Kinderen
alle pijlers
Hellup zwanger!!
vrijdag 19 oktober 2007 om 14:55
Ik heb zojuist ontdekt dat ik zwanger ben en ben heel erg in de war. Dit forum zit vol met verlangende of blije mama's to be maar in mijn geval is het helemaal niet gepland. WAT NU?! Ik ben niet voor abortus, wel wanneer het tienermoeders of verkrachtingen betreft maar niet wanneer je een bepaalde leeftijd hebt en je in principe voor een kind kunt zorgen. Zoals in mijn geval. Ik ben bijna 30, heb een goede baan en kan dus voor een kind zorgen. Punt is wel dat mijn vriend en ik elkaar nog maar een paar maanden kennen en we nog niet eens samen wonen. Hij steunt me, als ik het wil houden of als ik het niet wil. Dat is heel fijn, maar maakt het ook heel moeilijk. Ik ben bang dat m'n leven voorbij is met een kind, ik ben bang voor banale zaken: dat ik m'n jeugd en jonge lichaam verlies. Maar ik ben ook bang om het weg te laten halen, zie het ergens ook als een geschenk. Ik heb wel de wens om ooit moeder te worden en wie zegt dat 't over een aantal jaar (wanneer ik er wel 'klaar' voor ben) lukt. Zoals op dit forum te lezen valt is niet altijd alles te plannen en dat weet ik ook uit eigen ervaring. Heb ik dan bijvoorbeeld een vaste relatie? Ben ik dan nog vruchtbaar genoeg of wordt het een lijdensweg? Ik had 't me alleen zo anders voorgesteld. Ik had bedacht dat ik een aantal jaar met mijn vriend zou zijn en dat we dan bewust die keuze zouden maken. Dat ik nog eerst eens goed zou feesten en genieten van lekkere champagne bijvoorbeeld. Dat alles kan dus niet meer. En wij zijn nog maar zo kort samen, ik ben wel gek op hem en denk dat hij een goede vader zal zijn maar heb ook twijfels. Geen idee of deze relatie stand houdt. Mijn moeder is alleenstaande moeder geweest en dat wil ik absoluut niet. Maar ik weet ook dat ik als het moet er zelf voor kan zorgen en dat k een man heb die hoe dan ook zijn verantwoordelijkheid neemt. Ik heb het gevoel dat ik blij moet zijn dat ik zwanger kan worden, het is toch ook een geschenk, maar waarom voel ik me dan zo verdrietig en bang? Heeft iemand hier ervaring mee? En wat heb jij toen besloten?
vrijdag 19 oktober 2007 om 15:54
En bij dat grijze gebied vraag ik me dus weleens af in hoeverre diegene écht niet zwanger wil worden. Misschien wel onbewust ofzo hoor.
Maar Duivelijntje, eigenlijk vind ik het allemaal behoorlijk positief klinken, iig jouw omstandigheden. En wat een lieve vriend heb je.
En laat de anderen toch praten. Trouwens, hoogstwaarschijnlijk zullen ze het vooral léuk vinden.
Maar Duivelijntje, eigenlijk vind ik het allemaal behoorlijk positief klinken, iig jouw omstandigheden. En wat een lieve vriend heb je.
En laat de anderen toch praten. Trouwens, hoogstwaarschijnlijk zullen ze het vooral léuk vinden.
vrijdag 19 oktober 2007 om 16:04
Volgens mij geldt voor heel veel mensen, als je diep over een kinderwens nadenkt, ben je er nooit aan toe. Je kunt zoveel nadelen en beperkingen opnoemen. Ook omdat je de voordelen, en het geluk van een kind nog niet kent.
Soms kan iets je maar beter overkomen...ben ik van mening.
Ik ben 26 (dus nog jonger) en heb een zoontje van 6mnd. in 1woord geweldig.
Een 2de kind was nog lang niet in de planning, maar ik ben dus nu ook 7wk zwanger.(jaja een ongelukje!laten we het houden op een onverwachte eisprong,en een deffecte anticonseptie. dubbel pech) Heel verwarrend, maar toch welkom.
Oja, en ik had na 4mnd mijn maatje 36 terug zonder er voor hoeven te sporten. Mijn lichaam was weer als van ouds. (borstvoeding gegeven, en 23kilo aangekomen!)
Ik denk dat je zelf al wel weet dat je het kindje wil houden, maar dat je het nog moet verwerken. Ik hoop dat je er goede begeleiding bij gaat krijgen.
Sterkte!!
Soms kan iets je maar beter overkomen...ben ik van mening.
Ik ben 26 (dus nog jonger) en heb een zoontje van 6mnd. in 1woord geweldig.
Een 2de kind was nog lang niet in de planning, maar ik ben dus nu ook 7wk zwanger.(jaja een ongelukje!laten we het houden op een onverwachte eisprong,en een deffecte anticonseptie. dubbel pech) Heel verwarrend, maar toch welkom.
Oja, en ik had na 4mnd mijn maatje 36 terug zonder er voor hoeven te sporten. Mijn lichaam was weer als van ouds. (borstvoeding gegeven, en 23kilo aangekomen!)
Ik denk dat je zelf al wel weet dat je het kindje wil houden, maar dat je het nog moet verwerken. Ik hoop dat je er goede begeleiding bij gaat krijgen.
Sterkte!!
vrijdag 19 oktober 2007 om 16:37
quote:Duivelijntje schreef op 19 oktober 2007 @ 15:39:
Ik ben ook bang voor de reacties. Stom he? Vind ik eigenlijk kinderachtig maar ik weet dat iedereen het er over zal hebben en z'n mening klaar heeft staan. Ik bedoel ongepland zwanger van een nieuw vriendje is toch stof tot kletsen voor een heleboel mensen. Sourire, ben jij daar ook mee bezig geweest?
Reacties krijg je toch altijd en mensen hebben inderdaad meteen een mening en ja... ik weet nu heel goed wie mijn kennissen zijn en wie mijn vrienden.
Maar ik heb me heel bewust niet met die mensen ingelaten... klinkt lekker makkelijk maar ik had het al zwaar genoeg met het idee dat ik plots zwanger was.
En zoals Pemberly zegt; je moet aan het idee wennen. Bij mij ging het pas echt leven toen mijn moeder met babysokjes kwam aanzetten. Toen besefte ik hoe verschrikkelijk klein dat kindje zou zijn en dat ik daar verantwoordelijk voor zou zijn. Niet alleen nu maar ook als hij 16 zou zijn.
Voordeel voor jou is dat je vriendinnen hebt met kinderen. Ik kende helemaal niemand met kleintjes, had het me dus ook allemaal heel anders voorgesteld -ook al had ik veel gelezen-
Trouwens... ik had een paar weken na de bevalling mijn eigen figuurtje weer terug
Ik ben ook bang voor de reacties. Stom he? Vind ik eigenlijk kinderachtig maar ik weet dat iedereen het er over zal hebben en z'n mening klaar heeft staan. Ik bedoel ongepland zwanger van een nieuw vriendje is toch stof tot kletsen voor een heleboel mensen. Sourire, ben jij daar ook mee bezig geweest?
Reacties krijg je toch altijd en mensen hebben inderdaad meteen een mening en ja... ik weet nu heel goed wie mijn kennissen zijn en wie mijn vrienden.
Maar ik heb me heel bewust niet met die mensen ingelaten... klinkt lekker makkelijk maar ik had het al zwaar genoeg met het idee dat ik plots zwanger was.
En zoals Pemberly zegt; je moet aan het idee wennen. Bij mij ging het pas echt leven toen mijn moeder met babysokjes kwam aanzetten. Toen besefte ik hoe verschrikkelijk klein dat kindje zou zijn en dat ik daar verantwoordelijk voor zou zijn. Niet alleen nu maar ook als hij 16 zou zijn.
Voordeel voor jou is dat je vriendinnen hebt met kinderen. Ik kende helemaal niemand met kleintjes, had het me dus ook allemaal heel anders voorgesteld -ook al had ik veel gelezen-
Trouwens... ik had een paar weken na de bevalling mijn eigen figuurtje weer terug
anoniem_56550 wijzigde dit bericht op 19-10-2007 16:40
Reden: wat toegevoegd
Reden: wat toegevoegd
% gewijzigd
vrijdag 19 oktober 2007 om 18:30
Zelfs de namen lijken op elkaar: Duivelijntje en Bikkelientje...
@Duivelijntje: sterkte de komende tijd. Probeer te bedenken hoe lang je zwanger bent, dan weet je een beetje hoe lang je hebt voor het "aan het idee wennen".... (Misschien is het topic van Bikkelien nog te vinden, want we weten daardoor allemaal dat een 2e termijn abortus geen pretje is)
en nu rent Spinster als de wiede weerga van dit topic af ivm met de vast toch weer oplaaiende reacties.......
@Duivelijntje: sterkte de komende tijd. Probeer te bedenken hoe lang je zwanger bent, dan weet je een beetje hoe lang je hebt voor het "aan het idee wennen".... (Misschien is het topic van Bikkelien nog te vinden, want we weten daardoor allemaal dat een 2e termijn abortus geen pretje is)
en nu rent Spinster als de wiede weerga van dit topic af ivm met de vast toch weer oplaaiende reacties.......
vrijdag 19 oktober 2007 om 19:47
Ook ik heb een paar weken geleden ontdekt dat ik zeeeeer ongepland zwanger ben. Vriend en ik zijn nog geen jaar bij elkaar,wonen niet samen en ik studeer nog (ben 'nog maar' 24 jaar). Ook ik was verschrikkelijk geschrokken en kon alleen maar janken, mede door het feit dat ik wist dat abortus voor mij geen optie is en ik dus helemaal over de rooie was dat ik een kind ou krijgen. Ook mijn vriend reageerde positief, wat mijn kijk op de zaken alweer verbeterde. Ook was ik erg bang voor reacties uit omgeving, maar die vielen eigenlijk 100% mee, het ligt er maar net aan hoe je zelf reageert op eventuele vragen. Ik ben nu 13 weken zwanger en ik voel me een stuk beter. Ben op dit moment zelfs helemaal blij!Dat ik me in het begin zo klote voelde kwam uiteraard voor een groot deel door schrik en ongeloof, maar ik weet zeker dat de hormonen er ook een grote rol bij hebben gespeeld. Als je ook maar de minste kinderwens hebt zou ik zeker voor de baby gaan, helemaal als het een liefdesbaby is (kots, i know, maar in mijn geval was dit erg belangrijk). En het is toch prachtig dat je uberhaupt kinderen kan krijgen!!
zaterdag 20 oktober 2007 om 19:38
Langzaam begint het besef in te dalen dat ik zwanger ben. Ik heb bladen gekocht, vanmiddag in de boekhandel op de 'opvoedings afdeling' rondgehangen en folium tabletjes gehaald. Uren met een vriendin gepraat die zo lief voor me is en ook uren en uren met mijn vriendje gepraat en gehuild. Dat laatste is toch wel een probleem want hij reageerde in eerste instantie (naar mijn idee) positiever dan nu. Het is duidelijk dat hij het niet ziet zitten en wil dat ik het weg laat halen. Hij wil wel ooit kinderen en waarschijnlijk ook wel van mij maar hij vindt dat we elkaar veel te kort kennen, we zijn nog niet eens met elkaar op lange vakantie geweest, kennen elkaars ouders nog niet en hebben nog nooit echt ruzie met elkaar gehad. Ik ben het helemaal met hem eens en vind het ook niet ideaal en de perfectie situatie maar eigenlijk is abortus vor mij geen optie. Bovendien betekent niet ideaal niet direct 'gedoemd om te mislukken'. Ik zie ook veel kansen en mogelijkheden en een positieve kant. Hij niet. Hij vindt het risico te groot, hij heeftt altijd bedacht dat hij een stabiele relatie en basis wil voor zijn kind, en dat ziet hij nu niet. Maar het idee om dit kleine groeiende wezentje weg te halen doet me zo veel verdriet, ik zie het nu al als een rouwproces waar ik doorheen zou moeten. Bovendien nu ik zwanger ben weet ik zeker dat ik een kind wil en als ik het weg zoulaten halen zou ik er alleen maar heel erg naar verlangen en ik ben bang dat ik spijt hem en het hem kwalijk neem en dat onze relatie er dan toch aan kapot gaat. Maar het idee van alleenstaande moeder is ook niet appealing. Ik wil er wel samen voor gaan, en als het dan toch niet blijkt te werken dan hebben we het in ieder geval geprobeerd. Maar stel dat ik in m'n uppie dit alles moet doen. Ik weet het niet hoor..... Of ik dat kan en wil..... Pffffffffff wat een verwarring. Ik wil dit kindje graag verwelkomen, ook al is het ongepland. Zijn er meer mensen bij het vriendje het eerst niet zo zag zitten? En wat deed je toen? Draaide hij bij of niet? En jij?
Ik moet er wel bij zeggen dat hij geen klootzak is, hij is ook in de war en alles staat op z'n kop. Hij is ook erg lief voor me en laat me niet zitten. We hebben alleen een ander gevoel.
Ik moet er wel bij zeggen dat hij geen klootzak is, hij is ook in de war en alles staat op z'n kop. Hij is ook erg lief voor me en laat me niet zitten. We hebben alleen een ander gevoel.
zaterdag 20 oktober 2007 om 19:43
zaterdag 20 oktober 2007 om 19:43
Katje07. Wat fijn voor je dat jouw vriendje zo positief is en dat je ervan geniet! En ja je hebt gelijk ik ben zo blij dat ik zwanger kan worden
Ik heb ook het verhaal van Bikkelientje opgezocht, maar daar herken ik mezelf niet echt in. Mijn situatie is stabieler in de zin van huis, werk, geld, opleiding. Ik heb die zaken allemaal voor elkaar. Mijn vriend en ik zijn gek op elkaar, hebben alleen een andere visie nu. We moeten het maar even laten rusten en aan het idee wennen. Bovendien ben ik niet al weken onderweg. Ik ben drie weken zwanger, zou nog niet eens een overtijd behandeling kunnen doen. Het is denk ik slim om het even te laten rusten, ook voor hem. Ook zijn wereld staat op z'n kop. Maar ik vind het ook vreselijk eng allemaal. Ik hoop dat we wel op een lijn komen samen......
Ik heb ook het verhaal van Bikkelientje opgezocht, maar daar herken ik mezelf niet echt in. Mijn situatie is stabieler in de zin van huis, werk, geld, opleiding. Ik heb die zaken allemaal voor elkaar. Mijn vriend en ik zijn gek op elkaar, hebben alleen een andere visie nu. We moeten het maar even laten rusten en aan het idee wennen. Bovendien ben ik niet al weken onderweg. Ik ben drie weken zwanger, zou nog niet eens een overtijd behandeling kunnen doen. Het is denk ik slim om het even te laten rusten, ook voor hem. Ook zijn wereld staat op z'n kop. Maar ik vind het ook vreselijk eng allemaal. Ik hoop dat we wel op een lijn komen samen......
zaterdag 20 oktober 2007 om 22:24
Duivelijntje, sterkte. Heel moeilijk, nu je vriend minder positief reageert dan eerder het geval was. Alleenstaande moeder zijn lijkt vaak eng, maar uiteindelijk komt dat allemaal goed. Je kunt ook ná de geboorte van je kind alleenstaand worden, door wat voor reden dan ook. Wil niet zeggen dat het niet zwaar is af en toe, maar het is zeker mogelijk en soms ook juist erg leuk. Ik ben zelf alleenstaande moeder en ken een hoop hele goede alleenstaande mama's.Niet appealing? Alleenstaande mama's zijn heel erg stoer . En het is natuurlijk helemaal niet gezegd dat hij niet bijtrekt, zeker als je bedenkt wat hij eerder zei en hoe hij eerder reageerde. Hij is misschien gewoon even flink bang, helemaal niet vreemd, gezien de onverwachte situatie.
En inderdaad, jezelf niet vergelijken met anderen en zeker niet met Bikkelientje. Die gebruikte geen zinnen als:
..maar eigenlijk is abortus vor mij geen optie.
Maar het idee om dit kleine groeiende wezentje weg te halen doet me zo veel verdriet..
Het komt helemaal goed, je schikt je in het leven in het algemeen zo vaak naar nieuwe situaties, ons aanpassingsvermogen is heel groot.
Ik hoop dat je vriend weer bijtrekt
En inderdaad, jezelf niet vergelijken met anderen en zeker niet met Bikkelientje. Die gebruikte geen zinnen als:
..maar eigenlijk is abortus vor mij geen optie.
Maar het idee om dit kleine groeiende wezentje weg te halen doet me zo veel verdriet..
Het komt helemaal goed, je schikt je in het leven in het algemeen zo vaak naar nieuwe situaties, ons aanpassingsvermogen is heel groot.
Ik hoop dat je vriend weer bijtrekt
Wat Supersmollie zegt vind ik ook 
zondag 21 oktober 2007 om 21:38
Zelfde verhaal hier! Ik kende mijn vriend pas een paar maanden toen ik zwanger werd, we woonden ook niet samen. Inmiddels hebben we een zoon van bijna 2 en hebben het nog steeds erg leuk met z'n drietjes. Ik heb echt heel even nagedacht over een abortus, maar ik moet er toch niet aan denken dat ik mijn mannetje zou moeten missen. Ben blij dat ik deze keuze gemaakt hebt!
Succes met je beslissing, wat je ook beslist!
Succes met je beslissing, wat je ook beslist!
maandag 22 oktober 2007 om 22:21
Dag meiden,
Ik begin langzaam aan het idee te wennen. Het ene moment zie ik het helemaal zitten maar kan me dan plotseling er ineens ook niets bij voorstellen en raak weer in de war. Het is zooo onwerkelijk allemaal!! Vriendlief ziet het nog niet zitten, hij is erg bang en onzeker. Hij heeft bindingsangst, altijd al gehad zegt ie. Hij is gek op me maar is bang dat het geen stand houdt, dat een kindje en alles wat erbij komt kijken teveel is voor onze prille relatie. We kennen elkaar nog niet goed genoeg. Al die dingen zijn zo waar en het doet me ook verdriet om hem dat alles te horen zeggen met wanhoop in z'n stem. Hij zegt dat hij me wel zal steunen en zijn verantwoordelijkheid neemt als ik het kindje wil houden. Maar hij baalt dat de keuze bij mij ligt en hoopt nog steeds heel erg dat ik bij draai. En ik ben nog altijd in de war, heowel de hysterische huilbuien voorbij zijn, voorlopig.... Het ene moment voel ik zoo sterk dat ik dit kindje wil en dat ik er dan ook maar klaar voor ben, om moeder te worden, nu het kindje zich aandient. Het andere moment twijfel ik toch, denk ik wel helder of ben ik in de war door hormonen en kom ik daardoor aan die moedergevoelens? Ik was in de Hema vandaag om babyspulltjes te kopen voor een vriendin en ik liet die minikleertjes door m'n handen gaan en dacht "straks trek ik dit mijn kindje aan". Dat was erg vreemd, ontroerend en bizar.
Op m'n werk weet niemand het nog en houd ik 't uiteraard de komende tijd ook nog stil. Maar we hebben borrel na borrel, feest na feest. Normaal ben ik van de partij en drink mee. Nu trek ik het niet en daar baal ik toch van. Ik vind het niet erg dat daar een einde aan komt, onbezorgd feesten. Het is niet iets dat ik constant doe of nog heel vaak wil doen. Maar waar ik van baal is dat ik nooit bewust afscheid heb kunnen nemen van mijn ' vrije' periode. Ineens is dat voorbij, voor altijd. Hoe gaan anderen die ongepland zwanger werden daarmee om? Had jij dat ook blondje?
Dan nog iets. Ik ben migrainepatient en ik heb nu erg veel last van heftige hoofdpijn. Normaal slik ik daar medicijnen voor maar dat lijkt me nu niet zo goed... Heel lastig en heb in wanhoopspijn gisteren toch wel pillen geslikt. Maar even met de dkoter gaan praten hierover. Zijn er meer vrouwen die migraine hebben tijdens hun zwangerschap? Ik had het normaal ook altijd heel erg rond mijn menstruatie. Het is erg hormonaal en stress bepaald dus zal wel niet minder worden de komende maanden.
Ik wil nog even bedanken voor de opbeurende reacties van alle moeders hier! Fijn ook om van blondje te lezen dat alles heel goed gaat tussen jullie drieen, in een vergelijkbare situatie. Zijn er ook nog vrouwen die twijfelden en toch besloten om het te laten weghalen? En had je spijt? Misschien ben ik bang dat ik hoe dan ook spijt krijg van mijn keuze, welke ik ook maak. Straks krijg ik een postnatale depressie, gaat mijn vriend bij me weg, verlies ik mijn baan. Ben ik dan nog zo blij met mijn keuze?
Morgen ga ik op babybezoek. Zal dit keer wel heel anders zijn dan voorgaande keren. Ben benieuwd wat het met mijn gevoelens doet....
Daaaaag fijne avond
Ik begin langzaam aan het idee te wennen. Het ene moment zie ik het helemaal zitten maar kan me dan plotseling er ineens ook niets bij voorstellen en raak weer in de war. Het is zooo onwerkelijk allemaal!! Vriendlief ziet het nog niet zitten, hij is erg bang en onzeker. Hij heeft bindingsangst, altijd al gehad zegt ie. Hij is gek op me maar is bang dat het geen stand houdt, dat een kindje en alles wat erbij komt kijken teveel is voor onze prille relatie. We kennen elkaar nog niet goed genoeg. Al die dingen zijn zo waar en het doet me ook verdriet om hem dat alles te horen zeggen met wanhoop in z'n stem. Hij zegt dat hij me wel zal steunen en zijn verantwoordelijkheid neemt als ik het kindje wil houden. Maar hij baalt dat de keuze bij mij ligt en hoopt nog steeds heel erg dat ik bij draai. En ik ben nog altijd in de war, heowel de hysterische huilbuien voorbij zijn, voorlopig.... Het ene moment voel ik zoo sterk dat ik dit kindje wil en dat ik er dan ook maar klaar voor ben, om moeder te worden, nu het kindje zich aandient. Het andere moment twijfel ik toch, denk ik wel helder of ben ik in de war door hormonen en kom ik daardoor aan die moedergevoelens? Ik was in de Hema vandaag om babyspulltjes te kopen voor een vriendin en ik liet die minikleertjes door m'n handen gaan en dacht "straks trek ik dit mijn kindje aan". Dat was erg vreemd, ontroerend en bizar.
Op m'n werk weet niemand het nog en houd ik 't uiteraard de komende tijd ook nog stil. Maar we hebben borrel na borrel, feest na feest. Normaal ben ik van de partij en drink mee. Nu trek ik het niet en daar baal ik toch van. Ik vind het niet erg dat daar een einde aan komt, onbezorgd feesten. Het is niet iets dat ik constant doe of nog heel vaak wil doen. Maar waar ik van baal is dat ik nooit bewust afscheid heb kunnen nemen van mijn ' vrije' periode. Ineens is dat voorbij, voor altijd. Hoe gaan anderen die ongepland zwanger werden daarmee om? Had jij dat ook blondje?
Dan nog iets. Ik ben migrainepatient en ik heb nu erg veel last van heftige hoofdpijn. Normaal slik ik daar medicijnen voor maar dat lijkt me nu niet zo goed... Heel lastig en heb in wanhoopspijn gisteren toch wel pillen geslikt. Maar even met de dkoter gaan praten hierover. Zijn er meer vrouwen die migraine hebben tijdens hun zwangerschap? Ik had het normaal ook altijd heel erg rond mijn menstruatie. Het is erg hormonaal en stress bepaald dus zal wel niet minder worden de komende maanden.
Ik wil nog even bedanken voor de opbeurende reacties van alle moeders hier! Fijn ook om van blondje te lezen dat alles heel goed gaat tussen jullie drieen, in een vergelijkbare situatie. Zijn er ook nog vrouwen die twijfelden en toch besloten om het te laten weghalen? En had je spijt? Misschien ben ik bang dat ik hoe dan ook spijt krijg van mijn keuze, welke ik ook maak. Straks krijg ik een postnatale depressie, gaat mijn vriend bij me weg, verlies ik mijn baan. Ben ik dan nog zo blij met mijn keuze?
Morgen ga ik op babybezoek. Zal dit keer wel heel anders zijn dan voorgaande keren. Ben benieuwd wat het met mijn gevoelens doet....
Daaaaag fijne avond
maandag 22 oktober 2007 om 22:44
Duijvelijntje, ik kom morgen even uitgebreid reageren. Maar wil je wel meegeven dat ik ook migraine heb, maar met beide zwangerschappen dus niet heb gehad.
Bij mij is het ook hormonaal en stress gerelateerd, maar geen last van gehad. Ik zat aan imigran, naproxen en nu aan de maxalt, maar helemaal niet nodig gehad.
Ook ik werd ongepland zwanger en heb dus geen afscheid kunnen nemen van vrije periode zoals jij het beschrijft. Maar naarmate de zwangerschap vordert, ga je naadloos een andere periode in. Zie het als verliefdheid overgaan in houden van; je weet niet wanneer het gebeurd, maar opeens besef je dat het is gebeurd.
Je zult nog veel meer twijfelen,onzeker voelen en angst scenario's voor je zien flitsen. Maar je gaat ook een hele leuke periode tegemoet waarin je zult ontdekken dat de eerste keer dat je de baby voelt, op een echo zien etc een unicum zal zijn. Liefde krijgt een hele andere dimensie met alle facetten, maar het is het echt waard. Het komt echt allemaal goed.
Bij mij is het ook hormonaal en stress gerelateerd, maar geen last van gehad. Ik zat aan imigran, naproxen en nu aan de maxalt, maar helemaal niet nodig gehad.
Ook ik werd ongepland zwanger en heb dus geen afscheid kunnen nemen van vrije periode zoals jij het beschrijft. Maar naarmate de zwangerschap vordert, ga je naadloos een andere periode in. Zie het als verliefdheid overgaan in houden van; je weet niet wanneer het gebeurd, maar opeens besef je dat het is gebeurd.
Je zult nog veel meer twijfelen,onzeker voelen en angst scenario's voor je zien flitsen. Maar je gaat ook een hele leuke periode tegemoet waarin je zult ontdekken dat de eerste keer dat je de baby voelt, op een echo zien etc een unicum zal zijn. Liefde krijgt een hele andere dimensie met alle facetten, maar het is het echt waard. Het komt echt allemaal goed.
maandag 22 oktober 2007 om 23:47
Het is alweer bijna 5,5 jaar geleden dat ik ongepland zwanger werd. Ik kende mijn vriend nog maar 2,5 maand. Ook ik overwoog/wij overwogen abortus. Ik kon het niet. Mijn persoonlijke situatie was niet van dien aard dat ik naar mezelf toe zo'n ingreep verantwoorden kon. Maar goed, we woonden niet samen, we woonden 60 km van elkaar vandaan, beiden in een apartement dat niet groot genoeg was voor 3 personen. Toen ik besloot geen abortus te laten uitvoeren was mijn vriend vrij snel 'om' en aanvaardde hij dat hij vader ging worden. Onze tweeling is nu 4,5 en we zijn nog steeds samen. Ik zeg niet dat onze situaties hetzelfde zijn of dat jij hetzelfde 'zou moeten doen', maar ik zie wel raakvlakken.
Ik heb ook geen afscheid kunnen nemen van mijn vrije leventje. Er zijn echt wel momenten dat ik met weemoed terugdenk aan de tijd dat ik kon doen en laten wat ik wilde. Maar mijn vriendinnen die bewust zwanger werden, hebben datzelfde gevoel. Gepland zwanger worden is geen garantie voor een permanent gelukzalig gevoel en zekerheid dat je het juiste hebt gedaan, integendeel. In ieder geval compenseren mijn kinderen dat gevoel ruimschoots. Ik heb er zoveel lol, gezelligheid en liefde van dat het de mindere aspecten ruimschoots compenseert. Bij mij was het zeker ook angst voor het onbekende waarom ik twijfelde: ik had op dat moment nog weinig vriendinnen met kinderen, 'had' er niets mee en vroeg me af hoe je in hemelsnaam ineens een gezin moet vormen. Maar het gekke is: dat gaat vanzelf, daar groei je in. Neemt niet weg dat je er wel energie in moet steken om het te laten slagen, evenals je relatie.
Sterkte in ieder geval met je beslissing!
Ik heb ook geen afscheid kunnen nemen van mijn vrije leventje. Er zijn echt wel momenten dat ik met weemoed terugdenk aan de tijd dat ik kon doen en laten wat ik wilde. Maar mijn vriendinnen die bewust zwanger werden, hebben datzelfde gevoel. Gepland zwanger worden is geen garantie voor een permanent gelukzalig gevoel en zekerheid dat je het juiste hebt gedaan, integendeel. In ieder geval compenseren mijn kinderen dat gevoel ruimschoots. Ik heb er zoveel lol, gezelligheid en liefde van dat het de mindere aspecten ruimschoots compenseert. Bij mij was het zeker ook angst voor het onbekende waarom ik twijfelde: ik had op dat moment nog weinig vriendinnen met kinderen, 'had' er niets mee en vroeg me af hoe je in hemelsnaam ineens een gezin moet vormen. Maar het gekke is: dat gaat vanzelf, daar groei je in. Neemt niet weg dat je er wel energie in moet steken om het te laten slagen, evenals je relatie.
Sterkte in ieder geval met je beslissing!
dinsdag 23 oktober 2007 om 09:35
Van te voren weet je nooit of een relatie stand houdt. Wie geeft je de garantie dat je vriend wel bij je blijft als je het kindje weg haalt? Dat kan gewoon niet.Lekker makkelijk van hem om nu te roepen dat hij last heeft van bindingsangst. Sorry hoor maar dat komt nu ineens op? Daar had hij in eerste instantie geen last van? Ook een postnatale depressie of je baan kwijt raken is niet te voorzien (en als je je baan kwijt raakt is er altijd nog iets van bijstand en je vriend blijft de vader, dus of hij het kind wel of niet wil, hij zal toch financieel moeten bijdragen).
Jaren geleden wilde ik graag kinderen maar mijn vriend nog niet. Hij wilde eerst alles voor elkaar hebben, genoeg geld op de spaarrekening, hij een vaste baan, genoeg plek in huis, etc. Toen dat voor elkaar was stopte ik met de pil. Anderhalf jaar later ging hij er met een ander vandoor en een week later kwam ik er achter dat ik zwanger was.....Het huis kon ik in mijn eentje niet betalen, hij had wel een vaste baan maar ik werkte als flexer, de spaarrekening had hij inmiddels geplunderd, etc. En als klap op de vuurpijl zei hij dat hij het kind niet wilde als het niet zijn achternaam zou krijgen. Om een lang verhaal kort te maken. Ik heb het in mijn eentje gedaan en vlak voor de bevalling kwam mijn ex tot inkeer. Hij wilde toch zijn kind leren kennen. Hij zorgt nu regelmatig voor onze dochter van ruim 3 (die mijn achternaam heeft) .
Je hebt het er steeds over dat het feesten over is als je een kind hebt. Wanneer je een goed netwerk om je heen hebt kan je nog echt wel regelmatig stappen hoor. Je leven houdt niet op wanneer je een kind hebt!
Ik zou trouwens wel met de huisarts overleggen of die medicijnen kwaad kunnen. Misschien kan de huisarts je ook helpen om de dingen op een rijtje te zetten. Je zegt dat je 3 weken zwanger bent maar je moet er altijd 2 weken bij op tellen. Je moet rekenen vanaf de eerste dag van je vorige menstruatie. Mocht je een abortus willen plegen zou ik niet weken/maanden gaan zitten denken (maar dat is mijn persoonlijke mening)
Sterkte!
Jaren geleden wilde ik graag kinderen maar mijn vriend nog niet. Hij wilde eerst alles voor elkaar hebben, genoeg geld op de spaarrekening, hij een vaste baan, genoeg plek in huis, etc. Toen dat voor elkaar was stopte ik met de pil. Anderhalf jaar later ging hij er met een ander vandoor en een week later kwam ik er achter dat ik zwanger was.....Het huis kon ik in mijn eentje niet betalen, hij had wel een vaste baan maar ik werkte als flexer, de spaarrekening had hij inmiddels geplunderd, etc. En als klap op de vuurpijl zei hij dat hij het kind niet wilde als het niet zijn achternaam zou krijgen. Om een lang verhaal kort te maken. Ik heb het in mijn eentje gedaan en vlak voor de bevalling kwam mijn ex tot inkeer. Hij wilde toch zijn kind leren kennen. Hij zorgt nu regelmatig voor onze dochter van ruim 3 (die mijn achternaam heeft) .
Je hebt het er steeds over dat het feesten over is als je een kind hebt. Wanneer je een goed netwerk om je heen hebt kan je nog echt wel regelmatig stappen hoor. Je leven houdt niet op wanneer je een kind hebt!
Ik zou trouwens wel met de huisarts overleggen of die medicijnen kwaad kunnen. Misschien kan de huisarts je ook helpen om de dingen op een rijtje te zetten. Je zegt dat je 3 weken zwanger bent maar je moet er altijd 2 weken bij op tellen. Je moet rekenen vanaf de eerste dag van je vorige menstruatie. Mocht je een abortus willen plegen zou ik niet weken/maanden gaan zitten denken (maar dat is mijn persoonlijke mening)
Sterkte!
dinsdag 23 oktober 2007 om 09:58
Sterkte. Fijn dat je open staat voor verhalen.
Ik ben 2 jaar geleden onverwacht zwanger geraakt. Had net een jaartje een relatie met mn Vriend. We waren net samen gaan wonen. Zijn zoon een jongetje met een traumatischverleden en gedragsstoornissen en mijn dochter. Verre van ideaal, mijn vriend zat nog met zichzelf in de knoop, had schulden, was nog niet zeker of we in zijn huis konden blijven wonen.
Maar toch... abortus vond ik zo gruwelijk, kon het niet over mijn hart verkrijgen. Nu 2 jaar verder hebben we een zoon van 1,5 en beginnen de meeste "problemen" opgelost te worden.
Ik ben zo blij dat ik niet voor de abortus ben gegaan maar voor ons kindje.
En, zoals andere al gezegd hebben, een garantie voor een stabile relatie heb je nooit. Voor deze relatie ben ik getrouwd geweest met de vader van mijn dochter. We hadden 4 jaar een relatie voor we trouwden, en na 3 jaar huwelijk ben ik bij hem weggegaan. Terwijl ik dacht dat we redelijk stabiel waren.
Sterkte met je zwangerschap, en beslissing nemen.
Borodini.
Ik ben 2 jaar geleden onverwacht zwanger geraakt. Had net een jaartje een relatie met mn Vriend. We waren net samen gaan wonen. Zijn zoon een jongetje met een traumatischverleden en gedragsstoornissen en mijn dochter. Verre van ideaal, mijn vriend zat nog met zichzelf in de knoop, had schulden, was nog niet zeker of we in zijn huis konden blijven wonen.
Maar toch... abortus vond ik zo gruwelijk, kon het niet over mijn hart verkrijgen. Nu 2 jaar verder hebben we een zoon van 1,5 en beginnen de meeste "problemen" opgelost te worden.
Ik ben zo blij dat ik niet voor de abortus ben gegaan maar voor ons kindje.
En, zoals andere al gezegd hebben, een garantie voor een stabile relatie heb je nooit. Voor deze relatie ben ik getrouwd geweest met de vader van mijn dochter. We hadden 4 jaar een relatie voor we trouwden, en na 3 jaar huwelijk ben ik bij hem weggegaan. Terwijl ik dacht dat we redelijk stabiel waren.
Sterkte met je zwangerschap, en beslissing nemen.
Borodini.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
dinsdag 23 oktober 2007 om 10:07
deja vu....
duivelijntje
.......lientje
Goed even zonder gekheid, als je nu bijna 30 bent en in de toekomst wel kinderen wil, dan zou ik het niet over mijn hart kunnen verkrijgen om het weg te laten halen. Persoonlijk denk ik dat je er later spijt van krijgt.
En met een kind kan je echt nog alles doen wat je wilt hoor. Ik ben "nog maar" 26 en heb een zoontje en ik doe nog steeds alles wat ik wil. Als ik zin heb om met vriendinnen te gaan eten/wat drinken is dat echt geen probleem.
En boven alles staat dat een kind zo ontzettend leuk is. Wat hij mij geeft kan een glas champagne me nooit bieden
duivelijntje
.......lientje
Goed even zonder gekheid, als je nu bijna 30 bent en in de toekomst wel kinderen wil, dan zou ik het niet over mijn hart kunnen verkrijgen om het weg te laten halen. Persoonlijk denk ik dat je er later spijt van krijgt.
En met een kind kan je echt nog alles doen wat je wilt hoor. Ik ben "nog maar" 26 en heb een zoontje en ik doe nog steeds alles wat ik wil. Als ik zin heb om met vriendinnen te gaan eten/wat drinken is dat echt geen probleem.
En boven alles staat dat een kind zo ontzettend leuk is. Wat hij mij geeft kan een glas champagne me nooit bieden
dinsdag 23 oktober 2007 om 14:04
Ondertussen loop ik al drie dagen met knallende koppijn rond. Ik word gek! Mag er niks tegen nemen en voel me zoooo beroerd. M'n schouders zijn een groot spanningsblok. Ik heb een zware periode achter de rug, me veel te veel werk op de hals gehaald. Ik wilde nu lekker rustig aan gaan doen, wel fultime werken maar niet daarnaast nog honderdduizend dingen, en gewoon genieten. Nu ben ik alleenmaar ziek, zwak en misselijk. Dat was ik al maar toen dacht ik nog dat het allemaal andere dingen waren, niet de zwangerschap.
Mijn vriend heeft niet ineens last van bindingsangst. Dat heeft hij altijd al gehad en dat dat wist ik wel min of meer. Hij zei wel dat hij er nu klaar voor was om zich aan mij te binden en hij was zelf al een tijdje geleden over kinderen begonnen. Maar de schrik slaat 'm om de oren en als je je levenlang biningsangst hebt gehad is dat heus niet zo ineens weg. Ik begrijp 'm wel. Al is 't moeilijk......
Ik zal nooit bijstandsmoeder worden. Tenminste, dat is mijn instelling. Ik ben erg carriere minded, heb een goede baan nu en zal altijd blijven werken. Maar als je je baan verliest moet je direct weer aan de bak om brood op de plank te krijgen, of dat nu een leuke baan is of niet. En je bent minder flexibel met een kind. Ik werk in een sector waar het normaal is om onregelmatig te werken. In je eentje is dat heel moeilijk. En daar maak ik me dan wel weer zorgen over.
Ik had een week geleden ongesteld moeten worden, dus ben nu volgens mij vier weken zwanger, toch?
Ik heb al drie dagen niet gehuild, en sindsdien heb ik hoofdpijn. Eerst gooide ik de emotie eruit, nu lijkt het wel of ik alles opkrop. Maar hoe verander je dat? Blegh, voel me zooooo ziek.
Mijn vriend heeft niet ineens last van bindingsangst. Dat heeft hij altijd al gehad en dat dat wist ik wel min of meer. Hij zei wel dat hij er nu klaar voor was om zich aan mij te binden en hij was zelf al een tijdje geleden over kinderen begonnen. Maar de schrik slaat 'm om de oren en als je je levenlang biningsangst hebt gehad is dat heus niet zo ineens weg. Ik begrijp 'm wel. Al is 't moeilijk......
Ik zal nooit bijstandsmoeder worden. Tenminste, dat is mijn instelling. Ik ben erg carriere minded, heb een goede baan nu en zal altijd blijven werken. Maar als je je baan verliest moet je direct weer aan de bak om brood op de plank te krijgen, of dat nu een leuke baan is of niet. En je bent minder flexibel met een kind. Ik werk in een sector waar het normaal is om onregelmatig te werken. In je eentje is dat heel moeilijk. En daar maak ik me dan wel weer zorgen over.
Ik had een week geleden ongesteld moeten worden, dus ben nu volgens mij vier weken zwanger, toch?
Ik heb al drie dagen niet gehuild, en sindsdien heb ik hoofdpijn. Eerst gooide ik de emotie eruit, nu lijkt het wel of ik alles opkrop. Maar hoe verander je dat? Blegh, voel me zooooo ziek.
dinsdag 23 oktober 2007 om 14:16
Paracetamol mag wel tijdens de zwangerschap, wel zo veel mogelijk voorkomen natuurlijk.
't Is natuurlijk verdomde moeilijk om na te denken als je in een migraineaanval zit, ik weet niet of een hete douche in je schouders of bij de pijnpunten in je hoofd je wat verlichting brengt? Een massage van je vriend? In elk geval kun je nu met de huisarts overleggen over wat te doen om die migraine te bedwingen.
Je zal niet de eerste zijn die dan toch maar als het echt niet anders kan een zwaar medicijn mag slikken van de huisarts ondanks de zwangerschap.
Als piekeren je nergens brengt kun je je ook eens concentreren op je gevoel. Hoe voelt je lijf, kun je je middels ademhalingstechnieken ontspannen. Een plekje in je lijf kiezen waar je je verbeeldt veilig te voelen, en dan alle verontrustende gedachten wegjagen.
Grote kans dat je lijf allang weet wat je echt in het diepst van je hart wilt.
't Is natuurlijk verdomde moeilijk om na te denken als je in een migraineaanval zit, ik weet niet of een hete douche in je schouders of bij de pijnpunten in je hoofd je wat verlichting brengt? Een massage van je vriend? In elk geval kun je nu met de huisarts overleggen over wat te doen om die migraine te bedwingen.
Je zal niet de eerste zijn die dan toch maar als het echt niet anders kan een zwaar medicijn mag slikken van de huisarts ondanks de zwangerschap.
Als piekeren je nergens brengt kun je je ook eens concentreren op je gevoel. Hoe voelt je lijf, kun je je middels ademhalingstechnieken ontspannen. Een plekje in je lijf kiezen waar je je verbeeldt veilig te voelen, en dan alle verontrustende gedachten wegjagen.
Grote kans dat je lijf allang weet wat je echt in het diepst van je hart wilt.
dinsdag 23 oktober 2007 om 15:14
Hai Duivelijntje!
Rot zeg dat je zo'n last hebt van je migraine!
Vind het echt onwijs stoer hoe je met alles omgaatt, zelfs nu je vriend de bibbers krijgt.
Mijn vriend heeft daar nooit last van gehad dus ik heb geen idee hoe je daarmee om kan gaan... Ik was vaker degene die twijfelde maar dat was meer omdat ik een situatie tegemoet ging waar ik absoluut geen controle over had en dat vond ik enger dan verwacht.
Ik had voor mijn zwangerschap een lekker impulsief leven. Zat vaak tot in de late uurtjes in de kroeg te kletsen met vriendinnen en deed lekker waar ik zin in had.
Verder werkte ik altijd verschrikkelijk veel, niet omdat het moest maar ik vond het zalig. Kon onwijs mijn ei kwijt in het werk en ik had het ook echt nodig om het gevoel te hebben dat ik iets betekende. Heerlijk -minstens- 9 uur lang stressen, rennen vliegen, vergaderen, bellen, mailen etc... zalig!
De relatie met mijn vriend was voor de zwangerschap hardstikke leuk! We waren stapelgek op elkaar en zo op het eerste gezicht hielden we van dezelfde dingen maar... ik kende zijn verleden niet, had geen idee van zijn toekomstplannen, ik kende zijn ouders niet en vv, we waren ook nog nooit op vakantie geweest en de eerste ruzie hebben we afgelopen weekend pas gehad
Ik had het zo naar mijn zin in m'n leven en wilde ook niet dat het zou veranderen maar toen ik wist dat ik zwanger was had ik sterk het gevoel dat dit iets was wat ik moest doen... iets waar ik niet onderuit kon
sorry dames voor de zwart-witte benadering maar zo voelde het
Het in de kroeg hangen werd natuurlijk veel minder en dat vond ik verschrikkelijk, had het gevoel dat de hele wereld doorging met draaien maar dat mijn leven stil bleef staan. Iedereen deed lekker waar hij/ zijn zin in had en ik moest me v*rd*mme aanpassen!
In de laatste weken dat ik aan het werk was kreeg ik het ook steeds zwaarder en ook dat kon ik lastig accepteren, waarom moest ik platte schoenen aan ik wilde mijn sexy hakken blijven dragen. Waarom zei iedereen toch dat ik rustig moest doen en niet stressen, vanzelfsprekend kreeg ik steeds minder projecten -voor mijn verlof- en zag dat als een afwijzing naar mij toe
-bull shit natuurlijk-
En toen werd mijn zoontje te vroeg geboren en alles waar ik tegenaan schopte was in 1 klap verdwenen... ik was mama
In plaats van stressen op het werk ben ik nu thuis aan het stressen en trust me... een baby managen is net zo pittig als een hele afdeling
Soms kan ik nog wel eens balen dat ik niet laveloos in de kroeg kan hangen -geef borstvoeding- maar mijn tijd komt nog wel
en over de hoofdpijn... ik had nog nooit hoofdpijn gehad op wat katers na en na de bevalling hebben mijn hormonen zo'n swing gemaakt dat ik nu 1x per maand kapot ga van de hoofdpijn. Misschien is dat bij jou wel andersom
Rot zeg dat je zo'n last hebt van je migraine!
Vind het echt onwijs stoer hoe je met alles omgaatt, zelfs nu je vriend de bibbers krijgt.
Mijn vriend heeft daar nooit last van gehad dus ik heb geen idee hoe je daarmee om kan gaan... Ik was vaker degene die twijfelde maar dat was meer omdat ik een situatie tegemoet ging waar ik absoluut geen controle over had en dat vond ik enger dan verwacht.
Ik had voor mijn zwangerschap een lekker impulsief leven. Zat vaak tot in de late uurtjes in de kroeg te kletsen met vriendinnen en deed lekker waar ik zin in had.
Verder werkte ik altijd verschrikkelijk veel, niet omdat het moest maar ik vond het zalig. Kon onwijs mijn ei kwijt in het werk en ik had het ook echt nodig om het gevoel te hebben dat ik iets betekende. Heerlijk -minstens- 9 uur lang stressen, rennen vliegen, vergaderen, bellen, mailen etc... zalig!
De relatie met mijn vriend was voor de zwangerschap hardstikke leuk! We waren stapelgek op elkaar en zo op het eerste gezicht hielden we van dezelfde dingen maar... ik kende zijn verleden niet, had geen idee van zijn toekomstplannen, ik kende zijn ouders niet en vv, we waren ook nog nooit op vakantie geweest en de eerste ruzie hebben we afgelopen weekend pas gehad
Ik had het zo naar mijn zin in m'n leven en wilde ook niet dat het zou veranderen maar toen ik wist dat ik zwanger was had ik sterk het gevoel dat dit iets was wat ik moest doen... iets waar ik niet onderuit kon
sorry dames voor de zwart-witte benadering maar zo voelde het
Het in de kroeg hangen werd natuurlijk veel minder en dat vond ik verschrikkelijk, had het gevoel dat de hele wereld doorging met draaien maar dat mijn leven stil bleef staan. Iedereen deed lekker waar hij/ zijn zin in had en ik moest me v*rd*mme aanpassen!
In de laatste weken dat ik aan het werk was kreeg ik het ook steeds zwaarder en ook dat kon ik lastig accepteren, waarom moest ik platte schoenen aan ik wilde mijn sexy hakken blijven dragen. Waarom zei iedereen toch dat ik rustig moest doen en niet stressen, vanzelfsprekend kreeg ik steeds minder projecten -voor mijn verlof- en zag dat als een afwijzing naar mij toe
-bull shit natuurlijk-
En toen werd mijn zoontje te vroeg geboren en alles waar ik tegenaan schopte was in 1 klap verdwenen... ik was mama
In plaats van stressen op het werk ben ik nu thuis aan het stressen en trust me... een baby managen is net zo pittig als een hele afdeling
Soms kan ik nog wel eens balen dat ik niet laveloos in de kroeg kan hangen -geef borstvoeding- maar mijn tijd komt nog wel
en over de hoofdpijn... ik had nog nooit hoofdpijn gehad op wat katers na en na de bevalling hebben mijn hormonen zo'n swing gemaakt dat ik nu 1x per maand kapot ga van de hoofdpijn. Misschien is dat bij jou wel andersom
woensdag 24 oktober 2007 om 20:04
donderdag 25 oktober 2007 om 00:17
Het gaat niet goed met me. Ik heb de hele dag gejankt, zelfs op de toiletten van m'n werk. Ook vanavond nonstop. M'n vriend ging naar z'n ouders. In eerste instantie zou ik meegaan. Hij wilde me aan z'n familie voorstellen. Maar hij had zich ineens bedacht en vond het toch geen goed idee. Dat liet hij me dus op m'n werk weten toen ik in een vergadering zat. Ik wist niet waar ik het zoeken moest. Heb de hele dag verloren met de ziel onder mn arm rondgelopen, af en toe tranen in mn ogen achter de pc. Onderweg naar huis gehuild, en bij thuis komst heel hard, met van die uithalen. Hij is vanavond langs geweest en morgen zien we elkaar weer maar hij draait niet bij. Hij wil perse dat ik het weg laat halen en hij blijft erbij dat hij het niet wil. Ik wel, wil er voor gaan samen, het proberen. Ik geloof erin. Maar hij niet. Ik ga hem haten als hij me tot abortus dwingt, maar ik kan ook geen kind liefdevol opvoeden van een man dat het kind en mij niet wil. Ik ben wanhopig en weet niet wat ik moet doen. Doorzetten om het te houden betekent waarschijnlijk dat ik er alleen voor kom te staan. Weghalen betekent eeuwige pijn en gemis. Weghalen betekent sowieso het einde van onze relatie, ik kan het hem niet vergeven als hij mij hiertoe dwingt.
