Geen emotionele band met je kind

canis-felis schreef: ↑

10-01-2025 19:41

Oh, en als dochter niet van je moeder houden, daar rust in mijn beleving een best taboe op. Ik heb zelfs een therapeut gehad die ik - toen ik daar al geruime tijd kwam - de aanname hoorde doen dat ik van mijn moeder hou. Ik voelde me een alien en soms nóg. Overigens vind ik houden van in het algemeen iets moeilijks. Het zal dus ook wel een deel in mij zitten. Maar ik denk ook dat mensen er moeilijk over praten.

Ik heb lang lang geleden in therapie gezeten bij de GGZ en wat ik mijn therapeut niet aan het verstand kreeg gepeuterd, is dat niet alle kinderen van hun ouders houden. Volgens haar opvatting hou je als kind ALTIJD van je ouders of op z'n minst van je moeder, heb je op z'n best een loyaliteitsconflict, maar is het onmogelijk om niet van je ouders moeder te houden.

Ik was het daar niet mee eens, omdat ik niet van mijn moeder hou. Mijn moeder heeft met haar opvoeding de flarden liefde kapot geschoten die in potentie aanwezig waren. Het had erin gezeten, maar is door eigen toedoen om zeep geholpen. Nu heeft ze niet lang genoeg geleefd om dit mee te krijgen, noch heeft ze niet lang genoeg geleefd om te ontdekken of dit in de loop der jaren met een volwassen verstandhouding zich alsnog zou hebben gecorrigeerd.
Maar het is geen gegeven of vaststaand feit dat je van je ouders houdt.

Nu lees ik bij to geen reden om aan te nemen dat de liefde kapot gemaakt is. Maar ik denk wel dat de liefde van een kind voor een ouder niet net zo vanzelfsprekend is als de liefde van een ouder voor een kind. Je positie als kind is ook veel te afhankelijk en vanaf de dag dat je op deze wereld ben gezet, is het doel van je leven eigenlijk om los te komen van je verwekkers. Om een eigen individu te zijn. Ik denk dat sommige kinderen weer opnieuw liefde kunnen voelen als dat succesvol gelukt is.

NomenNesci0 schreef: ↑

10-01-2025 20:51

Maar ik denk wel dat de liefde van een kind voor een ouder niet net zo vanzelfsprekend is als de liefde van een ouder voor een kind. Je positie als kind is ook veel te afhankelijk en vanaf de dag dat je op deze wereld ben gezet, is het doel van je leven eigenlijk om los te komen van je verwekkers. Om een eigen individu te zijn. Ik denk dat sommige kinderen weer opnieuw liefde kunnen voelen als dat succesvol gelukt is.

De theorie is toch iets anders. Mensenbaby's zijn dusdanig afhankelijk van een ouder dat hechting noodzakelijk is voor overleving. Daarom is een kind van nature loyaal naar de ouders en maakt het zich pas los vanaf een jaar of 15.

Die afhankelijkheid van en verbondenheid aan een hechtingsfiguur zit in ieder mens.

Als moeder niet de primaire verzorger is kan het natuurlijk wel anders verlopen. Maar deels ontstaat dit al in de baarmoeder.

Liefde voor de ouders in die zin iets biologisch wat in ieder mens al zit ingebakken.

Het is daardoor dat mensen uit disfunctionele gezinnen afwijkingen in de persoonlijkheid kunnen ontwikkelen, om als het ware zichzelf af te schermen voor fouten of trauma van de ouders. Dit is noodzakelijk voor een kind om de (emotionele) nabijheid van de ouders te blijven ontvangen zonder in conflict te raken en verstoten te worden. De loyaliteit aan de ouders gaat dus zelfs voor op zelfliefde en zelfontwikkeling. Later in je leven trek je dat wel weer recht (of niet).

Kan een beetje een semantische discussie worden, want onder liefde of houden van versta jij wellicht iets anders.

Als je kijkt naar hoeveel kinderen een verstoorde hechting hebben, dan kun je niet per se concluderen dat alle kinderen liefde voelen. Er zijn genoeg kinderen te vinden die niks voelen of die haat voelen. Misschien dat je dit de andere kant vd medaille van liefde noemt.
Maar warme gevoelens naar je ouders? Neuh, meer dan vaak genoeg niet.

Maakt niet uit, niet de plek om dit hier te bediscussieren.
In alle gevallen is het pijnlijk voor to, zeker als je zo 123 niet begrijpt of kunt achterhalen waarom iemand zich zo distantieert en zelfs koud voelt. Niet alleen naar haar, maar zelfs naar het hele stamgezin.

Verstoorde hechting is wat ik benoemde, als een kind in zelfbeschermingsmodus gaat in het contact. Dat doen ze dus juist uit "liefde" voor de ouder.
Veel mensen (zoals ik) met hechtingsproblematiek voelen geen liefde voor hun ouders. Maar ik merkte na de nodige therapie dat het toch ergens in mijn systeem zit en dat diezelfde liefde ook de liefde is voor mezelf, het leven en de mens in algemene zin.

Maar toen ik 17 was voelde ik dat niet. Ook vanwege puberbrein, ik denk dat sowieso veel kinderen op die leeftijd dat zullen hebben.

Haar hechting is normaal verlopen? Geen trauma's? Hoe verliep het op de basisschool op sociaal vlak? En toen ze klein was.. was het een aanhankelijk kind of niet?

TS, je reageert volgens mij niet echt op de vragen over een mogelijke diagnose of eventueel onderzoek daarnaar. Mag natuurlijk, maar vraag me wel af of dit betekent dat je dit uitsluit?

TO, ik heb 0 advies of wat dan ook, ondanks dat ik zelf een kind heb. Ik wil je alleen even een hart onder de riem komen steken. Wat lijkt me dit moeilijk