Het eerste jaar

Ik open dit topic eigenlijk om een beetje van me af te schrijven. Iedereen hier weet wel hoe graag ik een kind wilde en half viva heeft met me mee staan juichen toen ik eindelijk een positieve test had. De zwangerschap was pittig, maar de bevalling ging goed en ik had het gevoel dat ik 'eindelijk' daar was waar ik wilde zijn. En wat was ik blij met hem, maar ook onzeker en MOE, zoals alle jonge moeders. En hoewel ik me geloof ik best aardig staande hield, was het pittig. Na zijn geboorte had hij lage suikers, moest worden bijgevoed in de kraamweek, borstvoeding kwam niet op gang en deed heel veel pijn. Uiteindelijk lukte het toch, maar toen begonnen de krampjes en de reflux en de huisartsenbezoekjes waarbij ze zeiden 'een beetje spugen is normaal hè'. Ja een beetje spugen wel, maar dat het lijkt of je je kind met kleren en al onder de douche hebt gezet na elke voeding ook? Hij dronk dag en nacht, het ging maar door, spugen, drinken, spugen, drinken, een cirkel die ik ook met behulp van CB, huisarts en lactatiekundige niet echt doorbroken kreeg. Achteraf had ik gewoon een verwijzing naar de kinderarts moeten vragen, maar om de een of andere reden was ik niet zo bijdehand op dat moment. Ik sliep op een dubbelgevouwen handdoek met hem in mijn armen omdat hij anders niet kon slapen, om al het gespuug en mijn overproductie (van dat vele drinken) op te vangen, anders lagen we in een doorweekt bed. Toen we met 4 maanden vaste voeding introduceerden ging het eindelijk beter met spugen en krampjes, maar besloot hij dat hij genoeg had van de fles. De spaarzame momentjes voor mezelf waarbij zijn vader/de oppas een flesje melk kon geven verdwenen, hij vertikte het. Met 6 maanden moest hij naar het kdv en vertikte hij het nog steeds. Dieptepunt was dat ik hem 24u niet gevoed heb en hij nog steeds de fles weigerde. Dus gaf ik weer toe, want hij had overleefd op een paar slokken water en wat banaan en broccoli. We besloten hem pap te geven met een lepeltje, dat lukte wel. Ik had geoefend met hem om in zijn eigen bedje te slapen en thuis ging dat redelijk, maar op kdv was het een drama. Elke dag haalde ik een oververmoeid kind met rode ogen en een betraand gezichtje op dat maar 1 ding wilde; aan de borst. En dus voedde ik 's nachts door, ook al moest ik elke dag vroeg op en maakte ik lange dagen. Elke 45-90 minuten aan de borst om te compenseren voor wat hij overdag had gemist. Daarna begon ook nog het borstweigeren. Niet alleen flessen weigerde hij, borst hoefde hij nu met vlagen ook niet meer. Hij werd ziek, longontsteking en ik kreeg hem niet gevoed, hij moest bijna naar het ziekenhuis maar heb hem door meerdere ziekten heen gesleept met ieder half uur spuitjes melk in zijn mondje spuiten. 'Milkshakes' maken van melk en banaan of peer en hem het zo voeren van een lepeltje zodat hij het wel at. En dan maar weer kolven, want een spuitje kv spuugde hij uit.

We zaten bijna wekelijks om tafel met kdv om hem in een bedje te krijgen, aan het eten te krijgen. Met 7 maanden stopte ik met kolven want ik kon gewoon niet meer. Goddank at hij ook pap van kv en kon hij al vrij snel over op mee-eten met de lunch. Vanuit mijn omgeving kreeg ik weinig steun. Ik moest 'gewoon' stoppen met de borstvoeding, 'gewoon' slaaptraining doen, 'gewoon' hem in zijn eigen kamertje leggen, dan zou het zich allemaal wel oplossen. Maar ik durfde niet. Dit ritme, hoe zwaar het ook voor mij was, gaf een soort van rust in de dag, het ging zo net. Bovendien, mijn zoontje jengelt niet, hij gaat van vrolijk naar hysterisch krijsen in 3 seconden. En hij had het zo zwaar op het kdv dat ik hem niet ook nog de nachten wilde afnemen, waar ik voor mijn gevoel compenseerde dat hij overdag daarheen moest waar hij ongelukkig was.

Met een maand of 9 ging het eindelijk beter op kdv en toen dat een tijdje goed ging hebben we hem op zijn eigen kamertje gelegd. Met 10 maanden de nachtvoedingen afgebouwd. Sinds 11.5 maand slaapt hij min of meer door en krijgt hij nog 2 borstvoedingen per dag. Hij is enorm opgebloeid en gaat met plezier naar het kdv inmiddels, we hebben het super leuk op mijn parttimedag en in het weekend, ik wil niet meer van de cluster-ellende liever op mijn werk zijn dan thuis, ik geniet enorm van alle dingen die hij leert en het spelen met hem, ik verheug me erop om hem te halen uit kdv want dan zit hij gewoon lekker te spelen en lacht hij als ik binnenkom, ipv dat hij keihard begint te huilen en me niet meer wil loslaten zodra hij me ziet. Hij is vrolijk, open naar anderen als hij ze kent en niet meer zo op mij gericht.

Dus alles gaat nu goed. Maar ik merk dat ik de laatste weken heel veel bezig ben met het afgelopen jaar en wat voor knauw het me eigenlijk heeft gegeven. Nog steeds zit ik 's nachts zo'n beetje ieder uur door een adrenalinestoot rechtop, ook al komt mijn zoontje allang niet meer. Mijn man heb ik wekenlang in paniek wakker gemaakt dat ik 'de baby kwijt was', toen hij net begon door te slapen. Ik moet echt niet denken aan een tweede, ik wil dit nooit meer meemaken. Als ik terugdenk aan de babytijd denk ik vooral: goddank, het is voorbij. Het is eindelijk voorbij. Als ik terugdenk aan borstvoeding denk ik aan bloedende tepels en huilend voeden en als ik denk aan een vredig slapende baby dan denk ik alleen maar aan het zenuwachtige afwachten tot hij weer wakker zou worden. Elke 30, 45 minuten. Misschien 1.5 uur als ik geluk had. Ik denk aan hoe ongelukkig hij was op kdv en hoe schuldig ik me voelde.

Ja het is allemaal goedgekomen, maar opeens realiseer ik me dat ik gewoon best veel verdriet heb om de babytijd en hoe het is gegaan. Ik heb ook echt wel van hem genoten en mooie momenten gekend met hem, maar ze staan zo niet op de voorgrond voor me, en eigenlijk vind ik dat heel jammer. Ik merk dat ik gewoon nog steeds in staat van paraatheid verkeer en dat maar moeilijk van me af kan schudden. Slechte dag op het kdv? Ohjee, paniek, ipv: hij zal wel mopperig zijn van het warme weer. Keertje 's avonds wakker? Oh god daar gaan we weer. Dagje geen trek bij het avondeten? Ik krijg de neiging om hem extra yoghurt en nog een rijstwafel te geven omdat ik zo bang ben dat hij 's nachts wakker gaat worden van de honger. Ik durf die laatste 2 borstvoedingen niet af te bouwen omdat hij slecht drinkt en ik bang ben dat ik dan weer een probleem voor mezelf creër. Mijn man vindt het onzin, als ik dienst heb drinkt hij meer water en gaat het prima, ik moet gewoon even over die drempel heen. Maar die drempel is meer een soort hoge muur na afgelopen jaar.

Ik weet gewoon even niet hoe ik nu mijn moeilijke baby een relaxte dreumes is geworden, zelf weer een relaxte moeder moet worden. Daarom dit topic. Even van me afschrijven, misschien herkenning vinden. Hoe dat bij andere moeders is gegaan na zo'n moeilijk jaar. Voor ik nu in patronen blijf hangen die eigenlijk niet meer nodig/nuttig zijn en misschien wel problemen creëer daarmee, zoals mijn zoontje proberen goed vol te stoppen bij het avondeten omdat ik bang ben dat hij 's nachts wakker wordt anders. Ik wil hem juist leren naar zijn honger- en verzadigingsgevoel te luisteren, maar merk dat ik dat met zoveel episodes van voeding weigeren en alle zorgen daarom en zijn slechte slapen gewoon heel moeilijk vind nu, ook al weet ik dat hij nu veel steviger is en het veel beter aan kan. Ik voel me echt een beetje ... getraumatiseerd (beetje dramatisch woord maar for lack of a better one ). En ik hoop dat erover schrijven me misschien helpt het een beetje los te laten. Zodat ik me gewoon kan focussen op hoe geweldig het nu is, ipv steeds bang te zijn dat het weer wegglipt.

Evada35 schreef: ↑

31-05-2018 11:26

Mijn eerste was een echte driftkikker die nooit wilde slapen.
Bij de tweede hadden we veel stress door veel ziekenhuisbezoekjes.
En alsnog willen we graag een derde .
Tropenjaren zijn maar kort!

Dat is waar. Ik was er zo druk mee dat het jaar is omgevlogen

Thanks iedereen, voor alle reacties. Fijn dat het herkenbaar is. Het moet er idd gewoon even uit denk ik. Ik zal eens contact opnemen met mijn vroegere psycholoog en een gesprekje inplannen, kan nooit kwaad. Maar dit helpt ook al, het gewoon even opschrijven en aan mezelf toegeven dat ik gewoon nog steeds net zo gestrest ben als toen ook al is zoon dat niet meer.

Het geeft me denk ik ook gewoon een soort gevoel van controle ofzo, en dat is moeilijk om los te laten. Terwijl de realiteit natuurlijk is dat ik er nooit echt grip op heb gehad, da's juist het lastige aan die baby's

Oh ik denk ook zeker dat gebrek aan ervaring en onzekerheid het niet makkelijker hebben gemaakt hoor. En idd die transformatie naar moeder, naar 24/7 verantwoordelijkheid, die vond ik heftig.

Denk ook dat dat bij een 2de minder speelt en dat dat het makkelijker maakt. Zeker!

Maar het gaat me nu eigenlijk niet zozeer om de toekomst maar meer om het nu. Dat ik graag wil ontspannen/verder wil nu het allemaal voorbij is, maar dat ff niet lukt.

Xanthan schreef: ↑

31-05-2018 11:41

Heel herkenbaar hoor Lux! Wij hadden ook een rampjaar dat eerste jaar.

Maar nu, na ruim 2 jaar, lijk het ver weg. Ik weet het natuurlijk nog wel maar voel het niet meer zo. Ik wil nu dus toch een tweede

Ik hoop toch dat een hoop van de ellende en emotionele tsunami ook toe te schrijven is aan de overgang van happy kindloos naar gezin, en aan het gebrek aan ervaring. Ik hoop bij een tweede veel relaxter en minder perfectionistisch te zijn.

Ik merk nu al dat ik veel relaxter wordt bij onze inmiddels peuter. Als hij nu niet slaapt op het kdv en overstuur thuiskomt denk ik “ach, hoort erbij, vroeg naar bed”. Terwijl ik in het begin ook elke week actieplannen zat te maken met het kdv en dacht “wat doe ik mijn kind aan”.

Oh maar als zoon nu eens niet slaapt op kdv denk ik ook ‘ach’. Maar toen sliep hij er nooit en viel van ellende met zijn gezicht in zijn bord of midden op de grond in slaap en elke dag kwam hij doodongelukkig thuis. Hoeveel relaxter ik ook zou zijn met een tweede, ik denk dat ik als die dat ook zou hebben nog geen ‘ach, vroeg naar bed’ zou kunnen denken.

Het ging gewoon niet goed die eerste tijd en dat waren niet mijn hormonen, met zijn vader thuis ging prima en dan voelde ik me helemaal niet schuldig. Maar hij was gewoon niet kneedbaar en tegen de tijd dat hij dat wel werd durfde ik niet meer.

Bij een evt. tweede hoop ik dat wel gewoon eerder aan te durven iig.

Ja pfff haha voor jou wordt het helemaal heftig met 2 kleintjes zo dicht op elkaar. Ik benijd je niet maar misschien wordt deze idd gewoon een zonnetje dat lekker doorslaapt enzo.

Nou over het algemeen voel ik me ook goed, het is niet dat ik depressief of voortdurend overdreven emotioneel ben ofzo. Zo groot is het niet. Ik geniet ook gewoon lekker van de dagen en het leven nu, over het geheel genomen zit ik eigenlijk goed in m’n vel en ben ik enorm blij en op m’n plek in mijn leven hoe het nu is. Het is helemaal goed zoals het nu is en het is nu eigenlijk precies zoals ik voor ogen had toen ik zwanger wilde worden en was. Dus dat is heel fijn en daar geniet ik intens van.

Maar - en daar was ik me eigenlijk tot een week of 2 geleden ofzo helemaal niet zo bewust van - ik kom gewoon niet tot rust en dat is heel vervelend. Idd dat gejaagde gevoel, ik had verwacht dat dat wel weg zou gaan als zoon wat makkelijker werd. Maar dat gebeurt dus niet. En ik reageer dus ook veel sterker op kleine dingetjes dan normaal is voor mij.

En dat is zo normaal voor me geworden dat ik het helemaal niet doorhad, dat ik dat deed. Maar nu dus wel en nu wil ik er wat mee.

Nee daar heb je gelijk in hoor simbalabimba. Ik denk dat ik daar in het begin wel veel moeite mee had, maar ook juist omdat dan bijvoorbeeld samen slapen heel vermoeiend was, maar niet samen slapen in eerste instantie nog vermoeiender. Dus het werkte het beste op dat moment. En dat dan weer doorbreken toen het veranderde vond ik heel moeilijk omdat ik dan bang was dat het dan weer helemaal bergafwaarts zou gaan.

Had niet alleen te maken met het traject dat eraan vooraf is gegaan, maar juist vooral ook met mijn ervaringen met zoon. Dat heb ik wel echt moeten leren en dat je dingen weer kunt terugdraaien als ze niet werken, dat kinderen zo snel veranderen als het weer. En dat 3 weken verschil dus heel veel verschil kan zijn bij een kleine baby/jong kind.

Nu weet ik dat beter, maar dat heeft het wel moeilijker gemaakt ja. Maar ik heb niet het idee dat ik dankbaarder ben dan moeders die geen IVF hebben gedaan of dat ik het allemaal maar leuk moest vinden van mezelf. Het ging allemaal gewoon wel en het dendert ook gewoon heel erg door met zo’n kleintje en pas nu ik terugkijk realiseer ik me dat ik met een knoop in m’n maag terugdenk aan borstvoeding of de eerste weken. Ipv iig gewoon neutraal. Leuk hoeft niet per se, het was gewoon niet zo leuk, maar ik heb er niet zozeer last van, maar meer nog geen vrede mee ofzo. Zo’n achja het ging zoals het ging-gevoel ofzo.

Harloopfanaat1987 schreef: ↑

31-05-2018 15:31

Jups! Dochter is nu 3 en no way dat ik weer aan de babytijd begin. Als ik zo een 2 jarige aangeleverd zou krijgen, mocht je er mij nog wel 2 of 3 geven, maar zo werkt het helaas niet

Haha dat zeg ik ook altijd. Als ik ze kon kopen als ze 1 zijn dan wil ik er wel 10

Frizz schreef: ↑

31-05-2018 15:37

Weet je Lux, baby’s gaan vaker met 4 maanden de fles weigeren. Dat is de periode dat het zuigreflex verdwijnt. Dikke kans dus dat ie het ineens niet meer kón.

Ja dat hebben we ook gedacht dus we hebben weken geoefend. En speen en borst kon hij nog prima trouwens. Maar hij is nu 13 maanden en drinkt uit alles, zolang er maar geen melk in zit. Melk uit de tiet en anders niet is het bij hem

Chantilly21_2 schreef: ↑

31-05-2018 15:43

Oh Lux, deels heel hekenbaar wat je schrijft! En toch zijn wij gezegend met een goed slapend, etend en drinkend kind.

Voor mij was het stuk controle loslaten het ding in die eerste periode. Zo bang om iets niet goed te doen, het te verpesten, haar zgn te verwennen/aanwennen van iets wat dan NOOIT meer af te leren zou zijn. What was I thinking..

Niets heeft me kunnen voorbereiden op het krijgen van een kind, op de transformatie van normale ik, naar moeder-ik. Ze zit echt 24/7 in mijn hoofd en dat heeft echt even moeten landen.

Nu ze 8 maanden is geweest moet ik zeggen dat ik wel wat vaker terugkijk met een 'OK'gevoel. Ik heb wat meer leren loslaten, maar soms, als ze een rotdagheeft of erg lastig in slaap komt, ben ik alweer bang voor van alles, dat dit haar nieuwe manier is van de dag doorkomen/in slaap vallen etc.

Dat moet ik niet doen, ik denk te veel, ik vul te veel in vooraf, maar oh wat vind ik dat soms lastig. Manlief helpt me hier heel erg bij, mijn moeder ook.
Gelukkig hoor ik van veel vrouwelijke collega's dezelfde verhalen, dezelfde onzekerheden. Dat zorgt er in ieder geval voor dat ik me niet een of andere freak voel.

Ik hoop heel erg dat, mochten we een tweede krijgen, ik meer de nieuwe ik ben, die wat meer los kan laten, wat minder invult en ook wat meer kan genieten.
Dat is namelijk iets wat ik wel erg jammer vind, ik heb me zo laten leiden door wat ik vond dat dochterlief moest doen, mijn angst dat het nooit goed zou komen, dat ik best veel van die newbornperiode heb gemist, echt genieten vond ik het niet op dat moment. Hormonen werkten ook niet mee, ik kan nu pas zeggen dat ik weer grotendeels stabiel ben, mezelf weer herken.

En ik moet zeggen dat ik het ook niet leuk vond om te horen dat een van mijn collega's me geen echte 'gevoelsmoeder'noemde. Dat deed best even pijn, want ik ben gek op mijn dochter, ze is mijn alles. Maar ik zie ook de mindere kanten en benoem deze ook gewoon.

Ja ik weet dat jij het moeilijk hebt gehad de eerste tijd, maar ik denk dat het bij jou meer in jouzelf zat. Bij mij zit het hem wel echt in zoon, die helemaal niet relatief makkelijk was.

En ik zie daar heus mijn eigen aandeel in, maar ik beschouw het toch niet als iets dat ik heb veroorzaakt, meer misschien op sommige vlakken in stand heb gehouden omdat ik niet ‘strenger’ durfde te zijn. Hij was gewoon een moeilijke baby en dat was hij ook geweest als ik lachend en zingend op een roze wolk had gezeten terwijl hij lag te krijsen
Ik denk meer dat mijn psychische gesteldheid (en zo erg was dat allemaal niet hoor, niks dat ik niet kon handelen iig) een gevolg was van mijn kind en dat het heel anders was geweest als het wat soepeler was verlopen met hem allemaal.

Quest schreef: ↑

31-05-2018 14:31

We gaan het meemaken, en ik zal vast in ons baby topic zo nu en dan even jankend achter men scherm om steun vragen hahaha


Denk dat je de eerste stap al gezet hebt , je bent je er bewust van dat je dus gejaagd en onrustig en vooral paraat staat op het moment dat zich dan weer even iets voordoet, en dat je er wat mee wilt gaan doen geeft duidelijk aan dat je er nu ook aan toe geeft , nou lux Menig mens is hier al 10 jaar mee bezig.
Dus je bent op de goede weg, het is ook niet zo dat ik uit je post begrijp dat je e nu helemaal aan onder door gaat maar het heeft gewoon een hele impact op je gehad. En uiteindelijk is het fijn om juist nu dat je geniet en in je leven je plekje hebt gevonden dit nog even aan te pakken, want dan kan het toch alleen maar mooier worden met de dag

De momenten dat je je zo gejaagd voelt of gespannen , zullen met de tijd wel minder worden , maar ik denk wel dat het gaat helpen als je ze iedere keer maar gewoon toelaat en voor jezelf kijkt hoe zwaar die momenten nog wegen per keer, ik heb altijd een hulp middeltje pas ik op heeeel veeel dingen toe haha, wie weet helpt het, ik bednek dan in welke situatie ook , wat is het ergste wat er kan gebeuren ? kan ik daarmee omgaan ? zo ja dan laat maar komen , zo niet ligt het buiten mijn macht en geef ik er maar aan toe.

Ja dat denk ik ook idd. Heb het nu in mijn hoofd allemaal wel wat meer op een rijtje. Wil gewoon graag op m’n dag weer m’n bed in stappen en denken ‘lekker slapen’ ipv ‘straks wordt hij wakker.’

Maar dat moet gewoon nog een beetje groeien denk ik en nee ben zeker niet ongelukkig met zoon. Ben juist super gelukkig met hem en eigenlijk was ik dat toen hij zo’n ukkeltje was ook al, ondanks alles. Alleen dat ‘alles’ staat nu nog zo op de voorgrond als ik terugdenk helaas. Maar misschien heeft het gewoon nog wat meer tijd nodig en ben ik te ongeduldig.

Chantilly21_2 schreef: ↑

31-05-2018 16:11

Klopt zeker hoor, dat het in ons geval meer in mijzelf zat. Moet wel zeggen dat het vele spugen, het het gebruik van jhbpm en haar obstipatie daardoor nu ook niet echt bij hebben gedragen. Ik hoor haar gekrijs soms nog als een echo in mijn hoofd. Idem de angst mbt haar hoofje, dat was echt een hele erge rotperiode. Denk dat maar weinig mensen in mijn omgeving echt weten wat dat heeft gedaan met ons.

Maar al met al was de baby hier niet het probleem, dat was ik zelf.

En nee, ik denk niet dat het had geholpen als je op je roze wolk had gezeten met een krijsende zoon Wat je nu doet is super goed, het onderkennen, er mee bezig zijn. En die dreumes van jullie heeft het maar goed getroffen met zo'n moeder

Nee ik snap opeens wat je bedoelde toen ik terug las. Over dat dingen die je uitprobeert dat je dat terug kunt draaien, dat je je daarin herkende. Maar ik had dat precies andersom: zoon was stil als ik hem maar in mijn armen en aan de borst hield. En toen hij dat allang niet meer zo nodig had maar meer uit gewoonte deed, durfde ik dat niet los te laten, uit angst dat hij weer terug zou gaan naar huilbaby.

Jij had het omgekeerde dat je bang was dat je je dochter zou verwennen enzo maar dat herken ik helemaal niet. Ik had juist altijd het gevoel dat ik hem tekort deed en ging dus vooral telkens over mijn eigen grenzen heen om maar aan zijn wensen tegemoet te komen. Bij een eventuele volgende baby hoop ik dus juist iets minder totaal mee te gaan met de baby, maandenlang, en ietsje meer ruimte voor mezelf te durven opeisen, ook al is die baby nog zo zielig Maar er ligt inderdaad hetzelfde mechanisme aan ten grondslag. Ik snap nu wat je bedoelt.

En ik wilde niet zeggen dat je niet pittige tijden hebt gehad met je dochter hoor, want dat weet ik echt wel. Maar ik snapte het even niet omdat je het over dat verwennen had en ik juist dus altijd het gevoel gehad dat zoon nog zoveel meer verdiende dan dat ik hem gaf en dat hij dan misschien wat gelukkiger zou zijn.

Dat hing bij mij denk ik samen met dat hij niet genoeg had aan de borstvoeding om zijn glucose op peil te houden de eerste paar dagen. Ik voelde me zo falen: mijn kind had eten nodig en ik had niets, nog geen halve milliliter. Wat was er wel niet gebeurd met hem in de oertijd toen er nog geen kunstvoeding was? Dacht ik. Terwijl who cares? Dit is niet de oertijd. Maar ik voelde me zo falen toen en dat gevoel is eigenlijk een beetje blijven hangen denk ik, daarom had ik zo het gevoel hem tekort te doen als ik dan grenzen stelde aan hoeveel hij aan mij mocht plakken, als ik dan ook wel eens gewoon een kwartiertje wilde douchen en me eigenlijk niks aan wilde trekken van zijn gehuil bij zijn vader. Dat lukte me dan niet, dan stond ik binnen een paar tellen weer beneden omdat ik het gevoel had dat ik hem al eens in de steek had gelaten, in de eerste paar uur van zijn leven. Dus ik was erg bezig met dat goedmaken.

Nu heb ik dat totaal niet meer hoor, dat heb ik echt allang achter me gelaten. Maar ik denk dat ik in die zin dus zelf zijn gedrag in stand heb gehouden: wat hij uiteindelijk wilde was dat ik hem leerde hoe hij in zijn eigen bedje sliep zonder tiet de hele nacht. En niet daadwerkelijk elk uur wakker worden en aan de tiet. Dat was niet wat hij nodig had, maar hij wist niet hoe het anders moet. En dat onderscheid is heel moeilijk om te maken, maar ik denk dat als je het uitprobeert, dat je dan gauw genoeg weet (als je baby geen 3 weken oud is dan) of het echt nog nodig is, of dat hij nooit anders heeft gekend. En dat heeft me maanden gekost voordat ik me dat realiseerde, want zoon was al 10 maanden toen ik stopte met de nachtvoedingen Dus dat bedoelde ik meer met veranderingen ook weer terug kunnen draaien als het niet werkt. Als hij niet door was gaan slapen en we weer die nog vreselijkere nachten kregen had ik ook weer terug gekund naar nachtvoedingen en bij ons in bed. Maar dan had ik het ten minste geprobeerd, i.p.v. maar wachten tot hij het zelf ging doen. Want dat doen ze vast, ooit, in de verre toekomst. Maar ik moest echt leren dat er ook nog plek mag zijn voor mijzelf gewoon als vrouw, en dat niet ALLES hoeft te wijken voor je kind, ZELFS niet als je borstvoeding niet zo snel op gang was dat je daarmee een hypoglycemie kon corrigeren

Maar goed, dat waren echt die hormonen denk ik en daar heb ik inmiddels helemaal geen moeite meer mee. Maar ik heb nog wel die stress van toen in mijn lijf zitten. Die gaat niet weg.

Ik wilde iig niet suggereren dat jij een makkelijke baby had en zelf het probleem was. Zo staat het er wel een beetje als ik het teruglees, sorry.

Wat ik bedoelde was meer dat ik denk dat jij die overgang van kindloos naar moeder heftiger hebt ervaren dan ik. Ik vond dat ook heftig, maar dat stond bij mij niet op de voorgrond, en bij jou - naar mijn idee - wel.