Geen emotionele band met je kind

Strawberry_shortcake vrijdag 10 januari 2025 om 14:04

Een gevoelig onderwerp…. wil niet te veel informatie kwijt ivm herkenning maar zit er zo mee dat ik toch wil weten of anderen dit gedrag herkennen. Niet quoten aub.

Onze 17 jarige dochter laat van kinds af aan niet merken dat ze geeft om ons als ouders. Zegt nooit eens dat ze van ons houdt, vraagt nooit hoe het gaat als er iemand ziek is of zelfs geopereerd moet worden, heeft nooit empathie voor ons en wil nooit tijd met ons spenderen.

Gisteren heeft zij na een woordenwisseling heel koel gezegd dat zij niet van ons houd en niks voor ons voelt en dat ook nooit gedaan heeft. Ach het is een puber, ze meent het niet zullen jullie zeggen maar dat is dus niet zo. Zij meent dit wel en dit gedrag zien wij al sinds zij op de basisschool zat. Wij merken aan alles dat ze dat gewoon niet voelt.

Herkent iemand dit? Komt dit ooit nog goed of moeten we accepteren dat het is zoals het is en we haar waarschijnlijk nooit meer zullen zien als ze uit huis is (waar ik heel bang voor ben want ik hou ontzettend veel van haar)

apppie vrijdag 10 januari 2025 om 15:29

Doreia* schreef: ↑
10-01-2025 14:24
'Lieverd, kun je me vertellen wat je hebt gemist van mij? Wat had je gewild? Kun je een voorbeeld geven waarin ik niet heb gereageerd zoals je had gewild?'
Het hoeveelste kind is zij?

Ik zet meteen mijn stekels op van dit soort Libelle-psychologie en bijbehorende vragen, laat staan een puber van 17 die niet zo lekker gaat met haar huis- tuin- en keukenpsycholoog moeder.

Onkruit vrijdag 10 januari 2025 om 15:34

Strawberry_shortcake schreef: ↑
10-01-2025 14:54
Allemaal goede punten, fijn om dit te lezen en om het zo van een ander perspectief te zien.
Ze is inderdaad de oudste maar ik moet wel zeggen dat ze niet altijd die rol op zich genomen heeft. Haar broertjes en zusjes klagen altijd over het feit dat ze zowel fysiek als emotioneel afwezig is binnen het gezin.

Ze hoeft niks hè? Ze heeft geen zorgplicht naar haar broertjes en zusjes zoals jullie dat als ouders wel hebben.
Kan je haar zien zoals zij is, los van het gezin? Of wie zij aan het worden is?
Ze is ook op een leeftijd dat ze zich los moet maken en uitvinden wat ze wil met haar leven.
Probeer haar ook ruimte te geven.

13th_Star vrijdag 10 januari 2025 om 15:43

Doreia* schreef: ↑
10-01-2025 15:09
Dat vind ik best een groot punt van zorg. Ik herken mezelf daarin in je dochter. En ik ben heel erg eenzaam geweest in mijn jeugd. En ik heb altijd het gevoel gehad dat ik niet kon leunen of vertrouwen op mijn ouders. Dat ik het beter zelf kon uitvogelen dan mijn ouders te vragen, want die snapten er toch niets van. Voor mijn vragen en problemen kon ik niet bij hen terecht omdat zij geen flauw benul hadden hoe ze mij konden helpen en steunen.

Wanneer kwam je dochter voor het laatst bij je voor raad en/of advies?

Hier valt mijn bek van open, in bedekte termen en er lustig op los projecterend praat je TO dus gewoon een schuldgevoel aan.

Chapeau.

You show me the way. To the 13th star.

ldp vrijdag 10 januari 2025 om 15:43

Doreia* schreef: ↑
10-01-2025 14:24
'Lieverd, kun je me vertellen wat je hebt gemist van mij? Wat had je gewild? Kun je een voorbeeld geven waarin ik niet heb gereageerd zoals je had gewild?'
Het hoeveelste kind is zij?

Mijn pubers, gemengd met en zonder ASS, zouden hier met de beste wil van de wereld geen antwoord op kunnen geven hoor.

GinnyDamrak vrijdag 10 januari 2025 om 15:47

Lastig TO, kan me voorstellen dat dit pijn doet.
Zou je dochter openstaan om alleen of met jullie naar een psycholoog te gaan? Kan me voorstellen dat dit ook moeilijk is als dochter zelf geen problemen ervaart, is dat zo?

Susan vrijdag 10 januari 2025 om 15:50

Onkruit schreef: ↑
10-01-2025 15:34
Ze hoeft niks hè? Ze heeft geen zorgplicht naar haar broertjes en zusjes zoals jullie dat als ouders wel hebben.
Kan je haar zien zoals zij is, los van het gezin? Of wie zij aan het worden is?
Ze is ook op een leeftijd dat ze zich los moet maken en uitvinden wat ze wil met haar leven.
Probeer haar ook ruimte te geven.

Ze zegt toch ook helemaal nergens dat haar oudste dit verplicht is? Ze probeert een goed beeld te geven van de situatie. Dat de jongere kinderen het jammer vinden, daar kan TO verder ook niet veel aan doen, en het lijkt me van die andere twee ook wel begrijpelijk.

Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.

Meisjemetdeparel vrijdag 10 januari 2025 om 15:54

Hebben jullie wel eens echt gelachen samen, echt lol gehad? En toen je in het ziekenhuis lag, kwam ze toen wel eens langs? Hoeveel aandacht was er voor haar als kind?

Ik kan me nog een tijd herinneren tussen mijn 10e en16e ongeveer, toen ik dacht dat alle mensen robots waren behalve ikzelf. Een heel eenzaam gevoel was het. Gelukkig is dat over gegaan.
Lees anders ook eens over solipsisme, misschien herken je daar iets in bij je dochter.

Onkruit vrijdag 10 januari 2025 om 16:00

Susan schreef: ↑
10-01-2025 15:50
Ze zegt toch ook helemaal nergens dat haar oudste dit verplicht is? Ze probeert een goed beeld te geven van de situatie. Dat de jongere kinderen het jammer vinden, daar kan TO verder ook niet veel aan doen, en het lijkt me van die andere twee ook wel begrijpelijk.

Ze heeft het over dat ze haar rol als oudste niet op zich genomen heeft. Dat haar broertjes en zusjes haar fysiek en emotioneel afwezig vinden.
Dat roept bij mij op dat zij een rol krijgt toebedeeld die zij niet wil.

Lila-Linda vrijdag 10 januari 2025 om 16:04

Ik vind kinderen van 17 ook nog niet helemaal toerekeningsvatbaar hoor.
De kans dat ze iets gezegd heeft, waarmee ze wist, dat ze je kon raken, is ook aanwezig.

Onze oudste heeft zich lang tegen haar vader gekeerd.
Maar we zijn nu jaren verder en ze hebben nu een hele fijne band

Purrmaid vrijdag 10 januari 2025 om 16:09

Onkruit schreef: ↑
10-01-2025 16:00
Ze heeft het over dat ze haar rol als oudste niet op zich genomen heeft. Dat haar broertjes en zusjes haar fysiek en emotioneel afwezig vinden.
Dat roept bij mij op dat zij een rol krijgt toebedeeld die zij niet wil.

Dat ligt dan bij jou denk ik.

Ik las het helemaal zo niet. Alleen een constatering, een verduidelijking van het totaalplaatje voor de forummers hier.

Meisjemetdeparel vrijdag 10 januari 2025 om 16:11

Lila-Linda schreef: ↑
10-01-2025 16:04
Ik vind kinderen van 17 ook nog niet helemaal toerekeningsvatbaar hoor.
De kans dat ze iets gezegd heeft, waarmee ze wist, dat ze je kon raken, is ook aanwezig.

Hier ben ik het ook wel mee eens.

Portinatx vrijdag 10 januari 2025 om 16:12

Soms kunnen er kleine dingen gebeuren in iemands anders ogen die enorme impact op een kind kunnen hebben waardoor deze zich afsluit of niet meer veilig voelt in het gezin.
Een moeder die gekscherend vertelt dat haar dochter verliefd was op de gym leraar, hahahihiha, tegen een vriendin. Dochter hoort dit en bedenkt: ok, ik kan mijn moeder niet vertrouwen.
Soms zit het in dit soort dingen. Hoeft niet, kan wel.
Of je altijd anders voelen, duidelijk heel anders zijn dan je broers en zussen, waardoor je je afsluit.
En zoiets kan natuurlijk veel groter worden in de puberteit.

Ik denk dat ik vroeger dat soort dingen ook wel deed, maar ik verlangde dan juist weer naar de liefde en goedkeuring van mijn ouders.

Praten zal vast lastig zijn maar ik zou het toch proberen, en vooral laten merken dat je blij met haar bent, trots op haar bent en achter haar staat. Misschien heeft ze dat nodig.

LaFleurNoire vrijdag 10 januari 2025 om 16:12

Doreia* schreef: ↑
10-01-2025 15:20
Het is iets wat moeder al vanaf de basisschool opvalt. Dus zeker al 5 jaar.
Broers en zussen melden de signalen ook, dat hun zus afwezig is.
En dan mag ik niet uitvragen naar wat ouders richting deze oudste dochter hebben gedaan met deze signalen?
Dan moet ik ook meteen op het ASS spoor gaan zitten, want er moet wel echt iets mis zijn met de dochter?

Het kan gewoon én én zijn he? Ik weet ook nergens iets van, behalve wat er geschreven wordt. Maar om met die informatie dochter nu als het zwarte schaap van het gezin aanmerken, daar vind ík dan weer wat van.

Ik vind daarentegen dat het ontzettend akelig kan voelen om als ouder zijnde de zwarte piet toegespeeld te krijgen.
Ik weet nog als de dag van gisteren dat mijn schoonmoeder tegen mij zei over haar kleinzoon dat zijn gedrag míjn schuld was omdat ik een koude, kille moeder was. Zoon is inmiddels volwassen maar die opmerking vergeet ik nooit meer. En eerlijk gezegd kan ik haar dat ook niet vergeven.
Overigens heeft niemand hier gezegd dat dochter dan wel ASS moet hebben hè. Men vraagt zich af of er sprake kan zijn van een stoornis en dat is helemaal niet zo’n gekke vraag.

Overigens voelde ik me op die leeftijd ook ernstig onbegrepen en waren mijn ouders nare mensen die niet wisten hoe mijn leven in elkaar stak en er alleen maar waren om me te dwarsbomen. Ik had zo’n opmerking destijds ook kunnen maken en dat was in geen geval een gevolg van een getroebleerde jeugd op welke manier dan ook.
Vóór ik in de puberteit kwam was ik een teruggetrokken, stil kind en hoefde ik ook niet zonodig dingen te ondernemen met mijn ouders en zusje. “Het meisje in de hoek van de bank met een boek”

lafleurnoire wijzigde dit bericht op 10-01-2025 16:22

17.62% gewijzigd

Star⁴ vrijdag 10 januari 2025 om 16:16

Lila-Linda schreef: ↑
10-01-2025 16:04
Ik vind kinderen van 17 ook nog niet helemaal toerekeningsvatbaar hoor.
De kans dat ze iets gezegd heeft, waarmee ze wist, dat ze je kon raken, is ook aanwezig.

Onze oudste heeft zich lang tegen haar vader gekeerd.
Maar we zijn nu jaren verder en ze hebben nu een hele fijne band

Deze puber laat het echter sinds kinds af al merken.

Meisjemetdeparel vrijdag 10 januari 2025 om 16:22

Star⁴ schreef: ↑
10-01-2025 16:16
Deze puber laat het echter sinds kinds af al merken.

Dat zegt TO wel ja. Maar is dat ook echt zo of is het haar (subjectieve) perceptie n.a.v. van de woorden van haar dochter? De vragen die in dit topic gesteld worden zijn beslist relevant voor een meeromvattend beeld.

Star⁴ vrijdag 10 januari 2025 om 16:24

Meisjemetdeparel schreef: ↑
10-01-2025 16:22
Dat zegt TO wel ja. Maar is dat ook echt zo of is het haar (subjectieve) perceptie n.a.v. van de woorden van haar dochter? De vragen die in dit topic gesteld worden zijn beslist relevant voor een meeromvattend beeld.

Waarom in twijfel trekken? Dat voel/merk je toch gewoon? Je kent je kind doorgaans na 17 jaar echt wel.

Valtifest vrijdag 10 januari 2025 om 16:25

Doreia* schreef: ↑
10-01-2025 15:09
Dat vind ik best een groot punt van zorg. Ik herken mezelf daarin in je dochter. En ik ben heel erg eenzaam geweest in mijn jeugd. En ik heb altijd het gevoel gehad dat ik niet kon leunen of vertrouwen op mijn ouders. Dat ik het beter zelf kon uitvogelen dan mijn ouders te vragen, want die snapten er toch niets van. Voor mijn vragen en problemen kon ik niet bij hen terecht omdat zij geen flauw benul hadden hoe ze mij konden helpen en steunen.

Wanneer kwam je dochter voor het laatst bij je voor raad en/of advies?

Dit herken ik ook.
Maar mijn ouders zijn van goede wil maar hebben zelf enorm veel issues. En hebben me op cruciale momenten echt heel erg laten vallen.
Maar dat is niet wat ik bij to voel.
Ik heb een vriendin wiens kind ook zo is als to beschrijft.
Vriendin is zo trots op haar kind en zo'n warme vrouw maar kind kan er helemaal niks mee.
Kind is nu volwassen en vriendin moet het hebben van ini mini uitinkjes of via via verhalen. Kind schijnt als ze dronken is weleens heel sentimenteel over haar moeder te doen hoort ze van haar vriendinnen.
Maar als vriendin niks doet hoort ze zo maanden niks, en haar kind kan doodleuk dan alleen even wat komen halen en dan zo weer weg te zijn.

Firm believer in: you shouldn't have bothered me to begin with.

Youk79 vrijdag 10 januari 2025 om 16:26

Is het ook niet zo dat ze worstelt met wat dat dan precies is voor gevoel en wat je daarmee zou moeten? Zeker als er dan ook nog op gelet en over gepraat wordt 'of je dat en dat wel voelt' kan dat veel druk geven voor een kind.
Waarmee ik absoluut niet wil zeggen dat jullie dat verkeerd hebben gedaan. Ik herken een deeltje hiervan bij oudste toen hij jonger was en ik vond dat ook zeker lastig om mee om te gaan. Bij hem werkt humor heel erg en zelf initiatief nemen en niet van hem af laten hangen.

Wat ik me afvraag: zijn er dingen die ze wel graag doet met het gezin of wel oke vindt? Kan ook iets heel kleins zijn. Misschien vond ze het gezellig om samen naar school te lopen vroeger of vindt ze het stiekem gezellig om samen de afwas te doen?

Het is zoals het is

Valtifest vrijdag 10 januari 2025 om 16:27

Ik ken ook iemand die een diepe wrok naar zijn ouders heeft omdat hij liever streetwise en minder verwend had willen zijn.
Echt heel serieus daar hele issues mee inclusief therapie.

Firm believer in: you shouldn't have bothered me to begin with.

Lila-Linda vrijdag 10 januari 2025 om 16:29

Star⁴ schreef: ↑
10-01-2025 16:16
Deze puber laat het echter sinds kinds af al merken.

als ik het goed lees, zijn de harde-woorden nu voor het eerst uitgesproken

Moiren vrijdag 10 januari 2025 om 16:31

Valtifest schreef: ↑
10-01-2025 16:27
Ik ken ook iemand die een diepe wrok naar zijn ouders heeft omdat hij liever streetwise en minder verwend had willen zijn.
Echt heel serieus daar hele issues mee inclusief therapie.

Dat is best verwend inderdaad

En het licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft het niet gegrepen.

Star⁴ vrijdag 10 januari 2025 om 16:35

Lila-Linda schreef: ↑
10-01-2025 16:29
als ik het goed lees, zijn de harde-woorden nu voor het eerst uitgesproken

Vandaar ook dat ik merken schrijf.

bijtie vrijdag 10 januari 2025 om 16:39

Ik heb ook geen band met mijn ouders gehad, vanaf de puberteit ongeveer ben ik mijn eigen weg gegaan.

Ik vind het wel harde woorden, dat ze niet van jullie houdt, had ik nooit durven zeggen tegen mijn ouders. Maar ik had geen warme gevoelens voor ze.

Daar is wel e.e.a. aan voorafgegaan, als kind ben ik vaak eenzaam en bang geweest en heb ik me vaak onbegrepen gevoeld. Vooral mijn moeder en ik hadden slecht contact, het positieve was er wel, samen lachen of tv kijken, maar boosheid of verdriet kon ze niets mee (in mijn beleving) en als ik haar nodig had, trok ze haar handen van me af en reageerde ze bijvoorbeeld laconiek.

Ik heb altijd gevoeld dat ik haar moeilijke kind was. Dat heeft ze niet expres gedaan. Maar daar heb ik nooit met ze over kunnen praten, omdat ik zelf te jong was om het te begrijpen, pas toen ik in de 30 was met enige therapie kwam het eruit. En ik heb ze nooit willen kwetsen.

Mijn ouders hadden ook geen makkelijke relatie en er waren geheimen en spanningen in huis, dat sloeg bij mij ook allemaal naar binnen. Er was niet over te praten en op een gegeven moment is er een deur gesloten bij mij. Dat deed ik ook niet bewust of expres, maar het is zelfbescherming van een kind denk ik.

Geen idee of zoiets bij jullie speelt hoor.

Youk79 vrijdag 10 januari 2025 om 16:42

Is het misschien zo dat de rest van het gezin juist wel heel warm en gevoelig is? Dat kan als kind dat minder zo is wel lastig zijn en misschien dat ze zich er daarom ook wat tegen af zet?

Het is zoals het is

NomenNesci0 vrijdag 10 januari 2025 om 16:48

Socie schreef: ↑
10-01-2025 15:14
Ik dacht ook al dat het vast de oudste was. Ik herken het van mezelf vroeger (oudste) en nu zie ik het als moeder bij mijn oudste. Een autonome puber die het liefst bij vriendinnen is of op haar kamer. Ik probeer haar wel heel bewust te betrekken of 1 op 1 met haar dingen te doen. Als ze aangeeft liever iets met vriendinnen te doen, geef ik aan dat ík het wel heel leuk vind om af en toe wat met haar te doen. Dat wij als gezin het leuk vinden haar te zien en te spreken of als ze meedoet met een spelletje. Dat heb ik zelf wel gemist vroeger, dat mijn ouders dat deden. Die waren druk met een groter gezin, dus vonden het volgens mij ook wel makkelijk dat ik zo m'n gang ging. Hoe is dat bij jullie geweest de afgelopen jaren? En hoe reageert ze als je aangeeft dat jíj het heel leuk vindt om een dagje met haar te shoppen/weekendje weg te gaan/een wedstrijd van haar favoriete sport bijwonen?

Ik vind het toch wel typerend dat dergelijk gedrag door to ook al werd gezien toen haar dochter nog klein was, echt kind was. Pubers zijn vaker autonomer en/of zelfs hatelijk. Dat past iig bij de levensfase. Maar die weerbarstige pubers kunnen kinderen zijn geweest die als klein kind heel aanhankelijk waren, troost zochten, contact zochten, gesprekjes zochten, zich gezien wilden voelen en pogingen deden om in verbinding te staan. Als dat bij een kind heel weinig aanwezig is en contact word zelfs vermeden, is dat wel van een hele andere orde imo.

Actieve topics