Kinderen
alle pijlers
Geen emotionele band met je kind
vrijdag 10 januari 2025 om 14:04
Een gevoelig onderwerp…. wil niet te veel informatie kwijt ivm herkenning maar zit er zo mee dat ik toch wil weten of anderen dit gedrag herkennen. Niet quoten aub.
Onze 17 jarige dochter laat van kinds af aan niet merken dat ze geeft om ons als ouders. Zegt nooit eens dat ze van ons houdt, vraagt nooit hoe het gaat als er iemand ziek is of zelfs geopereerd moet worden, heeft nooit empathie voor ons en wil nooit tijd met ons spenderen.
Gisteren heeft zij na een woordenwisseling heel koel gezegd dat zij niet van ons houd en niks voor ons voelt en dat ook nooit gedaan heeft. Ach het is een puber, ze meent het niet zullen jullie zeggen maar dat is dus niet zo. Zij meent dit wel en dit gedrag zien wij al sinds zij op de basisschool zat. Wij merken aan alles dat ze dat gewoon niet voelt.
Herkent iemand dit? Komt dit ooit nog goed of moeten we accepteren dat het is zoals het is en we haar waarschijnlijk nooit meer zullen zien als ze uit huis is (waar ik heel bang voor ben want ik hou ontzettend veel van haar)
Onze 17 jarige dochter laat van kinds af aan niet merken dat ze geeft om ons als ouders. Zegt nooit eens dat ze van ons houdt, vraagt nooit hoe het gaat als er iemand ziek is of zelfs geopereerd moet worden, heeft nooit empathie voor ons en wil nooit tijd met ons spenderen.
Gisteren heeft zij na een woordenwisseling heel koel gezegd dat zij niet van ons houd en niks voor ons voelt en dat ook nooit gedaan heeft. Ach het is een puber, ze meent het niet zullen jullie zeggen maar dat is dus niet zo. Zij meent dit wel en dit gedrag zien wij al sinds zij op de basisschool zat. Wij merken aan alles dat ze dat gewoon niet voelt.
Herkent iemand dit? Komt dit ooit nog goed of moeten we accepteren dat het is zoals het is en we haar waarschijnlijk nooit meer zullen zien als ze uit huis is (waar ik heel bang voor ben want ik hou ontzettend veel van haar)
zaterdag 11 januari 2025 om 12:41
Deels met je eerste alinea eens, maar ik vind een belangrijk punt wel dat je als ouder wat mij betreft wel de taak hebt naar je kind uit te reiken. Ook als dat dus betekent dat je dat meer moet doen dan je in andere relaties zou doen. Of misschien wel meer dan je zou willen. Het is een kind, jouw kind, en kinderen moeten nu eenmaal leren. En dit zijn ook dingen die ze moeten leren. En ja, dan vind ik dat je als ouder wel een stap extra moet zetten. Niet voor de slager om de hoek, wel voor je eigen kind. Als je nou naar iemand nieuwsgierig zou mogen zijn, dan is dat toch wel je eigen kind.NomenNesci0 schreef: ↑11-01-2025 12:29Wat toch vrij normaal is in relaties, is dat men wel probeert in te leven, maar dat niet in alles kan. Wat ik al eerder schreef, je bént niet de ander en als deze zich vooral afzijdig of afwerend presenteert en geen boekje over zichzelf opendoet, dan heb je niks anders dan te werken met wat je aan de buitenkant te zien krijgt. En dat kan dan idd overkomen als desinteresse, onbetrokken, onverschillig.
Mensen werken doorgaans nu eenmaal met wat ze van je (denken te) weten op basis van je eigen opstelling. De interpretatie kan dan nog zo fout zijn. Maar het een ander (in dit geval de ouder of zelfs de zieke herstellende ouder) verwijten dat die het niet goed begrepen heeft, vind ik wel erg makkelijk. Je had begeleid willen worden. Maar ouders zijn geen magische tovenaars die alles maar moeten snappen, zien en begrijpen. Zeker niet als ouders ook nog wat anders aan hun hoofd hebben, zoals een ziekteproces en thuis het reilen en zeilen met een gezin of werk door moeten laten gaan.
Soms krijg ik wel eens de indruk dat kinderen van ouders verwachten dat ze heiliger dan heilig moeten zijn om te voldoen aan de kind standaarden.
zaterdag 11 januari 2025 om 12:43
Dat beschrijven wat je gemist hebt op enig moment in je jeugd meteen gezien wordt als verwijten en het je ouders kwalijk nemen vind ik te kort door de bocht.
Stel dat je opgroeide in een tijd of een land waar weinig eten was. Mag je dat dan ook nooit benoemen later als je groot bent, want je ouders hadden dus heiligen moeten zijn die op magische wijze aan voedsel hadden moeten komen?
Dat mensen dit gemis uitspreken naar hun ouders (als ze dat al durven) is volgens mij juist een kans om de verbinding te herstellen, en wat gebeurd is samen een plek te geven.
Stel dat je opgroeide in een tijd of een land waar weinig eten was. Mag je dat dan ook nooit benoemen later als je groot bent, want je ouders hadden dus heiligen moeten zijn die op magische wijze aan voedsel hadden moeten komen?
Dat mensen dit gemis uitspreken naar hun ouders (als ze dat al durven) is volgens mij juist een kans om de verbinding te herstellen, en wat gebeurd is samen een plek te geven.
zaterdag 11 januari 2025 om 12:55
Zo heb ik het ook met mijn ouders ervaren. Het heeft onze relatie, die soms moeizaam was, versterkt, toen we eenmaal bespraken dat ik iets tekort ben gekomen én dat zij daarin tekort zijn geschoten. Ik verwijt hen dat dus ook helemaal niet meer. Het is hoe het is gegaan. Onze band is sindsdien warmer.
zaterdag 11 januari 2025 om 14:11
Zeker, absoluut eens hoor. Ik had niet per se begrepen dat dat niet gebeurde. Het kán voorkomen dat dit tijdelijk niet (genoeg) gebeurt door het leven zelf, maar als ouder moet je hier wel je allerbest voor doen. Helaas biedt dat ook niet altijd garanties. Soms komen mensen niet nader tot elkaar, ondanks pogingen daartoe.meisje85 schreef: ↑11-01-2025 12:41Deels met je eerste alinea eens, maar ik vind een belangrijk punt wel dat je als ouder wat mij betreft wel de taak hebt naar je kind uit te reiken. Ook als dat dus betekent dat je dat meer moet doen dan je in andere relaties zou doen. Of misschien wel meer dan je zou willen. Het is een kind, jouw kind, en kinderen moeten nu eenmaal leren. En dit zijn ook dingen die ze moeten leren. En ja, dan vind ik dat je als ouder wel een stap extra moet zetten. Niet voor de slager om de hoek, wel voor je eigen kind. Als je nou naar iemand nieuwsgierig zou mogen zijn, dan is dat toch wel je eigen kind.
zaterdag 11 januari 2025 om 14:39
Ben je zelf ouder?NomenNesci0 schreef: ↑11-01-2025 12:29Wat toch vrij normaal is in relaties, is dat men wel probeert in te leven, maar dat niet in alles kan. Wat ik al eerder schreef, je bént niet de ander en als deze zich vooral afzijdig of afwerend presenteert en geen boekje over zichzelf opendoet, dan heb je niks anders dan te werken met wat je aan de buitenkant te zien krijgt. En dat kan dan idd overkomen als desinteresse, onbetrokken, onverschillig.
Mensen werken doorgaans nu eenmaal met wat ze van je (denken te) weten op basis van je eigen opstelling. De interpretatie kan dan nog zo fout zijn. Maar het een ander (in dit geval de ouder of zelfs de zieke herstellende ouder) verwijten dat die het niet goed begrepen heeft, vind ik wel erg makkelijk. Je had begeleid willen worden. Maar ouders zijn geen magische tovenaars die alles maar moeten snappen, zien en begrijpen. Zeker niet als ouders ook nog wat anders aan hun hoofd hebben, zoals een ziekteproces en thuis het reilen en zeilen met een gezin of werk door moeten laten gaan.
Soms krijg ik wel eens de indruk dat kinderen van ouders verwachten dat ze heiliger dan heilig moeten zijn om te voldoen aan de kind standaarden.
zaterdag 11 januari 2025 om 14:44
Ja? Twee keer zelfs, van volwassen kinderen.
zaterdag 11 januari 2025 om 16:32
Eens.meisje85 schreef: ↑11-01-2025 12:41Deels met je eerste alinea eens, maar ik vind een belangrijk punt wel dat je als ouder wat mij betreft wel de taak hebt naar je kind uit te reiken. Ook als dat dus betekent dat je dat meer moet doen dan je in andere relaties zou doen. Of misschien wel meer dan je zou willen. Het is een kind, jouw kind, en kinderen moeten nu eenmaal leren. En dit zijn ook dingen die ze moeten leren. En ja, dan vind ik dat je als ouder wel een stap extra moet zetten. Niet voor de slager om de hoek, wel voor je eigen kind. Als je nou naar iemand nieuwsgierig zou mogen zijn, dan is dat toch wel je eigen kind.
Nu ikzelf ouder ben, en ook met jongeren werk, voel ik me helemaal verantwoordelijk voor de verstandhouding.
Mijn ouders hebben op cruciale momenten situaties afgedaan met 'nu niet, zelf te druk en ik snap dit ook niet' en ik ben heel blij dat ik wel tijd, ruimte heb om mijn kinderen te begeleiden en een soort 'helicopter view' te hebben.
Daarnaast merk ik dat iedereen gewoon als 'leuk, en niet lastig' gezien wil worden. Positief duiden en proberen in gedrag niet alleen negativiteit maar bijv het aangeven van een grens te zien scheelt al zoveel.
Firm believer in: you shouldn't have bothered me to begin with.
zaterdag 11 januari 2025 om 18:40
Ik denk dat je de woorden van een puber vooral moet zien als de woorden van een puber. Dat kinderen geen liefde laten merken aan hun ouders is vrij normaal. En dat ze in een vlaag van emotie zeggen dat jij de meest klotenouder ooit bent is ook normaal. Ze weten gewoon dat ze je daarmee op de kast kunnen jagen. Voor kinderen is aanwezigheid en liefde van hun ouders vanzelfsprekend. Maar liefde voelen voor je ouders is iets dat zich moet ontwikkelen.
zaterdag 11 januari 2025 om 18:41
Mijn oudste heeft als puber ook een fase gehad dat ik weinig goed kon doen en ze mij vooral een heel slechte opvoeder vond. Tijdens haar autisme-onderzoek vond de psycholoog het opmerkelijk dat het bij haar emigratieplannen voor de toekomst, het mogelijk gemis van haar ouders geen issue was. Het was niet eens in dochter opgekomen en ze dacht ons niet te gaan missen. Inmiddels zijn we tien jaar verder en is de band prima. Ze belt wanneer er iets is of als het al een tijdje geleden is. En anders bel ik zelf. Appen doen we wat vaker. Ze vindt me nu zelfs de beste moeder van de wereld 
zaterdag 11 januari 2025 om 21:10
Ik heb een zoon van 32 jaar met ASS. Wij hebben een kille bijna zakelijk contact. Hij zei een paar maanden geleden tegen mij dat hij geen band heeft en voelt met mij. Dit appte hij nadat Ik had gevraagd om wat meer contact maar het blijft bij hooguit 1 of 2 x per jaar.
Hij negeert mij niet, reageert altijd op appjes (kan weleens een paar dagen duren). Hij geeft ook toestemming dat zijn begeleiders alles met mij zouden mogen bespreken en zo een 2 jaar geleden vroeg hij mij mee te gaan naar een psych voor een onderzoek waar ook vragen beantwoord moesten worden over vroeger, hoe hij was als kind en puber.
Ik heb hem in augustus gezien en afgelopen week pas weer. Elk jaar brengt hij zijn kerstpakket omdat het bij hem in de weg staat. Ongeopend met een kadobon erin. Het is dus niet zo dat ik de left overs krijg zeg maar.
Als ik morgen in het ziekenhuis kom en ik zou hem vragen om wat spullen te brengen dan weet ik zeker dat dat niet in goede aarde valt, het zit niet in zijn planning zeg maar. Klinkt egoïstisch maar dat is hij ergens ook weer niet, hij is praktisch en minder of niet emotioneel.
Het voelt pijnlijk en verdrietig, koud, kil en armoe.
Hij negeert mij niet, reageert altijd op appjes (kan weleens een paar dagen duren). Hij geeft ook toestemming dat zijn begeleiders alles met mij zouden mogen bespreken en zo een 2 jaar geleden vroeg hij mij mee te gaan naar een psych voor een onderzoek waar ook vragen beantwoord moesten worden over vroeger, hoe hij was als kind en puber.
Ik heb hem in augustus gezien en afgelopen week pas weer. Elk jaar brengt hij zijn kerstpakket omdat het bij hem in de weg staat. Ongeopend met een kadobon erin. Het is dus niet zo dat ik de left overs krijg zeg maar.
Als ik morgen in het ziekenhuis kom en ik zou hem vragen om wat spullen te brengen dan weet ik zeker dat dat niet in goede aarde valt, het zit niet in zijn planning zeg maar. Klinkt egoïstisch maar dat is hij ergens ook weer niet, hij is praktisch en minder of niet emotioneel.
Het voelt pijnlijk en verdrietig, koud, kil en armoe.
zaterdag 11 januari 2025 om 21:27
Bedankt voor je antwoorden, dat ten eerste.
Ik vroeg het voor TO maar natuurlijk ook voor mezelf. Mijn jongste heeft 3 diagnoses en het voelt wel eens alsof ik tekort geschoten ben, andere dingen had moeten zien en voelen, dingen vóór had moeten zijn. En dan lees ik jouw stuk over hoe jouw binnenwereld eruit zag en ik lijk een beetje te proeven dat je ervan uitgaat (ging!) dat ouders dit uit het universum plukken. Ik kan bij mijn zoon niks uit het universum plukken maar ik stel wel vragen, ik vraag me alleen af of het de goede zijn. Waarschijnlijk ga ik dat nooit weten.
Nu lees ik dat jouw ouders zaken hebben laten liggen, het was natuurlijk heel mooi geweest als ze op een later moment eens op dit gebeuren terug waren gekomen, middels voortschrijdend inzicht zeg maar.
Maar zo te lezen was dat ook niet aan de orde en wordt jouw puberongemakkelijkheid gebruikt om mooie sier te maken.
Ik geloof (en hoop dan toch echt!) dat ik een iets gevoeligere moeder ben.
Edit, ik lees je bericht iets beter nu en zie dat je wel iets van erkenning gekregen hebt van ze. Is dat behulpzaam geweest voor jou? Of maakte het eigenlijk niet meer uit?
.
zaterdag 11 januari 2025 om 21:33
Ik vind dat ook niet juist maar wat kun je met een kind dat niet praat, bokkig is, geen handreiking doet, ongeacht wat jij aanbiedt?
Gelukkig is mijn kind niet zo maar als dat wel zo zou zijn zou ik met mijn handen in mijn haar zitten. Als kind echt écht niet wil houdt alles naar mijn idee wel echt een beetje op.
.
zaterdag 11 januari 2025 om 21:39
Is er alsnog geen noodzaak om te stellen dat het "dus in het kind zit" alsof er iets inherent mis is met het kind zelf. Daar reageerde ik op.Rooss4.0 schreef: ↑11-01-2025 21:33Ik vind dat ook niet juist maar wat kun je met een kind dat niet praat, bokkig is, geen handreiking doet, ongeacht wat jij aanbiedt?
Gelukkig is mijn kind niet zo maar als dat wel zo zou zijn zou ik met mijn handen in mijn haar zitten. Als kind echt écht niet wil houdt alles naar mijn idee wel echt een beetje op.
Natuurlijk lijkt het me heel lastig, ik heb niet de illusie dat er met een kind van 17 veel aan te vangen is. Ze zijn in de fase dat ze zich afzetten en losmaken van ouders/moeder. Als ouder ga je het sowieso nooit allemaal goed doen maar als ze puber zijn al helemaal niet.
zaterdag 11 januari 2025 om 21:40
Oh sorry hoor, ik ben in etappes aan het reageren, ik had eerst even het hele topic af moeten lezen.meisje85 schreef: ↑11-01-2025 12:55Zo heb ik het ook met mijn ouders ervaren. Het heeft onze relatie, die soms moeizaam was, versterkt, toen we eenmaal bespraken dat ik iets tekort ben gekomen én dat zij daarin tekort zijn geschoten. Ik verwijt hen dat dus ook helemaal niet meer. Het is hoe het is gegaan. Onze band is sindsdien warmer.
Fijn dat de band verbeterd is, mooi om te lezen!
.
zaterdag 11 januari 2025 om 21:43
Ik denk dat het sowieso jammer en kansloos is om het weg te zetten als mis met het kind. Het gaat niet om een schuldvraag lijkt me. (ik ben het dus met je eens)
In het geval van to leest het voor mij alsof dochter op een plek terecht is gekomen waar ze gewoon niks mee heeft. Misschien wordt het beter als ze volwassen wordt, misschien ook wel niet.
.
zaterdag 11 januari 2025 om 21:47
Kun je iets met zijn passies, Jules? Ik heb een zoon van eind 20 met voormalig asperger en eigenlijk ervaar ik vooral een warme band met hem als hij me mag gebruiken als passie-praatpaal (lees games).
Dat boeit me voor geen meter maar als ik wat interesse toon is hij echt heel blij en kan hij zeer geanimeerd vertellen over dat wat hij zo interessant vindt.
Het maakt hem trouwens niet zo heel veel uit of ik het ben of een zomaar iemand, hij zit niet op wederkerigheid te wachten.
Ik verwacht dat ook niet van hem maar ervaar wel degelijk warm contact met hem.
.
zaterdag 11 januari 2025 om 22:00
Op dit moment niet. Hij heeft al een jaar of 3 een depressie en hij voelt geen vreugde in zijn leven. Niets maakt hem blij dus ook geen hobbies. Na corona is het contact met zijn vrienden verwaterd. Hij heeft altijd moeite gehad met veranderingen. Vroeger met schoolvakanties idem dito. Zat hij net in een flow moest hij weer naar school of begon de vakantie weer. Iets oppakken lukt hem niet. Hij heeft ook nooit vakantie, werkt het hele jaar door. Dus een gesprek voeren met hem, tja waar moet je over praten. Alles is gewoon (vragen naar werk, ja iedereen werkt toch dus waarom vragen). En leuke dingen doen doet hij niet. Dus dat zorgt ook voor afstand en kille situatie als ik hem zie.Rooss4.0 schreef: ↑11-01-2025 21:47Kun je iets met zijn passies, Jules? Ik heb een zoon van eind 20 met voormalig asperger en eigenlijk ervaar ik vooral een warme band met hem als hij me mag gebruiken als passie-praatpaal (lees games).
Dat boeit me voor geen meter maar als ik wat interesse toon is hij echt heel blij en kan hij zeer geanimeerd vertellen over dat wat hij zo interessant vindt.
Het maakt hem trouwens niet zo heel veel uit of ik het ben of een zomaar iemand, hij zit niet op wederkerigheid te wachten.
Ik verwacht dat ook niet van hem maar ervaar wel degelijk warm contact met hem.
Woont jouw zoon nog thuis?
zaterdag 11 januari 2025 om 22:03
Jeetje veel reacties, dank daarvoor. Ik lees veel over ASS. Ik heb toevallig al een puber met de diagnose ASS in huis en die is heel anders dan mijn oudste, heel zorgzaam en empatisch maar ik weet natuurlijk ook dat het een spectrum is dus het zou zomaar eens kunnen dat er toch ook zoiets speelt bij mijn oudste, geen idee.
Ze zegt behoefte te hebben om naar de psycholoog te gaan (kreeg ik met veel moeite uit haar mond te horen) maar ze wil dus absoluut niks kwijt over de reden, ook niet globaal.
Geen idee wat er in haar hoofd omgaat. Mijn dochter deelt haast niks met mij, nooit gedaan. Al sinds de basisschool moest ik alles via via horen. Vriendinnen had ze altijd wel maar ze was altijd heel erg stil en verlegen bij anderen (behalve bij de beste vriendin)
Hechting is volgens mij gewoon goed verlopen, er was altijd een ouder thuis, ze kreeg altijd veel aandacht. Ze is nooit het type geweest dat even kwam knuffelen of echt tijd wilde spenderen met je tenzij het iets was wat zij zelf graag wilde doen maar dat zal wel kindeigen zijn.
Het is misschien moeilijk te leggen maar ik heb nog 3 andere pubers en die zijn heel anders, die hebben ook hun grillige momenten en die roepen ook weleens harde dingen maar daarna laten ze toch weer (heel even) zien dat er liefde is. Bij mn oudste is dat er gewoon niet.
Ze zegt behoefte te hebben om naar de psycholoog te gaan (kreeg ik met veel moeite uit haar mond te horen) maar ze wil dus absoluut niks kwijt over de reden, ook niet globaal.
Geen idee wat er in haar hoofd omgaat. Mijn dochter deelt haast niks met mij, nooit gedaan. Al sinds de basisschool moest ik alles via via horen. Vriendinnen had ze altijd wel maar ze was altijd heel erg stil en verlegen bij anderen (behalve bij de beste vriendin)
Hechting is volgens mij gewoon goed verlopen, er was altijd een ouder thuis, ze kreeg altijd veel aandacht. Ze is nooit het type geweest dat even kwam knuffelen of echt tijd wilde spenderen met je tenzij het iets was wat zij zelf graag wilde doen maar dat zal wel kindeigen zijn.
Het is misschien moeilijk te leggen maar ik heb nog 3 andere pubers en die zijn heel anders, die hebben ook hun grillige momenten en die roepen ook weleens harde dingen maar daarna laten ze toch weer (heel even) zien dat er liefde is. Bij mn oudste is dat er gewoon niet.
zaterdag 11 januari 2025 om 22:12
Strawberry_shortcake schreef: ↑11-01-2025 22:03Jeetje veel reacties, dank daarvoor. Ik lees veel over ASS. Ik heb toevallig al een puber met de diagnose ASS in huis en die is heel anders dan mijn oudste, heel zorgzaam en empatisch maar ik weet natuurlijk ook dat het een spectrum is dus het zou zomaar eens kunnen dat er toch ook zoiets speelt bij mijn oudste, geen idee.
Ze zegt behoefte te hebben om naar de psycholoog te gaan (kreeg ik met veel moeite uit haar mond te horen) maar ze wil dus absoluut niks kwijt over de reden, ook niet globaal.
Geen idee wat er in haar hoofd omgaat. Mijn dochter deelt haast niks met mij, nooit gedaan. Al sinds de basisschool moest ik alles via via horen. Vriendinnen had ze altijd wel maar ze was altijd heel erg stil en verlegen bij anderen (behalve bij de beste vriendin)
Hechting is volgens mij gewoon goed verlopen, er was altijd een ouder thuis, ze kreeg altijd veel aandacht. Ze is nooit het type geweest dat even kwam knuffelen of echt tijd wilde spenderen met je tenzij het iets was wat zij zelf graag wilde doen maar dat zal wel kindeigen zijn.
Het is misschien moeilijk te leggen maar ik heb nog 3 andere pubers en die zijn heel anders, die hebben ook hun grillige momenten en die roepen ook weleens harde dingen maar daarna laten ze toch weer (heel even) zien dat er liefde is. Bij mn oudste is dat er gewoon niet.
Je kunt lezen hoe mijn zoon is.
Ik heb een vriendin met een dochter met ASS, precies hetzelfde. Moeder lag 3 weken in het ziekenhuis en dochter is 2 keer langs geweest. Geen was of iets meegenomen. Staat ze (30+) niet bij stil.
Een collega van mij heeft een dochter met ASS ook 32 en kan niet zonder haar moeder. Haar moeder is haar beste vriendin.
De kenmerken die zij heeft is dat ze oorzaak en gevolg niet overziet, is best egocentrisch op veel vlakken. Geen vriendinnen want vindt nergens aansluiting en voelt ook weinig verbinding. Is ook nog wat kinderlijk voor haar doen. Ze heeft de diagnose ook pas sinds een aantal jaar.
zondag 12 januari 2025 om 05:07
Dat iets in het kind zit betekent toch niet dat dat mis is met dat kind?bijtie schreef: ↑11-01-2025 21:39Is er alsnog geen noodzaak om te stellen dat het "dus in het kind zit" alsof er iets inherent mis is met het kind zelf. Daar reageerde ik op.
Natuurlijk lijkt het me heel lastig, ik heb niet de illusie dat er met een kind van 17 veel aan te vangen is. Ze zijn in de fase dat ze zich afzetten en losmaken van ouders/moeder. Als ouder ga je het sowieso nooit allemaal goed doen maar als ze puber zijn al helemaal niet.
Wat mij betreft is het vooral een tegengeluid aan bijv de inmiddels verwijderde post van Doreia, die meteen de ouders 'de schuld' geeft, hoewel ze dat later ontkende.
Overigens zijn de meeste pubers helemaal niet zo negatief of kritisch als jouw laatste zin doet vermoeden. Door dat beeld, wat niet uit wetenschappelijk onderzoek blijkt, bestaat het risico dat probleemgedrag te lang kan blijven bestaan, onder het mom van: och, typisch pubergedrag.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zondag 12 januari 2025 om 05:08
Wat natuurlijk alleen maar zin heeft als ze dat zelf wil.
Edit: niet alles gelezen, blijkbaar heeft ze aangegeven dat ze dat wil.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zondag 12 januari 2025 om 06:54
Ben ik met je eens.Solomio schreef: ↑12-01-2025 05:07Dat iets in het kind zit betekent toch niet dat dat mis is met dat kind?
Wat mij betreft is het vooral een tegengeluid aan bijv de inmiddels verwijderde post van Doreia, die meteen de ouders 'de schuld' geeft, hoewel ze dat later ontkende.
Overigens zijn de meeste pubers helemaal niet zo negatief of kritisch als jouw laatste zin doet vermoeden. Door dat beeld, wat niet uit wetenschappelijk onderzoek blijkt, bestaat het risico dat probleemgedrag te lang kan blijven bestaan, onder het mom van: och, typisch pubergedrag.
Sowieso waren mijn broer en ik best lieve, brave pubers eigenlijk. We sloegen niet met deuren, we riepen geen gemene dingen tegen mijn moeder. Het was gewoon gezellig in huis, eigenlijk bijna altijd. Er wordt inderdaad soms gedaan alsof pubers nou eenmaal humeurige draken zijn die een hekel hebben aan hun ouders en uit de bocht vliegen maar ik herken dat dus echt niet van mezelf of mijn broer.
En ja, er zijn fouten gemaakt en het was makkelijker geweest als we toen meer wisten van mijn stickertje maar ondanks alles heb ik altijd zielsveel van mijn moeder gehouden. Ik doe alles voor haar, ook als puber al. Was ze ziek dan stond ik klaar om voor haar te zorgen. Mijn broer ( zonder ASS ) dan weer veel minder.
Ik vond het wel moeilijk om haar te belasten met mijn problemen dus ik hield veel voor me. Ik verwerk dingen alleen, dat doe ik nog steeds. Of ik schrijf ze op ( hier of op een andere manier ). Mijn moeder is zo'n blij ei en ik vind het sneu voor haar dat ze zo'n zorgenkindje heeft gekregen.
Zou het kunnen dat je dochter het gewoon moeilijk vindt om zichzelf te uiten, TO? Dat ze wel dingen voelt maar niet weet hoe ze het je moet vertellen? Ik snap dat het heel pijnlijk is voor je.
I'll face it with a grin. I'm never giving in. On with the show.
zondag 12 januari 2025 om 08:33
Ik heb hier nu een tijdje over nagedacht en ik vraag me af of ik het met het laatste eens ben. Eerlijk gezegd weet ik het gewoon niet. Ik vind namelijk dat je als ouder een heel vergaande taak - ik zou het bijna plicht noemen - hebt om toch steeds die handreiking te doen. Een kind dat echt, echt niet wil: ik vraag me af of dat nou zo vaak voor komt. Ik denk dat het veel vaker een kind is dat echt, echt niet kan. Of niet weet. En dan is het echt heel verdrietig als je ouders zeggen: het houdt hier voor ons op. Misschien zie ik het ouderschap te groot hoor, geen idee. En ik reken ingewikkelde diagnoses dan even niet mee. En misschien kom ik in z'n algemeenheid ook iets te snel met de vraag: wat zegt dit over mij? En misschien ken ik ook iets teveel verhalen van professionals die zeggen dat er wel erg veel kinderen in therapie zijn, terwijl dat meer aangewezen is voor de oudersRooss4.0 schreef: ↑11-01-2025 21:33Ik vind dat ook niet juist maar wat kun je met een kind dat niet praat, bokkig is, geen handreiking doet, ongeacht wat jij aanbiedt?
Gelukkig is mijn kind niet zo maar als dat wel zo zou zijn zou ik met mijn handen in mijn haar zitten. Als kind echt écht niet wil houdt alles naar mijn idee wel echt een beetje op.
Ik snap heel goed dat menigeen met de handen in het haar zit, maar - uitzonderingen daargelaten - neig ik er toch naar om te denken dat je als ouder niet op het punt zou moeten komen dat het ophoudt, op het moment dat je kind echt, echt niet wil. Ergens weiger ik misschien een beetje te geloven dat een kind (of mens) altijd bokkig, onbereikbaar en zonder uitreikingen is.
Ik heb deze week het hele seizoen "valse start: 100 dagen in de jeugd- en gezinszorg" gezien en wat me opviel, is dat er in dat programma een aantal moeders voorbij kwam dat alles bij hun kind neerlegt. In de zin van: er is iets mis met hem, hij heeft hulp nodig. Terwijl, als je naar de dynamiek kijkt, je vooral ook erg onmachtige moeders ziet. En inderdaad zie je kinderen die boos zijn, onbereikbaar, die nergens door geraakt lijken te worden of erger, maar ik kan me zo goed voorstellen dat dat gebeurt als je moeder vooral naar jou wijst ipv naar zichzelf kijkt. Ik zeg overigens niet dat dat in dit topic aan de hand is hoor, maar ik moest er door dit topic wel aan denken.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
