Kinderen
alle pijlers
Hellup zwanger!!
vrijdag 19 oktober 2007 om 14:55
Ik heb zojuist ontdekt dat ik zwanger ben en ben heel erg in de war. Dit forum zit vol met verlangende of blije mama's to be maar in mijn geval is het helemaal niet gepland. WAT NU?! Ik ben niet voor abortus, wel wanneer het tienermoeders of verkrachtingen betreft maar niet wanneer je een bepaalde leeftijd hebt en je in principe voor een kind kunt zorgen. Zoals in mijn geval. Ik ben bijna 30, heb een goede baan en kan dus voor een kind zorgen. Punt is wel dat mijn vriend en ik elkaar nog maar een paar maanden kennen en we nog niet eens samen wonen. Hij steunt me, als ik het wil houden of als ik het niet wil. Dat is heel fijn, maar maakt het ook heel moeilijk. Ik ben bang dat m'n leven voorbij is met een kind, ik ben bang voor banale zaken: dat ik m'n jeugd en jonge lichaam verlies. Maar ik ben ook bang om het weg te laten halen, zie het ergens ook als een geschenk. Ik heb wel de wens om ooit moeder te worden en wie zegt dat 't over een aantal jaar (wanneer ik er wel 'klaar' voor ben) lukt. Zoals op dit forum te lezen valt is niet altijd alles te plannen en dat weet ik ook uit eigen ervaring. Heb ik dan bijvoorbeeld een vaste relatie? Ben ik dan nog vruchtbaar genoeg of wordt het een lijdensweg? Ik had 't me alleen zo anders voorgesteld. Ik had bedacht dat ik een aantal jaar met mijn vriend zou zijn en dat we dan bewust die keuze zouden maken. Dat ik nog eerst eens goed zou feesten en genieten van lekkere champagne bijvoorbeeld. Dat alles kan dus niet meer. En wij zijn nog maar zo kort samen, ik ben wel gek op hem en denk dat hij een goede vader zal zijn maar heb ook twijfels. Geen idee of deze relatie stand houdt. Mijn moeder is alleenstaande moeder geweest en dat wil ik absoluut niet. Maar ik weet ook dat ik als het moet er zelf voor kan zorgen en dat k een man heb die hoe dan ook zijn verantwoordelijkheid neemt. Ik heb het gevoel dat ik blij moet zijn dat ik zwanger kan worden, het is toch ook een geschenk, maar waarom voel ik me dan zo verdrietig en bang? Heeft iemand hier ervaring mee? En wat heb jij toen besloten?
zondag 28 oktober 2007 om 21:50
Ik ga er niet veel meer over zeggen, omdat alles al gezegd is. Wil je sowieso heel veel sterkte wensen.
Ben het verder helemaal eens met Fashion en Mamzelle.
Ik denk dat je het als kind heel wat erger kunt treffen dan een alleenstaande moeder, als die moeder gewoon van je houdt en er voor je is. Denk dat het bijvoorbeeld veel erger is om ouders te hebben die constant ruzieën en met bestek en borden door t huis smijten.
Ik hoop dat je je nog bedenkt, omdat ik denk dat je eigenlijk wel wilt en omdat ik denk dat je daardoor weleens heel veel spijt zou kunnen krijgen en dat lijkt me heel ellendig..
Ben het verder helemaal eens met Fashion en Mamzelle.
Ik denk dat je het als kind heel wat erger kunt treffen dan een alleenstaande moeder, als die moeder gewoon van je houdt en er voor je is. Denk dat het bijvoorbeeld veel erger is om ouders te hebben die constant ruzieën en met bestek en borden door t huis smijten.
Ik hoop dat je je nog bedenkt, omdat ik denk dat je eigenlijk wel wilt en omdat ik denk dat je daardoor weleens heel veel spijt zou kunnen krijgen en dat lijkt me heel ellendig..
Wat Supersmollie zegt vind ik ook 
zondag 28 oktober 2007 om 22:16
Dank je Mamzelle, je neemt de woorden uit mijn mond!
Ik ben opgegroeid met ouders die al sinds hun jeugd bij elkaar zijn en weet dus hoe een gelukkig gezin eruit ziet. Ik moet het alleen doen maar ik ga mijn kind net zo gelukkig maken als dat ik zelf was en ben (of er in ieder geval alles aan doen). Dat is het verschil waarschijnlijk, jij hebt een slecht voorbeeld dus je weet wat er mis kan gaan. Ik heb een goed voorbeeld en ik kan het op dezelfde manier doen (al heb ik geen partner die mij helpt).
Ik ben opgegroeid met ouders die al sinds hun jeugd bij elkaar zijn en weet dus hoe een gelukkig gezin eruit ziet. Ik moet het alleen doen maar ik ga mijn kind net zo gelukkig maken als dat ik zelf was en ben (of er in ieder geval alles aan doen). Dat is het verschil waarschijnlijk, jij hebt een slecht voorbeeld dus je weet wat er mis kan gaan. Ik heb een goed voorbeeld en ik kan het op dezelfde manier doen (al heb ik geen partner die mij helpt).
woensdag 31 oktober 2007 om 11:58
Dit topic doet me een beetje denken aan die van ene Bikkelientje vorige maand....
Laat ik voorop stellen dat ik mannen die weglopen voor hun verantwoordelijkheid echt waardeloos vind, geen knip voor de neus waard. Maar ja, die vent van TO leest dit toch niet dus mijn mening over hem draagt even niets bij.
Ik ben altijd een groot voorstander van luisteren naar je gevoel. Probeer erachter te komen wat je werkelijk voelt, zonder je verstand erbij te halen (want die twee spreken elkaar vaak enorm tegen). En zoek ook hulp in je directe omgeving. Vrienden of familieleden met wie je vrijuit kunt praten over deze situatie. Keer op keer je verhaal doen helpt je om alles op een rijtje te krijgen.
Als je deze zwangerschap echt niet wilt, wacht dan niet te lang en onderneem zo snel mogelijk actie. En als je besluit dat de baby wel welkom is in je leven, dan wens ik je heel veel geluk. Maar eigenlijk wens ik je dat sowieso wel toe. Ik heb zelf ook een k...jeugd gehad dankzij een k...moeder en het slechte huwelijk van mijn ouders en was daarom altijd heel bang om zelf moeder te worden. Maar ik ben nu zelf moeder en blijk het heel anders te doen dan m'n eigen moeder. Het is heus mogelijk! Verder heb ik in mijn omgeving zat voorbeelden gezien van kinderen die hartstikke gelukkig waren met alleen hun moeder, dus dat is ook mogelijk.
Laat ik voorop stellen dat ik mannen die weglopen voor hun verantwoordelijkheid echt waardeloos vind, geen knip voor de neus waard. Maar ja, die vent van TO leest dit toch niet dus mijn mening over hem draagt even niets bij.
Ik ben altijd een groot voorstander van luisteren naar je gevoel. Probeer erachter te komen wat je werkelijk voelt, zonder je verstand erbij te halen (want die twee spreken elkaar vaak enorm tegen). En zoek ook hulp in je directe omgeving. Vrienden of familieleden met wie je vrijuit kunt praten over deze situatie. Keer op keer je verhaal doen helpt je om alles op een rijtje te krijgen.
Als je deze zwangerschap echt niet wilt, wacht dan niet te lang en onderneem zo snel mogelijk actie. En als je besluit dat de baby wel welkom is in je leven, dan wens ik je heel veel geluk. Maar eigenlijk wens ik je dat sowieso wel toe. Ik heb zelf ook een k...jeugd gehad dankzij een k...moeder en het slechte huwelijk van mijn ouders en was daarom altijd heel bang om zelf moeder te worden. Maar ik ben nu zelf moeder en blijk het heel anders te doen dan m'n eigen moeder. Het is heus mogelijk! Verder heb ik in mijn omgeving zat voorbeelden gezien van kinderen die hartstikke gelukkig waren met alleen hun moeder, dus dat is ook mogelijk.
vrijdag 2 november 2007 om 19:59
Vanochtend heb ik een abortus gehad. Of eigenlijk een overtijdbehadeling, want dat kon nog net. Het is een erg verdrietige periode maar ik kan wel zeggen dat ik opgelucht ben. Gisteren heb ik afscheid van mijn kindje genomen en ik heb ' haar' (ik denk dat t een meisje was geworden) mee naar huis genomen. Ik ga haar zelf begraven. Ik heb haar bij 't afscheid om vergeving gevraagd, haar uitgelegd dat 't niet kan, gezegd dat ik van haar hou en dat ik hoop dat ze ooit bij me terug komt, als we daar beide klaar voor zijn. Ik voel me relatief rustig en de ingreep was zwaar maar viel ook mee. Ik had steun van een lieve vriendin die m'n hand vast hield.
Ik vind 't een beetje eng om dit op te schrijven want voel me erg kwestsbaar en ben een beetje bang voor heftige anti abortus reacties. Ik hoop dat degene die daar erg tegen zijn en mij willen veroordelen dat niet hier op dit forum doen, maar uit respect naar mij voor zich willen houden. Ik heb nooit gedacht dat ik een abortus zou laten doen, en ik zal 't ook niet meer doen. Ik wil alleen nog gepland zwanger worden en zal er ook alles aan doen om dit nooit meer te laten gebeuren. Maar voor nu is het de juiste beslissing. Zo voel ik dat, het feit dat ik ondanks de tranen toch opgelucht ben zegt mij genoeg. Ik sta achter mijn keuze.
Ik ben ook bezig met nieuwe plannen maken, een aantal dingen die ik nog erg graag wil realiseren/ doen voordat ik een kind krijg. Dat voelt ook goed. Ik hoop met hart en ziel ooit moeder te worden, en zal er dan ook volledig voor gaan. Maar dit was niet het juiste moment. Dank voor jullie reacties en steun. Liefs, Duifje
Ik vind 't een beetje eng om dit op te schrijven want voel me erg kwestsbaar en ben een beetje bang voor heftige anti abortus reacties. Ik hoop dat degene die daar erg tegen zijn en mij willen veroordelen dat niet hier op dit forum doen, maar uit respect naar mij voor zich willen houden. Ik heb nooit gedacht dat ik een abortus zou laten doen, en ik zal 't ook niet meer doen. Ik wil alleen nog gepland zwanger worden en zal er ook alles aan doen om dit nooit meer te laten gebeuren. Maar voor nu is het de juiste beslissing. Zo voel ik dat, het feit dat ik ondanks de tranen toch opgelucht ben zegt mij genoeg. Ik sta achter mijn keuze.
Ik ben ook bezig met nieuwe plannen maken, een aantal dingen die ik nog erg graag wil realiseren/ doen voordat ik een kind krijg. Dat voelt ook goed. Ik hoop met hart en ziel ooit moeder te worden, en zal er dan ook volledig voor gaan. Maar dit was niet het juiste moment. Dank voor jullie reacties en steun. Liefs, Duifje
