Hellup zwanger!!

Je gunt je kindje meer, maar je geeft het minder. Je gaat het namelijk weghalen. Dat maakt dat ik je formulering een beetje vreemd vind. Je zou ook, als het echt alleen daar om gaat, om die haat naar kind's vader toe, kunnen proberen iets met die woede te doen en om hem op een danige manier buiten je leven te houden dat je kind er niets van zal merken. Dat is ook een optie. Of je kind afstaan ter adoptie. Dan leeft het in elk geval. Zoals Fashion al eerder zie in deze discussie, wat is er nu erger voor een kind dan weggehaald worden, daar valt al het andere toch bij in het niets? Ik snap wel dat vrouwen dat soort dingen zeggen of denken: beter voor het kind want..., maar eigenlijk is dat volgens mij helemaal niet zo.



Ik vind de omslag ook erg groot ineens eigenlijk en het lijkt heel erg ingegeven door dat je vriend je vandaag slecht behandeld heeft. Ik zou minstens even een nachtje slapen en tot rust komen voor je gaat beslissen.

Je bent nog heel vroeg in de zwangerschap, dat is waar.



Ik ben ook alleenstaande moeder. Dat was ik niet toen ik zwanger was. we zijn na de geboorte van mijn dochter uit elkaar gegaan. Relaties zijn nooit gegarandeerd. Je kunt een kind wel samen krijgen, maar dat betekent niet dat je samenblijft. En als iets wel relaties opbreekt is het een kind krijgen. Alleenstaande moeder zijn is soms zwaar, maar ook hardstikke mooi en leuk. Wat ga je doen als je wel een relatie hebt en kind krijgt binnen die relatie en de relatie dan stopt? Dan ga je er gewoon voor met je kind, dat weet ik zeker.

Kruispost. Ik ga je niet veroordelen , ik vind het alleen heeel heeel jammer als je het zou weghalen, zeker om die reden, want volgens mij wil je het eigenlijk van binnen wel heel graag houden...

Hey Duivelijntje... wil je vertellen wat er precies is voorgevallen tussen jou en je vriend?

Misschien helpt het om met vrienden van hem te praten, misschien dat hij nog wel bijdraait?



Jij wil samen zwanger worden, met veel liefde, samen doen, samen fantaseren...???

Mijn nicht had de liefde van haar leven ontmoet, zijn getrouwd en wilden allebei hardstikke graag een kindje. Lang geprobeerd en eindelijk was ze zwanger, zij was het prototype zwangere vrouw, stralen dat ze deed! Geluk spoot eraf.

Maar haar man had precies het tegenover gestelde. Met het groeien van haar buik groeide ook zijn afschuw tegen het kind. Hij is op een gegeven moment weg gegaan om na te denken, is vlak voor de uitgerekende datum terug gekomen om haar te vertellen dat hij dit niet wilde. Niet nu en niet met haar...

Moraal van dit verhaal? Zoals zo vaak gezegd: je weet het nooit! Echt niet.

Uit eerdere postings dacht ik een beetje te lezen dat je het wel graag wilde maar de omstandigheden niet ideaal waren... meid, dat zijn ze voor meerdere van ons niet geweest.

En ja.. leuk is anders en makkelijk al helemaal maar ik heb nog niemand gehoord die spijt heeft van haar kindje

Wacht dan anders eerst af wat je therapeut zegt. Je hebt natuurlijk het slechte voorbeeld van je eigen moeder, maar dat wil toch niet zeggen dat het bij jou ook zo hoeft te gaan? En nee: het is inderdaad niet het plaatje wat je voor ogen had, maar soms loopt het niet zoals je had verwacht.

En de bezwaren die er zijn zijn voornamelijk van praktische aard. Ja, je hebt geen partner die je steunt, maar er zijn toch ook andere mensen die je kunnen steunen? VBOK, vrienden? Je bent echt niet alleen, ook al voelt het nu wel zo.

Probeer ook een beetje op de lange termijn te denken, Duivelientje. Nu ben je boos en wanhopig, maar over 4 jaar ben je misschien een ubertrotse moeder, net zoals FV beschrijft.



Of een vrije meid, maar met een gat in dr hart.

Jouw verdriet... maar heb je geen vertrouwen in jezelf dat je je kindje dat verdriet niet aan zult doen?

Aan de ene kant goed dat je met een therapeute gaat spreken: die zal zeker haar best doen om samen met jou jouw standpunt helder te krijgen. Ben alleen bang dat je in de ratio blijft zitten en persoonlijk denk ik dat je kindje ook recht heeft op gevoeld te worden, geliefd te zijn, dat soort dingen.

Het is niet makkelijk, single mother, born from a single mother. Maar het is zeker wel mogelijk. Onderschat jezelf niet, jij bent niet jouw moeder.

Duivelijntje, wat een vreselijk verhaal wat zal jij je rotvoelen!! Je schrijft dat je vriend het niet wil en graag zou zien dat je een abortus laat plegen. Zou hij ooit wel kinderen met je willen? Ikzelf zou als ik gedwongen (op welke manier dan ook) een abortus zou laten plegen nooit meer bij deze man kunnen blijven, net wat jij ookal aangaf. Jullie relatie loopt dus hoe dan ook ten einde of er moet een groot wonder gebeuren en jouw vriend moet het toch van gedachte veranderen.



Persoonlijk zou ik nooit een kindje weg kunnen laten halen, maar ik ben absoluut niet tegen een abortus bij anderen. Ik ben alleen bang, als ik jouw verhaal zo lees dat je hier heel veel spijt van gaat krijgen omdat je hier zelf eigenlijk ook niet achter staat maar geen andere uitweg ziet. Onderscht een abortus niet.



Je schrijft ook dat je niet zo wilt zijn als je moeder, is dit niet DE mogelijkheid om te laten zien dat jij een ander persoon bent en het wellicht veel beter zou kunnen?? Tuurlijk een kindje krijgen en opvoeden is zwaar, dat is het ook als je met z'n tweeen bent maar je krijgt er ook zo vreselijk veel van terug. Ik ben 26 en heb twee kindjes, het is soms zwaar, zeker het eerste jaar maar ik kan er nu weer volop van geniet en krijg er juist zoveel liefde van terug.



Sterkte met je beslissing!

Je denkt dat je het niet wilt....



Je wil het kind wel, de situatie niet?

Maar wil je geen link met hem houden om hem of om zijn reactie?

Er is toch ook een tijd geweest dat je van hem hield?

Je wil wel een kind maar je wil niet aan deze man vast zitten/herinnerd worden. Wanneer hij wel blij was geweest met de zwangerschap had je het kindje laten komen (neem ik maar even aan). Omdat hij je nu min of meer dwingt tot een abortus denk je anders over hem (logisch) en wil je ook je kind niet meer. Natuurlijk is hij een slappe vent maar ik kan me niet voorstellen dat je daardoor gelijk niet meer een kind van hem wilt. Je gaat toch niet minder van je kind houden omdat zijn vader een loser is? Zoals FV en Sourire ook al schreven, je hebt vast ook leuke momenten gehad met hem. Ik was ook enorm boos op mijn ex (hij dwong me niet tot abortus maar meldde wel na de eerste echo dat hij het niet erg had gevonden als het niet geleefd had/als ik het weg wilde halen). Hij vond dat de makkelijkste weg op dat moment. Hij wilde verder met zijn leven zonder mij en zonder kind.

Mijn dochter lijkt qua uiterlijk niet echt op mijn ex maar ik zie bijvoorbeeld wel dat ze heel sociaal is net zoals hij. Het is dus niet alleen maar negatief wat er uit voort kan komen. Nu ik dit zo terug lees lijkt het net of ik je over wil halen maar ik wil alleen dat je er goed over nadenkt. Dingen lijken over een x aantal maanden anders dan dat ze nu zijn. Ik spreek uit ervaring....

quote:Duivelijntje schreef op 27 oktober 2007 @ 23:47:

Ik weet dat relaties nooit gegarandeerd zijn, maar het is wel anders als je er samen voor gaat en aan begint en halverwege strandt het (dan kan je ook niet meer terug) dan dat je al vanaf dag 1 in de steek gelaten wordt en het hele proces van zwanger zijn en opvoeden vanaf dag 1 alleen moet doen.



Dit ben ik totaal niet met je eens, naar wat ik bij anderen gezien heb is het veel verdrietiger én verwarrender voor het kind als je pas na de geboorte uit elkaar gaat. Het is vele malen zwaarder om keer op keer door iemand teleurgesteld te worden omdat ie er toch niet zo veel zin in heeft, hele andere verwachtingen van "een baby hebben" heeft en hele andere ideeën over opvoeden heeft. Bovendien is het ook onrustig. Vanaf dag 1 alles alleen doen heeft juist heel veel voordelen, zelfs zoveel dat ik me weleens afvraag of ik het zou kunnen, een babytijd met zijn tweeën doen. Ik heb een best grote kinderwens voor een tweede en het lijkt me heerlijk om het zwanger zijn mét iemand te beleven, maar het eerste jaar vond ik heeeeeeeeeeeeerlijk in mijn eentje. En ik had ook best veel kennissen, bijvoorbeeld van zwangerschapsgym, die aangaven dat ze MIJ benijdden omdat het hier allemaal zo lekker liep en ik geen gezeik had met een man die dan toch een beetje tegenviel, als babyvader zeg maar.



quote:Als je eenmaal samen met je kindje bent (en je kan dus niet meer terug) tuurlijk houd je er dan zielsveel van, ook als je man je verlaat en je singlemom wordt. Je maakt er wat van daar hoort ook genieten en liefde bij.



Nu doe je net alsof single moederschap een soort tweede keuze of zelfs een straf is. Misschien heeft het er mee te maken dat ik half surinaams ben ofzo, maar het verbaast me altijd zo dat er zoveel mensen zijn die kinderen echt alleen maar als een verlengstuk van een relatie lijken te zien. Alsof kinderen krijgen OP ZICHZELF geen betekenis heeft. Of misschien ben ik wel gewoon een kind van mijn moeder, dat kan ook. Die is 35 jaar met mijn vader getrouwd geweest en tóch waren wij vooral HAAR kinderen. Ik hoor het haar nog zeggen als mijn vader iets zei over ons wat haar niet aanstond: "denk eraan, mijn kinderen gaan áltijd voor jou..."

Zelf voel ik dat ook zo, mijn kind is in de eerste plaats MIJN kind. Of mijn ex nu wel of niet bijgedraaid zou zijn, voor MIJN moederschap maakt dat in the end of the day helemaal niks uit, het is niet zo dat ik meer of anders van mijn kind hou omdat zijn vader of zijn opa of voor mijn part de buurvrouw óók van hem houdt. Ik kan het niet zo goed onder woorden brengen, maar ik bedoel te zeggen dat voor mij - gelukkig want dat maakt het heel erg simpel allemaal - het zo is dat IK een kind wilde, moeder wilde zijn, en dat het dus die kinderwens was die altijd centraal heeft gestaan. Ik wou geen bekroning op een relatie, ik wou geen samen-vadertje-en-moedertje-spelen, ik wou een KIND.



quote:Maar ik heb nog een keuze. Het is niet zo dat ik ermee door moet. En ik ben ook bang voor de pijn en het gemis. Ik denk dat het een soort rouw periode wordt waar ik in ga. Maar ik ben ook sterk, en ik ga hulp zoeken, dus ik kom er vast ook uit. Deze man heeft mij teveel pijn gedaan. Ik wil niet zijn kindje.



Nou ja, eigenlijk hetzelfde als wat ik hierboven zeg. Het is niet ZIJN kind, het is JOUW kind. Toevallig van deze man, maar in de eerste plaats van jou, omdat het in jouw lijf groeit en jij het als het geboren zou zijn ook uit duizenden zou herkennen. Ik realiseerde me pas dat ik écht moeder was toen ik in het ziekenhuis stond te douchen en in de verte een baby hoorde huilen. Ik lag samen met een andere vrouw en een babietje op de kamer, maar door de muur heen en ondanks het geluid van de stromende douche, wíst ik dat het MIJN baby was die dat geluid maakte.



In een eerdere posting zei je: ik wil niet de rest van mijn leven een link met deze man, maar bedenk je goed: die link is er al. Of je moet jezelf heel goed voor de gek kunnen houden natuurlijk. Als je dat niet kunt, en maar weinig mensen kunnen dat, is het vanaf nu zo dat jij de rest van je leven verbonden bent met deze man. Hij zal de man zijn om wie jij je eerste kindje geaborteerd hebt. Daar zal je, als het je gegeven is, bij een volgende zwangerschap aan denken. Daar zal je op verjaardagen van je "nieuwe" kinderen aan denken. Daar zal je op de uitgerekende datum aan denken. Daar zal je aan denken als mensen je vragen "hoeveel kinderen heb je?"

Zeker als je diep in je hart niet achter abortus staat, lijkt het me aannemelijk dat je er onherroepelijk de rest van je leven nog vaak zat aan zult denken. Deze man kán je dus niet meer uitwissen, hoe graag je dat ook wilt. Bovendien denk ik, dat je met een abortus júist de pijn die deze man je heeft gedaan voor altijd opslaat in je hart. Elke keer als je aan hem denkt, is dat verbonden met een pijnlijke situatie en een pijnlijk gemis in je hart.



Ik zei het in mijn eerste reactie op jou ook al, het gelukkige van mijn keuze is voor mij juist dat mijn zoon door er wél te zijn, de pijn wél heeft uitgewist. Alle nare herinneringen aan zijn vader zijn vervaagd, ten eerste omdat een kind krijgen zo overweldigend is dat er in je hoofd en je harde schijf gewoon weinig ruimte overblijft voor herinneringen aan de tijd vóór je kind. Maar ten tweede en vooral omdat hij zo leuk is, dat de momenten waarop ik een glimp van zijn vader zie, of hem iets zie doen waarmee ik ineens terug in de tijd ben en terug ben in een moment met zijn vader, ik daar een heel ander gevoel bij heb dan ik zou hebben zonder zijn aanwezigheid. In plaats van dat een onverwachte herinnering mij terugbrengt in een situatie die ik het liefst zou willen vergeten (lees: het verdriet van een door hem ongewenste zwangerschap en een abortus die daar uit voortgevloeid zou zijn), brengen die mij nu terug bij mijn zoon. In mijn gevoel lijkt mijn ex op mijn zoon, in plaats van andersom.



quote:En ik weet dat ik van dit kindje zou houden, ik heb het al gekoesterd en er tegen gepraat. Maar het is nu niet de tijd. Ik kan dit niet opbrengen, sterker, ik wil het niet. Ik hoop zo dat het me ooit gegund is het wel mee te maken, met veel liefde. En niet met VBOK. Maar ook die garantie heb ik niet, de enige garantie die ik nu heb is dat ik er alleen voor sta met een kind in mijn buik van een man die mij en mijn kind niet wil. Ja hij wil me nog wel als ik het laat weghalen maar dat is voor mij geen optie meer. Ik heb met hem definitief gebroken. Ik kan en wil nooit met een man zijn die mij dwingt tot zulke keuzes die mijn hart breken en die vervolgens nog gaat zeggen graag met me op vakantie te willen en over twee jaar dan aan de kinderen te gaan. NOOIT.



Ik voel me nu ik dit besluit heb genomen beter dan de hele afgelopen week. Hoe erg ik het ook vind, geeft het rust dat ik weet waar ik aan toe ben. Met hem, en met mezelf. En ik vind het heel stoer dat jullie alleenstaande mama's het wel doen. En het er volgens mij goed vanaf brengen! En ik weet, als ik echt zou willen zou ik dat ook kunnen. Maar ik denk dat ik dat niet wil..........





Heel erg jammer. En alsjeblieft: er is niets stoers aan de keuze om alleenstaande moeder te zijn. Ik benijd je niet, want volgens mij is de keuze die jij gaat maken er een waarbij je echt alleen maar achterblijft met verdriet. Je liefde en je vertrouwen in een man heb je weggegooid, maar alsof dat nog niet genoeg is gooi je zelfs je kind ook nog voor hem weg. Voor een man die het totaal niet waard is. Een hoge prijs voor een vergissing in de liefde, in mijn ogen.



Voor mij is mijn zoon de beloning voor de jaren die ik van iemand gehouden heb die dat achteraf niet waard bleek te zijn. Dankzij hem heb ik die jaren niet weggegooid, maar heb ik er het mooiste geschenk wat je kan krijgen aan overgehouden. Ik zou niet in jouw schoenen willen staan, omdat ik vrijwel zeker weet dat als ik wél voor een abortus had gekozen, ik ook een stuk van mezelf verloren zou hebben. Het stuk waarmee ik altijd achter mijn eigen beslissingen kan staan, het stukje van mezelf dat zichzelf recht in de spiegel kan aankijken, mijn zelfrespect dus eigenlijk. En geen enkele man is me die prijs waard.

..

Duivelijntje, dat je nu al tegen je kindje praat en het koestert zegt toch ook wel wat? Ik denk dat je ervoor moet waken om op dit moment een rigoreuze beslissing te nemen. Probeer rust in je hoofd te krijgen en praat zowel met je therapeut als met het VBOK. Als je dan nog achter je beslissing voor een abortus staat dan zij het zo.

Nou inderdaad....iedereen zit erom te springen om een condoom om te doen. Nou volgens mij weinig maar, al zegt je verstand je dat je het zou moeten doen. Ik zou er maar goed over na denken. Een kind is voor het leven en het liefst wel met een partner lijkt me. Zijn al zoveel kinderen die gescheiden van de ouders moeten leven!! Lijkt me nou ook geen goede basis als je amper iemand kent.



Sterkte met deze moeilijke beslissing. Ik zou inderdaad voor geen goud met je willen ruilen.



quote:absoluteEinstein schreef op 19 oktober 2007 @ 15:10:

[...]





Hier wordt ik zo moe van. Ongelukjes gebeuren nu eenmaal.

Als er iemand aangereden in het ziekenhuis ligt, ga je dan ook vragen of ze niet uit kunnen kijken?

Is jou nooit iets naars overkomen omdat je iets vergeten bent, niet uitgekeken hebt, onhandig was of gewoon met je hoofd er niet bij.

Of gewoon door domme pech? Domme pech bestaat namelijk.

Even een correctie. Je had geen kutjeugd omdat je een alleenstaande moeder had, je had een kutjeugd omdat je een incapabele moeder had. Iemand die heel liefdevol en warm van aard is zal m.i. godsonmogelijk een kind een slechte jeugd kunnen bezorgen. En de aanwezigheid of afwezigheid van een partner verandert ook al niets aan je karakter.

Je hoeft je niet te verdedigen. Jouw leven, jouw keuze. Maar ik vind het jammer dat je jou en je kindje dit leven niet gunt. Die man moet je wel verrot pijn hebben gedaan wil je zo ver komen. Ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen, persoonlijk.

Bottomline kunnen wij hier niets anders dan jou aanhoren. Ik hoop dat je je bedenkt, dat zeer zeker. Maar kan me voorstellen dat als je zó ontzettend boos bent op de vader, dat je hem ook geen kind gunt. Dat zo iets mee kan doen.

Alleen op dit moment gaat het niet om de vader, het gaat om jou, en het kindje.