Kinderen
alle pijlers
Geen emotionele band met je kind
vrijdag 10 januari 2025 om 14:04
Een gevoelig onderwerp…. wil niet te veel informatie kwijt ivm herkenning maar zit er zo mee dat ik toch wil weten of anderen dit gedrag herkennen. Niet quoten aub.
Onze 17 jarige dochter laat van kinds af aan niet merken dat ze geeft om ons als ouders. Zegt nooit eens dat ze van ons houdt, vraagt nooit hoe het gaat als er iemand ziek is of zelfs geopereerd moet worden, heeft nooit empathie voor ons en wil nooit tijd met ons spenderen.
Gisteren heeft zij na een woordenwisseling heel koel gezegd dat zij niet van ons houd en niks voor ons voelt en dat ook nooit gedaan heeft. Ach het is een puber, ze meent het niet zullen jullie zeggen maar dat is dus niet zo. Zij meent dit wel en dit gedrag zien wij al sinds zij op de basisschool zat. Wij merken aan alles dat ze dat gewoon niet voelt.
Herkent iemand dit? Komt dit ooit nog goed of moeten we accepteren dat het is zoals het is en we haar waarschijnlijk nooit meer zullen zien als ze uit huis is (waar ik heel bang voor ben want ik hou ontzettend veel van haar)
Onze 17 jarige dochter laat van kinds af aan niet merken dat ze geeft om ons als ouders. Zegt nooit eens dat ze van ons houdt, vraagt nooit hoe het gaat als er iemand ziek is of zelfs geopereerd moet worden, heeft nooit empathie voor ons en wil nooit tijd met ons spenderen.
Gisteren heeft zij na een woordenwisseling heel koel gezegd dat zij niet van ons houd en niks voor ons voelt en dat ook nooit gedaan heeft. Ach het is een puber, ze meent het niet zullen jullie zeggen maar dat is dus niet zo. Zij meent dit wel en dit gedrag zien wij al sinds zij op de basisschool zat. Wij merken aan alles dat ze dat gewoon niet voelt.
Herkent iemand dit? Komt dit ooit nog goed of moeten we accepteren dat het is zoals het is en we haar waarschijnlijk nooit meer zullen zien als ze uit huis is (waar ik heel bang voor ben want ik hou ontzettend veel van haar)
zondag 12 januari 2025 om 10:25
Ik zou ook zeker die psycholoog regelen voor haar! Dat is dan toch iets wat je voor haar kunt doen.
In je update valt me op dat je bezig bent met omschrijven hoe dochter (geen) connectie met of liefde voor jullie toont. Je lijkt minder bezig met wat jullie doen en of dat wel of niet aanslaat bij haar. Dus of zij het prettig vind.
Ik denk wel dat het belangrijk is daar (ook) naar te kijken. Als je vooral oplet of zij liefde toont of niet wordt het een self forfilling prophesie
In je update valt me op dat je bezig bent met omschrijven hoe dochter (geen) connectie met of liefde voor jullie toont. Je lijkt minder bezig met wat jullie doen en of dat wel of niet aanslaat bij haar. Dus of zij het prettig vind.
Ik denk wel dat het belangrijk is daar (ook) naar te kijken. Als je vooral oplet of zij liefde toont of niet wordt het een self forfilling prophesie
Het is zoals het is
zondag 12 januari 2025 om 10:43
Jujubee schreef: ↑12-01-2025 06:54Ben ik met je eens.
Sowieso waren mijn broer en ik best lieve, brave pubers eigenlijk. We sloegen niet met deuren, we riepen geen gemene dingen tegen mijn moeder. Het was gewoon gezellig in huis, eigenlijk bijna altijd. Er wordt inderdaad soms gedaan alsof pubers nou eenmaal humeurige draken zijn die een hekel hebben aan hun ouders en uit de bocht vliegen maar ik herken dat dus echt niet van mezelf of mijn broer.
En ja, er zijn fouten gemaakt en het was makkelijker geweest als we toen meer wisten van mijn stickertje maar ondanks alles heb ik altijd zielsveel van mijn moeder gehouden. Ik doe alles voor haar, ook als puber al. Was ze ziek dan stond ik klaar om voor haar te zorgen. Mijn broer ( zonder ASS ) dan weer veel minder.
Ik vond het wel moeilijk om haar te belasten met mijn problemen dus ik hield veel voor me. Ik verwerk dingen alleen, dat doe ik nog steeds. Of ik schrijf ze op ( hier of op een andere manier ). Mijn moeder is zo'n blij ei en ik vind het sneu voor haar dat ze zo'n zorgenkindje heeft gekregen.
Zou het kunnen dat je dochter het gewoon moeilijk vindt om zichzelf te uiten, TO? Dat ze wel dingen voelt maar niet weet hoe ze het je moet vertellen? Ik snap dat het heel pijnlijk is voor je.
Dit klinkt ook wel als mijn zoon. Hij wil ook zoveel mogelijk alles alleen verwerken. Hij heeft ook eens gezegd dat hij het echt heel rot vindt voor mij dat hij niet meer contact wil of aan kan.
Heb jij ooit eens een andere naam gehad hier? Een jaar of 3 geleden op jezelf gaan wonen? Je schreef: 4 maanden geleden was ik hier nog niet klaar voor, ofzoiets.
zondag 12 januari 2025 om 10:45
Als ik schrijf "houdt het toch echt wel een beetje op" dan bedoel ik eigenlijk voor dat moment. Ik kan me niet voorstellen dat je je kind echt opgeeft, voor altijd zeg maar. Je handen eraf trekt.
Zeker wanneer je kind bij jou in huis woont, je van vrij dichtbij ziet dat kind ongelukkig is dan blijf je uitreiken, hoe kan het ook anders? Bij keer op keer geslotenheid, de deksel op de neus zeg maar zou ik de periodes tussen de uitreikmomenten wellicht wat groter maken maar ik zou zeker proberen ingangetjes te vinden. Als ouder wil je toch eigenlijk het liefst dat je kind blij en gelukkig is en ik denk dat ik altijd zal blijven zoeken naar openingetjes om het leven voor hem of haar fijner en makkelijker te maken.
Ik ben de nick vergeten van de mevrouw die het vroeg maar ja, mijn oudste woont nog bij mij, dat zal voorlopig ook nog wel even zo blijven want ondanks zijn behoorlijk volwassen leeftijd vinden we het beiden nog heel fijn dat hij onder mijn dak woont. Middelste woont overigens ook nog bij mij.
TO, wat fijn dat je dochter een hele kleine handreiking heeft gedaan. Het feit dat ze met iemand wil praten vertelt dus dat ze zelf vindt dat het wel wat beter met haar zou mogen gaan en dat ze jou dat durft te vertellen!
.
zondag 12 januari 2025 om 10:56
Ik weet niet wanneer dochter 18 wordt maar hou er rekening mee dat ingezette hulp van de een op de andere dag kan stoppen vanwege die leeftijd, omdat ze dan over moet naar de geestelijke gezondheidszorg voor volwassenen. Het hangt geloof ik ook wel wat af van het soort hulp en degene die de hulp levert.
Mijn dochter begint aankomende week aan een traject en dat hebben ze zoveel mogelijk gecomprimeerd want zodra ze 18 wordt mogen zij die hulp niet meer verlenen en komt ze onderaan de wachtlijst voor volwassenenhulp.
Mijn dochter begint aankomende week aan een traject en dat hebben ze zoveel mogelijk gecomprimeerd want zodra ze 18 wordt mogen zij die hulp niet meer verlenen en komt ze onderaan de wachtlijst voor volwassenenhulp.
zondag 12 januari 2025 om 11:00
Uiteindelijk streeft iedereen natuurlijk inderdaad hetzelfde na, en is het niet te verkroppen als je kind het leven niet zo leuk lijkt te vinden (al dan niet tijdelijk). Ik heb drie supermakkelijke stiefpubers en het doet mij al pijn als ik ze (nu gelukkig een stuk minder) zie worstelen met de situatie bij hun moeder, moet er niet aan denken dat er grotere issues zouden zijn.
zondag 12 januari 2025 om 11:26
Ja, dat viel mij ook - opnieuw - op. Ik noemde eerder enkel verwachtingen, maar ik lees ook verwijt. Dat begrijp ik vanuit de pijnlijkheid, maar werkt hoogstwaarschijnlijk juist averechts. Je kunt simpelweg niet afdwingen dat een kind attent en knuffelig is en je zou dat (afdwingen) m.i. ook niet moeten willen.Youk79 schreef: ↑12-01-2025 10:25Ik zou ook zeker die psycholoog regelen voor haar! Dat is dan toch iets wat je voor haar kunt doen.
In je update valt me op dat je bezig bent met omschrijven hoe dochter (geen) connectie met of liefde voor jullie toont. Je lijkt minder bezig met wat jullie doen en of dat wel of niet aanslaat bij haar. Dus of zij het prettig vind.
Ik denk wel dat het belangrijk is daar (ook) naar te kijken. Als je vooral oplet of zij liefde toont of niet wordt het een self forfilling prophesie
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
zondag 12 januari 2025 om 14:29
Ik denk niet dat je het ouderschap te groot ziet, maar ik denk dat je het vermogen van mensen te groot ziet.meisje85 schreef: ↑12-01-2025 08:33Ik heb hier nu een tijdje over nagedacht en ik vraag me af of ik het met het laatste eens ben. Eerlijk gezegd weet ik het gewoon niet. Ik vind namelijk dat je als ouder een heel vergaande taak - ik zou het bijna plicht noemen - hebt om toch steeds die handreiking te doen (...) Misschien zie ik het ouderschap te groot hoor, geen idee.
Ouders zijn mensen, net zo goed als jij een mens bent. En dus hebben die ouders óók beperkingen, zien ze dingen niet, weten ze dingen niet, kúnnen ze dingen niet. Dus ook al gaat hun inzet mijlenver, wat ze niet weten of kunnen, weten of kunnen ze niet. En vanuit dat gevoel zijn er genoeg ouders die met de handen in het haar zitten en de armen in de lucht en het wérkelijk niet meer weten. Ze geven hun kind niet op, maar ze geven de pogingen op, omdat ze voor hun gevoel alles hebben gedaan wat ze konden.
En soms herpakken ze zichzelf later, ontstaan er nieuwe inzichten, hebben ze een nieuwe hap lucht genomen om weer verder te worstelen. Want ik denk dat dat voor de meeste mensen inherent is aan ouderschap. Elke nieuwe strohalm wordt gegrepen als dat ook maar een kleine kans van slagen heeft. Ouders geven kinderen niet op, maar ze moeten wel het gevoel hebben dat ze nog iets hebben om te kunnen doen. En ja, hoe gek dat ook klinkt, kan dat ook het -zoals jij het interpreteert- wijzen naar het kind zijn. Want dat zou ook een deel van de oplossing kunnen zijn, dat het in de combinatie van ouder-kind zit. Of in het kind zelf. Dan heb je het kind nodig, want dat is onderdeel vd oplossing. In het geval van sommige forummers die kinderen met ASS hebben die zich hebben uitgesproken dat ze geen behoefte hebben aan conctact, dan is de oplossing om dat te respecteren en de kleine momentjes proberen te pakken, hoe moeilijk dat vaak ook is voor de ouders. Juist door te erkennen dat dit iets is dat voornl. in het kind zit, geef je jezelf, je kind én je gezin een soort genade. Je hoeft niet langer meer te blijven worstelen, te trekken, te pushen, te vragen, te stimuleren. Accepteren kán ook heilzaam zijn. Maar dat is dus niet altijd met een 200% garantie. Je werkt met wat je (op dat moment) weet.
En vergeet niet dat de meeste gezinnen bestaan uit meerdere kinderen, die elk op hun eigen manier de aandacht en liefde nodig hebben van ouders. Als 1 kind alle aandacht en liefde voor zichzelf nodig heeft om te kunnen bloeien, dan verwaarloos je de andere kinderen. Als ouder moet je altijd worstelen tussen een goede balans tussen je kinderen en ondertussen ook nog zelf overeind blijven staan en je werkplicht en andere plichten doen.
Dus nee, de inzet van ouders moet groot zijn. De uitkomst is dat niet per se voor iedereen.
zondag 12 januari 2025 om 15:52
Ja, ik heb vaker meegeschreven maar ik ben al wel een tijd uit huis, bijna acht jaar nu. Ik was wel laat hoor, voornamelijk door de krappe woningnood in de randstad.Jules schreef: ↑12-01-2025 10:43Dit klinkt ook wel als mijn zoon. Hij wil ook zoveel mogelijk alles alleen verwerken. Hij heeft ook eens gezegd dat hij het echt heel rot vindt voor mij dat hij niet meer contact wil of aan kan.
Heb jij ooit eens een andere naam gehad hier? Een jaar of 3 geleden op jezelf gaan wonen? Je schreef: 4 maanden geleden was ik hier nog niet klaar voor, ofzoiets.
Dat laatste stukje was ik volgens mij niet, er is hier niet echt iets bijzonders gebeurd vier maanden geleden. Denk dat je me vergist met een ander.
Ik vind het heftig voor je dat je zoon zich zo afsluit van je. Het zou kunnen dat hij inderdaad gewoon graag zelf met problemen dealt of dat hij wellicht weinig vertrouwen heeft in andere mensen. Ik ken zijn verleden niet natuurlijk. Weet hij wel dat hij altijd bij je terecht kan als er iets is? Vast wel hoor. Ik hoop voor je dat hij zich toch af en toe openstelt voor je. Ik doe het af en toe bij mijn moeder, dan laat ik haar even door de gordijnen spieken, een paar keer per jaar denk ik. Toch zijn we wel hecht hoor, we bellen elke dag en gaan binnenkort weer samen op vakantie.
Waarom denk je dat je zoon die afstand zo nodig lijkt te hebben? Kan je hem moeilijk lezen? Sterkte in elk geval.
Wie weet komt hij wel een keer bij je als er echt iets is, je weet maar nooit. Ik "verras" mijn moeder ook af en toe.
I'll face it with a grin. I'm never giving in. On with the show.
zondag 12 januari 2025 om 16:23
Hoe gebruikelijk is het eigenlijk dat kinderen van 16+ (emotioneel) contact en nabijheid hebben met de ouders?
Toen ik jong was had misschien de helft van de kinderen die ik kende een relatie met de ouders, maar veel ook helemaal niet.
Het was gebruikelijk om niet te melden waar je heen ging, of je een vriendje had, etc. Als je maar ff liet weten of je thuis mee-at en thuis sliep. Zelfs dat laatste deed ik bij mij thuis niet.
Meesten hadden met de ouders een soort casual band maar overwegend vonden we ouders ook wel oud en vervelend. Dat als moeder zo je best doen om contact te krijgen en momentjes te hebben, ik vraag me af of de tijd daarvoor niet al een beetje geweest is met die leeftijd? Niet voor ieder kind, maar vaak toch wel?
Toen ik jong was had misschien de helft van de kinderen die ik kende een relatie met de ouders, maar veel ook helemaal niet.
Het was gebruikelijk om niet te melden waar je heen ging, of je een vriendje had, etc. Als je maar ff liet weten of je thuis mee-at en thuis sliep. Zelfs dat laatste deed ik bij mij thuis niet.
Meesten hadden met de ouders een soort casual band maar overwegend vonden we ouders ook wel oud en vervelend. Dat als moeder zo je best doen om contact te krijgen en momentjes te hebben, ik vraag me af of de tijd daarvoor niet al een beetje geweest is met die leeftijd? Niet voor ieder kind, maar vaak toch wel?
zondag 12 januari 2025 om 18:27
Ieder kind is anders.LaFleurNoire schreef: ↑12-01-2025 17:20Maar TO schrijft dat dochter altijd al zo geweest is. Het is niet iets wat in de puberteit pas ontstaan is.
zondag 12 januari 2025 om 18:44
Je moet altijd blijven investeren in momentjes met je kind, denk ik. Al heeft het kind er weinig zin in.
Mijn jongste was een enorm gezellig knuffelig kind. Toen had ze een fase dat ze wel de hele tijd om me heen hing maar alleen oppervlakkig gebabbel, alles wat er echt toe deed moest eruit getrokken worden.
Nu wil ze ruimte en heeft duidelijk gemaakt dat ik niet hoef te trekken, het is prima. Wel nog af en toe dat gehang om me heen met wat geklets en gegrap.
Maar zoals laatst zat ze dagen en dagen te leren en toen ik aanbood om even naar een voor haar leuke winkel te gaan en wat lekkers te halen voor de lunch was ze helemaal opgetogen.
Toch blijven proberen, vind ik. Met ruimte om nee te zeggen maar wel aanbieden en laten merken dat je het gezelschap leuk vindt.
Mijn jongste was een enorm gezellig knuffelig kind. Toen had ze een fase dat ze wel de hele tijd om me heen hing maar alleen oppervlakkig gebabbel, alles wat er echt toe deed moest eruit getrokken worden.
Nu wil ze ruimte en heeft duidelijk gemaakt dat ik niet hoef te trekken, het is prima. Wel nog af en toe dat gehang om me heen met wat geklets en gegrap.
Maar zoals laatst zat ze dagen en dagen te leren en toen ik aanbood om even naar een voor haar leuke winkel te gaan en wat lekkers te halen voor de lunch was ze helemaal opgetogen.
Toch blijven proberen, vind ik. Met ruimte om nee te zeggen maar wel aanbieden en laten merken dat je het gezelschap leuk vindt.
valtifest wijzigde dit bericht op 12-01-2025 18:46
0.06% gewijzigd
Firm believer in: you shouldn't have bothered me to begin with.
zondag 12 januari 2025 om 18:45
zondag 12 januari 2025 om 18:47
Daarnaast zat ik te denken over het altijd blijven proberen om contact te krijgen met je kind. Ik denk zeker dat je dat als ouder doet en moet doen. Maar sommige kinderen hebben voor contact juist nodig dat je je wat terugtrekt als ouder, terwijl anderen eerder nodig hebben dat je moeite doet. Dat verschil is soms moeilijk te zien als ouder, maar natuurlijk erg pijnlijk voor het kind als dat consequent anders gaat dan gewenst
Het is zoals het is
zondag 12 januari 2025 om 18:48
Ja, samen een serie kijken is ook geweldig. Laatst tranen met tuiten gelachen om Abott Elementary (halloween. De baard van Janine).
Firm believer in: you shouldn't have bothered me to begin with.
zondag 12 januari 2025 om 18:57
Heel mooi, en dat klopt ook. Altijd van het kind uitgaan. Met jongste (typische jongen) sjouw ik ook allerlei activiteiten af die ik zelf niet perse boeiend vind.Youk79 schreef: ↑12-01-2025 18:47Daarnaast zat ik te denken over het altijd blijven proberen om contact te krijgen met je kind. Ik denk zeker dat je dat als ouder doet en moet doen. Maar sommige kinderen hebben voor contact juist nodig dat je je wat terugtrekt als ouder, terwijl anderen eerder nodig hebben dat je moeite doet. Dat verschil is soms moeilijk te zien als ouder, maar natuurlijk erg pijnlijk voor het kind als dat consequent anders gaat dan gewenst
En inderdaad lucht geven.
Firm believer in: you shouldn't have bothered me to begin with.
zondag 12 januari 2025 om 22:23
Maar zelfs dan is dat geen garantie dat je het juiste doet. Je doet aannames en soms kloppen die en als je je kind een beetje kent, schat je het hopelijk goed in. Maar ook dan kunnen je aannames de verkeerde kant opgaan. Het blijft mensenwerk.
zondag 12 januari 2025 om 23:57
Ik herken dit totaal niet uit mijn eigen jeugd. En herken hier ook niets in als ik kijk naar de connectie tussen mijzelf en mijn nu 18 jarige kind.bijtie schreef: ↑12-01-2025 16:23Hoe gebruikelijk is het eigenlijk dat kinderen van 16+ (emotioneel) contact en nabijheid hebben met de ouders?
Toen ik jong was had misschien de helft van de kinderen die ik kende een relatie met de ouders, maar veel ook helemaal niet.
Het was gebruikelijk om niet te melden waar je heen ging, of je een vriendje had, etc. Als je maar ff liet weten of je thuis mee-at en thuis sliep. Zelfs dat laatste deed ik bij mij thuis niet.
Meesten hadden met de ouders een soort casual band maar overwegend vonden we ouders ook wel oud en vervelend. Dat als moeder zo je best doen om contact te krijgen en momentjes te hebben, ik vraag me af of de tijd daarvoor niet al een beetje geweest is met die leeftijd? Niet voor ieder kind, maar vaak toch wel?
maandag 13 januari 2025 om 01:21
Als ik als 16-jarige niet globaal liet weten wat ik die dag ging doen, met wie en waar, dan had mijn moeder na drie uur geen contact al iedereen gebeld die mij ook maar zou kunnen kennen bij naam of van gezicht. En als niemand iets zou weten en er nog een uur was verstreken, dan had ze de politie wel zo gek gekregen om te gaan zoeken en was ze zelf al huilend op de regionale tv-zender verschenen met een oproep. Niemand iets zeggen en de hele dag en nacht de hort op, kon ik gaan doen als ik op mijzelf woonde aldus mijn moeder. Zolang ik thuis woonde was dat het minste beetje respect dat ik moest kunnen opbrengen . Ik vond dat als 16/17/18- jarige wel erg overdreven maar geen totaal onredelijk verzoek en liet dat dus altijd braaf weten, ook als de plannen wijzigden tussentijds.
Ik keek niet met mijn moeder naar films of series (mijn zus weer wel) of zat met haar te kletsen (zus weer wel). Daarvoor was ik teveel op pad. Op die leeftijd was mijn moeder ‘gewoon’ een vast gegeven en dacht ik daar verder totaal niet over na. Mijn moeder vond het wel jammer dat ik nooit een moederskindje ben geweest, niet geknuffeld wilde worden en steeds happig was om met anderen op stap te gaan vanaf het moment dat ik alleen de straat uit mocht fietsen op mijn Loekie-fiets. Als twintiger hoorde ik van haar dat ze het daar wel eens moeilijk mee heeft gehad, dat ik voor haar een soort van ‘ongrijpbaar’ was i.t.t. de andere twee kinderen. Ik was de enige van de drie die nooit huilde als ik voor het eerst naar de PSZ/school/uit logeren/op kamp ging, nooit omkeek. Dat ze het gevoel had steeds de plank mis te slaan bij mij. Dat vond ik destijds heel sneu voor haar want ik heb dat als kind en puber nooit zo ervaren, dat ik ‘ongrijpbaar’ was. Ik vond mijn moeder en zus gewoon een beetje saaie huismussen maar verder niet totaal anders of zo.
Ik keek niet met mijn moeder naar films of series (mijn zus weer wel) of zat met haar te kletsen (zus weer wel). Daarvoor was ik teveel op pad. Op die leeftijd was mijn moeder ‘gewoon’ een vast gegeven en dacht ik daar verder totaal niet over na. Mijn moeder vond het wel jammer dat ik nooit een moederskindje ben geweest, niet geknuffeld wilde worden en steeds happig was om met anderen op stap te gaan vanaf het moment dat ik alleen de straat uit mocht fietsen op mijn Loekie-fiets. Als twintiger hoorde ik van haar dat ze het daar wel eens moeilijk mee heeft gehad, dat ik voor haar een soort van ‘ongrijpbaar’ was i.t.t. de andere twee kinderen. Ik was de enige van de drie die nooit huilde als ik voor het eerst naar de PSZ/school/uit logeren/op kamp ging, nooit omkeek. Dat ze het gevoel had steeds de plank mis te slaan bij mij. Dat vond ik destijds heel sneu voor haar want ik heb dat als kind en puber nooit zo ervaren, dat ik ‘ongrijpbaar’ was. Ik vond mijn moeder en zus gewoon een beetje saaie huismussen maar verder niet totaal anders of zo.
maandag 13 januari 2025 om 07:12
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
maandag 13 januari 2025 om 07:44
Ik ook niet. Ook niet uit mijn omgeving. Natuurlijk kunnen pubers flink afstandelijk zijn en zoals Lemoos zegt de hele dag de hort op zijn met vrienden, maar wij waren niet zo. Mijn broer ook niet, terwijl hij wel veel met vrienden op trok. Hij liet wel altijd weten waar hij was en kwam altijd thuis om met ons op de bank te kletsen of wat te kijken. Dagen op de kamer zitten of de hort op zijn dat deden we helemaal niet.
Vriendinnen van mij trouwens ook niet.
Alle pubers zijn gewoon anders.
I'll face it with a grin. I'm never giving in. On with the show.
maandag 13 januari 2025 om 07:57
Natuurlijk zijn alle pubers anders en de ene is meer 'uithuizig' dan de ander. Maar wat ik zelf thuis zie en ook in mijn omgeving, is dat ook de uithuizige pubers toch echt wel een connectie met thuis hebben. Ze zijn er dan misschien niet zo vaak, maar als ze er zijn is er wel wederzijdse interesse, gesprekjes, een knuffel voor het slapengaan. Er is gewoon warmte, daarvoor hoef je elkaar echt niet dagelijks uren te zien. TO heeft 4 kinderen (en kent ongetwijfeld nog een heleboel andere pubers), dus ik denk dat zij echt wel in staat is om in te schatten of haar dochters gedrag nog binnen de normale 'range' valt of zorgwekkend is.
Goed om te lezen dat de dochter zelf heeft aangegeven naar een psycholoog te willen, dan speelt er dus zeker wel wat. Hopelijk kunnen TO en dochter dit snel regelen.
Goed om te lezen dat de dochter zelf heeft aangegeven naar een psycholoog te willen, dan speelt er dus zeker wel wat. Hopelijk kunnen TO en dochter dit snel regelen.
maandag 13 januari 2025 om 09:15
maandag 13 januari 2025 om 09:21
Jemig. Hij houdt van dingen die veel andere jongens ook leuk vinden en ik doe mijn best daar ook interesse in te hebben. Hij zit op een heel open school en het is toch nog steeds zo dat de meeste jongens bepaalde activiteiten leuk vinden en meiden andere. Heb dat niet bedacht of gestimuleerd.
Firm believer in: you shouldn't have bothered me to begin with.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
