Geen emotionele band met je kind

Strawberry_shortcake vrijdag 10 januari 2025 om 14:04

Een gevoelig onderwerp…. wil niet te veel informatie kwijt ivm herkenning maar zit er zo mee dat ik toch wil weten of anderen dit gedrag herkennen. Niet quoten aub.

Onze 17 jarige dochter laat van kinds af aan niet merken dat ze geeft om ons als ouders. Zegt nooit eens dat ze van ons houdt, vraagt nooit hoe het gaat als er iemand ziek is of zelfs geopereerd moet worden, heeft nooit empathie voor ons en wil nooit tijd met ons spenderen.

Gisteren heeft zij na een woordenwisseling heel koel gezegd dat zij niet van ons houd en niks voor ons voelt en dat ook nooit gedaan heeft. Ach het is een puber, ze meent het niet zullen jullie zeggen maar dat is dus niet zo. Zij meent dit wel en dit gedrag zien wij al sinds zij op de basisschool zat. Wij merken aan alles dat ze dat gewoon niet voelt.

Herkent iemand dit? Komt dit ooit nog goed of moeten we accepteren dat het is zoals het is en we haar waarschijnlijk nooit meer zullen zien als ze uit huis is (waar ik heel bang voor ben want ik hou ontzettend veel van haar)

Rozenbloem vrijdag 10 januari 2025 om 16:53

Hebben jullie zelf een idee waar het vandaan komt dat zij dat zo voelt, ervaart? Wel enorm lastig lijkt mij.

NomenNesci0 vrijdag 10 januari 2025 om 16:55

Mousse28 schreef: ↑
10-01-2025 15:23
Maar wat zeg je hiermee? Dat to niets van haar dochter begrijpt en geen flauw benul heeft? Volgens mij ben je aan het projecteren.

Dat ook. En projectie kan en mag als het zinvol is voor to. Het kán zijn dat to signalen mist van haar dochter. Niet uit lulligheid, maar naar ik aanneem onwetendheid. Ook al ben je ouder van je kind, dat maakt nog niet dat je een handleiding hebt gekregen hoe je kind tikt en wat deze specifiek nodig heeft.

En daarnaast bestaan er écht mensen die weinig verbinding ervaren en dat hoeft helemaal niet uit trauma voort te komen. En ik vind de suggestie dat to dan maar eens naar zichzelf moet kijken daarin niet zo fair. Het is beschuldigend.

Het enige wat ik me afvraag is of to nooit de behoefte heeft gehad om dit wat nauwer te onderzoeken toen je dochter klein was. Omdat je nu eenmaal niet altijd kunt weten wat er achter bepaald afstandelijk gedrag zit. Dat kan iets eigens zijn, maar ook iets in het leven van een kind dat je niet meekrijgt, maar wel belangrijk is. En ik kan me voorstellen dat als iemand niet gelijk aanstootgevend gedrag vertoont en je bent druk met een jong gezin, dat dit makkelijk er doorheen slipt. Maar het had misschien wel wat verschil kunnen maken met waar je nu staat.
Waarmee het niet te laat hoeft te zijn, maar daarvoor moet je wel je dochter meekrijgen. De vraag die iemand daarom stelde om aan haar te stellen (mis je de verbinding? Zou je willen kijken of het mogelijk is om wat meer naar elkaar toe te groeien met hulp), vind ik een hele goede.
Als ze het niet mist of wil, dan wordt het erg lastig.

NomenNesci0 vrijdag 10 januari 2025 om 16:59

Doreia* schreef: ↑
10-01-2025 15:25
En dat lees jij er dan weer uit. Als ik iets wil insinueren, dan doe ik dat super duidelijk en helder. En nee, het ligt bij mij niet 'altijd' aan de moeder.

Toch vat ik het ook insinuerend op Doreia. Ook al bedoel je het ongetwijfeld niet zo. Maar in je uitleg maak je duidelijk wat jij vooral hebt gemist, doordat anderen iets hebben laten liggen of over het hoofd hebben gezien. Helaas is dat praktisch een gegeven: je ziet als ouder ALTIJD iets over het hoofd. Je bént nl. niet je kind. Daarmee is niet gezegd dat ze steken heeft laten vallen.
Ik weet niet hoe je deze opmerking anders moet lezen.

Eerlijk? Dan vraag ik me af welk voorbeeld ze van heel kleins af aan heeft gekregen.
Jij wijt het gedrag van deze dochter aan het voorbeeld dat ze heeft gehad.

Charlotta vrijdag 10 januari 2025 om 17:01

Solomio schreef: ↑
10-01-2025 15:09
Ik vraag me vooral af of het niet wijst op de een of andere diagnose.

Waarom toch gelijk een soort beschuldiging richting de ouders?

Dit lijkt me ook ja. TO geeft hier totaal niet de indruk dat ze iets fout doet, en met de andere kinderen is er wel gewoon warm contact, dus het zit in dit kind. Ik herken een deel van het verhaal wel in een meisje dat ik ken, en die is onlangs gediagnosiseerd met autisme.
Ik ben benieuwd of ze wel liefde/vriendschap/empathie voor mensen buiten het gezin kan voelen.

Wel onwijs ingewikkeld hoor TO!

NomenNesci0 vrijdag 10 januari 2025 om 17:13

Lila-Linda schreef: ↑
10-01-2025 16:04
Ik vind kinderen van 17 ook nog niet helemaal toerekeningsvatbaar hoor.
De kans dat ze iets gezegd heeft, waarmee ze wist, dat ze je kon raken, is ook aanwezig.

Onze oudste heeft zich lang tegen haar vader gekeerd.
Maar we zijn nu jaren verder en ze hebben nu een hele fijne band

Dit is herkenbaar. En ik denk dat menig puber zich ook wel eens heeft uitgesproken over het ontbreken van liefde of zelfs haat.

Dat wil niet zeggen dat dit ook echt is wat er gevoeld wordt. Waarmee ik je gevoel niet wil bagatelliseren hoor to. Maar het niet uitspreken van liefde of het uitspreken dat ze niet van je houdt of dat je als kind je ouder haat, dat op zichzelf hoeft niks te zeggen.
Ik heb ook wel ooit iets in die trant gezegd (als ze dood neer zou vallen ik er geen traan om zou laten) en mijn man was ook geen schatje naar zijn ouders. Ouders kunnen -zeker op een bepaalde leeftijd- ook wel vreselijk in de allergie zone zitten van een puber. Zo erg, dat ze je naar een ander continent of 5 zoden onder de grond zouden kunnen wensen.

OliebolmetKrenten vrijdag 10 januari 2025 om 17:22

Misschien heb je iets aan het boek: "de kracht van mentaliseren". Dit betekend het vermogen om je eigen en andermans gevoelens te begrijpen. Dit boek legt uit hoe het werkt en wat er anders kan lopen in de ontwikkeling. Mogelijk geeft dit inzichten die je kan gebruiken.

Mijn vraag: heb jij het idee dat je dochter haar eigen emoties voelt? Huilde zij bijvoorbeeld als zij haar knie stoten en hielp het haar als zij dan getroost werd door jullie?

Ook vraag ik mij af: had je het idee dat je dochter het heeft gezegd om jullie te pijnigen of was het eerder heel direct en gevoelloos zonder aanleiding?

bijtie vrijdag 10 januari 2025 om 17:32

Charlotta schreef: ↑
10-01-2025 17:01
Dit lijkt me ook ja. TO geeft hier totaal niet de indruk dat ze iets fout doet, en met de andere kinderen is er wel gewoon warm contact, dus het zit in dit kind.

Dat is een vergaande conclusie. Hoe weet jij hoe de gezinsdynamiek is in dit gezin?

Dit zijn geen dingen waar ouders zich normaliter bewust van zijn.

Ook binnen een heel normaal of warm gezin, kunnen er problemen ontstaan met kinderen. Betekent totaal niet dat de ouder daar schuld aan heeft, of iets verkeerd doet.

Er is geen sprake van OF het is ASS OF het is de schuld van de moeder.

Hetiswathetis42 vrijdag 10 januari 2025 om 17:36

Het zou kunnen dat ze al heel wijs en verstandig is op jonge leeftijd. Mss legt ze de lat hoog als het gaat om verwachtingen van andere mensen en ziet niemand het zoals zij het ziet. En dat ze nu al beseft dat ze niet hoeft te rekenen op andere mensen. Het veiligste is zich dan emotioneel afsluiten.

Hipmetstip vrijdag 10 januari 2025 om 17:40

Beste Strawberry-Shortcake, ik wil je een hart onder de riem steken en ook zeggen dat ik het herken en dat de situatie wel veranderd is.
Mijn dochter haar gedrag lijkt veel op het gedrag van jouw dochter. Ik heb meerdere malen hulp gezocht, alleen wilde zij dit absoluut niet. Ik heb wel eens alleen hulp gezocht, maar werd eigenlijk steeds weggezet als overbezorgde moeder.
Heel pittig was dat. Ik dacht ook altijd wat jij schrijft; ik denk dat als ze het huis uit gaat dat ik haar niet mee zie.
En nu.... dochter is 21 en sinds ruim een jaar uit huis. Hierdoor is er ruimte gekomen en belt ze me soms meer dan me lief is

Ze vraag veel advies over van alles en nog wat. Wel loopt ze nog steeds vast met haar eigen gedrag. Ze is hier nu zelf voor naar de huisarts geweest en hulp richting een diagnose wordt opgestart.

Itsnojoke vrijdag 10 januari 2025 om 17:48

Doreia* schreef: ↑
10-01-2025 14:24
'Lieverd, kun je me vertellen wat je hebt gemist van mij? Wat had je gewild? Kun je een voorbeeld geven waarin ik niet heb gereageerd zoals je had gewild?'
Het hoeveelste kind is zij?

Ik zou het niet nodig vinden om meteen zo'n schuldbewuste houding aan te nemen. Meer willen weten hierover, jazeker. Er meteen vanuit gaan dat de ouders van alles fout hebben gedaan, vind ik wat ver gaan. Hoe komt het dat je dit zo voelt, is veel neutraler.

canis-felis vrijdag 10 januari 2025 om 17:50

jojojo schreef: ↑
10-01-2025 14:47
En je kan bij meerdere kinderen ze dezelfde opvoeding geven, maar toch een totaal andere band per kind hebben. Zit ook gewoon inderdaad in het kind. Dit zal onderdeel zijn van haar karakter en persoonlijkheid. Maar wel goed om het gesprek aan te gaan na die woordenwisseling op een ander moment. Ook als je haar antwoorden misschien eigenlijk niet wil horen, omdat het vast heel veel pijn doet.

Ik ben nog aan het lezen voor ik een reactie wil en kan formuleren (op basis basis van OP in zekere zin herkenning vanuit positie kind), maar wil hieraan toevoegen dat er m.i. (veel) meer factoren mee kunnen spelen. Je positie in het gezin, in wat voor periode je opgroeide, zelfs de gesteldheid van moeder tijdens én voor de zwangerschap. Dat het in het kind zit kan zijn, maar vind ik als conclusie te kort door de bocht als de andere kinderen dit 'gedrag' niet vertonen. Mijn siblings hebben ook een 'makkelijkere' band met mijn moeder. Dat komt mede omdat zij de thuissituatie anders ervaren hebben dan ik als oudste.

Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.

bijtie vrijdag 10 januari 2025 om 17:56

Itsnojoke schreef: ↑
10-01-2025 17:48
Ik zou het niet nodig vinden om meteen zo'n schuldbewuste houding aan te nemen. Meer willen weten hierover, jazeker. Er meteen vanuit gaan dat de ouders van alles fout hebben gedaan, vind ik wat ver gaan. Hoe komt het dat je dit zo voelt, is veel neutraler.

Eens. Bovenstaande vragen gaan vooral over jezelf en zijn vanuit een negatieve insteek alsof je als ouder gefaald hebt.

Ik snap dat gevoel ergens wel maar zie je dan je kind echt? Er kan ook iets met haar gebeurd zijn buiten het gezin.

En ik denk hoe moeilijk ook, dat je nooit het vertrouwen moet opzeggen in jezelf noch in je kind. Al heb je geen of minder contact of loopt alles in de soep, de basis is er altijd en zal er altijd zijn, ze heeft maar één moeder en daar hoef je niets voor te doen. Misschien zelfs wat minder je best doen om het goed te doen of om alles te begrijpen.

Meisjemetdeparel vrijdag 10 januari 2025 om 17:58

Ik ken ook (van redelijk dichtbij) een jongen die hetzelfde herhaaldelijk tegen zijn ouders heeft gezegd. Hij is inmiddels een twintiger en heeft autisme. Dus als je vraagt of het herkenbaar is, dan is het antwoord ja. Bij hem is dit gevoel tot nu toe niet veranderd. Hij houdt niet van zijn ouders en zal dat ook niet gaan doen. Toch heeft hij zijn ouders nog vaak nodig voor van alles, dus het contact is er nog steeds wel.

LemoosGaatDoor vrijdag 10 januari 2025 om 18:09

Ik heb echt met je te doen TO, dit is een hele nare situatie.

Ik heb er alleen tweedehands ervaringen mee (mentorleerlingen). Bij een aantal zat daar een diagnose onder verstopt (hechtingsproblematiek, ASS, persoonlijkheidsstoornis), bij een enkeling zat er geen diagnose onder maar is betreffende leerling enorm opgeknapt van gestalttherapie (meisje kon niets met haar gevoelens, ze kon ze enorm volwassen en precies onder woorden brengen maar niet ‘verwerken’) en de meerderheid waren de huis- tuin- en keukenpubers die bewust of onbewust een reactie wilden uitlokken, zelf niet zo goed weten waarom ze die reactie willen en er vervolgens niets mee kunnen (een beetje wat Lilalinda al schreef qua ‘toerekeningsvatbaarheid’ denk ik).

Ooit een leerling gehad die in diepste geheim aangaf te denken niet te houden van de eigen ouders omdat ze ‘zo’n ander type mens’ waren. Die leerling vroeg zich af of ‘gewend zijn aan’ dan misschien hetzelfde was als wat anderen bedoelden met ‘houden van’.

Ik wil je in ieder geval sterkte wensen

Beschuitmetjam vrijdag 10 januari 2025 om 18:22

Ik zei op mijn 17e ook echt niet dat ik van mijn ouders hield. Dat zal ik nog steeds niet zeggen ook al heb ik een goede band met mijn moeder, maar 'zo' zijn we gewoon niet. Ook al zijn je andere kinderen wel belangstellend, ik vind toch dat je het niet hoeft te verwachten van een 17jarige. Die hersens zijn nog niet uitontwikkeld.
Wellicht ligt het aan jullie als ouders, wellicht ligt het aan haar, wellicht aan de omstandigheden. Dat kunnen we hier niet bepalen. Ik zou alleen geen vergaande conclusies trekken en er gewoon altijd voor haar zijn. En dan vind ik daden belangrijker dan woorden.
Ik denk dat ik vroeger ook wel gezegd heb dat ik niet van mijn moeder houd, ik ben blij dat ze daar boven kon staan.

canis-felis vrijdag 10 januari 2025 om 18:28

Hipmetstip schreef: ↑
10-01-2025 17:40
Beste Strawberry-Shortcake, ik wil je een hart onder de riem steken en ook zeggen dat ik het herken en dat de situatie wel veranderd is.
Mijn dochter haar gedrag lijkt veel op het gedrag van jouw dochter. Ik heb meerdere malen hulp gezocht, alleen wilde zij dit absoluut niet. Ik heb wel eens alleen hulp gezocht, maar werd eigenlijk steeds weggezet als overbezorgde moeder.
Heel pittig was dat. Ik dacht ook altijd wat jij schrijft; ik denk dat als ze het huis uit gaat dat ik haar niet mee zie.
En nu.... dochter is 21 en sinds ruim een jaar uit huis. Hierdoor is er ruimte gekomen en belt ze me soms meer dan me lief is Ze vraag veel advies over van alles en nog wat. Wel loopt ze nog steeds vast met haar eigen gedrag. Ze is hier nu zelf voor naar de huisarts geweest en hulp richting een diagnose wordt opgestart.

Dit herken ik ook uit kindperspectief. Een warme band is het nooit geworden, maar het niet meer onder een dak leven gaf mijn ademruimte t.a.v. eventuele verwachtingen. Hierdoor kon ik af en toe iets initiëren. Voor mensen met een warme band zal het nog steeds sporadisch en schraal lijken, maar voor mij was het belangrijk.

Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.

Voornu vrijdag 10 januari 2025 om 18:47

Het lijkt me heel pijnlijk TO. Wat ik denk ik vooral zou willen weten is of kind er zelf last van heeft. Als het voor kind neutraal voelt (afgezien van de lading tijdens een ruzie), zou ik het zelf denk ik ook beter kunnen verdragen.
Daarnaast is het misschien goed om uit te zoeken wat het (gevoel van) niet-houden van betekent voor haar en haar (toekomstige) gedrag. Het hoeft namelijk toch niet zo te zijn dat je haar dan nooit meer als ze het huis uit is? Misschien heeft ze daar helemaal niet (het gevoel van) houden-van voor nodig.
Misschien voelt ze zich door het "moeten voelen" (niet door jou maar in het algemeen) wel overvraagd en zet ze zich hierdoor af. Wordt het minder zwaar als ze helemaal niet(s) hoeft te voelen, en dat het prima is als ze maar geen gekke dingen zegt, doet of laat. Geeft dat ruimte om op gedragsniveau aan te geven wat jij fijn zou vinden bijvoorbeeld.

Ik herken mezelf niet eens

Voornu vrijdag 10 januari 2025 om 19:09

Doreia* schreef: ↑
10-01-2025 14:24
'Lieverd, kun je me vertellen wat je hebt gemist van mij? Wat had je gewild? Kun je een voorbeeld geven waarin ik niet heb gereageerd zoals je had gewild?'
Het hoeveelste kind is zij?

Toch nog even, ik zie je dit tegenwoordig overal vragen/schrijven lijkt het wel, hang je daar niet veel te veel aan op ? Het begint mij te irriteren, gezinsdynamiek is complexer dan de plaats in de kindrij. Net zoals horoscopen, die zijn door hun nietszeggendheid ook altijd zo waar.

Ik herken mezelf niet eens

Hipmetstip vrijdag 10 januari 2025 om 19:21

canis-felis schreef: ↑
10-01-2025 18:28
Dit herken ik ook uit kindperspectief. Een warme band is het nooit geworden, maar het niet meer onder een dak leven gaf mijn ademruimte t.a.v. eventuele verwachtingen. Hierdoor kon ik af en toe iets initiëren. Voor mensen met een warme band zal het nog steeds sporadisch en schraal lijken, maar voor mij was het belangrijk.

Ik ervaar de band met mijn dochter ook niet als heel warm. Het contact is 1 richtingsverkeer, het gaat alleen over haar. Ze zoekt mij op voor advies of om haar verhaal kwijt te kunnen. Toch is dit meer dan dat ik een aantal jaar geleden gedacht had.
Mijn dochter kan ook heel moeilijk met emoties omgaan en ook omslaan van het 1 op het andere moment. Zo is ze wel eens heel boos geweest, me uitgescholden ect om daarna naar de wc te gaan en 3 minuten stralend te komen vertellen dat ..... een nieuwe single uit brengt.

canis-felis vrijdag 10 januari 2025 om 19:36

Hm, ik merk dat ik er niet uitgebreid op kan reageren zonder te projecteren en verschil met mijn situatie lijkt te zijn dat jullie thuissituatie stabiel/warm is. En dat ik het nooit uitgesproken heb en altijd - tot op de dag van vandaag - een groot schuldgevoel koester naar mijn moeder. Wat ik bij jouw dochter ook weer niet geheel uitsluit; ik denk dat mijn moeder geen enkel benul had én heeft van mijn schuldgevoel.

Ik lees in je formuleringen wel bepaalde verwachtingen. Waarom is het zo belangrijk dat een kind/puber tegen je zegt dat het van je houdt? En de rol van de oudste vervullen, wat houdt dat in? En tja, klagende siblings... Ik zie de relevantie niet zo. Sterker nog, ik kreeg wel eens het verwijt dat ik ruzie zocht met mijn vader. Terwijl ik in feite al lang wist wat er in de lucht hing en dat als ik mezelf niet als bliksemafleider zou opwerpen mijn vader zich zou afreageren op hen. Dat besef is later ook wel gekomen, trouwens. Waarmee ik geenszins wil zeggen dat precies dat bij jullie speelt, maar wel dat ook de waarnemingen van siblings nogal gekleurs c.q. beperkt kunnen zijn. Bijvoorbeeld omdat ze jouw verdriet aanvoelen.

Ik begrijp overigens heel goed dat het verdrietig en pijnlijk is. Maar pas op met beschuldigen van je dochter. Mijn moeder uitte haar gekwetstheid naar mij, waardoor ik het gevoel kreeg dat ze dacht dat ik er bewust voor koos om haar pijn te doen of zo. Dat heeft niet geholpen, voorzichtig uitgedrukt.

Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.

canis-felis vrijdag 10 januari 2025 om 19:41

Oh, en als dochter niet van je moeder houden, daar rust in mijn beleving een best taboe op. Ik heb zelfs een therapeut gehad die ik - toen ik daar al geruime tijd kwam - de aanname hoorde doen dat ik van mijn moeder hou. Ik voelde me een alien en soms nóg. Overigens vind ik houden van in het algemeen iets moeilijks. Het zal dus ook wel een deel in mij zitten. Maar ik denk ook dat mensen er moeilijk over praten.

Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.

canis-felis vrijdag 10 januari 2025 om 19:45

Voornu schreef: ↑
10-01-2025 19:09
Toch nog even, ik zie je dit tegenwoordig overal vragen/schrijven lijkt het wel, hang je daar niet veel te veel aan op ? Het begint mij te irriteren, gezinsdynamiek is complexer dan de plaats in de kindrij. Net zoals horoscopen, die zijn door hun nietszeggendheid ook altijd zo waar.

Hahaha, zo sla je hem wel heel plat. Vind ik ook wel wat bijzonder.

Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.

Flipflop vrijdag 10 januari 2025 om 20:03

Kinderen die zeggen niets te voelen, voelen mogelijk van binnen zoveel dat het moeilijk onder woorden te brengen is. Mijn kind weet regelmatig niet wat ze precies voelt, alleen roert er dan van alles onder het oppervlak. Zij heeft autisme (waarmee ik niet zeg, dat kind van TO dat ook heeft).

Solomio vrijdag 10 januari 2025 om 20:27

En, nogmaals, niet iedereen voelt evenveel of even intens of whatever.

Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt

Youk79 vrijdag 10 januari 2025 om 20:42

Solomio schreef: ↑
10-01-2025 20:27
En, nogmaals, niet iedereen voelt evenveel of even intens of whatever.

Dat klopt. En als hier binnen een gezin grote verschillen in zijn kan dat voor beide kanten lastig zijn. En dan is dat natuurlijk ook juist lastig om met elkaar te delen en op te lossen.

TO: heeft je dochter interesses die veel voor haar betekenen? Bij mijn zoon helpt het erg om contact te maken als ik naar zijn interesses vraag. Makkelijk onderwerp voor hem en niet zoveel eisen/verwachtingen voor gevoelens

Het is zoals het is

Actieve topics