Kinderen
alle pijlers
Gewenst zwanger/ongewenst alleenstaand
dinsdag 30 april 2019 om 20:49
Hoi Allemaal,
Na een enorm gevoel van eenzaamheid en verdriet mezelf toch maar hier aangemeld met de hoop ervaring op te doen, wellicht contacten te vinden met mensen die ook deze situatie kennen of gekend hebben en het ultieme doel om beter met de situatie om te leren gaan.
Ik kan geen andere plek vinden waar dit bericht goed bij past.. alleen het topic BAM moeders maar dat is toch weer heel iets anders.. mocht ik het beter ergens anders kunnen plaatsen dan hoor ik het graag!
Zo kort mogelijk samengevat mijn situatie:
Ik ben 31 jaar en nu 25 weken zwanger. Na 7 jaar huwelijk waarin ik dacht dat alles goed zat zijn we samen bewust zwanger geraakt. Na 3 maanden zwangerschap bleek mijn inmiddels ex man al een tijd een behoorlijke burn out/depressie te hebben.
Hij was/is niet gelukkig in Nederland ( is vanuit het buitenland hierheen geemigreerd ivm onze relatie 7 jaar terug) en kan hier niet aarden. Hij heeft besloten terug te gaan naar land van herkomst en is dan ook 2 maanden geleden vertrokken.
Het ziet er niet naar uit dat hij nog terug komt en we zijn dan ook inmiddels gescheiden daar ik alleen verder moet. ( mee gaan was absoluut geen optie).
Ondanks dat ik ontzettend blij ben met mijn straks geboren zoontje heb ik ook heel veel verdriet. Dit is niet hoe ik het voor mij had gezien en ik hou nog steeds van mijn ex en mis hem ontzettend ondanks het feit dat hij mij zo heeft laten barsten.
We hebben wekelijks contact via berichten en hij geeft aan contact te willen houden met mij en ons kind, iets wat ik toejuich maar ondanks dat zal hij fysiek niet tot weinig aanwezig zijn dankzij de enorme afstand.
Gelukkig heb ik een grote familie en een vriendengroep die voor mij klaar staat en ben ik dus nooit echt alleen. Ondanks mijn vrienden en familie is er niemand om mij heen die echt kan begrijpen wat ik doormaak en hoe ik mij voel ( ellendig, soms moedig, soms blij, soms intens verdrietig en dat allemaal door elkaar)
Ik hoop dat ik het een beetje duidelijk heb kunnen vertellen en ben beniewd naar de ervaringsverhalen van jullie!
Ps: ik kom uit omgeving Haarlem, misschien zijn er meer meiden met een vergelijkbare situatie die contact willen en een beetje van dezelfde leeftijd zijn?
Liefs, Gullum
Na een enorm gevoel van eenzaamheid en verdriet mezelf toch maar hier aangemeld met de hoop ervaring op te doen, wellicht contacten te vinden met mensen die ook deze situatie kennen of gekend hebben en het ultieme doel om beter met de situatie om te leren gaan.
Ik kan geen andere plek vinden waar dit bericht goed bij past.. alleen het topic BAM moeders maar dat is toch weer heel iets anders.. mocht ik het beter ergens anders kunnen plaatsen dan hoor ik het graag!
Zo kort mogelijk samengevat mijn situatie:
Ik ben 31 jaar en nu 25 weken zwanger. Na 7 jaar huwelijk waarin ik dacht dat alles goed zat zijn we samen bewust zwanger geraakt. Na 3 maanden zwangerschap bleek mijn inmiddels ex man al een tijd een behoorlijke burn out/depressie te hebben.
Hij was/is niet gelukkig in Nederland ( is vanuit het buitenland hierheen geemigreerd ivm onze relatie 7 jaar terug) en kan hier niet aarden. Hij heeft besloten terug te gaan naar land van herkomst en is dan ook 2 maanden geleden vertrokken.
Het ziet er niet naar uit dat hij nog terug komt en we zijn dan ook inmiddels gescheiden daar ik alleen verder moet. ( mee gaan was absoluut geen optie).
Ondanks dat ik ontzettend blij ben met mijn straks geboren zoontje heb ik ook heel veel verdriet. Dit is niet hoe ik het voor mij had gezien en ik hou nog steeds van mijn ex en mis hem ontzettend ondanks het feit dat hij mij zo heeft laten barsten.
We hebben wekelijks contact via berichten en hij geeft aan contact te willen houden met mij en ons kind, iets wat ik toejuich maar ondanks dat zal hij fysiek niet tot weinig aanwezig zijn dankzij de enorme afstand.
Gelukkig heb ik een grote familie en een vriendengroep die voor mij klaar staat en ben ik dus nooit echt alleen. Ondanks mijn vrienden en familie is er niemand om mij heen die echt kan begrijpen wat ik doormaak en hoe ik mij voel ( ellendig, soms moedig, soms blij, soms intens verdrietig en dat allemaal door elkaar)
Ik hoop dat ik het een beetje duidelijk heb kunnen vertellen en ben beniewd naar de ervaringsverhalen van jullie!
Ps: ik kom uit omgeving Haarlem, misschien zijn er meer meiden met een vergelijkbare situatie die contact willen en een beetje van dezelfde leeftijd zijn?
Liefs, Gullum
dinsdag 30 april 2019 om 23:05
Wat ontzettend lief van je!Marigold1986 schreef: ↑30-04-2019 22:54Jouw ex treft het met jou. Wat fijn dat je het allemaal over je heen durft te laten komen en als de tijd daar is, weer verder kijkt.
Volgens mij gaat het jou allemaal best wel lukken...
Ik probeer alles zo nuchter mogelijk te benaderen, wat de ene dag beter lukt dan de andere!
dinsdag 30 april 2019 om 23:25
Ik heb een ander situatie, want er bewust voor gekozen, maar ben wel ook alleenstaand. En vooralsnog (dochter is pas 5 maanden) mis ik eigenlijk dat ‘samen trots zijn’ helemaal niet. Ik besef dat dat anders is, want ik was dat ook nooit van plan, en ik mis haar vader niet (sterker nog, die ken ik niet eens, donor). Maar ik merk juist dat eigenlijk heel veel mensen enorm bij haar betrokken zijn. Het heeft me echt verbaasd hoe veel mensen bv op een congres foto’s wilden zien, terwijl ik dat zelf echt niet aanbood. En als ze voor het eerst haar hoofdje optilt, meld ik dat gewoon aan mijn vrienden en bij opa en oma, en die zijn ook supertrots. Natuurlijk, dat zijn niet haar ouders, maar de betrokkenheid en interesse is veel groter dan ik verwacht had.
Dat neemt niet weg dat je je nu natuurlijk klote voelt. Het is ook allemaal wel snel gegaan. Na 3 maanden ging het mis, en binnen een maand was hij weg en binnen twee maanden was je gescheiden. Dat is sowieso bizar natuurlijk, dat je van ‘niks aan de hand’ naar ‘officieel gescheiden, man duizenden kilometers weg’ gaat in no time. Dus neem vooral je tijd, dat hoeft niet nu al klaar te zijn.
Trek je ook vooral niks aan van wat je volgens anderen moet doen, maar doe wat voor jou het beste lijkt. Als jij denkt dat je contact moet houden, doe dat. Zolang je het maar voor jou en je baby doet, en niet omdat je hem wilt beschermen. Dat je niet meteen alle contact verbreekt na 7 jaar huwelijk en halverwege een zwangerschap snap ik best. Jeetje zeg, dat maakt je nou niet bepaald meteen een deurmat. Mag je ook even op adem komen en bedenken wat je wilt doen?
Wat betreft erkenning en zeker gezag zou ik inderdaad maar even wachten. Niet omdat ik meteen bang ben voor ontvoeringen etc, maar omdat ik weet voor hoe veel dingen je dan van beiden toestemming nodig hebt. Met een vader op grote afstand zorgt dat voor een heel lastig werkbare situatie, zelfs als vader niet eens actief tegenwerkt. En je kind zijn (culturele) achtergrond laten kennen kan natuurlijk net zo goed zonder dat op papier staat dat zijn vader gezag heeft oid.
Dat neemt niet weg dat je je nu natuurlijk klote voelt. Het is ook allemaal wel snel gegaan. Na 3 maanden ging het mis, en binnen een maand was hij weg en binnen twee maanden was je gescheiden. Dat is sowieso bizar natuurlijk, dat je van ‘niks aan de hand’ naar ‘officieel gescheiden, man duizenden kilometers weg’ gaat in no time. Dus neem vooral je tijd, dat hoeft niet nu al klaar te zijn.
Trek je ook vooral niks aan van wat je volgens anderen moet doen, maar doe wat voor jou het beste lijkt. Als jij denkt dat je contact moet houden, doe dat. Zolang je het maar voor jou en je baby doet, en niet omdat je hem wilt beschermen. Dat je niet meteen alle contact verbreekt na 7 jaar huwelijk en halverwege een zwangerschap snap ik best. Jeetje zeg, dat maakt je nou niet bepaald meteen een deurmat. Mag je ook even op adem komen en bedenken wat je wilt doen?
Wat betreft erkenning en zeker gezag zou ik inderdaad maar even wachten. Niet omdat ik meteen bang ben voor ontvoeringen etc, maar omdat ik weet voor hoe veel dingen je dan van beiden toestemming nodig hebt. Met een vader op grote afstand zorgt dat voor een heel lastig werkbare situatie, zelfs als vader niet eens actief tegenwerkt. En je kind zijn (culturele) achtergrond laten kennen kan natuurlijk net zo goed zonder dat op papier staat dat zijn vader gezag heeft oid.
dinsdag 30 april 2019 om 23:31
Bedankt voor je goede verwoording van de situatie! Het is nog allemaal zo vers en zo onwerkelijk en eng werkelijk tegelijk! Elke dag is qua gevoel anders en er komen zoveel gevoelens bij kijken die allemaal nog een plekje nodig hebben ( angst, boosheid, verdriet, het houden van, eenzaamheid, blijdschap etc)nausicaa schreef: ↑30-04-2019 23:25Ik heb een ander situatie, want er bewust voor gekozen, maar ben wel ook alleenstaand. En vooralsnog (dochter is pas 5 maanden) mis ik eigenlijk dat ‘samen trots zijn’ helemaal niet. Ik besef dat dat anders is, want ik was dat ook nooit van plan, en ik mis haar vader niet (sterker nog, die ken ik niet eens, donor). Maar ik merk juist dat eigenlijk heel veel mensen enorm bij haar betrokken zijn. Het heeft me echt verbaasd hoe veel mensen bv op een congres foto’s wilden zien, terwijl ik dat zelf echt niet aanbood. En als ze voor het eerst haar hoofdje optilt, meld ik dat gewoon aan mijn vrienden en bij opa en oma, en die zijn ook supertrots. Natuurlijk, dat zijn niet haar ouders, maar de betrokkenheid en interesse is veel groter dan ik verwacht had.
Dat neemt niet weg dat je je nu natuurlijk klote voelt. Het is ook allemaal wel snel gegaan. Na 3 maanden ging het mis, en binnen een maand was hij weg en binnen twee maanden was je gescheiden. Dat is sowieso bizar natuurlijk, dat je van ‘niks aan de hand’ naar ‘officieel gescheiden, man duizenden kilometers weg’ gaat in no time. Dus neem vooral je tijd, dat hoeft niet nu al klaar te zijn.
Trek je ook vooral niks aan van wat je volgens anderen moet doen, maar doe wat voor jou het beste lijkt. Als jij denkt dat je contact moet houden, doe dat. Zolang je het maar voor jou en je baby doet, en niet omdat je hem wilt beschermen. Dat je niet meteen alle contact verbreekt na 7 jaar huwelijk en halverwege een zwangerschap snap ik best. Jeetje zeg, dat maakt je nou niet bepaald meteen een deurmat. Mag je ook even op adem komen en bedenken wat je wilt doen?
Wat betreft erkenning en zeker gezag zou ik inderdaad maar even wachten. Niet omdat ik meteen bang ben voor ontvoeringen etc, maar omdat ik weet voor hoe veel dingen je dan van beiden toestemming nodig hebt. Met een vader op grote afstand zorgt dat voor een heel lastig werkbare situatie, zelfs als vader niet eens actief tegenwerkt. En je kind zijn (culturele) achtergrond laten kennen kan natuurlijk net zo goed zonder dat op papier staat dat zijn vader gezag heeft oid.
Ik hoop dat ik net als jij samen met andere kan genieten van de kleine en grote stapjes die de kleine zal gaan maken en het kan delen met de mensen om mij heen!
donderdag 6 augustus 2020 om 22:42
Omdat dit topic wellicht nog naar boven komt wanneer een andere aanstaande moeder naar vergelijkbare verhalen zoekt wil ik toch de afloop even posten en hopelijk heeft een ander daar wat aan. Een positief einde is dus absoluut mogelijk.
Zoals te lezen is in t begin van dit verhaal was mijn zwangerschap emotioneel gezien een drama. Alleen en onzeker over hoe en wat bleef ik achter en door de prive situatie van vader baby was het ook erg lastig om verwijten neer te leggen, want ja.. depressie/burnout/heimwee zijn allemaal lastige dingen om te begrijpen en zeker om als buitenstaander grip op te krijgen. Doordat we contact bleven houden, hebben we uiteindelijk vlak voor de bevalling elkaar weer langzaam aan teruggevonden. T samenwonen hebben we heel langzaam aan weer opgebouwd en toen onze kleine man 5 maanden was, was t vertrouwen vaniot mijn kant voldoende om weer volledig als gezin door te gaan. Uiteraard heeft mijn partner destijds proffesionele hulp moeten zoeken om uit zijn eigen situatie te komen en mede door zijn eigen bereidheid om dit aan te pakken heeft dit zo kunnen aflopen.
Ik ben blij met de steun in de berichten die ik hier destijds kreeg en hoop dat een ander die ooit in een vergelijkbare situatie komt hier ook steun in vindt. Ik had nooit verwacht dat het nu bijna een jaar later zo mooi zou zijn.
Bedankt!
Zoals te lezen is in t begin van dit verhaal was mijn zwangerschap emotioneel gezien een drama. Alleen en onzeker over hoe en wat bleef ik achter en door de prive situatie van vader baby was het ook erg lastig om verwijten neer te leggen, want ja.. depressie/burnout/heimwee zijn allemaal lastige dingen om te begrijpen en zeker om als buitenstaander grip op te krijgen. Doordat we contact bleven houden, hebben we uiteindelijk vlak voor de bevalling elkaar weer langzaam aan teruggevonden. T samenwonen hebben we heel langzaam aan weer opgebouwd en toen onze kleine man 5 maanden was, was t vertrouwen vaniot mijn kant voldoende om weer volledig als gezin door te gaan. Uiteraard heeft mijn partner destijds proffesionele hulp moeten zoeken om uit zijn eigen situatie te komen en mede door zijn eigen bereidheid om dit aan te pakken heeft dit zo kunnen aflopen.
Ik ben blij met de steun in de berichten die ik hier destijds kreeg en hoop dat een ander die ooit in een vergelijkbare situatie komt hier ook steun in vindt. Ik had nooit verwacht dat het nu bijna een jaar later zo mooi zou zijn.
Bedankt!
