Kinderen
alle pijlers
Het eerste jaar
donderdag 31 mei 2018 om 08:49
Ik open dit topic eigenlijk om een beetje van me af te schrijven. Iedereen hier weet wel hoe graag ik een kind wilde en half viva heeft met me mee staan juichen toen ik eindelijk een positieve test had. De zwangerschap was pittig, maar de bevalling ging goed en ik had het gevoel dat ik 'eindelijk' daar was waar ik wilde zijn. En wat was ik blij met hem, maar ook onzeker en MOE, zoals alle jonge moeders. En hoewel ik me geloof ik best aardig staande hield, was het pittig. Na zijn geboorte had hij lage suikers, moest worden bijgevoed in de kraamweek, borstvoeding kwam niet op gang en deed heel veel pijn. Uiteindelijk lukte het toch, maar toen begonnen de krampjes en de reflux en de huisartsenbezoekjes waarbij ze zeiden 'een beetje spugen is normaal hè'. Ja een beetje spugen wel, maar dat het lijkt of je je kind met kleren en al onder de douche hebt gezet na elke voeding ook? Hij dronk dag en nacht, het ging maar door, spugen, drinken, spugen, drinken, een cirkel die ik ook met behulp van CB, huisarts en lactatiekundige niet echt doorbroken kreeg. Achteraf had ik gewoon een verwijzing naar de kinderarts moeten vragen, maar om de een of andere reden was ik niet zo bijdehand op dat moment. Ik sliep op een dubbelgevouwen handdoek met hem in mijn armen omdat hij anders niet kon slapen, om al het gespuug en mijn overproductie (van dat vele drinken) op te vangen, anders lagen we in een doorweekt bed. Toen we met 4 maanden vaste voeding introduceerden ging het eindelijk beter met spugen en krampjes, maar besloot hij dat hij genoeg had van de fles. De spaarzame momentjes voor mezelf waarbij zijn vader/de oppas een flesje melk kon geven verdwenen, hij vertikte het. Met 6 maanden moest hij naar het kdv en vertikte hij het nog steeds. Dieptepunt was dat ik hem 24u niet gevoed heb en hij nog steeds de fles weigerde. Dus gaf ik weer toe, want hij had overleefd op een paar slokken water en wat banaan en broccoli. We besloten hem pap te geven met een lepeltje, dat lukte wel. Ik had geoefend met hem om in zijn eigen bedje te slapen en thuis ging dat redelijk, maar op kdv was het een drama. Elke dag haalde ik een oververmoeid kind met rode ogen en een betraand gezichtje op dat maar 1 ding wilde; aan de borst. En dus voedde ik 's nachts door, ook al moest ik elke dag vroeg op en maakte ik lange dagen. Elke 45-90 minuten aan de borst om te compenseren voor wat hij overdag had gemist. Daarna begon ook nog het borstweigeren. Niet alleen flessen weigerde hij, borst hoefde hij nu met vlagen ook niet meer. Hij werd ziek, longontsteking en ik kreeg hem niet gevoed, hij moest bijna naar het ziekenhuis maar heb hem door meerdere ziekten heen gesleept met ieder half uur spuitjes melk in zijn mondje spuiten. 'Milkshakes' maken van melk en banaan of peer en hem het zo voeren van een lepeltje zodat hij het wel at. En dan maar weer kolven, want een spuitje kv spuugde hij uit.
We zaten bijna wekelijks om tafel met kdv om hem in een bedje te krijgen, aan het eten te krijgen. Met 7 maanden stopte ik met kolven want ik kon gewoon niet meer. Goddank at hij ook pap van kv en kon hij al vrij snel over op mee-eten met de lunch. Vanuit mijn omgeving kreeg ik weinig steun. Ik moest 'gewoon' stoppen met de borstvoeding, 'gewoon' slaaptraining doen, 'gewoon' hem in zijn eigen kamertje leggen, dan zou het zich allemaal wel oplossen. Maar ik durfde niet. Dit ritme, hoe zwaar het ook voor mij was, gaf een soort van rust in de dag, het ging zo net. Bovendien, mijn zoontje jengelt niet, hij gaat van vrolijk naar hysterisch krijsen in 3 seconden. En hij had het zo zwaar op het kdv dat ik hem niet ook nog de nachten wilde afnemen, waar ik voor mijn gevoel compenseerde dat hij overdag daarheen moest waar hij ongelukkig was.
Met een maand of 9 ging het eindelijk beter op kdv en toen dat een tijdje goed ging hebben we hem op zijn eigen kamertje gelegd. Met 10 maanden de nachtvoedingen afgebouwd. Sinds 11.5 maand slaapt hij min of meer door en krijgt hij nog 2 borstvoedingen per dag. Hij is enorm opgebloeid en gaat met plezier naar het kdv inmiddels, we hebben het super leuk op mijn parttimedag en in het weekend, ik wil niet meer van de cluster-ellende liever op mijn werk zijn dan thuis, ik geniet enorm van alle dingen die hij leert en het spelen met hem, ik verheug me erop om hem te halen uit kdv want dan zit hij gewoon lekker te spelen en lacht hij als ik binnenkom, ipv dat hij keihard begint te huilen en me niet meer wil loslaten zodra hij me ziet. Hij is vrolijk, open naar anderen als hij ze kent en niet meer zo op mij gericht.
Dus alles gaat nu goed. Maar ik merk dat ik de laatste weken heel veel bezig ben met het afgelopen jaar en wat voor knauw het me eigenlijk heeft gegeven. Nog steeds zit ik 's nachts zo'n beetje ieder uur door een adrenalinestoot rechtop, ook al komt mijn zoontje allang niet meer. Mijn man heb ik wekenlang in paniek wakker gemaakt dat ik 'de baby kwijt was', toen hij net begon door te slapen. Ik moet echt niet denken aan een tweede, ik wil dit nooit meer meemaken. Als ik terugdenk aan de babytijd denk ik vooral: goddank, het is voorbij. Het is eindelijk voorbij. Als ik terugdenk aan borstvoeding denk ik aan bloedende tepels en huilend voeden en als ik denk aan een vredig slapende baby dan denk ik alleen maar aan het zenuwachtige afwachten tot hij weer wakker zou worden. Elke 30, 45 minuten. Misschien 1.5 uur als ik geluk had. Ik denk aan hoe ongelukkig hij was op kdv en hoe schuldig ik me voelde.
Ja het is allemaal goedgekomen, maar opeens realiseer ik me dat ik gewoon best veel verdriet heb om de babytijd en hoe het is gegaan. Ik heb ook echt wel van hem genoten en mooie momenten gekend met hem, maar ze staan zo niet op de voorgrond voor me, en eigenlijk vind ik dat heel jammer. Ik merk dat ik gewoon nog steeds in staat van paraatheid verkeer en dat maar moeilijk van me af kan schudden. Slechte dag op het kdv? Ohjee, paniek, ipv: hij zal wel mopperig zijn van het warme weer. Keertje 's avonds wakker? Oh god daar gaan we weer. Dagje geen trek bij het avondeten? Ik krijg de neiging om hem extra yoghurt en nog een rijstwafel te geven omdat ik zo bang ben dat hij 's nachts wakker gaat worden van de honger. Ik durf die laatste 2 borstvoedingen niet af te bouwen omdat hij slecht drinkt en ik bang ben dat ik dan weer een probleem voor mezelf creër. Mijn man vindt het onzin, als ik dienst heb drinkt hij meer water en gaat het prima, ik moet gewoon even over die drempel heen. Maar die drempel is meer een soort hoge muur na afgelopen jaar.
Ik weet gewoon even niet hoe ik nu mijn moeilijke baby een relaxte dreumes is geworden, zelf weer een relaxte moeder moet worden. Daarom dit topic. Even van me afschrijven, misschien herkenning vinden. Hoe dat bij andere moeders is gegaan na zo'n moeilijk jaar. Voor ik nu in patronen blijf hangen die eigenlijk niet meer nodig/nuttig zijn en misschien wel problemen creëer daarmee, zoals mijn zoontje proberen goed vol te stoppen bij het avondeten omdat ik bang ben dat hij 's nachts wakker wordt anders. Ik wil hem juist leren naar zijn honger- en verzadigingsgevoel te luisteren, maar merk dat ik dat met zoveel episodes van voeding weigeren en alle zorgen daarom en zijn slechte slapen gewoon heel moeilijk vind nu, ook al weet ik dat hij nu veel steviger is en het veel beter aan kan. Ik voel me echt een beetje ... getraumatiseerd (beetje dramatisch woord maar for lack of a better one
). En ik hoop dat erover schrijven me misschien helpt het een beetje los te laten. Zodat ik me gewoon kan focussen op hoe geweldig het nu is, ipv steeds bang te zijn dat het weer wegglipt.
We zaten bijna wekelijks om tafel met kdv om hem in een bedje te krijgen, aan het eten te krijgen. Met 7 maanden stopte ik met kolven want ik kon gewoon niet meer. Goddank at hij ook pap van kv en kon hij al vrij snel over op mee-eten met de lunch. Vanuit mijn omgeving kreeg ik weinig steun. Ik moest 'gewoon' stoppen met de borstvoeding, 'gewoon' slaaptraining doen, 'gewoon' hem in zijn eigen kamertje leggen, dan zou het zich allemaal wel oplossen. Maar ik durfde niet. Dit ritme, hoe zwaar het ook voor mij was, gaf een soort van rust in de dag, het ging zo net. Bovendien, mijn zoontje jengelt niet, hij gaat van vrolijk naar hysterisch krijsen in 3 seconden. En hij had het zo zwaar op het kdv dat ik hem niet ook nog de nachten wilde afnemen, waar ik voor mijn gevoel compenseerde dat hij overdag daarheen moest waar hij ongelukkig was.
Met een maand of 9 ging het eindelijk beter op kdv en toen dat een tijdje goed ging hebben we hem op zijn eigen kamertje gelegd. Met 10 maanden de nachtvoedingen afgebouwd. Sinds 11.5 maand slaapt hij min of meer door en krijgt hij nog 2 borstvoedingen per dag. Hij is enorm opgebloeid en gaat met plezier naar het kdv inmiddels, we hebben het super leuk op mijn parttimedag en in het weekend, ik wil niet meer van de cluster-ellende liever op mijn werk zijn dan thuis, ik geniet enorm van alle dingen die hij leert en het spelen met hem, ik verheug me erop om hem te halen uit kdv want dan zit hij gewoon lekker te spelen en lacht hij als ik binnenkom, ipv dat hij keihard begint te huilen en me niet meer wil loslaten zodra hij me ziet. Hij is vrolijk, open naar anderen als hij ze kent en niet meer zo op mij gericht.
Dus alles gaat nu goed. Maar ik merk dat ik de laatste weken heel veel bezig ben met het afgelopen jaar en wat voor knauw het me eigenlijk heeft gegeven. Nog steeds zit ik 's nachts zo'n beetje ieder uur door een adrenalinestoot rechtop, ook al komt mijn zoontje allang niet meer. Mijn man heb ik wekenlang in paniek wakker gemaakt dat ik 'de baby kwijt was', toen hij net begon door te slapen. Ik moet echt niet denken aan een tweede, ik wil dit nooit meer meemaken. Als ik terugdenk aan de babytijd denk ik vooral: goddank, het is voorbij. Het is eindelijk voorbij. Als ik terugdenk aan borstvoeding denk ik aan bloedende tepels en huilend voeden en als ik denk aan een vredig slapende baby dan denk ik alleen maar aan het zenuwachtige afwachten tot hij weer wakker zou worden. Elke 30, 45 minuten. Misschien 1.5 uur als ik geluk had. Ik denk aan hoe ongelukkig hij was op kdv en hoe schuldig ik me voelde.
Ja het is allemaal goedgekomen, maar opeens realiseer ik me dat ik gewoon best veel verdriet heb om de babytijd en hoe het is gegaan. Ik heb ook echt wel van hem genoten en mooie momenten gekend met hem, maar ze staan zo niet op de voorgrond voor me, en eigenlijk vind ik dat heel jammer. Ik merk dat ik gewoon nog steeds in staat van paraatheid verkeer en dat maar moeilijk van me af kan schudden. Slechte dag op het kdv? Ohjee, paniek, ipv: hij zal wel mopperig zijn van het warme weer. Keertje 's avonds wakker? Oh god daar gaan we weer. Dagje geen trek bij het avondeten? Ik krijg de neiging om hem extra yoghurt en nog een rijstwafel te geven omdat ik zo bang ben dat hij 's nachts wakker gaat worden van de honger. Ik durf die laatste 2 borstvoedingen niet af te bouwen omdat hij slecht drinkt en ik bang ben dat ik dan weer een probleem voor mezelf creër. Mijn man vindt het onzin, als ik dienst heb drinkt hij meer water en gaat het prima, ik moet gewoon even over die drempel heen. Maar die drempel is meer een soort hoge muur na afgelopen jaar.
Ik weet gewoon even niet hoe ik nu mijn moeilijke baby een relaxte dreumes is geworden, zelf weer een relaxte moeder moet worden. Daarom dit topic. Even van me afschrijven, misschien herkenning vinden. Hoe dat bij andere moeders is gegaan na zo'n moeilijk jaar. Voor ik nu in patronen blijf hangen die eigenlijk niet meer nodig/nuttig zijn en misschien wel problemen creëer daarmee, zoals mijn zoontje proberen goed vol te stoppen bij het avondeten omdat ik bang ben dat hij 's nachts wakker wordt anders. Ik wil hem juist leren naar zijn honger- en verzadigingsgevoel te luisteren, maar merk dat ik dat met zoveel episodes van voeding weigeren en alle zorgen daarom en zijn slechte slapen gewoon heel moeilijk vind nu, ook al weet ik dat hij nu veel steviger is en het veel beter aan kan. Ik voel me echt een beetje ... getraumatiseerd (beetje dramatisch woord maar for lack of a better one
). En ik hoop dat erover schrijven me misschien helpt het een beetje los te laten. Zodat ik me gewoon kan focussen op hoe geweldig het nu is, ipv steeds bang te zijn dat het weer wegglipt.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
donderdag 31 mei 2018 om 08:53
Heel herkenbaar, alleen was dit bij mij mijn tweede baby. Ik wilde er altijd 4, het is bij 2 gebleven. Onder andere door die eerste jaren (want het gezeur met reflux, nachtvoedingen en extreem veel huilen duurde bij ons 2,5 jaar).
Heb het nu, hij is 6, wel enigszins los kunnen laten. Maar ik heb, net als jij, een gevoel van verloren tijd. Die eerste jaren waren niet leuk. Ik heb ook veel dingen van mijn oudste niet heel bewust meegemaakt. Vind ik nog steeds jammer.
Ik kan nu wel relativeren, want heb een leuk stel kinderen en had het niet willen missen. We waren zonder hem ook niet compleet geweest. Dat maakt het wel goed.
Heb het nu, hij is 6, wel enigszins los kunnen laten. Maar ik heb, net als jij, een gevoel van verloren tijd. Die eerste jaren waren niet leuk. Ik heb ook veel dingen van mijn oudste niet heel bewust meegemaakt. Vind ik nog steeds jammer.
Ik kan nu wel relativeren, want heb een leuk stel kinderen en had het niet willen missen. We waren zonder hem ook niet compleet geweest. Dat maakt het wel goed.
donderdag 31 mei 2018 om 09:06
Haha nou dames, dat geeft de burger moed 
Ik heb ook geen spijt van hem hoor, ben super gelukkig met hem. Alleen nu ik eindelijk even de tijd krijg om bij mezelf stil te staan nu het beter gaat realiseer ik me gewoon ineens dat ik er best emotioneel over ben en dat ik een beetje rusteloos ben. Dat heb ik toen het allemaal speelde niet zo heel bewust gemerkt, maar misschien kwam dat ook gewoon omdat ik er niet echt tijd voor had
Ik heb ook geen spijt van hem hoor, ben super gelukkig met hem. Alleen nu ik eindelijk even de tijd krijg om bij mezelf stil te staan nu het beter gaat realiseer ik me gewoon ineens dat ik er best emotioneel over ben en dat ik een beetje rusteloos ben. Dat heb ik toen het allemaal speelde niet zo heel bewust gemerkt, maar misschien kwam dat ook gewoon omdat ik er niet echt tijd voor had
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
donderdag 31 mei 2018 om 09:13
Eerste jaar was bij lange na niet zo'n ramp als bij jou
Maat het voelde ook minstens zo erg
Zat laatst op netflix de Let Down te kijken...is extreem herkenbaar ,soort comedy over eerste jaar baby
Maat ik kon het niet afkijken omdat ik beetje buikpijn kreeg van die herinneringen.
(Heb er drie trouwens en bij 2e en 3e ging babytijd wel soepeler maar vermoeiend bleef het)
Maat het voelde ook minstens zo erg
Zat laatst op netflix de Let Down te kijken...is extreem herkenbaar ,soort comedy over eerste jaar baby
Maat ik kon het niet afkijken omdat ik beetje buikpijn kreeg van die herinneringen.
(Heb er drie trouwens en bij 2e en 3e ging babytijd wel soepeler maar vermoeiend bleef het)
donderdag 31 mei 2018 om 09:16
Ja The Let Down kan ik ook nog niet afkijken haha.
Ik weet ook wel dat heel veel moeders zo’n soort eerste jaar hebben hoor, of het om andere redenen heel zwaar hebben gehad. Ik was er ook meestal vrij nuchter onder. Maar juist daarom baal ik ervan dat me dat net nu het goed gaat dan niet lukt. Maar misschien moet ik het mezelf ook gewoon maar even gunnen ofzo.
Ik weet ook wel dat heel veel moeders zo’n soort eerste jaar hebben hoor, of het om andere redenen heel zwaar hebben gehad. Ik was er ook meestal vrij nuchter onder. Maar juist daarom baal ik ervan dat me dat net nu het goed gaat dan niet lukt. Maar misschien moet ik het mezelf ook gewoon maar even gunnen ofzo.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
donderdag 31 mei 2018 om 09:23
He Lux,
Heb een nieuwe nick maar hebben eerder met elkaar geschreven.
Het klinkt erg herkenbaar. Hier geen borstvoeding want dat lukte niet, maar het eerste jaar was eigenlijk echt niet leuk. Bevalling werd een keizersnee, na 1,5 week een opname ivm complicatie, nog 3 maanden met een open wond gelopen. Ademstop bij 6 weken, opname. Een urineweginfectie bij hem met 12 weken, weer opname.
Kind had reflux en KMA, sliep niet en we waren nachten in de weer. Úren. Hij huilde overmatig veel en jengelen bestond niet; het was of ok, of hij krijste. Een kraamtijd, lekker keuvelen en tutten, kraamvisite? Nope. Lekker wandelen? Nee, daar ging hij van gillen.
Hoewel ik ook echt van dingen heb genoten het eerste jaar, kijk ik nu hij 2 is terug op een loodzwaar jaar. Zie ons nog in de auto terug van vakantie, kind alleen maar krijsen, wij over de rooie.
Het begint af te vlakken, maar zodra hij begon te huilen, ook veel later nog toen er niks aan de hand was, schoot ik gelijk in de paniekstand. Terwijl hij gewoon even z’n zin niet kreeg ofzo. Of iets niet lukte.
Als dreumes werd het steeds beter en sinds een half jaar nog veel beter. Ja, hij heeft nu peuter-driftbuien. Maar hij loopt ook zingend door het huis en wordt brabbelend wakker (in plaats van altijd huilend wakker worden, ook als hij gewoon ‘s ochtends wakker werd).
Wat mij hielp was me er niet constant tegen verzetten. Registreren dat die spanning er was, realiseren waar het vandaan kwam en tot de conclusie komen dat het nu anders was en niet meer zoals toen. Verzetten kost/kostte energie, accepteren minder. En het gaat steeds beter.
Ik probeer een balans te vinden tussen meegaan in zijn flow en wat handig is voor ons. Zo is hij de afgelopen weken een paar keer tot een uur of 22/23u wakker geweest. Wakker, spelen, doen. Totdat dan duidelijk was dat hij wilde eten en om 22u nog even 2 boterhammen weg at. Honger dus. Ik kan en ga het niet naar binnen proppen, maar stimuleer in de avond wel meer om nog wat te eten. Als hij echt niet hoeft prima, maar soms vergeet hij het gewoon of wil spelen ipv eten.
Voor ons was het vreemd genoeg geen reden niet voor een tweede te gaan, zelfs al na 10 maanden. Achteraf zou dat wel wat te snel geweest zijn. Na 14 maanden een nieuwe poging en helaas liep dat anders (we verloren F* na 24 weken afgelopen januari). Zij zou nu net geboren zijn en dat zou qua timing goed geweest zijn. Wij allebei hebben veel meer rust nu zoon meer rust heeft.
Succes en liefs
Heb een nieuwe nick maar hebben eerder met elkaar geschreven.
Het klinkt erg herkenbaar. Hier geen borstvoeding want dat lukte niet, maar het eerste jaar was eigenlijk echt niet leuk. Bevalling werd een keizersnee, na 1,5 week een opname ivm complicatie, nog 3 maanden met een open wond gelopen. Ademstop bij 6 weken, opname. Een urineweginfectie bij hem met 12 weken, weer opname.
Kind had reflux en KMA, sliep niet en we waren nachten in de weer. Úren. Hij huilde overmatig veel en jengelen bestond niet; het was of ok, of hij krijste. Een kraamtijd, lekker keuvelen en tutten, kraamvisite? Nope. Lekker wandelen? Nee, daar ging hij van gillen.
Hoewel ik ook echt van dingen heb genoten het eerste jaar, kijk ik nu hij 2 is terug op een loodzwaar jaar. Zie ons nog in de auto terug van vakantie, kind alleen maar krijsen, wij over de rooie.
Het begint af te vlakken, maar zodra hij begon te huilen, ook veel later nog toen er niks aan de hand was, schoot ik gelijk in de paniekstand. Terwijl hij gewoon even z’n zin niet kreeg ofzo. Of iets niet lukte.
Als dreumes werd het steeds beter en sinds een half jaar nog veel beter. Ja, hij heeft nu peuter-driftbuien. Maar hij loopt ook zingend door het huis en wordt brabbelend wakker (in plaats van altijd huilend wakker worden, ook als hij gewoon ‘s ochtends wakker werd).
Wat mij hielp was me er niet constant tegen verzetten. Registreren dat die spanning er was, realiseren waar het vandaan kwam en tot de conclusie komen dat het nu anders was en niet meer zoals toen. Verzetten kost/kostte energie, accepteren minder. En het gaat steeds beter.
Ik probeer een balans te vinden tussen meegaan in zijn flow en wat handig is voor ons. Zo is hij de afgelopen weken een paar keer tot een uur of 22/23u wakker geweest. Wakker, spelen, doen. Totdat dan duidelijk was dat hij wilde eten en om 22u nog even 2 boterhammen weg at. Honger dus. Ik kan en ga het niet naar binnen proppen, maar stimuleer in de avond wel meer om nog wat te eten. Als hij echt niet hoeft prima, maar soms vergeet hij het gewoon of wil spelen ipv eten.
Voor ons was het vreemd genoeg geen reden niet voor een tweede te gaan, zelfs al na 10 maanden. Achteraf zou dat wel wat te snel geweest zijn. Na 14 maanden een nieuwe poging en helaas liep dat anders (we verloren F* na 24 weken afgelopen januari). Zij zou nu net geboren zijn en dat zou qua timing goed geweest zijn. Wij allebei hebben veel meer rust nu zoon meer rust heeft.
Succes en liefs
donderdag 31 mei 2018 om 09:27
donderdag 31 mei 2018 om 09:28
Geef jezelf de tijd om dit een plaats te geven. Het is niet niks en meer dan logisch dat je deze gevoelens hebt.
Misschien helpt het om ook op te schrijven wat alle mooie momenten waren.
Ik herken het namelijk helemaal dat deze ondergesneeuwd raken, maar door juist aan die kleine dingen te denken maak je de mooie momenten sterker.
En voor nu: neem elke dag minstens een kwartier om volledig te genieten van die kleine dreumes.
En bedenk dat je het goed gedaan hebt dat jaar!!
donderdag 31 mei 2018 om 09:28
Borstvoeding lukte bij mij niet en dus kreeg mijn kind poedermelk.
En wat was dat eerste baby jaar na de ziekenhuisperiode vanwege vroeggeboorte makkelijk en relaxed.
Zo te lezen heb jij een jaar vol drama en ellende gehad. Wat voor best een groot deel te wijten is an de borstvoeding.
De gezondheidsvoordelen daarvan wegen echt niet op tegen deze ellende.
Echt niet. Hopelijk kan je meer genieten nu de melkvoeding periode achter de rug is.
En wat was dat eerste baby jaar na de ziekenhuisperiode vanwege vroeggeboorte makkelijk en relaxed.
Zo te lezen heb jij een jaar vol drama en ellende gehad. Wat voor best een groot deel te wijten is an de borstvoeding.
De gezondheidsvoordelen daarvan wegen echt niet op tegen deze ellende.
Echt niet. Hopelijk kan je meer genieten nu de melkvoeding periode achter de rug is.
donderdag 31 mei 2018 om 09:31
Heel herkenbaar, hier ook een kindje dat hele nachten en dagenlang aan de borst wilde. Achteraf gezien had hij altijd pijn door zijn allergieën. Je kunt er vanuit gaan dat er echt nog wel nachten komen dat jullie zoontje de halve nacht zal spoken. Als hij tandjes krijgt of een keertje ziek is, maar het ergste heb je echt gehad nu. 1 jaar voelde hier echt als een enorme opluchting, en van 1 naar 2 vond ik het echt beetje bij beetje weer beter worden. En toen hij 2 was voelde ik mij weer volledig de oude. De zorgen van de baby tijd had ik volledig achter mij gelaten. En een peuter is ook echt niet altijd makkelijk, maar het voelt zó anders. Ik vind een baby vooral benauwend voelen.
Nu heb ik er nog één van 5 maanden, en ik vind het echt een stuk makkelijker. Ik weet nu dat alles van voorbij gaande aard is. Maar ik kan ergens niet wachten tot zij ook wat groter is.
Nu heb ik er nog één van 5 maanden, en ik vind het echt een stuk makkelijker. Ik weet nu dat alles van voorbij gaande aard is. Maar ik kan ergens niet wachten tot zij ook wat groter is.
anoniem_370133 wijzigde dit bericht op 31-05-2018 09:32
0.17% gewijzigd
donderdag 31 mei 2018 om 09:32
Oh jee, wat durf jij hier nou te typen Sugarmiss. Hier kan burgeroorlog om uitbreken vanmorgen.
De Wet van Wuiles: hoe langer de OP, hoe kleiner de kans op een duurzame relatie.
donderdag 31 mei 2018 om 09:33
Hey zot,
Ja ik weet wie je bent door je verhaal ik wist helemaal niet dat jij het ook zo zwaar had gehad met je eerste. Fijn dat het wel heel goed gaat nu! Hoe is het met het traject? Gaan jullie binnenkort weer verder?
Dat wandelen met de wagen is hier ook zoooo herkenbaar. Hij pikte dat echt niet, soms gingen we het weer proberen en dan liep na 10 minuten de een met de wagen en de ander met de baby op de arm
Op kdv zeiden ze: jouw kind genoot gewoon niet van het babyzijn. Hij vond het helemaal niks dat hij niet zelf kon bepalen waar hij heen wilde en niet kon duidelijk maken wat er was. Hij is gewoon veel gelukkiger nu hij wat meer controle over zijn omgeving heeft en wat hij daarin kan doen. En dat denk ik idd ook echt want met elke nieuwe milestone wordt hij vrolijker en makkelijker. Dat 'zo jammer dat hij is gaan kruipen want nu moet ik er de hele dag achteraan' herken ik dus ook echt niet bij mij is het: goddank hij kruipt, nu kan ik ineens een boterham smeren zonder dat hij ligt te krijsen in de box omdat hij alleen maar op de arm wil
En dat altijd huilend wakker worden is ook zo herkenbaar voor me. Dat doet hij nu nog steeds, alleen heeeel af en toe niet tegenwoordig.
Hij kan nu ook super goed zelf spelen en is dan zo een half uur of wel een uur zoet, echt, ander kind gewoon. Maar net als jij schiet ik idd direct in de paniekstand als er even iets is. Misschien moet ik dat idd maar gewoon toestaan aan mezelf. Maar ik heb ook zo'n: snel, lux, genieten nu, voor je het weet is hij een peuterpuber en is het vast weer heel moeilijk-gevoel
Ja ik weet wie je bent door je verhaal
ik wist helemaal niet dat jij het ook zo zwaar had gehad met je eerste. Fijn dat het wel heel goed gaat nu! Hoe is het met het traject? Gaan jullie binnenkort weer verder? Dat wandelen met de wagen is hier ook zoooo herkenbaar. Hij pikte dat echt niet, soms gingen we het weer proberen en dan liep na 10 minuten de een met de wagen en de ander met de baby op de arm
Op kdv zeiden ze: jouw kind genoot gewoon niet van het babyzijn. Hij vond het helemaal niks dat hij niet zelf kon bepalen waar hij heen wilde en niet kon duidelijk maken wat er was. Hij is gewoon veel gelukkiger nu hij wat meer controle over zijn omgeving heeft en wat hij daarin kan doen. En dat denk ik idd ook echt want met elke nieuwe milestone wordt hij vrolijker en makkelijker. Dat 'zo jammer dat hij is gaan kruipen want nu moet ik er de hele dag achteraan' herken ik dus ook echt niet
bij mij is het: goddank hij kruipt, nu kan ik ineens een boterham smeren zonder dat hij ligt te krijsen in de box omdat hij alleen maar op de arm wil En dat altijd huilend wakker worden is ook zo herkenbaar voor me. Dat doet hij nu nog steeds, alleen heeeel af en toe niet tegenwoordig.
Hij kan nu ook super goed zelf spelen en is dan zo een half uur of wel een uur zoet, echt, ander kind gewoon. Maar net als jij schiet ik idd direct in de paniekstand als er even iets is. Misschien moet ik dat idd maar gewoon toestaan aan mezelf. Maar ik heb ook zo'n: snel, lux, genieten nu, voor je het weet is hij een peuterpuber en is het vast weer heel moeilijk-gevoel
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
donderdag 31 mei 2018 om 09:35
Tja maar VOEDING weegt wel op tegen GEEN VOEDING hè. Zoals je kunt lezen heb ik een keer met 5.5 maand tot 24 uur weten te rekken dus toen moest hij echt wel honger hebben en nog vertikte hij het die fles te accepteren. Zijn koppigheid was gewoon groter dan die van mij. Ik dacht uiteindelijk: liever dan maar borstvoeding dan helemaal geen voeding. Maar hoe vaak ik niet heb geprobeerd te stoppen. Alleen hij hield het gewoon echt heel lang vol. Langer dan ik.sugarmiss schreef: ↑31-05-2018 09:28Borstvoeding lukte bij mij niet en dus kreeg mijn kind poedermelk.
En wat was dat eerste baby jaar na de ziekenhuisperiode vanwege vroeggeboorte makkelijk en relaxed.
Zo te lezen heb jij een jaar vol drama en ellende gehad. Wat voor best een groot deel te wijten is an de borstvoeding.
De gezondheidsvoordelen daarvan wegen echt niet op tegen deze ellende.
Echt niet. Hopelijk kan je meer genieten nu de melkvoeding periode achter de rug is.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
donderdag 31 mei 2018 om 09:35
Anyway... Lux: het wordt beter lieve schat. Echt waar.
Toen mijn oudste een baby was vonden mijn man en ik het ook vreselijk en zwaar. En bij tijd en wijlen heb ik gedacht: ‘Was ik er maar nooit aan begonnen.’ Maar dat komt omdat je zorgt en zorgt en zorgt en in de tijd dat je niet zorgt, máák je je zorgen.
Maar dat gaat over schat. En die herinneringen gaan ook naar de achtergrond verdwijnen. En wat je overhoudt is een gezellige dreumes/peuter met wie het leuker en leuker wordt.
Geloof me. I’ve been there.
Toen mijn oudste een baby was vonden mijn man en ik het ook vreselijk en zwaar. En bij tijd en wijlen heb ik gedacht: ‘Was ik er maar nooit aan begonnen.’ Maar dat komt omdat je zorgt en zorgt en zorgt en in de tijd dat je niet zorgt, máák je je zorgen.
Maar dat gaat over schat. En die herinneringen gaan ook naar de achtergrond verdwijnen. En wat je overhoudt is een gezellige dreumes/peuter met wie het leuker en leuker wordt.
Geloof me. I’ve been there.
De Wet van Wuiles: hoe langer de OP, hoe kleiner de kans op een duurzame relatie.
donderdag 31 mei 2018 om 09:36
Wat een pittige tijd heb je achter de rug! Het is enorm herkenbaar! Bij mijn eerste was ik vooral vooral heel somber en in de war en daarna kwam er een tweeling..
Ik denk dat het wel echt belangrijk is om dit een plek te geven. Je vindt trauma een groot woord maar feitelijk is het dat wel. En de één heeft daar misschien wat therapie voor nodig en voor de ander werkt iets anders. In mijn geval hebben alle ervaringen uiteindelijk veel later tot een burn out geleid en ik ben zelf heel blij dat dingen nu wat meer een plek hebben gekregen met hulp van therapie zodat ik er nu milder op kan terugkijken.
Sterkte!
Ik denk dat het wel echt belangrijk is om dit een plek te geven. Je vindt trauma een groot woord maar feitelijk is het dat wel. En de één heeft daar misschien wat therapie voor nodig en voor de ander werkt iets anders. In mijn geval hebben alle ervaringen uiteindelijk veel later tot een burn out geleid en ik ben zelf heel blij dat dingen nu wat meer een plek hebben gekregen met hulp van therapie zodat ik er nu milder op kan terugkijken.
Sterkte!
donderdag 31 mei 2018 om 09:37
Nou ik had míjn baby in ieder geval wel onderschat ja. Maar zoals het bij ons ging hoeft het niet te zijn natuurlijk. Ik zie het bij hordes ouders makkelijker gaan dan wat ik hierboven beschreef. En verder vind ik het ouderschap niet tegenvallen hoor, overigens.watdachtjehiervan schreef: ↑31-05-2018 09:27Ik denk dat veel ouders het hebben van een kind onderschatten en romantiseren. De verwachtingen zijn vaak niet reeël. Als de baby er dan is en het blijkt pittig te zijn is dat een tegenvaller. Daarbij is het ook nog is een taboe om het uit te spreken als het ouderschap tegen valt.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
donderdag 31 mei 2018 om 09:37
Hier een hele zware 1,5 jaar gehad. Ik heb een pnd gehad en dat icm een baby die vanaf 4 tot 15 maanden niet doorsliep was slopend. Ik kon ook echt niet genieten van de leuke dingen en vind dat wel jammer. Maar ik weet ook dat ik gewoon echt geen baby-moeder ben. Mijn man zit altijd flesjes te geven op kraamvisite, ik werp er een blik op en dat was het. Ik ga ze pas vanaf een jaar of 2 leuk vinden, ook die van anderen 
en ik heb dus thuis ook gemerkt dat ik het steeds makkelijker en leuker ging vinden toen dochter ouder werd. Ik vind het heerlijk nu! Geniet van elk moment en vind het gezellig om met haar te kletsen en leuke dingen te doen. En gaandeweg ben ik dus ook relaxter geworden, omdat ik zag dat dochter zich prima redde en het leuk had. Dat is eigenlijk vooral vanzelf gegaan. Dus ik denk dat dat bij jou ook echt wel gaat komen! Je ziet steeds weer dingen die je kind zelf kan en dat dat bijna allemaal gewoon prima gaat en dan laat je steeds meer dingetjes los en ga je er relaxter mee om.
En wat betreft die 2e, die is hier ook nooit gekomen. Ik vond die eerste periode zo erg, dat ik dat nooit meer wil meemaken. Dus wij zijn lekker met 3en en ik vind het heerlijk! Alle aandacht voor dochter, redelijke rust nog en toch het genot van een kind. Prima dus
en ik heb dus thuis ook gemerkt dat ik het steeds makkelijker en leuker ging vinden toen dochter ouder werd. Ik vind het heerlijk nu! Geniet van elk moment en vind het gezellig om met haar te kletsen en leuke dingen te doen. En gaandeweg ben ik dus ook relaxter geworden, omdat ik zag dat dochter zich prima redde en het leuk had. Dat is eigenlijk vooral vanzelf gegaan. Dus ik denk dat dat bij jou ook echt wel gaat komen! Je ziet steeds weer dingen die je kind zelf kan en dat dat bijna allemaal gewoon prima gaat en dan laat je steeds meer dingetjes los en ga je er relaxter mee om. En wat betreft die 2e, die is hier ook nooit gekomen. Ik vond die eerste periode zo erg, dat ik dat nooit meer wil meemaken. Dus wij zijn lekker met 3en en ik vind het heerlijk! Alle aandacht voor dochter, redelijke rust nog en toch het genot van een kind. Prima dus
donderdag 31 mei 2018 om 09:39
Je zegt dat getraumatiseerd een te groot woord is, maar ik denk dat je met dat woord juist precies omschrijft wat er aan de hand is. En dat lijkt me helemaal niet gek...
Je bagatelliseert het ook, 'voor iedereen is dat eerste jaar pittig', 'ach, hij doet het nu heel goed', 'er zijn natuurlijk mensen die het nog veel pittiger hebben'. Probeer je eigen gevoel in ieder geval serieus te nemen en het niet zomaar af te doen als iets dat er niet zou mogen zijn (omdat het nu toch goed gaat).
Mijn kind at (en eet) als een bootwerker en sliep vanaf de kraamweek grotendeels door 's nachts maar ik herken het "dit blijft vast voor aaaaltiiijjjd zo" gevoel heel erg. Ze is nu twee en ik merk dat ik dat gevoel na anderhalf jaar steeds meer los kon laten. Je gaat steeds meer ervaren dat gedoe in fases komt en ook weer weg gaat (om plaats te maken voor ander gedoe
.
Ik zou zeggen: ga eens met iemand praten TO, want ik denk dat je inderdaad wat trauma hebt opgelopen (naast wat slaapgebrek met eens mens kan doen... wakker houden is niet voor niks een martelmethode).
Je bagatelliseert het ook, 'voor iedereen is dat eerste jaar pittig', 'ach, hij doet het nu heel goed', 'er zijn natuurlijk mensen die het nog veel pittiger hebben'. Probeer je eigen gevoel in ieder geval serieus te nemen en het niet zomaar af te doen als iets dat er niet zou mogen zijn (omdat het nu toch goed gaat).
Mijn kind at (en eet) als een bootwerker en sliep vanaf de kraamweek grotendeels door 's nachts maar ik herken het "dit blijft vast voor aaaaltiiijjjd zo" gevoel heel erg. Ze is nu twee en ik merk dat ik dat gevoel na anderhalf jaar steeds meer los kon laten. Je gaat steeds meer ervaren dat gedoe in fases komt en ook weer weg gaat (om plaats te maken voor ander gedoe
.Ik zou zeggen: ga eens met iemand praten TO, want ik denk dat je inderdaad wat trauma hebt opgelopen (naast wat slaapgebrek met eens mens kan doen... wakker houden is niet voor niks een martelmethode).
donderdag 31 mei 2018 om 09:40
Ach Lux, eerst even
Niemand heeft zo'n scenario voor ogen bij de kinderwens, dus dat valt dan even flink tegen. Op een of andere manier lijken alle kinderen in de omgeving wél makkelijk, of in elk geval een stuk makkelijker dan die van jou.
Wij hebben gelukkig nooit problemen gehad met niet willen eten of drinken of het verblijf op het kdv maar we hadden wel een baby die tot bijna aan zijn tweede verjaardag slecht sliep. Rechtop schieten en bij elk geluidje een hartslag van 150 hebben herken ik zeker. 's Avonds op de bank niet meer kunnen relaxen en bij elk vermeend geluidje de tv op mute om te luisteren of baby weer wakker was. Uren heb ik tegen hem aan gelegen, vastgehouden en later naast zijn bedje gezeten. Uiteindelijk toch 'gewoon' met slaaptraining zelfstandig in- en doorslapen kunnen aanleren, maar pas toen hij goed kon praten en we onze verwachtingen aan hem duidelijk konden maken. Eerder durfde ik niet. Man vond dat we een probleem in stand hielden en dat hebben we misschien ook wel gedaan, want toen we eenmaal die grenzen stelden was het zo gepiept.
De tweede was toen inmiddels al geboren. Zij is heel relaxed en slaapt volgens het boekje. Nou ja, bijna dan. Het CB vindt dat ze nu (7 mnd) zonder nachtvoedingen zou moeten kunnen maar dat ga ik niet forceren. Inmiddels drinkt ze fv en we bouwen het volume wel af en dat gaat nu goed. Verschil met de oudste is dat ze wel zelf in slaap valt en 's nachts (uitzonderingen daargelaten met tandjes enzo) ook na de voeding meteen weer vertrekt. We reageren bij haar niet bij elk huiltje, zijn relaxter dan bij de eerste. Maar denk dat zij ook een ander kind is.
Pas nu ik zie dat het met haar anders gaat en we het dus ook 'wel goed' kunnen, merk ik dat ik de periode en de bijkomende gevoelens rondom de oudste wat meer los kan laten. Terwijl dat feitelijk nergens op slaat, want bij de oudste hebben we ook (of juist) ons best gedaan en met de jongste hebben we ook vooral veel geluk.
De situatie met de oudste heeft wel een stempel gedrukt op de eerste tijd. Altijd moe, rommelig huis en minder qualitytime dan gehoopt (want ja, eerst maar eens bijslapen), weinig 1 op 1 tijd met partner (want oppassen of logeren kon maar bij heel beperkt aantal mensen) etc.
Het IS zwaar en het IS niet altijd leuk, maar ik ben blij dat ik ze heb en geniet ook volop. Maar ik zal blij zijn met de dag dat ik de schuldgevoelens en het gevoel van falen écht achter me kan laten.
Niemand heeft zo'n scenario voor ogen bij de kinderwens, dus dat valt dan even flink tegen. Op een of andere manier lijken alle kinderen in de omgeving wél makkelijk, of in elk geval een stuk makkelijker dan die van jou.
Wij hebben gelukkig nooit problemen gehad met niet willen eten of drinken of het verblijf op het kdv maar we hadden wel een baby die tot bijna aan zijn tweede verjaardag slecht sliep. Rechtop schieten en bij elk geluidje een hartslag van 150 hebben herken ik zeker. 's Avonds op de bank niet meer kunnen relaxen en bij elk vermeend geluidje de tv op mute om te luisteren of baby weer wakker was. Uren heb ik tegen hem aan gelegen, vastgehouden en later naast zijn bedje gezeten. Uiteindelijk toch 'gewoon' met slaaptraining zelfstandig in- en doorslapen kunnen aanleren, maar pas toen hij goed kon praten en we onze verwachtingen aan hem duidelijk konden maken. Eerder durfde ik niet. Man vond dat we een probleem in stand hielden en dat hebben we misschien ook wel gedaan, want toen we eenmaal die grenzen stelden was het zo gepiept.
De tweede was toen inmiddels al geboren. Zij is heel relaxed en slaapt volgens het boekje. Nou ja, bijna dan. Het CB vindt dat ze nu (7 mnd) zonder nachtvoedingen zou moeten kunnen maar dat ga ik niet forceren. Inmiddels drinkt ze fv en we bouwen het volume wel af en dat gaat nu goed. Verschil met de oudste is dat ze wel zelf in slaap valt en 's nachts (uitzonderingen daargelaten met tandjes enzo) ook na de voeding meteen weer vertrekt. We reageren bij haar niet bij elk huiltje, zijn relaxter dan bij de eerste. Maar denk dat zij ook een ander kind is.
Pas nu ik zie dat het met haar anders gaat en we het dus ook 'wel goed' kunnen, merk ik dat ik de periode en de bijkomende gevoelens rondom de oudste wat meer los kan laten. Terwijl dat feitelijk nergens op slaat, want bij de oudste hebben we ook (of juist) ons best gedaan en met de jongste hebben we ook vooral veel geluk.
De situatie met de oudste heeft wel een stempel gedrukt op de eerste tijd. Altijd moe, rommelig huis en minder qualitytime dan gehoopt (want ja, eerst maar eens bijslapen), weinig 1 op 1 tijd met partner (want oppassen of logeren kon maar bij heel beperkt aantal mensen) etc.
Het IS zwaar en het IS niet altijd leuk, maar ik ben blij dat ik ze heb en geniet ook volop. Maar ik zal blij zijn met de dag dat ik de schuldgevoelens en het gevoel van falen écht achter me kan laten.
donderdag 31 mei 2018 om 09:45
Lieve Luc,
ik schrik er een beetje van dat je de term traumatisch overdreven noemt. Want dit moet wel traumatisch voor je zijn geweest. En nog zijn eigenlijk. De schrik als hij slecht eet of niet blij van het kdv komt en dat (nog) niet kunnen relativeren maakt duidelijk dat het je heel hoog zit, en dat snap ik heel goed.
Zelf was mijn zwangerschap en het begin na de geboorte van mijn zoon op een hele andere manier dramatisch en traumatisch. Ik weigerde dat laatste woord trouwens ook een tijd te gebruiken. Uiteindelijk heb er toch een aantal gesprekken met een professional aan gewaagd en man, man, wat een rust en ruimte heeft dat gegeven!
Ik zou dat als ik jou was echt een kans geven. In het ergste geval ben je drie uur van je leven kwijt en heb je er niks aan gehad, in het mooiste geval kun je wat meer de vrouw en moeder zijn die je weer wilt zijn. In ieder geval:
ik schrik er een beetje van dat je de term traumatisch overdreven noemt. Want dit moet wel traumatisch voor je zijn geweest. En nog zijn eigenlijk. De schrik als hij slecht eet of niet blij van het kdv komt en dat (nog) niet kunnen relativeren maakt duidelijk dat het je heel hoog zit, en dat snap ik heel goed.
Zelf was mijn zwangerschap en het begin na de geboorte van mijn zoon op een hele andere manier dramatisch en traumatisch. Ik weigerde dat laatste woord trouwens ook een tijd te gebruiken. Uiteindelijk heb er toch een aantal gesprekken met een professional aan gewaagd en man, man, wat een rust en ruimte heeft dat gegeven!
Ik zou dat als ik jou was echt een kans geven. In het ergste geval ben je drie uur van je leven kwijt en heb je er niks aan gehad, in het mooiste geval kun je wat meer de vrouw en moeder zijn die je weer wilt zijn. In ieder geval:
donderdag 31 mei 2018 om 09:46
Tuurlijk zijn er ook heel veel moeders die het anders hebben ervaren. Maar ik weet ook vrij zeker dat er heel veel moeders zijn die het eerste jaar eigenlijk best wel traumatisch hebben gevonden. Ik ken er in mijn omgeving iig genoeg en ikzelf heb bij mijn oudste ook een traumatisch gevoel van de eerste twee jaar, waardoor ik de beslissing voor een 2e moeilijk nemen kon. Ik was dan ook best wel weer bang bij de 2e en had me al schrap gezet. Gelukkig liep dit een stuk soepeler. Maar nog steeds heel veel jaren later kan ik nog steeds niet met blijheid terugdenken aan die jaren. Heeft er gewoon ingehakt. Het blijven tropenjaren, hoe dan ook!lux- schreef: ↑31-05-2018 09:16Ja The Let Down kan ik ook nog niet afkijken haha.
Ik weet ook wel dat heel veel moeders zo’n soort eerste jaar hebben hoor, of het om andere redenen heel zwaar hebben gehad. Ik was er ook meestal vrij nuchter onder. Maar juist daarom baal ik ervan dat me dat net nu het goed gaat dan niet lukt. Maar misschien moet ik het mezelf ook gewoon maar even gunnen ofzo.
donderdag 31 mei 2018 om 09:46
Heel herkenbaar hoor, wat ze op het KDV zeiden over je zoon. Hier speelde dat ook mee denk ik. Hij wilde zoveel en kond niks. Kan me nog herinneren dat zij met 4 maanden zeiden dat ze driftbuien zagen zoals bij peuters. Baby-zijn was niks voor hem. Nu hij kan lopen, fietsen en zelf dingen doen vindt hij het leven veel leuker.lux- schreef: ↑31-05-2018 09:33Hey zot,
Ja ik weet wie je bent door je verhaal
Dat wandelen met de wagen is hier ook zoooo herkenbaar. Hij pikte dat echt niet, soms gingen we het weer proberen en dan liep na 10 minuten de een met de wagen en de ander met de baby op de arm
Op kdv zeiden ze: jouw kind genoot gewoon niet van het babyzijn. Hij vond het helemaal niks dat hij niet zelf kon bepalen waar hij heen wilde en niet kon duidelijk maken wat er was. Hij is gewoon veel gelukkiger nu hij wat meer controle over zijn omgeving heeft en wat hij daarin kan doen. En dat denk ik idd ook echt want met elke nieuwe milestone wordt hij vrolijker en makkelijker. Dat 'zo jammer dat hij is gaan kruipen want nu moet ik er de hele dag achteraan' herken ik dus ook echt niet
En dat altijd huilend wakker worden is ook zo herkenbaar voor me. Dat doet hij nu nog steeds, alleen heeeel af en toe niet tegenwoordig.
Hij kan nu ook super goed zelf spelen en is dan zo een half uur of wel een uur zoet, echt, ander kind gewoon. Maar net als jij schiet ik idd direct in de paniekstand als er even iets is. Misschien moet ik dat idd maar gewoon toestaan aan mezelf. Maar ik heb ook zo'n: snel, lux, genieten nu, voor je het weet is hij een peuterpuber en is het vast weer heel moeilijk-gevoel
Wandelen werd meestal in de draagdoek hier. In de wagen lukte niet, pas toen hij in het zitje kon.
Slapen op KDV? Op de groep zelf, in een hangmat. Zo lang hij er maar bij kon zijn. Vooral niks willen missen.
Zó herkenbaar, dag krijsen als je een boterham smeert. Zo blij dat dat over is. Hij komt naast me op het aanrecht zitten dan en is in zijn element.
Probeer niet te hard te zijn voor jezelf. Je mag best stil staan bij dat het moeilijk was. Verplicht genieten werkt toch niet. En vooralsnog vind ik het alleen maar leuker worden, dus dat genieten komt echt wel
Ps. Traject loopt, tweede helft juni een nieuwe poging.
donderdag 31 mei 2018 om 09:50
Misschien druk ik het ook niet helemaal goed uit. Het is meer dat ik denk dat de verwachtingen van wat het is om een kind te hebben vaak veel te rooskleurig is. Wat jij schrijft is inderdaad niet normaal maar wel wat erbij kan horen.
En jij zegt dat het bij een ander allemaal makkelijk gaat maar is dat wel zo? Soms wel natuurlijk maar vaak ook niet. Alleen wordt daar niet altijd over gesproken.
