Kinderen
alle pijlers
Het eerste jaar
donderdag 31 mei 2018 om 08:49
Ik open dit topic eigenlijk om een beetje van me af te schrijven. Iedereen hier weet wel hoe graag ik een kind wilde en half viva heeft met me mee staan juichen toen ik eindelijk een positieve test had. De zwangerschap was pittig, maar de bevalling ging goed en ik had het gevoel dat ik 'eindelijk' daar was waar ik wilde zijn. En wat was ik blij met hem, maar ook onzeker en MOE, zoals alle jonge moeders. En hoewel ik me geloof ik best aardig staande hield, was het pittig. Na zijn geboorte had hij lage suikers, moest worden bijgevoed in de kraamweek, borstvoeding kwam niet op gang en deed heel veel pijn. Uiteindelijk lukte het toch, maar toen begonnen de krampjes en de reflux en de huisartsenbezoekjes waarbij ze zeiden 'een beetje spugen is normaal hè'. Ja een beetje spugen wel, maar dat het lijkt of je je kind met kleren en al onder de douche hebt gezet na elke voeding ook? Hij dronk dag en nacht, het ging maar door, spugen, drinken, spugen, drinken, een cirkel die ik ook met behulp van CB, huisarts en lactatiekundige niet echt doorbroken kreeg. Achteraf had ik gewoon een verwijzing naar de kinderarts moeten vragen, maar om de een of andere reden was ik niet zo bijdehand op dat moment. Ik sliep op een dubbelgevouwen handdoek met hem in mijn armen omdat hij anders niet kon slapen, om al het gespuug en mijn overproductie (van dat vele drinken) op te vangen, anders lagen we in een doorweekt bed. Toen we met 4 maanden vaste voeding introduceerden ging het eindelijk beter met spugen en krampjes, maar besloot hij dat hij genoeg had van de fles. De spaarzame momentjes voor mezelf waarbij zijn vader/de oppas een flesje melk kon geven verdwenen, hij vertikte het. Met 6 maanden moest hij naar het kdv en vertikte hij het nog steeds. Dieptepunt was dat ik hem 24u niet gevoed heb en hij nog steeds de fles weigerde. Dus gaf ik weer toe, want hij had overleefd op een paar slokken water en wat banaan en broccoli. We besloten hem pap te geven met een lepeltje, dat lukte wel. Ik had geoefend met hem om in zijn eigen bedje te slapen en thuis ging dat redelijk, maar op kdv was het een drama. Elke dag haalde ik een oververmoeid kind met rode ogen en een betraand gezichtje op dat maar 1 ding wilde; aan de borst. En dus voedde ik 's nachts door, ook al moest ik elke dag vroeg op en maakte ik lange dagen. Elke 45-90 minuten aan de borst om te compenseren voor wat hij overdag had gemist. Daarna begon ook nog het borstweigeren. Niet alleen flessen weigerde hij, borst hoefde hij nu met vlagen ook niet meer. Hij werd ziek, longontsteking en ik kreeg hem niet gevoed, hij moest bijna naar het ziekenhuis maar heb hem door meerdere ziekten heen gesleept met ieder half uur spuitjes melk in zijn mondje spuiten. 'Milkshakes' maken van melk en banaan of peer en hem het zo voeren van een lepeltje zodat hij het wel at. En dan maar weer kolven, want een spuitje kv spuugde hij uit.
We zaten bijna wekelijks om tafel met kdv om hem in een bedje te krijgen, aan het eten te krijgen. Met 7 maanden stopte ik met kolven want ik kon gewoon niet meer. Goddank at hij ook pap van kv en kon hij al vrij snel over op mee-eten met de lunch. Vanuit mijn omgeving kreeg ik weinig steun. Ik moest 'gewoon' stoppen met de borstvoeding, 'gewoon' slaaptraining doen, 'gewoon' hem in zijn eigen kamertje leggen, dan zou het zich allemaal wel oplossen. Maar ik durfde niet. Dit ritme, hoe zwaar het ook voor mij was, gaf een soort van rust in de dag, het ging zo net. Bovendien, mijn zoontje jengelt niet, hij gaat van vrolijk naar hysterisch krijsen in 3 seconden. En hij had het zo zwaar op het kdv dat ik hem niet ook nog de nachten wilde afnemen, waar ik voor mijn gevoel compenseerde dat hij overdag daarheen moest waar hij ongelukkig was.
Met een maand of 9 ging het eindelijk beter op kdv en toen dat een tijdje goed ging hebben we hem op zijn eigen kamertje gelegd. Met 10 maanden de nachtvoedingen afgebouwd. Sinds 11.5 maand slaapt hij min of meer door en krijgt hij nog 2 borstvoedingen per dag. Hij is enorm opgebloeid en gaat met plezier naar het kdv inmiddels, we hebben het super leuk op mijn parttimedag en in het weekend, ik wil niet meer van de cluster-ellende liever op mijn werk zijn dan thuis, ik geniet enorm van alle dingen die hij leert en het spelen met hem, ik verheug me erop om hem te halen uit kdv want dan zit hij gewoon lekker te spelen en lacht hij als ik binnenkom, ipv dat hij keihard begint te huilen en me niet meer wil loslaten zodra hij me ziet. Hij is vrolijk, open naar anderen als hij ze kent en niet meer zo op mij gericht.
Dus alles gaat nu goed. Maar ik merk dat ik de laatste weken heel veel bezig ben met het afgelopen jaar en wat voor knauw het me eigenlijk heeft gegeven. Nog steeds zit ik 's nachts zo'n beetje ieder uur door een adrenalinestoot rechtop, ook al komt mijn zoontje allang niet meer. Mijn man heb ik wekenlang in paniek wakker gemaakt dat ik 'de baby kwijt was', toen hij net begon door te slapen. Ik moet echt niet denken aan een tweede, ik wil dit nooit meer meemaken. Als ik terugdenk aan de babytijd denk ik vooral: goddank, het is voorbij. Het is eindelijk voorbij. Als ik terugdenk aan borstvoeding denk ik aan bloedende tepels en huilend voeden en als ik denk aan een vredig slapende baby dan denk ik alleen maar aan het zenuwachtige afwachten tot hij weer wakker zou worden. Elke 30, 45 minuten. Misschien 1.5 uur als ik geluk had. Ik denk aan hoe ongelukkig hij was op kdv en hoe schuldig ik me voelde.
Ja het is allemaal goedgekomen, maar opeens realiseer ik me dat ik gewoon best veel verdriet heb om de babytijd en hoe het is gegaan. Ik heb ook echt wel van hem genoten en mooie momenten gekend met hem, maar ze staan zo niet op de voorgrond voor me, en eigenlijk vind ik dat heel jammer. Ik merk dat ik gewoon nog steeds in staat van paraatheid verkeer en dat maar moeilijk van me af kan schudden. Slechte dag op het kdv? Ohjee, paniek, ipv: hij zal wel mopperig zijn van het warme weer. Keertje 's avonds wakker? Oh god daar gaan we weer. Dagje geen trek bij het avondeten? Ik krijg de neiging om hem extra yoghurt en nog een rijstwafel te geven omdat ik zo bang ben dat hij 's nachts wakker gaat worden van de honger. Ik durf die laatste 2 borstvoedingen niet af te bouwen omdat hij slecht drinkt en ik bang ben dat ik dan weer een probleem voor mezelf creër. Mijn man vindt het onzin, als ik dienst heb drinkt hij meer water en gaat het prima, ik moet gewoon even over die drempel heen. Maar die drempel is meer een soort hoge muur na afgelopen jaar.
Ik weet gewoon even niet hoe ik nu mijn moeilijke baby een relaxte dreumes is geworden, zelf weer een relaxte moeder moet worden. Daarom dit topic. Even van me afschrijven, misschien herkenning vinden. Hoe dat bij andere moeders is gegaan na zo'n moeilijk jaar. Voor ik nu in patronen blijf hangen die eigenlijk niet meer nodig/nuttig zijn en misschien wel problemen creëer daarmee, zoals mijn zoontje proberen goed vol te stoppen bij het avondeten omdat ik bang ben dat hij 's nachts wakker wordt anders. Ik wil hem juist leren naar zijn honger- en verzadigingsgevoel te luisteren, maar merk dat ik dat met zoveel episodes van voeding weigeren en alle zorgen daarom en zijn slechte slapen gewoon heel moeilijk vind nu, ook al weet ik dat hij nu veel steviger is en het veel beter aan kan. Ik voel me echt een beetje ... getraumatiseerd (beetje dramatisch woord maar for lack of a better one
). En ik hoop dat erover schrijven me misschien helpt het een beetje los te laten. Zodat ik me gewoon kan focussen op hoe geweldig het nu is, ipv steeds bang te zijn dat het weer wegglipt.
We zaten bijna wekelijks om tafel met kdv om hem in een bedje te krijgen, aan het eten te krijgen. Met 7 maanden stopte ik met kolven want ik kon gewoon niet meer. Goddank at hij ook pap van kv en kon hij al vrij snel over op mee-eten met de lunch. Vanuit mijn omgeving kreeg ik weinig steun. Ik moest 'gewoon' stoppen met de borstvoeding, 'gewoon' slaaptraining doen, 'gewoon' hem in zijn eigen kamertje leggen, dan zou het zich allemaal wel oplossen. Maar ik durfde niet. Dit ritme, hoe zwaar het ook voor mij was, gaf een soort van rust in de dag, het ging zo net. Bovendien, mijn zoontje jengelt niet, hij gaat van vrolijk naar hysterisch krijsen in 3 seconden. En hij had het zo zwaar op het kdv dat ik hem niet ook nog de nachten wilde afnemen, waar ik voor mijn gevoel compenseerde dat hij overdag daarheen moest waar hij ongelukkig was.
Met een maand of 9 ging het eindelijk beter op kdv en toen dat een tijdje goed ging hebben we hem op zijn eigen kamertje gelegd. Met 10 maanden de nachtvoedingen afgebouwd. Sinds 11.5 maand slaapt hij min of meer door en krijgt hij nog 2 borstvoedingen per dag. Hij is enorm opgebloeid en gaat met plezier naar het kdv inmiddels, we hebben het super leuk op mijn parttimedag en in het weekend, ik wil niet meer van de cluster-ellende liever op mijn werk zijn dan thuis, ik geniet enorm van alle dingen die hij leert en het spelen met hem, ik verheug me erop om hem te halen uit kdv want dan zit hij gewoon lekker te spelen en lacht hij als ik binnenkom, ipv dat hij keihard begint te huilen en me niet meer wil loslaten zodra hij me ziet. Hij is vrolijk, open naar anderen als hij ze kent en niet meer zo op mij gericht.
Dus alles gaat nu goed. Maar ik merk dat ik de laatste weken heel veel bezig ben met het afgelopen jaar en wat voor knauw het me eigenlijk heeft gegeven. Nog steeds zit ik 's nachts zo'n beetje ieder uur door een adrenalinestoot rechtop, ook al komt mijn zoontje allang niet meer. Mijn man heb ik wekenlang in paniek wakker gemaakt dat ik 'de baby kwijt was', toen hij net begon door te slapen. Ik moet echt niet denken aan een tweede, ik wil dit nooit meer meemaken. Als ik terugdenk aan de babytijd denk ik vooral: goddank, het is voorbij. Het is eindelijk voorbij. Als ik terugdenk aan borstvoeding denk ik aan bloedende tepels en huilend voeden en als ik denk aan een vredig slapende baby dan denk ik alleen maar aan het zenuwachtige afwachten tot hij weer wakker zou worden. Elke 30, 45 minuten. Misschien 1.5 uur als ik geluk had. Ik denk aan hoe ongelukkig hij was op kdv en hoe schuldig ik me voelde.
Ja het is allemaal goedgekomen, maar opeens realiseer ik me dat ik gewoon best veel verdriet heb om de babytijd en hoe het is gegaan. Ik heb ook echt wel van hem genoten en mooie momenten gekend met hem, maar ze staan zo niet op de voorgrond voor me, en eigenlijk vind ik dat heel jammer. Ik merk dat ik gewoon nog steeds in staat van paraatheid verkeer en dat maar moeilijk van me af kan schudden. Slechte dag op het kdv? Ohjee, paniek, ipv: hij zal wel mopperig zijn van het warme weer. Keertje 's avonds wakker? Oh god daar gaan we weer. Dagje geen trek bij het avondeten? Ik krijg de neiging om hem extra yoghurt en nog een rijstwafel te geven omdat ik zo bang ben dat hij 's nachts wakker gaat worden van de honger. Ik durf die laatste 2 borstvoedingen niet af te bouwen omdat hij slecht drinkt en ik bang ben dat ik dan weer een probleem voor mezelf creër. Mijn man vindt het onzin, als ik dienst heb drinkt hij meer water en gaat het prima, ik moet gewoon even over die drempel heen. Maar die drempel is meer een soort hoge muur na afgelopen jaar.
Ik weet gewoon even niet hoe ik nu mijn moeilijke baby een relaxte dreumes is geworden, zelf weer een relaxte moeder moet worden. Daarom dit topic. Even van me afschrijven, misschien herkenning vinden. Hoe dat bij andere moeders is gegaan na zo'n moeilijk jaar. Voor ik nu in patronen blijf hangen die eigenlijk niet meer nodig/nuttig zijn en misschien wel problemen creëer daarmee, zoals mijn zoontje proberen goed vol te stoppen bij het avondeten omdat ik bang ben dat hij 's nachts wakker wordt anders. Ik wil hem juist leren naar zijn honger- en verzadigingsgevoel te luisteren, maar merk dat ik dat met zoveel episodes van voeding weigeren en alle zorgen daarom en zijn slechte slapen gewoon heel moeilijk vind nu, ook al weet ik dat hij nu veel steviger is en het veel beter aan kan. Ik voel me echt een beetje ... getraumatiseerd (beetje dramatisch woord maar for lack of a better one
). En ik hoop dat erover schrijven me misschien helpt het een beetje los te laten. Zodat ik me gewoon kan focussen op hoe geweldig het nu is, ipv steeds bang te zijn dat het weer wegglipt.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
donderdag 31 mei 2018 om 22:06
@LR: nog gefeliciteerd met je tweede! Super fijn dat het zo’n relaxte dame is 
En dat gevoel van verdriet om zijn leed herken ik idd. Hij heeft zoveel buikpijn gehad die eerste maanden dat ik er nog buikpijn van krijg als ik eraan denk 
En dat gevoel van verdriet om zijn leed herken ik idd. Hij heeft zoveel buikpijn gehad die eerste maanden dat ik er nog buikpijn van krijg als ik eraan denk
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
donderdag 31 mei 2018 om 22:09
Ja. En de onmacht dat je geen pijn kan overnemen, dat troosten niet werkt, en dat die kleine man sowieso al ongevraagd op de wereld is gezet en dan ook nog dít doormaakt... Misschien moet ik ook nog ooit eens met een psych praten.
donderdag 31 mei 2018 om 22:41
Wat een herkenning bij veel mensen, mooi om te lezen dat je elkaar zo een hart onder de riem kan stoppen. Ik herken het deels ook. Mijn jongste is nu een half jaar. Ik heb nog even kort meegeschreven op het topic voor als zwanger worden niet vanzelf gaat. Maar daar ben ik destijds mee gestopt (niet zo netjes van me) omdat m'n zwangerschap erg pittig was, ik dat moeilijk kon delen sowieso en mezelf juist op die plek een zeur vond. Maar na een zwangerschap met hartklachten en diabetes keek ik uit naar de bevalling en zei ook regelmatig tegen mijn man, mocht ik ooit denken drie is ook leuk herinner me hier dan nog even aan..
Maar de bevalling werd een spoed keizersnede en ons jochie was te vroeg geboren en zelfs voor die termijn erg klein. Ik zelf zat op dat moment tegen een longontsteking aan en goed hoesten na een buikoperatie lukt niet zo goed..
En vanaf dat moment heb ik nauwelijks meer geslapen. Borstvoeding geprobeerd de eerste vijf weken maar omdat ik medicatie moest gebruiken moest ik ook kolven en dat deels weg gooien. Onze kleine moest al bijgevoed worden dus de fles was al bekend. Na 5 weken met pijn in m'n hart overgestapt op alleen fles. Maar daarnaast speelde laryngomalacie, wat betekende dat hij een enorm piepende ademhaling had en vaak benauwd leek. We zijn regelmatig bij de kinderarts geweest. Hij kon enorm huilen, vooral na de fles, overstrekte zich altijd en was ontroostbaar. Wat heb ik me machteloos gevoeld. In overleg met de kinderarts zijn we overgestapt op koemelkvrije melk. Wat een wereld van verschil. Hij slaapt nu soms zo maar 4 uur achter elkaar en ik dus ook. Een tijdje geleden had hij een paar goede nachten en opeens was het weer moeizaam. Ik had niet verwacht me daar zo naar onder te zullen voelen, alsof de hoop dat betere tijden waren aangebroken opeens weer weg was. Hij bleek oorontsteking te hebben. Realistisch weet ik wel dat het waarschijnlijk steeds beter zal gaan maar dat dat langzaamaan gaat en er dus ook nog genoeg nachten zullen zijn van slaapjes van anderhalf uur.
Ik weet nu wel dat wat hij heeft niet gevaarlijk is maar het vertrouwen is er niet zomaar. Ook in nachten waarin hij wel goed slaapt schrik ik nog vaak wakker. Ik denk echt dat ik, als hij door slaapt, weer opnieuw moet leren slapen bijna.
Ik heb hem ook best vaak groot kunnen kijken, waar ik me wel schuldig om voelde. Maar zo'n eerste jaar is gewoon zwaar. Onze oudste is echt een makkelijk kind geweest en ik had me hier niet op voorbereid.
Het is niet gek dat je het vooral begint met voelen. Is al vaker gezegd maar je kunt pas gaan ervaren en voelen, en verwerken, als het overleven achter de rug is. Als er rust komt. En ingesleten patronen ben je niet zomaar kwijt. Maar je bent ze je al bewust en dat is echt al heel wat.
Veel sterkte en succes!!
Maar de bevalling werd een spoed keizersnede en ons jochie was te vroeg geboren en zelfs voor die termijn erg klein. Ik zelf zat op dat moment tegen een longontsteking aan en goed hoesten na een buikoperatie lukt niet zo goed..
En vanaf dat moment heb ik nauwelijks meer geslapen. Borstvoeding geprobeerd de eerste vijf weken maar omdat ik medicatie moest gebruiken moest ik ook kolven en dat deels weg gooien. Onze kleine moest al bijgevoed worden dus de fles was al bekend. Na 5 weken met pijn in m'n hart overgestapt op alleen fles. Maar daarnaast speelde laryngomalacie, wat betekende dat hij een enorm piepende ademhaling had en vaak benauwd leek. We zijn regelmatig bij de kinderarts geweest. Hij kon enorm huilen, vooral na de fles, overstrekte zich altijd en was ontroostbaar. Wat heb ik me machteloos gevoeld. In overleg met de kinderarts zijn we overgestapt op koemelkvrije melk. Wat een wereld van verschil. Hij slaapt nu soms zo maar 4 uur achter elkaar en ik dus ook. Een tijdje geleden had hij een paar goede nachten en opeens was het weer moeizaam. Ik had niet verwacht me daar zo naar onder te zullen voelen, alsof de hoop dat betere tijden waren aangebroken opeens weer weg was. Hij bleek oorontsteking te hebben. Realistisch weet ik wel dat het waarschijnlijk steeds beter zal gaan maar dat dat langzaamaan gaat en er dus ook nog genoeg nachten zullen zijn van slaapjes van anderhalf uur.
Ik weet nu wel dat wat hij heeft niet gevaarlijk is maar het vertrouwen is er niet zomaar. Ook in nachten waarin hij wel goed slaapt schrik ik nog vaak wakker. Ik denk echt dat ik, als hij door slaapt, weer opnieuw moet leren slapen bijna.
Ik heb hem ook best vaak groot kunnen kijken, waar ik me wel schuldig om voelde. Maar zo'n eerste jaar is gewoon zwaar. Onze oudste is echt een makkelijk kind geweest en ik had me hier niet op voorbereid.
Het is niet gek dat je het vooral begint met voelen. Is al vaker gezegd maar je kunt pas gaan ervaren en voelen, en verwerken, als het overleven achter de rug is. Als er rust komt. En ingesleten patronen ben je niet zomaar kwijt. Maar je bent ze je al bewust en dat is echt al heel wat.
Veel sterkte en succes!!
donderdag 31 mei 2018 om 23:19
donderdag 31 mei 2018 om 23:34
Ik voel me genoodzaakt te reageren, hoewel de eerste voor mij al weer veertien jaar geleden is. Ik vond dat eerste jaar echt een hel. Borstvoeding liep helemaal niet, maar ik wilde niet opgeven, kindje sliep overdag nauwelijks tot niet, en al helemaal niet zonder mij. En wilde in de nacht elke twee uur gevoed (dit heeft een kleine anderhalf jaar geduurd). En altijd extreem vroeg wakker, mijn dagen begonnen regelmatig om half vijf. Kind wilde ook altijd aandacht en actie, anders was het huilen geblazen. Het was heel heel zwaar.
Hierdoor heeft het zes (!) jaar geduurd voor ik aan een tweede durfde te denken. Maar wát een verschil was dat. Een heel rustige baby, die weliswaar óók heel wakker was, maar niet al m'n aandacht opeiste de hele dag. Dat eerste jaar heb ik genóten.
Hierdoor heeft het zes (!) jaar geduurd voor ik aan een tweede durfde te denken. Maar wát een verschil was dat. Een heel rustige baby, die weliswaar óók heel wakker was, maar niet al m'n aandacht opeiste de hele dag. Dat eerste jaar heb ik genóten.
donderdag 31 mei 2018 om 23:45
Ik heb niet alles gelezen, maar ik wil toch even reageren (met kans dat ik wat dubbel zeg).
Ik herken het flesweigeren, het schuldgevoel, de zwaarte dat alleen jij de voedselbron bent, de slechte nachten. Dat is echt zwaar! En ik kan me heel erg voorstellen dat jij dat moet verwerken.
Je geeft nog borstvoeding, lees ik. Mijn ervaring bij kind 1 was dat ik me veel meer relaxed in m’n hoofd voelde na het stoppen. Alsof er een grijze wolk verdween. Kind 1 was een heel relaxed babietje, dus niks om negatief om te zijn, maar m’n hormonen trokken m’n humeur naar beneden.
Bij kind 2 heb ik wel voor borstvoeding gekozen, maar goed opgelet of ik de grijze wolk weer voelde. Dat was gelukkig niet het geval, dus bv doorgezet. Kind 2 was flesweigeraar, hing heel erg aan mij, heb lang borstvoeding gegeven. Ze sliep ook alleen maar in aan de borst.
Ik heb best lang gevoed, en pas toen ik stopte voelde ik niet meer de ‘paniek’ als ze ging huilen. Toch een hormonaal randje, dus.
Wellicht een overweging waard voor jou om toch te stoppen, om de invloed van hormonen te minimaliseren.
Kind 2 werd een stuk blijer toen ze kon communiceren. Is nu een vrolijk eigenwijs kind, met een zeer sterke eigen wil. Volgens mij was zij niet zo goed in baby-zijn. Frustreerde haar dat heel erg. En dat is als moeder heftig om mee te dealen, al die frustratie, en het kind wat niet blij is. Vooral omdat er een boel schuldgevoel bij komt kijken. En helaas is dat schuldgevoel een gratis cadeau wat je bij je bevalling in overvloed krijgt. Weg relativeringsvermogen, welkom schuldgevoel!
In jouw geval zou ik eens zoeken naar iemand die jou kan helpen om je gedachtes en ervaringen te verwerken.
Sterkte ermee, want zo terugkijken is niet leuk, en je mag het achter je laten.
Ik herken het flesweigeren, het schuldgevoel, de zwaarte dat alleen jij de voedselbron bent, de slechte nachten. Dat is echt zwaar! En ik kan me heel erg voorstellen dat jij dat moet verwerken.
Je geeft nog borstvoeding, lees ik. Mijn ervaring bij kind 1 was dat ik me veel meer relaxed in m’n hoofd voelde na het stoppen. Alsof er een grijze wolk verdween. Kind 1 was een heel relaxed babietje, dus niks om negatief om te zijn, maar m’n hormonen trokken m’n humeur naar beneden.
Bij kind 2 heb ik wel voor borstvoeding gekozen, maar goed opgelet of ik de grijze wolk weer voelde. Dat was gelukkig niet het geval, dus bv doorgezet. Kind 2 was flesweigeraar, hing heel erg aan mij, heb lang borstvoeding gegeven. Ze sliep ook alleen maar in aan de borst.
Ik heb best lang gevoed, en pas toen ik stopte voelde ik niet meer de ‘paniek’ als ze ging huilen. Toch een hormonaal randje, dus.
Wellicht een overweging waard voor jou om toch te stoppen, om de invloed van hormonen te minimaliseren.
Kind 2 werd een stuk blijer toen ze kon communiceren. Is nu een vrolijk eigenwijs kind, met een zeer sterke eigen wil. Volgens mij was zij niet zo goed in baby-zijn. Frustreerde haar dat heel erg. En dat is als moeder heftig om mee te dealen, al die frustratie, en het kind wat niet blij is. Vooral omdat er een boel schuldgevoel bij komt kijken. En helaas is dat schuldgevoel een gratis cadeau wat je bij je bevalling in overvloed krijgt. Weg relativeringsvermogen, welkom schuldgevoel!
In jouw geval zou ik eens zoeken naar iemand die jou kan helpen om je gedachtes en ervaringen te verwerken.
Sterkte ermee, want zo terugkijken is niet leuk, en je mag het achter je laten.
donderdag 31 mei 2018 om 23:49
Jeetje Lux, wat een eerlijk en heftig bericht. Heb voorgaande reacties niet gelezen, maar wilde toch even reageren.
Volgens mij ben je een enorme steun geweest voor veel vrouwen hier, juist vanwege je nuchterheid. En best pittig om te lezen dat je het zo zwaar hebt ervaren. Ik herken het in zoverre dat mijn zoon een makkelijke baby en dreumes was, maar altijd wakker is geworden s nachts. Nu als peuter slaapt hij vaker niet dan wel door. En bij elk geluidje ervaar ik wel wat stress, zeker met een werkdag voor de boeg.
Ik vind het knap hoe je het gedaan hebt en nog doet en weet zeker dat je zoon hier later profijt van heeft! Maar zorg wel dat je het soort van verwerkt. Zorg goed voor jezelf.
En wel of geen tweede (herkenbare discussie in ander topic): het komt zoals het komt! Hier op dit moment een heerlijk leven alleen met zoon, geen idee of er een tweede komt (los van of het lukt etc)
Mooi dat je je hier kunt uiten en een knuffel. Je bent een relaxte moeder volgens mij, in ieder geval naar anderen toe. Ik weet zeker dat je dat ook naar jezelf toe weer kunt vinden (met of zonder hulp)
Volgens mij ben je een enorme steun geweest voor veel vrouwen hier, juist vanwege je nuchterheid. En best pittig om te lezen dat je het zo zwaar hebt ervaren. Ik herken het in zoverre dat mijn zoon een makkelijke baby en dreumes was, maar altijd wakker is geworden s nachts. Nu als peuter slaapt hij vaker niet dan wel door. En bij elk geluidje ervaar ik wel wat stress, zeker met een werkdag voor de boeg.
Ik vind het knap hoe je het gedaan hebt en nog doet en weet zeker dat je zoon hier later profijt van heeft! Maar zorg wel dat je het soort van verwerkt. Zorg goed voor jezelf.
En wel of geen tweede (herkenbare discussie in ander topic): het komt zoals het komt! Hier op dit moment een heerlijk leven alleen met zoon, geen idee of er een tweede komt (los van of het lukt etc)
Mooi dat je je hier kunt uiten en een knuffel. Je bent een relaxte moeder volgens mij, in ieder geval naar anderen toe. Ik weet zeker dat je dat ook naar jezelf toe weer kunt vinden (met of zonder hulp)
vrijdag 1 juni 2018 om 01:06
@pop1980: ja ik ben zeker bezig met afbouwen, maar dat is nog wel moeilijk voor me. Zo’n loslaatdingetje. Maar getting there
@LR: ja zeker, die machteloosheid is vreselijk.
@de rest: even voor de duidelijkheid omdat iedereen zegt ‘huh maar jij was zo’n nuchtere en relaxte moeder’: dat was ik denk ik ook. Ben ik ook. Ik had of heb absoluut geen pnd of erge psychische klachten. Ik heb altijd veel van mijn zoon gehouden en van hem kunnen genieten, ook op de zware momenten. Ik heb me denk ik ook goed aan hem over kunnen geven. Ik heb gewoon een zware babytijd achter de rug met hem en krijg de stress die ik erdoor ervoer niet uit mijn hoofd. Het is niet alsof ik veel opgekropte emoties over toen ervaar ofzo, of nog een hele bak ellende moet verwerken.
Ik ben over het algemeen vrij nuchter onder alles geweest. Alleen juist nu even niet. Misschien juist omdat ik nu ervaar hoe het ook kan zijn met hem, dat ik het plotseling veel meer ervaar als een gemis en me veel meer bewust ben van de sporen (het wakker zijn
) die het heeft nagelaten.
Zo nu ga ik gauw weer proberen te slapen want over 5 uur begint de dag alweer
@LR: ja zeker, die machteloosheid is vreselijk.
@de rest: even voor de duidelijkheid omdat iedereen zegt ‘huh maar jij was zo’n nuchtere en relaxte moeder’: dat was ik denk ik ook. Ben ik ook. Ik had of heb absoluut geen pnd of erge psychische klachten. Ik heb altijd veel van mijn zoon gehouden en van hem kunnen genieten, ook op de zware momenten. Ik heb me denk ik ook goed aan hem over kunnen geven. Ik heb gewoon een zware babytijd achter de rug met hem en krijg de stress die ik erdoor ervoer niet uit mijn hoofd. Het is niet alsof ik veel opgekropte emoties over toen ervaar ofzo, of nog een hele bak ellende moet verwerken.
Ik ben over het algemeen vrij nuchter onder alles geweest. Alleen juist nu even niet. Misschien juist omdat ik nu ervaar hoe het ook kan zijn met hem, dat ik het plotseling veel meer ervaar als een gemis en me veel meer bewust ben van de sporen (het wakker zijn
) die het heeft nagelaten. Zo nu ga ik gauw weer proberen te slapen want over 5 uur begint de dag alweer
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
vrijdag 1 juni 2018 om 07:41
Lieve Lux, ik hoor je en Ik snap je. Je hebt ”gewoon” een heel zwaar eerste jaar gehad en zo lezende ben je een beetje in de overlevingsstand gegaan en nu je in een wat rustiger vaarwater zit komt dat eruit. Ik herken het ten dele. SA heeft sinds April hele slechte en onregelmatige nachten, ik werk 50 uur per week (dus ben 65 uur van huis), geef nog steeds borstvoeding (ben een slaaf van mijn eigen wil) en... ik mag van mezelf niet klagen, want na mijn lange IVF traject heb ik het prachtige kind dat ik altijd gewenst heb. Ik durf dus ook amper toe te geven dat het soms pittig is (al is SA minder pittig dan jouw mannetje). En veel moeders praten daar ook niet over, omdat er een soort taboe op rust.
Vannacht was SA vanaf 3 uur onophoudelijk wakker, krijsen, alleen in onze armen of aan de borst willen en vandaag voel ik me een zombie - thank God it’s Friday... en weet je Lux Ik ben je dankbaar dat je dit topic geopend hebt, want nieuwe moeders hebben het soms best lastig.
Vannacht was SA vanaf 3 uur onophoudelijk wakker, krijsen, alleen in onze armen of aan de borst willen en vandaag voel ik me een zombie - thank God it’s Friday... en weet je Lux Ik ben je dankbaar dat je dit topic geopend hebt, want nieuwe moeders hebben het soms best lastig.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 1 juni 2018 om 08:06
Hey Bag, dat lijkt me idd pittig, 50-urige werkweken met SA nog aan de borst. Vind je het moeilijk om de bv los te laten?
Ik denk idd dat het gewoon achteraf is dat het eruit komt. Toen was ik meer ‘het is zoals het is, verstand op 0, blik op oneindig, this too shall pass’ enzo. Maar nu moet ik die ‘overlevingsmechanismen’ nog zien uit te schakelen.
Overigens slaapt zoon hier veel slechter als het mooi weer is, misschien heeft SA daar ook last van? Sinds ik hem in een romper zonder deken laat tukken gaat het beter.
Ik denk idd dat het gewoon achteraf is dat het eruit komt. Toen was ik meer ‘het is zoals het is, verstand op 0, blik op oneindig, this too shall pass’ enzo. Maar nu moet ik die ‘overlevingsmechanismen’ nog zien uit te schakelen.
Overigens slaapt zoon hier veel slechter als het mooi weer is, misschien heeft SA daar ook last van? Sinds ik hem in een romper zonder deken laat tukken gaat het beter.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
vrijdag 1 juni 2018 om 10:06
Oh en wat betreft wakker worden terwijl die kleine inmiddels doorslaapt, daar heb ik ook last van.
Zoon heeft 2 jaar liggen spoken, daarna was ik weer zwanger. Dochter heeft in het begin erg goed geslapen, maar het laatste jaar ook weer enorm liggen spoken. En nu... slapen ze beiden zo'n 11 uur per nacht zonder wakker te worden. En ik... wordt wakker van ieder geluidje.
De bovenburen die de wc doortrekken, het buurjongentje van 2,5 die s'nachts ligt te spoken, onze kinderen die zich omdraaien in bed en dus geluid maken met hun dekbedden, wekker van man die afgaat s' nachts om te gaan werken. Ik moet echt weer opnieuw leren relaxen gedurende de nacht. Ik denk dat dat tijd nodig heeft.
Zoon heeft 2 jaar liggen spoken, daarna was ik weer zwanger. Dochter heeft in het begin erg goed geslapen, maar het laatste jaar ook weer enorm liggen spoken. En nu... slapen ze beiden zo'n 11 uur per nacht zonder wakker te worden. En ik... wordt wakker van ieder geluidje.
De bovenburen die de wc doortrekken, het buurjongentje van 2,5 die s'nachts ligt te spoken, onze kinderen die zich omdraaien in bed en dus geluid maken met hun dekbedden, wekker van man die afgaat s' nachts om te gaan werken. Ik moet echt weer opnieuw leren relaxen gedurende de nacht. Ik denk dat dat tijd nodig heeft.
vrijdag 1 juni 2018 om 10:08
Ah Lux, dat het zo heftig was had ik idd ook niet helemaal meegekregen.
Heel veel is al gezegd, maar ik denk dat je dit absoluut traumatisch zou mogen noemen hoor. En ik denk ook dat het verre van gemiddeld is, als in: tuurlijk vinden meer mensen het eerste jaar zwaar, maar zoals het bij jou geweest is, hoor ik het eigenlijk nooit.
Ook denk ik dat het heel logisch is dat het nu -juist nu het wel lekker loopt- ineens z'n weerslag heeft. En of je nu wel of niet met iemand gaat praten, ik denk dat dit gewoon echt even tijd nodig heeft.
Heel veel is al gezegd, maar ik denk dat je dit absoluut traumatisch zou mogen noemen hoor. En ik denk ook dat het verre van gemiddeld is, als in: tuurlijk vinden meer mensen het eerste jaar zwaar, maar zoals het bij jou geweest is, hoor ik het eigenlijk nooit.
Ook denk ik dat het heel logisch is dat het nu -juist nu het wel lekker loopt- ineens z'n weerslag heeft. En of je nu wel of niet met iemand gaat praten, ik denk dat dit gewoon echt even tijd nodig heeft.
vrijdag 1 juni 2018 om 10:54
Nee maar jij, LV, en westerpaviljoen enzo hebben natuurlijk jongere kindjes hè. Toen mijn zoontje 6 maanden was was hij nog wel moeilijk, maar dat was echt niets vergeleken met de eerste 4. En het babytopic bestond pas sinds mijn zoontje 5 maanden ofzo was dus wellicht had ik daar veel meer over geschreven als er toen een topic was geweest om erover te schrijven.
Maar misschien ook wel niet want ik hield het gewoon goed vol toen. Ik zat gewoon ook een beetje in een waas van slaapgebrek Ik heb er wel veel met mijn moeder over gepraat, waarmee ik altijd in de clinch heb gelegen, maar die me hierin zo goed begreep, want driemaal raden van wie zoon dat moeilijke babygedrag heeft geërfd 
Mijn moeder herkent het woord voor woord want ik was precies hetzelfde. Maar schijnbaar was ik vanaf dat het over was ook het zonnetje in huis en dat zie ik bij zoon ook nu. Wie weet was ik net als hij niet gemaakt voor het babyleven en ben ik dus ook niet gemaakt voor het moeder zijn van een baby, slechte herinneringen aan mijn vroegste jeugd
Ik heb dat gevoel namelijk nog steeds als ik naar baby's kijk, haha. Wat is er nou in godsnaam aan in een wereld terecht komen waar alles hard en fel en heftig is, waar je je niet kunt bewegen en als je niet lekker ligt moet wachten tot iemand doorheeft dat er een boertje dwars zit of je broek dubbel zit onder je rug waardoor je niet lekker kan ontspannen, waar iedereen maar doet en doet en jij begrijpt niet wat of hoe je aan ze duidelijk moet maken wat JIJ wil en je LIGT daar maar. Echt ik benijd baby's niet, wat een vreselijk leven lijkt me dat
Maar misschien ook wel niet want ik hield het gewoon goed vol toen. Ik zat gewoon ook een beetje in een waas van slaapgebrek
Ik heb er wel veel met mijn moeder over gepraat, waarmee ik altijd in de clinch heb gelegen, maar die me hierin zo goed begreep, want driemaal raden van wie zoon dat moeilijke babygedrag heeft geërfd Mijn moeder herkent het woord voor woord want ik was precies hetzelfde. Maar schijnbaar was ik vanaf dat het over was ook het zonnetje in huis en dat zie ik bij zoon ook nu. Wie weet was ik net als hij niet gemaakt voor het babyleven en ben ik dus ook niet gemaakt voor het moeder zijn van een baby, slechte herinneringen aan mijn vroegste jeugd
Ik heb dat gevoel namelijk nog steeds als ik naar baby's kijk, haha. Wat is er nou in godsnaam aan in een wereld terecht komen waar alles hard en fel en heftig is, waar je je niet kunt bewegen en als je niet lekker ligt moet wachten tot iemand doorheeft dat er een boertje dwars zit of je broek dubbel zit onder je rug waardoor je niet lekker kan ontspannen, waar iedereen maar doet en doet en jij begrijpt niet wat of hoe je aan ze duidelijk moet maken wat JIJ wil en je LIGT daar maar. Echt ik benijd baby's niet, wat een vreselijk leven lijkt me dat
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
vrijdag 1 juni 2018 om 12:03
Haha, jij zegt dat wel vaker zo en dan denk ik in eerste instantie: owja zit wel wat in.
Maar je kunt het ook vanaf de andere kant bekijken: je kunt als baby heerlijk de halve dag knuffelen met je ouders, hoeft nog helemaal niets, je wordt lekker verzorgd en je kunt vanuit die veilige omgeving van alles gaan ontdekken.
Ik merk ook eigenlijk alleen frustratie bij dochter als ze heel hard met iets bezig is te leren. Momenteel bijvoorbeeld probeert ze als ze op haar buik ligt op haar knietjes te gaan zitten wat totaal niet lukt.
Maar voor jouzelf en je zoon was het babyleven dus niet bepaald een fijne periode. Dat kan ook natuurlijk.
Maar je kunt het ook vanaf de andere kant bekijken: je kunt als baby heerlijk de halve dag knuffelen met je ouders, hoeft nog helemaal niets, je wordt lekker verzorgd en je kunt vanuit die veilige omgeving van alles gaan ontdekken.
Ik merk ook eigenlijk alleen frustratie bij dochter als ze heel hard met iets bezig is te leren. Momenteel bijvoorbeeld probeert ze als ze op haar buik ligt op haar knietjes te gaan zitten wat totaal niet lukt.
Maar voor jouzelf en je zoon was het babyleven dus niet bepaald een fijne periode. Dat kan ook natuurlijk.
vrijdag 1 juni 2018 om 12:53
Ik denk dat het echt karakter afhankelijk is bij een baby. Ik zag bij zoon echt dat hij het vreselijk vond. Echt een baby met een pesthumeur. Ook toen hij leerde kruipen. ik heb nog een filmpje waar de frustratie bij hem er vanaf spat.
Dochter daarentegen, je kon aan haar zien dat ze het allemaal wel prima vond. Lag uren in de box tegen wat knuffels te keuvelen, viel vanzelf in slaap. Ook terwijl haar broer naast haar zat te spelen en lawaai aan het maken was. Ik zie vanaf dat ze bijna 2 werd pas frustratie bij haar. Ze wil zoveel ineens en het allemaal zelf beslissen, wat dus niet kan en mag. Overduidelijk 2 verschillende karakters dus.
Dochter daarentegen, je kon aan haar zien dat ze het allemaal wel prima vond. Lag uren in de box tegen wat knuffels te keuvelen, viel vanzelf in slaap. Ook terwijl haar broer naast haar zat te spelen en lawaai aan het maken was. Ik zie vanaf dat ze bijna 2 werd pas frustratie bij haar. Ze wil zoveel ineens en het allemaal zelf beslissen, wat dus niet kan en mag. Overduidelijk 2 verschillende karakters dus.
vrijdag 1 juni 2018 om 18:06
Ja dat zal zeker uitmaken, karakter. Bij volwassenen heb je ook couch potatoes en lui die geen seconde stil kunnen zitten.italiagirl schreef: ↑01-06-2018 12:53Ik denk dat het echt karakter afhankelijk is bij een baby. Ik zag bij zoon echt dat hij het vreselijk vond. Echt een baby met een pesthumeur. Ook toen hij leerde kruipen. ik heb nog een filmpje waar de frustratie bij hem er vanaf spat.
Dochter daarentegen, je kon aan haar zien dat ze het allemaal wel prima vond. Lag uren in de box tegen wat knuffels te keuvelen, viel vanzelf in slaap. Ook terwijl haar broer naast haar zat te spelen en lawaai aan het maken was. Ik zie vanaf dat ze bijna 2 werd pas frustratie bij haar. Ze wil zoveel ineens en het allemaal zelf beslissen, wat dus niet kan en mag. Overduidelijk 2 verschillende karakters dus.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
vrijdag 1 juni 2018 om 19:58
Wat een herkenbaar en ontroerend topic! Mijn tweede was de eerste drie maanden een huilbaby en daarna tot 1,5 jaar bijna elke week ziek en huilde nog steeds ontzettend veel. Na een operatie toen hij 1,5 was ging dat een stuk beter. Nog steeds geen makkelijk kind qua slapen, maar allemaal wel wat meer binnen ‘het normale’. Ik heb het ervaren als 1,5 jaar continue onder vuur liggen en opeens gaat het beter en heb je de ruimte om terug te kijken naar wat er nou allemaal gebeurd is (en wat je misschien achteraf anders had willen doen). Ik heb ook wel moeten rouwen om de leuke babytijd die ik bij hem niet gehad heb en bij mijn eerste kindje wel. Het is hier al eerder gezegd, maar mij heeft het uiteindelijk wel geholpen om een fotoalbum te maken van de spaarzame leuke momenten die er wel waren in dat eerste jaar. In het begin vond ik het niet eens leuk om naar dat album te kijken, omdat ik dan bijna de paniek weer voelde opkomen, maar door het verstrijken van de tijd en door toch af en toe door het album te gaan, slijt het wel en kunnen de leuke momenten van die tijd toch wat meer kracht krijgen lijkt het.
Nu het wat langer geleden is, ben ik vooral dankbaar dat ik bij mijn eerste wel heb kunnen genieten, omdat zij zo makkelijk was. Bij mijn tweede weet ik dat ik heb geprobeerd te genieten waar het kon, maar het kon gewoon niet zo vaak
Nu het wat langer geleden is, ben ik vooral dankbaar dat ik bij mijn eerste wel heb kunnen genieten, omdat zij zo makkelijk was. Bij mijn tweede weet ik dat ik heb geprobeerd te genieten waar het kon, maar het kon gewoon niet zo vaak
vrijdag 1 juni 2018 om 20:39
Hoe bijzonder te lezen dat we zo eerlijk kunnen zijn, zo hebben we allemaal onze ups en downs gehad, en zijn we er ons bewust van wat we hebben meegemaakt en daar mag best eerlijk over gesproken worden, het is ook gewoon fijn om herkenning te lezen en je ergens niet zo heel schuldig te voelen dat je soms even de lol er niet meer van inzag!
Ik durf wel eerlijk zeggen dat de afgelopen 10 maanden met dochter de grootse uitdaging was is die ik in men leven ben tegen gekomen, ik ben gegroeid als mens in alle opzichten, dochter houdt me een spiegel voor waarvoor ik haar wel bewonder, dat dit kleine wezen mij tot het uiterste van mijn kunnen gedreven heeft , dat ze mijn grenzen heeft verlegd en tegelijkertijd mij geleerd heeft wat onvoorwaardelijke liefde is!
Ik durf wel eerlijk zeggen dat de afgelopen 10 maanden met dochter de grootse uitdaging was is die ik in men leven ben tegen gekomen, ik ben gegroeid als mens in alle opzichten, dochter houdt me een spiegel voor waarvoor ik haar wel bewonder, dat dit kleine wezen mij tot het uiterste van mijn kunnen gedreven heeft , dat ze mijn grenzen heeft verlegd en tegelijkertijd mij geleerd heeft wat onvoorwaardelijke liefde is!
zaterdag 2 juni 2018 om 12:44
Heb je niks aan, natuurlijk, maar toch een dikke knuffel, Lux 
Ik weet niet of je m'n nieuwe nick kent, maar we hebben regelmatig geschreven.
Ik heb ook één kind, 2,5 jaar nu en haar krijgen was erg lastig (IUI), nare bevalling met lang herstel, en de eerste, pak 'm beet, anderhalf jaar van haar leventje vond ik vreselijk zwaar en moeilijk. En ook juist vooral het feit dat je met bijna niemand die tijd kunt delen, mensen kappen je vaak af en een veelgehoorde zin: "tja, dat hoort erbij..."
Ik ben echt geen pieperd, maar soms kon ik wel gillen.
Ik weet dus (ook nog steeds) niet of ik een tweede aandurf. En eigenlijk denk ik van niet. Maar soms rammelt er wat en soms ben ik bang dat mijn man of mijn dochter me het kwalijk gaat nemen en soms ben ik bang dat ik iets mis en soms ben ik bang dat m'n dochter overlijdt en dat ik geen kind meer over heb (erg, hè). Het leven is op alle vlakken zo kwetsbaar geworden.
Ik weet niet of je m'n nieuwe nick kent, maar we hebben regelmatig geschreven.
Ik heb ook één kind, 2,5 jaar nu en haar krijgen was erg lastig (IUI), nare bevalling met lang herstel, en de eerste, pak 'm beet, anderhalf jaar van haar leventje vond ik vreselijk zwaar en moeilijk. En ook juist vooral het feit dat je met bijna niemand die tijd kunt delen, mensen kappen je vaak af en een veelgehoorde zin: "tja, dat hoort erbij..."
Ik ben echt geen pieperd, maar soms kon ik wel gillen.
Ik weet dus (ook nog steeds) niet of ik een tweede aandurf. En eigenlijk denk ik van niet. Maar soms rammelt er wat en soms ben ik bang dat mijn man of mijn dochter me het kwalijk gaat nemen en soms ben ik bang dat ik iets mis en soms ben ik bang dat m'n dochter overlijdt en dat ik geen kind meer over heb (erg, hè). Het leven is op alle vlakken zo kwetsbaar geworden.
zaterdag 2 juni 2018 om 13:25
zaterdag 2 juni 2018 om 13:26
