Kinderen
alle pijlers
En dan ineens is je kind zoek...!
donderdag 8 mei 2008 om 11:41
Ik heb een dochter van net vier. Een ontzettend ondernemend kleutertje en ook heel vrij naar vreemde mensen toe. Eentje die wel graag wìl luisteren, maar het o zo vaak ook weer vergeet. Nu waren wij van de week voor 't eerst in een soort van pretpark speciaal voor kinderen tot een jaar of 8. Dochter helemaal blij en uitgelaten natuurlijk. Alles moest bekeken worden en ze moest natuurlijk in elke attractie die we tegenkwamen. Uit voorzorg had ik haar zo'n plastic armbandje met naam en GSM-nummer omgedaan omdat ik weet hoe snel ze weg kan zijn. Op een gegeven moment staat ze naast me. Ik draai me even om en weg is ze. Nergens te bekennen. Paniek natuurlijk. Na tien minuten worden we gebeld: of wij de ouders zijn van dochterlief. Mevrouw was naar de achtbaan gerend en had zich de rij doorgewurmd en toen aan deze lieve mevrouw gevraagd of ze misschien met háár in de achtbaan mocht. Op de vraag waar dochter's mama of papa dan was, wist onze dame niets te zeggen. Gelukkig is alles goed gekomen maar o wat een paniek in eerste instantie. Je haalt je van alles in je hoofd. Mede door dit gevalletje ben ik nog weer extra bezorgd. Straks komt het schoolreisje er weer aan en tuurlijk kan ik de juffrouw nog eens op het hart drukken dat dochter echt zo ineens weg kan zijn, maar toch. Dat bezorgde gevoel blijft. Daarentegen wil ik ook weer niet de overbezorgde moeder zijn die haar kind steeds heel kort houdt, want dat werkt denk ik averechts. Ik zat te denken wat ik kan doen om een beetje een meer zeker gevoel te krijgen. Zal ik haar permanent zo'n armbandje omdoen? Hebben jullie misschien tips? Die naamplaatjes aan zo'n kettinkje lijken me weer een beetje eng. Ik hoor het wel!
.
donderdag 8 mei 2008 om 11:48
Ik snap je zorgen wel een beetje hoor.
Zelf ben ik kleuterjuf en twee weken terug zijn we ook op schoolreisje geweest. Ook dan komen er bij ons tig bezorgde moeders aan, die vragen hoe groot de groepjes zijn, met wie hun kind meeloopt en dat we wel echt goed op moeten letten.
Als het je geruststelt, kun je aan de juf de situatie uitleggen. Vraag hoe groot de groepjes zijn, of de kinderen een naamkaartje of iets dergelijks bij zich hebben (bij ons hadden alle kinderen een sticker met naam en mobiel nummer).
Zelf ben ik kleuterjuf en twee weken terug zijn we ook op schoolreisje geweest. Ook dan komen er bij ons tig bezorgde moeders aan, die vragen hoe groot de groepjes zijn, met wie hun kind meeloopt en dat we wel echt goed op moeten letten.
Als het je geruststelt, kun je aan de juf de situatie uitleggen. Vraag hoe groot de groepjes zijn, of de kinderen een naamkaartje of iets dergelijks bij zich hebben (bij ons hadden alle kinderen een sticker met naam en mobiel nummer).
donderdag 8 mei 2008 om 11:48
Dante, ik denk dat je weinig meer kan doen dan je al doet. Permanent met een bandje omlopen vind ik ook zo wat voor een kind van 4.
Met schoolreisje enzo is het wel verstandig dat te doen.
En haar op het hart drukken niet weg te lopen, desnoods een beloningsysteem invoeren (als ze dat leuk vindt) met stickers e.d. om haar bij je te houden.
Succes!
Met schoolreisje enzo is het wel verstandig dat te doen.
En haar op het hart drukken niet weg te lopen, desnoods een beloningsysteem invoeren (als ze dat leuk vindt) met stickers e.d. om haar bij je te houden.
Succes!
donderdag 8 mei 2008 om 11:53
Bij ons hetzelfde geval alleen niet met dochter maar met zoontje, die heeft dan ook heel vaak een bandje om!
Dochter weet inmiddels dat als ze ons niet ziet dat ze dan naar een andere mamma of oma moet en dan vragen of die mamma of pappa willen bellen. Zoontje is daar nog te jong voor!
Probeer ze wel zoveel mogelijk te verleiden om bij ons te blijven door bv te zeggen dat wel zo bloempjes gaan plukken of naar de schommel gaan o.i.d.
Succes!
Dochter weet inmiddels dat als ze ons niet ziet dat ze dan naar een andere mamma of oma moet en dan vragen of die mamma of pappa willen bellen. Zoontje is daar nog te jong voor!
Probeer ze wel zoveel mogelijk te verleiden om bij ons te blijven door bv te zeggen dat wel zo bloempjes gaan plukken of naar de schommel gaan o.i.d.
Succes!
donderdag 8 mei 2008 om 11:54
Tja, hoe deden ze dat dan vroeger? Toen nog bijna niemand een mobiel had? Toch ook niks anders dan op schoolreisjes groepjes maken en alles op die manier zo goed mogelijk in de gaten houden?
Ik snap je zorgen wel, maar aan de andere kant heb ik nog nooit gehoord dat ze bij een schoolreisje met een kind minder zijn thuisgekomen...
Ik snap je zorgen wel, maar aan de andere kant heb ik nog nooit gehoord dat ze bij een schoolreisje met een kind minder zijn thuisgekomen...
donderdag 8 mei 2008 om 11:57
Bij ons op het kinderdagverblijf mochten er juist geen namen op de stickers staan.
De kinderen zijn eerder geneigd iemand te vertrouwen die ze bij hun naam aanspreekt (zo van " je zal me wel kennen omdat je me met mijn naam aanspreekt dus het zal wel in orde zijn")
Gewoon het mobiele nummer van de persoon die het groepje begeleidt lijkt me ook voldoende.
De kinderen zijn eerder geneigd iemand te vertrouwen die ze bij hun naam aanspreekt (zo van " je zal me wel kennen omdat je me met mijn naam aanspreekt dus het zal wel in orde zijn")
Gewoon het mobiele nummer van de persoon die het groepje begeleidt lijkt me ook voldoende.
donderdag 8 mei 2008 om 11:59
Een bandje of sticker kan kwijtraken. Hier staat in de zomer mijn mobiel met watervaste stift op de arm van de kinderen geschreven. Kan het niet kwijtraken, ze kunnen rustig gaan zwemmen enzo en ik heb ze geleerd als ze ons kwijt zijn, naar een volwassene te lopen (even afhankelijk van waar we zijn vertel ik waar ze heen moeten gaan) en vragen of ze pappa of mamma kunnen bellen. Toen ze kleiner waren schreef ik ook hun naam erbij. In pretparken etc hadden ze een tuigje. Met schoolreisjes ging ik altijd mee. Klassenouder worden is leuk om te doen, je helpt de school ermee en je kun zien hoe leuk je kind het heeft op schoolreis etc.
donderdag 8 mei 2008 om 12:09
Mijn dochter kende op haar 2e ons adres uit haar hoofd, en we hadden haar geinstrueerd om naar een politieagent te gaan als ze ons kwijt raakte en dan haar naam en adres te vertellen. En andere volwassenen in zo'n geval dus naar een politieagent te vragen. Ze heeft het gelukkig nooit nodig gehad, maar wij voelden ons er erg gerust bij. Het was een beetje oefenen voor ze het kende, maar met behulp van een liedje ging het best snel.
Soep met ballen zal nooit met hetzelfde zijn
donderdag 8 mei 2008 om 12:10
Qwertu: je kunt je kinderen beter leren te zeggen hoe JIJ heet dan hoe ze zelf heet. Ook op zo'n bandje kun je beter jouw naam schrijven dan die van je kind. Heb ik van Oprah geleerd, een kind is geneigd iedereen die zijn/haar naam kent als "bekende" te beschouwen en iemand die kwaad in de zin heeft komt op die manier makkelijker ermee weg.
Waar koop je die bandjes trouwens ook weer?
Waar koop je die bandjes trouwens ook weer?
Am Yisrael Chai!
donderdag 8 mei 2008 om 12:13
Van de week was mijn zoontje trouwens naar het bevrijdingsfestival geweest met de BSO en toen hadden ze allemaal heel schattig hele opvallende t-shirtjes aan met daarop in koeienletters de naam van de BSO en het telefoonnummer gedrukt. Makkelijk te herkennen voor de leiding en bij een zoek kind is het nummer direct duidelijk.
Misschien een tipje om bij school aan te kaarten, t-shirtjes bedrukken kost geen drol meer tegenwoordig en ik zou best bereid zijn om een extra bijdrage te leveren zodat school van die t-shirts kan laten maken voor schoolreisjes e.d.
Misschien een tipje om bij school aan te kaarten, t-shirtjes bedrukken kost geen drol meer tegenwoordig en ik zou best bereid zijn om een extra bijdrage te leveren zodat school van die t-shirts kan laten maken voor schoolreisjes e.d.
Am Yisrael Chai!
donderdag 8 mei 2008 om 12:15
Op de t-shirts stond trouwens geen mobiel nummer ( die wijzigen immers nogal eens) maar gewoon het vaste nummer van het hoofdgebouw, daar is altijd iemand die de leiding kan bereiken. En op drukke plekken kan het nogal eens gebeuren dat je je mobiel niet hoort, geen bereik hebt of wat dan ook.
Am Yisrael Chai!
donderdag 8 mei 2008 om 12:28
Oh hoe herkenbaar! Ik heb een jochie, echte wildebras, die van hot naar her rent. Precies zoals die van jou. Vermaakt zich ook prima in zijn uppie en kan zich pas na verloop van tijd afvragen waar papa en mama nou weer zijn. Gelukkig is hij nog nooit kwijtgeraakt. Hij wordt bijna 3 en ik heb hem inderdaad geleerd zijn eigen naar voluit te zeggen en naar een politieagent te gaan. Overigens zal hij iedereen wel aanspreken om te vragen waar papa en mama zijn.
Zo'n ketting vind ik ook eng en ik zoek eigenlijk ook naar een permanente veilige oplossing en tatoeages is hij nog een beetje jong voor. Ook wel onhandig mochten we ooit verhuizen of een andere telefoonnumer nemen
Zo'n armbandje moet ik nog bekijken. Zijn er behalve armbandjes en stiften en T-shirts nog andere tips?
Zo'n ketting vind ik ook eng en ik zoek eigenlijk ook naar een permanente veilige oplossing en tatoeages is hij nog een beetje jong voor. Ook wel onhandig mochten we ooit verhuizen of een andere telefoonnumer nemen
Zo'n armbandje moet ik nog bekijken. Zijn er behalve armbandjes en stiften en T-shirts nog andere tips?
donderdag 8 mei 2008 om 13:28
Ik heb het een keer meegemaakt, het was een feestje van de personeelsvereniging van mijn vaders werk. Pas in de bus kwamen ze er achter dat 2 kinderen waren achtergebleven. Tijdens het verzamelen zijn ze stiekem het park weer ingelopen. Natuurlijk ook stom om in de bus niet nog een keer na te tellen. Wij vonden het vooral erg spannend en stoer.:
Tja, hoe deden ze dat dan vroeger? Toen nog bijna niemand een mobiel had? Toch ook niks anders dan op schoolreisjes groepjes maken en alles op die manier zo goed mogelijk in de gaten houden?
Ik snap je zorgen wel, maar aan de andere kant heb ik nog nooit gehoord dat ze bij een schoolreisje met een kind minder zijn thuisgekomen...
donderdag 8 mei 2008 om 13:32
Jeetje, wat een gepaniek zeg. Er wordt tegenwoordig gedaan alsof op elke straathoek een pedofiel staat te wachten tot een kind zijn ouders kwijtraakt. En je kind met watervaste stift bekladden? Sorry, maar dat gaat mij veel te ver. Wat is er mis met je kind gewoon in de gaten houden, net als vroeger? In plaats van te vertrouwen op mobiele telefoonnummers en andere dingen?
