Het eerste jaar

Ik open dit topic eigenlijk om een beetje van me af te schrijven. Iedereen hier weet wel hoe graag ik een kind wilde en half viva heeft met me mee staan juichen toen ik eindelijk een positieve test had. De zwangerschap was pittig, maar de bevalling ging goed en ik had het gevoel dat ik 'eindelijk' daar was waar ik wilde zijn. En wat was ik blij met hem, maar ook onzeker en MOE, zoals alle jonge moeders. En hoewel ik me geloof ik best aardig staande hield, was het pittig. Na zijn geboorte had hij lage suikers, moest worden bijgevoed in de kraamweek, borstvoeding kwam niet op gang en deed heel veel pijn. Uiteindelijk lukte het toch, maar toen begonnen de krampjes en de reflux en de huisartsenbezoekjes waarbij ze zeiden 'een beetje spugen is normaal hè'. Ja een beetje spugen wel, maar dat het lijkt of je je kind met kleren en al onder de douche hebt gezet na elke voeding ook? Hij dronk dag en nacht, het ging maar door, spugen, drinken, spugen, drinken, een cirkel die ik ook met behulp van CB, huisarts en lactatiekundige niet echt doorbroken kreeg. Achteraf had ik gewoon een verwijzing naar de kinderarts moeten vragen, maar om de een of andere reden was ik niet zo bijdehand op dat moment. Ik sliep op een dubbelgevouwen handdoek met hem in mijn armen omdat hij anders niet kon slapen, om al het gespuug en mijn overproductie (van dat vele drinken) op te vangen, anders lagen we in een doorweekt bed. Toen we met 4 maanden vaste voeding introduceerden ging het eindelijk beter met spugen en krampjes, maar besloot hij dat hij genoeg had van de fles. De spaarzame momentjes voor mezelf waarbij zijn vader/de oppas een flesje melk kon geven verdwenen, hij vertikte het. Met 6 maanden moest hij naar het kdv en vertikte hij het nog steeds. Dieptepunt was dat ik hem 24u niet gevoed heb en hij nog steeds de fles weigerde. Dus gaf ik weer toe, want hij had overleefd op een paar slokken water en wat banaan en broccoli. We besloten hem pap te geven met een lepeltje, dat lukte wel. Ik had geoefend met hem om in zijn eigen bedje te slapen en thuis ging dat redelijk, maar op kdv was het een drama. Elke dag haalde ik een oververmoeid kind met rode ogen en een betraand gezichtje op dat maar 1 ding wilde; aan de borst. En dus voedde ik 's nachts door, ook al moest ik elke dag vroeg op en maakte ik lange dagen. Elke 45-90 minuten aan de borst om te compenseren voor wat hij overdag had gemist. Daarna begon ook nog het borstweigeren. Niet alleen flessen weigerde hij, borst hoefde hij nu met vlagen ook niet meer. Hij werd ziek, longontsteking en ik kreeg hem niet gevoed, hij moest bijna naar het ziekenhuis maar heb hem door meerdere ziekten heen gesleept met ieder half uur spuitjes melk in zijn mondje spuiten. 'Milkshakes' maken van melk en banaan of peer en hem het zo voeren van een lepeltje zodat hij het wel at. En dan maar weer kolven, want een spuitje kv spuugde hij uit.

We zaten bijna wekelijks om tafel met kdv om hem in een bedje te krijgen, aan het eten te krijgen. Met 7 maanden stopte ik met kolven want ik kon gewoon niet meer. Goddank at hij ook pap van kv en kon hij al vrij snel over op mee-eten met de lunch. Vanuit mijn omgeving kreeg ik weinig steun. Ik moest 'gewoon' stoppen met de borstvoeding, 'gewoon' slaaptraining doen, 'gewoon' hem in zijn eigen kamertje leggen, dan zou het zich allemaal wel oplossen. Maar ik durfde niet. Dit ritme, hoe zwaar het ook voor mij was, gaf een soort van rust in de dag, het ging zo net. Bovendien, mijn zoontje jengelt niet, hij gaat van vrolijk naar hysterisch krijsen in 3 seconden. En hij had het zo zwaar op het kdv dat ik hem niet ook nog de nachten wilde afnemen, waar ik voor mijn gevoel compenseerde dat hij overdag daarheen moest waar hij ongelukkig was.

Met een maand of 9 ging het eindelijk beter op kdv en toen dat een tijdje goed ging hebben we hem op zijn eigen kamertje gelegd. Met 10 maanden de nachtvoedingen afgebouwd. Sinds 11.5 maand slaapt hij min of meer door en krijgt hij nog 2 borstvoedingen per dag. Hij is enorm opgebloeid en gaat met plezier naar het kdv inmiddels, we hebben het super leuk op mijn parttimedag en in het weekend, ik wil niet meer van de cluster-ellende liever op mijn werk zijn dan thuis, ik geniet enorm van alle dingen die hij leert en het spelen met hem, ik verheug me erop om hem te halen uit kdv want dan zit hij gewoon lekker te spelen en lacht hij als ik binnenkom, ipv dat hij keihard begint te huilen en me niet meer wil loslaten zodra hij me ziet. Hij is vrolijk, open naar anderen als hij ze kent en niet meer zo op mij gericht.

Dus alles gaat nu goed. Maar ik merk dat ik de laatste weken heel veel bezig ben met het afgelopen jaar en wat voor knauw het me eigenlijk heeft gegeven. Nog steeds zit ik 's nachts zo'n beetje ieder uur door een adrenalinestoot rechtop, ook al komt mijn zoontje allang niet meer. Mijn man heb ik wekenlang in paniek wakker gemaakt dat ik 'de baby kwijt was', toen hij net begon door te slapen. Ik moet echt niet denken aan een tweede, ik wil dit nooit meer meemaken. Als ik terugdenk aan de babytijd denk ik vooral: goddank, het is voorbij. Het is eindelijk voorbij. Als ik terugdenk aan borstvoeding denk ik aan bloedende tepels en huilend voeden en als ik denk aan een vredig slapende baby dan denk ik alleen maar aan het zenuwachtige afwachten tot hij weer wakker zou worden. Elke 30, 45 minuten. Misschien 1.5 uur als ik geluk had. Ik denk aan hoe ongelukkig hij was op kdv en hoe schuldig ik me voelde.

Ja het is allemaal goedgekomen, maar opeens realiseer ik me dat ik gewoon best veel verdriet heb om de babytijd en hoe het is gegaan. Ik heb ook echt wel van hem genoten en mooie momenten gekend met hem, maar ze staan zo niet op de voorgrond voor me, en eigenlijk vind ik dat heel jammer. Ik merk dat ik gewoon nog steeds in staat van paraatheid verkeer en dat maar moeilijk van me af kan schudden. Slechte dag op het kdv? Ohjee, paniek, ipv: hij zal wel mopperig zijn van het warme weer. Keertje 's avonds wakker? Oh god daar gaan we weer. Dagje geen trek bij het avondeten? Ik krijg de neiging om hem extra yoghurt en nog een rijstwafel te geven omdat ik zo bang ben dat hij 's nachts wakker gaat worden van de honger. Ik durf die laatste 2 borstvoedingen niet af te bouwen omdat hij slecht drinkt en ik bang ben dat ik dan weer een probleem voor mezelf creër. Mijn man vindt het onzin, als ik dienst heb drinkt hij meer water en gaat het prima, ik moet gewoon even over die drempel heen. Maar die drempel is meer een soort hoge muur na afgelopen jaar.

Ik weet gewoon even niet hoe ik nu mijn moeilijke baby een relaxte dreumes is geworden, zelf weer een relaxte moeder moet worden. Daarom dit topic. Even van me afschrijven, misschien herkenning vinden. Hoe dat bij andere moeders is gegaan na zo'n moeilijk jaar. Voor ik nu in patronen blijf hangen die eigenlijk niet meer nodig/nuttig zijn en misschien wel problemen creëer daarmee, zoals mijn zoontje proberen goed vol te stoppen bij het avondeten omdat ik bang ben dat hij 's nachts wakker wordt anders. Ik wil hem juist leren naar zijn honger- en verzadigingsgevoel te luisteren, maar merk dat ik dat met zoveel episodes van voeding weigeren en alle zorgen daarom en zijn slechte slapen gewoon heel moeilijk vind nu, ook al weet ik dat hij nu veel steviger is en het veel beter aan kan. Ik voel me echt een beetje ... getraumatiseerd (beetje dramatisch woord maar for lack of a better one ). En ik hoop dat erover schrijven me misschien helpt het een beetje los te laten. Zodat ik me gewoon kan focussen op hoe geweldig het nu is, ipv steeds bang te zijn dat het weer wegglipt.

lisbeth schreef: ↑

31-05-2018 17:17

mijn oudste was een spuger, fikse reflux. uren huilde ze . het klassieke huilbaby verhaal. maanden achter elkaar. ik wist niet meer wat te doen en het cb zei dat we haar verwende. Met 9 maanden is ze geopereerd aan haar reflux, totaal ander kind erna. vrolijk, vol energie en groeien.
tweede kan niet zo erg zijn dachten we. nou nummer twee huilde misschien niet de hele dag maar wel de hele nacht. tot ruim zijn 2e verjaardag. ontroostbaar. gemiddeld zo'n 7 keer per nacht moesten we eruit. die hele tijd is een waas als ik erop terug kijk.
ik heb het er ook lang moeilijk mee gehad, zou gewoon 1 keer een leuke babytijd gehad willen hebben. maar we hebben de gok voor nummer 3 maar niet meer genomen. ik heb het maar gezien als een soort rouwverwerking. iets wat ik graag had gewild maar nooit heb gekregen.
ze zijn trouwens uitgegroeid tot twee prachtige geweldige kinderen

Wow da’s ook heftig! Tot aan operatie toe!

En dan de tweede ook zo. Collega van me zei het ook en zelfs een kinderarts had het gehad, zei ze. 2x afschuwelijk eerste jaar, eerste keer dacht ze nog dat het misschien aan haar lag, bij de tweede was zij relaxter maar de baby nog erger ze zegt dat zij ook alle huilbabyconsulten op zich neemt, omdat ze zo met de ouders meevoelt haha.

Frizz schreef: ↑

31-05-2018 17:40

Die van mij kon met anderhalf uit een fles drinken. Anderhalf jáár dus. Geoefend met preverbaal logopedist en al, zij gaf aan dat het aanleren na verdwijnen van zuigreflex echt héél moeilijk is.

Ja maar dat is toch niet logisch? Hij kreeg elke avond een flesje en opeens niet meer. Dan zouden flesgevoede baby’s dat toch ook hebben? En bovendien, hij snapt prima hoe hij water uit een fles krijgt, maar zodra hij melk proeft spuugt hij het uit, ook mijn melk. Nog steeds. Soms denk ik wel eens dat hij gewoon eigenlijk geen melk lust, maar wel graag aan de tiet hangt.

Achja nu maakt het sowieso niet meer uit, hij is over op vaste voeding. Zodra ik m’n moed bij elkaar heb geraapt gaan de laatste 2 borstvoedingen er ook af

Teckeltje88 schreef: ↑

31-05-2018 20:22

Lieve mama lux, ondanks alle reacties wil ik toch nog even reageren. Wat heb jij een kracht laten zien dat eerste jaar, daar mag je echt heel erg trots op zijn, wauw!!!

Mijn zoontje is nu 9 maanden (en een beetje) en is ook zeer lastig geweest (soms nog steeds. Er zijn dagen dat ik aftel tot 7 uur dat ik hem naar bed kan brengen). Hij bleek verborgen reflux te hebben en na medicijnen werd het beter. Maar hij bleef heel veel huilen, niks was goed. Daar komt bij dat ik PE heb gehad en daardoor (nog steeds) heel slecht tegen prikkels kan en de eerste drie maanden een soort continue migraine heb gehad vanwege bloeddruk medicijnen en lekkage vd epiduraal. Het was een HEL! En ik voelde me zo’n mislukkeling als moeder. Ik heb de zwangerschap niet kunnen voldragen en vervolgens kon ik zo slecht tegen zijn gehuild. Maanden liep ik met oordoppen in en als mn vriend thuiskwam wist ik soms niet hoe snel ik zoon in z’n armen moest drukken. En wat je zegt, met elke mijlpaal, als hij weer wat meer zelf kon, werd het ietsje beter. Slapen overdag is altijd een ramp geweest. Nooit langer dan 45 min en indd altijd huilend wakker. Hoe vaak ik me niet afvroeg wat ik nou hemelsnaam fout doe als moeder. Want baby’s horen toch te slapen? Boeken heb ik geleden, fora afgestruind, het cb gestalkt. Wat niet. Niks werkte. Behalve opgroeien. Nu slaapt hij soms 2 slaapjes van minimaal maar een uur maar steeds vaker gaat hij langer slapen. Op slechte dagen drie keer 45 minuten en dan is hii ook echt minder gezellig, maar ik leer het te nemen zoals het is. As hij lastig is, ga ik maar op pad. Stukje rijden, de hond uitlaten, boodschapje doen. Ja dit doe ik dus ook als het al 1800 uur is. Als hij dan lastig is ga ik de deur uit want nog een uur huilen kan ik dan echt niet meer aan. Zodat hij maar niet gaat huilen want dat kan ik nog steeds niet aan. Ja een trauma, dat denk ik echt. Sinds december ben ik daarom bij de POH-GGZ En binnenkort starten bij een echte psycholoog, mogelijk emdr.
Want ook de stress die je beschrijft herken ik. Stress als hij gaat huilen en ik hem niet binnen een split second stil heb, stress als hij langer dan 45 min slaapt (leeft hii nog wel?), stress als hii niet wil eten (want wakker s nachts), stress als niet voldoende gepoept heeft (want dan gaat ie missch s machtsmisbruik poepen). Oh hou op schei uit ik word er zot van!
Maar elke maand en elke mijlpaal gaat het weer een stukje beter. En de gesprekken bij de poh-ggz doen me ook echt goed. Zij heeft mij geleerd dat ik geen slechte moeder ben, dat het zwaar is geweest en dat die gevoelens er mogen zijn. Dat ik er klaar mee mag zijn. Dat het ok is dat ik blij ben dat ik drie dagen werk en dan even gewoon mezelf mag zijn. Dat had ik zo nodig. Want inderdaad, dat taboe van je mag het niet zwaar of niet leuk vinden, vreselijk!

Wat ik op dit moment het allermoeilijkste vindt (en ik vind mezelf ook nog stom dat ik dat zo moeilijk vind) is vriendinnen/kennissen met baby waar ik op kraambezoek gaan en dat baby vredig in hun armen of babynestje ligt te slapen en dan denk ik: waarom was mij dit niet gegund. Daar hoop ik bij de psycholoog wat mee te doen. Ook omdat ik groot deel vd eerste twee weken heb gemist door mijn PE.

Lieve lux nogmaals, wat heb je het goed gedaan! Een dikke knuffel van mij. Echt je gevoelens zijn niet gek en het is een hartstikke goed idee om daar wat mee te gaan doen. Ik wens je alle goeds en sterkte naar meer rust en acceptatie!

Liefs Teckeltje

Die 45 mins slaapjes zijn de hel hè. Mijn zoontje ging rond 9-10 maanden ineens naar 2x 1.5-2 uur. Nu zitten we in de overgang naar 1 uur maar wat geweldig was dat. Echt een verademing haha. Nu slaapt hij doorgaans van 1930-0600, nou elke avond om 1930 gaat de vlag uit tijd voor mezelf. Heer-lijk. Daardoor geniet ik ook veel meer van 17-1930 als ik uit werk kom en zoon haal en we eten en hem badderen en in bed leggen. Of dat mijn man hem nu ook in bed kan legggen, dus dat we het om en om doen. Genieten vind ik dat.

Maar jij het lichamelijk zelf ook een behoorlijke klap te verwerken. Ik hoor vaker dat PE echt restschade oplevert en dat lijkt me heel klote. Zelf erg ziek en een jonge baby, pff.

Ik herken ook wel die jaloezie. Laatst op kraambezoek, kindje was 6 weken, ja, zeggen de ouders, ze slaapt in haar cosleepertje, eigenlijk altijd wel van 12-6. Say whut?! ‘t Is oneerlijk verdeeld

Maar goed, thanks voor je lieve woorden en jij ook veel sterkte met de rest van je herstel en de verwerking

simbalabimba schreef: ↑

31-05-2018 20:25

Als ik dit zo lees heeft een gesprek met -loog of -achter niet zoveel waarde. Je kunt prima in gesprek met jezelf.
Hoe heeft je man het dit afgelopen eerste jaar ervaren?

Haha dat is wel waar denk ik. Ik weet ook niet of het echt nodig is. Zo opschrijven zet het allemaal ook wel mooi op een rijtje iig. Man vond het eerste jaar ook zwaar, maar wel heel anders dan ik. Hij was eenzaam, want zoon en ik zaten zo aan elkaar geplakt. Hij heeft door bijna alle gebroken nachten heen geslapen, omdat ik dan uren voedde zodat hij tenminste stil was.

Achteraf zegt hij: had me dat dan gezegd, dan had ik hem wel overgenomen. Mja ik was te trots hè, als mijn kind borst wou dan kreeg hij dat en man moest werken dus voor hem was het ook belangrijk om aan z’n nachtrust te komen.

Inmiddels is het wel 50/50 verdeeld; om en om in bed leggen, hij brengt ik haal, zaterdag slaap ik uit zondag hij, zoon laat zich bijna net zo makkelijk troosten door man en speelt zeker liever met hem. En ik merk dat dat hem (man) goed doet en we zo ook allemaal een betere plek binnen het gezin hebben en nu echt een drie-eenheid zijn ipv zoon en ik en hij die erbij hangt. Dat is best zwaar geweest voor man, al zegt hij van niet. Ik zag het heus wel aan hem

lemoos2 schreef: ↑

31-05-2018 19:58

Ons eerste jaar was een living hell. Ik denk dat wel bekend was wat onder deze nick. Nadat het tranendal achter de rug was en ik mijzelf weer een beetje bijeen had verzameld was zoon al 1,5. Daar heb ik mij wel vaak schuldig over gevoeld. Daar koop je niets mee, met die schuld. Het was ook niemands schuld. Gewoon dikke pech. Ik wilde het wel nooit meer, dus sterilisatie. Dat gaf mij rust. Dat een tweede gewoon geen optie meer was en dus daar niet over hoefde na te denken.

Als ik heel, heel eerlijk ben: mensen vinden over het algemeen die sterilisatie een ‘dappere’ of voor mij logische keuze vanwege kans op herhaling (postpartumpsychose) maar waar ik het meest gang voor was: dat ik van een tweede wel van de babytijd zou kunnen genieten en mij daar weer schuldig over zou gaan voelen. Ik was dat schuldgevoel zo kotsmoe.

Zoon was overigens een hele lieve dreumes en een vrolijke en makkelijke peuter. Daarna namen de uitdagingen weer toe maar nu van die categorie waarvan ik denk en voel “dit kan ik handelen”. Zorgen maken hoort erbij, incidenteel wakker liggen ook. Ik denk wel eens dat zoon mij heeft afgebroken en daarna weer heeft opgebouwd zodat ik beter bij hem pas

Ja jouw verhaal ken ik wel idd, heel heftig. En ik kan me die sterilisatie ook levendig voorstellen in jouw geval. Hier zijn we al niet vruchtbaar zonder IVF en toch heb ik een spiraal uit angst dat ik zwanger zal worden, terwijl de kans nihil is

Je laatste zin is wel herkenbaar haha. Zo voelt het idd

Sorry trouwens, dat ik niet op iedereen reageer. Met zoveel reacties is dat een beetje lastig, maar nu ik dit topic zo lees wou ik dat ik het een jaar geleden had geopend, toen ik een hart onder de riem en wat herkenning wel had kunnen gebruiken. Maar ja, daar was ik toen toch iets te trots voor ofzo. Wat jij zei, Simba, zo’n gevoel van ‘heb eindelijk wat ik zo graag wou, nou niet zeuren’.

Westerpaviljoen schreef: ↑

31-05-2018 21:19

Heb ik enorme stukken gemist lux of ligt het aan mij?

Ik vond je altijd een beetje laconiek in je Posts maar daaar zit dus heel veel achter.

Je hebt vooral de eerste 4 maanden gemist toen was het op z’n heftigst.

En zoals ik al zei: ik hield het eigenlijk best wel goed vol ondanks alles. Ik heb geen pnd gehad, het is me niet teveel geworden, ik kon ondanks alles ook wel van hem genieten.

Maar ik heb nooit onder stoelen of banken gestoken dat hij zo slecht sliep, fles weigerde of zo slecht ging op kdv, volgens mij. Of dat ik de bv zwaar vond. Heb het daar regelmatig over gehad in het babytopic.

Die stress komt er gewoon nu pas uit, of wordt me nu pas duidelijk. Eerder dacht ik dat dat gewoon bij zoon’s moeilijkheid hoorde en dat het wel weg zou gaan als het met hem beter ging. En nu merk ik dat dat toch niet helemaal klopt.

Fitzgerald schreef: ↑

31-05-2018 21:13

Ik heb alleen de OP gelezen om de simpele reden dat ik nu doodvermoeid op de bank zit door een dreumes (21 mnd). Maar het is wel heel herkenbaar. Zeker niet dezelfde situatie en misschien had een ander het een eitje gevonden.
Het huilen en krijsen kan ik nog heel goed voor me halen. Het wanhopige gevoel. En helaas krijst hij nu ook snel, best vaak en is altijd om ons heen. Jengelen is hier op luid niveau.
Ik heb ook na zijn 1e verjaardag veel emoties ervaren over dat eerste jaar. Schuldgevoelens ook. Allemaal dingen doorgedacht die ik anders had moeten doen. De laatste maanden gaat dat wel erg goed eigenlijk. En ondanks dat ik het nog heel zwaar vind zie ik ook echt een heel fijn mannetje rond wandelen. Ik heb een fotoboek gemaakt met daarin foto's van met name leuke herinneringen die ik mij goed kan heugen. Dat heeft voor mij goed gewerkt.
Ik heb het zelf overigens ook wel aan mensen om mij heen verteld, dat ik het zwaar vond als het ter sprake kwam. Maar op een enkeling na denk ik dat er weinig mensen waren die het ook echt begrepen. En die ook wel begrepen dat even een slaaptraining en even stoppen met de borstvoeding helemaal geen gegarandeerde oplossingen waren.

Ik vind het vooral heel onwerkelijk dat behoorlijk tegenstrijdige gevoelens naast elkaar kunnen bestaan.
Midden in de nacht heb ik wel eens tegen mijn man gezegd 'ik kan dit niet meer zoek maar een betere moeder voor hem'. Dat omschrijft wel hoe ik mij vaak voelde.

Mijn zoon is denk ik ruim een halfjaar ouder? En hier is het in korte tijd dus echt verbeterd en kan ik door het fotoboek ook weer de leuke dingen voor de geest halen en verschuift dat langzaam naar de voorgrond. Hopelijk ga jij die tijd ook tegemoet.

Dat klinkt wel als een goed en concreet iets idd, babyfoto’s uitzoeken en een mooi album uitzoeken. Dat helpt hier wellicht ook wel. Fijn dat het nu beter gaat! Al lijkt het me wel pittig met een stevige dreumes. Die van mij is echt een zonnetje dat de hele dag boekjes zit te lezen, kwebbelt en met zijn kar rondbanjert. Heb er geen kind meer aan. Weet niet wat ik meemaak

italiagirl schreef: ↑

31-05-2018 20:57

Heftig Lux. Een deel herken ik wel in jouw verhaal. Mijn zoontje was ook zo'n moeilijke baby. De eerste 2,5 jaar sliep hij zooo slecht. Met als dieptepunt rond de 10/11 maanden toen hij iedere 45 min wakker werd en aan de borst wilde. En ik alweer aan het werk was. Wat een hel. Als ik ook foto's van mijzelf terug zie uit die periode zie ik er ook zo slecht en mager uit.

Ook overdag sliep hij bijna niet, of tegen mij aan. Ook als hij wakker was, was het een enorme plakband baby. Altijd en alleen maar mama, mama, mama. Op het kdv moesten ze hem 2 jaar lang van mijn nek aftrekken omdat hij daar niet wilde blijven. Mijn schoonmoeder die eens bij ziekte opgepast heeft belde mij toen overstuur op, "kom alsjeblieft naar huis, hij blijft krijsen".

De omslag kwam hier met ongeveer 2 a 2,5 jaar. Zijn zusje werd toen geboren en hij moest naar de kleuterschool. Opeens had hij er wel lol in om naar school te gaan, om met papa te spelen en met opa en oma. Wat een verademing. Ik heb hem trouwens tot 2 jaar gevoed, ben gestopt toen ik 2 maanden zwanger was van dochter en dat accepteerde hij ook vrij snel.

Dochter daarentegen was een heel andere baby. Ik heb zo genoten van de babytijd bij haar. Je kon ook echt zien dat zij als baby ook aan het genieten was. Heerlijk relaxt. Zoon daarentegen was echt een ontevreden baby.

De rollen zijn nu een beetje omgedraaid. Zoon is een heel makkelijk en lief kind geworden. Hij is inmiddels 5,5. Dochter is echt een draak van een terrorpeuter, met een hele sterke eigen wil. Losse handjes en we moeten er bovenop zitten, anders walst ze zo over je heen. Ze is daarentegen heel sociaal en gaat met volle overtuiging en heel veel plezier naar het kdv. Hoop dag het in september ook zo gaat bij de kleuters.

Elk kind z’n eigen fase hè gaat het verder goed met jullie? Lang niet gesproken

such_preggers schreef: ↑

31-05-2018 21:36

Ik herken t gevoel. Ik was door de ziekenhuis periode en de fase erna. Een fase waarin hij ineens niet meer sliep en een totaal ander kind was echt heel erg van slag. 'S ochtends rende ik vol angst naar zn bedje omdat ik dacht dat hij niet meer leefde. En ik ging er ook aan kapot dat ik alles zo goed wilde doen. Alles moest perfect. Ik maakte mezelf helemaal gek. Ik heb woede aanvallen gehad en met dingen door het huis gesmeten, terwijl ik altijd de rust zelve was.

Ik heb t allemaal los kunnen laten door actief met het verwerken bezig te zijn. Ik ken veel mensen die veel baat hebben gehad bij emdr. Mss is dat iets voor he.

Voor mij hielp actief momenten zoeken om daar goed over te huilen. Door bijvoorbeeld foto's te kijken of fimpjes over andere prematuren. En door te erkennen en de acceptern dat t allemaal niet zo perfect hoeft.

En hoe perfect die verhalen van andere mama's soms klinken. Dat moet je bijna altijd met een korreltje zout nemen. We leven in een maatschappij waarin we proberen geweldig en fantastisch te klinken. Zeker nieuwe mamas wordt die druk opgelegd

Maar bij jullie was het toch zo anders SP. Wat jullie met D. hebben doorgemaakt was ook gewoon pittig en zo anders denk ik, dan wat ik had met zoon. Hier was er niks noemenswaardigs mis ofzo, het is meer gewoon dat ik me in retrospectief pas realiseer dat het me toch meer gedaan heeft dat ik dacht. Wat jij hebt doorgemaakt is zoveel heftiger.
Las trouwens dat jullie voor een tweede gaan, wat spannend!