Kinderen
alle pijlers
Gezinsdynamiek 1 kind
donderdag 4 maart 2021 om 13:35
Het blijft bij ons waarschijnlijk bij 1 kindje. Daar kan ik prima mee leven, maar ik merk dat in mijn hoofd het een beetje abstract blijft hoe het gezinsleven met 1 kind is.
Waarschijnlijk voel ik toch een soort (ongegronde?) angst dat dochter zich op den duur eenzaam gaat voelen. Nou weet ik heel goed dat broers/zussen nergens een garantie voor zijn, mijn broer en ik tolereerde elkaar hooguit tijdens onze jeugd. En toch blijft het me bezighouden, dan denk ik aan bijvoorbeeld Sinterklaasavond enz. Moet ik haar iets extra's bieden omdat ze geen broertjes of zusjes zal hebben?
Ik weet ook niet precies wat voor verhalen ik verwacht te horen, maar toch ben ik benieuwd hoe het gaat in gezinnen met 1 kind.
Voor alle duidelijkheid, ik bedoel geen topic te starten over de voordelen van 1 kind, of over hoe zielig het is voor kinderen die enig kind zijn...
Waarschijnlijk voel ik toch een soort (ongegronde?) angst dat dochter zich op den duur eenzaam gaat voelen. Nou weet ik heel goed dat broers/zussen nergens een garantie voor zijn, mijn broer en ik tolereerde elkaar hooguit tijdens onze jeugd. En toch blijft het me bezighouden, dan denk ik aan bijvoorbeeld Sinterklaasavond enz. Moet ik haar iets extra's bieden omdat ze geen broertjes of zusjes zal hebben?
Ik weet ook niet precies wat voor verhalen ik verwacht te horen, maar toch ben ik benieuwd hoe het gaat in gezinnen met 1 kind.
Voor alle duidelijkheid, ik bedoel geen topic te starten over de voordelen van 1 kind, of over hoe zielig het is voor kinderen die enig kind zijn...
vrijdag 5 maart 2021 om 16:21
Het gaat niet om de blauwe. Het is leren onderhandelen ,leren voet bij stuk houden, leren voor jezelf opkomen, etc.Melofkim schreef: ↑05-03-2021 07:14.
O wat delen betreft: ik merk niet dat mijn dochter dat minder kan. Sterker nog: als we op pad zijn met vrienden met meer kinderen, erger ik me suf aan dat geruzie over spullen tussen die broers en zussen (ik wil de blauwe! Nee, die is van mij!). Mijn dochter kijkt me dan echt aan alsof die kinderen gek zijn (en geeft vervolgens haar blauwe aan hen. Snapt de fuzz niet).
En dat zijn dingen die je heel goed leert in een gezin met leeftijdgenoten die - noodgedwongen
- morgen ook weer met je om moeten gaan.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 5 maart 2021 om 16:28
Enigs kinderen zijn misschien wat ouwelijker, doordat ze vaker volwassenen om zich heen hebben. In haar eentje met jou op pad zal ze anders zijn dan wanneer er een leeftijdgenoot bij is. Lijkt me logisch.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 5 maart 2021 om 16:51
Oh ik heb juist niet het gevoel dat ik heel erg werd opgehemeld. Misschien ook wel omdat ik van jongs af aan nogal eigengereid en zelfstandig door het leven huppelde. Ik mis het nu mijn ouders ouder zijn wel dat ik er straks ‘alleen’ voor sta. Aan de kant van mijn man is dat ook zo, want zijn enige sibling is gestorven. Dus daar kan ik dan ook wel tegenop zien.OhDeer schreef: ↑05-03-2021 15:40Ik ben enig kind en herken dit zeker wel in de opvoeding die ik heb gehad en zie het ook in mijn omgeving gebeuren.
Tijdens mijn jeugd heb ik het hebben van een sibling niet gemist. Mijn ouders zorgde ervoor dat ik altijd kon spelen en dat er altijd een vriendje mee mocht (al had ik daar als introvert niet altijd behoefte aan).
Wel heb ik het altijd vervelend gevonden dat je zo in de 'spot light' staat. Alles wat je doet wordt al snel zo uitvergroot dan wanneer je dat 'spot light' deelt. Natuurlijk omdat je alleen bent, maar wellicht ook omdat mijn ouders het gevoel hadden dat het nodig is bij een enig kind.
Nu ik ouder ben mis ik het hebben van een sibling wel. Mijn ouders worden ouder waardoor de verantwoording voor zorg echt alleen op mijn schouders rust. Ik had bv graag willen emigreren maar doe dat niet omdat ik toch die verantwoordelijk heb en voel. Als ik weg ga, zijn mijn ouders geheel afhankelijk van vreemden.
Ook mis ik het wel dat ik niet kan zeuren, lachen of klagen over mijn ouders met iemand die mijn geklaag herkent en tegelijk onvoorwaardelijk van mijn ouders houdt. Ik heb zelf twee kinderen die steun bij elkaar zoeken wanneer ze het bv niet eens zijn met ons. Ook merk ik dat het kibbelen onderling mijn oudste veel meer weerbaar en assertief heeft gemaakt.
Tijdens het opgroeien heb ik dus niets gemist qua siblings. Je weet ook niet beter wanneer je enig kind bent. Zolang je in een liefdevol huis woont is het al snel goed lijkt mij.
vrijdag 5 maart 2021 om 17:01
Met een kind op pad is altijd makkelijker. Ouders zijn meestal inschikkelijker dan broers of zussen, en er hoeft ook niemand zijn plekje te verdedigen. Mijn kinderen zijn dan ook nog eens heel verschillend. De een vind musea verschrikkelijk en de ander doe je geen plezier met een pretpark, de een wil rust, de ander reuring. Met beide kinderen heb ik een goede band, maar inmiddels weet ik ook dat er legio dingen zijn die ze wel met hun vrienden delen en niet met mij. En dat is dan weer volstrekt logisch en hoort bij het volwassen worden.
vrijdag 5 maart 2021 om 17:09
Ja daar heeft mijn zoon wel een inhaalslag moeten maken. Bleef als een vleugellamme duif zitten kijken hoe andere kinderen er met zijn schepje en emmer vandoor gingen. Zo gewend dat het ‘vanzelf’ wel weer terugkomt. Maar het kwam maar niet.blijfgewoonbianca schreef: ↑05-03-2021 16:21Het gaat niet om de blauwe. Het is leren onderhandelen ,leren voet bij stuk houden, leren voor jezelf opkomen, etc.
En dat zijn dingen die je heel goed leert in een gezin met leeftijdgenoten die - noodgedwongen- morgen ook weer met je om moeten gaan.
Nichtje had dat van nature al in het ‘programma’ zitten. Zij heeft de ‘bijscholing’ verzorgd vanaf hun 3e
Nee heb je, ja kun je krijgen
vrijdag 5 maart 2021 om 20:15
Opzich is dat natuurlijk prima, geen zin is geen zin. Vaak spreken ze dan met iemand anders af.Melofkim schreef: ↑05-03-2021 14:42Bedoel je dat jullie of je kinderen zich verplicht voelen daar te spelen? Dan zeg je toch gewoon nee als je geen zin hebt?
Ik herken het als enig kind ouder niet, dat kinderen mijn kind moeten bezighouden. Sterker nog: dochter wordt soms gek van al die kinderen die aanbellen en ouders die appen om speeldates te regelen. Zij houdt nl wel van even rustig alleen zijn (wat deels karakter is en misschien ook met enig kind zijn te maken heeft). Ik heb ook vaak te maken met ouders die willen dat mijn dochter blijft slapen en eten en alles omdat hun kind er geen genoeg van kan krijgen (die heeft trouwens 2 broertjes), ik zeg dan gewoon ‘dank, maar liever niet. Onze dochter heeft nu weer even zin om alleen te chillen’.
Maar hoe reageren die mensen dan als je appt dat kind liever even thuisblijft?
En waarom voel je je ongemakkelijk als ze zeggen de de kinderen elkaar zo goed vermaken?
Het voelt alsof mij kind daarheen moet met een taak en een verwachting, behalve de gezelligheid van gewoon samen spelen. Alsof de ouder tijd voor zichzelf nodig heeft of geen zin om een kind te vermaken. Dat voelt naar voor mij, maar denk dat ik daar te zwaar aan til.
vrijdag 5 maart 2021 om 20:44
Uh...maar wat is er mis met kinderen die samen spelen terwijl de ouders iets anders gaan doen? Ik doe ook meestal iets voor mezelf als dochter vriendinnen over de vloer heeft. Ik zie het probleem niet zo, geloof ik... jij vindt het naar voelen als een ouder geen zin heeft om zijn/haar kind te vermaken?ouder1980 schreef: ↑05-03-2021 20:15Opzich is dat natuurlijk prima, geen zin is geen zin. Vaak spreken ze dan met iemand anders af.
Het voelt alsof mij kind daarheen moet met een taak en een verwachting, behalve de gezelligheid van gewoon samen spelen. Alsof de ouder tijd voor zichzelf nodig heeft of geen zin om een kind te vermaken. Dat voelt naar voor mij, maar denk dat ik daar te zwaar aan til.
zaterdag 6 maart 2021 om 08:18
Met spot light bedoel ik het anders, heb wellicht het verkeerde woord gebruikt.NYC schreef: ↑05-03-2021 16:56Dat in de spotlights staan vind ik trouwens ook wel meer iets van "nu" dan hoe ik het mij van vroeger herinner. Dat kan deels natuurlijk mijn persoonlijke ervaring zijn en hoeft niet per se herkenbaar te zijn voor anderen, maar ik heb nooit echt het idee gehad in de spotlights te staan. En ik denk mijn zusje, neven en nichten ook niet. Wij waren op elkaar gericht en lieten ons gezicht bij de volwassenen weinig zien. Of we stonden "als groep" in de spotlights. Maar nu de gezinnen kleiner zijn, hebben mensen vaak ook minder kleinkinderen. En die hebben dan weer minder neefjes/nichtjes etc. Dus zijn de ogen veel meer op hen gericht en heb ik soms zelfs het idee dat oma's, ooms en tantes de aandacht van het kínd opeisen ipv andersom. "Koooooom dan bij oma, kom 's hier, koooooooom eens even op schoot zitten." En alles wat ieder kind doet (of die nou een broer of zus heeft of niet) is leuk, geweldig, interessant.
Maar ik kom uit een grote familie (qua ooms/tantes, neven en nichten etc dus) dus misschien is het bij families die 30-40 jaar geleden ook al "klein" waren ook weer anders.
Als enig kind zijn je ouders erg gefocust op jou. Je krijgt de volledige aandacht bij alles wat je doet omdat ze die aandacht kunnen geven en niet hoeven te verdelen over meer kinderen en levens.
Bij grotere gezinnen krijgt iedereen een deel van die focus en geeft dat je op een bepaalde manier meer vrijheid als individu.
Bv iets eenvoudig als eten: bij 1 kind kun je alle erwten tellen die worden gegeten tijdens het diner. Bij meerdere kinderen kunnen ouders het overzicht niet houden en niet meer alle erwtjes per kind tellen omdat het onmogelijk is. Het kan dus zo zijn dat er meer erwten bij het ene kind naar binnen zijn gegaan dan je hebt gezien.
Zo heb ik het ervaren als enig kind. Ik had bij vrienden altijd het idee dat zij meer zelfstandig moesten zijn omdat de ouders tijd moesten verdelen over de kinderen.
Mijn ouders waren echt niet extra voorzichtig, maar omdat ze slechts een kind hadden kreeg ik de volledige aandacht, op elk vlak, wat ik best als verstikkend heb ervaren.
zaterdag 6 maart 2021 om 08:28
Een broer of zus hebben is geen garantie voor dat zorgtaken gedeeld worden. Mijn broer is verhuisd naar Hong Kong, dus daar heb ik in praktische zin weinig aan.
Mijn zoon is enig kind en een sociaal dier, dus als er een vriendje of vriendinnetje komt spelen betekent dat voor mij vaak rustig iets voor mezelf kunnen doen. Is dat raar dan? Zoon vraagt zelf om speelafspraken, dus ik vind het niet gek dat we die dan regelen voor hem.
Mijn zoon is enig kind en een sociaal dier, dus als er een vriendje of vriendinnetje komt spelen betekent dat voor mij vaak rustig iets voor mezelf kunnen doen. Is dat raar dan? Zoon vraagt zelf om speelafspraken, dus ik vind het niet gek dat we die dan regelen voor hem.
zaterdag 6 maart 2021 om 08:41
Ja, zoon is niet zo’n alleen speler, dus hij zoekt dan veel interactie met ons. Echt een karakterding, was al heel vroeg zo. Hij was een entertainbaby, alleen rustig als je hem ronddroeg en hij veel kon zien. Hij is wel regelmatig aan het tekenen of lego bouwen, maar ook dan zoekt hij veel contact. Hij heeft een vriendinnetje met een oudere broer die regelmatig een middag alleen op haar kamer wil spelen. Dat wil mijn zoon nooit.
zaterdag 6 maart 2021 om 08:54
Ik ben ook zo'n kuddedier dat graag interactie heeft met anderen. Maar ik wilde vroeger niet met mijn zus spelen hoor, dus nog steeds maakte ik speelafspraakjes.
Trouwens, het maakt ook nog wel uit voor enigst kinderen of beide ouders werken en zelf ook nog een leven hebben of dat ze veel thuis zijn en de hele tijd op het kind gefocust zijn. Ik ben ook wel eens in gesprek met man en dan heb ik ook niet door hoe veel kind wel of niet eet. En dan kom ik er later achter dat de helft van de groente op de grond ligt.
Trouwens, het maakt ook nog wel uit voor enigst kinderen of beide ouders werken en zelf ook nog een leven hebben of dat ze veel thuis zijn en de hele tijd op het kind gefocust zijn. Ik ben ook wel eens in gesprek met man en dan heb ik ook niet door hoe veel kind wel of niet eet. En dan kom ik er later achter dat de helft van de groente op de grond ligt.
zaterdag 6 maart 2021 om 08:54
Ja, dat doen wij ook wel.absor schreef: ↑04-03-2021 15:46Goede vriendin van mijn dochter (is hier vaak) is 15 en klaagt ook dat haar ouders altijd een blok zijn en altijd met elkaar eens, mist weleens een bondgenoot
Lijkt me heel makkelijk op te lossen, gewoon heel niet opvoedkundig af en toe eens een blok vormen met je kind tegen je partner ( gewoon voor kleine dingen als; ja ik heb ook zin in pizza )
Ik ben ook heel makkelijk met ‘kind in ons bed’. Een vriendin had beide kinderen op 1 slaapkamer, want dat vonden ze gezelliger want ’waarom slapen jullie wel gezellig samen en moeten wij alleen?’ Bij een kind die als enige in het gezin alleen moet slapen is dat effect nog groter.
zaterdag 6 maart 2021 om 09:02
Wij werken beiden en hebben hobbies buitenshuis (pre Corona dan toch) en toch raakt zoon gepikeerd als man en ik een gesprek hebben en hij niet mee kan doen/geen aandacht krijgt. Karakterding, weinig geduld. Als hij iets wil moet het NU. Nu is hij aan het tekenen en dus zelf bezig. Maar als hij dan weer even de tekening wil laten zien vindt hij het niet fijn als dat niet direct kan. Gaat wel steeds beter hoor, hij leert het. Maar zijn primaire reactie is geef mij aandacht nu.Pluma schreef: ↑06-03-2021 08:54Trouwens, het maakt ook nog wel uit voor enigst kinderen of beide ouders werken en zelf ook nog een leven hebben of dat ze veel thuis zijn en de hele tijd op het kind gefocust zijn. Ik ben ook wel eens in gesprek met man en dan heb ik ook niet door hoe veel kind wel of niet eet. En dan kom ik er later achter dat de helft van de groente op de grond ligt.
zaterdag 6 maart 2021 om 09:07
Dat heeft mijn kind ook. Die wil álles samen doen. Oefenen voor muziekles, tv-kijken, knutselen, maakt niet uit. We kunnen intussen afspreken dat ik alleen in mijn kamer ga zitten, maar dat is dan ook een ‘samen gaan we iets alleen doen’, want als ik besluit toch iets anders te doen, was dat niet de afspraak.aikidoka schreef: ↑06-03-2021 08:41Ja, zoon is niet zo’n alleen speler, dus hij zoekt dan veel interactie met ons. Echt een karakterding, was al heel vroeg zo. Hij was een entertainbaby, alleen rustig als je hem ronddroeg en hij veel kon zien. Hij is wel regelmatig aan het tekenen of lego bouwen, maar ook dan zoekt hij veel contact. Hij heeft een vriendinnetje met een oudere broer die regelmatig een middag alleen op haar kamer wil spelen. Dat wil mijn zoon nooit.
zaterdag 6 maart 2021 om 09:09
Heel herkenbaar. Mijn man wijt dat claimende eigenlijk júist aan dat we beiden veel weg zijn. Kind had ook weleens de neiging om speeldates af te zeggen omdat ze met mij wilde zijn (en desnoods dan maar thuis afspreken).aikidoka schreef: ↑06-03-2021 09:02Wij werken beiden en hebben hobbies buitenshuis (pre Corona dan toch) en toch raakt zoon gepikeerd als man en ik een gesprek hebben en hij niet mee kan doen/geen aandacht krijgt. Karakterding, weinig geduld. Als hij iets wil moet het NU. Nu is hij aan het tekenen en dus zelf bezig. Maar als hij dan weer even de tekening wil laten zien vindt hij het niet fijn als dat niet direct kan. Gaat wel steeds beter hoor, hij leert het. Maar zijn primaire reactie is geef mij aandacht nu.
zaterdag 6 maart 2021 om 09:09
Ik ben in mijn eentje opgegroeid in een weinig liefdevol gezin. Er was wel een halfbroer uit voorgaand huwelijk van een van beide ouders. Deze is opgegroeid in een gezinsvervangend tehuis. Hiermee geen contact. Ik heb een broer of zus nooit gemist. Nu ik volwassen ben ben ik blij dat er niet nog iemand is opgegroeid onder dezelfde omstandigheden als ik. Ik deel mijn gevoelens en frustraties ten aanzien van ouders, waarmee ik bewust en op eigen initiatief geen contact heb, met partner. Dat heb ik wel moeten leren. Ik ben niet gewend om hulp te vragen of om hulp aan te nemen. Er voor anderen zijn doe ik automatisch, een ander er voor mij laten zijn hou ik van nature af. Heb dat nooit geleerd, heb al heel jong mijn eigen boontjes gedopt.OhDeer schreef: ↑05-03-2021 15:40Ik ben enig kind en herken dit zeker wel in de opvoeding die ik heb gehad en zie het ook in mijn omgeving gebeuren.
Tijdens mijn jeugd heb ik het hebben van een sibling niet gemist. Mijn ouders zorgde ervoor dat ik altijd kon spelen en dat er altijd een vriendje mee mocht (al had ik daar als introvert niet altijd behoefte aan).
Wel heb ik het altijd vervelend gevonden dat je zo in de 'spot light' staat. Alles wat je doet wordt al snel zo uitvergroot dan wanneer je dat 'spot light' deelt. Natuurlijk omdat je alleen bent, maar wellicht ook omdat mijn ouders het gevoel hadden dat het nodig is bij een enig kind.
Nu ik ouder ben mis ik het hebben van een sibling wel. Mijn ouders worden ouder waardoor de verantwoording voor zorg echt alleen op mijn schouders rust. Ik had bv graag willen emigreren maar doe dat niet omdat ik toch die verantwoordelijk heb en voel. Als ik weg ga, zijn mijn ouders geheel afhankelijk van vreemden.
Ook mis ik het wel dat ik niet kan zeuren, lachen of klagen over mijn ouders met iemand die mijn geklaag herkent en tegelijk onvoorwaardelijk van mijn ouders houdt. Ik heb zelf twee kinderen die steun bij elkaar zoeken wanneer ze het bv niet eens zijn met ons. Ook merk ik dat het kibbelen onderling mijn oudste veel meer weerbaar en assertief heeft gemaakt.
Tijdens het opgroeien heb ik dus niets gemist qua siblings. Je weet ook niet beter wanneer je enig kind bent. Zolang je in een liefdevol huis woont is het al snel goed lijkt mij.
Ik ben soms einzelgänger en ik ben soms heel sociaal.
Maar met andere woorden........ook wanneer er geen liefdevol thuis is zijn broer en zus niet noodzakelijk.
zaterdag 6 maart 2021 om 09:17
Spelen met een ouder is toch totaal iets anders dan spelen met een leeftijdsgenoot? Ik begrijp het niet zo, geloof ik. Kind heeft altijd behoefte gehad aan contact met leeftijdsgenoten, dus dat plande ik dan voor hem ( toen hij jonger was). Hij kon echt verdrietig zijn als een vriendje niet kon. Dat had niets te maken met even rust willen hebben, maar met zijn behoefte hierin. Wisselden ook af hoor, ene keer bij ons en een andere keer daar.ouder1980 schreef: ↑05-03-2021 20:15Opzich is dat natuurlijk prima, geen zin is geen zin. Vaak spreken ze dan met iemand anders af.
Het voelt alsof mij kind daarheen moet met een taak en een verwachting, behalve de gezelligheid van gewoon samen spelen. Alsof de ouder tijd voor zichzelf nodig heeft of geen zin om een kind te vermaken. Dat voelt naar voor mij, maar denk dat ik daar te zwaar aan til.
En helemaal nu hij ouder is, is 'spelen' met mij niet echt een alternatief voor hem.
zaterdag 6 maart 2021 om 09:23
Toen zoon jonger was, was het drukker met andere kinderen erbij en had ik juist minder tijd voor mezelf. De boel in de gaten houden ed en zorgen dat ander kind weer heelhuids naar huis kon, was intensiever dan alleen kind in huis hebben.
zaterdag 6 maart 2021 om 09:23
Hier ook een enig kind van 50+.
Ik heb de focus van , vooral mijn moeder, altijd als verstikkend ervaren. Dat gevoel is verdwenen toen zij een aantal jaren geleden overleed. Dat was heel vervelend om te ervaren.
In mijn jeugd mocht er ook altijd een vriendin mee op vakantie,,dagjes uit enz
Ik vond met name de feestdagen erg saai omdat mijn tantes allemaal grote gezinnen hadden en dit liever thuis vierden. Mijn jeugdherinneringen deel ik met mijn vriendin die ik sinds mijn 5e ken, buurmeisjes en nichten/neven.
Vanaf het moment dat ik zelf een relatie/gezin kreeg heb ik het enig kind zijn als minder vervelend ervaren. Mijn ouders hebben veel met de kleinkinderen ondernomen.
De mantelzorg voor mijn vader komt op mij neer maar er zijn korte lijnen en we kunnen snel schakelen.
Mijn man komt uit een grote warme familie dus er is compensatie .
Ik heb de focus van , vooral mijn moeder, altijd als verstikkend ervaren. Dat gevoel is verdwenen toen zij een aantal jaren geleden overleed. Dat was heel vervelend om te ervaren.
In mijn jeugd mocht er ook altijd een vriendin mee op vakantie,,dagjes uit enz
Ik vond met name de feestdagen erg saai omdat mijn tantes allemaal grote gezinnen hadden en dit liever thuis vierden. Mijn jeugdherinneringen deel ik met mijn vriendin die ik sinds mijn 5e ken, buurmeisjes en nichten/neven.
Vanaf het moment dat ik zelf een relatie/gezin kreeg heb ik het enig kind zijn als minder vervelend ervaren. Mijn ouders hebben veel met de kleinkinderen ondernomen.
De mantelzorg voor mijn vader komt op mij neer maar er zijn korte lijnen en we kunnen snel schakelen.
Mijn man komt uit een grote warme familie dus er is compensatie .
zaterdag 6 maart 2021 om 09:35
Nee hoor, dat deden mijn ouders ook en die hadden 4 kinderen. Wij hadden vroeger dan ook een e-norme berg cadeaus.Voornu schreef: ↑04-03-2021 19:45Haha, zo doen wij het ook. De maanden ervoor verzamel ik spul wat we anders ook gewoon gekocht zouden hebben, en stop dat in de zak. Misschien is dat een typische enig-kind actie, omdat het anders wel een overdreven one-child show wordt, zo'n zak vol cadeau's alleen voor kind.
zaterdag 6 maart 2021 om 11:40
)? Ik begrijp het echt niet, geloof ik...
