Kinderen
alle pijlers
Eindelijk thuis uit ziekenhuis, maar zonder kind...
dinsdag 18 maart 2008 om 08:20
Afgelopen woensdag ben ik na 37 weken zwangerschap, via een keizersnede bevallen van mijn eerste kindje. Aangezien ik zwangerschapsvergiftiging heb gehad, heeft mijn zoontje een groeiachterstand opgelopen. Hij is 44 cm groot en had een geboortegewicht van 2025 gram. Gelukkig is hij verder gezond! Nu ben ik gisteren na een ziekenhuisopname van 2 weken thuisgekomen......zonder kind! Aangezien hij nog niet voldoende zelfstandig kan drinken en nog lichttherapie krijgt voor 'geel zien', mag hij voorlopig nog niet naar huis. In eerste instantie was ik best blij dat ik naar huis mocht, maar nu, eenmaal thuis, voel ik me verscheurd. Natuurlijk weet ik verstandelijk wel dat het beter voor hem is om in het ziekenhuis te zijn, maar voor mijn gevoel klopt het gewoon helemaal niet. Maandenlang zat hij lekker in mijn buik en ineens wordt hij eruit gesneden, naar de kinderafdeling gebracht en kan ik hem 2 keer daags 20 minuten bezoeken. Toen ik zelf nog in het ziekehuis lag, kon ik verder natuulijk ook niets voor hem doen, maar het gaf me in ieder geval het gevoel dat ik bij hem in de buurt was. Naast mijn bed had ik een tv schermpje, waardoor ik de hele dag gezapig naar mijn kindje kon kijken. Nu voelt mijn lichaam en mijn huis leeg en ben ik een hormonaal en emotioneel wrak. Ergens voelt het alsof ik mijn kind in de steek heb gelaten. Ik besef heel goed dat wij heel gelukkig mogen zijn dat wij een (relatief) gezond kindje hebben. Ik word dagelijks op de kinderafdeling geconfronteerd met ouders die in veel vreselijkere situaties zitten, maar soms vind ik mezelf zo ontzettend zielig!! Straks komt de kraamhulp, waar ik nog 2 dagen recht op heb. Ook zo iets, geen idee wat ik haar zou moeten laten doen!! Zit ik hier met een kraamhulp, zonder baby.
Toch fijn om even mijn gevoel van me te kunnen afschrijven! Misschien zijn er vrouwen die mijn situatie en gevoel herkennen of begrijpen....
Toch fijn om even mijn gevoel van me te kunnen afschrijven! Misschien zijn er vrouwen die mijn situatie en gevoel herkennen of begrijpen....
dinsdag 18 maart 2008 om 08:25
Ik ben op zich heel blij dat alles met je kindje goed is en met jou natuurlijk! Want ik schrok in het begin wel heel even.
Maar het is raar, je stelt je in dat je met kindje naar huis gaat en nu kom je thuis, leeg kamertje en kindje daar. Dat is natuurlijk heel raar. Ik hoop dat het kindje gauw naar huis mag!
dinsdag 18 maart 2008 om 08:33
dinsdag 18 maart 2008 om 08:38
Ik herken het en begrijp het.
Mijn zoontjes zijn na een zwangerschap van 33 weken geboren, ook door een pracht van een zwangerschapsvergiftiging en ook gehaald door middel van een keizersnee. De jongens gingen direct de couveuse in en uiteindelijk hebben ze drie weken in het ziekenhuis gelegen. Ik moest na zes dagen weer naar huis en ik vond het waardeloos. Echt waardeloos! Ik kwam thuis in een leeg huis en tufte twee keer per dag naar het ziekenhuis om mijn zoontjes te zien en te verzorgen. In die tijd voelde ik me nog niet echt moeder; eerder een deeltijdmoeder. Thuis sliep ik, at ik en keek ik televisie. In het ziekenhuis verzorgde ik mijn kindjes, had ze bij me en voelde me dan intens verbonden met ze. Eenmaal weer thuis was ik eigenlijk alleen maar verdrietig.
Meis, het is flink kut (excusez le mot) om thuis te komen zonder kind! Toen de mannetjes naar huis kwamen, had ik eigenlijk geen idee wat ik met ze moest doen. Heel erg, maar het ziekenhuis voelde, ondanks dat ik het er vreselijk vond, toch veilig. Nu zijn mijn zoontjes een jaar en gaat alles helemaal goed met ze! Het verdriet om de kraamtijd (welke kraamtijd?) is grotendeels weg. Soms steekt het nog de kop op, maar het is veel minder en veel minder heftig dan ongeveer negen maanden geleden.
Wat ik zelf heel vervelend vond, was dat iedereen tegen me zei dat ik maar moest genieten van de kraamtijd. Welke kraamtijd? Ik zat in ieder geval niet op de welbekende roze wolk waar iedereen in mijn omgeving het maar over heeft! Het was eerder een donderwolk!
Ligt jouw zoontje op de medium care? Ligt hij in de couveuse, een warmtebedje of een wiegje? Heeft hij een sonde? Het zal eigenlijk wel, anders had je hem mee naar huis gekregen! Ik kreeg mijn jongste zoontje (jaja, drie minuten jonger dan zijn broer) mee naar huis toen hij 2100 gram woog, maar hij dronk alles zelf. Het zelf kunnen en willen drinken was bij mijn ziekenhuis het critirium om mijn kindjes al dan niet naar huis te mogen laten gaan.
Als je vragen hebt of je wil je gevoelens van je afschrijven, ik heb een groot flapoor en een laptop! Ik kan me zelf nog heel goed herinneren hoe eenzaam ik me voelde toen ik naar huis ging zonder kindjes...Weinig mensen (lees: geen) hadden zoiets meegemaakt in mijn omgeving en konden zich als gevolg daarvan weinig voorstellen bij mijn verdriet, angsten en onzekerheden over mijn toch gezond geboren kindjes.
Mijn zoontjes zijn na een zwangerschap van 33 weken geboren, ook door een pracht van een zwangerschapsvergiftiging en ook gehaald door middel van een keizersnee. De jongens gingen direct de couveuse in en uiteindelijk hebben ze drie weken in het ziekenhuis gelegen. Ik moest na zes dagen weer naar huis en ik vond het waardeloos. Echt waardeloos! Ik kwam thuis in een leeg huis en tufte twee keer per dag naar het ziekenhuis om mijn zoontjes te zien en te verzorgen. In die tijd voelde ik me nog niet echt moeder; eerder een deeltijdmoeder. Thuis sliep ik, at ik en keek ik televisie. In het ziekenhuis verzorgde ik mijn kindjes, had ze bij me en voelde me dan intens verbonden met ze. Eenmaal weer thuis was ik eigenlijk alleen maar verdrietig.
Meis, het is flink kut (excusez le mot) om thuis te komen zonder kind! Toen de mannetjes naar huis kwamen, had ik eigenlijk geen idee wat ik met ze moest doen. Heel erg, maar het ziekenhuis voelde, ondanks dat ik het er vreselijk vond, toch veilig. Nu zijn mijn zoontjes een jaar en gaat alles helemaal goed met ze! Het verdriet om de kraamtijd (welke kraamtijd?) is grotendeels weg. Soms steekt het nog de kop op, maar het is veel minder en veel minder heftig dan ongeveer negen maanden geleden.
Wat ik zelf heel vervelend vond, was dat iedereen tegen me zei dat ik maar moest genieten van de kraamtijd. Welke kraamtijd? Ik zat in ieder geval niet op de welbekende roze wolk waar iedereen in mijn omgeving het maar over heeft! Het was eerder een donderwolk!
Ligt jouw zoontje op de medium care? Ligt hij in de couveuse, een warmtebedje of een wiegje? Heeft hij een sonde? Het zal eigenlijk wel, anders had je hem mee naar huis gekregen! Ik kreeg mijn jongste zoontje (jaja, drie minuten jonger dan zijn broer) mee naar huis toen hij 2100 gram woog, maar hij dronk alles zelf. Het zelf kunnen en willen drinken was bij mijn ziekenhuis het critirium om mijn kindjes al dan niet naar huis te mogen laten gaan.
Als je vragen hebt of je wil je gevoelens van je afschrijven, ik heb een groot flapoor en een laptop! Ik kan me zelf nog heel goed herinneren hoe eenzaam ik me voelde toen ik naar huis ging zonder kindjes...Weinig mensen (lees: geen) hadden zoiets meegemaakt in mijn omgeving en konden zich als gevolg daarvan weinig voorstellen bij mijn verdriet, angsten en onzekerheden over mijn toch gezond geboren kindjes.
dinsdag 18 maart 2008 om 08:40
Marieke, het lijkt mij ook vreselijk. Kennissen van mij hebben ruim zes weken geleden een zoontje gekregen (ook met een spoedkeizersnede) en dat ventje ligt nog in het ziekenhuis vanwege slikproblemen e.d.. Maar zij mogen wel dag en nacht bij hem zijn. Ik begrijp dan die 2 keer 20 minuten bij jou niet?! Dat is te toch veel te weinig?
dinsdag 18 maart 2008 om 08:44
Ik moet echt leren om alles wat ik wil zeggen in een post te verwerken...
Ik mocht trouwens ook twee keer per dag bij mijn zoontjes zijn, maar wel langer dan 20 minuten. Wij gingen dan met ze buidelen en deden dit ongeveer een uur per keer. De rest van de tijd zat ik alleen maar verliefd naar ze te kijken, terwijl ze in de couveuse lagen, gaf ik borstvoeding of hielp ik met de sondevoeding. Ik was al met al een uur of zeven per dag in het ziekenhuis: 's ochtends vier uur (van 8 tot 12) en 's avonds van half acht tot half elf. Mij gaf het veel rust om toch naast ze te zitten en naar ze te kijken.
Ik mocht trouwens ook twee keer per dag bij mijn zoontjes zijn, maar wel langer dan 20 minuten. Wij gingen dan met ze buidelen en deden dit ongeveer een uur per keer. De rest van de tijd zat ik alleen maar verliefd naar ze te kijken, terwijl ze in de couveuse lagen, gaf ik borstvoeding of hielp ik met de sondevoeding. Ik was al met al een uur of zeven per dag in het ziekenhuis: 's ochtends vier uur (van 8 tot 12) en 's avonds van half acht tot half elf. Mij gaf het veel rust om toch naast ze te zitten en naar ze te kijken.
dinsdag 18 maart 2008 om 08:49
dinsdag 18 maart 2008 om 08:50
Wat een rotsituatie meis, kan me heel goed indenken dat dit je zwaar valt !!
Natuurlijk besef je rationeel dat het het beste is voor je kindje, en dat er ergere dingen zijn. Maar gevoelsmatig is deze situatie gewoon klote !
een pasgeborene hoort gewoon lekker dicht bij de moeder te zijn. elk moment even kunnen kijken naar je menneke... en nu kan dat niet.
hoop voor je dat jullie kindje snel thuis komt !
sterkte en gefeliciteerd met jullie zoon!
Natuurlijk besef je rationeel dat het het beste is voor je kindje, en dat er ergere dingen zijn. Maar gevoelsmatig is deze situatie gewoon klote !
een pasgeborene hoort gewoon lekker dicht bij de moeder te zijn. elk moment even kunnen kijken naar je menneke... en nu kan dat niet.
hoop voor je dat jullie kindje snel thuis komt !
sterkte en gefeliciteerd met jullie zoon!
dinsdag 18 maart 2008 om 08:53
Marieke, allereerst gefeliciteerd met je knul!
Ik herken het ook, mijn dochter is te vroeg geboren na een waardeloze zwangerschap die ik gedeeltelijk in het ziekenhuis heb "uitgelegen". En dat ik zonder dochter na huis moest, twee dagen na haar geboorte vond ik na alle gedoe weer een ongekend dieptepunt. Gelukkig mocht ik wel hele dagen in het ziekenhuis rondhangen, dochter zelf zoveel mogelijk verzorgen en met haar kangeroëen (geen idee op welke e de puntjes moeten). Jij schijft dat je maar 2 keer 20 minuten bij je zoon mag zijn en dat snap ik dus niet zo goed, zeker niet omdat je aangeeft dat hij verder prima gezond is. Misschien kun je het hier eens over hebben met artsen en verpleging. Want het lijkt me niet verkeerd als jullie meer tijd met elkaar door kunnen brengen. Kan de kraamhulp ondertussen thuis even de voorjaarsschoonmaak doen, ofzo
Sterkte ermee!
Ik herken het ook, mijn dochter is te vroeg geboren na een waardeloze zwangerschap die ik gedeeltelijk in het ziekenhuis heb "uitgelegen". En dat ik zonder dochter na huis moest, twee dagen na haar geboorte vond ik na alle gedoe weer een ongekend dieptepunt. Gelukkig mocht ik wel hele dagen in het ziekenhuis rondhangen, dochter zelf zoveel mogelijk verzorgen en met haar kangeroëen (geen idee op welke e de puntjes moeten). Jij schijft dat je maar 2 keer 20 minuten bij je zoon mag zijn en dat snap ik dus niet zo goed, zeker niet omdat je aangeeft dat hij verder prima gezond is. Misschien kun je het hier eens over hebben met artsen en verpleging. Want het lijkt me niet verkeerd als jullie meer tijd met elkaar door kunnen brengen. Kan de kraamhulp ondertussen thuis even de voorjaarsschoonmaak doen, ofzo
Sterkte ermee!
dinsdag 18 maart 2008 om 09:03
Gefeliciteerd met je zoon! Als ik jou was zou ik de kraamhulp vragen of de hulp opgeschort mag worden voor als je zoon uit het ziekenhuis komt, dan heb je het pas echt nodig.
Misschien dat ze dan nu af en toe heel even langs kunnen komen voor een uurtje voor de controles, en misschien even een klein huishoudelijk rondje.
Ik zt ooit in dezelfde situatie en heb de kraamhulp naar huis gestuurd omdat ik in het ziekenhuis zat bij mijn baby en niet thuis wilde toekijken hoe zij het huis schoonmaakte.
Ik kreeg toen nog een paar dagen hulp toen mijn baby thuis kwam.
Misschien dat ze dan nu af en toe heel even langs kunnen komen voor een uurtje voor de controles, en misschien even een klein huishoudelijk rondje.
Ik zt ooit in dezelfde situatie en heb de kraamhulp naar huis gestuurd omdat ik in het ziekenhuis zat bij mijn baby en niet thuis wilde toekijken hoe zij het huis schoonmaakte.
Ik kreeg toen nog een paar dagen hulp toen mijn baby thuis kwam.
dinsdag 18 maart 2008 om 09:04
Hoi Marieke,
Ruim 2 jaar geleden is mijn dochter met 35 weken geboren. Te vroeg om nog mee naar huis te kunnen. Ik mocht 8 dagen in zh blijven en daarna moest zij nog een week blijven. Het was idd vreemd om haar daar achter te laten, maar daarna was het ook vreemd om haar mee naar huis te krijgen. Krijg je toch een kind mee die je maar paar uur per dag mee gemaakt hebt. Ik ging smorgens om 8 uur naar zh voor eerste voeding, om 11 uur en soms om 14 uur (sloeg ook wel eens over, want dat heen en weren ging zo kort na de bevalling niet in mijn koude kleren zitten), om 17 uur en om 20 uur samen met mijn man. De late avond en nacht gingen we niet (deden we ook niet toen ik in zh was). Het voeding ging eigenlijk volgens strak plan en echt veel tijd om te kroelen e.d. was er niet. Kindjes moeten rusten in het zh. Wel jammer achteraf. Het heen en weren had ook tot gevolg dat mijn bv drastisch achteruit liep en uiteindelijk opdroogde. Voor bv heb je rust nodig. En aangezien mijn dochter niet zelf dronk, maar alles via sonde was ik aangewezen op de kolf. Heb het na 2 weken dan ook opgegeven, ik was doodop. Achteraf vind ik dat erg jammer. Ik vond ook dat ze daar op de couv afdeling je helemaal niet stimuleren om bv te geven.
Ik moet ook eerlijk zeggen dat de hele periode achteraf wel veel indruk op me gemaakt heeft en dat veel mensen er erg laconiek over deden en ons continue vroegen waarom dochter nog niet mee naar huis kon e.d. Het leek alsof ze het onzin vonden dat ze daar was (kindjes van die leeftijd hebben vaak moeite met drinken en je kan toch echt geen kind mee naar huis nemen wat niet drinkt. De organen zijn te gevoelig voor lage waardes in het bloed, dus die moesten steeds gecontroleerd worden. Daarnaaast ging ze ook geel zien). Zo raar vond ik dat. Soms denk ik wel terug aan die periode, natuurlijk is alles goed gekomen, maar een kindje dat niet drinkt en niet actief is en alleen maar moe moe moe, dat heeft toch indruk op me gemaakt. Het bleef maar in mijn hoofd zitten: ze wil liever slapen dan drinken, als je niets doet dan ontwaakt ze niet meer uit die slaap.
Ik wens je veel sterkte.
Ruim 2 jaar geleden is mijn dochter met 35 weken geboren. Te vroeg om nog mee naar huis te kunnen. Ik mocht 8 dagen in zh blijven en daarna moest zij nog een week blijven. Het was idd vreemd om haar daar achter te laten, maar daarna was het ook vreemd om haar mee naar huis te krijgen. Krijg je toch een kind mee die je maar paar uur per dag mee gemaakt hebt. Ik ging smorgens om 8 uur naar zh voor eerste voeding, om 11 uur en soms om 14 uur (sloeg ook wel eens over, want dat heen en weren ging zo kort na de bevalling niet in mijn koude kleren zitten), om 17 uur en om 20 uur samen met mijn man. De late avond en nacht gingen we niet (deden we ook niet toen ik in zh was). Het voeding ging eigenlijk volgens strak plan en echt veel tijd om te kroelen e.d. was er niet. Kindjes moeten rusten in het zh. Wel jammer achteraf. Het heen en weren had ook tot gevolg dat mijn bv drastisch achteruit liep en uiteindelijk opdroogde. Voor bv heb je rust nodig. En aangezien mijn dochter niet zelf dronk, maar alles via sonde was ik aangewezen op de kolf. Heb het na 2 weken dan ook opgegeven, ik was doodop. Achteraf vind ik dat erg jammer. Ik vond ook dat ze daar op de couv afdeling je helemaal niet stimuleren om bv te geven.
Ik moet ook eerlijk zeggen dat de hele periode achteraf wel veel indruk op me gemaakt heeft en dat veel mensen er erg laconiek over deden en ons continue vroegen waarom dochter nog niet mee naar huis kon e.d. Het leek alsof ze het onzin vonden dat ze daar was (kindjes van die leeftijd hebben vaak moeite met drinken en je kan toch echt geen kind mee naar huis nemen wat niet drinkt. De organen zijn te gevoelig voor lage waardes in het bloed, dus die moesten steeds gecontroleerd worden. Daarnaaast ging ze ook geel zien). Zo raar vond ik dat. Soms denk ik wel terug aan die periode, natuurlijk is alles goed gekomen, maar een kindje dat niet drinkt en niet actief is en alleen maar moe moe moe, dat heeft toch indruk op me gemaakt. Het bleef maar in mijn hoofd zitten: ze wil liever slapen dan drinken, als je niets doet dan ontwaakt ze niet meer uit die slaap.
Ik wens je veel sterkte.
dinsdag 18 maart 2008 om 09:06
Hé Marieke!
Mijn verhaal is ongeveer hetzelfde als het jouwe, dus ja, ik herken het helemaal. Het is gewoon absoluut niet wat je ervan verwacht als je met zo'n dikke buik het ziekenhuis ingaat, verwacht je er met baby uit te komen. Weg roze wolk, weg kraamtijd zoals je hem voor ogen had. Vooral het schuldgevoel herken ik enorm. Dat ging bij mij over toen de uitgerekende datum voorbij was. Ik vond het met name moeilijk dat ze hem zomaar uit mijn buik gehaald hadden, terwijl hij daar nog lekker wilde blijven zitten, maar na die datum zwakte dat gevoel een beetje af. Hij had er toch een keer uit moeten komen
Het is in ieder geval goed nieuws dat jullie manneke verder gezond is en ik hoop met je mee dat hij heel snel lekker met je mee naar huis mag!
ps: jouw motto stond op ons geboortekaartje!
Mijn verhaal is ongeveer hetzelfde als het jouwe, dus ja, ik herken het helemaal. Het is gewoon absoluut niet wat je ervan verwacht als je met zo'n dikke buik het ziekenhuis ingaat, verwacht je er met baby uit te komen. Weg roze wolk, weg kraamtijd zoals je hem voor ogen had. Vooral het schuldgevoel herken ik enorm. Dat ging bij mij over toen de uitgerekende datum voorbij was. Ik vond het met name moeilijk dat ze hem zomaar uit mijn buik gehaald hadden, terwijl hij daar nog lekker wilde blijven zitten, maar na die datum zwakte dat gevoel een beetje af. Hij had er toch een keer uit moeten komen
Het is in ieder geval goed nieuws dat jullie manneke verder gezond is en ik hoop met je mee dat hij heel snel lekker met je mee naar huis mag!
ps: jouw motto stond op ons geboortekaartje!
dinsdag 18 maart 2008 om 09:09
dinsdag 18 maart 2008 om 09:37
herkenbaar alleen bij mij was het zo:
2e zwangerschap en met de oudste in een pretpark krijg ik ineens een enorme bloeding, spijkerbroek zat onder, naar ziekenhuis direct opgenomen.Ik had een gecontroleerde zwangerschap al vanwege hoge bloeddruk (dus geen verloskundige maar gynaecoloog en al paar echo's achter de rug). Vanwege mogelijke vroeggeboorte per ambulance toen overgebracht naar ander ziekenhuis dat daartoe uitgerust was. Het was toen zondagavond dat ik opgenomen werd en ik kreeg voor het geval iets toegediend om het longrijpingsproces bij mijn kindje op gang te brengen..... voor geval dat ...
Bloeddruk bleef gevaarlijk hoog en nieren en leven waren niet in orde.
Op woensdagmorgen nieuwe echo en toen werd een tweede placenta opgemerkt , die hadden ze nooit eerder gezien !
Er waren stolsels te zien en de baby lag zo dat niet goed in te schatten was wat zijn toestand was. Binnen een uur lag ik op de O.K. en werd middels keizersnede mijn zoontje gehaald:
27 weken oud , 830 gram en 33 cm !!!!
Gelijk couveuse toeters en bellen en ik HELPP syndroom, ben erg ziek geweest, op sterven na dood, na de bevalling. Dat duurde ca 1 week voordat e.e.a. zich ten goede stabiliseerde.
Zoontje moest 3 maanden lang in ziekenhuis blijven en werd een week voor de uitgerekende datum uit ziekenhuis ontslagen. Was in die tussentijd ook tweemaal aan een liesbreukje geopereerd.
Wat een tijd !!!!! zoveel emoties, bang, angst, boosheid, verwardheid,. niet weten wat te doen, wat te voelen, niet durven hechten, bang voor toekomst etc etc.
Maar het is allemaal goed gekomen , gelukkig!
Lieve TO wat ik gedaan heb in die tijd (al begonnen in ziekenhuis toen ik daar zelf nog lag) was alles wat in me opkwam van me afschrijven, echt alles. Vorige maand las ik het nog es terug en tranen schoten me uit.....
Dat van me afschrijven heeft bijgedragen aan verwerking en was belangrijk (vond ik) om het te blijven herinneren.
2e zwangerschap en met de oudste in een pretpark krijg ik ineens een enorme bloeding, spijkerbroek zat onder, naar ziekenhuis direct opgenomen.Ik had een gecontroleerde zwangerschap al vanwege hoge bloeddruk (dus geen verloskundige maar gynaecoloog en al paar echo's achter de rug). Vanwege mogelijke vroeggeboorte per ambulance toen overgebracht naar ander ziekenhuis dat daartoe uitgerust was. Het was toen zondagavond dat ik opgenomen werd en ik kreeg voor het geval iets toegediend om het longrijpingsproces bij mijn kindje op gang te brengen..... voor geval dat ...
Bloeddruk bleef gevaarlijk hoog en nieren en leven waren niet in orde.
Op woensdagmorgen nieuwe echo en toen werd een tweede placenta opgemerkt , die hadden ze nooit eerder gezien !
Er waren stolsels te zien en de baby lag zo dat niet goed in te schatten was wat zijn toestand was. Binnen een uur lag ik op de O.K. en werd middels keizersnede mijn zoontje gehaald:
27 weken oud , 830 gram en 33 cm !!!!
Gelijk couveuse toeters en bellen en ik HELPP syndroom, ben erg ziek geweest, op sterven na dood, na de bevalling. Dat duurde ca 1 week voordat e.e.a. zich ten goede stabiliseerde.
Zoontje moest 3 maanden lang in ziekenhuis blijven en werd een week voor de uitgerekende datum uit ziekenhuis ontslagen. Was in die tussentijd ook tweemaal aan een liesbreukje geopereerd.
Wat een tijd !!!!! zoveel emoties, bang, angst, boosheid, verwardheid,. niet weten wat te doen, wat te voelen, niet durven hechten, bang voor toekomst etc etc.
Maar het is allemaal goed gekomen , gelukkig!
Lieve TO wat ik gedaan heb in die tijd (al begonnen in ziekenhuis toen ik daar zelf nog lag) was alles wat in me opkwam van me afschrijven, echt alles. Vorige maand las ik het nog es terug en tranen schoten me uit.....
Dat van me afschrijven heeft bijgedragen aan verwerking en was belangrijk (vond ik) om het te blijven herinneren.
dinsdag 18 maart 2008 om 09:45
Het is kut. Ik weet er alles van. Kreeg welliswaar zoon wel mee naar huis na 10 dagen ziekenuis, maar een maand later lag hij er weer met een hartafwijking.
Maar, hoe ziek mijn zoon ook was (hij lag op de IC), ik mocht 24 uur per dag bij hem zijn. Alleen als de artsen hun ronde over de IC deden moesten de ouders weg. Blijven slapen ging op de IC ook niet, maar verder heb ik bijna de hele dag naast zijn bed gezeten. Voorgelezen, in een dagboekje geschreven, zijn handje vast gehouden, over zijn wangetje geaait.
Ik verbaas me dus ook een beetje over die 2x20 minuten. Dat is echt veel te weinig. Kinderen hebben hun mama nodig, juist als ze ziek zijn. Kun je zelf niet vaker gaan, of doet het ziekenhuis moeilijk? Want in dat laatste geval zou ik het wel even bespreken in het ziekenhuis. Dat lichamelijk contact voor de hechting erg belangrijk is en je graag je kindje vaker wilt zien.
Sterkte!
Maar, hoe ziek mijn zoon ook was (hij lag op de IC), ik mocht 24 uur per dag bij hem zijn. Alleen als de artsen hun ronde over de IC deden moesten de ouders weg. Blijven slapen ging op de IC ook niet, maar verder heb ik bijna de hele dag naast zijn bed gezeten. Voorgelezen, in een dagboekje geschreven, zijn handje vast gehouden, over zijn wangetje geaait.
Ik verbaas me dus ook een beetje over die 2x20 minuten. Dat is echt veel te weinig. Kinderen hebben hun mama nodig, juist als ze ziek zijn. Kun je zelf niet vaker gaan, of doet het ziekenhuis moeilijk? Want in dat laatste geval zou ik het wel even bespreken in het ziekenhuis. Dat lichamelijk contact voor de hechting erg belangrijk is en je graag je kindje vaker wilt zien.
Sterkte!
dinsdag 18 maart 2008 om 09:51
Dikke knuffel! Natuurlijk mag je je verdrietig voelen omdat je alleen thuis bent zonder je kindje. Echt balen dat je niet lekker bij je zoontje in het ziekenhuis mocht blijven en niet vaker en langer naar hem toe kan.
Mijn dochter heeft 4 dagen op de high care aan de monitor gelegen, ook ik ben met een een keizersnee bevallen. (Maar dan na 42,5 week, toch wat anders dan de meeste anderen hier) Gelukkig mocht mijn dochter na 4 dagen gelijk met mij mee naar huis, maar ik word toch nog erg verdrietig als ik aan de eerste vier dagen terug denk. Natuurlijk veel minder erg dan sommigen anderen hier bij wie het veel langer heeft geduurd, maar ik vind best dat ik daar verdrietig over mag zijn. Net zoals jij verdrietig mag zijn dat je zoontje niet bij je is 'ook al' is hij verder gezond!
Mijn dochter heeft 4 dagen op de high care aan de monitor gelegen, ook ik ben met een een keizersnee bevallen. (Maar dan na 42,5 week, toch wat anders dan de meeste anderen hier) Gelukkig mocht mijn dochter na 4 dagen gelijk met mij mee naar huis, maar ik word toch nog erg verdrietig als ik aan de eerste vier dagen terug denk. Natuurlijk veel minder erg dan sommigen anderen hier bij wie het veel langer heeft geduurd, maar ik vind best dat ik daar verdrietig over mag zijn. Net zoals jij verdrietig mag zijn dat je zoontje niet bij je is 'ook al' is hij verder gezond!
dinsdag 18 maart 2008 om 09:55
Ik herken het ook helemaal. Mijn dochter is geboren met een gewicht van 2130 gram en 47 cm en lag 2 weken in het ziekenhuis. Mijn zoontje is geboren met een gewicht van 1050 gram en 35 cm en lag 9 weken in het ziekenhuis.
Thuiskomen zonder kind is vreselijk. Je bent bevallen, hebt een kindje maar kunt daar niet bij zijn. Bij mijn dochter moest ik na 24 uur naar huis, bij mijn zoon na 5 dagen. Kraamzorg wilde ik bij mijn zoon niet meer, bij mijn dochter wel gehad, maar zonder baby kon ze niets doen.
Probeer gewoon zo veel mogelijk langs te gaan, doe zoveel mogelijk zelf en probeer ook je rust te nemen.
Het komt uiteindelijk allemaal goed, maar het zal best even tijd kosten om je kraamtijd en bevalling te verwerken.
En bedenk dat je je kindje niet in de steek laat. Ik weet dat het zo voelt, maar het is echt niet zo. En ookal zijn er ergere situaties, jouw situatie is ook gewoon niet leuk en daar mag je best verdrietig om zijn. Er is altijd iets ergers, maar dat wil niet zeggen dat jouw gevoel er niet mag zijn.
Thuiskomen zonder kind is vreselijk. Je bent bevallen, hebt een kindje maar kunt daar niet bij zijn. Bij mijn dochter moest ik na 24 uur naar huis, bij mijn zoon na 5 dagen. Kraamzorg wilde ik bij mijn zoon niet meer, bij mijn dochter wel gehad, maar zonder baby kon ze niets doen.
Probeer gewoon zo veel mogelijk langs te gaan, doe zoveel mogelijk zelf en probeer ook je rust te nemen.
Het komt uiteindelijk allemaal goed, maar het zal best even tijd kosten om je kraamtijd en bevalling te verwerken.
En bedenk dat je je kindje niet in de steek laat. Ik weet dat het zo voelt, maar het is echt niet zo. En ookal zijn er ergere situaties, jouw situatie is ook gewoon niet leuk en daar mag je best verdrietig om zijn. Er is altijd iets ergers, maar dat wil niet zeggen dat jouw gevoel er niet mag zijn.
dinsdag 18 maart 2008 om 10:54
dinsdag 18 maart 2008 om 11:07
Bedankt voor al jullie verhalen en lieve reacties.
Het is niet zo dat ik niet vaker dan 2 keer per dag naar het ziekenhuis mág. Maar in verband met mijn eigen conditie, vervoer en kolftijden, red ik het niet vaker dan dat. Ik ga 's ochtends met mijn moeder. Mijn man gaat na zijn werk en 's avonds gaan we nog een keer samen. Aangezien de baby erg vermoeid is en veel moet rusten moet de verzorging (verschonen en voeden) binnen 20 minuten gebeurt zijn. Helaas was het niet mogelijk om de kraamzorg uit te stellen. Als de baby thuis komt het ik nog recht op 4 uur "zorg na opname". De kraamzorg is inmiddels gearriveerd en is een schat! Ze staat nu babykleertjes te strijken.
Het is goed om te horen dat het bij jullie allemaal goed is gekomen en ik hoop dan ook dat ik deze rotsiuatie snel vergeten ben als mijn kindje eenmaal thuis is.
@ spitsmuisje: je verhaal is erg herkenbaar voor mij. Ook de reacties van anderen. Iedereen staat je de hele dag maar te feliciteren, terwijl je helemaal niet in de feeststemming bent.
@ floep: het is ook de tekst op ons geboortekaartje!
Het is niet zo dat ik niet vaker dan 2 keer per dag naar het ziekenhuis mág. Maar in verband met mijn eigen conditie, vervoer en kolftijden, red ik het niet vaker dan dat. Ik ga 's ochtends met mijn moeder. Mijn man gaat na zijn werk en 's avonds gaan we nog een keer samen. Aangezien de baby erg vermoeid is en veel moet rusten moet de verzorging (verschonen en voeden) binnen 20 minuten gebeurt zijn. Helaas was het niet mogelijk om de kraamzorg uit te stellen. Als de baby thuis komt het ik nog recht op 4 uur "zorg na opname". De kraamzorg is inmiddels gearriveerd en is een schat! Ze staat nu babykleertjes te strijken.
Het is goed om te horen dat het bij jullie allemaal goed is gekomen en ik hoop dan ook dat ik deze rotsiuatie snel vergeten ben als mijn kindje eenmaal thuis is.
@ spitsmuisje: je verhaal is erg herkenbaar voor mij. Ook de reacties van anderen. Iedereen staat je de hele dag maar te feliciteren, terwijl je helemaal niet in de feeststemming bent.
@ floep: het is ook de tekst op ons geboortekaartje!
dinsdag 18 maart 2008 om 11:48
Ik denk eerlijk gezegd niet dat je het meteen vergeten bent als je kindje thuis is. Bij mij kwam bij mijn dochter 'de klap' om het zo maar te noemen pas toen ze een maand of 4/5 was.
Bij mijn zoontje was dat al eerder, tijdens zijn ziekenhuisperiode, maar hij heeft er dan ook veel langer gelegen, waardoor je meer de tijd hebt om alles op een rijtje te zetten.
Ik vind wel dat 2x 20 minuten erg kort is. Mag je echt niet langer met hem bezig zijn? Zelfs toen het met mijn zoontje echt niet heel goed ging mocht hij rustig een uur bij me liggen met buidelen, dat was juist goed voor hem werd mij verteld. Soms kon hij niet uit zijn couveuse, maar zodra het kon mocht dat 1x per dag. Bij dochter eigenlijk hetzelfde.
Bij mijn zoontje was dat al eerder, tijdens zijn ziekenhuisperiode, maar hij heeft er dan ook veel langer gelegen, waardoor je meer de tijd hebt om alles op een rijtje te zetten.
Ik vind wel dat 2x 20 minuten erg kort is. Mag je echt niet langer met hem bezig zijn? Zelfs toen het met mijn zoontje echt niet heel goed ging mocht hij rustig een uur bij me liggen met buidelen, dat was juist goed voor hem werd mij verteld. Soms kon hij niet uit zijn couveuse, maar zodra het kon mocht dat 1x per dag. Bij dochter eigenlijk hetzelfde.
dinsdag 18 maart 2008 om 12:30
Lieve Marieke,
Ik ken het, ik weet wat je bedoelt...
Ik had een prima zwangerschap, tot de 29e week. Mijn zoontje bleek een groeiachterstand te hebben (later bleek ik een veel te kleine placenta te hebben, 163 gram, door klontjes in mijn bloed). Een week opgenomen, daarna nog een week controles thuis. Toen volgde een spontane hevige zwangerschapsvergiftiging, waardoor ik drie epilepsieaanvallen kreeg (Hellp-syndroom). Een hele dag vol onderzoeken volgeden, waarvan ik werkelijk niets meer weet. De volgende dag werd mijn zoontje met een keizersnede gehaald omdat ik te ziek was om gewoon te bevallen: 24 cm lang, en maar 1076 gram.
Hij heeft door veel complicaties (3x longontsteking, virus in bloed en een dichtgeklapt keeltje waardoor bij bijna overleed) bij elkaar elf weken in het ziekenhuis gelegen. Twee weken na de uitgerekende datum mocht hij naar huis.
Ik weet precies hoe je je voelt; elke dag/avond je kindje te moeten achterlaten, zoveel kilometers bij huis vandaan, je hart breekt elke dag opnieuw...
Een zware periode van o.a. angst, verdriet, gemis en het gevoel van helemaal op zijn. Probeer dag voor dag te leven, kijk niet te ver vooruit. Stapje voor stapje en dag voor dag kom je dichterbij! Je moet toch door, je hebt geen keuze.
Wij mochten trouwens ook 24 uur per dag bij de kleine zitten, als we wilden, en lekker buidelen. Dat was echt fijn! Mag dat bij jullie ook?
Ik heb uitgestelde kraamhulp aangevraagd, maar er geen moer aan gehad. Ze zat alleen maar op de bank, omdat ik 'al uit de kraamtijd was' en zij daarom geen huishoudelijke klusjes mocht doen (dat kon ik zelf toch doen?) en ik in het ziekenhuis al had geleerd voor mijn zoontje te zorgen, dus van haar heb ik werkelijk geen enkele positieve inbreng gehad. Zat alleen maar thee te drinken en stond buiten te roken.
Wat mij inderdaad ook erg tegenviel, is dat zo weinig mensen (vooral op werk) ook maar enig idee hebben (of zich proberen een beetje in te leven) hoe het ongeveer moet zijn geweest. Ja, het was niet volgens plan, maar alles gaat nu toch goed? Dat jij volledig op je reet ligt, zowel geestelijk als lichamelijk volledig afgebrand bent en volledig door je energie heen bent, schijnt nogal raar en overdreven te zijn (dat is in ieder geval in mijn geval zo gegaan).
Ik moest een maand nadat mijn zoontje thuiskwam (en nog nachtvoeding had) eigenlijk al weer gaan werken, heb nog een hele maand vrij kunnen nemen maar moest toen echt aan de slag. Hoezo opbouwen? Hij is toch al twee maanden thuis. Excuse me? En me achter de vodden zitten he...na twee weken (6 werkdagen) werkte ik volle dagen, om na een paar weken volledig in te storten. Ook de Arbo-arts kon zich niets voorstellen bij de situatie.
Nee, zorg goed voor jezelf hoor, want een ander doet het niet voor je! Neem je tijd en laat je niet pushen.
Ik ben ruim 10 maanden bezig geweest voordat ik weer een beetje energie had, en ik alles een beetje verwerkt had.
Ik hoop dat jij meer steun uit je (werk?)omgeving krijgt, als alles achter de rug is.
En, je laat je kindje niet in de steek! Je kunt niet anders dan hem daar laten, hoe graag je het ook anders zou willen. Ik hoop dat je veel steun hebt aan je man/vriend. Mijn vriend en ik zijn nòg dichter bij elkaar gekomen door die hele toestand.
Het komt vast allemaal goed met de kleine man! Het zijn zulke sterke kindjes, niet te geloven! Ik zie het aan die van ons, en uit eentje uit de familie; ze waren zo klein en zo ziek, maar zò sterk! En nu, allebei doen ze het prima, dus hou nog even vol, meis, straks heb jij je kleine ook lekker bij je, waar íe hoort!
Heel veel succes en sterkte, en onthoudt: elke dag voorbij, is er eentje dichter bij huis!
X
Ik ken het, ik weet wat je bedoelt...
Ik had een prima zwangerschap, tot de 29e week. Mijn zoontje bleek een groeiachterstand te hebben (later bleek ik een veel te kleine placenta te hebben, 163 gram, door klontjes in mijn bloed). Een week opgenomen, daarna nog een week controles thuis. Toen volgde een spontane hevige zwangerschapsvergiftiging, waardoor ik drie epilepsieaanvallen kreeg (Hellp-syndroom). Een hele dag vol onderzoeken volgeden, waarvan ik werkelijk niets meer weet. De volgende dag werd mijn zoontje met een keizersnede gehaald omdat ik te ziek was om gewoon te bevallen: 24 cm lang, en maar 1076 gram.
Hij heeft door veel complicaties (3x longontsteking, virus in bloed en een dichtgeklapt keeltje waardoor bij bijna overleed) bij elkaar elf weken in het ziekenhuis gelegen. Twee weken na de uitgerekende datum mocht hij naar huis.
Ik weet precies hoe je je voelt; elke dag/avond je kindje te moeten achterlaten, zoveel kilometers bij huis vandaan, je hart breekt elke dag opnieuw...
Een zware periode van o.a. angst, verdriet, gemis en het gevoel van helemaal op zijn. Probeer dag voor dag te leven, kijk niet te ver vooruit. Stapje voor stapje en dag voor dag kom je dichterbij! Je moet toch door, je hebt geen keuze.
Wij mochten trouwens ook 24 uur per dag bij de kleine zitten, als we wilden, en lekker buidelen. Dat was echt fijn! Mag dat bij jullie ook?
Ik heb uitgestelde kraamhulp aangevraagd, maar er geen moer aan gehad. Ze zat alleen maar op de bank, omdat ik 'al uit de kraamtijd was' en zij daarom geen huishoudelijke klusjes mocht doen (dat kon ik zelf toch doen?) en ik in het ziekenhuis al had geleerd voor mijn zoontje te zorgen, dus van haar heb ik werkelijk geen enkele positieve inbreng gehad. Zat alleen maar thee te drinken en stond buiten te roken.
Wat mij inderdaad ook erg tegenviel, is dat zo weinig mensen (vooral op werk) ook maar enig idee hebben (of zich proberen een beetje in te leven) hoe het ongeveer moet zijn geweest. Ja, het was niet volgens plan, maar alles gaat nu toch goed? Dat jij volledig op je reet ligt, zowel geestelijk als lichamelijk volledig afgebrand bent en volledig door je energie heen bent, schijnt nogal raar en overdreven te zijn (dat is in ieder geval in mijn geval zo gegaan).
Ik moest een maand nadat mijn zoontje thuiskwam (en nog nachtvoeding had) eigenlijk al weer gaan werken, heb nog een hele maand vrij kunnen nemen maar moest toen echt aan de slag. Hoezo opbouwen? Hij is toch al twee maanden thuis. Excuse me? En me achter de vodden zitten he...na twee weken (6 werkdagen) werkte ik volle dagen, om na een paar weken volledig in te storten. Ook de Arbo-arts kon zich niets voorstellen bij de situatie.
Nee, zorg goed voor jezelf hoor, want een ander doet het niet voor je! Neem je tijd en laat je niet pushen.
Ik ben ruim 10 maanden bezig geweest voordat ik weer een beetje energie had, en ik alles een beetje verwerkt had.
Ik hoop dat jij meer steun uit je (werk?)omgeving krijgt, als alles achter de rug is.
En, je laat je kindje niet in de steek! Je kunt niet anders dan hem daar laten, hoe graag je het ook anders zou willen. Ik hoop dat je veel steun hebt aan je man/vriend. Mijn vriend en ik zijn nòg dichter bij elkaar gekomen door die hele toestand.
Het komt vast allemaal goed met de kleine man! Het zijn zulke sterke kindjes, niet te geloven! Ik zie het aan die van ons, en uit eentje uit de familie; ze waren zo klein en zo ziek, maar zò sterk! En nu, allebei doen ze het prima, dus hou nog even vol, meis, straks heb jij je kleine ook lekker bij je, waar íe hoort!
Heel veel succes en sterkte, en onthoudt: elke dag voorbij, is er eentje dichter bij huis!
X
dinsdag 18 maart 2008 om 12:57
Marieke, ik weet hoe het voelt en hoe wanhopig je je kunt voelen. Mijn dochtertje is geboren met 33.3weken. Ze woog 2500 gram en was 45 cm. Ze deed het op zich heel goed, mocht snel in een wiegje op de warmtekamer etc. Maar ze dronk niet goed genoeg en ze had last van dips (vergeten adem te halen ivm nog onrijpe hersentjes) Ze heeft 18 dagen in het ziekenhuis gelegen en na 5 dagen moest ik al naar huis. Ik heb echt de ogen uit mijn kop gejankt. Waarom moest mijn mooie meisje nu daar in het ziekenhuis liggen. Ik hoorde bij haar te zijn... etc etc.
En iedereen die zegt dat er goed voor haar gezorgd wordt, vond ik ook irri. Tuurlijk waren de zusters lief, maar het was MIJN kind en wie kan haar beter de borst geven dan ik, wie kan haar overladen met kusjes en knuffeltjes.
Het ziekenhuis was ook best wel ver voor mijn doen. Was afhankelijk of iemand me kon brengen. Was nog een kraamvrouw en had nog enorme last van mijn bekken.
Alle babyboeken die ik las begonnen met de kraamtijd. Nou die heb ik niet zoals ze die omschreven beleefd. Ook al was ze op een gegeven moment thuis, daar heb ik het lang moeilijk mee gehad. Had zo in mijn hoofd hoe ik het wilde... En tja dan loopt het anders.
Ik snap je heel goed en ik wens je heel veel sterkte!!!! Dikke knuffel!
En iedereen die zegt dat er goed voor haar gezorgd wordt, vond ik ook irri. Tuurlijk waren de zusters lief, maar het was MIJN kind en wie kan haar beter de borst geven dan ik, wie kan haar overladen met kusjes en knuffeltjes.
Het ziekenhuis was ook best wel ver voor mijn doen. Was afhankelijk of iemand me kon brengen. Was nog een kraamvrouw en had nog enorme last van mijn bekken.
Alle babyboeken die ik las begonnen met de kraamtijd. Nou die heb ik niet zoals ze die omschreven beleefd. Ook al was ze op een gegeven moment thuis, daar heb ik het lang moeilijk mee gehad. Had zo in mijn hoofd hoe ik het wilde... En tja dan loopt het anders.
Ik snap je heel goed en ik wens je heel veel sterkte!!!! Dikke knuffel!
dinsdag 18 maart 2008 om 13:42
Ik heb er nooit een "klap" van gehad. Ik vond het heel jammer en had er wel eens de balen van dat het niet gewoon lekker normaal was gegaan allemaal, maar ja, shit happens. Ik was enorm blij met de goede zorg die dochter kreeg en met haar vooruitgang. En de narigheid was ik al rap weer vergeten, zeker toen ze eenmaal thuis was.
