Kinderen
alle pijlers
Het eerste jaar
donderdag 31 mei 2018 om 08:49
Ik open dit topic eigenlijk om een beetje van me af te schrijven. Iedereen hier weet wel hoe graag ik een kind wilde en half viva heeft met me mee staan juichen toen ik eindelijk een positieve test had. De zwangerschap was pittig, maar de bevalling ging goed en ik had het gevoel dat ik 'eindelijk' daar was waar ik wilde zijn. En wat was ik blij met hem, maar ook onzeker en MOE, zoals alle jonge moeders. En hoewel ik me geloof ik best aardig staande hield, was het pittig. Na zijn geboorte had hij lage suikers, moest worden bijgevoed in de kraamweek, borstvoeding kwam niet op gang en deed heel veel pijn. Uiteindelijk lukte het toch, maar toen begonnen de krampjes en de reflux en de huisartsenbezoekjes waarbij ze zeiden 'een beetje spugen is normaal hè'. Ja een beetje spugen wel, maar dat het lijkt of je je kind met kleren en al onder de douche hebt gezet na elke voeding ook? Hij dronk dag en nacht, het ging maar door, spugen, drinken, spugen, drinken, een cirkel die ik ook met behulp van CB, huisarts en lactatiekundige niet echt doorbroken kreeg. Achteraf had ik gewoon een verwijzing naar de kinderarts moeten vragen, maar om de een of andere reden was ik niet zo bijdehand op dat moment. Ik sliep op een dubbelgevouwen handdoek met hem in mijn armen omdat hij anders niet kon slapen, om al het gespuug en mijn overproductie (van dat vele drinken) op te vangen, anders lagen we in een doorweekt bed. Toen we met 4 maanden vaste voeding introduceerden ging het eindelijk beter met spugen en krampjes, maar besloot hij dat hij genoeg had van de fles. De spaarzame momentjes voor mezelf waarbij zijn vader/de oppas een flesje melk kon geven verdwenen, hij vertikte het. Met 6 maanden moest hij naar het kdv en vertikte hij het nog steeds. Dieptepunt was dat ik hem 24u niet gevoed heb en hij nog steeds de fles weigerde. Dus gaf ik weer toe, want hij had overleefd op een paar slokken water en wat banaan en broccoli. We besloten hem pap te geven met een lepeltje, dat lukte wel. Ik had geoefend met hem om in zijn eigen bedje te slapen en thuis ging dat redelijk, maar op kdv was het een drama. Elke dag haalde ik een oververmoeid kind met rode ogen en een betraand gezichtje op dat maar 1 ding wilde; aan de borst. En dus voedde ik 's nachts door, ook al moest ik elke dag vroeg op en maakte ik lange dagen. Elke 45-90 minuten aan de borst om te compenseren voor wat hij overdag had gemist. Daarna begon ook nog het borstweigeren. Niet alleen flessen weigerde hij, borst hoefde hij nu met vlagen ook niet meer. Hij werd ziek, longontsteking en ik kreeg hem niet gevoed, hij moest bijna naar het ziekenhuis maar heb hem door meerdere ziekten heen gesleept met ieder half uur spuitjes melk in zijn mondje spuiten. 'Milkshakes' maken van melk en banaan of peer en hem het zo voeren van een lepeltje zodat hij het wel at. En dan maar weer kolven, want een spuitje kv spuugde hij uit.
We zaten bijna wekelijks om tafel met kdv om hem in een bedje te krijgen, aan het eten te krijgen. Met 7 maanden stopte ik met kolven want ik kon gewoon niet meer. Goddank at hij ook pap van kv en kon hij al vrij snel over op mee-eten met de lunch. Vanuit mijn omgeving kreeg ik weinig steun. Ik moest 'gewoon' stoppen met de borstvoeding, 'gewoon' slaaptraining doen, 'gewoon' hem in zijn eigen kamertje leggen, dan zou het zich allemaal wel oplossen. Maar ik durfde niet. Dit ritme, hoe zwaar het ook voor mij was, gaf een soort van rust in de dag, het ging zo net. Bovendien, mijn zoontje jengelt niet, hij gaat van vrolijk naar hysterisch krijsen in 3 seconden. En hij had het zo zwaar op het kdv dat ik hem niet ook nog de nachten wilde afnemen, waar ik voor mijn gevoel compenseerde dat hij overdag daarheen moest waar hij ongelukkig was.
Met een maand of 9 ging het eindelijk beter op kdv en toen dat een tijdje goed ging hebben we hem op zijn eigen kamertje gelegd. Met 10 maanden de nachtvoedingen afgebouwd. Sinds 11.5 maand slaapt hij min of meer door en krijgt hij nog 2 borstvoedingen per dag. Hij is enorm opgebloeid en gaat met plezier naar het kdv inmiddels, we hebben het super leuk op mijn parttimedag en in het weekend, ik wil niet meer van de cluster-ellende liever op mijn werk zijn dan thuis, ik geniet enorm van alle dingen die hij leert en het spelen met hem, ik verheug me erop om hem te halen uit kdv want dan zit hij gewoon lekker te spelen en lacht hij als ik binnenkom, ipv dat hij keihard begint te huilen en me niet meer wil loslaten zodra hij me ziet. Hij is vrolijk, open naar anderen als hij ze kent en niet meer zo op mij gericht.
Dus alles gaat nu goed. Maar ik merk dat ik de laatste weken heel veel bezig ben met het afgelopen jaar en wat voor knauw het me eigenlijk heeft gegeven. Nog steeds zit ik 's nachts zo'n beetje ieder uur door een adrenalinestoot rechtop, ook al komt mijn zoontje allang niet meer. Mijn man heb ik wekenlang in paniek wakker gemaakt dat ik 'de baby kwijt was', toen hij net begon door te slapen. Ik moet echt niet denken aan een tweede, ik wil dit nooit meer meemaken. Als ik terugdenk aan de babytijd denk ik vooral: goddank, het is voorbij. Het is eindelijk voorbij. Als ik terugdenk aan borstvoeding denk ik aan bloedende tepels en huilend voeden en als ik denk aan een vredig slapende baby dan denk ik alleen maar aan het zenuwachtige afwachten tot hij weer wakker zou worden. Elke 30, 45 minuten. Misschien 1.5 uur als ik geluk had. Ik denk aan hoe ongelukkig hij was op kdv en hoe schuldig ik me voelde.
Ja het is allemaal goedgekomen, maar opeens realiseer ik me dat ik gewoon best veel verdriet heb om de babytijd en hoe het is gegaan. Ik heb ook echt wel van hem genoten en mooie momenten gekend met hem, maar ze staan zo niet op de voorgrond voor me, en eigenlijk vind ik dat heel jammer. Ik merk dat ik gewoon nog steeds in staat van paraatheid verkeer en dat maar moeilijk van me af kan schudden. Slechte dag op het kdv? Ohjee, paniek, ipv: hij zal wel mopperig zijn van het warme weer. Keertje 's avonds wakker? Oh god daar gaan we weer. Dagje geen trek bij het avondeten? Ik krijg de neiging om hem extra yoghurt en nog een rijstwafel te geven omdat ik zo bang ben dat hij 's nachts wakker gaat worden van de honger. Ik durf die laatste 2 borstvoedingen niet af te bouwen omdat hij slecht drinkt en ik bang ben dat ik dan weer een probleem voor mezelf creër. Mijn man vindt het onzin, als ik dienst heb drinkt hij meer water en gaat het prima, ik moet gewoon even over die drempel heen. Maar die drempel is meer een soort hoge muur na afgelopen jaar.
Ik weet gewoon even niet hoe ik nu mijn moeilijke baby een relaxte dreumes is geworden, zelf weer een relaxte moeder moet worden. Daarom dit topic. Even van me afschrijven, misschien herkenning vinden. Hoe dat bij andere moeders is gegaan na zo'n moeilijk jaar. Voor ik nu in patronen blijf hangen die eigenlijk niet meer nodig/nuttig zijn en misschien wel problemen creëer daarmee, zoals mijn zoontje proberen goed vol te stoppen bij het avondeten omdat ik bang ben dat hij 's nachts wakker wordt anders. Ik wil hem juist leren naar zijn honger- en verzadigingsgevoel te luisteren, maar merk dat ik dat met zoveel episodes van voeding weigeren en alle zorgen daarom en zijn slechte slapen gewoon heel moeilijk vind nu, ook al weet ik dat hij nu veel steviger is en het veel beter aan kan. Ik voel me echt een beetje ... getraumatiseerd (beetje dramatisch woord maar for lack of a better one
). En ik hoop dat erover schrijven me misschien helpt het een beetje los te laten. Zodat ik me gewoon kan focussen op hoe geweldig het nu is, ipv steeds bang te zijn dat het weer wegglipt.
We zaten bijna wekelijks om tafel met kdv om hem in een bedje te krijgen, aan het eten te krijgen. Met 7 maanden stopte ik met kolven want ik kon gewoon niet meer. Goddank at hij ook pap van kv en kon hij al vrij snel over op mee-eten met de lunch. Vanuit mijn omgeving kreeg ik weinig steun. Ik moest 'gewoon' stoppen met de borstvoeding, 'gewoon' slaaptraining doen, 'gewoon' hem in zijn eigen kamertje leggen, dan zou het zich allemaal wel oplossen. Maar ik durfde niet. Dit ritme, hoe zwaar het ook voor mij was, gaf een soort van rust in de dag, het ging zo net. Bovendien, mijn zoontje jengelt niet, hij gaat van vrolijk naar hysterisch krijsen in 3 seconden. En hij had het zo zwaar op het kdv dat ik hem niet ook nog de nachten wilde afnemen, waar ik voor mijn gevoel compenseerde dat hij overdag daarheen moest waar hij ongelukkig was.
Met een maand of 9 ging het eindelijk beter op kdv en toen dat een tijdje goed ging hebben we hem op zijn eigen kamertje gelegd. Met 10 maanden de nachtvoedingen afgebouwd. Sinds 11.5 maand slaapt hij min of meer door en krijgt hij nog 2 borstvoedingen per dag. Hij is enorm opgebloeid en gaat met plezier naar het kdv inmiddels, we hebben het super leuk op mijn parttimedag en in het weekend, ik wil niet meer van de cluster-ellende liever op mijn werk zijn dan thuis, ik geniet enorm van alle dingen die hij leert en het spelen met hem, ik verheug me erop om hem te halen uit kdv want dan zit hij gewoon lekker te spelen en lacht hij als ik binnenkom, ipv dat hij keihard begint te huilen en me niet meer wil loslaten zodra hij me ziet. Hij is vrolijk, open naar anderen als hij ze kent en niet meer zo op mij gericht.
Dus alles gaat nu goed. Maar ik merk dat ik de laatste weken heel veel bezig ben met het afgelopen jaar en wat voor knauw het me eigenlijk heeft gegeven. Nog steeds zit ik 's nachts zo'n beetje ieder uur door een adrenalinestoot rechtop, ook al komt mijn zoontje allang niet meer. Mijn man heb ik wekenlang in paniek wakker gemaakt dat ik 'de baby kwijt was', toen hij net begon door te slapen. Ik moet echt niet denken aan een tweede, ik wil dit nooit meer meemaken. Als ik terugdenk aan de babytijd denk ik vooral: goddank, het is voorbij. Het is eindelijk voorbij. Als ik terugdenk aan borstvoeding denk ik aan bloedende tepels en huilend voeden en als ik denk aan een vredig slapende baby dan denk ik alleen maar aan het zenuwachtige afwachten tot hij weer wakker zou worden. Elke 30, 45 minuten. Misschien 1.5 uur als ik geluk had. Ik denk aan hoe ongelukkig hij was op kdv en hoe schuldig ik me voelde.
Ja het is allemaal goedgekomen, maar opeens realiseer ik me dat ik gewoon best veel verdriet heb om de babytijd en hoe het is gegaan. Ik heb ook echt wel van hem genoten en mooie momenten gekend met hem, maar ze staan zo niet op de voorgrond voor me, en eigenlijk vind ik dat heel jammer. Ik merk dat ik gewoon nog steeds in staat van paraatheid verkeer en dat maar moeilijk van me af kan schudden. Slechte dag op het kdv? Ohjee, paniek, ipv: hij zal wel mopperig zijn van het warme weer. Keertje 's avonds wakker? Oh god daar gaan we weer. Dagje geen trek bij het avondeten? Ik krijg de neiging om hem extra yoghurt en nog een rijstwafel te geven omdat ik zo bang ben dat hij 's nachts wakker gaat worden van de honger. Ik durf die laatste 2 borstvoedingen niet af te bouwen omdat hij slecht drinkt en ik bang ben dat ik dan weer een probleem voor mezelf creër. Mijn man vindt het onzin, als ik dienst heb drinkt hij meer water en gaat het prima, ik moet gewoon even over die drempel heen. Maar die drempel is meer een soort hoge muur na afgelopen jaar.
Ik weet gewoon even niet hoe ik nu mijn moeilijke baby een relaxte dreumes is geworden, zelf weer een relaxte moeder moet worden. Daarom dit topic. Even van me afschrijven, misschien herkenning vinden. Hoe dat bij andere moeders is gegaan na zo'n moeilijk jaar. Voor ik nu in patronen blijf hangen die eigenlijk niet meer nodig/nuttig zijn en misschien wel problemen creëer daarmee, zoals mijn zoontje proberen goed vol te stoppen bij het avondeten omdat ik bang ben dat hij 's nachts wakker wordt anders. Ik wil hem juist leren naar zijn honger- en verzadigingsgevoel te luisteren, maar merk dat ik dat met zoveel episodes van voeding weigeren en alle zorgen daarom en zijn slechte slapen gewoon heel moeilijk vind nu, ook al weet ik dat hij nu veel steviger is en het veel beter aan kan. Ik voel me echt een beetje ... getraumatiseerd (beetje dramatisch woord maar for lack of a better one
). En ik hoop dat erover schrijven me misschien helpt het een beetje los te laten. Zodat ik me gewoon kan focussen op hoe geweldig het nu is, ipv steeds bang te zijn dat het weer wegglipt.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
zaterdag 2 juni 2018 om 13:33
klopt, lux, met een L, heb al heel lang niet meer echt meegeschreven. Fijn om je hier te zien, ook al is je bericht natuurlijk niet zo fijn Heb nog wel vaak meegelezen met je stukjes, maar nu alweer een half jaartje eigenlijk nooit meer op het forum. Zo hier en daar een reactie maar eigenlijk niet noemenswaardig.
Wat kun je je toch verloren voelen rond zo'n wezentje, he. Ik herken je angst helemaal. Eentje is er maar eentje, maar twee wordt misschien wel méér dan één erbij qua zorg...
Wat kun je je toch verloren voelen rond zo'n wezentje, he. Ik herken je angst helemaal. Eentje is er maar eentje, maar twee wordt misschien wel méér dan één erbij qua zorg...
zaterdag 2 juni 2018 om 13:35
Ik herken ook veel. Het flesweigeren, pas laat doorslapen (ver in de peutertijd), daarna rechtop in je bed bij elk geluidje.. bij mijn jongste lijkt het vooral uit frustratie te zijn geweest. Sinds hij zich verbaal (uitstekend) kan uiten is het een veel makkelijker kind.. en nu, een paar jaar later, is hij de beste slaper in huis. Wordt echt nooit meer wakker.
terwijl mijn oudste de makkelijkste baby ooit was, dus aan ‘iets anders doen’ ligt het niet. Kortom, er zit echt al een karakter in, en daar heb je het mee te doen.
terwijl mijn oudste de makkelijkste baby ooit was, dus aan ‘iets anders doen’ ligt het niet. Kortom, er zit echt al een karakter in, en daar heb je het mee te doen.
zaterdag 2 juni 2018 om 13:54
‘t Is al over hoor NYC. Zoon is nu een pluizig wolkje van een dreumes dus heb nu niks te klagen, maar toch dank
jij sterkte met jouw struggles met je zoontjes!
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
zaterdag 2 juni 2018 om 13:57
Ja duivels dilemma, maar uiteindelijk denk ik dat als ik het gevoel heb dat ik een ziek kind er niet bij zou kunnen hebben ik het dan (nog) niet moet doen. Want garanties krijg je niet helaas.JonathanStrange schreef: ↑02-06-2018 13:33klopt, lux, met een L, heb al heel lang niet meer echt meegeschreven. Fijn om je hier te zien, ook al is je bericht natuurlijk niet zo fijn Heb nog wel vaak meegelezen met je stukjes, maar nu alweer een half jaartje eigenlijk nooit meer op het forum. Zo hier en daar een reactie maar eigenlijk niet noemenswaardig.
Wat kun je je toch verloren voelen rond zo'n wezentje, he. Ik herken je angst helemaal. Eentje is er maar eentje, maar twee wordt misschien wel méér dan één erbij qua zorg...
Fijn om je weer online te zien iig
af en toe forumvakantie kan ook wel lekker zijn denk ik zo 
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
zaterdag 2 juni 2018 om 14:03
Ja dat merk ik ook wel idd. En man en ik zijn allebei niet van die happy-go-lucky-types dus misschien lag dat ook wel in de lijn der verwachting.MallePietje75 schreef: ↑02-06-2018 13:35Ik herken ook veel. Het flesweigeren, pas laat doorslapen (ver in de peutertijd), daarna rechtop in je bed bij elk geluidje.. bij mijn jongste lijkt het vooral uit frustratie te zijn geweest. Sinds hij zich verbaal (uitstekend) kan uiten is het een veel makkelijker kind.. en nu, een paar jaar later, is hij de beste slaper in huis. Wordt echt nooit meer wakker.
terwijl mijn oudste de makkelijkste baby ooit was, dus aan ‘iets anders doen’ ligt het niet. Kortom, er zit echt al een karakter in, en daar heb je het mee te doen.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
zaterdag 2 juni 2018 om 22:39
Een dikke knuffel voor je Lux. Je verhaal doet me veel. Herkenbaar, dat bezig zijn met overleven. Om de zoveel tijd heb ik dat ook gehad. Zoon was lang niet zo pittig als jouw zoon, maar hij was ook niet makkelijk. Qua interactie vond ik het na de eerste 3 maanden steeds iets makkelijker worden in de vorm dat je meer terugkrijgt, maar wanhopige periodes zijn toch wel regelmatig teruggekeerd, met name door slecht slapen en heel veel frustratie bij zoon, die heel goee weet hoe hij alles wil hebben en wil laten verlopen, hetgeen natuurlijk echt niet altijd kan.
Mij hielp het om bewust in mezelf te investeren qua aandacht voor mezelf en ook om te uiten naar mijn man toe en vriendinnen. Goed dat je van je af schrijft!
Mij hielp het om bewust in mezelf te investeren qua aandacht voor mezelf en ook om te uiten naar mijn man toe en vriendinnen. Goed dat je van je af schrijft!
zondag 3 juni 2018 om 12:48
Ik klikte nietsvermoedend op dit bericht, niet beseffende hoe ongelofelijk herkenbaar je woorden zijn. Zoon is nu 1 en echt in zo'n beetje alles wat je zegt herken ik me, alleen spuugde mijn zoon niet.
Borstvoeding volgehouden tot 7.5 maand op een dieet van zoete aardappel, kip , havermout en kamillethee (ik woog dus 45 kilo) omdat 1 of andere idiote dokter dat had verzonnen. Zoon gilde na elke voeding, sliep misschien 2 uurtjes per 24 uur, gilde de rest tot hij ongeveer 8 maanden was. Vast voedsel zelfde verhaal. Ze dachten verborgen reflux, op zware medicatie maar mijn gevoel zei anders. Nadat ik bijna de dokter aanvloog die ons weer wilde afwimpelen (baby's huilen mevrouw, ik denk dat hij gewoon moe is), kregen we een 24uurs test met een slangetje, bleek inderdaad geen reflux te zijn. 10.000 euro betaald aan specialisten, homeopaat, osteopaat, chiropractor. Ik dacht dat ik gek werd. Geen familie want we wonen in buitenland, moesten alles met z'n tweeen doen. Zijn poep was ook niet goed. Poedermelk hielp niet, allergieen was het niet.
En nu is hij 1 en eet alles en geen krampen meer. Al denk ik soms nog steeds wel eens dat hij op voedsel reageert, hij is nu vooral een slim onderzoekend kind. En dit topic doorlezen is echt zo ongelofelijk ondersteunend. Ik ben niet alleen. Ik was en ben niet gek. Ik kan gewoon niet geloven dat mensen meer dan 1 kind hebben. Wat een vreselijk vreselijk jaar. Ik doe NU 4 bevallingen achter elkaar als dit nooit weer hoef mee te maken. Trauma? Absoluut.
Meid, ik snap je 100%. Ook ik merk dat ik nu pas aan het verwerken ben en eigenlijk altijd op scherp sta. Hij is nu een normale peuter maar ik reageer nog steeds extreem (van binnen dan) op zijn huilen, of zijn bijten (want dat was niet alleen tandjes bij hem). Ik slaap met slaappillen en oordoppen nog steeds (en man doet de nacht, ook al slaapt hij nu eindelijk sinds 6 weken door, daarvoor elk uur wakker) want anders sta ik op een waakstand en slaap ik niet.
Ik hoop echt dat ik ooit de kracht vindt nog een keertje dit te doorstaan want ik zou zo graag een broertje of zusje voor hem willen. Maar dit overleef ik niet nog een keer (en trouwens onze relatie ook niet, ook al zijn we er nu sterker uit gekomen).
Borstvoeding volgehouden tot 7.5 maand op een dieet van zoete aardappel, kip , havermout en kamillethee (ik woog dus 45 kilo) omdat 1 of andere idiote dokter dat had verzonnen. Zoon gilde na elke voeding, sliep misschien 2 uurtjes per 24 uur, gilde de rest tot hij ongeveer 8 maanden was. Vast voedsel zelfde verhaal. Ze dachten verborgen reflux, op zware medicatie maar mijn gevoel zei anders. Nadat ik bijna de dokter aanvloog die ons weer wilde afwimpelen (baby's huilen mevrouw, ik denk dat hij gewoon moe is), kregen we een 24uurs test met een slangetje, bleek inderdaad geen reflux te zijn. 10.000 euro betaald aan specialisten, homeopaat, osteopaat, chiropractor. Ik dacht dat ik gek werd. Geen familie want we wonen in buitenland, moesten alles met z'n tweeen doen. Zijn poep was ook niet goed. Poedermelk hielp niet, allergieen was het niet.
En nu is hij 1 en eet alles en geen krampen meer. Al denk ik soms nog steeds wel eens dat hij op voedsel reageert, hij is nu vooral een slim onderzoekend kind. En dit topic doorlezen is echt zo ongelofelijk ondersteunend. Ik ben niet alleen. Ik was en ben niet gek. Ik kan gewoon niet geloven dat mensen meer dan 1 kind hebben. Wat een vreselijk vreselijk jaar. Ik doe NU 4 bevallingen achter elkaar als dit nooit weer hoef mee te maken. Trauma? Absoluut.
Meid, ik snap je 100%. Ook ik merk dat ik nu pas aan het verwerken ben en eigenlijk altijd op scherp sta. Hij is nu een normale peuter maar ik reageer nog steeds extreem (van binnen dan) op zijn huilen, of zijn bijten (want dat was niet alleen tandjes bij hem). Ik slaap met slaappillen en oordoppen nog steeds (en man doet de nacht, ook al slaapt hij nu eindelijk sinds 6 weken door, daarvoor elk uur wakker) want anders sta ik op een waakstand en slaap ik niet.
Ik hoop echt dat ik ooit de kracht vindt nog een keertje dit te doorstaan want ik zou zo graag een broertje of zusje voor hem willen. Maar dit overleef ik niet nog een keer (en trouwens onze relatie ook niet, ook al zijn we er nu sterker uit gekomen).
zondag 3 juni 2018 om 14:35
Ohhhh lieve lux. Wat een open en eerlijk verhaal..
Ik kan een heel boek schrijven over mijn eerste jaar met baby. Ik vond het loodzwaar... Echt. Ben nog niet de oude en vind het nog steeds bij vlagen heel pittig. Ben zoals je weet door alles in een depressie getuimeld.
Je mag trots zijn op jezelf en je zoon. Je hebt het toch maar geflikt.
Ik kan een heel boek schrijven over mijn eerste jaar met baby. Ik vond het loodzwaar... Echt. Ben nog niet de oude en vind het nog steeds bij vlagen heel pittig. Ben zoals je weet door alles in een depressie getuimeld.
Je mag trots zijn op jezelf en je zoon. Je hebt het toch maar geflikt.
zondag 3 juni 2018 om 19:43
Om even op je laatste vraag terug te komen... Ja, Ik vind het opgeven van de BV echt wel een dingetje. Aan de andere kant alle pauzes opgeven om melk te produceren is ook niet fijn. Inmiddels wel aan de Domperidone overigens om de productie op pijl te houden.
Wat Jonathan en jij schrijven over het hebben van “maar” een kind heb ik ook met vlagen en de angst dat haar wat over komt. En toch gaan we niet meer de medische molen in en kan ik daar vrede mee hebben.
Waar ik de afgelopen maanden een beetje tegen aan liep was gewoon frustraties op het werk en het leven voor de weekenden en de afgelopen weekenden waren pittig. Noro virus, teething, etc. En dan vind ik naast alle mooie kanten het moederschap ook pittig want op maandag moet ik weer buffelen. Ik hoop na Juli gas terug te kunnen nemen...
Ik vind overigens wel dat je af en toe even still mag staan bij hoe goed je hebt gedaan hebt voor jullie zoontje. Echt petje af en Ik weet dat jouw baan ook gewoon pittig is. En verder een dikke knuffel omdat ik je een pracht mens vind. X
Wat Jonathan en jij schrijven over het hebben van “maar” een kind heb ik ook met vlagen en de angst dat haar wat over komt. En toch gaan we niet meer de medische molen in en kan ik daar vrede mee hebben.
Waar ik de afgelopen maanden een beetje tegen aan liep was gewoon frustraties op het werk en het leven voor de weekenden en de afgelopen weekenden waren pittig. Noro virus, teething, etc. En dan vind ik naast alle mooie kanten het moederschap ook pittig want op maandag moet ik weer buffelen. Ik hoop na Juli gas terug te kunnen nemen...
Ik vind overigens wel dat je af en toe even still mag staan bij hoe goed je hebt gedaan hebt voor jullie zoontje. Echt petje af en Ik weet dat jouw baan ook gewoon pittig is. En verder een dikke knuffel omdat ik je een pracht mens vind. X
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
maandag 4 juni 2018 om 09:54
Nou het heeft volgens mij geholpen om dit topic te openen, want heb al 2 nachten gewoon doorgeslapen 
Alsof ik het even uit m’n systeem heb geschreven ofzo.
@Bag: ik denk altijd maar: uiteindelijk ben je met 2 kinderen volgens mij gewoon dubbel kwetsbaar. Ik geloof dat er geen troost is die ik kan bedenken als m’n zoontje iets zou overkomen. Ook geen ander kind.
Dank voor alle herkenbaarheid en harten onder de riem dames. Helpt om te weten dat ik niet de enige ben die even bij moet komen
Alsof ik het even uit m’n systeem heb geschreven ofzo.
@Bag: ik denk altijd maar: uiteindelijk ben je met 2 kinderen volgens mij gewoon dubbel kwetsbaar. Ik geloof dat er geen troost is die ik kan bedenken als m’n zoontje iets zou overkomen. Ook geen ander kind.
Dank voor alle herkenbaarheid en harten onder de riem dames. Helpt om te weten dat ik niet de enige ben die even bij moet komen
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
dinsdag 5 juni 2018 om 13:50
Wat fijn dat je hebt doorgeslapen!
En wat heb jij een pittig jaar achter de rug zeg, petje af voor jou. Ik weet niet of ik het zo had kunnen volhouden. Heel logisch dat je weer moet leren slapen en relaxed zijn.
Ik herken het deels.. ook onze eerste jaren waren/zijn pittig. Met de eerste vooral het eerste half jaar. Na een zeer pittige bevalling een mega overprikkeld kind. Ik kon nog niet met hem naar de supermarkt of het was he-le-maal mis, daar moest hij echt een dag van bijkomen. De borstvoeding liep van geen kant, constant bloeden etc. ik heb zoveel moeite gehad om te stoppen, maar achteraf was ik daar zo blij mee.
En een commentaar van de omgeving bah.. als ik daar aan terugdenk. Als we op visite waren hield ik hem bij me om hem toch wat te kunnen laten slapen.. we moesten hem maar in de wagen boven leggen. Echt GEEN optie. Die bemoeienis is zo ruk.
Na een half jaar ging hij ineens beter slapen (lees hij is nu een heerlijke peuter en slaapt sindsdien eigenlijk alle nachten door) en beter eten en werd het een heel makkelijk mannetje. Nu gaan we weer door een heel andere fase (lekker peuterpuberen) maar dat is van een heel andere orde.
Onze dochter is nu 8 maanden en ze slaapt af en toe door.. terwijl ze dat toen ze kleiner was al veel vaker deed. Dat was een aardige domper. Verder is het een pittige tante! Ze huilt niet, maar ze krijst.. alles moet blijven zoals het is en anders gaat ze los. Ze had gisteren haar 2e dag op het KDV maar ze belden dat het een te lange dag voor haar zou zijn (6 uurtjes), dus ik heb haar na 4 uurtjes weer opgehaald. Ook daar vinden ze het een pittige tante en ze barst van de frustratie, wil het liefst nu al lopen en vertellen hoe het allemaal zit.. daar krijgen we onze handen nog vol aan.
Bij beide kinderen heb ik het gevoel dat ze het baby zijn niet fijn vinden.. en toen onze dochter echt hele slechte nachten had (ieder uur stond ik aan haar bedje) en overdag niet te handelen was door het vele krijsen heb ik serieus de gedachtes gehad, als ik nu mijn auto tegen een boom aan rijd dan is het allemaal klaar. Echt verschrikkelijk als ik daar nu aan terug denk maar zo heftig was het een tijd(combi van RS virus en de zesde kinderziekte+niet drinken). Dan mag ik nu echt niet klagen.
Met beide kinderen zitten/zaten we ook in een medisch traject (niet ernstig) maar toch is de babytijd gewoon niet zorgeloos. Dat vind ik wel eens jammer.
Het eerste jaar is hoe dan ook killing (vind ik). Man en ik hebben besloten dat het bij 2 kinderen blijft terwijl we echt heel graag 3 kinderen hebben gewild altijd. En dat doet me best een beetje pijn. Want als de nachten anders waren geweest en ze beide wat makkelijkere baby's en geen extra zorgen dan was er dus nog een kindje bij gekomen.. van die gedachte afscheid nemen, daar heb ik het echt heel moeilijk mee gehad. Nu is het (redelijk) oké zo en verkoop ik alle babyspullen.. het ruimt op en het lucht op. Het hoeft niet meer.. geen zwangerschap en bevalling meer (hoewel ik over beide zwangerschappen en mijn 2e bevalling niet mag klagen) en geen heftige baby tijd meer.
Man is zelf ook nog patiënt en ziet het vanwege zijn energie en de drukte die er nu al is ook niet zitten, een derde. Dat weegt ook zwaar mee.
Nou een heel verhaal, maar toch fijn dat we met z'n allen even kunnen ventileren zonder te oordelen hier.
Moeder zijn is zwaar, en als het zwaarder is dan verwacht (in jouw geval heel veel zwaarder) dan valt dat rauw op je dak. Neem de tijd om het te verwerken allemaal.. het is niet niks!
En wat heb jij een pittig jaar achter de rug zeg, petje af voor jou. Ik weet niet of ik het zo had kunnen volhouden. Heel logisch dat je weer moet leren slapen en relaxed zijn.
Ik herken het deels.. ook onze eerste jaren waren/zijn pittig. Met de eerste vooral het eerste half jaar. Na een zeer pittige bevalling een mega overprikkeld kind. Ik kon nog niet met hem naar de supermarkt of het was he-le-maal mis, daar moest hij echt een dag van bijkomen. De borstvoeding liep van geen kant, constant bloeden etc. ik heb zoveel moeite gehad om te stoppen, maar achteraf was ik daar zo blij mee.
En een commentaar van de omgeving bah.. als ik daar aan terugdenk. Als we op visite waren hield ik hem bij me om hem toch wat te kunnen laten slapen.. we moesten hem maar in de wagen boven leggen. Echt GEEN optie. Die bemoeienis is zo ruk.
Na een half jaar ging hij ineens beter slapen (lees hij is nu een heerlijke peuter en slaapt sindsdien eigenlijk alle nachten door) en beter eten en werd het een heel makkelijk mannetje. Nu gaan we weer door een heel andere fase (lekker peuterpuberen) maar dat is van een heel andere orde.
Onze dochter is nu 8 maanden en ze slaapt af en toe door.. terwijl ze dat toen ze kleiner was al veel vaker deed. Dat was een aardige domper. Verder is het een pittige tante! Ze huilt niet, maar ze krijst.. alles moet blijven zoals het is en anders gaat ze los. Ze had gisteren haar 2e dag op het KDV maar ze belden dat het een te lange dag voor haar zou zijn (6 uurtjes), dus ik heb haar na 4 uurtjes weer opgehaald. Ook daar vinden ze het een pittige tante en ze barst van de frustratie, wil het liefst nu al lopen en vertellen hoe het allemaal zit.. daar krijgen we onze handen nog vol aan.
Bij beide kinderen heb ik het gevoel dat ze het baby zijn niet fijn vinden.. en toen onze dochter echt hele slechte nachten had (ieder uur stond ik aan haar bedje) en overdag niet te handelen was door het vele krijsen heb ik serieus de gedachtes gehad, als ik nu mijn auto tegen een boom aan rijd dan is het allemaal klaar. Echt verschrikkelijk als ik daar nu aan terug denk maar zo heftig was het een tijd(combi van RS virus en de zesde kinderziekte+niet drinken). Dan mag ik nu echt niet klagen.
Met beide kinderen zitten/zaten we ook in een medisch traject (niet ernstig) maar toch is de babytijd gewoon niet zorgeloos. Dat vind ik wel eens jammer.
Het eerste jaar is hoe dan ook killing (vind ik). Man en ik hebben besloten dat het bij 2 kinderen blijft terwijl we echt heel graag 3 kinderen hebben gewild altijd. En dat doet me best een beetje pijn. Want als de nachten anders waren geweest en ze beide wat makkelijkere baby's en geen extra zorgen dan was er dus nog een kindje bij gekomen.. van die gedachte afscheid nemen, daar heb ik het echt heel moeilijk mee gehad. Nu is het (redelijk) oké zo en verkoop ik alle babyspullen.. het ruimt op en het lucht op. Het hoeft niet meer.. geen zwangerschap en bevalling meer (hoewel ik over beide zwangerschappen en mijn 2e bevalling niet mag klagen) en geen heftige baby tijd meer.
Man is zelf ook nog patiënt en ziet het vanwege zijn energie en de drukte die er nu al is ook niet zitten, een derde. Dat weegt ook zwaar mee.
Nou een heel verhaal, maar toch fijn dat we met z'n allen even kunnen ventileren zonder te oordelen hier.
Moeder zijn is zwaar, en als het zwaarder is dan verwacht (in jouw geval heel veel zwaarder) dan valt dat rauw op je dak. Neem de tijd om het te verwerken allemaal.. het is niet niks!
Erger je niet, verwonder je slechts.
donderdag 7 juni 2018 om 08:02
@Zomermeiske: dat klinkt inderdaad ook best pittig. Ik ben blij dat zoveel mensen hier zo hun ei kwijt kunnen
Bij mij lijkt dankzij dit topic de lucht wel geklaard eigenlijk. Slaap al de hele week goed en heb niet meer zo’n heftige stressreactie. Zelfs niet 1x de aandrang gevoeld hem te verleiden tot nog een hapje bij het eten en de eennalaatste borstvoeding gestopt en hem lijkt dat ook heel weinig te boeien tot nu toe.
Misschien was opschrijven gewoon net de bewustwording die ik nodig had om te doorbreken. Ik kijk het zo nog even aan en mocht de trend zich doorzetten dan sla ik de psycholoog over. Mocht ik toch weer in het slechte patroon vervallen dan ga ik eens langs.
Voelt ook gewoon wel fijn om het - min of meer - zelf op te kunnen lossen
Bij mij lijkt dankzij dit topic de lucht wel geklaard eigenlijk. Slaap al de hele week goed en heb niet meer zo’n heftige stressreactie. Zelfs niet 1x de aandrang gevoeld hem te verleiden tot nog een hapje bij het eten en de eennalaatste borstvoeding gestopt en hem lijkt dat ook heel weinig te boeien tot nu toe.
Misschien was opschrijven gewoon net de bewustwording die ik nodig had om te doorbreken. Ik kijk het zo nog even aan en mocht de trend zich doorzetten dan sla ik de psycholoog over. Mocht ik toch weer in het slechte patroon vervallen dan ga ik eens langs.
Voelt ook gewoon wel fijn om het - min of meer - zelf op te kunnen lossen
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
donderdag 7 juni 2018 om 22:24
Dag lieve Lux,
Speciaal ingelogd om te reageren op jouw topic want het raakt me en ik had geen idee dat jij zo’n heftig jaar achter de rug hebt! Daarom een hele hele hele dikke knuffel
Heel blij om in je laatste bericht te lezen dat het stukken beter gaat ook met jou nu!
Toen ik net bevallen was heb ik veel gehad aan (oa) jouw steun en tips en dat zal ik nooit vergeten ! Ik hoop dat jij zelf ook zulke steun en medeleven hier ervaart, en blijf vooral schrijven, ik lees je graag !
Speciaal ingelogd om te reageren op jouw topic want het raakt me en ik had geen idee dat jij zo’n heftig jaar achter de rug hebt! Daarom een hele hele hele dikke knuffel
Heel blij om in je laatste bericht te lezen dat het stukken beter gaat ook met jou nu!
Toen ik net bevallen was heb ik veel gehad aan (oa) jouw steun en tips en dat zal ik nooit vergeten ! Ik hoop dat jij zelf ook zulke steun en medeleven hier ervaart, en blijf vooral schrijven, ik lees je graag !
zondag 10 juni 2018 om 12:19
Ah wat leuk om van jou te horen. Hoe is het nu met jullie? Alles goed?Hobbelster schreef: ↑07-06-2018 22:24Dag lieve Lux,
Speciaal ingelogd om te reageren op jouw topic want het raakt me en ik had geen idee dat jij zo’n heftig jaar achter de rug hebt! Daarom een hele hele hele dikke knuffel
Heel blij om in je laatste bericht te lezen dat het stukken beter gaat ook met jou nu!
Toen ik net bevallen was heb ik veel gehad aan (oa) jouw steun en tips en dat zal ik nooit vergeten ! Ik hoop dat jij zelf ook zulke steun en medeleven hier ervaart, en blijf vooral schrijven, ik lees je graag !
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
maandag 11 juni 2018 om 06:39
Ah die zal ik straks even opzoeken. Ik ben van lux. naar lux- gegaanHobbelster schreef: ↑11-06-2018 00:03Yes! Helemaal top hier! Heb nog een update in m’n eigen topic gezet van de week
dus heb je topic niet meer in mijn gereageerde topics.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
vrijdag 15 juni 2018 om 10:50
Hé Kerenza,
Sorry voor mijn late reactie, heb je berichtjes wel gelezen maar zo druk gehad dat ik geen tijd had om uitgebreid te reageren.
Dat schuldgevoel herken ik erg ja, Ik voelde me ook zo rot over dat hij niet genoeg voeding kreeg toen. Mja zelfs met de kv kregen ze het in eerste instantie niet omhoog, het was gewoon echt een opstartprobleempje, maar het heeft toch veel indruk op me gemaakt en heb lang het gevoel gehad dat ik het had moeten/kunnen voorkomen op de een of andere manier.
Iig bedankt voor je verhaal en reactie. Hier gaat het nog steeds goed. Vannacht zelfs door zoon heen geslapen toen die begon te huilen, volgens man :-O da’s wel weer het andere uiterste, maar geloof dat mijn lichaam even wat slaap aan het inhalen is
Sorry voor mijn late reactie, heb je berichtjes wel gelezen maar zo druk gehad dat ik geen tijd had om uitgebreid te reageren.
Dat schuldgevoel herken ik erg ja, Ik voelde me ook zo rot over dat hij niet genoeg voeding kreeg toen. Mja zelfs met de kv kregen ze het in eerste instantie niet omhoog, het was gewoon echt een opstartprobleempje, maar het heeft toch veel indruk op me gemaakt en heb lang het gevoel gehad dat ik het had moeten/kunnen voorkomen op de een of andere manier.
Iig bedankt voor je verhaal en reactie. Hier gaat het nog steeds goed. Vannacht zelfs door zoon heen geslapen toen die begon te huilen, volgens man :-O da’s wel weer het andere uiterste, maar geloof dat mijn lichaam even wat slaap aan het inhalen is
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
zaterdag 19 september 2020 om 05:45
Door een ander topic werd ik ineens herinnerd aan dit topic. Ik was eigenlijk totaal vergeten dat ik het ooit heb geopend.
Maar ik dacht: ik up het eens even nu ik het toch lees. Want ik heb het weer helemaal doorgelezen (je moet wat als je wakker ligt, niet door zoon trouwens, die slaapt uiterst vredig en tevreden in zijn eigen bed maar er zit een tweede in mijn buik die me wakker houdt ) en poeeee dat kwam wel even binnen. Ik moet zeggen dat ik het eigenlijk voor een goed deel was vergeten.
Want het gaat zo goed nu. Zoon is nadat hij uit zijn terrorbabyfase kwam een uiterst sociaal, rustig, zelfstandig, vriendelijk, zachtaardig en grappig kind gebleken. Ergste waar je tegenaan kunt lopen met hem is dat hij vrij voorzichtig en onzeker is aangelegd, dus dat je hem vooral veel moet aanmoedigen om dingen te proberen.
Ik geniet enorm van hem en het moeder zijn, ik vind het leven nu zo super gezellig en juist ook makkelijker met hem erbij. Ik ben weer grotendeels mezelf en ben mezelf ook allang niet meer zo aan het wegcijferen voor hem. En vooral veel milder voor mezelf. Als ik eens een off day heb, tja, jammer dan, zo is het leven nu eenmaal, jongen.
En dus bijna uitgerekend van nummer 2, we gaan het dus allemaal nog een keer meemaken
Na wat initiële heftige reacties op het idee van weer borstvoeding moeten geven enzo, heb ik een paar gesprekken gehad met een psycholoog om die heftige reacties een plaats te kunnen geven, dus ik ga er eigenlijk heel open in nu. We zien het wel en als het weer een terrorbaby blijkt, dan is dat zo en dan weten we dat we het ook wel weer overleven uiteindelijk.
Ik verwacht vooral ook dat het een hele nieuwe routine vinden zal zijn, met 2 kindjes, en dat dat wel even tijd zal kosten. En dat mag ook gewoon. Zoon is nu al enorm lief voor zijn kleine broertje en kan niet wachten, en ik eigenlijk ook niet. Ik heb veel zin om hem te ontmoeten
En wat komt, dat komt. En het komt goed. Na 2 maanden of 2 jaar, only time will tell, maar ik wacht rustig af
Heel erg bedankt voor al jullie lieve reacties toen, doet me achteraf goed om te lezen dat ik zoveel harten onder de riem kreeg toen ik ze me zelf nog niet kon geven
Maar ik dacht: ik up het eens even nu ik het toch lees. Want ik heb het weer helemaal doorgelezen (je moet wat als je wakker ligt, niet door zoon trouwens, die slaapt uiterst vredig en tevreden in zijn eigen bed
maar er zit een tweede in mijn buik die me wakker houdt ) en poeeee dat kwam wel even binnen. Ik moet zeggen dat ik het eigenlijk voor een goed deel was vergeten.Want het gaat zo goed nu. Zoon is nadat hij uit zijn terrorbabyfase kwam een uiterst sociaal, rustig, zelfstandig, vriendelijk, zachtaardig en grappig kind gebleken. Ergste waar je tegenaan kunt lopen met hem is dat hij vrij voorzichtig en onzeker is aangelegd, dus dat je hem vooral veel moet aanmoedigen om dingen te proberen.
Ik geniet enorm van hem en het moeder zijn, ik vind het leven nu zo super gezellig en juist ook makkelijker met hem erbij. Ik ben weer grotendeels mezelf en ben mezelf ook allang niet meer zo aan het wegcijferen voor hem. En vooral veel milder voor mezelf. Als ik eens een off day heb, tja, jammer dan, zo is het leven nu eenmaal, jongen.
En dus bijna uitgerekend van nummer 2, we gaan het dus allemaal nog een keer meemaken
Na wat initiële heftige reacties op het idee van weer borstvoeding moeten geven enzo, heb ik een paar gesprekken gehad met een psycholoog om die heftige reacties een plaats te kunnen geven, dus ik ga er eigenlijk heel open in nu. We zien het wel en als het weer een terrorbaby blijkt, dan is dat zo en dan weten we dat we het ook wel weer overleven uiteindelijk. Ik verwacht vooral ook dat het een hele nieuwe routine vinden zal zijn, met 2 kindjes, en dat dat wel even tijd zal kosten. En dat mag ook gewoon. Zoon is nu al enorm lief voor zijn kleine broertje en kan niet wachten, en ik eigenlijk ook niet. Ik heb veel zin om hem te ontmoeten
En wat komt, dat komt. En het komt goed. Na 2 maanden of 2 jaar, only time will tell, maar ik wacht rustig af
Heel erg bedankt voor al jullie lieve reacties toen, doet me achteraf goed om te lezen dat ik zoveel harten onder de riem kreeg toen ik ze me zelf nog niet kon geven
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
fantastisch lux
zaterdag 19 september 2020 om 10:33
Hoe is het met jouw tweeling?
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
zaterdag 19 september 2020 om 14:23
Wat fijn om te lezen en ook dat je het alweer soort van vergeten was, het blijkt dus echt zo te werken 
help mezelf dat ook maar even herinneren als kind weer een een avond gaat staan krijsen ipv slapen als haar vader niet thuis is en ze haar macht op mama wil doen voelen (met succes, helaas).
Hier dus andersom, makkelijke baby maar vanaf 1,5 a 2 jaar meer gedonder mee, hoewel overwegend een superlief en schattig en gezellig kind hoor
Succes met de laatste loodjes!
help mezelf dat ook maar even herinneren als kind weer een een avond gaat staan krijsen ipv slapen als haar vader niet thuis is en ze haar macht op mama wil doen voelen (met succes, helaas). Hier dus andersom, makkelijke baby maar vanaf 1,5 a 2 jaar meer gedonder mee, hoewel overwegend een superlief en schattig en gezellig kind hoor
Succes met de laatste loodjes!
