Geen emotionele band met je kind

Dat gevoel van eeuwig teleurstellend te zijn in hoe je als dochter bent herken ik wel van beide ouders.
Ik wilde voornamelijk met rust gelaten worden en boeken lezen en dat werd ook maar ingewikkeld gevonden en ik had een broertje dood aan knuffelen, hadden ze het heel moeilijk mee.
Nu nog.
Mijn moeder ging niet zo goed en ik had een keer haar wat laten begaan met haar grijpgrage handjes. Ik ben 50 en al 50 jaar aan het ontwijken.
Maargoed, soms is er iets en dan laat je het.
De keer erop moet ik dan weer fysiek afstand nemen want toen ik op de plek ging zitten die mij werd aangewezen zat ze binnen no time 'eindelijk!' murmelend half bij me op schoot. Ze had dus bedacht dat omdat ik het een beetje had laten begaan, het nu voor haar als 'normaal' zou zijn.
Zit je als vijftigjarige met je bejaarde moeder te worstelen, zij weer verdrietig, heel zielig.
Ik heb er serieus, geen overdrijven, nachtmerries van gehad.
Vader idem. Die zie ik amper maar ik weet al dat als ik niet direct afweer ik in een soortgelijke situatie zit.
Heel onplezierig en heel erg vanuit wat zij normaal vinden en nodig hebben en missen.

Wij zien graag dat mensen "gezellig" en "sociaal" zijn. Dat leren we onze kinderen vanaf jonge leeftijd aan. Maar sommige mensen zijn dat niet. Dat zit niet in hun karakter. En je kunt het ze deels aanleren. Maar dan doen ze iets zonder dat het vanuit hun zelf komt. Dat jouw andere kinderen dit niet hebben en er verder geen aanwijsbare redenen zijn van grote problemen met haar binnen het gezin geeft dat wel aan. Grote kans dat zij ergens binnen het spectrum zit. Of gewoon weinig empatisch is. Dit is immers altijd zo geweest. Ze lijkt jullie ook niet te vertrouwen (of haar siblings waar ze ook niets mee heeft).

Wij hebben iemand in de familiekring gehad die ook volledig op zichzelf was. Niemand wist precies wat hij deed en hoe hij leefde. Was ook regelmatig op reis. Wilde geen gezin. Hij wilde geen aansluiting en contact moest altijd vanuit anderen komen. Zijn moeder belde hem maandelijks om even bij te praten. Maar dat kwam vanuit haar. Uiteindelijk moet je dat accepteren. Mensen kiezen hun eigen leven.

Valtifest schreef: ↑

13-01-2025 09:30

.

Jemig, ik krijg al nachtmerries als ik er aan denk.

Mijn moeder had altijd kritiek op mij maar hangt wel emotioneel aan mij, dat verdraag ik ook totaal niet.

Mensen vonden mij altijd autistisch, maar de laatste jaren zien meer mensen hoe mijn moeder echt is. Daardoor begint het toch een ander beeld te worden voor ze, dat ik misschien helemaal niet zo "raar" ben.

Valtifest schreef: ↑

13-01-2025 09:21

Jemig. Hij houdt van dingen die veel andere jongens ook leuk vinden en ik doe mijn best daar ook interesse in te hebben. Hij zit op een heel open school en het is toch nog steeds zo dat de meeste jongens bepaalde activiteiten leuk vinden en meiden andere. Heb dat niet bedacht of gestimuleerd.

Jij hebt niets verkeerd gezegd.

Wat leuk dat er activiteiten te vinden zijn en jij daarin mee gaat. Mijn zoon had dat vroeger met Pokemon waar ik natuurlijk helemaal geen interesse in had maar wel mee ging. Op Schiphol ooit eens een hele dag zo een event mee gemaakt.
Koester deze activiteiten maar, ik zou ze graag nog eens overdoen.