Kinderen
alle pijlers
Het eerste jaar
donderdag 31 mei 2018 om 08:49
Ik open dit topic eigenlijk om een beetje van me af te schrijven. Iedereen hier weet wel hoe graag ik een kind wilde en half viva heeft met me mee staan juichen toen ik eindelijk een positieve test had. De zwangerschap was pittig, maar de bevalling ging goed en ik had het gevoel dat ik 'eindelijk' daar was waar ik wilde zijn. En wat was ik blij met hem, maar ook onzeker en MOE, zoals alle jonge moeders. En hoewel ik me geloof ik best aardig staande hield, was het pittig. Na zijn geboorte had hij lage suikers, moest worden bijgevoed in de kraamweek, borstvoeding kwam niet op gang en deed heel veel pijn. Uiteindelijk lukte het toch, maar toen begonnen de krampjes en de reflux en de huisartsenbezoekjes waarbij ze zeiden 'een beetje spugen is normaal hè'. Ja een beetje spugen wel, maar dat het lijkt of je je kind met kleren en al onder de douche hebt gezet na elke voeding ook? Hij dronk dag en nacht, het ging maar door, spugen, drinken, spugen, drinken, een cirkel die ik ook met behulp van CB, huisarts en lactatiekundige niet echt doorbroken kreeg. Achteraf had ik gewoon een verwijzing naar de kinderarts moeten vragen, maar om de een of andere reden was ik niet zo bijdehand op dat moment. Ik sliep op een dubbelgevouwen handdoek met hem in mijn armen omdat hij anders niet kon slapen, om al het gespuug en mijn overproductie (van dat vele drinken) op te vangen, anders lagen we in een doorweekt bed. Toen we met 4 maanden vaste voeding introduceerden ging het eindelijk beter met spugen en krampjes, maar besloot hij dat hij genoeg had van de fles. De spaarzame momentjes voor mezelf waarbij zijn vader/de oppas een flesje melk kon geven verdwenen, hij vertikte het. Met 6 maanden moest hij naar het kdv en vertikte hij het nog steeds. Dieptepunt was dat ik hem 24u niet gevoed heb en hij nog steeds de fles weigerde. Dus gaf ik weer toe, want hij had overleefd op een paar slokken water en wat banaan en broccoli. We besloten hem pap te geven met een lepeltje, dat lukte wel. Ik had geoefend met hem om in zijn eigen bedje te slapen en thuis ging dat redelijk, maar op kdv was het een drama. Elke dag haalde ik een oververmoeid kind met rode ogen en een betraand gezichtje op dat maar 1 ding wilde; aan de borst. En dus voedde ik 's nachts door, ook al moest ik elke dag vroeg op en maakte ik lange dagen. Elke 45-90 minuten aan de borst om te compenseren voor wat hij overdag had gemist. Daarna begon ook nog het borstweigeren. Niet alleen flessen weigerde hij, borst hoefde hij nu met vlagen ook niet meer. Hij werd ziek, longontsteking en ik kreeg hem niet gevoed, hij moest bijna naar het ziekenhuis maar heb hem door meerdere ziekten heen gesleept met ieder half uur spuitjes melk in zijn mondje spuiten. 'Milkshakes' maken van melk en banaan of peer en hem het zo voeren van een lepeltje zodat hij het wel at. En dan maar weer kolven, want een spuitje kv spuugde hij uit.
We zaten bijna wekelijks om tafel met kdv om hem in een bedje te krijgen, aan het eten te krijgen. Met 7 maanden stopte ik met kolven want ik kon gewoon niet meer. Goddank at hij ook pap van kv en kon hij al vrij snel over op mee-eten met de lunch. Vanuit mijn omgeving kreeg ik weinig steun. Ik moest 'gewoon' stoppen met de borstvoeding, 'gewoon' slaaptraining doen, 'gewoon' hem in zijn eigen kamertje leggen, dan zou het zich allemaal wel oplossen. Maar ik durfde niet. Dit ritme, hoe zwaar het ook voor mij was, gaf een soort van rust in de dag, het ging zo net. Bovendien, mijn zoontje jengelt niet, hij gaat van vrolijk naar hysterisch krijsen in 3 seconden. En hij had het zo zwaar op het kdv dat ik hem niet ook nog de nachten wilde afnemen, waar ik voor mijn gevoel compenseerde dat hij overdag daarheen moest waar hij ongelukkig was.
Met een maand of 9 ging het eindelijk beter op kdv en toen dat een tijdje goed ging hebben we hem op zijn eigen kamertje gelegd. Met 10 maanden de nachtvoedingen afgebouwd. Sinds 11.5 maand slaapt hij min of meer door en krijgt hij nog 2 borstvoedingen per dag. Hij is enorm opgebloeid en gaat met plezier naar het kdv inmiddels, we hebben het super leuk op mijn parttimedag en in het weekend, ik wil niet meer van de cluster-ellende liever op mijn werk zijn dan thuis, ik geniet enorm van alle dingen die hij leert en het spelen met hem, ik verheug me erop om hem te halen uit kdv want dan zit hij gewoon lekker te spelen en lacht hij als ik binnenkom, ipv dat hij keihard begint te huilen en me niet meer wil loslaten zodra hij me ziet. Hij is vrolijk, open naar anderen als hij ze kent en niet meer zo op mij gericht.
Dus alles gaat nu goed. Maar ik merk dat ik de laatste weken heel veel bezig ben met het afgelopen jaar en wat voor knauw het me eigenlijk heeft gegeven. Nog steeds zit ik 's nachts zo'n beetje ieder uur door een adrenalinestoot rechtop, ook al komt mijn zoontje allang niet meer. Mijn man heb ik wekenlang in paniek wakker gemaakt dat ik 'de baby kwijt was', toen hij net begon door te slapen. Ik moet echt niet denken aan een tweede, ik wil dit nooit meer meemaken. Als ik terugdenk aan de babytijd denk ik vooral: goddank, het is voorbij. Het is eindelijk voorbij. Als ik terugdenk aan borstvoeding denk ik aan bloedende tepels en huilend voeden en als ik denk aan een vredig slapende baby dan denk ik alleen maar aan het zenuwachtige afwachten tot hij weer wakker zou worden. Elke 30, 45 minuten. Misschien 1.5 uur als ik geluk had. Ik denk aan hoe ongelukkig hij was op kdv en hoe schuldig ik me voelde.
Ja het is allemaal goedgekomen, maar opeens realiseer ik me dat ik gewoon best veel verdriet heb om de babytijd en hoe het is gegaan. Ik heb ook echt wel van hem genoten en mooie momenten gekend met hem, maar ze staan zo niet op de voorgrond voor me, en eigenlijk vind ik dat heel jammer. Ik merk dat ik gewoon nog steeds in staat van paraatheid verkeer en dat maar moeilijk van me af kan schudden. Slechte dag op het kdv? Ohjee, paniek, ipv: hij zal wel mopperig zijn van het warme weer. Keertje 's avonds wakker? Oh god daar gaan we weer. Dagje geen trek bij het avondeten? Ik krijg de neiging om hem extra yoghurt en nog een rijstwafel te geven omdat ik zo bang ben dat hij 's nachts wakker gaat worden van de honger. Ik durf die laatste 2 borstvoedingen niet af te bouwen omdat hij slecht drinkt en ik bang ben dat ik dan weer een probleem voor mezelf creër. Mijn man vindt het onzin, als ik dienst heb drinkt hij meer water en gaat het prima, ik moet gewoon even over die drempel heen. Maar die drempel is meer een soort hoge muur na afgelopen jaar.
Ik weet gewoon even niet hoe ik nu mijn moeilijke baby een relaxte dreumes is geworden, zelf weer een relaxte moeder moet worden. Daarom dit topic. Even van me afschrijven, misschien herkenning vinden. Hoe dat bij andere moeders is gegaan na zo'n moeilijk jaar. Voor ik nu in patronen blijf hangen die eigenlijk niet meer nodig/nuttig zijn en misschien wel problemen creëer daarmee, zoals mijn zoontje proberen goed vol te stoppen bij het avondeten omdat ik bang ben dat hij 's nachts wakker wordt anders. Ik wil hem juist leren naar zijn honger- en verzadigingsgevoel te luisteren, maar merk dat ik dat met zoveel episodes van voeding weigeren en alle zorgen daarom en zijn slechte slapen gewoon heel moeilijk vind nu, ook al weet ik dat hij nu veel steviger is en het veel beter aan kan. Ik voel me echt een beetje ... getraumatiseerd (beetje dramatisch woord maar for lack of a better one
). En ik hoop dat erover schrijven me misschien helpt het een beetje los te laten. Zodat ik me gewoon kan focussen op hoe geweldig het nu is, ipv steeds bang te zijn dat het weer wegglipt.
We zaten bijna wekelijks om tafel met kdv om hem in een bedje te krijgen, aan het eten te krijgen. Met 7 maanden stopte ik met kolven want ik kon gewoon niet meer. Goddank at hij ook pap van kv en kon hij al vrij snel over op mee-eten met de lunch. Vanuit mijn omgeving kreeg ik weinig steun. Ik moest 'gewoon' stoppen met de borstvoeding, 'gewoon' slaaptraining doen, 'gewoon' hem in zijn eigen kamertje leggen, dan zou het zich allemaal wel oplossen. Maar ik durfde niet. Dit ritme, hoe zwaar het ook voor mij was, gaf een soort van rust in de dag, het ging zo net. Bovendien, mijn zoontje jengelt niet, hij gaat van vrolijk naar hysterisch krijsen in 3 seconden. En hij had het zo zwaar op het kdv dat ik hem niet ook nog de nachten wilde afnemen, waar ik voor mijn gevoel compenseerde dat hij overdag daarheen moest waar hij ongelukkig was.
Met een maand of 9 ging het eindelijk beter op kdv en toen dat een tijdje goed ging hebben we hem op zijn eigen kamertje gelegd. Met 10 maanden de nachtvoedingen afgebouwd. Sinds 11.5 maand slaapt hij min of meer door en krijgt hij nog 2 borstvoedingen per dag. Hij is enorm opgebloeid en gaat met plezier naar het kdv inmiddels, we hebben het super leuk op mijn parttimedag en in het weekend, ik wil niet meer van de cluster-ellende liever op mijn werk zijn dan thuis, ik geniet enorm van alle dingen die hij leert en het spelen met hem, ik verheug me erop om hem te halen uit kdv want dan zit hij gewoon lekker te spelen en lacht hij als ik binnenkom, ipv dat hij keihard begint te huilen en me niet meer wil loslaten zodra hij me ziet. Hij is vrolijk, open naar anderen als hij ze kent en niet meer zo op mij gericht.
Dus alles gaat nu goed. Maar ik merk dat ik de laatste weken heel veel bezig ben met het afgelopen jaar en wat voor knauw het me eigenlijk heeft gegeven. Nog steeds zit ik 's nachts zo'n beetje ieder uur door een adrenalinestoot rechtop, ook al komt mijn zoontje allang niet meer. Mijn man heb ik wekenlang in paniek wakker gemaakt dat ik 'de baby kwijt was', toen hij net begon door te slapen. Ik moet echt niet denken aan een tweede, ik wil dit nooit meer meemaken. Als ik terugdenk aan de babytijd denk ik vooral: goddank, het is voorbij. Het is eindelijk voorbij. Als ik terugdenk aan borstvoeding denk ik aan bloedende tepels en huilend voeden en als ik denk aan een vredig slapende baby dan denk ik alleen maar aan het zenuwachtige afwachten tot hij weer wakker zou worden. Elke 30, 45 minuten. Misschien 1.5 uur als ik geluk had. Ik denk aan hoe ongelukkig hij was op kdv en hoe schuldig ik me voelde.
Ja het is allemaal goedgekomen, maar opeens realiseer ik me dat ik gewoon best veel verdriet heb om de babytijd en hoe het is gegaan. Ik heb ook echt wel van hem genoten en mooie momenten gekend met hem, maar ze staan zo niet op de voorgrond voor me, en eigenlijk vind ik dat heel jammer. Ik merk dat ik gewoon nog steeds in staat van paraatheid verkeer en dat maar moeilijk van me af kan schudden. Slechte dag op het kdv? Ohjee, paniek, ipv: hij zal wel mopperig zijn van het warme weer. Keertje 's avonds wakker? Oh god daar gaan we weer. Dagje geen trek bij het avondeten? Ik krijg de neiging om hem extra yoghurt en nog een rijstwafel te geven omdat ik zo bang ben dat hij 's nachts wakker gaat worden van de honger. Ik durf die laatste 2 borstvoedingen niet af te bouwen omdat hij slecht drinkt en ik bang ben dat ik dan weer een probleem voor mezelf creër. Mijn man vindt het onzin, als ik dienst heb drinkt hij meer water en gaat het prima, ik moet gewoon even over die drempel heen. Maar die drempel is meer een soort hoge muur na afgelopen jaar.
Ik weet gewoon even niet hoe ik nu mijn moeilijke baby een relaxte dreumes is geworden, zelf weer een relaxte moeder moet worden. Daarom dit topic. Even van me afschrijven, misschien herkenning vinden. Hoe dat bij andere moeders is gegaan na zo'n moeilijk jaar. Voor ik nu in patronen blijf hangen die eigenlijk niet meer nodig/nuttig zijn en misschien wel problemen creëer daarmee, zoals mijn zoontje proberen goed vol te stoppen bij het avondeten omdat ik bang ben dat hij 's nachts wakker wordt anders. Ik wil hem juist leren naar zijn honger- en verzadigingsgevoel te luisteren, maar merk dat ik dat met zoveel episodes van voeding weigeren en alle zorgen daarom en zijn slechte slapen gewoon heel moeilijk vind nu, ook al weet ik dat hij nu veel steviger is en het veel beter aan kan. Ik voel me echt een beetje ... getraumatiseerd (beetje dramatisch woord maar for lack of a better one
). En ik hoop dat erover schrijven me misschien helpt het een beetje los te laten. Zodat ik me gewoon kan focussen op hoe geweldig het nu is, ipv steeds bang te zijn dat het weer wegglipt.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
zondag 20 september 2020 om 10:12
Superfijn dat je een update komt geven! Ik had dit topic getipt omdat ik m onder favorieten had gezet toen ik nog net niet was bevallen, midden in de nacht gok ik zo heb ik toen alles van iedereen doorgelezen en heeft mij zo geholpen omdat het oprecht is geschreven! Bij mij ging het na maand 2 heel gemakkelijk, ondanks wel een zorgenkind dus niet zorgvrij, nu weer even een pittige peuterfase, en ook ik heb me nu gewaagd aan een volgende zwangerschap. Die ik veel relaxter en nuchterder aan ga.
En Lux, succes met de laatste weken.
En Lux, succes met de laatste weken.
zondag 20 september 2020 om 11:09
Hoi Lux,
Ik zie je topic nu voor het eerst en ben erg blij voor je om te lezen dat je je er nu heel relaxed onder voelt. Gefeliciteerd met je tweede zwangerschap, hopelijk verloopt alles wat minder zwaar dan bij je eerste.
Ik heb nog niet alle berichten gelezen, alleen van de eerste pagina. Ik ga zeker nog alles doorlezen. Ik herken heel erg je gevoelens. Wij hebben twee kinderen. De oudste is nu 4,5 jaar en de jongste wordt volgende week 2 jaar.
De oudste was een ontzettend tevreden en makkelijke baby, ondanks haar schisis waarvoor ze in haar eerste jaar al twee keer was geopereerd. Ze sliep snel de nachten door...
Ik had daarom hele romantische beelden bij nummer twee. Lekker veel knuffelen met een verse baby, ik zou eindelijk borstvoeding kunnen geven wat bij de oudste niet lukte vanwege haar schisis. Maar wat viel het allemaal tegen.
Na een moeizame start kwam de borstvoeding op gang en het liep uiteindelijk enorm goed. Maar ze spuugde ontzettend veel, had achteraf gezien daardoor vaak snel weer honger, veel huilen, moeilijk slapen, kort slapen. Of ze was stil, of ze huilde en gilde keihard. Zachtjes huilen of jengelen is er nooit bij geweest bij haar.
Zuslief die in de peuterpuberteit kwam en ook haar aandacht (uiteraard) opeiste.
Ik stond continu ‘aan’, was hyperalert. Ik had extra lang verlof opgenomen, maar dat had me weinig goed gedaan. Ik was een verschrikkelijke moeder met een heel kort lontje. Hoe vaak ik wel niet tegen de kinderen heb staan schreeuwen.
De jongste was ook niet goed in baby zijn. Ze wil nog steeds veel meer dan ze kan. Ze werd al veel relaxter toen ze kon rollen, kruipen en lopen. Ook toen ze overging naar vaste voeding deed dat haar zichtbaar goed.
Toen de jongste bijna een jaar was heb ik hulp gezocht bij een psycholoog.
Dat heeft me iets geholpen, maar bleek nog niet de juiste hulp t zijn.
In februari van dit jaar ben ik ziekgemeld op mijn werk, een depressie. In april kon ik gelukkig terecht bij een andere psycholoog en daar ben ik enorm mee geholpen. Ik ben ook met antidepressiva begonnen en sinds een maand ben ik gelukkig weer volledig aan het werk.
Ik merk ook heel erg dat ik veel verdriet heb van hoe mijn lange verlof is verlopen. Ergens vind ik het fijn dat ik hier zoveel herkenning lees. Ook ik durfde er niet over te praten. Twee gezonde kinderen, ik had de mogelijkheid om zo lang verlof te kunnen opnemen. Dan mag je toch niet klagen?
Mijn gevoelens over mijn verlof heb ik nog niet echt een plek gegeven. Daar ben ik nu mee bezig met mijn therapie. Ik ga brieven schrijven aan mezelf over die periode. Ben erg benieuwd of ik daarna verschil ga merken.
Jouw topic geeft me daar zeker vertrouwen bij, Lux. Als ik zie dat je nu na twee jaar bijna vergeten bent hoe zwaar je het hebt gehad.. Dank je wel voor je openheid en veel geluk met je zwangerschap en verse baby straks
Ik zie je topic nu voor het eerst en ben erg blij voor je om te lezen dat je je er nu heel relaxed onder voelt. Gefeliciteerd met je tweede zwangerschap, hopelijk verloopt alles wat minder zwaar dan bij je eerste.
Ik heb nog niet alle berichten gelezen, alleen van de eerste pagina. Ik ga zeker nog alles doorlezen. Ik herken heel erg je gevoelens. Wij hebben twee kinderen. De oudste is nu 4,5 jaar en de jongste wordt volgende week 2 jaar.
De oudste was een ontzettend tevreden en makkelijke baby, ondanks haar schisis waarvoor ze in haar eerste jaar al twee keer was geopereerd. Ze sliep snel de nachten door...
Ik had daarom hele romantische beelden bij nummer twee. Lekker veel knuffelen met een verse baby, ik zou eindelijk borstvoeding kunnen geven wat bij de oudste niet lukte vanwege haar schisis. Maar wat viel het allemaal tegen.
Na een moeizame start kwam de borstvoeding op gang en het liep uiteindelijk enorm goed. Maar ze spuugde ontzettend veel, had achteraf gezien daardoor vaak snel weer honger, veel huilen, moeilijk slapen, kort slapen. Of ze was stil, of ze huilde en gilde keihard. Zachtjes huilen of jengelen is er nooit bij geweest bij haar.
Zuslief die in de peuterpuberteit kwam en ook haar aandacht (uiteraard) opeiste.
Ik stond continu ‘aan’, was hyperalert. Ik had extra lang verlof opgenomen, maar dat had me weinig goed gedaan. Ik was een verschrikkelijke moeder met een heel kort lontje. Hoe vaak ik wel niet tegen de kinderen heb staan schreeuwen.
De jongste was ook niet goed in baby zijn. Ze wil nog steeds veel meer dan ze kan. Ze werd al veel relaxter toen ze kon rollen, kruipen en lopen. Ook toen ze overging naar vaste voeding deed dat haar zichtbaar goed.
Toen de jongste bijna een jaar was heb ik hulp gezocht bij een psycholoog.
Dat heeft me iets geholpen, maar bleek nog niet de juiste hulp t zijn.
In februari van dit jaar ben ik ziekgemeld op mijn werk, een depressie. In april kon ik gelukkig terecht bij een andere psycholoog en daar ben ik enorm mee geholpen. Ik ben ook met antidepressiva begonnen en sinds een maand ben ik gelukkig weer volledig aan het werk.
Ik merk ook heel erg dat ik veel verdriet heb van hoe mijn lange verlof is verlopen. Ergens vind ik het fijn dat ik hier zoveel herkenning lees. Ook ik durfde er niet over te praten. Twee gezonde kinderen, ik had de mogelijkheid om zo lang verlof te kunnen opnemen. Dan mag je toch niet klagen?
Mijn gevoelens over mijn verlof heb ik nog niet echt een plek gegeven. Daar ben ik nu mee bezig met mijn therapie. Ik ga brieven schrijven aan mezelf over die periode. Ben erg benieuwd of ik daarna verschil ga merken.
Jouw topic geeft me daar zeker vertrouwen bij, Lux. Als ik zie dat je nu na twee jaar bijna vergeten bent hoe zwaar je het hebt gehad.. Dank je wel voor je openheid en veel geluk met je zwangerschap en verse baby straks
zondag 20 september 2020 om 21:17
Ah wat rot, zo’n ervaring, Despie. Kan me ook voorstellen dat als je eerste een makkelijke baby is ondanks een zichtbaad probleem, dat het dan rauw op je dak valt als de tweede een onzichtbaar probleem heeft waardoor die heel ontevreden is.
Goed dat je hulp hebt gezocht en dat het nu al beter gaat! Ik herken die gevoelens van dat je ‘ondankbaar’ bent omdat je van je verlof niet kon genieten enzo heel erg, maar dat heb ik inmiddels echt achter me gelaten. Tuurlijk, ik vind het soms wel jammer dat het eerste jaar zo anders liep dan ik had gehoopt en had mezelf een makkelijkere baby gegund, maar dat is dan ook alles.
Sterkte, hopelijk vind jij gauw ook die rust
@Birdist: wat leuk, jij ook gefeliciteerd, en fijn dat je er wat aan gehad hebt toen je zwanger was van de eerste!
@Hobbelster: ja dat kan ook hè. Engeltjesbaby en terrorpeuter. Klinkt alsof je het wel onder controle hebt though
Dank voor de succeswensen. Ben in het ‘omg-mag-ik-alsjeblieft-bevallen’-stadium en krap 35 weken dus dat wordt nog wat
Gelukkig eind deze week iig verlof, hopelijk wordt het dan wat beter.
Goed dat je hulp hebt gezocht en dat het nu al beter gaat! Ik herken die gevoelens van dat je ‘ondankbaar’ bent omdat je van je verlof niet kon genieten enzo heel erg, maar dat heb ik inmiddels echt achter me gelaten. Tuurlijk, ik vind het soms wel jammer dat het eerste jaar zo anders liep dan ik had gehoopt en had mezelf een makkelijkere baby gegund, maar dat is dan ook alles.
Sterkte, hopelijk vind jij gauw ook die rust
@Birdist: wat leuk, jij ook gefeliciteerd, en fijn dat je er wat aan gehad hebt toen je zwanger was van de eerste!
@Hobbelster: ja dat kan ook hè. Engeltjesbaby en terrorpeuter. Klinkt alsof je het wel onder controle hebt though
Dank voor de succeswensen. Ben in het ‘omg-mag-ik-alsjeblieft-bevallen’-stadium en krap 35 weken dus dat wordt nog wat
Gelukkig eind deze week iig verlof, hopelijk wordt het dan wat beter.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
zondag 20 september 2020 om 22:30
Wat fijn, Lux! En ik was ook alweer helemaal vergeten dat je dit topic ooit geopend had. Vind het altijd heerlijk om te lezen hoe relaxt en liefdevol jij schrijft over je gezin. En mochten die momenten komen met een tweede, dat je er weer helemaal doorheen zit of dingen zwaar vindt, ook dat komt weer helemaal goed. 
maandag 21 september 2020 om 12:55
Wat een mooi en ondersteunend topic is dit! Ik heb het helemaal doorgelezen. Ben in afwachting van mijn eerste (ruim 38 weken nu dus kan elk moment zo ver zijn). Ben heel erg benieuwd hoe ik het zelf allemaal ga ervaren en wat voor baby het gaat blijken te zijn. Mooi om deze support te lezen onder jonge moeders onderling, en de eerlijke verhalen ipv het eeuwige 'lekker genieten' waar de meeste mensen mee komen.
Lux veel succes met de laatste loodjes van je tweede!
Lux veel succes met de laatste loodjes van je tweede!
donderdag 24 september 2020 om 20:22
Oh ik heb nu één van 2 maanden (de eerste) en heb zoveel aan dit topic gehad. De kraamhulp zei al dat het een pittige baby was, weet niet of dat zo is of dat ik haar gewoon (nog) niet goed genoeg ken. Ze zeggen dat je je baby leert kennen en dan alles leert begrijpen van je eigen kind. Ik heb het idee dat ik misschien 4 van de 10 keer iets begrijp wat zij wil/nodig heeft/moet hebben (behalve voedingsmomenten etc, al is dat voor mij ook n blur soms. Vaak zit ze binnen 2 uur al aan de borst. En dat terwijl je hoort dat je moet voeden, dan spelen en dan laten slapen). Wegleggen lukt heel soms en dat
ze zelf in slaap valt. Ik heb niet t idee dat ze een moeilijke baby is, al is het zeker niet zo’n baby die alleen maar slaapt en drinkt maar ze maakt ook graag contact. Toch vind ik het best zwaar, ik denk omdat ik me afvraag of ik het wel goed doe en me zorgen maak wanneer de krampjes eindelijk over zijn. Ik kreeg het advies om bepaalde dingen niet meer te eten, al vind ik het lastig om in te schatten of dat een verschil zal maken. Heeft iemand daar toevallig ervaring mee?
Ik moet gewoon wennen aan minder slaap, minder tijd voor mezelf en elkaar. Maarja, dat hoort erbij denk ik. Wij waren hiervoor echt mensen die de hele dag series keken, aten wanneer we wilden en in bed bleven zolang dat kon. Daar is flink de bezem overheen gegaan
Ik vind het ook moeilijk dat je snel onzeker wordt gemaakt door andere moeders als in: slaapt die van jou zo kort? Of slaapt ze niet overdag? Drinkt ze zo vaak? Is ze zo lang wakker? Mijne deed al dit en dat en zus en zo. Terwijl het grappige is dat de meeste vriendinnen die dat zeggen ook heel wat pittige tijden hebben gekend, maar dat vergeten zijn. Dat komt vast omdat hun kinderen al de 1 gepasseerd zijn
ze zelf in slaap valt. Ik heb niet t idee dat ze een moeilijke baby is, al is het zeker niet zo’n baby die alleen maar slaapt en drinkt maar ze maakt ook graag contact. Toch vind ik het best zwaar, ik denk omdat ik me afvraag of ik het wel goed doe en me zorgen maak wanneer de krampjes eindelijk over zijn. Ik kreeg het advies om bepaalde dingen niet meer te eten, al vind ik het lastig om in te schatten of dat een verschil zal maken. Heeft iemand daar toevallig ervaring mee?
Ik moet gewoon wennen aan minder slaap, minder tijd voor mezelf en elkaar. Maarja, dat hoort erbij denk ik. Wij waren hiervoor echt mensen die de hele dag series keken, aten wanneer we wilden en in bed bleven zolang dat kon. Daar is flink de bezem overheen gegaan
Ik vind het ook moeilijk dat je snel onzeker wordt gemaakt door andere moeders als in: slaapt die van jou zo kort? Of slaapt ze niet overdag? Drinkt ze zo vaak? Is ze zo lang wakker? Mijne deed al dit en dat en zus en zo. Terwijl het grappige is dat de meeste vriendinnen die dat zeggen ook heel wat pittige tijden hebben gekend, maar dat vergeten zijn. Dat komt vast omdat hun kinderen al de 1 gepasseerd zijn
