Kinderen
alle pijlers
Geen emotionele band met je kind
vrijdag 10 januari 2025 om 14:04
Een gevoelig onderwerp…. wil niet te veel informatie kwijt ivm herkenning maar zit er zo mee dat ik toch wil weten of anderen dit gedrag herkennen. Niet quoten aub.
Onze 17 jarige dochter laat van kinds af aan niet merken dat ze geeft om ons als ouders. Zegt nooit eens dat ze van ons houdt, vraagt nooit hoe het gaat als er iemand ziek is of zelfs geopereerd moet worden, heeft nooit empathie voor ons en wil nooit tijd met ons spenderen.
Gisteren heeft zij na een woordenwisseling heel koel gezegd dat zij niet van ons houd en niks voor ons voelt en dat ook nooit gedaan heeft. Ach het is een puber, ze meent het niet zullen jullie zeggen maar dat is dus niet zo. Zij meent dit wel en dit gedrag zien wij al sinds zij op de basisschool zat. Wij merken aan alles dat ze dat gewoon niet voelt.
Herkent iemand dit? Komt dit ooit nog goed of moeten we accepteren dat het is zoals het is en we haar waarschijnlijk nooit meer zullen zien als ze uit huis is (waar ik heel bang voor ben want ik hou ontzettend veel van haar)
Onze 17 jarige dochter laat van kinds af aan niet merken dat ze geeft om ons als ouders. Zegt nooit eens dat ze van ons houdt, vraagt nooit hoe het gaat als er iemand ziek is of zelfs geopereerd moet worden, heeft nooit empathie voor ons en wil nooit tijd met ons spenderen.
Gisteren heeft zij na een woordenwisseling heel koel gezegd dat zij niet van ons houd en niks voor ons voelt en dat ook nooit gedaan heeft. Ach het is een puber, ze meent het niet zullen jullie zeggen maar dat is dus niet zo. Zij meent dit wel en dit gedrag zien wij al sinds zij op de basisschool zat. Wij merken aan alles dat ze dat gewoon niet voelt.
Herkent iemand dit? Komt dit ooit nog goed of moeten we accepteren dat het is zoals het is en we haar waarschijnlijk nooit meer zullen zien als ze uit huis is (waar ik heel bang voor ben want ik hou ontzettend veel van haar)
vrijdag 10 januari 2025 om 20:51
Ik heb lang lang geleden in therapie gezeten bij de GGZ en wat ik mijn therapeut niet aan het verstand kreeg gepeuterd, is dat niet alle kinderen van hun ouders houden. Volgens haar opvatting hou je als kind ALTIJD van je ouders of op z'n minst van je moeder, heb je op z'n best een loyaliteitsconflict, maar is het onmogelijk om niet van je ouders moeder te houden.canis-felis schreef: ↑10-01-2025 19:41Oh, en als dochter niet van je moeder houden, daar rust in mijn beleving een best taboe op. Ik heb zelfs een therapeut gehad die ik - toen ik daar al geruime tijd kwam - de aanname hoorde doen dat ik van mijn moeder hou. Ik voelde me een alien en soms nóg. Overigens vind ik houden van in het algemeen iets moeilijks. Het zal dus ook wel een deel in mij zitten. Maar ik denk ook dat mensen er moeilijk over praten.
Ik was het daar niet mee eens, omdat ik niet van mijn moeder hou. Mijn moeder heeft met haar opvoeding de flarden liefde kapot geschoten die in potentie aanwezig waren. Het had erin gezeten, maar is door eigen toedoen om zeep geholpen. Nu heeft ze niet lang genoeg geleefd om dit mee te krijgen, noch heeft ze niet lang genoeg geleefd om te ontdekken of dit in de loop der jaren met een volwassen verstandhouding zich alsnog zou hebben gecorrigeerd.
Maar het is geen gegeven of vaststaand feit dat je van je ouders houdt.
Nu lees ik bij to geen reden om aan te nemen dat de liefde kapot gemaakt is. Maar ik denk wel dat de liefde van een kind voor een ouder niet net zo vanzelfsprekend is als de liefde van een ouder voor een kind. Je positie als kind is ook veel te afhankelijk en vanaf de dag dat je op deze wereld ben gezet, is het doel van je leven eigenlijk om los te komen van je verwekkers. Om een eigen individu te zijn. Ik denk dat sommige kinderen weer opnieuw liefde kunnen voelen als dat succesvol gelukt is.
vrijdag 10 januari 2025 om 21:18
De theorie is toch iets anders. Mensenbaby's zijn dusdanig afhankelijk van een ouder dat hechting noodzakelijk is voor overleving. Daarom is een kind van nature loyaal naar de ouders en maakt het zich pas los vanaf een jaar of 15.NomenNesci0 schreef: ↑10-01-2025 20:51Maar ik denk wel dat de liefde van een kind voor een ouder niet net zo vanzelfsprekend is als de liefde van een ouder voor een kind. Je positie als kind is ook veel te afhankelijk en vanaf de dag dat je op deze wereld ben gezet, is het doel van je leven eigenlijk om los te komen van je verwekkers. Om een eigen individu te zijn. Ik denk dat sommige kinderen weer opnieuw liefde kunnen voelen als dat succesvol gelukt is.
Die afhankelijkheid van en verbondenheid aan een hechtingsfiguur zit in ieder mens.
Als moeder niet de primaire verzorger is kan het natuurlijk wel anders verlopen. Maar deels ontstaat dit al in de baarmoeder.
Liefde voor de ouders in die zin iets biologisch wat in ieder mens al zit ingebakken.
Het is daardoor dat mensen uit disfunctionele gezinnen afwijkingen in de persoonlijkheid kunnen ontwikkelen, om als het ware zichzelf af te schermen voor fouten of trauma van de ouders. Dit is noodzakelijk voor een kind om de (emotionele) nabijheid van de ouders te blijven ontvangen zonder in conflict te raken en verstoten te worden. De loyaliteit aan de ouders gaat dus zelfs voor op zelfliefde en zelfontwikkeling. Later in je leven trek je dat wel weer recht (of niet).
Kan een beetje een semantische discussie worden, want onder liefde of houden van versta jij wellicht iets anders.
vrijdag 10 januari 2025 om 21:33
Als je kijkt naar hoeveel kinderen een verstoorde hechting hebben, dan kun je niet per se concluderen dat alle kinderen liefde voelen. Er zijn genoeg kinderen te vinden die niks voelen of die haat voelen. Misschien dat je dit de andere kant vd medaille van liefde noemt.
Maar warme gevoelens naar je ouders? Neuh, meer dan vaak genoeg niet.
Maakt niet uit, niet de plek om dit hier te bediscussieren.
In alle gevallen is het pijnlijk voor to, zeker als je zo 123 niet begrijpt of kunt achterhalen waarom iemand zich zo distantieert en zelfs koud voelt. Niet alleen naar haar, maar zelfs naar het hele stamgezin.
Maar warme gevoelens naar je ouders? Neuh, meer dan vaak genoeg niet.
Maakt niet uit, niet de plek om dit hier te bediscussieren.
In alle gevallen is het pijnlijk voor to, zeker als je zo 123 niet begrijpt of kunt achterhalen waarom iemand zich zo distantieert en zelfs koud voelt. Niet alleen naar haar, maar zelfs naar het hele stamgezin.
vrijdag 10 januari 2025 om 21:42
Verstoorde hechting is wat ik benoemde, als een kind in zelfbeschermingsmodus gaat in het contact. Dat doen ze dus juist uit "liefde" voor de ouder.
Veel mensen (zoals ik) met hechtingsproblematiek voelen geen liefde voor hun ouders. Maar ik merkte na de nodige therapie dat het toch ergens in mijn systeem zit en dat diezelfde liefde ook de liefde is voor mezelf, het leven en de mens in algemene zin.
Maar toen ik 17 was voelde ik dat niet. Ook vanwege puberbrein, ik denk dat sowieso veel kinderen op die leeftijd dat zullen hebben.
Veel mensen (zoals ik) met hechtingsproblematiek voelen geen liefde voor hun ouders. Maar ik merkte na de nodige therapie dat het toch ergens in mijn systeem zit en dat diezelfde liefde ook de liefde is voor mezelf, het leven en de mens in algemene zin.
Maar toen ik 17 was voelde ik dat niet. Ook vanwege puberbrein, ik denk dat sowieso veel kinderen op die leeftijd dat zullen hebben.
vrijdag 10 januari 2025 om 22:31
Ik heb een nieuwe nick aangemaakt om anoniem te reageren. Sorry het verhaal is wel heel lang.
Ik herken me namelijk perfect in de openingspost, maar dan vanuit het perspectief van de dochter. Mijn moeder had dit verhaal kunnen schrijven, en daarom wil ik mijn ervaring delen. Misschien biedt het inzicht voor jou of je dochter.
Laat ik vooropstellen dat mijn moeder altijd het beste heeft gewild en een liefdevolle, warme moeder is voor mijn zusjes. Maar in mijn beleving kon ze dat in mijn jeugd niet voor mij zijn. Ze had te maken met moeilijke omstandigheden en een klein sociaal netwerk. Hoewel ze veel van me hield en nu ook een goede moeder voor mij is, voelde ze voor mij al heel vroeg onveilig. Dat kwam door een aantal incidenten die zij zich waarschijnlijk niet eens meer herinnert of heel anders beleefd heeft. Misschien herinner ik ze zelfs wel niet goed, maar wie gelijk heeft, doet er niet zo toe. In haar ogen was ik het afwijzende, koude en egoïstische kind. In mijn ogen leerde ik al vroeg om niet te veel op anderen te vertrouwen, zeker niet op mijn moeder. Ik zie mijn afstandelijke houding als gevolg, maar mijn moeder ziet die als oorzaak.
Tijdens mijn jeugd werd ook benoemd dat mijn houding afstandelijk en kil was, anders dan die van mijn zusjes. Als kind voel je die impliciete afkeuring: Waarom ben jij anders? Waarom hoor jij niet bij de rest? Dat is eenzaam, zeker in de puberteit. Daarom zou ik adviseren voorzichtig te zijn met het uitspreken van vermoedens richting het kind, zoals autisme.
In mijn geval is dat uitgesproken en onderzocht. Dat vond ik enorm pijnlijk. Het versterkte het gevoel dat ik raar was. De rapporten waarin teksten stonden die lijken op de openingspost deden me veel verdriet. Ik voelde me nog minder gezien. Het was extra wrang om te horen dat ik niet voldeed aan de emotionele behoeften van mijn moeder, terwijl ik als puber juist het gevoel had dat ik zelf emotioneel heel erg tekortkwam. Dat er niemand op de wereld voor mij was. Ik kon op dat moment simpelweg niet de ruimte vinden om te vragen hoe het met haar ging tijdens haar ziekte. Niet helemaal uit onwil, maar omdat ik blokkeerde. Die stap voelde te te eng. Ik wilde die ook niet zetten, al intereseerde haar gezondheid mij wel.
Ik bleek niet autistisch te zijn. Wel een verstoorde hechting. Mijn afstandelijke houding was een manier om te copen. Dat heeft er waarschijnlijk wel toe geleid dat ik sociaal-emotioneel wat achterliep. Pas op volwassen leeftijd kon ik die afstandelijkheid langzaam afbouwen, al blijf ik iemand die het liefst zelf zijn eigen boontjes dopt.
Het goede nieuws is dat het uiteindelijk min of meer goed is gekomen tussen mijn moeder en mij. Ik had tijd nodig om uit huis te gaan en een paar jaar weinig contact te hebben. In die tijd kon ik mezelf ontwikkelen en mijn jeugd verwerken. Onze band is nu oppervlakkig, maar we hebben zeer regelmatig contact. Voor mijn dochters is ze een ontzettend lieve oma. Ik zou ook openstaan om onze band verder te verbeteren, maar dat zou vanuit haar moeten komen.
To, jouw situatie kan natuurlijk heel anders zijn. Ik begrijp dat je de situatie heel zwaar vindt en dat siert je.
Ik wil je dan ook niet beschuldigen van zaken, maar ik wil je wel vragen voorzichtig te zijn met het "beschuldigen" van je dochter. Je weet niet altijd wat er in iemands eigen beleving speelt.
Achter een afstandelijke houding schuilt misschien een hele kwetsbare puber. Iemand die diep van binnen veel voelt en van jullie houdt, maar dat nu niet durft of kan voelen en uiten, door welke aanleiding dan ook.
Ik herken me namelijk perfect in de openingspost, maar dan vanuit het perspectief van de dochter. Mijn moeder had dit verhaal kunnen schrijven, en daarom wil ik mijn ervaring delen. Misschien biedt het inzicht voor jou of je dochter.
Laat ik vooropstellen dat mijn moeder altijd het beste heeft gewild en een liefdevolle, warme moeder is voor mijn zusjes. Maar in mijn beleving kon ze dat in mijn jeugd niet voor mij zijn. Ze had te maken met moeilijke omstandigheden en een klein sociaal netwerk. Hoewel ze veel van me hield en nu ook een goede moeder voor mij is, voelde ze voor mij al heel vroeg onveilig. Dat kwam door een aantal incidenten die zij zich waarschijnlijk niet eens meer herinnert of heel anders beleefd heeft. Misschien herinner ik ze zelfs wel niet goed, maar wie gelijk heeft, doet er niet zo toe. In haar ogen was ik het afwijzende, koude en egoïstische kind. In mijn ogen leerde ik al vroeg om niet te veel op anderen te vertrouwen, zeker niet op mijn moeder. Ik zie mijn afstandelijke houding als gevolg, maar mijn moeder ziet die als oorzaak.
Tijdens mijn jeugd werd ook benoemd dat mijn houding afstandelijk en kil was, anders dan die van mijn zusjes. Als kind voel je die impliciete afkeuring: Waarom ben jij anders? Waarom hoor jij niet bij de rest? Dat is eenzaam, zeker in de puberteit. Daarom zou ik adviseren voorzichtig te zijn met het uitspreken van vermoedens richting het kind, zoals autisme.
In mijn geval is dat uitgesproken en onderzocht. Dat vond ik enorm pijnlijk. Het versterkte het gevoel dat ik raar was. De rapporten waarin teksten stonden die lijken op de openingspost deden me veel verdriet. Ik voelde me nog minder gezien. Het was extra wrang om te horen dat ik niet voldeed aan de emotionele behoeften van mijn moeder, terwijl ik als puber juist het gevoel had dat ik zelf emotioneel heel erg tekortkwam. Dat er niemand op de wereld voor mij was. Ik kon op dat moment simpelweg niet de ruimte vinden om te vragen hoe het met haar ging tijdens haar ziekte. Niet helemaal uit onwil, maar omdat ik blokkeerde. Die stap voelde te te eng. Ik wilde die ook niet zetten, al intereseerde haar gezondheid mij wel.
Ik bleek niet autistisch te zijn. Wel een verstoorde hechting. Mijn afstandelijke houding was een manier om te copen. Dat heeft er waarschijnlijk wel toe geleid dat ik sociaal-emotioneel wat achterliep. Pas op volwassen leeftijd kon ik die afstandelijkheid langzaam afbouwen, al blijf ik iemand die het liefst zelf zijn eigen boontjes dopt.
Het goede nieuws is dat het uiteindelijk min of meer goed is gekomen tussen mijn moeder en mij. Ik had tijd nodig om uit huis te gaan en een paar jaar weinig contact te hebben. In die tijd kon ik mezelf ontwikkelen en mijn jeugd verwerken. Onze band is nu oppervlakkig, maar we hebben zeer regelmatig contact. Voor mijn dochters is ze een ontzettend lieve oma. Ik zou ook openstaan om onze band verder te verbeteren, maar dat zou vanuit haar moeten komen.
To, jouw situatie kan natuurlijk heel anders zijn. Ik begrijp dat je de situatie heel zwaar vindt en dat siert je.
Ik wil je dan ook niet beschuldigen van zaken, maar ik wil je wel vragen voorzichtig te zijn met het "beschuldigen" van je dochter. Je weet niet altijd wat er in iemands eigen beleving speelt.
Achter een afstandelijke houding schuilt misschien een hele kwetsbare puber. Iemand die diep van binnen veel voelt en van jullie houdt, maar dat nu niet durft of kan voelen en uiten, door welke aanleiding dan ook.
koetjesvla wijzigde dit bericht op 10-01-2025 23:28
4.52% gewijzigd
zaterdag 11 januari 2025 om 00:31
Hoi
Wegens omstandigheden heb ik ook geen hechting met me zoon dit omdat ik vanaf de geboorte altijd moest werken en vele andere dingen.
Vanaf de geboorte baby zijnde dat is het moment dat moeder en kind hechten.
Ik herken me in je verhaal.
Me zoon haat me en zegt dat ook en hij verwijt me van alles.
Ik ga niet meer zeggen hier maar als je wilt kunnen we het er best over hebben in privé
Groetjes
Wegens omstandigheden heb ik ook geen hechting met me zoon dit omdat ik vanaf de geboorte altijd moest werken en vele andere dingen.
Vanaf de geboorte baby zijnde dat is het moment dat moeder en kind hechten.
Ik herken me in je verhaal.
Me zoon haat me en zegt dat ook en hij verwijt me van alles.
Ik ga niet meer zeggen hier maar als je wilt kunnen we het er best over hebben in privé
Groetjes
zaterdag 11 januari 2025 om 08:13
Het is misschien wat stellig, maar ik begrijp wel wat Doreia zegt. Dat het met de andere kinderen anders is, betekent natuurlijk niet dat het dus wel bij dochter zal moeten liggen. De omstandigheden bij dochter kunnen anders zijn geweest, de reactie van ouders zal anders zijn geweest (niemand gaat exact hetzelfde met alle kinderen om), de behoeften van dochter kunnen anders zijn (geweest). Het gaat daarbij helemaal niet om goed of fout, maar meer om: past onze aanpak bij dochter of heeft zij iets anders nodig?
Het gevoel dat mij een beetje bekruipt, is dat dochter als buitenbeentje wordt gezien. Zowel haar ouders als haar broers/zussen vinden iets van haar. Ze doet X te weinig, of niet goed, ze is afwezig. Dat iedereen om je heen iets van je vindt (in negatieve zin), kan niet prettig zijn (en kan er overigens ook voor zorgen dat je afstompt, waarmee ik dan weer niet wil zeggen dat dat de oorzaak is). Ik denk dat het aan jullie is om dochter volledig te omarmen, óók deze kant. Dat het voor jullie pijnlijk is dat ze jullie het gevoel geeft niet van jullie te houden, dat is waar jullie zelf mee zullen moeten dealen. Ze is niet verplicht dat te doen. Haar het gevoel geven dat dat niet normaal is, omdat het iets is wat ze hoort te doen, zal haar hoe dan ook niet helpen. Ik zou het "klagen" over haar afwezigheid door de rest dus ook echt de kop in drukken. Het is hun zus, dit is hoe ze (nu) is. Je mag het niet leuk vinden dat je zus er niet is, maar blijf met z'n allen weg bij dat zij hiermee iets verkeerd doet. Maak er niet onbewust twee kampen van in huis. Ze hoort erbij, ook als ze op haar kamer zit.
(Overigens, ik moest door dit topic ineens denken aan dat mijn vader in mijn puberteit een operatie moest ondergaan en daarmee ben ik volgens mij op dezelfde wijze omgegaan als je dochter. Ik heb er niet naar gevraagd, ik heb hem niet opgezocht. Dit hebben mijn ouders me naderhand best verweten, althans, zo heb ik dat wel gevoeld. Wat zij niet wisten, was dat ik op dat moment gewoon totaal geen idee had hoe ik ermee om moest gaan. Ik verdwaalde in mijn gedachten wat ik dan moest doen, hoe dan, wanneer, hoe vaak, wat ik dan moest zeggen. Ik vond het spannend dat hij was geopereerd, was bang hoe ik hem aan zou treffen, dat het mis zou gaan. Alles buitelde over elkaar heen in mij, maar daar hebben mijn ouders geen oog voor gehad/me niet in begeleid. Met als eenvoudige, op zich niet onware eindconclusie: jij bent niet langsgeweest toen papa in het ziekenhuis lag)
Het gevoel dat mij een beetje bekruipt, is dat dochter als buitenbeentje wordt gezien. Zowel haar ouders als haar broers/zussen vinden iets van haar. Ze doet X te weinig, of niet goed, ze is afwezig. Dat iedereen om je heen iets van je vindt (in negatieve zin), kan niet prettig zijn (en kan er overigens ook voor zorgen dat je afstompt, waarmee ik dan weer niet wil zeggen dat dat de oorzaak is). Ik denk dat het aan jullie is om dochter volledig te omarmen, óók deze kant. Dat het voor jullie pijnlijk is dat ze jullie het gevoel geeft niet van jullie te houden, dat is waar jullie zelf mee zullen moeten dealen. Ze is niet verplicht dat te doen. Haar het gevoel geven dat dat niet normaal is, omdat het iets is wat ze hoort te doen, zal haar hoe dan ook niet helpen. Ik zou het "klagen" over haar afwezigheid door de rest dus ook echt de kop in drukken. Het is hun zus, dit is hoe ze (nu) is. Je mag het niet leuk vinden dat je zus er niet is, maar blijf met z'n allen weg bij dat zij hiermee iets verkeerd doet. Maak er niet onbewust twee kampen van in huis. Ze hoort erbij, ook als ze op haar kamer zit.
(Overigens, ik moest door dit topic ineens denken aan dat mijn vader in mijn puberteit een operatie moest ondergaan en daarmee ben ik volgens mij op dezelfde wijze omgegaan als je dochter. Ik heb er niet naar gevraagd, ik heb hem niet opgezocht. Dit hebben mijn ouders me naderhand best verweten, althans, zo heb ik dat wel gevoeld. Wat zij niet wisten, was dat ik op dat moment gewoon totaal geen idee had hoe ik ermee om moest gaan. Ik verdwaalde in mijn gedachten wat ik dan moest doen, hoe dan, wanneer, hoe vaak, wat ik dan moest zeggen. Ik vond het spannend dat hij was geopereerd, was bang hoe ik hem aan zou treffen, dat het mis zou gaan. Alles buitelde over elkaar heen in mij, maar daar hebben mijn ouders geen oog voor gehad/me niet in begeleid. Met als eenvoudige, op zich niet onware eindconclusie: jij bent niet langsgeweest toen papa in het ziekenhuis lag)
zaterdag 11 januari 2025 om 09:43
Dit herken ik ook bij mijn dochter. Ik heb in het ziekenhuis gelegen voor een relatief standaard ingreep, maar er kwamen complicaties bij. Van de andere kinderen kreeg ik appjes (niet dat ik die kon beantwoorden) en door Corona mochten ze niet op bezoek komen.meisje85 schreef: ↑11-01-2025 08:13
(Overigens, ik moest door dit topic ineens denken aan dat mijn vader in mijn puberteit een operatie moest ondergaan en daarmee ben ik volgens mij op dezelfde wijze omgegaan als je dochter. Ik heb er niet naar gevraagd, ik heb hem niet opgezocht. Dit hebben mijn ouders me naderhand best verweten, althans, zo heb ik dat wel gevoeld. Wat zij niet wisten, was dat ik op dat moment gewoon totaal geen idee had hoe ik ermee om moest gaan. Ik verdwaalde in mijn gedachten wat ik dan moest doen, hoe dan, wanneer, hoe vaak, wat ik dan moest zeggen. Ik vond het spannend dat hij was geopereerd, was bang hoe ik hem aan zou treffen, dat het mis zou gaan. Alles buitelde over elkaar heen in mij, maar daar hebben mijn ouders geen oog voor gehad/me niet in begeleid. Met als eenvoudige, op zich niet onware eindconclusie: jij bent niet langsgeweest toen papa in het ziekenhuis lag)
Toen ik weer thuis kwam en mijn dochter weer zag, kwam ze ook met een mededeling over iets onbenulligs en ging naar haar kamer. Ik heb haar dat niet verweten en zag het ook als onvermogen om met de situatie om te gaan. Wel was ik met mezelf bezig (was echt nog ziek) en kon ik haar hier ook niet in helpen. Ze was toen 17 jaar, bijna 18. Ze wilde mij ook niet helpen tijdens het herstel. En met helpen bedoel ik; even een boodschapje meenemen, de vaatwasser in of uitruimen ect.
zaterdag 11 januari 2025 om 09:44
Herkenbaar.
Ik voel ook niks voor mijn ouders, ook nooit gevoeld. Behalve onbegrip naar mij toe. Tot op de dag vandaag ondanks geen contact. Maar heb goed contact met de rest van de familie en een liefdevolle verhouding.
T is toch niet zo dat omdat t je ouders zijn je er van moet houden?
Overigens heb ik geen diagnose. Kan ik heel veel liefde voelen, tonen en ontvangen maar niet voor mijn ouders.
Soms pas je gewoon niet bij elkaar.
Wat eerder gezegd is heb ik ook als ik hoor dat ze overleden zouden zijn is dat prima voor mij en verder niks.
Ik voel ook niks voor mijn ouders, ook nooit gevoeld. Behalve onbegrip naar mij toe. Tot op de dag vandaag ondanks geen contact. Maar heb goed contact met de rest van de familie en een liefdevolle verhouding.
T is toch niet zo dat omdat t je ouders zijn je er van moet houden?
Overigens heb ik geen diagnose. Kan ik heel veel liefde voelen, tonen en ontvangen maar niet voor mijn ouders.
Soms pas je gewoon niet bij elkaar.
Wat eerder gezegd is heb ik ook als ik hoor dat ze overleden zouden zijn is dat prima voor mij en verder niks.
zaterdag 11 januari 2025 om 10:00
Dat is voor mij echt heel herkenbaar ja en ik heb dus ook ASS. Mijn moeder wist zich af en toe ook geen raad met mij en stelde dan ook dat soort vragen. Ik kon er gewoon geen antwoord op geven want ik kon niet bij mijn gevoel komen en al helemaal niet onder woorden brengen wat ik dan precies voelde en waarom. Of wat ik nodig had. Mijn ASS diagnose kwam helaas veel te laat ( ik was 30 ) en daardoor was er in mijn jeugd veel onbegrip van haar kant uit naar mij. Waarom dingen zo moeizaam gingen, waarom ik zo vaak down was ( tja veel gepest en ook chronisch depressief ) en waarom ik gewoon niet zo kon zijn zoals zij. Zij was vroeger ook verlegen maar nu een enorme extravert, dus dan zou ik dat ook moeten kunnen leren.
Altijd maar dat gevoel hebben dat er wat aan me mankeerde was niet fijn maar toch hield ik enorm veel van mijn moeder en dat zei ik ook vaak tegen haar. We zijn wel hecht maar ze heeft zeker fouten gemaakt. Nu kan ze beter accepteren dat we gewoon verschillend zijn en dat ik nooit zal worden zoals zij is en nu is dat oke.
Ik ben wel onveilig gehecht door het overlijden van mijn vader op hele jonge leeftijd maar daar kan mijn moeder niks aan doen.
Ik kan me weinig voorstellen bij een kind dat niets om zijn ouders geeft en het lijkt me enorm moeilijk om dat te merken. Dikke knuffel voor jou TO.
I have a tender spot in my heart for cripples, bastards and broken things.
zaterdag 11 januari 2025 om 10:00
Wat voor houding had je van je ouders gewenst? Welke vragen hadden ze je mogen stellen om zich in jouw binnenwereld te verdiepen? Neem jij het je ouders kwalijk dat ze dit niet aanvoelden?meisje85 schreef: ↑11-01-2025 08:13
zo heb ik dat wel gevoeld. Wat zij niet wisten, was dat ik op dat moment gewoon totaal geen idee had hoe ik ermee om moest gaan. Ik verdwaalde in mijn gedachten wat ik dan moest doen, hoe dan, wanneer, hoe vaak, wat ik dan moest zeggen. Ik vond het spannend dat hij was geopereerd, was bang hoe ik hem aan zou treffen, dat het mis zou gaan. Alles buitelde over elkaar heen in mij, maar daar hebben mijn ouders geen oog voor gehad/me niet in begeleid. Met als eenvoudige, op zich niet onware eindconclusie: jij bent niet langsgeweest toen papa in het ziekenhuis lag)
En ben je je bewust van het feit dat jij het gevóel had dat ze het je verweten? Heb je wel eens gevraagd of ze dat ook daadwerkelijk deden?
.
zaterdag 11 januari 2025 om 10:08
Nee, je moet niet van je ouders houden omdat ze je ouders zijn. Maar het is natuurlijk wel een soort van logisch dat je een sterke verbinding voelt met de mensen die je volledig verzorgd hebben toen je nog klein en afhankelijk was. Andersom immers, als zij helemaal niks voor jou hadden gevoeld en je als noodzakelijk kwaad hadden beschouwd was dat voor je ontwikkeling zeer verstorend geweest en vaak gaat een sterke band 2 kanten op.appelwangetje schreef: ↑11-01-2025 09:44T is toch niet zo dat omdat t je ouders zijn je er van moet houden?
Dat je als kind totaal onverschillig bent naar je ouders is dus niet per definitie heel normaal. Maar het komt natuurlijk beslist voor en dan is acceptatie volgens mij de enige manier om ermee om te gaan.
Maar dat TO hier verdrietig over is vind ik wel heel logisch. Dat zijn jouw ouders misschien ook.
.
zaterdag 11 januari 2025 om 10:17
Dit is precies verwoord hoe t voelt. Noodzakelijk kwaad.Rooss4.0 schreef: ↑11-01-2025 10:08Nee, je moet niet van je ouders houden omdat ze je ouders zijn. Maar het is natuurlijk wel een soort van logisch dat je een sterke verbinding voelt met de mensen die je volledig verzorgd hebben toen je nog klein en afhankelijk was. Andersom immers, als zij helemaal niks voor jou hadden gevoeld en je als noodzakelijk kwaad hadden beschouwd was dat voor je ontwikkeling zeer verstorend geweest en vaak gaat een sterke band 2 kanten op.
Dat je als kind totaal onverschillig bent naar je ouders is dus niet per definitie heel normaal. Maar het komt natuurlijk beslist voor en dan is acceptatie volgens mij de enige manier om ermee om te gaan.
Maar dat TO hier verdrietig over is vind ik wel heel logisch. Dat zijn jouw ouders misschien ook.
Ze hebben met hun andere kinderen wel een goede en liefdevolle relatie, daar deden ze vroeger ook alles voor wat ze voor mij nooit deden. De kans dat mijn ouders verdrietig zijn acht ik niet zo groot.
Ik denk dat ze zich wat anders van hun eerste kind voorgesteld hadden
Hun andere kinderen lijken meer op hun, zelfde intresses ed. Ik ben echt een buitenbeentje. Heb lang last van gehad, inmiddels niet meer hun verlies niet het mijne.
zaterdag 11 januari 2025 om 10:25
Er is ook nog onverschillig líjken en het ook daadwerkelijk zijn.
Onze dochter lijkt over het algemeen behoorlijk onverschillig tegenover ons. Het valt anderen ook op.
Ze is dat ook tegen haar broers en opa’s en oma’s. Vooral mijn schoonouders hebben er heel veel moeite mee gehad dat ze knuffels en kussen botweg ontweek.
Ik heb haar maar één keer heel erg overstuur gezien en dat was bij het overlijden van mijn vader, waar ze dus ogenschijnlijk niet echt een diepe band mee had. Ogenschijnlijk dus.
En vorige week kwam ze met een ontwerp voor een tattoo die ze voor haar 18e verjaardag wil laten zetten, met de vingerafdrukken van man en mij er in verwerkt.
Ze koestert echt wel diepe gevoelens voor de mensen om haar heen, ze kan ze alleen heel slecht uiten en ze kan ook niets met mensen die hun (diepe) gevoelens tegenover haar uiten.
Onze dochter lijkt over het algemeen behoorlijk onverschillig tegenover ons. Het valt anderen ook op.
Ze is dat ook tegen haar broers en opa’s en oma’s. Vooral mijn schoonouders hebben er heel veel moeite mee gehad dat ze knuffels en kussen botweg ontweek.
Ik heb haar maar één keer heel erg overstuur gezien en dat was bij het overlijden van mijn vader, waar ze dus ogenschijnlijk niet echt een diepe band mee had. Ogenschijnlijk dus.
En vorige week kwam ze met een ontwerp voor een tattoo die ze voor haar 18e verjaardag wil laten zetten, met de vingerafdrukken van man en mij er in verwerkt.
Ze koestert echt wel diepe gevoelens voor de mensen om haar heen, ze kan ze alleen heel slecht uiten en ze kan ook niets met mensen die hun (diepe) gevoelens tegenover haar uiten.
zaterdag 11 januari 2025 om 10:52
Ja klopt.LaFleurNoire schreef: ↑11-01-2025 10:25Er is ook nog onverschillig líjken en het ook daadwerkelijk zijn.
Bij totale onverschilligheid maakt het allemaal echt niet uit. Zoals mijn oudste omschrijft "neutraal". Op zich een prima staat van zijn alleen willen we dat niet van onze kinderen voelen.
Jouw dochter en misschien de dochter van TO ook gaan eerder anders met gevoelens om dan dat ze werkelijk onverschillig zijn.
.
zaterdag 11 januari 2025 om 11:28
TO, hoe is je dochters gedrag op dagelijkse basis? Is ze agressief of gemeen naar broers en zussen? Heeft ze problemen op school of is haar gedrag daar heel anders? Voelt ze zich wel eens schuldig, liegt ze veel, heeft ze wel eens spijt? Waar liggen haar grenzen in sociale interacties?
Persoonlijk zou ik, denk ik, zelf bij een professionele instantie, vragen wat je er mee aan moet en of je je moet zorgen maken of niet. We gaan er voor het gemak van uit dat ieder kind voldoet aan alle "menselijke trekjes" maar dat hoeft niet. Soms is het geen ASS of opvoeding maar zit het in het kind zelf, dat is verdrietig en frustrerend maar soms is het wat het is. Ik denk dat je veel rust zou krijgen als je wat meer duidelijkheid zou krijgen waar de crux zit.
Persoonlijk zou ik, denk ik, zelf bij een professionele instantie, vragen wat je er mee aan moet en of je je moet zorgen maken of niet. We gaan er voor het gemak van uit dat ieder kind voldoet aan alle "menselijke trekjes" maar dat hoeft niet. Soms is het geen ASS of opvoeding maar zit het in het kind zelf, dat is verdrietig en frustrerend maar soms is het wat het is. Ik denk dat je veel rust zou krijgen als je wat meer duidelijkheid zou krijgen waar de crux zit.
zaterdag 11 januari 2025 om 11:39
zaterdag 11 januari 2025 om 11:50
Achteraf had het me geholpen als ze meer belangstelling hadden getoond in het hoe en waarom. Dus of ik het misschien spannend vond of bang was of wat dan ook. Of als ze me meer hadden begeleid in de heel praktische kant. Ze hebben er niks over gevraagd, geen nieuwsgierigheid getoond, zijn er geen gesprek met me over aan gegaan, maar hebben naderhand wel gezegd dat het niet lief was dat ik niet ben gegaan. Ik heb ze dat wel kwalijk genomen ja, ook omdat het jaren later een soort grap of leuke anekdote werd ("oh, je moet naar het ziekenhuis, nou, verwacht niet dat meisje85 langskomt haha"). Later heb ik, in algemenere zin, weleens met hen een gesprek gehad over het feit dat zij, vinden ze nu, onvoldoende oog hebben gehad voor mij, mijn welzijn en behoeften. Dat klopt ook, zo heb ik dat ook ervaren. Ik heb veel zelf uit moeten zoeken en voor mijn emotionele welzijn was niet veel oog. Dus in die zin was het niet alleen een gevoel, maar vinden ze zelf achteraf ook dat ze daarin tekort zijn geschoten.Rooss4.0 schreef: ↑11-01-2025 10:00Wat voor houding had je van je ouders gewenst? Welke vragen hadden ze je mogen stellen om zich in jouw binnenwereld te verdiepen? Neem jij het je ouders kwalijk dat ze dit niet aanvoelden?
En ben je je bewust van het feit dat jij het gevóel had dat ze het je verweten? Heb je wel eens gevraagd of ze dat ook daadwerkelijk deden?
zaterdag 11 januari 2025 om 12:29
Wat toch vrij normaal is in relaties, is dat men wel probeert in te leven, maar dat niet in alles kan. Wat ik al eerder schreef, je bént niet de ander en als deze zich vooral afzijdig of afwerend presenteert en geen boekje over zichzelf opendoet, dan heb je niks anders dan te werken met wat je aan de buitenkant te zien krijgt. En dat kan dan idd overkomen als desinteresse, onbetrokken, onverschillig.meisje85 schreef: ↑11-01-2025 08:13Wat zij niet wisten, was dat ik op dat moment gewoon totaal geen idee had hoe ik ermee om moest gaan. Ik verdwaalde in mijn gedachten wat ik dan moest doen, hoe dan, wanneer, hoe vaak, wat ik dan moest zeggen. Ik vond het spannend dat hij was geopereerd, was bang hoe ik hem aan zou treffen, dat het mis zou gaan. Alles buitelde over elkaar heen in mij, maar daar hebben mijn ouders geen oog voor gehad/me niet in begeleid. Met als eenvoudige, op zich niet onware eindconclusie: jij bent niet langsgeweest toen papa in het ziekenhuis lag)
Mensen werken doorgaans nu eenmaal met wat ze van je (denken te) weten op basis van je eigen opstelling. De interpretatie kan dan nog zo fout zijn. Maar het een ander (in dit geval de ouder of zelfs de zieke herstellende ouder) verwijten dat die het niet goed begrepen heeft, vind ik wel erg makkelijk. Je had begeleid willen worden. Maar ouders zijn geen magische tovenaars die alles maar moeten snappen, zien en begrijpen. Zeker niet als ouders ook nog wat anders aan hun hoofd hebben, zoals een ziekteproces en thuis het reilen en zeilen met een gezin of werk door moeten laten gaan.
Soms krijg ik wel eens de indruk dat kinderen van ouders verwachten dat ze heiliger dan heilig moeten zijn om te voldoen aan de kind standaarden.
zaterdag 11 januari 2025 om 12:38
Het zijn niet gewoon random mensen, het zijn ouders. Als opvoeder is het je primaire taak om de gevoelens van je kind te zien en ze te begeleiden in gevoelens en gebeurtenissen die te groot zijn voor een kind om te dragen.
Met 17 is dat wat minder dan met 7 maanden, maar zoals iemand hier boven schreef het onvermogen van je kind zien, in plaats van het te wijten aan afwijkingen van het kind, kan een enorm verschil maken in hun zelfbeeld, hun rol in het gezin, de mogelijkheid om nader tot elkaar te komen.
Om dat nou "magisch" te noemen of "heilig".... Gezien worden in wie je bent is letterlijk een primaire levensbehoefte van een kind om zich te kunnen ontwikkelen, geen luxe of magie.
Ik realiseer me dat opvoeden niet makkelijk is. Maar ik vind alles bij het kind neerleggen niet juist. Dat kinderen/mensen een muur van onverschilligheid kunnen optrekken wanneer ze van binnen worstelen is geen rocket science.
Met 17 is dat wat minder dan met 7 maanden, maar zoals iemand hier boven schreef het onvermogen van je kind zien, in plaats van het te wijten aan afwijkingen van het kind, kan een enorm verschil maken in hun zelfbeeld, hun rol in het gezin, de mogelijkheid om nader tot elkaar te komen.
Om dat nou "magisch" te noemen of "heilig".... Gezien worden in wie je bent is letterlijk een primaire levensbehoefte van een kind om zich te kunnen ontwikkelen, geen luxe of magie.
Ik realiseer me dat opvoeden niet makkelijk is. Maar ik vind alles bij het kind neerleggen niet juist. Dat kinderen/mensen een muur van onverschilligheid kunnen optrekken wanneer ze van binnen worstelen is geen rocket science.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
