Hellup zwanger!!

quote:Duivelijntje schreef op 25 oktober 2007 @ 00:17:

Het gaat niet goed met me. Ik heb de hele dag gejankt, zelfs op de toiletten van m'n werk. Ook vanavond nonstop. M'n vriend ging naar z'n ouders. In eerste instantie zou ik meegaan. Hij wilde me aan z'n familie voorstellen. Maar hij had zich ineens bedacht en vond het toch geen goed idee. Dat liet hij me dus op m'n werk weten toen ik in een vergadering zat. Ik wist niet waar ik het zoeken moest. Heb de hele dag verloren met de ziel onder mn arm rondgelopen, af en toe tranen in mn ogen achter de pc. Onderweg naar huis gehuild, en bij thuis komst heel hard, met van die uithalen. Hij is vanavond langs geweest en morgen zien we elkaar weer maar hij draait niet bij. Hij wil perse dat ik het weg laat halen en hij blijft erbij dat hij het niet wil. Ik wel, wil er voor gaan samen, het proberen. Ik geloof erin. Maar hij niet. Ik ga hem haten als hij me tot abortus dwingt, maar ik kan ook geen kind liefdevol opvoeden van een man dat het kind en mij niet wil. Ik ben wanhopig en weet niet wat ik moet doen. Doorzetten om het te houden betekent waarschijnlijk dat ik er alleen voor kom te staan. Weghalen betekent eeuwige pijn en gemis. Weghalen betekent sowieso het einde van onze relatie, ik kan het hem niet vergeven als hij mij hiertoe dwingt.



Hi Duivelijntje,



Jeetje, pfoeh wat heb je een boel emoties te verstouwen op het moment, ff een

Als ik het zo lees, staat het voor jou iig vast; geen abortus.

Van hieruit zou ik,hoe moeilijk ook, proberen niet te ver vooruit te kijken.

In die zin; je kiest om het kindje te laten komen.....vertrouw op je gevoel en dat de toekomst wel zal uitwijzen hoe je het allemaal klaar gaat spelen, wanneer je het kindje graag wilt lukt het je allemaal echt wel en zal je de obstakels gaan overwinnen en ws zullen ook heel wat dingen nu als obstakel er uit zien, en zal het tegen die tijd al niet eens meer obstakels zijn, omdat je er ongetwijfeld in mee groeit.

Ga ook even naar de huisarts anders, wie weet hij/zij iets wat bij zwangerschap gebruikt mag worden voor migraine...als dat mogelijk is, is iig dat even van de baan.

Heel veel sterkte nu! (f)



Groetjes Daysha

Hoi Duivelijntje,



Volg alsjeblieft je eigen gevoel, en laat je niet leiden door je vriends mening en opstelling. Als je nu abortus zou laten doen, zou het uit een soort van onmacht zijn, en de spijt die je daar de rest van je leven over zou hebben... ik wil er niet eens aan denken.



Zegt je nuchtere gevoel (morgen, of overmorgen als je je weer wat beter voelt, veel slapen zal wellicht ook helpen) dat het toch niet goed is dat het kind komt, dan is dat tenminste nog JOUW eigen beslissing.



Je vriend is klaarblijkelijk aan t freaken, en misschien wel terecht. Hij wordt voor het blok geplaatst en is daar niet blij mee op het moment. Gun hem ook de tijd om aan het idee te wennen.





En dan nu even mijn eigen verhaal, niet helemaal relevant, want wij waren al getrouwd toen ik onverwacht zwanger werd van Grote Nijn. We wilden dus wel kinderen, ooit, maar toch was ik zomaar ineens zwanger, zonder planning.



Ik dacht dat ik de ultieme moeder zou worden, en mijn man moest vreselijk wennen aan het toch wel plotselinge idee om vader te worden.



Toen de baby geboren was, was ik juist degene die heel onzeker was; mijn man daarentegen was in 1 klap *BAF* Vader. Verliefd op zijn dochter, uren kon hij naar haar kijken hoe ze sliep in zijn armen.



Ik bedoel maar te zeggen, mannen kunnen ook omslaan als een blad aan een boom. Geef hem die kans.



Heel veel sterkte!

meiske, meiske toch, wat een ellende. Ik kan je maar 1 advies geven en dat is volg je eigen gevoel. als jij deze baby wil, weet dan dat je het kan en dat er duizenden vrouwen als jij zijn die het zonder partner doen en bij wie het allemaal goed gaat en goed komt. Ik ben absoluut een voorstander van abortus, maar alleen als dat is wat jij zelf wil en waar jij achter staat. Hoe lullig ook, ik vind dat de man in deze kwestie maar een hele kleine stem heeft en zeker niet een doorslaggevende stem als jij het kind wel wil en hij niet (andersom vind ik nog wat anders). Kijk naar de situatie los van je vriend en bedenk dan echt wat je wil. En weet dat voor alles een oplossing is.

en persoonlijk zou ik beter kunnen leven met het verlies van een partner (je vriend die bij je weggaat omdat jij zwanger bent) dan het verlies van een kind omdat je partner het niet wil. Dit zijn een beetje jouw twee keuzes toch?

Jeetje Duivelijntje, wat een wanhoop klinkt er uit jouw laatste berichtjes. Ik vind het echt zo vervelend voor je. Ik heb zelf geen ervaring met een ongeplande zwangerschap, dus ik kan je niet als ervaringsdeskundige 'helpen'.



Is er echt verder niemand in je omgeving met wie je kan praten. Ik las dat huisarts al een paar keer werd genoemd als suggestie. Goede vriendinnen? Ik denk dat het verstandig is om even een of twee dagen afstand te nemen van je vriend en ZELF de uiteindelijke beslissing te nemen. Tenzij je vriend nog 180 graden bijdraait is de relatie met je vriend nu toch zodanig verstoord dat je helemaal niets meer aan hem hebt qua steun.



Probeer echt met iemand te praten die niet bevooroordeeld is, maak desnoods een afspraak met een abortuskliniek. De mensen daar zijn er juist voor om met je te praten en gaan jou echt niet overhalen om een abortus te laten plegen, maar zijn wel natuurlijk wel heel ervaren in het omgaan met emoties voor wat betreft een ongeplande zwangerschap. Zij zullen de situatie waarin jij nu zit: jij wilt kindje graag houden, vriend wil dat je abortus laat plegen, heel vaak van dichtbij hebben meegemaakt.



Meisje, ik heb echt met je te doen. Ik zou echter absoluut geen abortus laten plegen, als ik je zo lees, wil je dit kindje heel graag. Dat is het allerbelangrijkste.

Nog een suggestie: bel met een verloskundigenpraktijk! Vaak zijn dat hele lieve vrouwen en je bent tenslotte zwanger! Zij weten ook als geen ander wat je te wachten staat. Ik denk dat het namelijk heel fijn kan zijn met iemand te praten en al je emoties er uit te gooien zonder dat die persoon jou heel goed kent.

Duivelijntje, wat rot allemaal....Eigenlijk komt het er dan toch op neer dat het hoe dan ook uit is tussen jullie, als hij niet bijdraait....Als jij het wilt houden is hij weg en als jij het weg laat halen zul je hem dat nooit vergeven want dan zie je hem als moordenaar (zoals je schreef) en dan zal de relatie ook niet lang meer duren.

Als je het zo bekijkt, eindig je hoe dan ook zonder hém...

Jeetje, dat staat er wel botter dan bedoeld. Hoop dat je de essentie wel door zult hebben...

Hoe ziet je vriend het eigenlijk, ná de (eventuele) abortus? Ja, hij zal je steunen, maar ziet hij in hoe verschrikkelijk je dit vindt? Of denkt hij: even treuren en daarna kunnen we op de oude voet weer verder. ?



Verder eens met wat Arwen zegt:



en persoonlijk zou ik beter kunnen leven met het verlies van een partner (je vriend die bij je weggaat omdat jij zwanger bent) dan het verlies van een kind omdat je partner het niet wil

Hoi Duivelijntje



Ik heb volgens mij nog niet eerder gepost, maar jouw verhaal grijpt mij enorm aan.



Volg je hart!!!



Jij wil het kindje, ok, het komt misschien niet goed uit en je bent er niet klaar voor, maar wanneer ben je dat wel?

Een kind krijgen heeft nu eenmaal een enorm inpact op je leven, maar ik weet zeker dat je het zal redden.



Net als Arwen en Fleurtje zeggen, heeft jouw relatie geen toekomst meer.

Je vriend 'eist' van jou dat je het weg laat halen.

Stel dat je dat doet, kun je hem dat ooit vergeven?



Uit je postings maak ik op dat je een hele sterke vrouw bent, geef het alsjeblieft niet op!



Praat over wat je dwars zit, krop het niet op.

Duivelijntje,

Ik ben alleenstaand moeder, niet vanaf aanvang, maar voor mijn derde kindje was het uitzicht tijdens de zwangerschap dat ik dat alleen zou gaan opvoeden.

Ik denk dat je nu afscheid moet nemen van het ideaal dat je je kindje samen met je partner zou opvoeden. En als dat ideaal weg is, wat blijft er dan over, hoe gewenst is je kindje dan?

Zelf heb ik het idee -moeizame relaties gehad- dat een kindje zo eigen voelt, dat het er niet meer toe doet dat de vader er niet voor wil gaan. Dat een vader die meevadert een groot goed is, maar niet iemand die onmisbaar is.

Je hebt nog acht maanden of zo iets om te wennen aan alleenstaand ouderschap. Er zijn heel veel vrouwen die je voorgegaan zijn en die dat voor elkaar hebben gekregen. Laat je niet leiden door angst.



Voor jullie relatie is dit wel heel heftig. Zelfs al draait 'ie bij, zul je dan verder kunnen gaan met een man die jouw kindje wilde laten weghalen. Ik moet zeggen dat ik het een vriend heel kwalijk nam om zo met mij te praten, en dat was dan nog alleen maar een vriend.

Lieve Duivelijntje,



Ik heb vanaf het begin met je meegelezen, maar nooit gereageerd. Toen ik zwanger was, heb ik in dezelfde situatie als jij gezeten. Aanvankelijk was mijn ex erg blij, na een paar weken sloeg hij om als een blad aan een boom en wilde niks van de baby weten en eiste dat ik een abortus pleegde. Later bleek dat hij gewoon niet verder met MIJ wilde, en zelfs ook nooit van plan geweest was om dat te doen, maar dat nooit had durven zeggen. Typisch mannelijk misschien, om gewoon je ogen dicht te doen en te hopen dat het vanzelf overgaat. Hoewel wij dus wel bewust bezig waren geweest voor een kind, had hij eigenlijk altijd de hoop en misschien ook wel de verwachting gehad dat het toch niet zou gebeuren.



Goed, ik was dus zwanger en ineens wilde niet alleen de man waarvan ik hield mij niet meer, maar ook ons kind absoluut niet. Ik dacht er net zo over als jij, ik zou hem nooit kunnen vergeven dat hij ons kind niet wilde, sterker nog, vanaf de eerste keer dat hij dat zei was mijn respect voor hem, toch wel hetgeen wat voor mij de pijler was waarop mijn liefde voor hem gebaseerd was, wég. Ik walgde van hem, was teleurgesteld, boos, verdrietig, voelde me enórm afgewezen, voelde me echt letterlijk alsof ik als oud vuil bij de straat was gezet.



Maar ik wilde ook geen abortus. Ik heb er wel over nagedacht, heb er zelfs serieuze gesprekken over gehad bij zowel een abortuskliniek als een gynaecoloog, maar alles in mij schreeuwde dat het ook MIJN kind was, mijn eerste kind, het kind waar ik altijd over gefantaseerd had, het kind wat ik in mijn dromen van later als ik groot was zag. En voor mij was het helder: de uitkomst zou hoe dan ook zijn dat mijn ex en ik nooit meer een relatie zouden kunnen hebben. Hij had mijn liefde voor hem stukgemaakt, onherstelbaar, dus wat er ook gebeurde, hij en ik zou nooit meer gebeuren. Dus had ik twee opties: ik kon zonder hem verder met een abortus van een kind wat ik met zoveel liefde gemaakt had en waarnaar ik zo verlangd had, of ik kon verder zonder hem maar met mijn kind.



Toen was de keuze dus simpel. Ik zou het kind houden, en we zouden wel zien waar het schip strandde. De zwangerschap was echter niet simpel. Met mijn keuze het kind te houden deed ik mijn ex, ook al zag ik dat toen niet zo, ook enorm verdriet. Maakte ik ook zijn liefde voor mij stuk. We hebben elkaar dan ook letterlijk de tent uitgevochten, het was echt een drama allemaal. Ik kreeg een depressie in mijn zwangerschap en achteraf denk ik dat die er ook voor zorgde dat ik de toestanden met mijn ex nog meer op de spits dreef. Maar goed, mijn ex heeft me ook echt schofterig behandeld hoor, ik vertel het nu uit mijn eigen perspectief en inmiddels zie ik uiteraard ook mijn eigen aandeel in het verhaal wel, maar wat mijn ex gedaan heeft allemaal is onvergeeflijk.



Dit is natuurlijk niet bemoedigend allemaal, maar don't worry: er zit een happy end aan het verhaal.



Ondanks alles, was het kindje in mijn buik áltijd een bron van vreugde. Op alle momenten dat ik het niet meer zag zitten, gaf het me een enorme troost. De manier waarop mijn buik bewoog als hij met zijn kontje naar mijn hand toekroop, het maken van zijn kamertje, het uitzoeken van spulletjes, de eerste echo waarop ik zag dat ik inderdaad een jongetje kreeg, ze staan in mijn geheugen gegrift als lichtpuntjes in een moeilijke tijd.



Ik was, uiteraard misschien, ook best bang dat ik het moeilijk zou hebben met een kind van de man die mij zo ongelooflijk gekwetst had. In een van de laatste normale gesprekken met mijn ex, vlak voor de bevalling, heb ik nog quasi grappend gezegd "zal je zien, lijkt het kind straks ook nog vreselijk op jou..".



Nou, onzelieveheer luisterde toen ik dat zei, want mijn zoon was zéker na zijn geboorte een miniversie van mijn ex. (In mijn geval helemaal bijzonder, want mijn ex is blank en ik niet, en mijn zoon geeft letterlijk licht in het donker, zo wit is hij). En weet je: ik ben blij dat hij op zijn vader lijkt. Dankzij hem herinner ik me elke dag de leuke dingen van onze relatie, en niet het verdriet dat ik gehad heb toen ik voor mijn gevoel werd afgedankt. Dankzij hem is de woede die ik voor mijn ex voelde, eigenlijk verdwenen als sneeuw voor de zon. Dankzij hem kan ik denken dat het goed is, dat het leven precies zo is gelopen als het had moeten lopen. Want mijn zoon, die is het grootste geschenk dat iemand me had kunnen geven.



Mijn zoon is mijn alpha en mijn omega, de liefde van mijn leven, het allermooiste en allerleukste en allergeweldigste en allermoeilijkste wat ik ooit gedaan heb. Hij heeft mijn leven meer zin gegeven dan wat dan ook, hij heeft mij leuker gemaakt, completer gemaakt, meer diepgang gegeven.



Voor ik hem had was mijn leven ook leuk, maar was het vooral gevuld met oppervlakkige geneugten. Uitgaan, echt belachelijk veel uitgaan, werken, veel werken, shoppen, met vrienden uit eten gaan en sporten. Volgens mij was dat wel ongeveer waarmee ik mijn leven vulde, ik weet het niet precies meer want de tijd voor mijn zoon lijkt zo ontzettend lang geleden dat ik vaak niet eens meer weet hoe ik toen mijn dagen vulde. Nu doe ik die dingen ook nog, op het 4 keer per week uitgaan en sporten na dan, maar ik kan me niet meer voorstellen dat ik daar alléén genoeg aan had. Er is een dimensie bijgekomen, een diepere laag in mezelf die ik waarschijnlijk nooit gevonden had als mijn zoon niet mijn zoon was.



Met zijn vader heb ik geen contact meer, net als met onze gezamenlijke vrienden en kennissen. Ik heb vrij rigoreus gebroken, ik heb in mijn zwangerschap gezegd dat ik hem de tijd gaf tot aan mijn uitgerekende datum of tot aan mijn bevalling. Kwam hij niet, dan hoefde het wat mij betreft ook nooit meer. Tijdens mijn bevalling vroeg men me of ze hem niet toch moesten bellen, en ik voelde met alles in me dat ik dat niet wilde. Ik wilde geen negativiteit rondom mijn kindje, ik wilde hem beschermen tegen slechte invloeden en ik vóelde dat het vanaf nu "you and me against the world" was.



Mijn bevalling was prachtig, makkelijk ook, fijn. En het was letterlijk alsof ik met de placenta het laatste restje donkere wolk uit mijn lichaam perste.



Mijn zoon is inmiddels bijna 4, volgend voorjaar gaat hij alweer naar school. De tijd is omgevlogen, ik kan nog zó voor de geest halen hoe hij eruit kwam glibberen en ik dacht "wauw, jij bent het dus." Ik heb nooit spijt gehad, het is niet altijd makkelijk om alleenstaande moeder te zijn maar het is goed. Ik ben gelukkig, mijn zoon is gelukkig, we zijn een echt gezinnetje, hij hoort bij mij en ik bij hem.



I wouldn't have changed it for the world.



Ik hoop dat je uit mijn verhaal wat hoop kunt putten, of dat ik je heb kunnen helpen. Het is niet het einde van de wereld als je vriend níet bijdraait, zeker in de babytijd had ik over het algemeen het gevoel dat er meer voordelen dan nadelen aan single moederschap zitten. Nu wordt het wat moeilijker, maar daar groei je ook in mee.



Ik wens je sterkte, en liefde.

Duivelijntje, mijn vriend was pas helemaal 'om' bij de eerste echo (waaruit ook nog eens bleek dat we een tweeling kregen...). Toen ik de avond voor de abortus zei dat ik erover dacht het kind te houden, reageerde hij noch positief, noch negatief. Maar het was pas 'tastbaar' voor hem op het moment dat hij die wezentjes op de echo zag 'zwaaien'. Ik had ze overigens ook gehouden zonder hem, toen ik eenmaal besloten had om geen abortus te laten uitvoeren.



Geloof me, op het moment dat je kindje geboren is, is het vooral JOUW kind. Dan wil je het koesteren en beschermen. Mijn moeder was alleenstaand toen ze mij kreeg, mijn biologische vader moest opbiechten dat hij al getrouwd was toen bleek dat hij een kind had verwekt bij mijn moeder. Mijn moeder besloot toen hem nooit meer te willen zien. Bij mijn geboorte was ik alles voor haar, ze hield en houdt ontzettend veel van me. Een kind is onschuldig en draagt niet de negatieve eigenschappen van de ouders met zich mee. Om dat 'houden van' hoef je je echt geen zorgen te maken.



Je zou ertoe kunnen besluiten jullie relatie een time-out te geven. Kan me best voorstellen dat je vriend in shock was, dat was de mijne ook. Wij hadden achteraf gezien ook liever meer tijd gehad om met ons tweeën leuke dingen te doen en elkaar beter te leren kennen, maar als de teerling geworpen is, maak je het beste van de situatie. Je bent nu emotioneel omdat je het net weet, je hebt abortus overwogen, je vriend doet dat nog steeds, de hormonen razen door je lijf... Geef jezelf de tijd om aan het idee te wennen, en gun dat je vriend ook. Neem geen overhaaste beslissingen wat betreft je relatie, het is voor hem net zo goed een proces. Stel hem voor om over een maand of zo weer contact te hebben en dan er nogmaals over te spreken. Maak hem wél duidelijk dat de abortus van de baan is, als je daar zeker van bent. En nog een tip: neem anderen in vertrouwen. Je ouders, een tante, een nicht, vriendinnen, een collega, whatever. Als je erover kunt praten, zul je je niet meer zo alleen voelen en zul je bovendien gesteund worden in je keuze.



Sterkte meid!

Lieve Duivelijntje,



Meid wat een rotsituatie!

nare bijkomstigheid is dat je andere hormonen hebt tijdens je zwangerschap. je kunt je helemaal in de put voelen zitten en het gevoel hebben dat het nooit meer goed komt.



Ik heb nooit in jou situtie gezeten. Wel heb ik twee kindjes. Kindjes krijgen en hebben is niet altijd rozegeur en wodkalime en zeker niet als je er alleen voor staat en deze beslissing alleen moet nemen.



Ik lees in alles in je posting dat je geen abortus wilt. Je vind het alleen moeilijk om de beslissing alleen te nemen.



Maak het jezelf makkelijk. Denk niet meer na over de abortus maar ga je focussen op hoe je je leven weer op peil krijgt.



Ga inderdaad naar een verloskundige en bekijk samen met haar je situatie.



Als je iets doet waar je niet achter staat krijg je er ALTIJD spijt van ( wat het ook is)



Dus JA je krijgt spijt als je dit kindje laat weghalen. Dit is niet jou keuze, dit zou een keuze zijn omdat je geen uitweg ziet.

En geloof me er is een uitweg! een kindje krijgen is ingrijpend maar oohhh zo mooi!!!!



Laat het geluk je niet afnemen.

Als je wilt mag je me mailen

Duivelijntje,



De VBOk heeft mij enorm geholpen, ik heb zelfs mijn hele zwangerschap gesprekken met hen gehad. zo'n eens in de twee weken of eens in de maand kwam er iemand bij me thuis om even te kletsen. De eerste keren was het meer heel hard janken dan iets anders, maar naarmate de zwangerschap vorderde werd het steeds beter en leuker. De begeleidster die ik had is op kraamvisite geweest, en ik kwam haar van de zomer toevallig weer eens tegen. Toen stonden we allebei echt te grijnzen, zo van "hadden we ook nooit gedacht, dat het allemaal zó goed af zou lopen".



Het is een fijne organisatie, ik heb na mijn zwangerschap zelf ook vrijwilligerswerk voor ze gedaan. Goed dat je hen gebeld hebt, en vraag om wat je denkt nodig te hebben. Ik vond het heel fijn om een neutraal iemand te hebben bij wie ik mijn verhaal kwijt kon, omdat de mensen om me heen allemaal toch wel erg reageerden vanuit hun eigen perspectief op mijn ex, op mij, en op welke keuze ik volgens hen had moeten maken.



Als je echt die twee weken wachten niet trekt kan je ze overigens gerust terugbellen hoor, ze hebben ook een soort crisisspreekuren waar je heel snel terecht kan. Echt doen hoor, die mensen hebben vaker met het bijltje gehakt en voor jezelf is het fijn om alles wat je dwars zit eruit te gooien.

-

quote:Star schreef op 19 oktober 2007 @ 15:16:

Domme pech heeft nog nooit iemand zwanger gemaakt.Alleen deze stelling is al het openen van een nieuw topic waard!

neem eerst eens even de tijd om heel rustig tot jezelf te komen! praat met je ouders of mensen die jou echt goed kennen en die je vertouwen waard zijn. die gozer moet je zo snel mogelijk uit je hoofd zetten en ja.. dat is heel makkelijk gezegt helaas. maar bedenk je wel dat t kindje niet alleen van hem is. voor n heel groot deel is t ook van jou!!!

even op de plaats rust, en dan pas die beslissing nemen, volgens mij sta je er dan veel duidelijker achter dan nu, nu je nadat je zijn echte persoon hebt gezien, vol emotie reageert.

Gelukkig heb je nog vijf dagen bedenktijd. Of zijn die al op?

Ik denk ook dat het kind zo'n groot deel van jezelf is. Maar heb nooit zulke heftige gevoelens naar mijn kinderen gehad, wat de vader ook deed. En geloof me, die heeft me wat geflikt.

Waar die drie schatten die nu bij mij op de bank zitten werkelijk geen jota mee te maken hebben. Dat ook echt niet op hen afgeeft.

quote:Duivelijntje schreef op 27 oktober 2007 @ 17:16:

Bij mij is er ook iets geknapt. Ik haat 'm en heb SPIJT dat ik me met zo'n vreselijke man heb ingelaten. Hij heeft me verschrikkelijk behandeld vandaag en het is over en uit en ik wil hem nooit meer zien. Ik heb nog een keuze, en mijn keuze is weghalen. Ik kan geen kind, ik WIL geen kind van een man die niet van mij houdt. Ik wil een mooie zwangerschap, met veel liefde, ik wil het samen doen, er samen van genieten over fantaseren. Ik hoop dat dat me ooit nog gegund is. Maar het is nu niet zo en daar moet ik mee dealen. Ik wil hem vergeten, en dat kan ik niet als er straks een levend bewijs van mijn korte relatie met hem rondloopt. Ik ga een afspraak bij een abortuskliniek maken en laat het weghalen. En met heel veel huilen en therapie kom ik daar vast wel overheen. Het doet zoveel pijn. Maar het is niet anders................Je zei eerder dat je een afspraak het het VBOK had? Wil je dat liever niet eerst afwachten voordat je een afspraak maakt voor een abortus? Zij hebben vaker met het bijltje gehakt en kunnen je vast en zeker - ook gezien de omstandigheden waaronder je zwanger bent geraakt - goeie tips geven. Ik krijg nl. de indruk dat je eigenlijk helemaal geen abortus wilt, maar dat de omstandigheden je daartoe dwingen.

Eens met mn voorgangsters, je praat nu heel erg uit je boosheid naar je vriend of ex toe. Het kindje in je buik is helemaal niet schuldig aan de situatie en daar moet je je woede niet op richten. Ja, het is ook van hem, maar net zo goed van jou, of eigenlijk: meer van jou, aangezien opvoeding en liefde heel erg vormt, meer dan genen alleen. Ik wens je sterkte met de situatie en hoop dat je wat rust vindt om de situatie nog eens te overdenken en geen overhaaste beslissingen neemt