen.
maandag 14 september 2020 om 00:29
Goede vraag, Heb inderdaad wel gelezen dat meisjes snel bazig genoemd worden, terwijl jongens bij hetzelfde gedrag als toekomstige leiders bestempeld worden.ibbeltje12 schreef: ↑13-09-2020 11:24Zou je dit gedrag ook als een probleem zien als ze een jongetje zou zijn? Dat constant ruzie maken misschien wel, maar dat competitieve?
maandag 14 september 2020 om 10:20
je had je bijdrage ook kunnen beperken tot je advies...snoopy1983 schreef: ↑13-09-2020 22:48Beste Wendy,
Negeer de reacties hier maar van het gebruikelijke clubje veroordelende mamas die allemaal een internetcursusje kinderpsychologie hebben gedaan blijkbaar. Dit is het nadeel van online fora, dat je harde reacties krijgt van mensen die denken/doen alsof ze experts zijn maar klaarblijkelijk zelf qua inlevingsniveau en nuanceren nogal onderontwikkeld zijn gebleven (en ja, dit is een enorme pet peeve van mij juist omdat ik ook in mijn praktijk vaak zie hoe ouders allerlei complexen worden aangepraat door mensen uit de omgeving).
"Het zou nooit in me opgekomen zijn mijn vader of moeder te slaan" en "gruwelijk mis" zijn buitenproportionele reacties die aangeven dat de schrijfsters ervan een nogal gelimiteerde kennis hebben van hoe kinderen werken en ook hoe opvoeden werkt. "MIJN manier is de enige juiste omdat die voor MIJN kinderen werkte"... nou nee. Als ouders dan zelf ineens een temperamentvol kindje krijgen hebben ze pas door dat opvoeding er weinig mee te maken heeft, alleen in het sturen van de verdere ontwikkeling).
Nu dan mijn (een afgestudeerde psycholoog) bijdrage. Je 6-jarige doet slaan niet expres of bewust. Het is echt een gevalletje kortsluiting in de hersenen, waar achteraf ook pas wordt beseft dat de actie fout was. Vandaar dat kinderen vaak zelf verdrietig worden of sorry zeggen als ze het gevolg van hun actie zien. Het beste is inderdaad achterhalen wanneer en waardoor het kindje op het moment van kortsluiting arriveert. Vaak is dit door een opbouw van omgevingsprikkels, al dan niet in combinatie met in het algemeen niet lekker in het vel zitten door andere langdurige factoren (zoals de scheiding). Ik kan je echt van harte aanraden om speltherapie uit te proberen. Daar kijken we niet alleen naar hoe je kindje speelt/contact maakt met de omgeving, maar ook naar de prikkelverwerking. Dit kan enorm handig zijn om haar gedrag te begrijpen, ook de dominantie (al zit dit er bij sommige kindjes gewoon echt in). De therapeut kan je dan ook wat handvaten meegeven om te leren herkennen wanneer je dochter haar max nadert, en hoe je dan het beste kan reageren. Bij pittige dominante kindjes is dit straf of boos toespreken vaak juist niet het meeste effectief—het is alleen een tijdelijke oplossing. Erachter komen wat de prikkel is is vele malen belangrijker, en door boos te worden of het kind weg te sturen kom je hier natuurlijk niet achter.
Nogmaals, leg de nare reacties naast je neer. Ieder kindje heeft een eigen gebruiksaanwijzing. Jij hebt een pittig, lief meisje dat niet altijd weet wat ze met zichzelf aanmoet. Er is niks mis met haar (voor zover ik kan beoordelen uit wat je schrijft) en ook niks mis met haar opvoeding. Fijn dat je deze stappen zet om je dochtertje te helpen zich optimaal in haar hum te voelen en zichzelf te begrijpen. Heel veel succes!
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
maandag 14 september 2020 om 12:58
Mijn zoon heeft veel baat gehad bij speltherapie. Ik zou daar zeker eens naar kijken.
Ik heb niet helemaal helder waarom je het bazige vervelend vind. Nog even je OP nagelezen en je zegt dat er snel ruzie komt met vriendjes, ze gemeen wordt en dat je elke seconde moet opletten anders gaat het mis.
Je zou er ook voor kunnen opteren om het gewoon eens te laten gaan. Je grijpt in als ze fysiek wordt naar een ander kind en als ze een ander kind begint uit te schelden ofzo. Maar een ruzie zou ik gewoon eens laten gebeuren. Want als jij elke keer ingrijpt, kunnen beide kinderen het nooit samen uitzoeken. En hoort je dochter bovendien elke keer van mama dat ze (weer) wat fout doet in haar gedrag richting het andere kind.
Een scheiding is heftig, je hele basis is weg. Dus speltherapie is best een goed idee. Maar kijk zelf ook naar je eigen aandeel in de ruzie die je kind krijgt met een ander kind. Misschien zit je er wel teveel bovenop? Geen idee hoor, ik ben er niet bij, maar als je elke seconde moet opletten, klinkt dat wel een beetje als er teveel bovenop zitten.
En scherp inderdaad, die opmerking of je dit bij een jongetje ook een issue zou vinden? Of is het dan misschien toch iets meer 'boys will be boys en ze mogen het samen uitzoeken, die ruzie'?
Ik heb niet helemaal helder waarom je het bazige vervelend vind. Nog even je OP nagelezen en je zegt dat er snel ruzie komt met vriendjes, ze gemeen wordt en dat je elke seconde moet opletten anders gaat het mis.
Je zou er ook voor kunnen opteren om het gewoon eens te laten gaan. Je grijpt in als ze fysiek wordt naar een ander kind en als ze een ander kind begint uit te schelden ofzo. Maar een ruzie zou ik gewoon eens laten gebeuren. Want als jij elke keer ingrijpt, kunnen beide kinderen het nooit samen uitzoeken. En hoort je dochter bovendien elke keer van mama dat ze (weer) wat fout doet in haar gedrag richting het andere kind.
Een scheiding is heftig, je hele basis is weg. Dus speltherapie is best een goed idee. Maar kijk zelf ook naar je eigen aandeel in de ruzie die je kind krijgt met een ander kind. Misschien zit je er wel teveel bovenop? Geen idee hoor, ik ben er niet bij, maar als je elke seconde moet opletten, klinkt dat wel een beetje als er teveel bovenop zitten.
En scherp inderdaad, die opmerking of je dit bij een jongetje ook een issue zou vinden? Of is het dan misschien toch iets meer 'boys will be boys en ze mogen het samen uitzoeken, die ruzie'?
maandag 14 september 2020 om 18:56
Ja dit vroeg ik me idd ook af: in hoeverre bijten de vriendjes en vriendinnetjes waar ze mee speelt niet zelf gewoon van zich af? Ik kan me voorstellen dat gecorrigeerd worden door je eigen leeftijdgenootjes meer indruk maakt dan door moeder. Heb je het idee dat haar vriendjes en vriendinnetjes het vervelend vinden?dannas schreef: ↑14-09-2020 12:58Mijn zoon heeft veel baat gehad bij speltherapie. Ik zou daar zeker eens naar kijken.
Ik heb niet helemaal helder waarom je het bazige vervelend vind. Nog even je OP nagelezen en je zegt dat er snel ruzie komt met vriendjes, ze gemeen wordt en dat je elke seconde moet opletten anders gaat het mis.
Je zou er ook voor kunnen opteren om het gewoon eens te laten gaan. Je grijpt in als ze fysiek wordt naar een ander kind en als ze een ander kind begint uit te schelden ofzo. Maar een ruzie zou ik gewoon eens laten gebeuren. Want als jij elke keer ingrijpt, kunnen beide kinderen het nooit samen uitzoeken. En hoort je dochter bovendien elke keer van mama dat ze (weer) wat fout doet in haar gedrag richting het andere kind.
Een scheiding is heftig, je hele basis is weg. Dus speltherapie is best een goed idee. Maar kijk zelf ook naar je eigen aandeel in de ruzie die je kind krijgt met een ander kind. Misschien zit je er wel teveel bovenop? Geen idee hoor, ik ben er niet bij, maar als je elke seconde moet opletten, klinkt dat wel een beetje als er teveel bovenop zitten.
En scherp inderdaad, die opmerking of je dit bij een jongetje ook een issue zou vinden? Of is het dan misschien toch iets meer 'boys will be boys en ze mogen het samen uitzoeken, die ruzie'?
dinsdag 15 september 2020 om 12:32
Prachtige reactie!snoopy1983 schreef: ↑13-09-2020 22:48Beste Wendy,
Negeer de reacties hier maar van het gebruikelijke clubje veroordelende mamas die allemaal een internetcursusje kinderpsychologie hebben gedaan blijkbaar. Dit is het nadeel van online fora, dat je harde reacties krijgt van mensen die denken/doen alsof ze experts zijn maar klaarblijkelijk zelf qua inlevingsniveau en nuanceren nogal onderontwikkeld zijn gebleven (en ja, dit is een enorme pet peeve van mij juist omdat ik ook in mijn praktijk vaak zie hoe ouders allerlei complexen worden aangepraat door mensen uit de omgeving).
"Het zou nooit in me opgekomen zijn mijn vader of moeder te slaan" en "gruwelijk mis" zijn buitenproportionele reacties die aangeven dat de schrijfsters ervan een nogal gelimiteerde kennis hebben van hoe kinderen werken en ook hoe opvoeden werkt. "MIJN manier is de enige juiste omdat die voor MIJN kinderen werkte"... nou nee. Als ouders dan zelf ineens een temperamentvol kindje krijgen hebben ze pas door dat opvoeding er weinig mee te maken heeft, alleen in het sturen van de verdere ontwikkeling).
Nu dan mijn (een afgestudeerde psycholoog) bijdrage. Je 6-jarige doet slaan niet expres of bewust. Het is echt een gevalletje kortsluiting in de hersenen, waar achteraf ook pas wordt beseft dat de actie fout was. Vandaar dat kinderen vaak zelf verdrietig worden of sorry zeggen als ze het gevolg van hun actie zien. Het beste is inderdaad achterhalen wanneer en waardoor het kindje op het moment van kortsluiting arriveert. Vaak is dit door een opbouw van omgevingsprikkels, al dan niet in combinatie met in het algemeen niet lekker in het vel zitten door andere langdurige factoren (zoals de scheiding). Ik kan je echt van harte aanraden om speltherapie uit te proberen. Daar kijken we niet alleen naar hoe je kindje speelt/contact maakt met de omgeving, maar ook naar de prikkelverwerking. Dit kan enorm handig zijn om haar gedrag te begrijpen, ook de dominantie (al zit dit er bij sommige kindjes gewoon echt in). De therapeut kan je dan ook wat handvaten meegeven om te leren herkennen wanneer je dochter haar max nadert, en hoe je dan het beste kan reageren. Bij pittige dominante kindjes is dit straf of boos toespreken vaak juist niet het meeste effectief—het is alleen een tijdelijke oplossing. Erachter komen wat de prikkel is is vele malen belangrijker, en door boos te worden of het kind weg te sturen kom je hier natuurlijk niet achter.
Nogmaals, leg de nare reacties naast je neer. Ieder kindje heeft een eigen gebruiksaanwijzing. Jij hebt een pittig, lief meisje dat niet altijd weet wat ze met zichzelf aanmoet. Er is niks mis met haar (voor zover ik kan beoordelen uit wat je schrijft) en ook niks mis met haar opvoeding. Fijn dat je deze stappen zet om je dochtertje te helpen zich optimaal in haar hum te voelen en zichzelf te begrijpen. Heel veel succes!
Ik heb dit verheugd gelezen. Kinderen zijn niet meteen ontspoord voor de rest van hun leven als ze een keer een fout maken...holladijee!
